Οι υπόλοιπες ώρες περνάνε αρκετά γρήγορα και είμαι
ευγνώμων για αυτό.
Περιμένω στο πάρκινγκ τον Loic.
Κοιτάζω το κινητό μου και η ώρα είναι περίπου δώδεκα και δεν ξερω αν εννοούσε να φάμε απλά μεσημεριανό ή να πιούμε κάτι.
Τον βλέπω να βγαίνει από την είσοδο του σχολείου με ένα κράνος στα χέρια του.Έχει μηχανή;
"Που θα πάμε;" με ρωτάει.Δεν έχω ιδέα για το που θα μπορούσαμε να πάμε οπότε κουναω απλά τους ώμους μου.
"Θα είσαι πίσω μου" μου ανακοινώνει.Προφανώς δεν θα πάμε με το ίδιο μέσο μιας και έχουμε διαφορετικό.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο μου και αυτός ανεβαίνει στην μηχανή του.
[..]
Ο Loic σταματάει μπροστά από ένα μεγάλο μαγαζί με fast-food.Δεν είμαι σίγουρη ότι πεινάω αυτή την στιγμή μιας και είναι σχετικά νωρίς. Βρίσκω έναν χώρο έτσι ώστε να αφήσω το αυτοκίνητό μου και μπαίνουμε μέσα.
Έχει αρκετό κόσμο και αποφασίζουμε να κατσουμε σε ένα μικρό τραπέζι.
Ο Loic παραγγέλνει κάτι που δεν είναι σίγουρη αν έχω ξανά ακούσει και εγώ περνώ μια απλή σαλάτα. Είναι δώδεκα και τέταρτο και πραγματικά δεν θέλω να φάω κάτι βαρύ.
"Λοιπόν;"
"Λοιπόν;" λέω ακριβώς το ίδιο.
'Πως τα πέρασες 'χθες; "
"Ήταν απλά ένα συνηθισμένο πάρτι"
"Την βρηκες την φίλη σου; Εννοώ μετά το μήνυμα"
"Όχι δεν έχουμε μιλήσει, αλλά σίγουρα πέρασε καλύτερα από εμένα"
Γελάει.
"Ξέρεις, άκουσα για το πως πέθανε ο αδελφός σου"
"Ναι ακόμη το λένε, δεν ξερω γιατί "
"Δεν θέλω να φανώ αδιακριτος αλλά δεν ήταν ο μόνος που σκοτώθηκε έτσι;" δεν μου φαίνεται αδιακριτος,απλά θεωρώ πως προσπαθεί να μαθει περισσότερα για εμένα.
"Όχι, μαζί με τον αδελφό μου πέθαναν επτά άτομα" ο αριθμός επτά δεν ήταν από την αρχή σίγουρος. Πολλοί λέγανε πως γλίτωσαν δύο άτομα,άλλοι λένε πως κάηκαν και γιαυτό δεν βρέθηκαν. Δεν ξέρουμε αν όντως πέθαναν Επτά άτομα η εννιά.
"Πιστεύω πως το θεωρούν σαν την είδηση της χρονιας,ο αδελφός σου θα τελείωνε έτσι; "
"Ναι" λέω ωμά.
"Κοιτά Wendy,προσπαθώ να μαθω περισσότερα για εσένα, είμαι αρκετά καινούριος εδώ"
"Ναι το ξερω, δεν έχω πρόβλημα να μιλάω μαζί σου για αυτό το θέμα" είναι ή αλήθεια. Είναι το δεύτερο άτομο που ξερω πως μπορώ να τον εμπιστευθω πέρα από την Karla.
Τα γεύματα μας έχουν έρθει και παρατειρω τον Loic.Κοιτάζει σε ένα άλλο τραπέζι. Ένας νεαρός με κουκούλα κάθεται και γράφει σε έναν κατάλογο. Δεν ξερω γιατί ο Loic τον Κοιτάζει με τόση επιμονή.
"Τον ξέρεις;" ρωταω
"Ποιόν;"
"Αυτόν" λέω και στρέφω το βλέμμα μου σε εκείνον.
"Όχι"
[..]
Ο Loic πληρώνει και γυρνάμε πίσω στο πάρκινγκ.
"Τα λέμε αύριο;" ρωταω. Ο Loic ξανά κοιτάει προς το μαγαζί.
Εκείνος με την κουκούλα και την ατζέντα βγαίνει από το μαγαζί.
"Σίγουρα δεν τον ξέρεις;"
"Ναι.. Απλά μου θυμίζει κάποιον''
"Ευχαριστώ Loic"
"Τίποτα, ξανά κανονιζουμε οπότε θες"
" Εντάξει, αντίο Loic"
"Γεια Wendy"
Ειναι πραγματικά καλή παρέα και ένιωσα αρκετά άνετα μαζί του.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο μου με προορισμό το σπίτι μου.Δεν ξερω αν οι γονείς μου είναι εκεί,απλά ελπίζω στο να μην είναι.
Κοιτάζω τον δείκτη στο αυτοκίνητό μου για την βενζίνη.Σκατά! Δεν νομίζω να φτάσει μέχρι το σπίτι μου και δεν θέλω να πάρω τηλέφωνο τον Loic οπότε περνώ την Karla.
"Ναι;" ακούγεται ή βαριά από τον υπνο φωνή της.
"Karla θελω την βοήθειά σου"
"Λυπάμαι Wendy αλλά δεν μπορώ τώρα.. Δεν είμαι σπίτι"
Καταλαβαίνω τι εννοεί και αμέσως της λέω να το ξεχάσει.
Νιώθω το αυτοκίνητο σιγά σιγά να σταματάει και δεν μπορώ να κάνω κατι.Σταματάω σε μια άκρη για να μην εμποδιζω.
Δεν ξερω τι να κάνω. Αλλά σίγουρα θα προσπαθήσω να το σπρωξώ.Ένα βενζινάδικο υπάρχει στο τέλος του δρόμου οπότε θα το πάω μέχρι εκεί.
Δεν ξερω αν με την δύναμη που έχω μπορώ να το σπρωξω.Είμαι πενήντα τέσσερα κιλά,μπορώ να καλμαρω τον χρόνο αλλά προφανώς όχι ένα Σαραβαλο.
Προσπαθώ να πάρω τους γονεις μου αλλά κανένας δεν το σηκώνει.
Ακούω μια μηχανή να σταμαει πίσω μου.
"Ει εσύ" φωνάζει.Γυρναω και τον κοιτάζω.
Εκείνος.
Είναι ο νεαρός με την κουκούλα. Ο νεαρός που κοίταζε ο Loic.
"Έχεις πρόβλημα με το αυτοκίνητο έτσι;"
"Ξέμεινε από βενζίνη"
" Μπορώ να σε βοηθήσω " μου ανακοινώνει
"Ευχαριστώ" αν και δεν τον ξερω του είμαι ευγνώμων.Αν δεν ήταν αυτός λογικά θα έπαιρνα τον Loic.
"Harry" μου λέει και μου δίνει το χέρι του.
"Wendy" του απανταω
~~~~~~
Το ξερω πως άργησα αλλά δεν είχα ίντερνετ. Συγνώμη.
Επίσης πιστεύω να καταλαβατε γιατί το φανφικ ονομάζεται SEVEN (επτά) xx