Komodinin üzerinde gürültü ile çalan saat ile araladım gözlerimi. Mutlu başlayan hikayelerdeki gibi güneş ışıklarıyla uyanmadım. Ya da sevgilimin tatlı masum Öpücükleri yoktu. Ben ve sefil yalnızlığım. Hep bu ikisi yok muydu zaten ? Tanrım!
Bir günlük olsada şaşırt beni. Lütfen !
Komidinin üzerinde çalan saati kabaca susturdum ve yanı başıma döndürdüm Yüzümü. Yani başımdaki yastığa. Yüzlerce kez gördüğüm yüz nasılda güzelleşmişti bir gecede. Onun resmini birkez daha çizmeliyim.
Titrek Parmaklarım ile uzandım yani başımdaki yastığa. Yüzlerce kez çizdiğim o yüz birkaç santim yakınımdaydı sadece. Titrek Parmaklarım ile kavradım siyah çerçeveyi. Fotoğrafta gülümsüyordu. O aklımda hep böyle kalmıştı. Kocaman, neşeli gülümsemesi ile. Fotoğraftaki saçlarını baş parmağım ile okşadım. Çatlak dudaklarım yukarı doğru kıvrıldı.
" Günaydın Baek ' im."
Çerçeveyi dudaklarıma götürdüm ve küçük bir öpücük kondurdum yüzüne. Kokusunu bile vermeyen resimleri ona yakın hissetmemi sağlıyordu. Zaten bu zamana kadar ayakta kalmamı sağlayan bu değil miydi ?
Fotoğrafı son bir kez daha öptükten sonra ayaklarımı yataktan aşağıya sarkıttım. Hayatım berbattı. Oysa 4 yıl önce ne kadar güzeldi tüm Sabahlarım.
Bedenimi yorgunca yataktan kaldırdım ve ayaklarımı yerde sürükleyerek banyoya attım kendimi. Yarım saatlik sıcak bir duş 'un ardından belimdeki havlu ile odama geldim. Saçlarımdan akan su göğsümden aşağıya akıyor ve yer ile buluşuyordu. Islak ayaklarım ile bastığım her yerde dev ayak izimi bırakarak gardorabın önüne geldim.
Bugün ona güzel gözükmek istiyordum.
* FLASHBACK *
4 yıl önce.
* * * * * *
Nasıl bir histi bu ? Kırgınlık olamayacak kadar acı verici , öfke olamayacak kadarda üzücüydü.
Baekhyun büyük valize kıyafetlerini koyarken ben hızla o kıyafetleri sağa sola atıyordum. O ise inatla devam ediyor, benimle konuşmayı reddediyordu.
" Yapma şunu Chanyeol ! Yapma!! " Elindeki tişörtü öfke ile bana fırlatırken ağladığını biliyordum. Benim sevgilim öfkelendiğinde ağlardı. Ve bende her göz yaşını tek tek öperek temizlerdim yüzünden. Şimdi yapamamak canımı yakıyordu.
" Bana neden gittiğini söyle? Nereye gidiyorsun Baek ? " Ona doğru birkaç tereddütlü adım attım. Fakat o hemen geri çekilmişti. " Beni bırakma Baekhyun."
Olan herşey buydu. Baekhyun eve öfke ile gelmiş, tek bir açıklama dahi yapmadan toplanmaya başlamıstı. Beni terk mi ediyordu ? Benim yüzümden miydi ? Bu dünyada emin olmadığım bir sürü şey vardı. Ama onun bensiz gideceğine emindim.
Ne yapmıştım ki ?
Baekhyun toplaya bildiği kadar kıyafeti toplayarak büyük valizi zorla kapattı. Yatakta ki valizi kaldırdığında kolunu kavradım. Gidemezdi ki..
" Gitme."
Söylenecek o kadar çok şey varken bunu seçmek en iyisi olurdu değil mi ? Beni bırakmayacağını bilmeliydi.
Belkide zaten biliyordu.
" Üzgünüm Chanyeol." Bir damla gözlerinden süzülüp dudaklarına karışırken fısıldadı. " Gitmek zorundayım."
Ben kendi Yüzümdeki ıslaklığın ne olduğunu çözemeden Baekhyun büyük valizi ile inmeye başlamıstı aşağıya. Bende sahibini takip eden bir köpek yavrusu gibi takip ediyordum onu. Merdivenlerden zorlukla inerken gözlerim bedeninde delikler açabileceğim kadar sabitlenmişti ona. Bencilliği yüzünden o kadar öfke doluydum ki , o kadar kırgındım ki...
Ama elindeki valizi fırlatıp boynuma atlasa düşüncelerimin değişeceğine emindim.
" Baekhyun." Son kez denedim. Ağlamaklı, sona gelmiş sesim ile son kez yalvardım. " Gitme."
Beni bırakma Baekhyun. Beni öldür. Bağış çağır ! Ama nedenini bile bilmediğim bir olayda bırakma beni.
Elinin tersi ile gözünden akan tuzlu yaşı sildi ve birkaç dakika için baktı kırmızı gözleri ile gözlerime.
Neden ağlıyordu ki ? Giden o değil miydi ? Silmek için can attığım o göz yaşlarını akıtan o değil miydi ?
" Üzgünüm Chanyeol. Gitmeliyim."
Ve sert kapı sesi ile beni yalnızlığım ile başbaşa bırakmıştı.
* * *
Ne zaman iyileşecektim ben ? Ne zaman geçicekti içimde hissetiğim? Ne zaman anlam kazanacaktı yaşadıklarım ?
Başımın altına koyduğum sağ kolum çoktan uyuşup hissizleşmeye başlamıştı. Kaç saattir bu koltukta yatarak tavanı izlediğimi bilmiyordum. Fakat göz yaşım saatler önce tükenmişti. Bu iyi bir şey miydi ? Yoksa fırtına öncesi sessizlik mi ?
Beni bıraktığına inanamıyordum sadece. Verilen onca sözden sonra bu haksızlık değil miydi ?
Fakat o ne yapmış olursa olsun.
Ben onu bırakabilecek güce sahip değildim.
Düşüncelerime o kadar dalmıştım ki çalan telefonu ancak 2. Çalışında farkettim. Küçük bir an için telefona bakmayıp acımı yaşamaya karar versemde ısrarla çalan telefon buna engel oluyordu. Telefonu cebimden çıkardım ve arayan numaraya baktım.
Baekhyun ♡
Dudaklarımdan belli belirsiz bir gülümseme geçti. Beni bırakmamıştı işte. 'Chanyeol beni al' dicekti. Biliyorum. Numarayı cevapladım ve heyecanla götürdüm kulağıma.
" Baekhyun?" Özlemle fısıldadım ismini. Birkaç saatlik süre bile onu özlemem için yeterliydi.
Fakat karşı telefondan gelen tek şey..
Sessizlikti.
" Baekhyun?" Aynı şekilde fısıldadım ismini. Bir yandan da içimde beliren korkuyu savuşturuyordum.
" Park Chan Yeol ile mi görüşüyorum?" Yabancı bir ses kalın sesi ile sordu. Bu içimdeki korkuyu körüklemişti. Baekhyun neredeydi?
" E-vet benim." Sesim niye titremişti ki şimdi ? Her şey iyi olacaktı. O adam sadece Baek 'in yerine konuşuyordu.
" Ben.." Hırıltılı bir nefes aldı adam. Ne yapıcağını bilmiyor gibiydi. " Nasıl söylemem gerektiğini bilmiyorum. Çok üzgünüm."
Kahkaha attım. Evet kahkaha attım. O yüzden ağlıyordum zaten.
" Bana Baekhyun'u verebilir misiniz?" Bana neler olduğunu anlatması gerekiyordu. Biliyordum. Sadece onunla konuşmaya ihtiyacım vardı.
Yabancı adam derin bir nefes aldı. Sanki çok uzun şeyler anlatacakmış gibiydi.
" Ben çok üzgünüm beyfendi. Ama bu sabah saatlerinde gerçekleşen trafik kazasında Bay Baekhyun hayatını kaybetmiştir."
*FLASHBACK END*
4 yıl sonra.
* * * * * *
Elimdeki papatyalar ile yaklaştım bembeyaz mezara. Üzerimdeki şık ve pahalı takım elbise ile beni beğeniceğini umuyordum. Zaten beğendiğini bilecek miydim ?
Hayat ne kadar ironik. 4 yıl önce benden uzaklaşmaya çalışırken şu an yanımdaydı. Ve ilk gün ki duygularım solmamıştı daha.
" Merhaba sevgilim." Beyaz papatyaları mezarın üzerine bıraktım. Gözlerim her defasında inanamadığım ölümünü gösteren mezar taşındaydı.
Park Baekhyun.
"Beni özledin mi ? " Mezar taşını okşadım. Çok soğuktu. Çok ama çok fazla soğuktu. Üşüyor muydu? " Ben seni çok özledim Baekhyun. "
Nasılsın diye sorarsam cevap verir misin Baek? O aşık olduğum gülümsemeni gösterebilir misin? Yada yıllar önce ki gibi gider misin ? O kadar özledim ki seni. Kimsede bulamıyorum sesini, yüzünü, ve kokunu.
" Hey ! Buraya ağlamaya gelmedim." Elimin tersi ile göz yaşımı sildim. Yüzümde kocaman bir gülümseme belirmişti. Aklımda ise sürekli onu sevdiğimi söylüyordum. Sesli söylersem kızacakmış gibi geliyordu. En son beni bırakıyordu çünkü.
" Biliyor musun ? Hani sana bahsettiğim kız kardeşim nişanlanıyor. " Ellerimi ceplerime soktum ve ağlamamak için direndim. " O yüzden birkaç günlüğüne Kore 'ye gitmeliyim. Ama hemen geleceğim. Söz veriyorum."
Biz neden Yuri kadar mutlu olamadık Baeki ? Neden şu an hiç olmadığı kadar mutsuzum? Yanımdasın değil mi ? Keşke beni sevip sevmediğini bilseydim. Ben seni seviyorum Baekhyun.
" Ve bir şey daha var." Eğildim ve mezar taşına küçük bir öpücük kondurdum. " Evlilik yıl dönümümüz kutlu olsun."
Sonrada hazırlanmak için oradan ayrıldım.
Merhaba :3 ilk bölüm ile karşınızdayım. Öncelikle bu bölümü iki defa yazdım. Cook kötü bi salaksin yaptım.. yanlislarim varsa lutfen affrdin sfsgsg herneyse. Şu an çok yorgunum. Umarım beyenirsiniz. Lütfen vote ve yorum yapmayı unutmayın :3 sizi seviyorum :3