-μαμά πες μου αμεσως που ειναι ο Tyler"ειπα καθώς έπνιξα εναν λυγμό.
-δεν ξέρουμε ακομα αγαπη μου"λεει ενω κλαίει και εκεινη την ωρα μπαίνει μεσα η Miriam με εναν γιατρο.
-καλησπέρα! Παρακαλω περάστε εξω να την εξετάσω"λεει εκεινος και βγαίνουν εξω
-πως εισαι πονάς πουθενά;" Με ρωταει και με βοηθάει να καθησω στο κρεβατι
-οχι"απανταω "τι εγινε; Γιατι ειμαι εδω;"ρωταω
-εγινε μια έκρηξη στο αεροδρόμιο απο κακια συντήρηση."λεει ενω με ακροαζετε.
-έχετε καποιο νεο για τον φίλο μου;"ρωταω τελικά. Εκεινος έρχεται μπροστα μου και καθετε στο κρεβατι
-ακομα οχι. Εχει περάσει μια μερα και ακομα βγάζουν θύματα απο μετα. Όσοι ηταν ζωντανοί έχουν βγει. Τα άτομα που βγαίνουν τωρα δεν τα έχουν καταφέρει"μου λεει και σκύβω το κεφαλι μου και κλαίω. Εκεινος με αγκαλιάζει και βγαινει εξω.Η πορτα ξανα ανοίγει και νιώθω δυο χέρια να με αγκαλιάζουν
-θα ειναι καλα θα δεις"λεει ο jc ενω κλαίει και εκεινος.
-δεν μπορει να έφυγε τωρα! Μου εκανε πρόταση ήθελε να ειμαστε μαζι επίσημα δεν μπορει να μου το κανει αυτο"έλεγα μεσα στα αναφιλητά μου
-ηρεμησε ματια μου θα τον βρουμε! Θα ειναι σε αλλο νοσοκομείο εχουμε δώσει παντου το όνομα του"λεει και με απομακρύνει να με κοιτάξει.
-τι θα κανω αν δεν τα κατάφερε; Μπήκε μπροστα μου για να μην πάθω εγω τιποτα! Εγω και η κυρια που ειχε ενα μωράκι που είμασταν μαζι στο αεροπλάνο"λεω και τον κοιταζω
-ειναι μια χαρα πρεπει να ειναι μια χαρα"ξανα λεει και με αγκαλιάζει.
Οι μέρες περνάνε και δεν εχουμε ακομα κανενα νέο. Η εμμα και τα παιδια ήρθαν με είδαν αλλα κανένας δεν τόλμησε να πει κατι. Ακομα και ο αδερφος του. Σημερα θα επερνα εξιτήριο. Πέντε μέρες στο νοσοκομείο και ακομα δεν είχαμε κανενα νέο αν ειναι ζωντανός η νεκρός. Ολοι μας έλεγαν για να μην μας έχουν πει ακομα κάποιος κατι να μην περιμενουμε θετικά αποτελέσματα.
Καθόμουν και έβλεπα της τελευταιες φωτογραφίες που είχαμε βγάλει σπίτι μου αγκαλια και με χαμόγελα. Ειχα μια που ηταν και αγκαλια με το μωρο. Εκεινος δεν φαίνονταν. Μου ειχε πει σαν να τον ακούω " να φαίνεται η μικρή ρε μωρο μου οχι εγω". Την κοίταζα και έκλαιγα. Την ειχα τραβήξει λίγα πριν γινει η έκρηξη.
Η μιριαμ ανοιξε την πορτα και μπήκε μεσα και κάθησε στο κρεβατι
-ο γιατρός ειπε οτι μπορείς να φυγεις εχουμε υπογράψει τα χαρτιά και εισαι έτοιμη"λεει ενω εγω κοιτούσα εξω απο το παράθυρο.
-ενταξει"απανταω και σηκώνομαι να ντυθώ. Κοιτάω το δαχτυλίδι και το σφίγγω επάνω μου.
"Σε παρακαλω μην εχεις πεθάνει"λεω και το φιλάω ενω κλαίω. Δεν εχω σταματήσει να κλαίω καθόλου απο τοτε που ανοιξα τα ματια μου δεν εχω σταματήσει.
-αγαπη μου εισαι έτοιμη ;"ακούω την μαμά μου
Και γυρνάω να την κοιτάξω. Σκουπίζω τα ματια και βαζω την φόρμα μου
-σε ενα λεπτο ειμαι έτοιμη"λεω και βαζω τα παπούτσια μου.
Οταν φτάσαμε σπίτι πηγα αμεσως στο δωμάτιο μας. Τα σεντόνια και τα μαξιλάρια είχαν ακομα το άρωμα του. Μπήκα στο μπάνιο και εκανα ενα ντουζ.Οταν βγήκα φόρεσα ενα φούτερ του.
Η μαμά μου μπήκε στο δωμάτιο και κάθησε δίπλα μου.
-ελα κατω. Να σου κανω κατι να φας δεν κανει να εισαι ετσι"μου λεει αλλα δεν απανταω δεν κουνιέμαι καν απο την θέση μου και φεύγει.
Δεν ξερω γιατι αλλα ενω θελω να κλάψω δεν βγαζω δάκρυα.Τα αναφιλητά υπάρχουν θρηνώντας απο μεσα μου αλλα δεν βγαίνουν δάκρυα και νευριάζω με τον εαυτό μου. Οι μέρες περνάνε και ακομα δεν εχουμε κανενα νέο ενω εγω βουλιάζω ακομα πιο πολυ στη θλίψη μου. Δεν εχω φάει ή να εχω σηκωθεί απο το κρεβατι απο την μερα που γυρίσαμε σπίτι.
Δεν ξερω καν πόσες μέρες έχουν περάσει και δεν με νοιάζει. Αφου εκεινος δεν ειναι εδω μαζι μου δεν με νοιάζει τιποτα.
Ενα πρωι μπήκε στο δωμάτιο ο Jc.
-ελα σήκω και κατέβα κατω. Δεν ειναι δουλεια αυτη.Και εκεινος θα ήθελε να εισαι ενταξει και να συνεχίσεις"μου λεει και νευριάζω
-δεν ξερεις τι ήθελε. Ειναι νεκρός για να σώσει εμένα κατάλαβε το "φωνάζω και κλαίω. Επιτέλους βγαίνουν δάκρυα. Ο jc με αγκαλιάζει και εγω χτυπιέμαι στην αγκαλια του.
-δεν μπορω jc δεν το αντέχω αυτο. Δεν αντέχω να ξερω οτι δεν θα τον ξανα δω, οτι δεν θα ξανα ακούσω την φωνή του, δεν αντέχω"λεω και εκεινος με χαϊδεύει.
-ηρεμησε για όλους ειναι δύσκολο."μου λεει
-δεν ειναι το ιδιο"λεω
-οι γιατροί λένε οτι αν και στο τελος της βδομάδας δεν βρεθούν τα άτομα θα κάνουν μνημόσυνο στη μνήμη τους"μου λεει και με κοιταει
-θα βρεθεί το ξερω"απανταω
-Οφηλία "ξεκινάει να λεει
-μην τολμήσεις να πεις οτι πέθανε."του λεω και τον χτυπάω.
-εντάξει. Ελα κατω να φας κατι"μου λεει και βγαινει απο το δωμάτιο. Εγω απο την αλλη παω στο μπάνιο και κανω ενα ντουζ. Δεν προσέχω καν αν το νερό ειναι ζεστό η κρυο.
Οταν κατεβαίνω κατω σταματάνε να μιλάνε και η μιριαμ σηκωνετε και έρχεται προς το μερος μου.
-τι θες να σου ετοιμάσω να φας;"μου λεει
-δεν θελω κατι"απανταω
-πρεπει ομως! Κατι μικρό ισως;"με ρωταει και κουνάω το κεφαλι μου. Εκεινη χαμογελάει και παει στην κουζίνα και ετοιμάζει ενα τοστ και του το δίνει σε μικρά κομματάκια.
-Ευχαριστω"απανταω και προσπαθω να χαμογελάσω. Με το που το τρώω ξανα ανεβαίνω στο δωμάτιο και μενω μεσα για της επόμενες μέρες.Δεν ξερω αν κοιμάμαι ακριβώς αλλα κλείνω τα μάτια μου και βλεπω οτι ειμαι με εκεινον. Οτι ειμαστε καλα και χαρούμενη.
Οταν τα ξανα ανοίγω βρίσκομαι μεσα στη μιζέρια και στην θλίψη μου.
Οι μέρες περνούσαν και οι γιατροί μας ειδοποίησαν για το μνημόσυνο που θα γινόταν.
Εγω ήμουν εντελώς αρνητική και ειχα πει οτι δεν θα παω γιατι θα πίστευα οτι χάθηκε.
Κοιτούσα μια φωτογραφία του οταν η Μιριαμ χτύπησε την πορτα.
-εγω ειμαι αγαπη μου να μπω;"ρωταει
-ναι ελα"λεω και μπαίνει και ξαπλώνει και με αγκαλιάζει. Ειχε μαύρα που θα πει οτι σημερα ηταν το μνημόσυνο.
-πρεπει να ετοιμαστείς να φύγουμε σιγα σιγα"λεει και με κοιταει
-δεν εχω να παω πουθενά Μιριαμ"απανταω και την κοιτάω "αν ερθω θα πει οτι δέχομαι τον χαμό του"λεω και τα ματια μου τσούζουν
-κανεις μας δεν τον αποδέχεται αλλα πρεπει. Δεν θα πει οτι τον ξεχνάς η θα πάψεις να τον αγαπάς"λεει και ανακαθομαι στο κρεβατι.
-δεν ξερω"λεω και κοιτάω το ταβάνι
-σου εχω φέρει ενα μαύρο φόρεμα να βαλεις το εχω στην ντουλάπα ελα σήκω και ελα να σε βοηθήσω."λεει και σηκώνομαι. Βγαζω το φούτερ του και φοράω το μαύρο φόρεμα που μου εδωσε η Μιριαμ. Μαζεύω τα μαλλιά μια μια αλογοουρά και φοράω τα μποτάκια μου. Μου δίνει το δερμάτινο μου και το φοράω και κατεβαίνουμε μαζι κατω.
Στο σαλόνι ειναι ο αδερφος του και ο jc. Οταν μας βλέπουν αμεσως σηκώνονται και κας περιμένουν.
-τα παιδια θα τα βρουμε εκει"λεει ο Dylan
-ενταξει"λεω και βγαίνουμε απο το σπίτι.
Μπαίνουμε στο αμάξι και παμε προς τον χώρο που θα γινει η τελετή. Οταν φτάνουμε εχει απίστευτα πολυ κόσμο. Τα παιδια ειναι εκει και άσχημη κατάσταση και παμε μαζι προς το μνημείο που έχουν κανει με τα ονόματα.
Οταν αρχιζει η τελετή αρχιζει και ενα ψιλό βρόχο. Ειναι σαν να κλαίει τι σύμπαν μαζι μας.
Η μιριαμ με εχει αγκαλια ενω ο Dylan με την μητέρα και τον πατέρα του ειναι δίπλα μας.
Οταν με είδε η μητέρα του επεσε στην αγκαλια μου και ξέσπασε σε κλάματα.Το ιδιο εκανα και εγω. Και μπορω να πω τόσες μέρες ηταν σαν να μην έκλαιγα πραγματικα. Η τελετή συνεχιζόταν οταν ο jc απομακρύνθηκε για να μιλήσει στο κινητό του. Η Μιριαμ τον κοίταξε άγρια και εκεινος της εκανε νόημα οτι έρχεται.
Οταν γύρισα να τον κοιτάξω το πρόσωπο του ειχε ενα τεράστιο χαμόγελο. Ήρθε γρήγορα προς το μερος μας και έκλαιγε.
-ειναι ζωντανός ο Tyler ζει. Ηταν σε νοσοκομείο που δεν ηταν στη λίστα."μας λεει και αμεσως αρχίζω να κλαίω για ακομα μια φορα!
Να βρε οριστε.Ζει το αγορι μας τελικά. Με φάγατε. Ελπιζω να σας αρεσει αγαπημένες μου και αγαπημένοι αν υπάρχουν.
Μεχρι το επομενο λοιπον ❤️