CHAPTER 31 - Alive and Pissed Off
NAKAUPO sila ni Lucien sa malaking tipak ng bato nang biglang magsidatingan ang napakaraming Rogue. Mahigpit siyang napakapit sa kamay ni Lucien. Good thing they are now dressed.
"Stay still." Ani Lucien na ngayon ay pula na ang mga mata at handang lumaban para sa kaligtasan nila. "I won't let anything happen to you."
Same here. Hindi siya papayag na may mangyaring masama sa pinakamamahal niyang lalaki.
Tumayo si Lucien, at sa isang-kisap mata, umatake ito sa mga Rogue na tanging kamay lang nito ang gamit. Mas magiging madali sana ito kung may gamit silang espada.
"Tumakbo ka na Virgo!" Sigaw ni Lucien habang abala ito sa pakikipaglaban.
Instead of running, she leaped from the rock to the horde of Rogue's surrounding Lucien and started ripping their heart and throat out.
Her eyes were red. Unfeeling. She kills.
Vixor trained her to fight when they were in Russia. Ginamit niya ang lahat ng natutunan sa pakikipaglaban niya ngayon. She moves fast and lethal. At ganoon din naman si Lucien na halos hindi na niya makita sa sobrang bilis ng bawat galaw.
Hinihingal na lumayo pansamantala si Virgo sa laban. Kahit gaano pa kadami ang napapatay nilang Rogue, may dumaragdag sa bawat namamatay. No. They'll end up dead if this continues to go on.
"Lucien." She moved to Lucien's side. "Kailangan na nating umalis, parami sila ng parami."
Virgo can see defiance on Lucien's eyes. Akala niya hindi ito makikinig sa kaniya kaya nga nagulat siya na pinagsiklop ni Lucien ang kamay nila saka hinila siya patakbo, palayo sa lugar na 'yon.
As they run, Rogues run after them. They're growling and salivating as they chase them.
Magkahawak kamay silang tumakbo ni Lucien. Para silang nakalutang sa hangin habang mabilis na tumatakbo. Malakas ang kabog ng puso niya st habol niya ang hininga pero hindi siya tumigil.
"Hurry, Virgo!" Lucien shouted.
But their running feet came into a halt when Rogues blocked their way. Akmang babalik sila sa kanilang pinanggalingan ng makitang naroon din ang mga Rogue at handa silang patayin.
"Wala tayong ibang choice." Ani Lucien. "We have to fight our way out."
Humigpit ang pagkakahawak niya sa kamay ni Lucien. "I love you, Lucien."
"I love you too, Virgo."
Handa na silang lumaban ng bigla nalang may nahulog mula sa itaas at ekspertong umapak ang mga paa nito sa lupa. Napamulagat si Virgo. She knew this man. Is he the leader of these Rogues?
May iniabot itong espada kay Lucien. "Here. Have fun." Then Xon gave her a bow and arrow. "Have fun too. Don't get yourself killed."
Tinanggap niya ang bow at arrow saka nagtanong. "Anong ginagawa mo rito?"
"Well, I'm here to save you." Pagkasabi no'n ay mabilis nitong inatake ang mga Rogue.
Xon slashed here and there. Kapag hindi niya sinasaksak ang puso ang pinupugutan nito ang ulo ng mga Rogue na lumalapit dito. Tumulong na rin si Lucien.
Nang hindi pa rin nila maramdaman na nababawasan ang mga Rogue, the three of them decided to run.
"Run towards the south." Sigaw ni Xon. "Nakaparada ang sasakyan ko ro'n."
They didn't answer, they just follow what Xon said.
Ilang metro palang ang layo nila ng may biglang sumabog na parang bomba.
Malakas na sumipol si Xon at malakas na tumawa. "I love C4. That will give us a head start."
Virgo was thankful. Nararamdaman na niyang makakaligtas sila ni Lucien.
Nang makarating sila sa dulo ng kagubatan, kaagad na nakita nila ang sasakyan na sinasabi ni Xon. Naroon na ang binata at binubuhay na ang makina ng sasakyan.
"Hop in, love birds." Anito na pinapausad na ang sasakyan.
In one quick move, she and Lucien entered Xon's owner jeep type car in the back seat.
The car has a freaking booster. Darn! It's so fast. Blurry na ang nadadaanan nila sa sobrang bilis no'n.
Nang nasa kalsada na sila, binuksan ni Xon ang isang malaking leather bag at nanlaki ang mga mata niya ng makitang puno iyon ng iba't-ibang klase ng baril.
"Who the fuck are you?" Tanong ni Lucien kay Xon.
Xon keeps on driving. "I'm Xon, short for Vixon Mikhael Simonides."
Nanlaki ang mata niya. Oh God. Parang ilog na dumaloy ang ala-ala ng pagkamatay ng mga magulang niya sa kaniyang isip. The way Vixon had mutilated her parents' body. Umakyat ang dugo sa ulo niya. She wanted to kill the man who's driving the owner jeep type car. Ikunuyom niya ang kamao habang ang pula niyang mga mata ay nakatingin sa leeg ng walang pusong halimaw pumatay sa mga magulang niya.
"B-Buhay ka?" Panic is on the edge of Lucien's voice.
"Yes, I'm alive and I'm fucking pissed off." Then Vixon chuckled. "But don't tell Vixor, it's going to be a mind blowing surprise—"
Vixon stops talking when Lucien quickly picks up a riffle and put it over Vixon's head. "Itigil mo ang sasakyan bago ko pasabugin 'yang bungo mo. I won't let you hurt the woman that i love—"
"Fuck you, Kallean." Vixon then laugh. "Kung gusto kong patayin si Virgo matagal na. Ilang beses na kaming nagkitang dalawa."
"What?" Tumingin sa kaniya si Lucien. "Totoo ba?"
"Lucien." Mahigpit ang pagkakuyom ng kamao niya. "Ikaw na ang bahala sa monabela."
Naguguluhang bumaling sa kaniya si Lucien. "Ano?"
Inagawa niya ang espada ni Lucien na ibinigay ni Vixon kanina rito saka mabilis na itinarak iyon sa puso ng hayop na pumatay sa mga magulang niya.
Nabitawan ni Vixon ang monabela. "What the—"
"That's for killing my parents!" Galit na aniya.
Bago pa ito nakabawi, Virgo pushed him off the car. Virgo smirked when she saw Vixon rolling on the road, with a sword in his heart.
"Para yan sa mga magulang ko." Nagtatagis ang bagang na sabi niya.
Lucien controlled the steering wheel as she sat on the passenger seat.
Nakakuyom pa rin ang kamao niya. Kahit siguro ilang beses niyang saksakin ang puso ni Vixon, hindi mawawala ang sakit ng pagkamatay ng mga magulang niya.
Natigilan siya ng maramdaman ang kamay ni Lucien sa nakakuyom niyang kamao.
"Ayos ka lang?" Tanong nito habang mabilis na nagmamaneho patungo sa bahay nila.
"Magiging okay din ako." Wika niya habang kinokontrol na humupa ang galit na nararamdaman.
Hindi na nagsalita si Lucien. Magkahawak lang ang kamay nila hanggang sa makarating sila sa Kallean Mansion.
Nang makapasok sila sa loob ng bahay, gising ang lahat ng nakatira roon. Well, it's night. For vampires, it's like daylight.
"Oh hell! Kuya Lucien! Anong nangyari?" Lashka asked with a gasped when she saw they bloody clothes.
Inakbayan siya ni Lucien. "Mamaya ko na iku-kuwento, magpapahinga muna kami."
"Pero, Kuya..."
Walang nagawa ang pamilya ni Lucien kundi ang hayaan silang magpahinga. Mamaya na ang interrogation. She wants to be clean first. May mga tilamsik ng dugo ang mga damit nila ni Lucien.
Virgo wanted to bath and sleep while hugging Lucien. She wanted to rest for a little while.
"YOUR highness." The Rogue hunter bows in front of him. "We have information for you."
Vixor sighed heavily. "Ano 'yon?"
"Inimbestigahan po namin ang sinasabi niyong pagkawala ng maraming Bampira sa kanilang mga tirahan. It's confirmed. May kumikidnap po sa kanila, at nang sundan namin kung saan, nakarating po kami sa bundok Arayat, sa likod po niyon ay may napakalaking kuweba. Doon dinadala ang mga kinukuha nilang Bampira. Pumasok kami at nakita naming kumukuha sila ng dugo sa isang Rogue at isinasaksak nila iyon sa mga kinikidnap nilang bampira. And in just a matter of minute, they were transformed into a Rogue."
"Nakita mo ba kung sino ang gumagawa no'n?" Tanong ni Vixor sa pinuno ng mga tagatugis na inutusan niya.
Nagbaba ng tingin ang pinuno ng mga tagatugis. "Kamahalan, isang kahangalan ang nakita ko. Wala itong katutuhanan—"
"It was my parents, tama ba ako?"
Nawala ng imik ang mga Hunter na nasa harapan niya. Gusto niyang matawa. Sino nga ba ang mag-aakala na mga magulang niya ang may pakana ng lahat?
Nagbulaglagan siya noon at sinunod ang kagustuhan ng mga ito, pero tama na. Isa lang si Virgo sa mga naging biktima ng pinaggagagawa ng mga magulang niya.
He saw how Virgo broke down as she cries every time she remembered her parents. At naawa siya sa mga inosenteng nilalang na nagiging biktima ng mga magulang niya.
Ilan na ba ang naging biktima?
Palaging si Vixon ang ginagawang dahilan ng mga ito, pero pina-realize sa kaniya ni Virgo na wala na ang kapatid niya at kailangan niyang mamuhay ng tama. Bilang Prinsipe ng lahi nila, kailangan niyang pangalagaan ang nasasakupan. Virgo made him realize that. Virgo made him realize lots of things. Things that he over look when he was still avenging Vixon's death.
Saka lang niya naisip na puro kalokohan ang pinaggagagawa niya noon. At oras na ngayon para bumawi.
"Wala pang alam ang ibang kalahi natin." Ani ng pinuno ng Rogue Hunter. "Anong gagawin namin, kamahalan?"
Tumayo siya at sumilip sa labas ng compound. Malapit nang mawala ang araw sa kalangitan.
"Summon the head of the Kallean Family; he is the head of all the Rogue Hunter here in Asia. Kailangan ko siyang makausap kung kailan natin susugurin ang kuweba na 'yon."
Vixor heard muffle murmurs of shock. Nakakagulat ba ang desisyon niya?
"Go. Now." Aniya sa matigas na boses.
"Yes, sire."
The hunters left and Vixor was left alone in the compound.
Naglalakad siya pabalik sa upuan niya ng may marinig niyang kumatok sa pinto ng compound.
Natigilan siya. He smelled the air. The owner of the knock has wound, but whoever outside the door doesn't smell human to him.
Kinuha niya ang espada sa lalagyan saka huminga ng malalim. Mapapasabak na naman sila sa laban. Napaka-aga pa.
Vixor briskly walked into the door and opened it with a sword in his hand, ready to kill the person or vampire outside the door.
Nawala sa isip ni Vixor ang patayin ang kumakatok sa pinto. Nawalan siya ng lakas na itaas ang espada niya para pugutan ng ulo ang nasa harap niyang bampira.
"Hey, brother. Kumusta?"
"Vixon..." bumaba ang tingin niya sa puso nito na may nakatarak na mahabang espada. "What the hell..."
Vixon chuckled. "Yeah. Yeah. Want to help me?"
In a swift movement, Vixor embedded his sword on Vixon's stomach.
"Fuck!" Blood spurt from Vixon's mouth. "What was that for?"
"That's for making Vixen cry." Hinugot niya ang espada saka isinaksak ulit iyon sa gilid ng tiyan nito. "And that is for making me crazy over your death."
Tumawa si Vixon na nauwi sa ngiwi. "Love you too, brother."
Napailing-iling siya saka niluwagan ang pagkakabukas ng pinto.
"GK is back." Imporma niya rito.
Natigilan si Vixon sa pagpasok sa compound at bahagyang napangiti. "So our dear sister is back?"
"Yes. At ngayong buhay ka naman pala, please lang Vixon, nakikusap ako sayo. Tigilan mo na siya. Kapatid natin siya."
Vixon smirked at him with his bloody red eyes. "Hindi ko siya kapatid. At sa pagkakataong ito magtatagumpay na ako sa binabalak ko."
Napailing-iling nalang si Vixor. Ang tigas talaga ng ulo nitong kakambal niya. Oh well, mas matigas din naman ang ulo ni Gladys Kimberly Cabelara Simonides, GK for short.
"Sino ba ang sumaksak sayo?" Tanong niya ng tuluyan na itong makapasok sa loob ng compound.
"Si Virgo."
Vixor smirked. "Buti nga sayo. Hindi pa sapat iyan."
Vixon raised his middle finger at him. "Fuck off."
Vixor raised his middle finger too. "Fuck you too." Bumalik siya sa kaniyang upuan kanina. "Anyway, bakit buhay ka? What happened?"
"That, my brother," hinugot nito ang espada na nasa puso nito. "is a very long story."
Vixor gave his twin a penetrated look. "Trust me, I have time."
A/N: Last update na 'to :) Hope you enjoy reading :) Good night. - C.C.