ΘΕΜΑ: Μου είχες τάξει μια εκδρομή
Κοιτάζω το ρολόι μου και βλέπω ότι πάλι καθυστερημένη θα πάω στη δουλειά, ευτυχώς που αφεντικό μου, είναι η κολλητή μου! Μπαίνω στο σαραβαλάκι μου και γυρνάω το κλειδί, ακούγεται ένα μουγκρητό και παίρνει μπροστά. Ξεκινάω, στην διαδρομή παίρνω την Νάνση τηλέφωνο..
«Θα αργήσω..»
«Και γιατί στεναχωριέσαι βρε Νίκη μου; Η πρώτη φορά θα είναι;» γελάει
«Σταμάτα να γελάς, από το πρωί όλα μου πάνε στραβά! Πρώτα μου χύθηκε ο καφές, μετά έκαψα με το σίδερο την αγαπημένη μου φούστα και για το τέλος σου άφησα το καλύτερο... μόλις πάτησα στο πεζοδρόμιο μου έσπασε το τακούνι! Γι'αυτό θα αργήσω..»
«Μη στεναχωριέσαι δεν έχει πολύ δουλειά. Τελικά το βράδυ θα έρθεις μαζί μας;» ωχ! Το είχα ξεχάσει αυτό. Σήμερα έχει τα γενέθλια της και τυγχάνει να είναι και του Αγ. Βαλεντίνου!
«Βρε Νάνση μου δε νιώθω άνετα να βγω τέτοια μέρα... πηγαίνετε εσείς και εμείς βγαίνουμε άλλη φορά!»
«Θα είμαστε όλες οι κοπέλες από τη δουλειά, δεν βγαίνουμε για τον Βαλεντίνο, θα βγούμε για τα γενέθλια μου!»
«Δεν ξέρω.. θα το σκεφτώ και θα σου απαντήσω αργότερα.» κλείνουμε το τηλέφωνο και αποφασίζω να μπω στην Αττική οδό, σκέφτομαι ότι έτσι θα φτάσω πιο γρήγορα. Δεν περνάνε δέκα λεπτά και ακούγεται ένας εκκωφαντικός θόρυβος, το αμάξι πηγαίνει κάπως περίεργα, αμέσως ανάβω φλας και παρκάρω στην άκρη. Βγαίνω από το αμάξι και βλέπω το πίσω λάστιχο σκασμένο. Αρχίζω να το κλοτσάω και να βρίζω. Παίρνω τηλέφωνο τον αδερφό μου και μου λέει να καλέσω την οδική βοήθεια. Το κάνω αμέσως και απορώ πως δε το σκέφτηκα μόνη μου, μπορεί να είμαι ξανθιά αλλά σίγουρα δεν είμαι χαζή!
Δεν περνάνε δέκα λεπτά και πλησιάζει μια μηχανή με τα διακριτικά της οδικής βοήθειας πάνω. Σταματάει και κατεβαίνει ένας τύπος, βγάζει το κράνος και αρχίζω να τα βλέπω όλα σε αργή κίνηση... μελαχρινός, αξύριστος και μάτια σαν καταπράσινα λιβάδια. Τα χείλη του είναι σαρκώδη, κινούνται, κάτι λένε...
«Δεσποινίς είστε καλά; Με ακούτε;» επανέρχομαι στην πραγματικότητα
«Συγνώμη, αφαιρέθηκα... το λάστιχο.. έσκασε..»
«Ναι το είδα. Θα το φτιάξω και σε λίγο θα είστε έτοιμη να φύγετε!» τον παρακολουθώ να δουλεύει, είναι πολύ σέξι! Το τηλέφωνο μου χτυπάει και το σηκώνω.
«Νίκη μου, που είσαι; Σου έχω νέα! Ο Γιώργος θα φέρει έναν φίλο του, που είναι ελεύθερος και έτσι δε θα είσαι η μόνη αδέσμευτη το βράδυ!» τώρα τι να της πω, προτιμώ να μη το σχολιάσω.
«Η χάλια μέρα συνεχίζεται! Έπαθα λάστιχο και πριν λίγο...» προχωράω προς τις σιδερένιες μπάρες για να μην ακουστώ «ήρθε κάποιος να μου το φτιάξει!»
«Κάποιος! Καλός ο κάποιος;»
«Πολύ καλός!»
«Για λέγε..»
«Ψηλός, μελαχρινός, πράσινα μάτια και κάτι χείλη που θες να τα δαγκώσεις!»
«Από σώμα;»
«Έχει ωραίο σώμα με φαρδιούς ώμους και το πακέτο του φαίνεται ικανοποιητικό!» ακούω κάποιον πίσω μου να ξεροβήχει
«Τυχερή!» της κλείνω το τηλέφωνο και γυρνάω το κεφάλι μου. Τον βλέπω να με κοιτάει με ένα στραβό χαμόγελο, ελπίζω να μη με άκουσε..
«Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.. φαντάζομαι ότι μπορώ να ανταποδώσω! Μ'αρέσουν τα μάτια σου, που λάμπουν και το λακκάκι στο πιγούνι σου» το βλέμμα του πέφτει στο ντεκολτέ μου «Σίγουρα το στήθος σου.. αλλά πιο πολύ με έχει τρελάνει ο κώλος σου!» δεν το πιστεύω!
«Δεν είσαι καθόλου καλά!»
«Δεν κατάλαβα, εσύ μπορείς και εγώ όχι;»
«Τελείωσες;» τον ρωτάω
«Αν εννοείς το λάστιχο, ναι! Βάζεις μια υπογραφή και είμαστε εντάξει!» βάζω την υπογραφή εκεί που μου δείχνει και αμέσως μπαίνω στο αμάξι μου. Προσπαθώ να το βάλω μπροστά αλλά αυτό αρνείται πεισματικά. Ο μελαχρινός έρχεται στο παράθυρο, την ώρα που μου λέει ότι μπορεί να με βοηθήσει, αυτό τελικά παίρνει μπροστά. Φεύγοντας του κάνω την χειρονομία με το ένα δάχτυλο και τον βλέπω στο καθρέφτη να γελάει.
Το γραφείο έχει αδειάσει και έχουμε μείνει μόνες με την Νάνση, δεν έχει σταματήσει να γελάει..
«Μπορείς να σταματήσεις να γελάς;»
«Καλά δεν έκανες και τίποτα κακό! Φιλοφρόνηση του έκανες!»
«Δεν μπορείς να φανταστείς πως ντράπηκα... την ώρα που μου είπε για... τα οπίσθια μου!»
«Λοιπόν ξέχνα το! Το βράδυ θα βγούμε και θα περάσουμε τέλεια!»
«Για φαγητό δε θα πάμε;»
«Στην αρχή! Μετά θα πάμε σε κλαμπ!»
Έχω κάνει ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο και έχω περιποιηθεί τον εαυτό μου. Μπορεί να είναι του Αγ. Βαλεντίνου και να μην έχω σχέση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να γίνω όμορφη και να περάσω καλά! Φόρεσα ένα μαύρο στράπλες φόρεμα με διάφανες λεπτομέρειες και ψηλοτάκουνες γόβες. Άφησα τα ξανθά μαλλιά μου ελεύθερα και ήμουν έτοιμη!
Για ακόμα μία φορά είχα καθυστερήσει. Πάρκαρα το αμάξι μου και με γρήγορα βήματα έφτασα στην είσοδο του μαγαζιού, πάω να μπω μέσα και ταυτόχρονα κάποιος βγαίνει, πέφτω πάνω του και ευτυχώς με κρατάει, σηκώνω το βλέμμα μου στο πρόσωπο του και βλέπω τον τύπο από την οδική βοήθεια..
«Πάλι εσύ μπροστά μου!»
«Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω... και εσένα και αυτά!» κοιτάει το ντεκολτέ μου, να πάρει!
«Εσύ!» τον δείχνω με το δάχτυλο «Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να κοιτάς εκεί!» μου πιάνει το δάχτυλο
«Τι έχεις πάθει με τα δάχτυλα σήμερα; Μιας που σε βρήκα θα ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη για αυτά που είπα..»
«Συγνώμη ε; Για συνέχισε..»
«Από το πρωί δε σε έχω βγάλει από το μυαλό μου, σε σκέφτομαι συνέχεια.. είμαι σίγουρος ότι μια τόσο ωραία γυναίκα σίγουρα θα έχει σχέση. Απλά ήθελα να σου το πω. Λοιπόν, πρέπει να φύγω.» απομακρύνεται και για λίγο απλά τον κοιτάω. Βρίσκω το τραπέζι και είναι όλοι μαζεμένοι. Χαιρετάω και κάθομαι.
«Νίκη μου δεν μπορείς να φανταστείς! Αυτός ο φίλος του Γιώργου είναι υπέροχος!» κοιτάω γύρω μου αλλά δεν βλέπω κανέναν μόνο του.
«Που είναι;»
«Πετάχτηκε μέχρι το αυτοκίνητο για να πάρει το κινητό του» κοιτάει κάπου πίσω μου «Να, έρχεται! Άλκη, να σου γνωρίσω την φίλη μου, την Νίκη!»
«Εσύ είσαι η Νίκη; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα πράγματα ξέρω για εσένα!»
Όλο το βράδυ μιλούσαμε και αστειευόμασταν. Μετά το δείπνο συνεχίσαμε όλοι μαζί για ποτό, χορεύαμε σα να γνωριζόμασταν χρόνια. Όταν ήρθε η ώρα να το διαλύσουμε, ήμασταν μαζεμένοι όλοι έξω από το μαγαζί και μοιραζόμασταν στα αμάξια, κάποιοι δεν ήταν σε θέση να οδηγήσουν. Εκείνος πήρε ένα ζευγάρι που ήταν τύφλα και εγώ την κολλητή μου με τον Γιώργο. Κοιταζόμασταν αλλά κανένας δεν έκανε κίνηση.
Τις επόμενες μέρες τον σκεφτόμουν συνέχεια αλλά δεν ήθελα να ρωτήσω την Νάνση. Είχαν περάσει σχεδόν δύο μήνες και η μορφή του συνέχιζε να έρχεται στο μυαλό μου. Ο Γιώργος προσπαθούσε εδώ και καιρό να μας πείσει να πάμε εκδρομή στο εξοχικό τους. Τελικά μας έπεισε, είχε μπει η άνοιξη και ο καιρός είχε αρχίσει να γλυκαίνει. Ξεκινήσαμε Παρασκευή μεσημέρι, ήμασταν μαζί με εμένα επτά άτομα, το βραδάκι ανάψαμε το τζάκι και κάτσαμε γύρω γύρω να απολαύσουμε τη θαλπωρή πίνοντας ζεστό κρασί. Όταν χτύπησε το κουδούνι η Νάνση με παρακάλεσε να πάω να ανοίξω, αναρωτήθηκα ποιον άλλο περιμένουμε. Ανοίγω και τον βλέπω μπροστά μου..
«Γεια.» φοράει ένα αντιανεμικό μπουφάν και σκούφο, όλο του το πρόσωπο χαμογελάει
«Γεια» του λέω και του κάνω χώρο να περάσει
«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι που σε ξανά βλέπω!»
«Αλήθεια;»
«Ναι, μετανιώνω χίλιες φορές για εκείνο το βράδυ..» μα εγώ νόμιζα ότι είχαμε περάσει όμορφα «που δεν έκανα αυτό!» πιάνει το πρόσωπο μου στα χέρια του και εγκλωβίζει τα χείλη μου, περνάει τη γλώσσα του στο στόμα μου και νιώθω ότι αιωρούμαι, με φιλάει βαθιά και γλυκά, με αφήνει να πάρω ανάσα και μου χαμογελάει ακόμα πιο πολύ.
«Χαίρομαι που το έκανες έστω και τώρα!»
«Ωραία, θέλω και το τηλέφωνο σου! Δεν κανόνισα ολόκληρη εκδρομή μόνο για ένα φιλί! Θέλω πολλά περισσότερα..»
«Εκδρομή; Εσύ το κανόνισες;»
«Περίπου, πάμε μέσα να χαιρετήσω και θα σου πω μετά!»
Την επόμενη μέρα ντυθήκαμε καλά και βγήκαμε βόλτα στο βουνό. Μου μιλούσε για την περιοχή και με ενημέρωνε για τα φυτά που φυτρώνουν εδώ. Η πεζοπορία ένιωσα ότι με ανανέωσε. Μετά από ώρα πήραμε άλλο δρόμο από τους υπόλοιπους και βρεθήκαμε κοντά σε ένα ρυάκι, έβγαλε το μπουφάν του και καθίσαμε σε ένα βράχο.
«Νίκη, πιστεύεις στον κεραυνοβόλο έρωτα;»
«Παλιότερα δεν πίστευα.. τώρα όμως νιώθω ότι μου συμβαίνει..»
«Δεν ξέρω αν έφταιγε εκείνη η χειρονομία που μου έκανες, πάντως από εκείνη τη στιγμή δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου.. ούτε από την καρδιά μου.»
«Νομίζω αυτό φταίει!»
Στην επιστροφή μπαίνουμε στο σπίτι αγκαλιασμένοι και όλοι μας κοιτάνε καλά καλά. Η Νάνση γυρνάει στο Γιώργο και του λέει: « Στο είπα ότι θα τα έβρισκαν, φαινόταν το πράγμα από μακριά.. αυτοί οι δύο είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο!!»
Όλοι γελάνε και εμείς ευτυχισμένοι καθόμαστε στην παρέα τους. Έχουν περάσει δύο χρόνια και ετοιμαζόμαστε να παντρευτούμε. Είμαστε ευτυχισμένοι και πιο ερωτευμένοι από ποτε!
#MGWLove
By margaritapoly