Author's note:
Sorry kung natagalan ng update....
tuwing makakagawa ako ng chapter 3 binubura ko agad pag iniisip ko na hindi maganda....
anyways ito na yung chapter 3, enjoy reading
---------------------------------------------
3 weeks later....
3 weeks of endless crying
Saturday, rest day ko. Nagising ako sa pag ring ng phone ko. tinignan ko muna kung anong oras na. Tanghali na pala, tinignan ko kung sino yung tumatawag.
Tiffany Calling . . .
sinagot ko yung call
"unnie, kanina pa ako tumatawag sayo. " tanong ng kapatid ko.
"Sorry tiff, kagigising ko lang. " sagot ko na halatang kagagaling sa iyak.
"Ate ok ka lang ba?." kinabahan ako sa tanong niya kaya agad ako nag inisip ng sasabihin na excuse sakanya.
"Masama kasi pakiramdam ko. Bakit ka pala napatawag. ". iniba ko kaagad yung topic.
"Pinapasabi ni omma na sunduin mo daw kami bukas sa airport. " sabi ni Tiffany. Just what I needed, something to keep me occupied. Besides, namimiss ko na rin sila.
"Sige, dadalhin ko yung sasakyan. " sagot ko sakanya.
"Ok ate, see you tomorrow. " masyang paalam ni tiffany, halatang excited siya.
"Ok, see you too. Ingat kayo nila mommy sa flight niyo bukas. " after that natapos na yung pag uusap namin.
The next day . . .
NAIA . . .
An hour before their arrival, dumating na ako ng airport. Pero dahil nadelay ng ilang minutes ang flight nila mommy, so I had to wait much longer. After 2 and a half hours nakita ko na rin sila.
"Unnie!!" sigaw ni Tiffany habang tumatakbo papunta sakin.
"Tiffany!" sigaw ko rin habang nakayakap na sa kapatid ko.
"Ouch ate, makasigaw ka naman katabi mo na ako. Oo nga pala asan si kuya? " pag tatanong ng kapatid ko sabay hanap sa mokong na lalake na yun. Ako ang nan dito pero yung moking na yun ang hinahanap nitong kapatid ko.
"Oo nga anak, asan si Arman? Pag sinusundo mo kami lagi mo siya kasama. " sabi ni mommy na nasa likod ko na pala.
"Jagiya(Honey) baka naman busy ang tao kaya wala dito. " singit ni daddy na kasunod lang ni mommy. tumungo na lang ako. ayoko pa muna sabihin sa kanila yung nangyari. Agad kong niyakap si mommy at daddy. Gustong tumulo ng mga luha ko nung oras na yon pero pinipigilan ko talaga. Napansin ko na nakatitig sakin si tiffany it's as if alam niya na may problema ako.
"Grabe ka naman makayakap Rina, 3 buwan lang naman kami nawala. yung yakap mo parang maraming taon kami nawala. " nagtatakang sinabi ni mommy
"Mi naman 3 buwan din yun. matagal kaya yun." Sagot ko sakanya at niyakap ko pa siya ng mahigpit.
"Ako ba anak di mo yayakapin?" sabi ni daddy na kanina pa naghihintay na yakapin ko siya.
"Dad sorry. " nginitian ko siya at siya naman ang niyakap ko.
"We missed you princess." bulong ni daddy
"I missed you all too. " dun ko na hindi napigilan umiyak. nilapitan ako ni mommy para punasan ang mga luha ko.
"Tara na nga po, para tayo mga baliw dito." natatawa kong sinabi pero tuloy pa rin ang pagtulo ng mga luha ko. pati si mommy naiyak na rin. Pag katapos nun sumakay na kaming lahat sa sasakyan. Si daddy na ang nag drive, si mommy nakaupo sa harap at kami ni Tiffany sa likod nakaupo. Maya maya pa kinalabit ako ng kapatid ko.
"Bakit?" tanong ko sakanya.
"Unnie mag sabi ka nga ng totoo, may hindi ka ba sinasabi samin nila mommy?" kinabahan ako sa tanong niya. buti na lang dumating na kami sa restaurant kung saan kami mag la-lunch. Pag pasok namin sa loob sinalubong kami ng waiter.
"Do you have a reservation sir?" tanong ng waiter sa daddy ko
"Yes, reservation for Mr. Kim. " sagot ni daddy.
"This way sir. " sagot ng waiter at dinala niya kami sa isang table na malapit sa bintana. Pag kaupo namin tinanong na kami ng waiter ng mga order namin after that umalis na siya.
"So Rina how is your work?" tanong ni daddy sakin.
"Ok lang naman po dad, sabi ng boss ko he could promote me early kung ipagpapatuloy ko yung pagiging hardworking."
"That's good to hear anak. " sagot ni daddy, ramdam ko na proud siya sakin.
After we finished eating lunch, naisipan nila mommy mag punta sa mall para mag shopping. Nalimutan ko yung problema ko dahil kasama ko ang family ko. Di ko inexpect na saglit lang pala yung saya. Habang nag iikot kami sa isang boutique, may babae na lumapit sakin.
"So we meet again." sabi ng babae sa likod ko. Nilingon ko kung sino yung babae, si Jessica. Nakita ko rin Arman nakasunod sa likod niya
"Jess, stop it." iritang sinabi ni Arman kay Jessica. Talaga atang war freak tong babaeng to at basta basta na lang nanunugod.
"Arman, ano ba problema ng babae mo?" tanong ko
"Nothing, I just want to tell you na I'm 6 weeks pregnant." Nangaasar na sagot ni Jessica sakin. Ang sakit para sakin marinig yun lalo na at sariwa pa yung sakit na dala nung break up.
"Ano ba kasalanan ko sayo at ginagawa mo to sakin?" nag umpisa na tumulo ang mga luha ko.
"Wala, gusto ko lang ipamukha sayo na sakin si Arman." sagot niya habang nakangiti.
"Na sayo na si Arman, ano pa ba gusto mo?" umiiyak na sinabi ko sakanya
"Jess please hali---" natigilan si Arman dahil nakita niya na palapit sa amin si Tiffany at Mommy.
"Kuya Arman nan dito ka pala? Sino po yang kasama mo?" tanong ni Hyejin sakanya.
"Ako lang naman--" di niya natuloy sasabihin niya dahil agad siya pinigilan ni Arman.
"Jess don't be stubborn. Please stop this." iritang bulong ni Arman sa babaeng hitad pero rinig pa rin namin. Pero mukhang naasar si Jessica sa ginagawa ni Arman.
"Bakit ba Arman? Bakit ayaw mo sabihin sakanila na akong bago mong girlfriend!" Iritang sinabi ni Jessica. Nagulat sila mommy sa narinig nila.
tumingin si mommy kay Arman. "Totoo ba ang sinasabi ng babaeng kasama mo Arman?". Halatang galit si mommy sa nalaman niya.
"Ye-Yes tita." nakatungong sagot ng kumag, marunong din pala mahiya to.
"Arman how could you do this to my daughter?" tanong ni mommy kay Arman
"Tita I'm sorry." sagot ni Arman
"Well your sorry won't make my daughter feel better. I don't want you near her again. Let's go Rina" galit na sinabi ni mommy sabay hila sa akin palabas ng boutique.
"Kuya Arman sana naman pumili ka ng decent woman na ipapalit kay ate, hindi yung mukhang decente pero asal squater. " pahabol ni Tiffany kay Arman at halata sa mukha ng babaeng hitad na asar na asar siya sa sinabi ni Tiffany. Pag katapos nun sumunod na siya sa amin.
Nakasalubong namin si daddy sa labas ng boutique. Nagtataka siya kung bakit ako umiiyak.
"Jagiya what happened?" tanong ni daddy kay mommy.
"Let's just go home for now, I'll tell you when we get home." yun na lang muna ang nasabi niya kay daddy after that pumunta na kami sa sasakyan at umuwi na sa bahay. Pag dating namin sa bahay pinaakyat na agad ako ni mommy sa kwarto ko para magpahinga. Sinamahan muna ako ni Tiffany sa kwarto para i-comfort ako habang si mommy at daddy nag usap sa baba.
"Unnie, please stop crying." halata ko sa boses ni Tiffany na umiiyak na rin siya ng sinabi niya yan sakin.
Wala naman ako magawa dahil kahit anong pigil ko sa mga luha ko tumutulo pa rin siya. Maya maya pa kumatok si mommy sa pinto at pumasok sa kwarto. Halata sa mukha ni mommy na nag aalala siya.
"Rina bakit di mo sinabi agad sa amin." tanong ni mommy
"Mi alam ko po kasi na mag aalala kayo. may problema na nga kayo sa business natin sa korea pag dating pa ba dito sa pilipinas sasalubungin ko kayo ng problema?" mas lalo dumami yung luha na tumulo habang sumasagit ako kay mommy. Walang ibang sinabi si mommy at niyakap ako.
"ikaw talaga hilig mo talaga mag solo ng problema. " bulong ni mommy
"Sorry po mi. " sabi ko. sa halip na sumagot ngumiti na lang si mommy.
"your dad wants me to ask you kung gusto mo daw ba umuwi muna sa Seoul?" tanong ni mommy
"Mi di ko po pwede iwanan ang trabaho ko, tsaka po pinalaki niyo po kami ni Tiffany na hindi dapat tinatalikuran ang problema. " medyo kalmado na ako nung sumagot ako.
"Very well then, I just want you to know you still have us. You don't need him, someone will be more deserving for your love. " nakangiting sinabi ni mommy
"Tsaka ate wag ka mag alala mas maganda ka naman kaysa dun sa jessica na yun." singit ng kapatid ko
Even though the pain is still here, thanks to my family I will be better soon. Tama si mommy I still have them, I'm still complete. I will start to move on, isa tong mahabang proseso pero dahil nasa tabi ko ang pamilya ko alam ko magiging mas madali ito.
it's time to let go of something that was gone long time.....