Merhaba arkadaşlar aslında bölümü yüklemeyecektim çünkü henüz bitiremedim.Fakat sevgili @asosyalromanci arkadaşımın isteği üzerine yüklüyorum. Aynı zamanda bölümümüzü de ona ithaf ediyorum. Tatlım umarım mutlu olmuşsundur :)) Bu bölümü gelecek bölümün girişi gibi düşünün lütfen. diğer bölüm de bir aksilik olmazsa perşembe günü yüklenecektir. Tek söyleyebileceğim bomba gibi bir bölüm bizi bekliyor. Geçen bölüm yaptığınız yorumlar ve beğeniler beni acayip mutlu etti. Herzaman yanımda olduğunuz için ve beni hiç kırmadığınız için çok teşekkür ederim. Hepinize keyifli okumalar...
Yağız'ın muhteşem menemenini yedikten sonra ortalığı toplamak biraz zaman alsa da onun mutfaktaki hallerini izlemeye değmişti. Muhteşem görselliğinin yanında sakarlığı da çok eğlenceliydi. Sanırım, ben bu adamın her halini fazlasıyla seviyordum.
Son tabağı da bulaşık makinesine koyarken kendimi, arkamdan belime sarılan kolların arasında buldum. Zaten kendisinden önce kokusu her yerimi sarmıştı.
"Hadi ama yavrum daha bitmedi mi işin?" diye sordu bir yandan köprücük kemiğimin üzerine küçük bir öpücük kondurarak.
Gözlerimi kapatıp başımı geriye; Yağız'ın omzuna bıraktım. Kokusunu yavaşça içime çekip anın büyüsüne kendimi bıraktım. Karnımın üzerindeki ellerini biraz daha sıkıştırıp beni kendisine iyice çekti. Dudakları köprücük kemiğimin üzerinde hareketsiz duruyor, nefes alıp verişi boynumdan tüm bedenime yayılarak ayaklarımı yerden kesiyordu. Huzur... Sanırım şu an yaşadığımız bu sükunetin adı; huzurdu. Boştaki ellerimi Yağız'ın karnımdaki ellerinin üstüne koyarak onu tamamıyla hissetmeye çalıştım.
"Yağız?"
"Söyle güzelim." Başını, bulunduğu kuytu köşeden ayırmadan konuşmuştu.
"Keşke hep böyle kalabilsek." Dedim mırıldanarak. "Keşke yarın ne olacağını düşünmek zorunda olmasak ve birbirimizin tadını özgürce çıkarabilsek."
"İnana bana Güvercin, sana huzurlu bir hayat yaşatacağım. Kötü olan her şeyi ardımızda bırakacağız. Geçmişe dair yaşanmamış ve güzel olan ne varsa hepsini tek tek yaşayıp, kötü anılarının yerini yeni ve güzel olanlarla dolduracağız. Tabi birbirimizin tadını çıkarmak konusuna gelecek olursak ki; burası en sevdiğim kısım olacak, aklını başından alacağım Güvercin. Seni göklere çıkartıp tekrar tekrar yer yüzüne indireceğim ve inan bana bunu büyük bir zevkle yapacağım güzelim." Boynuma ıslak bir öpücük bırakıp beni kendine çevirerek sırtımı tezgaha yasladı. Bir eli belimi sımsıkı tutarken, diğer eli ile sol yanağımı avucunun içine alarak okşadı. Yeşilin en güzel tonuna bulanan gözleri gözlerimi bulduğunda gözbebeklerimiz birbirine kenetlendi. "Çok mutlu olacağız Nehir, hem de hiç olmadığımız kadar Güvercin."
Ellerimi onun beline dolamış ateşler içinde parlayan gözlerinin içene bakıyor zihnimi ele geçiren büyülü düşüncelerin içinde kayboluyordum. Bu büyünün adı 'Yağız'a tutulmak büyüsü' olsa gerekti. Bedenimin, sadece onun dokunuşlarıyla ve sözleriyle can bulmasının başka bir açıklaması yoktu. Yağız'ı tamamıyla kendime çekip, kollarımı beline doladım ve alnımı göğsüne dayadım. Saçlarımı usulca okşayan eller güven duygusunun somutlaşmış hali gibiydi.
"Yanımda sen olduktan sonra, bana her yer cennet bahçesi zaten Yağız. Seninle olmak pahasına, yasak elmayı yiyip cennetten kovulmaya bile razıyım ben, yeter ki bana hep aşkla ve tutkuyla bak."
Yağız'ın başımda dolaşan elleri daha da güçlü bir hal almıştı. Yavaşça başımı göğsünden kaldırıp göz hizama kadar eğildi. "Ben senin tutsağınım zaten Güvercin. Seni hapsettiğim kafesin anahtarını çoktan sana teslim ettim bile. Sen ne zaman istersen o kafesi yuvamız yapmaya hazırım güzelim. Yeter ki sen ellerimi hiç bırakma." Diyerek dudaklarımı küçük ve nazik öpüşüyle mühürledi.
İkimiz de dışarıdan gelen bir sesle birden birbirimizden ayrıldık. Yağız, anında beni arkasına alarak bir eliyle beni vücuduna sabitledi.
"Sakın arkamdan ayrılma Güvercin." Dedi fısıltıyı andıran bir sesle. Mutfak camının önüne geldiğimizde yavaşça perdeyi aralayıp dışarıya baktı. Arkasında olduğum için dışarıda neler olduğunu göremiyordum. Yağız'ın sımsıkı tutuğu elimi, avucuna iyice bastırdım.
"Sence kim olabilir? Belki de aç bir sokak hayvanıdır Yağız?" diye mırıldandım.
"Öyle olsa iyi olur Güvercin. Aksi halde bunu ona çok fena ödetirim." Diyerek bana doğru döndü. Öfkeli olduğu, gözlerinden adeta bağırsa da beni sakin tutmak adına belli etmemeye çalışıyordu. "Şimdi, ben içeriye gireceğim ve tüm odaları tek tek arayacağım. Sen de mutfak kapısını kilitleyip beni burada bekleyeceksin tamam mı güzelim?"
Söylediği şeyi duyar duymaz kafamı itiraz edercesine sağa sola oynatmaya başladım. Gözlerim dolmuştu bile. Ya ona bir şey olursa? Panik bütün vücudumu ele geçirmişti resmen. Olmaz Yağız, ben de seninle geleceğim seni yalnız bırakmam." Dedim ellerimi beline sarıp kafamı da omzuna dayamıştım.
"Sakinleş güzelim. Sana söz veriyorum seni buradan sağ salim alacağım. Seni yanıma alıp tehlikeye atamam. Beni burada bekleyeceksin anlaştık mı?" dediğinde olumsuz anlamda kafamı sallasam da dediğini yapacağını biliyordum. Kafamı omzundan çekip yaşlı gözlerimi gözlerine kenetledim. Sol gözümden firar eden damlayı anında parmağıyla uzaklaştırdı.
"Sana bir şey olursa dayanamam. Lüften, lütfen Yağız gitme. Her kimse belki de çeker gider." Dediğim anda bir ses daha geldi.
"Şimdi sana dediğimi yap ve burada kal. Ben çıkar çıkmaz kapıyı ardımdan kilitle ve ne olursa olsun mutfaktan çıkma tamam mı? Ban söz ver Güvercin. Kendini tehlikeye atmayacaksın."
İstemeye istemeye başımla onu onaylamak zorunda kaldım. "Sen de bana söz ver Yağız sağ salim bana geleceksin tamam mı sevgilim?"
"Söz Güvercin. Sakın korkma, belki de senin dediğin gibi aç bir sokak hayvanıdır." Diyerek dudağıma küçük bir buse bırakıp kapıya doğru yöneldi. Tezgâhın üzerinden aldığı bıçağı beline soktuğunu gördüğümde dışarıdan gelen seslerin bir sokak hayvanının çıkartabileceğine inanmadığını anlamıştım.
Sessizce kapının yanına geldiğimizde bana gözüyle işaret verip kendini mutfaktan dışarı attı. Ben de ona söz verdiğim gibi kapıyı anında kilitledim. Elim ayağım titriyor ne yapacağımı bilemiyordum. Yağız'ı dinlemekle iyi mi yapıyordum yoksa kötü mü bilmiyorum ama içim de kötü bir his vardı. Sırtımı kapıya yaslayarak kendimi yere doğru bıraktım. Bacaklarımda beni taşıyacak güç kalmamıştı. Sessiz sessiz süzülen gözyaşlarıma, boğazımdan fırlamak için can atan hıçkırıklarım da eklenirken ellerimi ağzıma kapatıp sessizce ağladım. Sanırım bizim hiçbir zaman huzurlu bir hayatımız olmayacaktı. Geçmişin izlerini kapatmaya çalıştıkça hep bir şeyler buna engel olacaktı. Ne biz özgürce birbirimizin tadını çıkartabilecektik, ne de bahçemizde güvenle koşuşturan çocuklarımızın hayalini kurabilecektik. Geçmişimi zehirleyen adam, şimdi de geleceğime elini uzatmıştı. Rahat bir nefes almama, sevdiğim adam ile bir yuva kurmama izin vermeyecekti biliyorum çünkü onun bir kalbi yoktu. O sadece istediğini alır ve canını acıtırdı hem de bunu büyük bir zevkle yapardı...
"Yağız gideli ne kadar olmuştu bilmiyorum ama bana saniyeler saatler gibi dakikalar günler gibi gelmişti. Kapının dibine çökmüş içeride olanları dinlemeye çalışıyordum. Ama ne ses vardı ne de seda... Tekrar kulağımı kapıya dayayıp bir şeyler duymaya çalıştım ama nafile. Belki de kimseler yoktu. Biz boşuna evhamlanmıştık. Yağız da içeride kimseleri bulamayınca beni almaya gelecek, birlikte Kıbrıs'a gitmek için yola çıkacaktık. Evet evet kesinlikle böyle olmalıydı.
Tam oturduğum yerden doğrulacakken duyduğum sesle yerimden fırladım. Mutfak camının kırılmasıyla içeri iriyarı bir adamın girmesi bir oldu. Yüzünde kar maskesi olan adamın tek görünen yeri simsiyah, parlayan gözleriydi. Nefes nefese kalmıştı ve gözlerinden beni yakaladığı için memnuniyet duygusu akıyordu. İçeriden gelen silah sesini duyduğumda bu adamın yalnız olmadığını anlamıştım. Bir el daha silah sesi patladığında artık tutuğum nefesimi bırakıp boğazımı yırtarcasına bir çığlık attım. Yağız'a bir şey mi olmuştu bilmiyordum ve kalbim onun acısıyla buram buram yanıyordu. Pencerenin önünde duran adam çığlığımı duyar duymaz bana doğru gelmeye başladığında bir çığlık daha fırladı boğazımdan. Hemen arkamı dönüp kapının anahtarını aramaya başladım. Gözlerimden durmamacasına akan yaşlar görüşümü tamamen bulandırmıştı. Ellerimle resmen anahtara ulaşmak için kapı kolunu yokluyordum. Elime değen anahtarı bulduğumda kapıyı açamadan saçlarımdan kuvvetlice çekildim. Saçımdaki her bir telin kökü sızlarken çığlık çığlığa bağırıyordum.
"Yağız..."
Beğeni ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen kızlar ve hikayemizin daha geniş kitlelere ulaşması için mümkün olduğunca arkadaşlarınıza tavsiye ederseniz ayrıca çok memnun olurum. Hayatınızdan mutluluk eksik olmasın. Sevgiyle kalın....
��������Q�'