You can listen to these songs while reading this chapter:
Amsterdam by Imagine Dragons
I Knew You Were Trouble by Taylor Swift
Tiptoe by Imagine Dragons
Or kayong bahala kung anong gusto nyong pakinggan na song. Makakadagdag yan sa imagination.
*
“Avery!” they both said in unison. Sinalubong kaagad nila ako ng yakap. God.
“Parang ngayon lang tayo nagkita ah? So anyways, bakit kayo nag-aya?” tanong ko. I received a call from Shannie telling me to go here.
Si Anne ang naunang sumagot. “As usual, broken hearted na naman daw siya.” Sabay tingin kay Shannie. “Tatanga-tanga kasi.”
Tumaas naman ang kilay ni Shannie. “Hey! Ano bang magagawa ko kung palaging sa maling lalake ako nahuhulog? It’s not my fault.” Depensya niya.
Shannie had a lot of boyfriends. At lahat ng iyon, puro palpak. She attracts jerks. Too bad for her.
“It’s not my fault blah blah blah.” Anne parroted while rolling her eyes. “Kasalanan mo kaya. Bakit kasi kailangan mo pang mainlove.”
“I’m sorry if I’m not like you. Sorry naman kung may puso ako.” Sagot ni Shannie.
Anne, in the other hand, has a cold heart. She doesn’t like love. For her, love is just lust. She had so many boyfriends too pero wala siyang minahal sa mga iyon simula nung nagbreak sila ng first boyfriend niya. Isang trahedyang maituturing iyon para sakanya. Not my story to tell. So all she did to her boyfriend is to have sex with him.
“Guys stop. Let’s just go inside. You two are creating a scene here.” Buti nalang walang masyadong tao dito sa parking lot. Yeah andito palang kami since kadarating ko lang. I locked my Ferrari at nauna nang maglakad.
Sumunod naman yung dalawa sakin pero hindi parin sila tumitigil sa pagbabangayan. I just rolled my eyes.
We reached the entrance of the bar. Claxton is an exclusive bar for riches a.k.a. bar for spoiled brats, bitches and jerks. Well, I’m not a bitch. A brat? a little.
Pagpasok palang naming nalanghap ko na ang sari-saring amoy ng alcohol, usok galing sa mga sigarilyo, mga iba’t ibang pabango, at kung anu-ano pa. Malakas ang tugtog at maraming sumasayaw sa dance floor. Lahat ng tao sa loob ay may sari-sariling mundo. Typical.
We went to the counter. Shannie sat at my right side and Anne on my left side and then we ordered drinks.
“So anong gagawin natin dito?” tanong ko.
“Hot guys hunting.” Sabay na sabi ng dalawa. Tss.
Puro lalaki nalang ang nasa utak nila. Me, I don’t like boys. All they do is to be mean. They think they’re the strongest and they rule the world. Well except my dad and my brother.
“Boring.” Wika ko.
Tumawa lang sila. “Boring for you cause you never had a boyfriend.”
“And wala akong balak na magkaroon. Sakit lang ng ulo yan.” Sagot ko.
“Bahala ka. Baka tumanda kang dalaga nyan ikaw rin. Hindi na dadami ang lahi mo. Tsk. Tsk. Tsk. Sayang ang ganda mo.” Anne said while smirking at me.
“Whatever.” Pinagpatuloy ko nalang ang pag-inom.
And suddenly, nag-iba ang aura sa paligid. Creepy.
“They’re here.” Shannie mumbled.
Napatingin ako sa kanya. She’s looking at the entrance so I did look at there too.
Marahang pumapasok ang isang grupo ng kalalakihan. Lahat ng tao ay napatingin sakanila. Tumahimik ang paligid.
Galperines. A gang that is feared, invincible, and highly dangerous. Hindi ko alam kung ilan sila at wala na akong panahon pa para alamin iyon. Nakatutok ang atensyon ko sa limang lalaking nangunguna.
Reid Villareal, the first guy from the left. Sa kaliwa niya, si Mikko Aldridge. At ang nasa gitna, ang kanilang leader, the one and only Calvin Raven. Hindi ako katulad ng ibang mga tao na inihuhuling banggitin siya. Sino ba siya para i-special mention? I hate him to death. He’s arrogant, selfish, creepy—nakakatakot ang aura niya, there something with him, he’s cold-hearted, oh wait. Let me scratch that. Walang siyang puso. Mahiya siya sa puno ng saging.
Wala pa ata akong naririnig na maganda tungkol sa kanya. Except about the looks. Okay, I admit, he’s goddamn hot. He has dark blue eyes, messy black hair that makes him so irresistible, and he has a sexy body. The hell, tama na nga. Lahat ng babaeng tignan niya ay madaling nahuhulog ang puso kasabay ang underwear nila sakanya.
Sa kaliwa niya, si Grey Monteiro. Wondering why I’m not describing their looks? Because I.Don’t.Care.About.Them. Wala akong pakialam sa kanila.,
And lastly, the fifth guy from left to right, is Liam Lefevre. My freaking older brother! Yes, he’s a gangster too. So binabawi ko na yung sinabi ko na I don’t care about them. I do care but only for my brother. Malapit na kaibigan niya si Calvin. I wonder kung bakit niya nagging kaibigan ang lalakeng yon. My brother is nice, kind and soft-hearted. Of course not when someone is bitching at him. I swear nakakatakot siya magalit pero syempre hindi sakin. He loves me so much and I love him so much.
Tinanong ko na siya noon kung paano niya naging kaibigan ang isang taong katulad ni Calvin. His answer was “You don’t know Calvin that well my lil sister. He’s a nice guy. But he doesn’t want to show it.”
“Calvin? A nice guy? Hell no!” mariing protesta ko.
He just laughed and patted my head. “Sasang-ayon ka rin sa mga sinasabi ko kung makikilala mo siya ng lubusan.”
I just stared at him when he said that. Sometimes, naghihinala na ako kung naengkanto ba ang kapatid ko o binayaran siya ng malaki ni Calvin para magsalita ng maganda tungkol sa kanya.
But the thing is, his friendship with Calvin is a secret. Yeah everybody in the school knows it but sino ba ang magkakainterest na sabihin iyon sa aming ama? My dad hates Ravens. He hates them so much. Hindi naming alam ni kuya kung bakit siya galit sa mga ito. Binalaan nya na kami noon na lumayo sa kanila. I did pero sa kasamaang palad, ang aking mahal na kapatid, ay hindi sumunod sakanya. Nagmakaawa sakin si kuya na huwag kong sabihin na kaibigan niya at kasama pa sa isang gang si Calvin na isang Raven. Ang kapalit noon ay hindi niya isusumbong ang mga kakulitang ginagawa ko kay Mama Rosi—ang nag-aalaga sa amin. So pag nalaman ni Dad ang sikreto ni kuya, damay damay na. Yay.
Back to reality. Binawi ko na ang tingin ko sa kanila. Pinagpatuloy ko nalang ang pag-inom. I feel like merong nakatitig sakin pero hindi ko nalang pinansin iyon.
“Gawd. They’re all hot. Can I bed some of them?” Annie said while her eyes are sparkling. God, napaka-slutty niya.
“Gosh I want them too.” Sang-ayon naman ni Shannie. Tss. Ewan ko ba kung bakit sila nag-aaway eh kung tutuusin parehas lang naman sila.
“Go on. Lumapit na kayo sa kanila at makipaglandian. Okay lang ako dito.” Suggestion ko.
“As if my chance pa kami.” Disappointed na sagot ni Anne.
“Yeah. Tignan mo naman kung ilang hipon na ang nakapaligid sa kanila.” Wika ni Shannie na disappointed din.
I sighed. Tinotoo nila yung biro ko.
Tinignan ko ang lugar kung nasaan sila. They’re on the dark spot pero malinaw mo pa ring makikita ang mga pinaggagagawa nila. Each of them has a girl, well except for the manwhores they got “girls” and they are starting to make out. Happily, including my brother.
I ordered a drink again since naubos ko na yung ininom ko. The bartender is grinning at me before he gave my drink. Weird?
“Gosh! I think I spotted a cute guy over there!” kinikilig na turan ni Shannie.
“Really?” tumingin si Anne sa tinitignan ni Shannie. “Hell yeah, he’s cute and hot. I want him.” Walang paliguy-ligoy na tumayo si Anne papunta sa lalaki.
“Hey! Ako ang nauna!” humabol naman si Shannie. Siguradong pag-aagawan nila yung lalaki. Poor guy.
Tinignan ko ang aking relo. Ten-thirty na. I need to go home. Baka nag-aalala na si Mama Rosi. I stood up and left some money before exiting.
Sa huling pagkakataon, lumingon ako sa kinaroroonan ng Galperines. I saw my brother kissing a girl. I understand him. It’s okay. He’s a guy. And to my surprise, I saw Calvin looking at me, smirking.
Oh God, I hate that smirk. Gusting-gusto kong suntukin ang mukha niya pero syempre hindi ko maaaring gawin iyon. Mahal ko pa ang buhay ko. Ayaw ko pang mamatay.
I smirked at him too and turned around. Dumiretso na ako sa parking lot at sumakay sa sasakyan ko. Napahawak ako sa manibela ng bigla akong nahilo. Hindi naman marami ang ininom ko ah dahil alam kong magdri-drive ako. Mawawala din siguro ito. Maybe I was just tired.
Pinagana ko na ang sasakyan at nagmaneho, when suddenly, I heard a loud crash.
Crash? Saan naman manggagaling iyon?
Minasahe ko ang aking noo. It hurts. Parang binibiyak ang ulo ko. Saka palang nagsink-in sakin ang mga pangyayari.
“Shit.” Bulong ko. Bumaba ako ng sasakyan.
Sa harap ng aking sasakyan, ay isang yupi yuping Lamborghini Murcielago. Tila inararo ito ng aking sasakyan.
Pinilit kong alalahanin kung bakit ko nabangga ang sasakyang ito. Parang wala naman ito kanina ah? Oh nahihilo lang talaga ako?
“What the fvck?” lumingon ako sa aking likuran upang tukuyin kung kaninong boses iyon.
Nanlamig ang buo kong katawan ng makita ang lalaking iyon na nanlalaki ang mata dahil sa mga pangyayari. There, standing, is Calvin Raven. Sa likod niya ay ang kanyang mga gangmates na may kaparehas na reaksyon katulad sa kanya.
Lumapit siya sa sasakyang nabangga ko.
“What the fvck did you do to my fvcking car?” galit na tanong niya. Nagsitayuan ang mga balahibo sa aking katawan. He really look dangerous.
“I c-can p-pay y-y-you.” Nauutal na sagot ko. Naghalu-halo na ang takot, pagkabigla at sakit ng ulong nararamdaman ko.
“Pay?! You must be kidding me. That car was exclusively made for me. That’s not a common Lamborghini. It was personalized! I’m the only one in the world who have that bloody car but you destroyed it!” sigaw niya sakin habang hawak hawak ang magkabilang braso ko.
Hindi ako makapagsalita. I’m afraid to answer. He might kill me in just a snap. Yumuko nalang ako. Pinipigilan ko ang sarili ko sa pag-iyak. Kahit kailan ay hindi pa ako nasigawan ng ganoon.
“What? Paano mo maibabalik ang sasakyan ko?!” sigaw niya ulit.
“Let go of my sister Calvin.” Hinablot ako ng aking kapatid mula sa mahigpit na hawak sakin ni Calvin.
“Your sister destroyed my fvcking car!” sumbong ni Calvin.
Liam looked at me. “Bakit mo binangga iyong sasakyan ni Calvin?” tanong niya. I saw disappointment in his eyes. I felt bad.
“H-hindi ko sinasadya. Hindi ko alam kung anong nangyari at bigla nalang nagkaroon ng sasakyan sa harapan.” Sagot ko.
Calvin smirked. “I think you’re drunk. Imposible namang sumulpot nalang yung sasakyan ko ng kusa. Are you on drugs?”
“Hell no!” mabilis na sagot ko. How dare he to accuse me something like that. Eh mas mukha pa nga siyang gumagamit ng drugs kaysa sa akin!
“Oh really? Still, malaki pa rin ang kasalanan mo. Kailangan mong maparusahan.” Calvin said in a cold, playful voice while that smirk never leaves his face.
Is he going to kill me? God, please bata pa ako. Bigla ko tuloy naisip yung sinabi ni Anne. “Hindi na dadami ang lahi mo.” Nagdilang anghel ata siya.
Ipinunta ako ni kuya sa kanyang likod. “What do you mean?” tanong sa kanya ni kuya with dangerous tone. Jeez ako pa ata ang magiging dahilan ng pag-aaway nila.
“I need to punish her. But don’t worry, I won’t kill her even she deserves to die.” Calvin replied.
Wala talaga siyang puso! See! It’s just a car! Okay, a special car.
“What punishment?” kinakabahang tanong ko.
He grinned. I saw something in his eyes. Satisfaction? Satisfaction on what? Na pahirapan ako?
“Malalaman mo bukas."