Nakatingin lang sya sa akin na parang ako lang ang tao sa paligid nya. Tingin na parang ako lang ang nakikita nya. Tinging pakiramdam ko ako ang pinaka-importanteng tao sa buhay nya. Sana ganoon iyon. Dahil masakit sa pakiramdam kung palabas lamang lahat ng ito. Mahirap isipin na hindi ito totoo.
How could he look at me like that as if I am the most wonderful thing happened to him? How could he make me feel this way as if he feels the same way towards me? I do not want to expect nor assume but he makes me feel like this.
"Can I have this dance?"
Ngumiti sya sa akin matapos tumayo sa pagkakaupo. Napatingala ako sa mistulang perpektong mukha nya at di makapaniwalang tiningnan sya. Inaaya nya ba akong sumayaw?
Exactly five o'clock pm when we decided to go home. He said he's taking me somewhere again but I need to wear some formal.
Dahil sa medyo naiinis ako sa kanya kanina ay sinunod ko na lamang sya at di na nag-abalang magtanong pa. He forgot our wedding monthsary! How could he?!
He seems waiting impatiently kaya inabot ko na ang kamay nyang nakaabang na kuhanin ko. He's skin feels warm.
Dinala nya ako sa gitna at marahang inilagay ang dalawang kamay nya sa bewang ko. Bunga nang panghihina ng mga tuhod ko dahil sa hindi maipaliwanag na dahilan, kusang humawak ang dalawang kamay ko sa balikat nya.
It's late in the evening
She's wondering what clothes to wear
She puts on her make up
And brushes her long blonde hair
Nagsimula ang kanta at hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman sa oras na 'to. Ang lakas ng tibok ng puso ko at natatakot akong malaman nya iyon. Baka marinig nya.
And then she asks me,
Do I look alright?
And I say
Yes, you look wonderful tonight
Lalo nyang idinikit ang katawan ko sa katawan nya nang marahan nyang hilahin ito. Ano bang ginagawa nya? Inilagay nya ang ulo ko sa dibdib nya na para bang sinasabi nyang pakinggan ko ang tibok ng puso nya. Gusto kong lumayo dahil iyon ang sinasabi ng utak ko pero tila ang katawan ko'y ayaw sumunod sa idinidikta nito.
Nababahala ako na maramdaman nya kung paanong tumibok ng mabilis ang puso ko kapag nasa malapit sya. Nababahala akong malaman nya ang tunay na nararamdaman ko para sa kanya at ang gabing 'to ay mapunta sa isang magandang panaginip lang.
"A-axel."
Hindi ko alam kung normal ba ang pagtibok ng kanya. But no! I can feel it! Bakit halos parehas lang kami? Mas mabilis nga lang ang pagtibok ng puso nya kumpara sa akin.
Nagtuloy lang ang kanta at napapikit ako. Kung sana, totoo ang lahat ng ito. Yung tipong, hindi ko naiisip na palabas nya lang ito. Yung pakiramdam na sana ito ang tunay na kahulugan ng kung ano man ang iniisip ko sa ikinikilos nya ngayon.
"Zia."
He whispered through my ear and I felt his hug tighten as we both sway. Can't he just tell me the meaning of this? Hindi yung pinakakaba nya pa ako ng ganito.
And I feel wonderful
Because I see the love
Light in your eyes
And the wonder of it all
Is that you just don't realize
How much I love you
I love you
I love you
I love you
I love you
I love you
Tila sirang plaka na nagpaulit-ulit ang tatlong salita na iyan sa tainga ko na naging dahilan ng pagkakapako ko sa kinatatayuan ko. Natigil ako sa paggalaw mula sa pagsasayaw na ikinatigil din nya at tila natauhan sa kung ano man ang sinabi nya. No, kinanta nya.
He sang those last three words along. Come on Zia, don't assume.
Pero bakit pakiramdam ko, kahit pakanta nyang sinabi iyon, nais nya talagang banggitin iyon para sa akin? Bakit pakiramdam ko, kahit sinabayan nya lang ang kanta, totoo nyang sinasabi sa akin iyon na parang iyon ang nararamdaman nya.
No! Damn Zia, don't assume. He doesn't love you or even like you.
He crystally said that.
No. Wait. He didn't say that he doesn't feel anything. Pero iyon kasi ang nararamdaman ko sa mga kilos na ipinakikita nya. Na hindi nya ako gusto.
"I-I... A-ah *shit*! A-are you hungry?"
He seems tense. Anong nangyayari?
Umiling lang naman ako bilang sagot at itinaas ang kamay ko mula sa balikat nya papunta sa leeg nya at doon ko ipinaghawak ang dalawang palad kong hindi ko alam kung manlalamig ba o mahahawa sa init na dulot ng balat nya.
Itinaas ko ang ulo ko mula sa pagkakasandal sa dibdib nya at tiningnan sya ng taimtim.
There, I saw my cruel yet handsome mafia boss husband looking sternly at me.
"Hindi pa."
Nagmistulang bulong ang sagot kong iyon at saka sabay naming pinakinggan ang panibagong kanta. Napalitan ng instrumental na tugtog ang kanta. I think I heard that instrumental song somewhere.
"Do you remember the day you walk through the aisle?"
I knew it! Ito ang malamyos na kanta noon habang naglalakad ako papuntang altar. Papunta sa kanya upang mangako sa Diyos na sasamahan ko sya sa hirap at ginhawa.
"Are you the one who chose the song?"
Pumikit sya ng marahan bago nagmulat at sumagot.
"Y-yes."
Hindi na ako muling nagsalita at tinitigan na lang sya. Ganoon din ang ginawa nya kaya nakaramdam ako ng pagkailang. Oh God. Gumalaw sya upang ilapit ang mukha nya sa mukha ko at kusang napapikit ang mata ko. Ugh, hahalikan nya ba ako?
Naramdaman ko ang mainit na labi nya sa noo kaya napamulat ako bigla. Oh! I thought. Ngunit imbis na makaramdam ng disappointment, napangiti ako ng malawak at ikinagulat ko ng gantihan nya iyon. Hindi man kasinlawak ng ngiti at hindi man umabot sa mga mata nya tulad ng akin, sapat na iyon para maramdaman kong masaya rin sya sa gabing ito.
Pero hindi nya pa ako binabati! Hindi man lang nya naalala kung ano ang meron ngayon. Kung gaano kaespesyal para sa akin ang araw na ito. Kaya mula sa pagkakangiti ng malawak, napalitan ng lukot na reaksyon ang mukha ko.
Then he frowned.
Whatever Axel. Whatever.
"Tss."
I hissed and slightly pushed him and walk towards the set up table. Typical dinner date, as I assume. It has candle light in the middle. The circled table was covered by a fuschia pink mantle and surrounded by flowers where the each of them glowed in the dark. It looks gorgeous though.
Pagkaupo ay nagsalin ako ng red wine at dirediretsong ininom ito. Nakakainis talaga ang lalaking 'to!
"What the fuck is wrong again Zia?"
See? Hindi sya marunong manuyo! At talagang kinalimutan nya ang date ngayon!
"Wala. Gutom lang ako. Kain na tayo."
Malamig na sagot ko.
"What? Bakit ngayon mo lang sinabi?"
Nagulat man sa pagtatagalog nya ay di ko na pinansin. God! He looks sexy with that language. Ugh!
Nagsimula kaming kumain nang walang nagsasalita. Tanging tunog ng kutsara at tinidor lang ang maririnig mo. Ang malamig na simoy na hangin ay sumasabay sa mahinang musikang hanggang ngayon ay tumutunog pa rin.
We're in the Schleiden's Law Firm's Rooftop. Napakataas nito kung tutuusin. Napakaganda sanang tingnan dahil makikita mo ang liwanag ng buong syudad ngunit hindi ako sanay sa ganito katataas na lugar. Pakiramdam ko ma-
"Fuck. I can't stand with this anymore."
Ibinaba nya ang hawak nyang kutsara at tinidor saka nagpunas ng bibig matapos magsalita.
"Tell me, what the hell is your problem again?"
"Did I do something wrong?"
"Aren't you feeling well?"
"What? Com'on Zia, goddamn answer me."
What?
Napanganga naman ako sa sunod-sunod na tanong nya. Seryoso ba sya? Ugh! Pakealam ko ba? Maalala mo lang kung anong meron ngayon sapat na.
Gusto kong isigaw iyon pero ayaw gumalaw ng mga labi ko.
"I said an-
"Wala nga!"
Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko ng magtaas sya ng kaliwang kilay nya. So I raised mine too crossing my arms on my chest.
"Zianelle Schwann-Schleiden."
"Yes Axel Rose Schleiden?"
Sagot ko habang ginagaya ang paraan nya ng pananalita. Nag-igting nanaman ang panga nya bilang patunay na naiinis na sya sa akin. Well, naiinis din ako sa kanya.
"Hindi mo talaga alam kung ano ngayon?" Naiinis na tanong ko.
"What?"
"Oh God! It's our fourth wedding monthsary! Hindi mo yun alam?"
"What?"
Nakunot ko lalo ang noo ko ng iyon nanaman ang sinagot nya. This man! Unpredictable!
Tila ba naunawaan nya na ang nais kong sabihin dahil nakita ko kung paano syang ngumisi at ang ngising iyon ay napalitan ng tawang mapakla. What now?!
"Hindi ka talaga marunong maghintay no?"
And this time, it's my turn to say what.
Inihilamos nya ang kanang kamay nya sa mukha nya at saka tumayo sa pagkakaupo at nagpunta sa gilid ko. Wala naman akong ibang magawa kung hindi ang sundan lamang sya ng tingin.
"Damn Zia. Damn! You ruined the moment."
Natatawang komento nya.
What?
"I was waiting for the perfect timing. Guess what? Inunahan mo nanaman ako."
"Ano bang sinasabi mo dyan?"
Seriously?
"Fuck! I know what's with the special date today. Pero kasi naman, naghahanap ako ng tiyempo."
Oh God! Nagtatagalog sya.
Para syang batang nagrereklamo ngayon sa harap ko dahil hawak-hawak nya pa ang batok nya.
But God! Nagtatagalog talaga sya!
"Here." Saka nya inilabas ang parihabang kahon sa bulsa nya at binuksan iyon. A silver gold necklece with crucifix pendant lies in there. "Ipinasadya ko pa iyan noon pero ngayon ko lang naibigay. I'm sorry."
Nang hawakan ko ang kwintas nang tanggalin nya doon ay may nakaukit sa likod ng pendant.
'Zia'
It is my name.
"Come here. Let me wear it to you."
Ibinigay ko ulit sa kanya ng hindi nagsasalita dahil hindi ko alam ang sasabihin. Pumwesto sya sa likod ko at ilang segundo lang ay naramdaman ko na ang malamig na bagay na iyon na sumabit sa leeg ko at ang mainit nyang hininga sa tenga ko.
"Happy fourth wedding monthsary wife."
Habang ibinubulong ang mga iyon.
At saktong pagharap ko, malalambot na labi nya ang sinalubong ng mukha ko.
Maybe, I was just thinking negatives at all.
Baka, hindi nya naman talaga nakalimutan.
No. Hindi nya talaga nakalimutan.
--
VOTE.
COMMENT.
FOLLOW.
@mzunfaithful