Als de aftiteling loopt, kijkt Raoul met een kleine glimlach toe terwijl Milo zachtjes snurkt, opgekruld tegen Rob's zij. De man heeft een arm om zijn schouders, kijkt naar zijn jongste zoon met de zachtste glans in zijn ogen, vingers die achteloos met zijn krullen spelen. Koen, uitgestrekt op de andere bank, lijkt zelf ook klaar om weg te doezelen - zijn ogen zijn halfgeloken en zijn telefoonscherm belicht zijn gezicht terwijl hij het in de donkere kamer probeert te zien.
Het is bijna etenstijd, maar ze zitten allemaal vol met koekjes en warme chocolademelk, dus hij veronderstelt dat het vanavond wat later wordt. Toch vergeet hij niet dat Matthyas niet heeft gegeten sinds ze binnen zijn gekomen, hij is niet eens uit zijn kamer gekomen. Dus strekt hij zich uit, leunt naar voren en glimlacht naar zijn vriend aan het andere uiteinde van de bank.
"Ik ga even bij Mat kijken," fluistert hij, terwijl hij zich bewust is van het slapende kind tussen hen in.
Rob kijkt op en glimlacht, knikt een keer. "Prima. Ik hou van je."
Raoul glimlacht bij die woorden, zijn hart fladdert alsof hij ze voor het eerst hoort. "Ik hou ook van jou," mompelt hij terwijl hij opstaat, zachtjes lachend om Koens gefluisterde 'bah' vanuit de kamer.
De gang naar de kamers van Koen en Matthyas is doodstil, dus hij pauzeert buiten de kamer van zijn zoon, denkend dat hij slaapt. Hij was meteen bezorgd toen de jongen bezwaar maakte tegen het blijven in de woonkamer om een film met hen te kijken, want Matthyas is nooit het type om tijd met zijn familie over te slaan, behalve als er iets aan de hand is.
Dus hij klopt voorzichtig, wacht een moment op een antwoord dat hij niet krijgt, duwt dan de deur open en stapt rustig naar binnen. Hij stopt met fronsen wanneer hij het lege bed van de jongen vindt, de dekens lichtjes verfrommeld en alles lijkt onaangeroerd; elk item perfect op zijn plaats.
"Mat?" roept hij, een moment in verwarring. Zijn jas hangt nog steeds aan een van de onderste spijlen van zijn bed, vochtig van de sneeuw eerder, maar zijn schoenen zijn weg. Op dat moment verandert zijn verwarring in paniek. "Verdomme. Mat?" roept hij opnieuw, luider, haastig de kamer uit en kijkend in de badkamer, maar ook die is leeg.
Met bonzend hart draait hij zich zo snel om dat hij recht in de borst van Rob botst, de kortere man vangt zijn armen op en kijkt hem aan met wilde bezorgde ogen. "Wat is er? Wat is er aan de hand?" vraagt hij meteen.
Raoul haalt bevend adem, schudt zijn hoofd. "Ik kan Mat niet vinden, Rob, ik kan niet - hij is niet in zijn kamer en-"
"Oké, oké," zegt Rob snel, ogen wijd maar kalm, terwijl hij een hand op de borst van Raoul legt. "Ik weet zeker dat hij ergens is. We hebben hem niet naar buiten horen gaan en de ramen in zijn kamer gaan niet open, dus hij zal hier ergens zijn, ik weet het zeker. Neem gewoon een adempauze, oké?"
Met zijn schouders hijgend van de inspanning haalt Raoul diep adem en laat weer los. Hij knikt, kijkt met tranen in zijn ogen naar de andere man en probeert zijn zenuwen te bedwingen. "Oké," fluistert hij, ook al gaat zijn gedachten nog steeds naar de donkerste plaatsen omdat Matthyas weg is, zijn kind is weg en - oh, god, hij heeft zich de laatste tijd niet goed gedragen, wat als -"
"Roel," ademt Rob, zijn arm lichtjes knijpend. "We vinden hem wel. Ik ga nu proberen zijn telefoon te bellen, oké? Jij controleert gewoon de andere kamers, misschien is hij gewoon in slaap gevallen in iemands anders bed. God weet dat Milo dat de laatste tijd vaak genoeg doet."
Hij twijfelt daaraan, maar hij probeert zo hard om niet in paniek te raken dus knikt hij en kijkt toe terwijl de andere man zijn telefoon tevoorschijn haalt en een nummer begint te draaien, zijn adem inhoudend en zijn handen onder zijn kin gevouwen terwijl hij wacht. Het trillen van een telefoon uit de kamer waar hij net vandaan kwam trekt hun beider aandacht en hij haast zich weer de gang op, met Rob vlak achter hem aan.
Het bed is nog steeds leeg, maar als hij de dekens terugslaat en vervolgens zijn kussens verschuift, pakt Raoul de telefoon van zijn zoon en weigert het gesprek, kijkt op naar Rob met grote ogen.
"Ik zeg je, Rob, hij is er niet. Zijn schoenen zijn weg. Hij heeft zijn jas niet. Verdomme, hij heeft zijn jas niet, Rob," haast hij zich, zijn hoofd schuddend. "Kinderen gaan de hele tijd zonder hun ouders te vertellen weg, Roel. Ik - ik denk dat hij misschien gewoon een andere jas heeft gepakt, naar buiten is gegaan om een vriend te ontmoeten of -"
"Nee, hij zou het me vertellen. Hij zou niet zomaar gaan, hij heeft dat nog nooit eerder gedaan!" Hij wordt nu wanhopig, bevangen door paniek. "Wat is er aan de hand?" Ze draaien zich allebei om, om naar Koen te kijken, de zestienjarige staat in de deuropening met een verwarde frons terwijl hij van de ene volwassene naar de andere kijkt. Hij kijkt naar het lege bed en de telefoon in Raoul' hand voor hij nog harder fronst.
"Is Mat in orde?"
Raoul slikt alleen maar, zijn hart bonst omdat hij het niet weet en hij haat het niet te weten. De laatste keer dat hij niet wist of zijn kind in orde was, had hij net een sms van Frank gekregen dat hij meteen naar huis moest komen omdat Mat iets ergs van plan was. En god, hij hoopt dat het deze keer niet zo is. Hij kan het niet opbrengen om dat weer mee te maken, alles behalve dat.
Rob grimast, legt een geruststellende hand op de onderrug van Raoul en wrijft zachtjes. "Heeft hij jou iets gezegd over weggaan? Een vriend zien, misschien?" vraagt hij aan zijn oudste zoon.
Koen aarzelt, bijt op zijn lip op een manier die al een antwoord op zich is.
"Koen," zegt Rob, zacht maar streng.
De jongen schuift, dan grimast hij. "Ik - ik weet niets over recentelijk. Ik bedoel... een paar weken geleden, denk ik? Storm duwde hem rond in de gang. Maar ik heb hem gestopt. Hij zei me dat het was gestopt," zegt hij, knikkend.
Raoul haalt diep adem. Natuurlijk. Natuurlijk is er weer een of andere idioot die zijn kind lastigvalt, ze gaan altijd achter de gevoelige types aan en Mat is precies zo'n type. Gevoelig en vriendelijk en veel te goed, en als iemand hem heeft zitten pesten, is er geen manier waarop hij het zou vertellen omdat hij precies het type kind is dat hij is.
Hij zou zijn problemen niet bij iemand anders willen neerleggen. En Raoul had het sowieso moeten weten. Zelfs als het kind hem niet had verteld, had hij het moeten weten omdat hij zijn vader is en het zijn taak is om dit soort dingen gewoon te weten. "Verdomme," mompelt hij tegen zichzelf.
Hij kijkt naar de telefoon in zijn hand en staart naar het vergrendelscherm, aarzelt voordat hij de pincode invoert. Het is Anna's geboortedatum, niet dat Mat weet dat hij dat weet. Natuurlijk heeft hij het nog nooit eerder gebruikt, hij weet dat het een inbreuk op de privacy van het kind is om het nu zelfs maar te gebruiken, maar voor zover hij weet kan dit het verschil betekenen tussen leven en dood.
Hij rilt bij die gedachte en klemt zijn kaken op elkaar, fronsend naar alle ongelezen berichten boven aan het scherm. Hij klikt erop, aarzelend en dan hijgt hij, tranen prikken meteen in zijn ogen.
"Wat is het? Ben je zijn berichten aan het lezen? Roel, wat is er" begint Rob te protesteren, maar dan duwt Raoul hem de telefoon toe en bedekt zijn mond, knijpt in zijn neus om te proberen te voorkomen dat hij de woorden hardop uitspreekt die hij zojuist in één tekst heeft gelezen, alleen dat is al genoeg om hem misselijk te maken.
Er zijn ook foto's, grafische foto's.
Rob staart een moment naar het scherm voordat hij voorzichtig omhoog scrolt, zijn blik verhardt voordat hij moeilijk slikt en de telefoon uitzet, hem op het bed gooit. "Die kleine klootzak. Wat is er in godsnaam aan de hand?"
"Wat is er?" vraagt Koen, er bezorgd uitzien.
"Die eikel heeft hem niet met rust gelaten. Jezus Christus, wat is er mis met dat kind? Storm, was het toch? Verdomme, ik bel maandagochtend als eerste de school, hij wordt van school gestuurd. Ik zou de politie moeten bellen -" begint de man boos te worden, maar Raoul onderbreekt hem met een hand op zijn arm.
"ROB, stop ermee. Stop, vergeet dat nu even," dringt hij aan, slikt en probeert de tranen weg te knipperen bij de gedachte aan zijn zoon die dit allemaal alleen moet doorstaan. "Mat is ergens daar buiten. Je - je kent zijn geschiedenis. We moeten hem snel vinden. We hebben...we hebben...verdomme, Rob, we kunnen hem niet bellen of zo," fluistert hij, paniek die weer in zijn keel opkomt.
Koen fronst. "Wat? Hij zou gewoon een wandeling kunnen hebben gemaakt of zo, toch? Waarom - waarom panikeren jullie allebei?" Vraagt hij snel, bijna in paniek zelf. Raoul wrijft met zijn handen over zijn gezicht, probeert zijn ademhaling onder controle te houden.
"Het is - het is niet aan mij om te zeggen, Koen, gewoon - we moeten gaan. Ik - ik denk dat ik weet waar hij zou kunnen zijn," richt hij het laatste stukje naar Rob, zijn hart bonst. "Ja. Ik denk dat ik weet waar hij zou kunnen zijn."