'Nee Neville, het is een keer mislukt. Ik ga het niet nog een keer doen, echt niet!'
Lily-Anne slaat de deur achter zich dicht en staart Neville en Hannah met vuurspuwende ogen aan. Ze kwamen net terug van het Muggle ziekenhuis, waar Lily-Anne en Neville zogenaamd man en vrouw speelden en te horen kregen dat de ivf mislukt was. Hannah was er niet bij geweest en had op Fred en Severus gepast. Maar die hadden zich de hele tijd niet laten zien, en deden dat nu net zo min. Hannah kijkt Lily-Anne verslagen aan.
'Je had het beloofd Lily. Je hebt beloofd dat...'
'Dat ik het zou proberen ja, het is niet gelukt Hannah, pech gehad, jammer ik ga niet nog een keer mijn gezin voor jou op het spel zetten!'
Lily-Anne doet een stap dichter naar Hannah toe, die doet hetzelfde.
'Je bent een lafaard Lily-Anne Snape, je beloofd iets en dan houdt je je er niet aan omdat je zogenaamd bang bent om je gezin te verliezen. Ik wil graag een gezin, en jij bent de enige manier waarop ik dat kan krijgen.'
Lily-Anne's ogen spuwen vuur, net als die van Hannah, die zichtbaar aangeslagen en boos is over wat Lily-Anne haar nu flikt. Neville staat erbij en kijkt ernaar, hij was er nog niet over uit welke partij hij nu moest kiezen. De partij van zijn vrouw, wat van hem verwacht werd en wat ook eigenlijk de juiste keuze moest zijn. Of partij voor Lily-Anne, een vriendin, die haar hele leven op het spel zette en bovenal geheim hield voor iedereen waarvan ze hield, alleen maar om hem te geven wat hij wilde, hoe pijnlijk het ook was voor haar. De discussie is ondertussen onverminderd doorgegaan en de vrouwen staan nog geen tien centimeter van elkaar vandaan, elkaar recht in de ogen aankijkend.
'Ik ben geen lafaard, nooit geweest en ik zal het ook nooit zijn. Je hebt geen gezin, dat is dan heel vervelend voor jou Hannah, maar ik ga wat ik nu heb opgebouwd niet nog een keer op het spel zetten en mijn familie opnieuw voorliegen voor jullie. Ik heb het een keer gedaan, dat was de afspraak...'
Ze loopt naar de deur die naar de trap naar boven leidt.
'Als jullie het niet erg vinden, ik ga naar mijn zoons. En of jullie dan ook het fatsoen willen hebben dat op het moment dat ik weer beneden kom, jullie mijn huis hebben verlaten.'
Ze draait zich om, haar haren zwiepen achter haar aan in haar beweging en ze stapt met harde passen naar boven, de keuken in. Maar ze ging niet naar Fred en Severus, ze wilde gewoon even alleen zijn. De ivf had twee weken na het gesprek met Neville plaatsgevonden, blijkbaar had hij al een afspraak staan, wat Lily-Anne op dat moment vreemd had gevonden, maar ze had er niets van gezegd. Ze hadden wat onderzoeken gedaan en daarna was alles in werking gesteld. Binnen een paar uur stonden ze weer buiten, zonder te weten wat er verder ging gebeuren. Een paar dagen later gingen ze terug en werd er gezegd dat het niet zeker was of een van de embryo's het ging halen, omdat ze instabiel zouden zijn, maar dat ze toch een kans wilden wagen. Neville had zonder blikken of blozen ingestemd, maar Lily-Anne had haar twijfels gehad op dat moment, wat nu als het niet lukt had ze bij zichzelf bedacht, een miskraam, net zo erg als ze overal had gelezen. Een paar dagen lang had ze gelukkig het gevoel gehad dat er iets groeide in haar, ze was kotsmisselijk van de hormonen die erbij kwamen en alle stress, maar ze was ook hoopvol, dat het misschien in een keer zou lukken. Maar helaas, het was mislukt. George had haar de afgelopen weken wel vreemd aangekeken, wat ze niet gek vond, omdat ze heel afwezig was geweest in de winkel en niet helemaal met haar hoofd bij de zaken. Maar op het moment dat hij ernaar vroeg, had Lily-Anne gelogen en gezegd dat het allemaal wel ging en dat het waarschijnlijk gewoon een griepje was dat bleef hangen. Diep in gedachten verzonken staat ze tegen het aanrechtblad geleund, ze schrikt dan ook op als ze voetstappen op de trap hoort en Neville ziet verschijnen. Onmiddellijk draait ze zich om en keert hem de rug toe.
'Neville, als je hier bent in opdracht van je vrouw om mij te overtuigen, doe geen moeite ik doe het niet meer.'
Neville blijft boven in de deuropening staan. Zijn handen in zijn broekzakken, leunend tegen de deurpost.
'Daarom ben ik hier niet Lily, ik ben hier voor jou. Ik zie ook wel dat het je iets doet hoor, maar je laat het niet merken, niet tegen mij tenminste.'
Lily-Anne glimlacht en draait zich om, met over elkaar gevouwen armen kijkt ze Neville aan.
'Ik had echt gehoopt dat het zou lukken Neville, niet voor Hannah, want begrijp me niet verkeerd, ik mag haar absoluut niet...'
Neville lacht ook en knikt.
'Dat heb ik gemerkt, jullie persoonlijkheden botsen echt gigantisch. Allebei koppig en vastberaden, maar allebei op een andere manier.'
Lily-Anne knikt.
'Geeft ooit vuurwerk vind je niet?'
Neville en Lily-Anne lachen nog harder om de opmerking van Lily-Anne, die eigenlijk makkelijk van Fred had kunnen zijn. Dan kijkt Neville weer serieus.
'Lily... Ik weet dat ik misschien teveel van je vraag, dat begrijp ik echt. Maar als je het niet voor Hannah wil doen, zou het dan alsjeblieft voor mij willen doen?'
Lily-Anne kijkt Neville aan en eigenlijk zou ze tegen hem uit willen vallen, totdat ze de tranen in zijn ogen ziet.
'Ik wil net zo graag een kindje als Hannah, iemand aan wie ik alles kan leren wat ik ooit heb geleerd. De vader zijn die ik nooit gekend heb, en het helemaal doen zoals ik het zou hebben gewild vroeger. Betekenis hebben in het leven van zo'n klein mens en dan zien hoe ze opgroeien tot zelfstandige volwassenen, dat wil ik meemaken...'
Hij komt overeind en komt een paar passen naar Lily-Anne toe, ze ziet de tranen die op het punt staan te vallen heel duidelijk.
'Maar daar heb ik jou hulp bij nodig. Ik kan het nu eenmaal niet alleen, of met Hannah. Zie het niet als een kind krijgen voor haar, wat je afgenomen zal worden en alleen bij Hannah en bij mij zal zijn. Zie het als ons kindje, van ons samen, dat inderdaad het grootste deel van de tijd bij Hannah en mij zal zijn, maar waar jij ook een gigantische rol in zal spelen. Je zal er zijn bij de opvoeding als vriendin en Godmother, Fred en Severus kunnen de neefjes zijn, of zogenaamde broertjes. Alsjeblieft Lily, nog één keer, niet voor Hannah, maar voor mij?'
Lily-Anne kijkt Neville aan, ze leest in zijn ogen hoeveel moeite hij ermee heeft dat het niet is gelukt, ook hij was overtuigd dat Lily-Anne zwanger was toen ze naar het ziekenhuis gingen en was net zo teleurgesteld als Lily-Anne toen dat niet zo bleek te zijn. Ze loopt om de keukentafel heen en gaat voor Neville staan, die ze na een kort moment van aarzeling omhelst. Ze voelt de warme tranen op haar schouder en even branden er ook bij haar tranen, maar ze houdt ze binnen. Ze knikt lichtjes op Neville's schouder.
'Nog één keer Neville, de láátste keer. Alleen voor jou, en voor niemand anders. Hannah mag nergens bij zijn, geen enkel gesprek, geen enkel onderzoek, niets wil ik van haar zien. Alleen jij en ik.'
Neville duwt haar aan haar schouders weg en houdt ze stevig vast.
'Meen je dat Lily?'
Lily-Anne kijkt Neville vastbesloten aan.
'Onder de voorwaarden, dit is de laatste keer, als deze keer mislukt is het klaar en laten jullie me verder met rust, begrepen?'
Neville knikt en drukt Lily-Anne weer tegen zich aan, zijn tranen stromen weer.
'Dank je Lily, je weet niet hoeveel dit voor mij betekend en hoe ik jou genoeg kan bedanken.'
Lily-Anne slaat hem zachtjes op zijn rug, haar ogen gericht op het plafond, starend in de lamp die ertegenaan hangt.
Fred, help me. Sleep me hier doorheen en bescherm me, ik wil ons gezin niet verliezen.
Niet veel later vertrekt Neville, Hannah was al vertrokken op het moment dat Lily-Anne naar boven ging, zijn ogen waren rood en gezwollen, maar hij kon lachen, zo gelukkig was hij. Lily-Anne laat hem uit en loopt daarna meteen weer terug naar boven, naar de jongens, die aan het spelen zijn in hun slaapkamer. Op het moment dat Lily-Anne de deur op een kier opent, hoort ze de tweeling praten tegen iemand, maar niet tegen elkaar. Met een brede glimlach om haar mond draait ze haar ring om rond haar vinger. Ze duwt de deur open en kijkt naar Fred, die tussen de jongens in zit terwijl die druk aan het spelen zijn met speelgoed-toverstokken en mantels.
'Ik ben e machtige Auror en ik ga van je winne.'
Severus rent achter Fred aan, die een lange, bruine jas aanheeft en op zijn beurt achter Severus aanrent met zijn toverstok.
'Nee, ik ben de grote Fred Weasley en ik ga winne!'
Lily-Anne komt zachtjes binnen en sluit de deur achter zich, zowel Fred als de tweeling kijkt op. De tweeling vliegt hun moeder meteen om de heupen.
'Mama, je bent er!'
Ze blijven even staan en laten elkaar dan los, Fred en Severus draaien zich naar hun vader, die half op de grond ligt, starend naar het drietal voor hem. Hij was geen jaar ouder geworden sinds zijn dood, wat Lily-Anne wel vervelend vond, want nu was zij bijna drie jaar ouder dan haar vriend, in plaats van de drie en een half jaar die Fred eerst ouder was. Fred schijnt zich er echter weinig van aan te trekken en grijnst breed. Dan kijkt Fred plotseling op.
'Mama, kun jij papa ook zien?'
Lily-Anne trekt haar blik los van Fred, die ze zonder te knipperen de hele tijd had aangekeken en kijkt naar haar zoon, die precies op hem leek.
'Ja lieverd, ik zie hem ook.'
Dan lacht Fred hard en kijkt weer naar zijn broertje, die ook begint te lachen.
'Ik ga van je winne!'
En ze vervolgen hun achtervolging en rollenspel waar ze het hadden laten liggen toen Lily-Anne binnenkwam. Die loopt ondertussen tussen de jongens door en gaat bij Fred zitten, die overeind in gekomen en haar nu in zijn armen neemt. Een lange tijd kijken ze in stilte hoe de jongens druk spelen. Ze zetten hun hele kamer op zijn kop, maar het kon Lily-Anne iets schelen, dat opruimen kwam nog wel.
'Zo had het altijd moeten zijn.'
Lily-Anne kijkt op en kijkt Fred aan, die zijn ogen gericht heeft op zijn zoons. Dan kijkt hij Lily-Anne, die met haar hoofd tegen zijn schouder lag, aan.
'En niet de puinhoop waarin je nu zit.'
Lily-Anne's gezicht betrekt en ze kijkt weer naar Fred en Severus, dan voelt ze het gewicht op haar hoofd en van Freds kin die op haar haren ligt.
'Waarom doe je dit Lily, je wilt Fred en Severus niet kwijt, en toch doe je dit.'
Lily-Anne haalt haar schouders op, maar blijft voor zich uitstaren.
'Ik weet niet, misschien omdat ik weet hoe gelukkig ik ben met Fred en Severus. En als ik dan zie dat Neville, die toch eigenlijk nooit echt geluk heeft gehad in het leven, dat zou moeten missen als ik hem niet help, dan kan ik dat hem niet weigeren.'
Fred glimlacht op Lily-Anne's hoofd.
'Je bent eigenlijk te goed voor deze wereld weet je dat. Je bent een slaaf voor mijn tweelingbroer, een deurmat voor je kinderen en tussendoor speel je ook de voetveeg van Hannah Longbottom-Abbott.'
Lily-Anne's gezicht schiet omhoog en kijkt Fred strak aan.
'Ik ben geen voetveeg, en zeker niet voor Hannah. Ik doe dit voor Neville en voor niemand anders.'
Fred glimlacht breed en kust Lily-Anne dan op haar voorhoofd.
'Dat weet ik toch lieverd, ik zit je alleen maar te plagen.'
Nu glimlacht ook Lily-Anne en kust ze Fred op zijn lippen, ze houden het een lange tijd vol voordat ze elkaar weer loslaten en Lily-Anne haar Fred weer langzaam ziet oplossen.
'Dat weet ik toch lieverd, daarom houdt ik van je.'
Fred glimlacht, maar voordat hij verdwijnt strijkt hij nog even over Lily-Anne's wang.
'Maar blijf dat niet je hele leven doen Lily, ik weet dat het moeilijk is en zeker met Severus en met name Fred om je heen, maar als dit gedoe met Neville afgelopen is, zoek je iemand die jou gelukkig maakt. Iemand waarvan je houdt.'
Lily-Anne glimlacht en knikt, Fred verdwijnt helemaal en even blijft ze kijken naar de lege plek die hij achterliet.
'Als jij dat wilt doe ik dat, maar hij zal nooit jou kunnen vervangen, nooit in mijn leven.'