#LTAUArthur
Chapter 49
"Of course, you can talk!"
Napasimangot lang ako sa suhestyon ni Emma sa akin matapos kong ipakita sa kanya ang sms ni Garrett.
"Easier said than done, Emma. Wala ka kasi sa posisyon ko."
"Of course, you can talk. Nagsasalita ka naman ah?"
"Tss." Umiling lang ako at inikutan siya ng mga mata. Problemado na nga ako, may gana pa siyang magbiro dyan. Dahek.
She puckered her lips into a pout, looking a bit offended. "Ito naman. Hindi mabiro. Sorry na... Masyado kang stressed out e," she said trying to calm the hell out of me.
It's been a week since Garrett texted me at isang linggo na rin akong hindi lumalabas sa penthouse ni Arthur. Napaparanoid kasi ako na baka bigla nalang sumulpot isang araw si Garrett sa harapan ko. Hindi pa ako handang harapin siya dahil hindi ko alam ang gagawin o sasabihin ko. My mind was messed up big time. Kung hindi pa nga ako niyayang lumabas ni Emma para makapag-usap kami ay hindi pa ako lalabas. Siguro ay nag-aalala siya sa akin dahil matapos kong sabihin sa kanya ang tungkol kay Garrett noong Lunes ay hindi na ako nagparamdam, and it's because I chose to be out of reach.
I sighed over my unhappy fate as I pulled my phone and a new sim card I bought earlier.
"O, anong ginagawa mo?"
Kinakalas ko kasi ang phone ko para palitan ang sim card nito. "I need to change my sim. Ngayong alam na ni Garrett ang number ko, hindi niya na ako titigilan. I know him very well. He does anything he wants."
Nakangiwi lang si Emma habang pinapanuod ako hanggang sa mapalitan ko na ang sim card ko. I then threw my old sim card at the nearest bin before I turned on my phone with a new one.
"Hanggang kailan mo ba iiwasan ang ex mo?"
From the phone, my eyes turned to Emma. This time, she sounded so serious. "Hindi ko alam, Emma. Basta all I know is that I am not yet ready to face that jerk." I'm sure there was conviction in my words.
Tumaas ang kilay sa akin ni Emma. "So, ano 'to? Forever hide and seek ang peg niyo at siya ang taya? Gaga 'to."
My frown deepened into a scowl. "Hindi mo ako naiintindihan, Emma. I thought you're my friend?"
"I am," her voice has an annoyed edge. "Ang tunay na kaibigan, hindi tinotolerate ang katangahan ng kaibigan niya. In your case, mukhang nahulog ka na sa balon ng kagagahan e. Kaya heto ako't sinusubukang sagipin ka, kaso ikaw naman itong mukhang nag-eenjoy pa sa pagsuswimming sa balon ng kashungahan..." she said, stressing the last word in a sarcastic tone.
Napalabi nalang ako bago humigop sa kape ko. "Harsh..." I mumbled.
"Ganun talaga, friend. Minsan, hindi kailangan puro bait-baitang payo. Dapat ni-rerealtalk din, ganern!" She leaned forward and picked up her cup. "Look, Alison. Hindi mo ba naisip na baka ito na yung time para magkaharap kayo ni Garrett?"
I pursed my lips and tsked, "Hindi pa nga ako ready." Okay, point taken. Ang kaso hindi pa nga ako handa. Kung kailan nagsisimula palang kami ni Arthur, saka pa siya agad susulpot. Sh1t.
"Mahal mo pa ba siya?"
My eyes narrowed at her. "No!"
"Sure?"
I rolled my eyes at her. "Sure ako, bruha."
"Then, it doesn't matter whether you're ready or not. Ang kailangan niyo lang naman ay closure. Para kang sira e. Tago ka ng tago, e ikaw nga yung iniwanan. Diba siya yung may kasalanan sayo? Ba't parang nabaligtad yata?"
I looked at her, my eyes must have been flashed with defiance, as I glowered at her.
"Ooppss," she grinned knowingly. "O baka naman takot ka lang-- takot ka lang na makaharap siyang muli dahil baka may bumalik na bagay na kinalimutan mo na?"
"Emma—"
She sipped on her coffee first before she said, "Friend, iba ang hindi handa sa takot. At mas lalong iba ang kinalimutan na sa nakalimutan na. Does it make sense?" then her gaze shifted to me meaningfully.
***
Napaisip tuloy ako sa sinabi ni Emma. Hanggang sa pag-uwi ko ay hindi maalis sa isip ko ang mga sinabi niya. Hindi lang ba talaga ako handa o sadyang takot lang ako sa mga posibleng mangyayari sa amin ni Garrett?
Sh1t. I massaged my temples gently. Sumasakit ang ulo ko sa stress.
"Hey, are you okay?"
Bumungad sa akin si Arthur na prenteng nakaupo sa sofa sa living room. I tried to pull a smile on my face. Ba't ang aga niya naman yatang umuwi ngayon?
"Kanina ka pa nakauwi?" tanong ko at saka ako lumapit sa kanya't naupo sa tabi niya.
"Yeah. I filed a resignation letter to the E.H.U. I am no longer an instructor now," sabi niya kaya tinignan ko siya nang nagtataka. Alam kong every Saturday lang ang schedule niya dun pero bakit niya naisipang mag-resign?
"Anong meron?"
Ngumiti siya sa akin bago nagkibit-balikat. "The company needs me more. Anyway, kamusta ang pamamasyal ninyo ni Emma?"
Sumandal ako sa sofa at tinuon ang paningin ko sa LED TV. "Ayos lang naman." It's not fine, really. Mas lalo lang ako na-upset kung alam mo lang.
"Glad you finally went out. Masyado ka nang nabuburo dito sa penthouse. 'Di ka na nasisikatan ng araw, Alison." He said with a slight chuckle as he turned on the TV. Tumayo siya at mukhang may isasalang na DVD sa player.
"Nga pala, tinext kita. Why didn't you reply to my messages? I even called you earlier but you were out of reach even lately..."
"Uh... Nasira kasi yung sim card ko. Nakabili na rin naman ako ng bago."
He smiled at me and I felt a sudden sting inside my chest. "Alright. Save your new contact on my phone," sabi niya't iniabot sa akin ang phone niya. Puro nalang ako kasinungalingan sa harap ni Arthur. I feel so bad.
Silence... Soon after I put my new number on his phone, my gaze wandered around the penthouse. Nakakapagtaka dahil tahimik yata ang buong kabahayan. Mukhang wala sina Manang at Venice.
"Arthur, si Venice?"
Tumayo siya. Mukhang naisalang na niya ang DVD. "Hiniram nila Mama at Lola," sabi nito at bumalik na sa tabi ko sa sofa. His arm made its way across my shoulders. "Habang wala sila, manuod muna tayo ng movie."
The movie was quite interesting. Nung una ay naiinis ako dahil isang Taiwanese movie ito but thanks to the not so perfect subtitles, I got to understand the whole movie.
The movie title is Campus Confidential. It was all about a college hottie who fell for someone who's completely opposite of her ideal man. Okay, a Computer geek to be exact. Nahulog ang loob ng bidang babae sa lalaki dahil sa mga kasinungalingan nito. Indeed, the movie shot right at me.
Those freaking lies...
"Arthur..." tawag ko sa kanya nang matapos na ang movie.
"Hmm?"
I stook a deep sigh first. "Kung ikaw yung nasa posisyon ni Kiki Liang, magagalit ka rin ba sa ginawang pagsisinungaling ni Lucky Wu?"
He shrugged his shoulders as he looked straight into my eyes. "Of course, I'll get mad. I hate it when people toy with my feelings. But I do understand Lucky Wu. Mahal niya si Kiki Liang kaya niya nagawa iyon," he grinned like a smartass. "You know, people get motivated to lie when they feel that their self-esteem is threatened. In that case, it pushes them to lie at higher levels."
But my situation's different, I lied because I wanted to forget my past behind and I felt so bad for dragging him into my mess.
He tousled my hair in one hand and a smile appeared in his eyes. "Alam mo yung kasabihan na honesty is the best policy?"
Tumango ako. Alam ko pero nawala na yata sa bokabularyo ko iyon simula nang maglayas ako.
"Well for me, lies are awful but they're quite necessary at certain times. When lying assures your safety or honesty puts you in danger, you probably shouldn't choose the truth. Pero hindi mo naman pwedeng itago nalang ang kasinungalingan habambuhay. Small or big, lies are still lies. Ika nga, the truth shall set us free."
Without second thoughts, I closed the distance between us and hugged him with eager delight. Biglang gumaan ang pakiramdam ko sa sinabi niya. I felt that he would understand my situation. Besides, Arthur is now in the picture— hindi lang siya kundi si Venice. Kailangan kong ayusin ang kalat ko bago ako mag-settle down sa kanila. Gaya ng sabi ni Emma, kailangan ko ng closure kay Garrett.
But first things first... Arthur should know the truth.
"Arthur, may aami—"
My words trailed off when his phone suddenly rang. Dammit.
"Saglit lang, Alison."
Napakagat tuloy ako sa labi sa pagkadismaya't iaangat na sana ang ulo ko nang pigilan ako ni Arthur. He picked up the phone and started to stroke my hair.
"Yes... What?... Bukas na?... Alright... I'll tell her..." He let out a deep sigh. "Okay. I will. Bye..."
Pagkababa niya ng cellphone ay tinignan ko siya. He was looking at the ceiling, obviously with thoughts clouded up his mind. Mukha siyang problemado.
"What's the matter, Arthur?"
He ran his fingers through his hair as he sighed deeply. I lifted my head, his eyes dropped to me. "Alison, tumawag si Kuya."
"Anong sabi?"
"I'll be away for two fvcking weeks."
"Two weeks?" Suminghap ako sa pagkabigla. "Bakit? Saan ka pupunta? Para saan?"
"Michigan. Kailangan kasing mag-outsource ng materials, Alison. At ako na rin ang aattend ng business conference sa New York."
Tumingin ako sa ibang direksyon at hindi kumibo. Iniisip ko palang na mawawala si Arthur ng two weeks ay nalulungkot na ako. I need him by my side now that Garrett's here.
I snuggled onto his arm. Titignan ko lang kung uubra. "Hindi ba ako pwedeng sumama? Tutal naman executive secretary mo pa rin naman ako diba?"
"Alison, si Venice kasi. Nasanay na siyang nandito ka. She'll be upset if we both leave."
Ngumuso ako. Ayoko rin naming iwanan si Venice pero ayoko ring umalis siya. Clingy na kung clingy. Ang tagal kaya ng two weeks! 14 days iyon. 14 days na wala akong katabi sa kama. 14 days na hindi ko makikita ang biceps niya— este siya. Pakiramdam ko, 14 years ang katumbas ng 14 days para sa akin.
"Hey, Alison." He reached for my face and cupped one of my cold cheeks in his hand. "Humahaba na ang nguso mo. Hayaan mo, mamimiss din kita."
Inirapan ko siya. "Sinong nagsabing mamimiss kita?" Fvck, of course I'll miss him. Ngayon pa nga lang ay namimiss ko na agad siya kahit katabi ko siya ngayon. Ganun ko na siya kamahal.
He playfully smirked at me. "May apat na degree ang pagiging in denial. And I think you're on the highest degree..."
"What?"
"Wala."
Padabog akong tumayo. Naiinis ako hindi dahil sa sinabihan niya akong in denial (dahil totoo naman iyon) kundi dahil mawawala siya ng 2 weeks.
"Alison," tawag niya pero hindi ako lumingon. Paakyat na ako sa hagdan. "Hey, you were about to tell me something, weren't you?"
Natigilan ako. Dahan-dahan ko siyang nilingon. Sasabihin ko na ba? Pero baka kasi ma-stress siya at dalhin niya iyon sa business trip niya.
Lumabi nalang ako. "Nakalimutan ko na. Matutulog na ako."
"Teka, Alison." Tumayo siya at lumapit sa akin. He reached for my hand and looked to me with a hopeful expression. "Will you do me a favor?"
I lifted a brow. "What?"
"Sabi rin ni Kuya, bibigyan ka niya ng tasks."
My lips twitched in an interested smile but it brushed off right away when I realized that it was Sir Ezekiel. Hindi ako kumportable sa kanya. Pakiramdam ko, marami siyang nalalaman tungkol sa tunay kong pagkatao. His scrutinizing stares makes my heart pound wildly.
"So, magtatrabaho ako para sa kanya?"
He shook his head no and sighed a breath of relief. Thank you.
"You'll take over my position while I'm away. Don't worry. My cousin will be there to coordinate with you."