ΔΑΦΝΗΣ POINT OF VIEW.
Δεν το πιστεω οτι τα λογια που ακουσα βγηκαν απο το ιδιο μου το στομα! Δαφνη, συνελθε γαμωτο! <<Πρεπει να κερδισεις την εμπιστοσυνη μου>> .
Ειχα πει στον εαυτο μου οτι θα σταματησω να παιζω παιχνιδακια γιατι οχι μονο πληγωνω αλλα πληγωνομαι.
Εγω και το προκλητικο στοματακι μου. <<Οχι οτι δεν θες να σε κυνηγα απο πισω>>, ειρωνευτηκε το υποσυνειδητο μου και αναστεναξα απεγνωσμενα.
Καθως μαζευα τον καναπε στον οποιο ειχε περασει τη νυχτα ο Μαρκος, χαμογελω και φερνω το παπλωμα στα ρουθουνια μου.
Το αρωμα του ειχε γαντζωθει στο υφασμα και με ταξιδευε στην τελευταια μερα που τον ειδα.
Απο τις σκεψεις μου με βγαζει ο ενοχλητικος ηχος του κινητου μου, που δονουταν ασταματητα.
"Καλημερα Μαρινα", ψελλισα νευριασμενα.
"Καποια ξυπνησε αποτομα. Ερχομαι να σε παρω. Σε δεκα λεπτα ειμαι εκει", αναφωνησε χαρουμενα και μου το κλεισε.
Χωρις πολυ σκεψη, ανοιξα το ραδιοφωνο και εβαλα μουσικη για να ακουω καθως ντυνομαι.
Μετα απο πεντε λεπτα, ενω καπνιζα ενα τσιγαρο στο μπαλκονι χαλαρη, εμφανιζεται ενα κοκκινο πολυ χλιδατο αμαξι και σταματαει εξω απο την πολυκατοικια.
Δεν εδωσα πολυ σημασια αλλα οταν αρχισε να κορναρει σαν τρελο, εκνευριστικα και φωναξα να σταματησει να κορναρει γιατι οι ανθρωποι κοιμουνται.
Τοτε το προσωπο της Μαρινας βγαινει απο το παραθυρο και με μουτζωνει μουτρωμενα.
Τι σκατα; Εγω βαζω τα γελια και καταβαινω βιαστικα τις σκαλες. Δεν το πιστευω οτι αγορασε αμαξι, τωρα θα ειμαστε πιο ανετες στην μετακινηση.
"Τι φωναζεις καλε δεν με βλεπεις μεσα απο το τζαμι; Αντε παλι ρεζιλι με εκανες!", παραπονιεται η Μαρινα και εγω γελαω με την ψυχη μου κρατωντας την κοιλια μου.
"Γεια σου Δαφνη", ακουω μια γνωριμη φωνη μεσα απο το αμαξι και δεν μου παιρνει πολυ ωρα να καταλαβω οτι ηταν ο Χρηστος.
Εγω ασυναισθητα κοιταω την Μαρινα με ενα προστυχο βλεμμα και της κλεινω το ματι.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Λες ο Αριστοφανης να ηταν γκει;", ρωταει ξαφνικα ο Χρηστος και εμεις σκαμε στα γελια με την απορια του.
"Μπορει, ηταν πολυ θηλυπρεπης και απο οτι ξερω ειχε ενα αερινο κουνημα", λεει η Μαρινα καθως μιμειται τα γνωστα μοντελα που περπατουν αερινα στις πασσαρελες.
"Ελατε σταματηστε να τον κραζετε τον καημμενο και παμε να φαμε.", παραπονιεμαι εγω και οι δυο τους συμφωνουν.
Αποφασιζουμε να καθισουμε σε μια πολυ ωραια ταβερνα στο κεντρο και παραγγελνουμε αφθονο φαγητο. Ειχα να φαω σαν βασιλισσα μερες τωρα και μου ελειψε.
"Λοιπον εσεις τα φτιαξατε τωρα;", ρωταω καθως ειμαι μπουκωμενη με μια γεματη πιρουνια απο πατατες.
"Ετσι λεμε", ψελλιζει ο Χρηστος και η Μαρινα τον κοιταει λιωνοντας.
"Παιδια τα μελια μετα το ορεκτικο", διακοπτω την ερωτικη τους ατμοσφαιρα για να ριξω στο τραπεζι και εγω τα προβληματα μου.
"Μπραβο η Δαφνη! Δεν σε ειχα για τοσο προκλητικη", αναφωνει εκπληκτος ο Χρηστος, ενω η Μαρινα με κοιταει γουρλωμενη.
"Καλα το πας παντως, αλλα εισαι σιγουρη για αυτο;", ρωτησε ανησυχητικα η Μαρινα και εγω εγνεψα καταφατικα. Θελω να καταλαβει μονος του ποσο λαθος εκανε και θελω να μου δειξει οτι το μετανιωσε.
<<Μην ξεχασεις να μαθεις και ποιος ειναι", υπενθυμιζει το υποσυνειδητο μου και συμφωνω μαζι του. Πρεπει να μου πει απο που κραταει η σκουφια του αλλιως δεν θα εχουμε καλα ξεμπερδεματα.