De eerste sneeuw van de winter valt op drieëntwintig november. Het is een zaterdag, dus zijn de jongens allemaal thuis. De hele buitenwereld is bedekt met een dikke laag sneeuw, de lucht even helder. Het uitzicht vanuit het huis is ongelooflijk, maar Raoul en Rob besluiten dat het niet hetzelfde is als er middenin te zijn.
Dus, ze krijgen de jongens uit bed en zorgen ervoor dat ze goed ingepakt zijn, en laten ze los in de velden rondom het huis. Natuurlijk is Milo meer dan blij om naar buiten te gaan, praktisch iedereen anders naar buiten slepend, zichzelf in de pluizige enkelhoge kou stortend met een grijns van oor tot oor.
Ondertussen moppert Koen over hoe koud het is, maar houdt dat hooguit vijf minuten vol. Hij steekt zijn handen in de zakken van zijn jas en trekt zijn schouders op, met een vermoeide blik op zijn gezicht voordat hij het tienergedoe opgeeft en uiteindelijk met Milo op zijn rug belandt, hem rond en rond draait en dan in een stapel zachte sneeuw gooit als de jongen schreeuwt dat hij hem onder gaat spugen als hij niet stopt.
Matthyas blijft een tijdje aan de zijlijn, met zijn armen stevig om zichzelf heen geslagen, zijn tanden klapperen een beetje totdat Milo een sneeuwbal naar hem gooit en het daaropvolgende sneeuwballengevecht hem en de rest van hen opwarmt.
Tegen die tijd klinkt overal kindergelach en Raoul houdt van dat geluid meer dan van elk ander geluid; het is iets wat hij niet had gerealiseerd dat hij miste, het hebben van een hele kudde kinderen. Matthyas is altijd genoeg voor hem geweest, zal altijd genoeg voor hem zijn, maar om de jongen te zien rennen met de jongens die praktisch zijn broers zijn geworden op dit punt... nou, het doet hem wensen dat hij Rob en zijn jongens eerder had ontmoet. Natuurlijk zou dat niet mogelijk zijn geweest voor de dood van Anna en het voelt niet goed om op die manier te denken; het enige wat hij kan doen is blij zijn dat ze nu allemaal hier zijn, op dit moment.
Hij haakt zijn arm door die van Rob en rust zijn hoofd op zijn schouder, beiden net zo ingepakt als de jongens zijn in lagen truien en jassen en sjaals, handen in handschoenen en oren verwarmd door de omgerolde rand van een houten muts elk. De lucht is onder het vriespunt, zijn vingers al gevoelloos op een manier die hem doet vrezen hoe het met de handen van de kinderen gaat.
Rob legt zijn wang op zijn hoofd en glimlacht. "Ik vind het geweldig om ze zo te zien," zegt hij zachtjes.
Raoul is het daarmee eens met een klein hummetje. "Ik ook. Ik wou dat we dit moment voor altijd konden vastleggen en afspelen als dingen slecht gaan."
Omdat het echt een prachtig gezicht is; een mooie winterdag met als achtergrond iets wat op een ansichtkaart past, hun drie jongens die samenwerken om een enorme sneeuwpop te bouwen. Natuurlijk is Milo degene die alle bevelen uitdeelt, taken toewijst aan de oudere jongens; Koen die natuurlijk terugpraat en een sneeuwbal naar de jongere gooit voordat hij met tegenzin doet wat de negenjarige zegt; Matthyas die nauwkeurige maatregelen neemt om de steenknopen van het midden van de sneeuwman precies te verdelen, zijn tong uitsteekt van concentratie net zoals hij altijd al heeft gedaan sinds hij klein was.
Raoul glimlacht. "Ik hou van die jongens met alles wat in me is."
"Ik ook," mompelt Rob, zijn woorden barstend van warmte die elke centimeter sneeuw op de grond en in de lucht om hen heen zou kunnen smelten. "Zelfs als Koen een klein rotjoch is en over alles klaagt, en als Matthyas ons negeert als we hem vertellen naar bed te gaan, en als Milo geen vijf minuten zijn mond houdt nadat ik de hele dag heb gewerkt. Als ze iemand anders' kinderen waren, zou ik ze koste wat het kost vermijden," grapt hij, waardoor Raoul snuift.
"Ja, ik ook. Gelukkig zijn ze van ons," zegt hij.
Rob haalt diep adem en knikt. "Van ons," herhaalt hij rustig. "Ik zeg dit waarschijnlijk te vaak, maar ik hou echt fucking veel van je."
Raoul glimlacht daarom, zijn hart fladdert in zijn borst net zoals het deed op hun allereerste date al die tijd geleden. "En ik hou ook van jou, zelfs als je een kleffe idioot bent of de hele dag in je kantoor blijft en tegen me snauwt als ik je probeer te laten eten of slapen," kaatst hij terug, de man in de ribben porrend.
"Touché," antwoordt de man, voordat hij zich van hem afwendt om te buigen, een handvol sneeuw op te pakken. Voordat Raoul kan vragen wat hij aan het doen is, maakt zijn vriend een perfecte bal van de sneeuw en gooit hem dan op korte afstand tegen de zijkant van zijn gezicht.
Hij rilt als het smeltende ijs zijn kraag in glijdt, voordat hij zich omdraait om de langere man boos aan te kijken.
"Eikel!" roept hij, hem licht duwend.
Milo kijkt op bij dat geluid. "Slecht woord!" schreeuwt hij terug, waarop beide mannen snuiven en Raoul snel terugkrabbelt.
"Je hebt gelijk, kerel, mijn fout," zegt hij, voordat hij zich weer omdraait om zijn nog steeds grinnikende vriend aan te kijken en hurkt om zijn eigen handvol sneeuw te pakken, waarop Rob zich haast om hetzelfde te doen.
Ze gooien allebei tegelijk, deze keer mist die van Rob en vangt Raoul de kleinere man op de borst.
"Sneeuwbalgevecht! Weer!" doet Milo mee, en voor ze het weten zijn ze met z'n vijven in een wedstrijd van leven of dood wie de grootste sneeuwbal kan maken en gooien.
Ze stoppen en gaan terug naar het bouwen van een sneeuwpop als Milo besluit stenen in de zijne te verstoppen.
//
Matthyas trekt zich terug naar zijn kamer wanneer ze terug in huis zijn, terwijl iedereen zich installeert om tv te kijken met de verwarming opgedraaid en stomend hete drankjes op de salontafel in het midden van de woonkamer; hij vertelt hen gewoon dat hij moe is — en het is niet per se een leugen, want hij is moe. Uitgeput eigenlijk, deels door zijn onvermogen om de laatste tijd meer dan een paar uur per nacht te slapen en deels omdat hij zojuist het grootste deel van een paar uur buiten in de kou heeft gerend met de jongens die hij zijn broers is gaan noemen.
Dus hij is fysiek uitgeput. En mentaal ook; zijn cijfers gaan weer achteruit, Storm en zijn vrienden hebben hem al twee keer op school in het nauw gedreven, naast al die verschrikkelijke berichten die nog steeds op zijn telefoon binnenkomen, hij heeft zijn beste vriend buiten school niet gesproken in weken en eerlijk gezegd, zelfs zonder dat alles voelt hij zich gewoon niet oké. Hij wil een paar weken achter elkaar slapen en een pauze nemen van het leven als geheel, en hij weet dat dat gevaarlijk is omdat dat altijd het begin is als het weer echt slecht wordt in plaats van gewoon slecht.
Natuurlijk maakt pa zich druk als hij beleefd weigert om samen met de rest van hen een film te kijken. De man legt een hand tegen zijn voorhoofd en vraagt zich af of hij zich niet lekker voelt - vooral omdat hij een paar weken geleden Milo's verkoudheid niet had gekregen en voor zover de volwassenen weten, had Koen die wel gekregen (hoewel dat gewoon een kater was).
Hij wuift hem gewoon weg, lacht zachtjes en zegt dat hij gewoon moe is, dat hij wat slaap wil proberen in te halen.
"Je kunt op de bank slapen," bood pa aan, zijn gezicht zo hoopvol dat Matthyas moest wegkijken toen hij zijn hoofd schudde.
"En wakker worden met Milo die op mijn gezicht tekent?" grapte hij. "Echt, pa. Ik wil gewoon in mijn bed liggen."
De man knikte daarop, gaf hem een knuffel voordat hij wegging.
Hij weet niet waarom hij zo vastbesloten was om alleen te zijn. Nu hij in zijn kamer is, begint hij te denken dat het misschien niet het beste idee was omdat zijn geest alleen maar luider wordt in de stilte.
Hij gaat liggen met zijn hoofd op zijn kussen en staart uit naar de witte velden die zich uitstrekken voorbij de glazen muur van zijn kamer, sneeuwvlokken die naar beneden dwarrelen om de sporen te vervangen die ze de hele ochtend hebben gemaakt. Hij is uitgeput, pijnlijk en koud en moe, en hij kan niet goed nadenken door al het slechte dat zijn geest vertroebelt.
Hopend op afleiding, reikt hij naar zijn telefoon op de kaptafel en heeft meteen spijt. Storm stuurt hem opnieuw berichten, vanaf weer een nieuw account. Hij negeert gewoon de melding van 23+ nieuwe berichten boven aan zijn scherm en leest gewoon het eerste met een gevoel van wanhoop dat zich in zijn maag verzamelt.
@gebruiker682958
voor wanneer je het opnieuw probeert [bekijk 1 bijlage]
Hij zweeft met zijn duim boven de afbeelding voordat hij erop klikt en vindt zichzelf staren naar een foto van paracetamol met een sterkte van 3x. Hij slikt, voelt zich niet veel anders dan hopeloos.
Het enige wat hij wil weten is waarom. Waarom Storm zoveel tijd neemt elke dag om zo haatdragend tegen hem te zijn alleen maar omdat hij één persoon één keer heeft verdedigd. Wie doet dat?
Hij snuft en zet zijn telefoon weer uit, stopt hem onder zijn kussen voordat hij zich op zijn rug rolt, starend naar het plafond. Hij voelt alsof hij zou moeten huilen. Hij moet huilen, en hij is alleen dus het zou oké moeten zijn - behalve dat kan hij niet. Hij kan fysiek niet, zijn lichaam weigert tranen uit zijn droge ogen te dwingen, zijn geest voelt zich plotseling vreemd leeg, helemaal verdoofd.
Zijn ogen fladderen dicht en hij neemt een paar kleine, oppervlakkige ademhalingen. Hij wil niet zo voelen. Hij wil niet dat het weer zo wordt; hij is nu beter, hij hoort beter te zijn.
Behalve dat zijn polsen jeuken en de drang zo sterk is als hij zich sinds zijn laatste keer meer dan een jaar geleden herinnert, en alles wat hij wil is slapen maar dat kan hij zelfs niet doen.
Dus beweegt hij. Hij staat op rusteloos vermoeide benen op en trekt zijn sportschoenen aan, hij glipt zijn kamer uit en loopt rustig de gang door, en zonder iemand in de woonkamer te storen, opent hij de voordeur en stapt hij de sneeuw in.
Het geluid van de film op de tv blokkeert het geluid van de deur die achter hem dichtslaat.