>>> He Is Mine My Gay Best Friend <<<
keep going, even how hurt you are, even how bleed you are,
Just keep going.
"Marlon..." patuloy lang ako sa pagtanaw sa labas ng building.
Here I am at my office, drinking till last night at sa di ko malamang dahilan para akong hindi nalalasing.
"Come on honey, is there battering you? You didn't even go home last night and now..." I heard her sigh.
Ni hindi ko siya nilingon at nanatiling nakatingin lang sa kawalan.
Huminga ako ng malalim para pigilan ang hikbing gustong lumabas sa lalamunan ko.
~Fuck! So gay.
I miss her, I really damn miss her kagabi lang yung nangyari sa amin pero pakiramdam ko dekada na ang lumipas sa amin, pagkasama ko sya nakakalimutan ko ang reyalidad...
Nakakalimutan ko ang lahat ng dahil sa kanya...
Nakakalimutan ko kung sino ako, kung ano ang dapat
Lahat nawawalang parang bula at ang natitira ang pinaghalong sakit at sayang nararamdaman ko...
Siya lang... siya lang sapat na.
Sobrang saya ko isipin ko pa lang ang bawat nangyari sa amin... na hindi na yun isang panaginip lang tulad ng mga nakaraang taon, buwan, araw at gabi na totoong nahahawakan ko sya... totoong nandito na siya...pero pagkalipas lang ng ilang minuto napapalitan iyon ng walang kasing sakit na pakiramdam... sa sobrang sakit nahihirapan akong huminga...
"Hon..." mariin kong pinikit ang mata ko ng maramdaman ko ang pagyakap niya mula sa likod ko, heto pa ang isang taong nag papaalala sa akin sa reyalidad; isang reyalidad na nagsasabing nakatali na ako sa babaeng oo pinili ko pero ni hindi ko kayang mahalin ng higit sa isang kaibigan... at ang puso kong hanggang kamatayan na niyang hawak...
Andrea...
"Marlon..." nararamdaman ko sa likod ko ang malakas na tibok ng puso niya.
Marahan kong binaklas ang pagkakayap niya sa akin saka marahang lumakad palayo sa kanya.
Ayokong lumapit siya sa akin ayokong mahaluan ang mabining halimuyak ni Andrea na kumapit sa akin gusto ko itong manatili sa akin dahil pucha! Ito na lang ang nagpapatunay sa akin na ang mga naganap ng nakaraang gabi ay pawang katotohanan at hindi isang panaginip lang.
"Hon... Please talk to me, why are you acting like this... please you scared me..." nangingig ang boses na sabi niya.
Gusto ko siyang sagutin na okay lang ang lahat at walang dapat alalahanin pero yung isip ko at puso ko parehas na atang huminto ayaw mag function at puro Andrea na lang ang laman!
"Is this because of her?" biglang nag-iba ang tono ng kanyang boses may halong pagdududa, may kalakip na sakit.
"Marl--"
"There's nothing has to be worried Jessica..." I breathe out to control my temper. "You know that I have a big meeting today with all the stock holder... we also have to get a deal with Paradise Resort... it's nothing to do with her!" mariin kong sabi habang nakatalikod pa rin.
"Really? But Marlon... that's not what I feel... that's not what I see right now..." puno ng sakit ang boses niya.
"Jessica..."
Marahan akong humarap sa kanya para lang salubungin ng tingin niyang puno ng lungkot...
Yung maganda niyang mukha na puno ng sakit.
~Shit! Ano bang ginagawa ko?
"Believe me... honey... there's nothing to worry..." malumanay kong sabi para maalis na ang pag-aalala sa mata niya.
"I want to believe you... pero iba ang pinapakita mo..." punong-puno ng pagdaramdam ang kanyang tinig.
"Why?! What do you want to hear?! When I say it's nothing! It is nothing!" naiiritang sabi ko.
Nakakabanas na siya!
"Wala nga ba Marlon? Sinungaling ako kung sasabihin kong hindi ako natatakot sa pagbabalik ni Andrea... Sinungaling ako kung sasabihin kong okay lang ang lahat... at sinungaling ako kung sasabihin kong masayang masaya ako kasi sa wakas nagpakita na siya..." naiiyak na sabi niya.
"Jessica!"
"Because Marlon... she is right I should be glad that she's not around in seven years, she gave me peace, she gave me you..." tuluyan ang bumaksak ang luhang pinipigil niya. "I'm scared..." marahan niyang sinuklay ang buhok niya saka tumingin sa labas ng bintana na para bang mahahanap niya ang mga sagot doon.
"Natatakot akong iwan mo ako ngayong bumalik na siya... I'm scared that one of this moment she will steel you from me... that one day I will just woke up that all of this are just a dream, na pinahiram ka lang at hindi talaga akin" nanginginig ang baba niya habang niyayakap niya ang sarili niya para bang pinoprotektahan ito.
~Oh God! Ano naman bang pinaggagawa ko? Ano ba tong pahirap na ginagawa ko sa kanya?
"Hon..." lalapitan ko na sana siya para aluin nang biglang bumukas ang pinto.
"Sir, you're meeting will be start at fifteen minutes also the stock holder is already here... Mr. Ching secretary called that they are on their way now." Dere-deretsong sabi niya.
"Anything else?" sabi ko habang hindi inihihiwalay ang tingin kay Jessica at ganoon din siya sa akin.
"Your parents announce a few minute ago that they will join on a meeting." Sabi nito saka nagpaalipat lipat ng tingin sa amin.
"Okay you may leave now... I will just prepare myself..."
Magalang naman itong tumango saka lumabas.
Pagkasarang-pagkasara ng pinto agad kong nilapitan at niyakap si Jessica.
The moment I envelop her on my arms she cried so hard.
"Shhh... there's nothing has to be worried... you don't need to be scared..." sabi ko habang hinahagod ang likod niya.
Hinawakan ko ang mukha niya saka iniharap sa akin.
"I'll stay with you... I'll protect you... I'll take care of you... honey, every single moment with you I will cherish." Marahan kong pinunasan ang mga luha niya. "I'll be the man who lift you up, I'll be the one whose hold your hand when you scared and I am the only man who gave everything you wish..." I said to her... that's our vows... my vows on our wedding day.
Hindi ko alam pero may pakiramdam ako na yun lang ang maaring magpakalma sa kanya.
I kiss her on a forehead. "Please stop... worrying okay?"
Marahan naman siyang tumango.
"Stay here and take a rest... I'll just change my cloths the meeting will start any moment."
Tumango lang siya ulit saka ngumiti.
Huminga ako ng malalim pagkapasok ko sa private room dito sa office, I look on myself in the mirror.
~Shit! I fucked up.
Mas nagiging komplikado ang mga pangyayari... bakit ko ba nalilimutan na may Jessica na masasaktan sa mga padalus-dalos kong galaw.
Marahas kong sinabunutan ang sarili ko.
Si Andrea, at si Jessica... ang mahal ko at ang iniingatan ko... shit na buhay! Komplikado! Kahit saan ako lumingon... sakit at pahirap lang ata ang kaya kong ibigay sa kanilang dalawa.
Paglabas ko nang private room nakatayo na sa harap ng mesa ko ang secretaria ko.
"The meeting are about to start sir."
Tumango lang ako saka nauna nang lumabas.
Pagpasok ko sa conference nandoon na lahat ng member even my parents agad silang tumayo at binati ako agad I just gave a nod and sit on my chair.
"Good, Morning Mr. Ching." I acknowledge the presence of our new investor we are targeting to get his side. His one of the most top ten riches Chinese/Korean and it's really a big help on the company if we can close the deal.
"Good, Morning too..."
"Shall we start?" tanong ko sa kanila sabay tango sa secretaria ko para simulan nang i-open ang presentation.
"Wait... is she not coming now? Where is she?" biglang sabi ni Mr. Ching habang nagpapalipat lipat ng tingin sa akin at sa parent ko.
"Wait... whose coming? Who's not here?" naguguluhang tanong ko rin dahil base sa pagkakatingin ko kompleto naman ang buong board member even my parents are her so... who's the missing one?
"Your parent convince me to attend here because they say that the heiress is also here. You know young man I really want to meet her." Ngayon naman nakakunot na din ang nuo nito kaya naman mas dumoble pa ang pagakakanut ng nuo ko.
"Whose heiress?" baka naman si Jessica ang sinasabi niya.
"Are you referring to my wife sir?" magalang ko pa ring tanong kahit nalilito, yung mga magulang ko naman wala pa ring imik si mama hindi na mapakali ang itsura niya.
"No. Not your wife Mr. Espinoza I referring to the heiress of Late Sandoval's the sole heir of Great Sandoval Enterprise Group of Companies she's the one I want to see...."