HOSEOK POV
"Muntanga ka gago wag kang umiyak dito"
Kanina--ay hindi kahapon pa 'tong si Kim Taehyung dito sa puntod ko. Maniwala man kayo o hindi dito yan natulog.
Dinaig pa niyan sasaeng fan ko eh.
Ayan. Umiiyak nanaman siya.
Syempre gusto ko siya i-comfort.
Kaso hindi pwede eh.
Hindi ko magawa.
Multo lang naman ako.
Nakakatawa nga eh. Dati takot-takot ako sa multo. Nagkasugat pa nga ako nung may pinanood sa'kin sila Taehyung na video na nakakagulat. Yung bigla na lang may susulpot na duguang babae sa screen mo. So sobrang takot ko nasugatan ko tuloy yung makinis kong legs.
Pero ngayon isa na ako sa kanila.
"Kim Taehyung tahan na. Okay lang ako dito. Hindi naman ako mag-isa dito. Dami kong kaibigan dito oh. Ikaw ang mag-isa dito. Lahat kami multo ikaw lang tao lugi ka."
Pinunasan niya ang luha niya na para bang narinig ako. "Hyung nagugutom ako hehe. Kain lang muna ako hyung ah. Babalik ako."
At umalis ulit siya.
Utang na loob Kim Taehyung tama na.
Akala mo ba ikaw lang nasasaktan?
Gago kahit multo na ako ang sakit pa rin makita kang ganyan.
Buhay na pala ulit si Jungkook. Kaya pala hindi ko na siya nakakausap.
Nung naging multo pansamantala si Jungkook pumunta siya dito.
Nung panahon na 'yun gusto na niya sumuko.
Gusto na niya tanggapin na multo na talaga siya. Pero tingnan mo ngayon. Isang milagro ang nangyari.
Magkasama na sila ni Jimin.
Hindi ko naman hinihiling na sana magaya ako kay Jungkook.
Ako rin naman 'tong may gusto na mamatay.
Ang gusto ko lang maging maayos yung mga iniwan ko. Gusto sila ngumiti at tumawa tulad ng dati.
Hindi ko akalain na magiging ganito ang epekto kay Kim Taehyung.
Yung bata na 'yun masyado akong mahal.
Yoongi ang bagal mo dumamoves.
/ehem/ Taegi shipper /ehem/
Pero kamusta na kaya sila?
Ang hirap pala maging multo. Wala kang magawa. Kundi manood lang.
Kapag multo ka na yung buhay ng tao parang isang malaking screen ng tv na lang at yung mga tao yung mga artista.
Nanood ka lang.
Wala ka ng ibang pwede gawin. Hindi ka pwede mangialam. Kasi naka-tadhana na lahat ng pwedeng mangyari.
Yung kaninang tanong ni Taehyung na
"Hyung how can I smile if we're not together?"
You're wrong.
I am with you.
-----
JUNGKOOK POV
"HOY JUNGKOOK KASAMA MO BA SI TAEHYUNG?! SA DINAMI-DAMI NG ARAW NAISIPAN NIYO PA SABAY MAWALA! PINAGKAKAISAHAN NIYO BA AKO?!"
Bago pa ako mabingi sa lakas ng sigaw ni Yoongi hyung nilayo ko na yung speaker ng phone ko sa tenga ko.
Ano?
Si Taehyungie hyung wala rin?
"Si TaeTae hyung wala?"
"Oo wala. Kaming dalawa lang ngayon ni Jimin dito mga gago." Sagot ni hyung sa kabilang linya.
"Hyung wala akong alam kung nasaan man 'yung nilalang na 'yun. Ikaw muna bahala kay Jimin hyung ah. I trust you bro. Sige bye."
"Hoy Jungkoo-"
Sigurado akong walang katapusan na pagrereklamo nanaman ang maririnig ko.
Nandito ako ngayon sa school namin dati.
Kung saan nagsimula ang lahat.
I just wanted to remember all the good times.
I just need a break.
Pumunta agad ako sa music room.
Dito. Dito kami unang beses na nagkita.
Umupo ako sa harap ng piano.
"You're still here old friend." Nilibot ko ang paningin ko.
Wala pa ring nagbago.
Sana ganito na lang lahat.
Walang nagbago.
I started playing the piano and closed my eyes. Remembering the good times.
Then a tear fell.
Yung luha talaga traydor. Kung kailan ayaw mo tumulo dun tutulo.
As I remember the past I realized one thing.
Yes,I am tired.
But I can't afford to let go of Jimin hyung.
I stayed there for a few minutes before leaving.
I still have one more place to go.
I need to see him.
~
"Taehyung....hyung?"
"Jungkook?"
I went to see Hoseok hyung but I saw Taehyung hyung instead.
"Sabi ni Yoongi hyung wala ka rin daw. Andito ka pala."
He just laughed then threw his arms around me. "Eh ikaw baket ka andito?"
"Gusto ko makausap si Hoseokie hyung. He gives the best advice after all."
"Andito naman ako ah."
"Hyung kung ikaw ang kakausapin ko mas mabuti ng kausapin ko yung sarili ko."
Nakita kong nag-pout si Taehyungie hyung bago guluhin ang buhok ko.
Pagkatapos niyang makuntento sa panggugulo ng buhok ko ay umupo siya sa harap ng puntod ni Hoseok hyung.
Kinausap niya 'yun na parang si Hoseok hyung talaga yung nasa harap niya. "Hyung! Andito na rin si Jungkook! Mas marami ka ng kasama!"
He still misses our Hope hyung. I can feel it in his voice.
He was his favorite hyung after all.
"Pareho lang pala tayong hindi makalimot." Umupo ako sa tabi ni Taehyung hyung. "We both cant let go of the past."
Hindi siya sumagot sa'kin.
So it's a yes.
Mukhang hindi ko makakausap si Hoseok hyung ngayon.
Kailangan ko munang iuwi si TaeTae hyung.
Ginulo ko ang buhok niya tulad ng ginawa niya sa'kin kanina, "Tara na hyung. Uwi na tayo." Tumayo na ako kaso napatigil ako sa paglalakad nung naramdaman kong hindi sumunod sa'kin si Taehyung hyung.
"Hyung?"
"Pagod na ako Jungkook. Ayoko na."
He wasn't looking at me but I know he's crying.
"Nakakapagod ng magpanggap na ayos na ako. Na nakalimot na ako. Bullshit!"
Pareho lang tayo hyung.
Napapagod na rin ako.
"Tangina Jungkook! Ayoko na....kailangan ko munang magpahinga."
Hindi ako sumagot. Naiintindihan ko si hyung kaya iniwan ko na siya doon.
Nung nakasakay na ako ng bus tinext ko si Yoongi hyung. Siya ang kailangan ni Taehyung hyung hindi ako.
| He's there. With him. Crying.|
Sent.
Alam na ni Yoongi hyung ang gusto ko sabihin.
Natulog muna ako sa biyahe.
~
HOSEOK POV
"Aish umiiyak ka nanaman. Sana pwede ako magsayaw dito para patawanin ka kaso hindi mo naman ako makikita kahit tumambling ako dito eh."
I watched Kim Taehyung cry again. I really am useless. Dapat inuwi na 'to ni Jungkook kanina eh.
Mga ilang oras ang lumipas may nakita akong lalakeng pink ang buhok ang naglalakad papunta sa amin.
Yoongi?
"Hahahahaha! Yoongi ano naisipan mo at nag-pink hair ka? Pero infairness ha. Bagay." Lumapit ako kay Yoongi at tiningnan ng maigi ang buhok niya. Sino kaya nagkulay nento? Si Jin hyung?
Umupo si Yoongi sa tabi ni TaeTae.
"May balak ba kayong gawing luneta 'tong puntod ko? Haaaaaaaaay."
Hindi sila nagsasalita pareho.
Kaya di umaasenso 'tong dalawang 'to eh. Di ko na sila natiis at lumapit na ako sa kanilang dalawa.
"You must survive."
Niyakap ko sila pareho. Sana makarating sa kanila yung gusto ko iparating.
"Hyung naramdaman mo 'yun? Ang lamig" sabi TaeTae.
OHMYGATH NARAMDAMAN NIYA AKO. MY HEARTEU IS OMIGATH.
Lalo kong hinigpitan ang yakap ko.
Tangina sana kanina ko pa 'to ginawa.
"That's him Tae. He's with us. Cheering for us."
Shet Yoongi nadali mo.
"Tama 'yun. Hindi niyo man ako nakikita lagi akong nasa tabi niyo guys. I'm your angel~ I'm your hope~ I'm J-Hope!"
Taehyung smiled.
Finally.
"Tara uwi na tayo."
Tae held Yoongi's hands and walked.
I smiled watching the two of them.
"You can smile if we're together." At nagsimula na rin akong maglakad papunta sa kanila.