He smirked at me keeping his hands on my waist.
"Why did you stop?" tanong niya. "Just dance."
I put my hands above his and tried to pull it away from my waist. "Raz, remove your hands, please."
He leaned closer to me. "I will if you promise me you're gonna dance."
Naamoy ko ang alak sa hininga niya. And I could tell that he's drunk.
"Lasing ka na. Just let go of me," sabi ko ulit sa kanya.
Binitiwan niya ang bewang ko pero hinawakan naman niya ang kamay ko. And the next thing I knew, he was dragging me away from the dancefloor. Sinubukan kong alisin ang kamay niya pero mahigpit ang pagkakahawak niya sa akin.
"Saan mo ako dadalhin?" galit kong tanong kay Raz.
"Chill, Maika," he said then winked at me. "We're gonna drink."
"I don't drink," I told him.
Tumawa lang siya at patuloy pa rin ang paghila sa akin. At sa tingin ko alam ko na kung saan niya ako balak dalhin- sa kitchen. Pero bago pa kami makarating dun, nilakasan ko ang paghila ng kamay ko. Huminto lang kami sa paglalakad pero di pa rin ako binibitawan ni Raz.
"Raz, you let go of me, now," I said to him sternly.
He smirked. "What if I don't?"
And it's now my turn to smirk.
"Then I'll have to kick you," I started as I gave him a piercing look then added, "where the sun doesn't shine."
For a moment, he looked scared pero agad ding napalitan yun ng seryosong ekspresyon. Unti-unting lumuwang ang pagkakahawak ni Raz sa akin hanggang sa tuluyan na niyang bitawan ang kamay ko.
"You're no fun," he said pissed at nagpatuloy na sa kitchen.
I turned my heels and walked out of the house. Dumiretso ako sa parking lot. Nakakainis si Raz. Ganun ba siya kapag nalalasing? Ugh! Gusto ko nang umuwi. Ilang sandali pa, narating ko na rin ang kotse. Bubuksan ko na sana ang purse ko para kuhain ang car keys nang maalala kong naroon ito kay Kale. Oo nga pala siya ang nagdrive. Tawagan ko na nga lang siya. Aw. Di pwede wala pala akong number ni Kale. Hindi ko pa rin nakuha kanina.
Tiningnan ko ang malaking bahay nina Raz, hanggang dito dinig ang tugtog. Ayoko namang bumalik dun. Siguro hihintayin ko na lang si Kale dito.
Sumandal ako sa sasakyan ko habang nililibot ang mata sa paligid. Ako lang ang nag-iisang tao dito. Anong oras naman kaya uuwi si Kale? O may balak pa ba siyang umuwi? Paano kung gusto niyang patapusin yung party? Paano kung gusto niya pang makasama ang babaeng yun? Baka nga nakalimutan na niyang kasama niya ako dito. Kung nasa akin lang ba ang susi ng sasakyan ko, umuwi na ako. Nakakainis.
Standing there alone for the next few minutes, I already felt cold. I rubbed my bare arms with my hands hanggang sa iyakap ko na ito sa akin. Dapat nagdala ako ng cardigan. Nilalamig tuloy ako ngayon. Suddenly, I heard footsteps. And I could tell, papunta ito sa kinaroroonan ko.
And I was right dahil nang luminga ako sa kaliwa, nakita kong may papalapit sa aking lalaki. At nang sapat na ang lapit niya para makita ko ang kanyang mukha, I found out siya yung lalaki kaninang sumipol nang dumating kami ni Kale. I started to become uneasy. Hindi maganda ang pakiramdam ko sa lalaking ito.
"Hi there," bati niya.
Geez, pati ang boses, may kakaiba.
I just ignored him and looked away. I heard him laugh.
Hindi ako sumagot, sa halip umalis sa pagkakasandal sa kotse at naglakad pabalik ng bahay. Mas gugustuhin ko pang makasama ang mga lasing na kabataan dun kesa naman manatili dito sa labas kasama ang lalaking yun. Pero hindi pa ako nakakalayo nang biglang may humawak sa kamay ko.
"Iiwanan mo na lang ako ng ganun-ganun?" tanong niya sa tenga ko.
Hinila ko ang kamay mula sa kanya at mabuti naman dahil binitiwan niya ako. I turned around and looked at him.
"Leave me alone," I told him with a glare.
He just shrugged. I sighed. Mas madaling pakiusapan kesa kay Raz. Maglalakad na sana ulit ako papuntang loob nang may humawak sa bewang ko. I was lifted up from the ground and was hung on someone's shoulder. Masyadong mabilis ang pangyayari. I was trying to collect my thoughts when I saw someone's back. And the ground was under my head. What the hell? Then it dawned on me. The guy. He was carrying me now. Fudge! I punched his back.
"Put me down!" sigaw ko.
He laughed. Then suddenly my feet was back on the ground. I clenched my fists at my sides. Gusto ko talaga siyang suntukin. He was just laughing at me. At ang mas nakakainis pa, it was a fake laugh.
"Ano bang kailangan mo sa akin?" tanong ko sa kanya.
"I want us to talk... about your guy."
I crossed my eyebrows. My guy?
He huffed. "Alam mo bang ginagawa ng boyfriend mo? He's cheating on your back," he said angrily. "Oh let me rephrase that. He's cheating on you even when you can see him doing it."
I just stared at him quietly. What is he talking about?
"And you're not doing anything about it," he continued.
He moved forward and I stepped backward. We repeated that until it was my turn to stop. Wala na akong maurungan. I reached the cold brick wall. I looked around and saw that we were in the dark part of the parking lot. Malayo ang kinaroroonan namin sa pintuan ng bahay nina Raz.
I should be running right now. I could feel danger in this guy. At kung may gawin man siyang masama sa akin... kapag sumigaw ako, maliit ang tsansang may makarinig. When I turned my gaze at him, he took two big steps toward me and before I knew it, I was trapped.
Fudge. Ano nang gagawin ko?
"Alam mo bang iniwan ako ng girlfriend ko dahil sa magaling mong boyfriend?" tanong niya at alam ko sa boses niya na galit na galit siya.
He moved closer to me that his body was almost pressing against mine.
"At ngayon, pagkakataon ko na para gumanti kay Kale," sabi niya. Then he gave me a devilish grin.
Si Kale pala ang tinutukoy niya. Crap. Bakit ba lagi na lang akong napagkakamalang girlfriend ni Kale? Gusto kong sabihin sa lalaking ito na mali ang iniisip niya. For crying out loud, Kale's not my boyfriend. Kaya di dapat ako nadadamay dito.
But I didn't had a chance to tell him that because he held both of my hands with his strong one and put it between the wall and my back. Habang ang isa naman niyang kamay ay inilagay bulsa niya at may kinuha dito. Nang ilabas na niya ang kamay, nakita kong may hawak siyang cellphone.
"Anong gagawin mo?" kinakabahan kong tanong habang pilit na kumakawala sa hawak niya.
Pero mas lalo pa niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa akin na pakiramdam ko magkakasugat na ang kamay ko sa tindi ng pagkakahawak niya. He pushed me on the wall even more and now he's already pressed against mine.
"Anong gagawin mo?" tanong kong muli.
He laughed wickedly then moved his head down to ear.
"Kiss you," he whispered then licked my ears.
Shivers run down my spine and instantly, I felt disgusted.
"Ipapakita ko sa boyfriend mo na kung ano ang ginawa niya sa girlfriend ko, kaya ko ding gawin sayo." bulong niya ulit sa tenga ko.
"Kale's not m-" I started but was immediately cut off.
"Don't talk!" he yelled then he cursed and I cringed.
He laughed again. "So are you ready?" he asked as he moved his face closer to mine.
"Know what," he talked again. "One thing I assure you, I kiss better than your boyfriend. Baka nga maenjoy mo pa eh at humirit ka pa ng isa."
I moved my lips inward. Fudge! I wanna tell him badly na wala pa akong first kiss dahil wala pa akong nagiging boyfriend. At subukan niya lang na halikan ako, habambuhay siyang hahunting-in ng daddy ko.
He did something on his phone. I don't know, maybe he was planning to take a picture or a video of him kissing me. And then what, ipapadala kay Kale? Grrr! I hate the situation where I had put in. Wala man lang akong magawa. Hindi man lang ako makalaban. At makukuha pa ang first kiss ko dahil lang sa isang pagkakamali. Sa isang malaking pagkakamali. I closed my eyes. Takot ako na baka halikan niya ako bigla o ano. Pero ngayon ito lang ang maaari kong gawin-ang magdasal.
God, I promise hayaan mo lang akong makatakas dito, di na ako pupunta ng party kahit kailan. God please. Wag niyo pong hayaan na halikan ako ng lalaking ito. Ayoko po siyang maging first kiss. Please po. Maawa na po kayo sa akin.
I was silently praying when I heard him laugh, again.
"So I guess you're ready," he said. " Here's your kiss."
And I felt his breath on my face. Gah! I wanna throw up. Amoy alak at sigarilyo ang hininga niya. I repeated my prayer quietly. I kept on praying to and bargaining on God. And when his disgusting lips was supposed to be touching mine, I didn't feel it.
Gosh! Naging manhid na ba ako? O sadyang di lang niya ako nahalikan?
I opened my eyes and see that the answer was the second one. Hindi niya ako nahalikan. Dahil ngayon, nandoon siya sa nakaupo sa semento habang hinahawakan ang pisngi na sa tingin ko ay nasuntok ni Kale. Tama, ni Kale.
The guy cursed at Kale. Tumayo ito at gagantihan dapat ng suntok si Kale nang maiwasan ito ng huli. Si Kale ang nagpakawala ng suntok at tumama yun sa kabilang pisngi ng lalaki. Ow!
Magbabalak pa sanang sumuntok ang lalaki nang dumating na sina Trey at nagawang awatin ang dalawa. After saying some words that I couldn't understand at the guy, Kale walked over to me. I realized nakasandal pa rin ako sa pader. Maybe because of shock, anger or fear, I don't know, but I didn't able to move. Not when I felt someone's hands on my shoulder, I flinched. He moved his hands away and put them on my cheeks, I flinched again. I tried to jerk his hands away from my face but he stilled it.
"Sshh, Maika. You're fine, it's me," Kale muttered, still holding my cheeks.
I moved my gaze so I could look at his eyes. And there he flashed anger, pity, and some emotions I could not tell. Still unknown for me what to feel first, I said in a hushed voice, "Lets go home."
Kale nodded and held my hands. Then I saw him picked something on the ground. Yung phone ko at purse. Bago kami tuluyang maglakad, inalis ni Kale ang jacket na suot at nilagay sa magkabilang balikat ko. He then pulled me close to him and led me to the car. He opened the door for me and I slid inside, sitting on the passenger's seat. Pumasok na rin si Kale at sinimulang idrive ang kotse paalis sa parking lot at palabas ng gate nina Raz.
I sat there silently but through my peripheral vision, I knew that Kale was checking on me. Hindi pa rin maalis sa isip ko ang nangyari kanina. I feel disgusted, kind of violated. I looked down and caught a glimpse of the red mark around my wrists.
I got it from that guy. Kung gaano niya ako kahigpit hinawakan. And he did all of that because he wanted to get even with Kale. Dahil inakala niyang girlfriend ako ni Kale at naisipan niyang ako ang gamitin para makaganti siya. I closed both of my fists tightly.
I am angry at myself dahil pinilit ko pang pumunta sa party na yun. Galit din ako sa lalaking yun dahil sa ginawa niya sa akin, sa girlfriend niya na di napigilan ang landi, at pati na rin kay Kale na siyang puno't dulo ng lahat ng ito. Nakakainis.
Sana hindi na lang ako nakipagkaibigan sa kanya at nang di ako nadamay sa mga gulong pinasok niya. Sana mas nag-isip pa ako ng mabuti at di na pinagpilitan ang sarili na pumasok sa buhay niya. Naiinis talaga ako. Nagagalit. Gusto kong manapak. Manipa. Manakit. Gusto kong saktan ngayon si Kale.
"Maika okay ka lang?" narinig kong tanong ni Kale.
Hindi ko siya pinansin. He asked me again but he got the same treatment. Suddenly, he stopped the car. He turned to me and put his hand on my shoulder.
"Don't touch me!" sigaw ko at tumingin sa kanya.
He was taken aback. At inalis din niya ang kamay niya.
"You're crying," he said as he tried to wipe my tears away with his thumb. Pero bago pa man makalapit ang kamay niya, tinulak ko na ito palayo.
He groaned. "I don't get it. Niligtas kita sa lalaking yun and you're mad at me?" he asked in exasperation.
I glowered at him as I wiped my tears roughly. "Seriously Kale? You don't know that guy?"
He gave me a questioning look.
I talked again. "That guy, he told me his girlfriend left him for you. At inisip nyang gawin yun sa akin dahil akala nya girlfriend mo ako."
"Gusto niyang gumanti sayo," sigaw ko sa kanya habang nagsisimula na naman akong umiyak.
"That asshole," he muttered angrily as he smacked the side of my car.
"Don't play innocent," I told him. "You're just the same."
"What?" he asked me challengingly.
"You won't claim that this is your fault, aren't you?" I asked, daring him.
He just stared at me, not saying anything.
Kaya naman nagsalita ulit ako. "Kung mamimili ka ng lalandiin, piliin mo na yung walang sabit. Para wala kang maging problema at para wala na ring madamay pang iba."
He looked at me for a moment then moved his gaze away.
And after a while he spoke, "I... I...," he trailed off as he sighed then ran a hand through his hair. "I really don't know the guy Maika. And for Pete's sake, ang mga babae ang lumalapit sa akin."
And now, he was boasting. Great. Just great.
"I never know their background because I don't ask. I never ask," Kale explained.
And fudge, I don't need his explanation. I was expecting him to apologize. I was just waiting a word from him-sorry. Isang salita lang. Mahirap bang sabihin yun?
"I'm not interested in those by the wa-" Kale continued but I stopped him immediately.
"Stop talking, please. Just drive us home. Gusto ko ng umuwi," I told him sharply then fixed my eyes in front.
I heard him sigh then he started the car. He was driving speedily and I don't care. Mas maganda nga at nang makauwi kami agad. In few minutes, we had reached the house.
When Kale parked outside, bumaba na ako at binuksan ang gate. I waited in the garage. Nang maipark na niya ang kotse, lumabas na siya at lumapit sa akin. He gave me the car keys. When I got it from him, I turned around and was about to enter the house when Kale grabbed my hand.
"Maika, lets talk."
I groaned. There's nothing to talk about. Lalo na pagkatapos kong marinig ang mga sinabi niya sa kotse... I don't think so.
Ni hindi niya nga makuhang magsorry. And for sure, ang mga sasabihin niya lang ay ang mga bagay para ipagtanggol ang sarili niya. And I wouldn't want to hear that. Mas gusto ko pang pumasok na ngayon sa kuwarto ko, mahiga sa kama at kalimutan ang lahat ng nangyari.
I faced Kale then pulled my hand from him and said, "There's nothing to talk about."
"Meron," he countered. "Lets fix this, Maika."
And it started to rain. Dinig sa bubong ng garahe ang malakas na pagbuhos ng ulan.
"Bukas na lang Kale. Tonight isn't the right time," sabi ko sa kanya at patakbong pumunta sa porch ko.
Papasok na ako sa loob ng bahay nang muli akong tawagin ni Kale. Balak kong wag na lang syang pansinin pero mas nanaig pa rin ang bahagi ng sarili kong lingunin siya. And there he was, standing in front of my porch, half-soaked by the heavy rain.
Fudge!
"What do you want?" I asked, keeping my voice stern.
"I want us to talk!" he shouted.
Argh! Ang kulit talaga.
"Bukas na lang, Kale," sabi ko sa kanya. "Pumasok ka na sa bahay mo at wag ka ng magpakabasa dyan."
I saw him shake his head no.
"Hindi ako aalis dito hangga't di mo ako kinakausap," sabi niya.
Psch! Like he would do that.
I stood firmly on my decision. "Bahala ka! Kahit magdamag ka pa dyan hindi mangyayari ang gusto mo," sinabi ko ng malakas. "Magsasawa ka lang kakahintay."
And with that, I entered the house and shut the door behind me. Bahala talaga siya.
Dumiretso ako sa kuwarto ko. Kumuha ako ng pamalit na damit at pumasok ng banyo para mag-shower. Pagkalabas ko ng banyo, nakapagpalit na ako sa damit pantulog. Ang problema ko na lang ay ang basa kong buhok. Umupo ako sa harap ng salamin at nagsuklay ng buhok. Malakas pa rin ang ulan. Siguro magkakalahating oras na ang lumipas mula ng iwanan ko si Kale sa labas. At sigurado akong pumasok na yun ng bahay niya. Sino ba naman ang tangang maghihintay sa labas kung ganyan kalakas ang ulan?
Pumunta ako sa kama at nakita ang leather jacket ni Kale na nakapatong dito. At bumalik na naman sa isipan ko ang nangyari kanina sa party.
Ang first kiss ko. Muntikan ng kunin ng lalaking yun. Buti na lang dumating si Kale.
Fudge! Niligtas nga pala ako ni Kale mula sa lalaking yun.
Kung hindi siya dumating, sigurado ang first kiss ko na ay ang lalaking yun. I owe that to him. Pero hindi pa rin sapat na dahilan yun para kalimutan kong kasalanan niya ang nangyaring yun. Hindi pa rin mangyayari yun kung di niya pinatulan ang girlfriend ng lalaking yun. Kinuha ko ang jacket ni Kale at pinatong sa upuan malapit sa dresser. Bukas ko na lang yan ibabalik.
Pumunta na akong muli sa kama at humiga. Hinila ko ang blanket hanggang sa leeg ko at tumagilid. Pinikit ko ang mga mata at sinubukang matulog.
Hindi pa nakakatagal nang umikot ako sa kama at sa kabilang side naman humarap. Ano ba yan? Bakit di ako makatulog. Maya-maya, inalis ko ang kumot sa akin at dumapa. Di pa rin ako makatulog. Umikot ulit ako at umayos ng higa, pero di pa rin ako dalawin ng antok. Paulit-ulit kasi sa isipan ko ang sinabi ni Kale, 'Hindi ako aalis dito hangga't di mo ako kinakausap'.
His face. He really looked serious when he told me that. Nang buksan ko ang mga mata, agad kong sinilip ang oras, quarter to twelve. Imposible namang nandoon pa rin siya sa labas diba? Hindi rin naman masama kung icheck ko siya... right?
Tumayo ako at lumabas ng kuwarto. Mas dinig dito ang lakas ng ulan. Kale wag mong sabihing pinairal mo ang pagiging stubborn mo. Matatamaan ka talaga sa akin.
Binuksan ko ang bintana sa living room at sinubukan siyang silipin dito. Wala ng nakatayo sa labas ng porch ko. Siguro nga, pumasok na siya sa bahay niya. Sinara ko na ang bintana at umupo sa sofa. Wala ng tao dun. Pero bakit pakiramdam ko nandoon pa rin siya?
Hay. Di ko talaga alam. Making up my mind, I decided to go out.
Nang makarating ako sa porch, di ko makita si Kale. Nakapasok na nga yun. Pero nang tumingin ako sa bahay niya, wala ni isang ilaw ang nakabukas. Di naman kaya umalis si Kale? Saan naman kaya siya pupunta? Nabalik ang tingin ko sa garahe at hindi na ako nagulat nang may nakitang nakaupo sa bench sa labas nito.
So, naisipan niyang maghintay ng nakaupo pero nababasa pa rin siya.
Ang dalawang kamay niya ay nakatakip sa mukha. Hay. Si Kale talaga. Pumasok ako sa loob at kumuha ng payong pagkatapos ay lumabas ulit para puntahan siya. Nasa tabi na niya ako, pinapayungan siya pero di pa rin niya ako napapansin. Ayoko namang magsalita kasi una, galit at naaasar pa rin ako sa kanya; pangalawa, nahihiya ako sa sarili ko dahil wala akong isang salita. Lumabas pa rin ako kahit sinabi kong bahala siya at magdamag siyang maghihintay; at pangatlo, hindi ko alam kung anong sasabihin.
I kept on standing there quietly when Kale removed his hands from his face. Tinaas niya ang kamay, palms up, parang tinitingnan kung umuulan pa. Kinagat ko ang labi ko at pinigil ang sarili na matawa. Obviously, di pa niya napapansin na nandito ako.
I cleared my throat then his eyes moved up to me. I kept my face straight. Tumayo si Kale. At mas tinaasan ko pa ang hawak sa payong dahil ang tangkad niya. I looked at him and he stared back. And then I was surprised of what he did next.
He grabbed my hand, and pulled me to him. And the next thing I knew, his arms were wrapped around me. Kale was hugging me.
Nabitawan ko na ang hawak kong payong kaya naman hindi lang ang basa niyang damit ang nakakabasa sa akin kundi maging ang ulan mismo.
He dropped his head on my hair then I heard him say, "I'm sorry. I'm sorry Maika."
He breathed then sinked his head into my hair again. "I'm really sorry," he repeated.
That was when I felt tears pouring down from my eyes. I don't know, maybe because I didn't expect Kale to tell that. I wiped it away, but no use, patuloy lang ako sa pag-iyak. Buti na lang at umuulan, hindi mahahalata ang pag-iyak ko.
Kale pulled away from me then he looked at my face. Then I felt his hand wiping something on my cheeks.
"You're crying," he said as he looked me in the eyes.
I smiled. "Paano mo nalaman?"
"I heard your sob."
I didn't know what to say anymore so I moved away from him. Kinuha ko ang nahulog na payong at pinayungan ulit kaming dalawa.
"Hatid na kita sa bahay mo," sabi ko sa kanya.
Kale agreed and we quietly went to his house.
Nang marating na namin ang porch niya, tumingin siya sa akin.
"Um... Maika," he started then looked down, "I'm sorry."
I slowly moved my hand up and patted his shoulder.
"It's okay," sabi ko sa kanya. "Pinapatawad na kita."
When he moved his eyes up to meet mine, I pulled my hand away from his shoulder and put it on my side.
"Sige na. Pumasok ka na," sabi ko sa kanya. "Take a bath then go change into dry clothes."
Kale just nodded.
"Uwi na rin ako," paalam ko.
Kale muttered something but I didn't catch it. But I heard something about "talk".
I sighed. "Bukas na lang Kale. We need to rest," I said. "Good night."
Hindi na siya nagsalita pa. And I take that as a yes, na pumapayag siyang bukas na lang namin ito pag-usapan. At isa pa, nakapag-sorry na siya at pinatawad ko na rin siya.
I picked the umbrella and got out of his porch and head my way back to my house. Bago ko buksan ang pinto, I glanced back at Kale's house. Pumasok na siya sa loob. Binuksan ko na rin ang pinto at pumasok. As I locked the door, I was thinking if what'd happen to us after this. Sa friendship namin?
Sure, I forgave him but about what happened...I don't think I could just forget about it.