Bir yaz gununun yazmaktan en uzak noktasindayim belki de. Kurak bir iklimim var. Kac yasindaysam o kadar kisiyle yasanmisliklarim. Aklimin almadigi bir halim, bu halimden istifade eden akil almaz insanlar.. Neyi yanlis yapsam ona baglanan bir yanim. Bir yanimda istakozlar bir yanimda magara adamlari.. Ya her sey fazla ic ice ya da ben cok disindayim varligin. Ikilemelerim bile tuzakli soru..
Bireysel baskalasimlarimdan kurtulamadigim icin baska alasimlari tutmam gerektiginde 25 yasim protonsuz alasim oldum. Yani o kadar buyuk bir sacmalik ki hayatim desifre etseler zaten icim acik otopsiye gerek yok.. Neden yasadigim gibi neden oldugumde gayet ortada.. Ona siirler yazan da benim kufurler sacanda.. Agacta gezen sican da benim yuva yapan kuslar da.. Neyi nasil anlatsamda rahatlasam bilemedigimden susanda benim yasadiklarimdan oturu patlayanda... Kisacasi ne yaptiysam yaptim yargilamaya cesareti olan da benim yargilayanda..
Kendimden cok uzagim insanlarim ikinci paragrafa kadar okur yazilari o da azicik varsayimsal yaklasabiliyorsa.. Dikkat cekmemek icinde uzatiyorum ya yazdiklarimi..
Basim onunla belada. Aklimi ondan alamiyorum. Surekli onunlayim. Onu kokluyorum.. Icimde derinligini bilmiyor bile. O ikinci paragrafta birakanlardan okumayi. Oysa ben onunla bir romandayim. Onu okuyabiliyorum. Oysa beni sever. Oyle soyler bende inanirim. Abarti cumlelerle yalanlar soylerim ona. Selam ben iki yuzlu.. Onun icin yapamayacagimi sandigi her seyi her gun yapiyorum. Uyaniyorum, mesela gulumsuyorum.. Elimde bir bicak varken ona yemek yapiyormusum gibi. Aslinda basim agrimiyor ama kendimi hazirliyorum haplarla. Ona siirlerle sesleniyorum. Ama o okumuyor.. Ona anlatiyorum sen harikasin diye mukemmelsin diye. Bense bir sunger parcasi bir koltugun kenarindan sarkan. O ise koltuk..
Daha once birine asik oldugumu biliyor. Onun icin oldugumu de. Ve su an neden 5 yasinda bir cocuk gibi davrandigimi da cunku yeniden dogdugumu biliyor. Ona sadece 2 senedir asik oldugumu da biliyorda bana konduramiyor.. Cunku toplumsal koleligin kirbaci şaklıyor kulaklarinda.. Hastalandiginda hastalandigimi biliyor. Mutsuzken mutsuz oldugumu da. Ama o mutluyken neden mutlu olmadigimi anlayamiyor.. Cunku mutlulugu benimle aramaz o.. Onun icin kara gunun beyaz cocuguyum.. Beni gorunce gulumser unutur o an kederi. Onu gorunce ben... Anlatamam onunla olmayi.. Onu misralara gomerim her gece firlar mezarindan hatta der ki "uyuyamiyorum kulaklarim cinliyor geceleri" bilse onun icin neleri tukettigimi.. O uykusundadir muhtemelen simdi ben onun sag yaninda sol yaninda uyur sevdikleri..
Istiyorum ki yaptigim seylere baksin ve sorsun "neden? Neden yahu?" Desin... Egosunu da alsin 5 dakika kenara koysun.. Ben yillarimi tepmisken geri.. Oyle duvarlarim falan oldugunu da dusunmesin.. Yok yikarim varsa bunu da bilsin.. Anlasin istiyorum halimi.. Ne kadar tukendigimi gorsun. Bu kadar zamana karsilik bana sadece benim icin 1 saatini versin. Beni ozgur kilsin muaf tutsun bir saat.. Hayal etsin yoksa ben zaten hayalet olacagim ruyalarina..