Chapter Thirty
Mahigpit na nakakuyom ang mga kamao ko habang mariing nakapikit. I want to calm myself, to loosen myself up, but I couldn't do it. No matter how many deep breaths I take, the tension does not want to abandon me. The possibility of Sam being alive is putting my emotions in frenzy. Now, they are creating tornadoes and whirlpools inside my chest.
"You need to chill, Zade," bulong ko sa sarili ko bago humugot ng isang malalim na buntong-hininga. "Chill. Chill."
Ngunit tila wala itong epekto. Patuloy pa rin sa malakas na pagbayo ang puso ko.
"Fuck." Unti-unti kong binuksan ang mata ko at tumingin sa labas ng bintana. All I can see are clouds and the blue sea down below. The sight should have calmed me down, but it did nothing to soothe me. Nararamdaman kong malapit na kaming mag-touchdown.
I can feel Sam's presence growing more intense. Parang naririnig ko ang boses niya sa utak ko, habang paulit-ulit na tinatawag ang pangalan ko. Gusto kong maniwala na nandito siya, na buhay siya. I have never felt so close to her in the past two years, until now. It's like her presence is all around me, calling to me, waiting for me.
Nagsisikip ang dibdib ko. Naguguluhan ako. Ano'ng ginagawa niya sa Siargao? Ano'ng nangyari sa kanya sa nakalipas na dalawang taon? Kung totoong buhay siya bakit ngayon lang siya nagparamdam? Bakit ngayon niya lang ako tinawagan?
Ang daming tanong sa utak ko na kailangan ng sagot. Ipinikit ko ang mga mata ko at nagdasal. Maya maya lang ay inalerto na ako ng piloto na bababa na ang jet. We are landing on the private space in Sayak Airport. Ginamit ko kanina ang mga koneksyon na kaakibat ng pagiging Monteverde ko para maging maayos ang paglapag ng jet dito.
Naramdaman ko ang panlalamig ng mga kamay ko nang tuluyan ng makalapag ang jet. I stood up and went out with shaky steps. Binati agad ako ng isang stewardess habang maluwang na nakangiti.
"Good afternoon, Sir. Welcome to Siargao." She greeted amiably and I gave her a nod. Sumunod sa akin ang piloto ko.
"Sir, Zeus will be extremely mad when he finds out we went to Siargao and not New York." Kabado saad niya sa akin na ang tinutukoy ay si Dad. "He will fire me for defying his order. Sir, I don't want to lose my job."
"Hindi ako magtatagal. You wait here. Kailangan ko ng umalis," sagot ko bago binuksan ang teleponong kanina pa nasa bulsa ko.
"Hindi ho ba kayo magpapahinga muna?" He suggested, but I shook my head. I looked weary, but at the same time hopeful. Kung nandito nga si Sam ay hindi ko na patatagalin pa ang paghahanap sa kanya. I have to find her and I need to do it fast.
"Tsaka na ako magpapahinga kapag nahanap ko na ang pakay ko. Salamat, Sixto. Stay here until I give you further orders," I instructed and he gave me a curt nod. Nagsimula na akong maglakad palayo. Nakita kong ipinadala sa akin ng intel ko ang eksaktong lokasyon na pinanggalingan ng tawag.
All I have to do now is track down the unknown caller and find out the truth.
I walked out of the airport and what first welcomed me was the scorching afternoon sun. Napamura ako. Naglakad-lakad ako at nagtanong-tanong ng direksyon. Ang dami kong nilusutan na daanan at pakiramdam ko ay maliligaw na ako.
I rode a cab and after a couple of minutes, I was dropped off in front of a hospital. Bawat hakbang ko palapit sa lokasyon na tinutukoy ng locator ni Ashford ay lalong lumalakas ang tibok ng puso ko. I don't know what I'll see when I reach the place.
I don't know what to expect.
Kinakabahan ako, natatakot, nangungulila, naguguluhan, nalilito at nasasaktan. Kapag nandun nga siya at buhay siya ano ang unang sasabihin ko? Ano ang gagawin ko? Yayakapin ko ba siya? Tatanungin ko ba siya kung anong nangyari? Magagalit ba ako dahil ngayon lang siya nagparamdam?
Nagsisikip ang dibdib ko. Hanggang ngayon ay nandito pa rin ang galit ko para kay Elaine. Kahit anong gawin ko ay hindi ko ito maalis sa sistema ko. I loved her, all right, but she didn't have to hurt Sam. Sana ako na lang ang pinarusahan niya. At least if I died, I could watch over Sam while I'm in heaven. Poprotektahan ko siya kahit wala na ako, sisiguraduhin kong lagi siyang ligtas, hindi ko siya pababayaan.
I found myself when Sam came back to me, but I lost myself again when I lost her. Because she is not just a small part of me. She and I are partners. We are a team, a family. We are intertwined, inseparable. Losing her was like watching myself die.
Hindi na ako halos makahinga nang lumiko ako sa isang kalsada. Sabi sa locator ay malapit na. Nararamdaman ko ang panginginig ko. Hindi ko ito maiwasan. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko kapag narating ko ang tinutumbok nito.
Will I tear up? Will I become speechless?
I don't know.
I don't fucking know.
The curiosity and suspense were killing me. The hope was lingering inside me. The grief was receding. The love was resurfacing. The doubt was overclouded with hope, so much of it.
"Sam, buhay ka ba talaga?" mahinang tanong ko sa sarili ko. I can feel the walls I built crumbling. The fences were collapsing. The gate was crashing. The whole palace of stones I trapped myself in is falling into pieces.
I am so vulnerable. I feel so vulnerable. My heart is aching so much.
Maybe her explanation wouldn't matter. Maybe those two years of agony would have no more relevance. Maybe the pain I experienced wouldn't be as important. Because all that would matter to me is that she's alive and we're going to be together again. Finally.
She's alive. She has to be.
I clenched my jaw. I am nearing. I told myself not to expect anything. But I was expecting something. I was expecting her.
Napadiin ang hawak ko sa cellphone ko na pinagta-transmitan ng signal. Pinagtitinginan ako ng mga tao, pero wala akong pakialam. Those stares are nothing to me. Patuloy akong naglakad habang iniignora sila. I continued walking with shaking hands and wavering footsteps. The phone in my hand beeped and it was as if I could no longer convert oxygen. Tinitigan ko ang direksyon na tinuturo nito at nalito nang makitang isa itong eskinita.
"No," napabulong ako. "This is not what I was expecting. Dapat bahay ang tutumbukin nito. Walang tao sa eskinita." Naguguluhan kong saad bago ipinukpok ang kamay ko sa cellphone. The signal might've accidentally misled me. My intel may have failed me and gave me wrong information.
"No, no, no..." Nanginginig kong saad. "Hindi ka puwedeng magloko ngayon. Kailangan kong mahanap si Sam!" Galit at may halong prustrayon ng sigaw ko. But the damn phone kept on pointing me to the same direction. Kinalma ko ang sarili ko kahit gusto ko ng manlumo.
Tinitigan kong muli ang eskinita. Baka naman hindi ito dead-end. Baka naman may hindi lang ako nakikitang daanan. Mukha akong tanga sa iniisip ko pero nawawalan na ako ng pag-asa. At ayokong mangyari 'yon.
Hope is the only thing I have left and I don't want to let go of it that easily.
Kahit alam kong wala naman akong makikita sa eskinitang iyon ay naglakad pa rin ako papasok. Nagsisimula ng dumilim at patuya akong natawa.
Even the sky is turning gloomy.
Halos pagbagsakan ako ng langit at lupa ng madiskubreng dead-end talaga ang eskinita. Sa galit ko ay nakuyom ko ang palad ko. Gusto kong magwala at manapak ng pader. But it was useless.
I found nothing there except for a homeless person curled up into a ball. Nakasiksik siya sa pader at naaaninag ko ang isang mahabang pilat sa mukha niya. Her hair was messy and was all over her face. She was hugging herself in the corner behind the filthy dumpster. She was in a dirty hospital gown.
I found my heart contorting painfully while I stared at the hobo. There was a half-eaten sandwich beside her. Her arm twitched but she did not wake. Naglabas ako ng pera mula sa wallet at inilagay ito sa gilid n'ya.
Something about her was making my heart ache. Pero pinalis ko ito. Hindi na ako dapat pang magtagal dito. Kailangan ko ng tawagan ang intel ko para icheck ang lokasyon na ibinigay niya sa akin. I won't rest. I won't give up until I find that caller.
I was about to walk away when the homeless person started shrieking. Nag-aaalalang nilingon ko itong muli para lang magitla na malakas nitong binanggit ang pangalan ko. Para akong natulos sa kinatatayuan. Unti-unti ko siyang tinitigan ng may nanunuyong lalamunan.
Her voice... Sam's voice...
No. No. No...
She can't be Sam.
No.
This is not her.
Pagkumbinsi ko sa sarili ko kahit nanginginig na ang buong katawan ko.
Nakapikit ang babae habang nanginginig pa rin. She was still asleep, I noticed, being punished by a nightmare. She thrashed wildly with eyes still closed. And when she jerked again, her hair fell behind her head and the resemblance was uncanny.
I was a bomb. And that time, I just exploded.
Tears fell down my face.
My heart constricted.
I became stiff as I fell to my knees.
Bagsak ng bagsak ang mga luha ko habang nakatingin lang. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Ang lakas ng tibok ng puso ko at nakakabingi ito.
"Help..." She was still having a nightmare. Mabilis ko ng tinawid ang distansya naming dalawa. I scooped her up and hugged her tight. Umiyak ako ng umiyak habang mahigpit ko siyang yakap.
"Sam... Sam, babe, I'm here... Nandito na ako. Hindi mo na kailangang matakot. Hindi na kita iiwan. Sam..." Iyak ako ng iyak habang yakap siya at doon siya tuluyang nagising. Itinulak niya ako at halata ang gulat sa mga mata niya. Nakita ko kung paano ito magtubig at kung paano bumagsak ng sunod-sunod ang mga luha. Kumikibot ang mga labi niya.
She touched my face as if she feared that I was a dream, too. When she felt my warmth, a sob escaped from her mouth as she clung to me as if she was hanging on for dear life. She was trembling inside my embrace as she called my name over and over again.
"It's me. It's me, Sam. It's me. It's me." Paulit-ulit kong sambit habang lumuluhang nakatingin sa mga mata niya. She became darker and has gained weight. Yung pilat sa mukha niya ay mahaba, mula sa gilid ng pisngi hanggang sa may tenga. Nangingitim ang mga mata niya at mukha siyang pagod. Pulang-pula ang mga mata niya.
"Zade... Zade..." Binanggit niya ng binanggit ang pangalan ko. Pagkatapos ay humagulgol siya at niyakap ako ng mahigpit. "Zade umuwi na tayo sa Ilocos... Ayaw ko na rito, ayaw ko na. Natatakot ako. Umuwi na tayo, parang awa mo na." She sobbed and I hugged her tighter. Para akong pinapatay ng paunti-unti dahil sa nakikita kong kalagayan niya.
"Si Elaine kinidnap niya ako tapos kinulong niya ako sa isang tagong resthouse sa Tagaytay. Sinugatan niya 'yung pisngi ko tapos binaril niya ako. Hindi ko alam kung paano pa ako nabuhay. Hindi ko alam..."
"Shhh, shhh babe..." I could feel my heart withering while she recounted her story. There was fear in her eyes and she was hysterical.
"Naitulak ko siya sa hagdan kaya nagalit siya... Sabi niya kayong dalawa daw 'yung... 'yung magpapakasal. Sabi niya kahit kailan hindi na tayo magkikita." She gripped my shirt tighter. "Umuwi na tayo, please. Ayoko na. Ayoko na, ayoko na. Natatakot ako, Zade. Baka makita ako ni William. Nagpanggap siyang asawa ko. Niloko niya ako. I lost my memory. Hindi ko naman sinasadyang makalimutan ka... Hindi ko sinasadya. Maniwala ka, Zade, hindi ko sadya 'yon!" Ang lakas ng iyak niya at parang pinupunit ang buong pagkatao ko. Binuhat ko siya at parehas kaming luhaan habang naglalakad ako palabas ng eskinitang 'yon.
Nasasaktan ako sa mga sinasabi niya pero mas importante sa akin ngayon na buhay siya. Kahit para akong tinatarakan ng patalim sa puso ay pilit kong kinalma ang sarili ko. Hindi ako magpapadalos-dalos. Ang mahalaga ay magkasama kaming dalawa.
She was sobbing on my chest while she clung to me. God, it hurt to see her like this. It hurt to see her so scared and so utterly broken.
Tumutulo pa rin ang luha sa mga mata ko pero kahit papaano ay kumalma na ako. I need to calm down so I could appease her. I need to calm down and pull my shit together because she needs me. I need to calm down so I can think properly.
Pumara ako ng isang padaang tricycle. "Sayak Airport, ngayon na."
Dahan dahan ko siyang ipinasok.
"Calm down, my love. Nandito ako. Magkasama na tayong dalawa. Poprotektahan kita." Bulong ko sa kanya. Inihilig ko siya sa akin at naramdaman ko ang panginginig niya. Nakapatong ang baba ko sa tuktok ng ulo niya at hindi ko namamalayan na tumulo na pala sa buhok niya ang mga luha ko.
"I'll protect you. Harder, this time."
"Let's go home. Ayaw ko na rito, Zade. Ayoko na." She cried. "S-sinungaling si William. Ang tagal niya akong tinago."
Mariin akong napapikit. Umahon ang matinding galit sa puso ko.
Whoever that William is, I will make him pay.
He will beg me for his own fucking life.