ယွမ်ကျိုး အပိုင်း(၇၇)
တစ်နာရီအတွင်း မုရှောင်ယွမ်၏ အလုပ်ချိန်က အမှန်တကယ် ၁၀ မိနစ်ထက် မပိုခဲ့ချေ။ သူမသည် စားပွဲထိုးအဖြစ် အလုပ်လုပ်ကိုင်ရန် အသက်မပြည့်သေးသောကြောင့် ဖောက်သည်များ၏ စူးစမ်းလိုစိတ်ကို နှိုးဆွပေးသည်။
အချိန်ပြည့်သည်နှင့် ယွမ်ကျိုးက သူ့နေ့စဉ် လုပ်ဆောင်ချက်အတိုင်း ဆိုင်ပိတ်ချိန်ကို အသိပေးသည်။
"ဟေ့ ဖောက်သည်တို့ ဆိုင်ပိတ်ပါပြီ။ ဆိုင်ဖွင့်ချိန် ပြည့်သွားပါပြီ"
"ငါတို့သိတယ်၊ ငါတို့သိတယ်။ သူဌေးယွမ်ကို သံလိုက်အိမ်မြှောင်လို့ ခေါ်တာ အံ့သြစရာမရှိပါဘူး။
သူက ငါတို့ကို အပိုချိန် တစ်မိနစ်တောင် မပေးဘူး” ရုံးဝန်ထမ်း ၀တ်စုံကို ဝတ်ထားသော အမျိုးသမီး ဖောက်သည်တစ်ဦးက ကျီစယ်သော လေသံဖြင့် တိုးတိုးလေးပြောသည်။
“အတိအကျပဲ။ နေ့တိုင်း ဒီအတိုင်းပဲ။ တစ်နာရီက တစ်နာရီတိတိ။ နောက်ထပ်တစ်မိနစ်တောင် အပိုမပေးဖူးဘူး” ၎င်းမိန်းကလေး၏ ဘေးနားမှာ ထိုင်နေသော လူတစ်ယောက်က အော်ဟစ် ပြောလိုက်သည်။
"နောက်တစ်ခေါက် လာအားပေးပါဦး"
ယွမ်ကျိူးက ခပ်မာမာလေသံ
၊ တင်းမာသောအမူအရာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
သာမာန်စားသောက်ဆိုင်က ယခုလို မျက်နှာထား လေသံမျိုးဖြင့် ပြန်ပြောလိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။ သို့သော်လည်း ယွမ်ကျိုးက သူ့အချက်အပြုတ် ကျွမ်းကျင်မှုကို ယုံကြည်မှု လွန်ကဲ၍ ယခုကဲ့သို့ ယုံယုံကြည်ကြည် ပြုမူရဲခြင်း ဖြစ်သည်။
ဖောက်သည်များ အားလုံး ထွက်သွားပြီးနောက် မုရှောင်ယွမ်သည် အနောက်တွင် နေခဲ့ကာ ယွမ်ကျိုး ကို ဦးညွှတ်ကာ တောင်းပန်စကား ဆိုလေသည်။
"သူဌေး၊ ငါတကယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
ယခင်က သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် ယွမ်ကျိုးကို လူလိမ်လူကောက် အဖြစ် သတ်မှတ်ကာ သူမကို လုပ်ခလစာ မပေးနိုင်ဟု တွေးခဲ့မိ၍ သူ့စိတ်ထဲ ရှက်နေမိသည်။
"ကိစ္စမရှိပါဘူး။ နေ့လယ်ပိုင်းနဲ့ ညနေပိုင်းတွေမှာ ပိုအလုပ်ရှုပ်လိမ့်မယ်”
ယွမ်ကျိုးက ၎င်းကိစ္စကို လုံးဝ ဂရုမစိုက်ခဲ့၍ အဓိကအချက်ကို ပြောလိုက်သည်။
"အဆင်ပြေပါတယ်။ နားလည်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သူဌေး"
မိန်းကလေးငယ်လေးများ၏ စိတ်နေစိတ်ထားက လျင်မြန်စွာ ပြောင်းလဲလွယ်ပြီး ချစ်စဖွယ်ကောင်းသည်ဟု ထင်မိသည်။
မုရှောင်ယွမ်က စိတ်အခြေအနေ တည်ငြိမ်သွားသောအခါ ယွမ်ကျိုးကို ခေါင်းအစ ခြေအဆုံး အကဲခတ်လိုက်ပြီးနောက် ရွှန်းလဲ့နက်မှောင်သော မျက်ဝန်းများဖြင့် ယွမ်ကျိုး ရှောင်လုံပေါင်း သယ်လာသော နေရာကို သွားရည်ယိုကာ ကြည့်လိုက်သည်။
"သူဌေး၊ ရှောင်လုံပေါင်း ဖက်ထုပ် စွပ်ပြုတ်က တကယ် အရသာရှိလား" မုရှောင်ယွမ်၏မျက်ဝန်းတွင် လိုချင်တပ်မက်မှုနှင့် စူးစမ်းလိုစိတ်များ ပြည့်လုမတတ် ဖြစ်နေသော်လည်း သူမသည် ၎င်းခံစားချက်တို့ကို ထိန်းချုပ်ကာ မေးမြန်းလိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ်၊ ငါ့ လက်ရာတွေက တော်တော်စားကောင်းတယ်။ ဒါကလည်း အချက်အပြုတ် ကျွမ်းကျင်လို့လေ” ယွမ်ကျိုးက သူမကို သေချာသော အဖြေတစ်ခုပေးခဲ့သည်။
"ဒါပေမယ့် နေ့တိုင်း ရှောင်လုံပေါင်း ဖက်ထုပ် အခု ၁၀၀ လုပ်တယ်လို့ သူဌေးပြောခဲ့တယ်နော်။ အခု ရေတွက်ကြည့်လိုက်တော့ ၉၈ခုပဲရှိတယ်” မုရှောင်ယွမ်က စိတ်ဝင်တစား မေးမြန်းသည်။
"ဟုတ်တယ်၊ ကျန်တဲ့ နှစ်ခုကို ငါ စားလိုက်တယ်” လိုလီမလေး မုရှောင်ယွမ်၏မျက်ဝန်းတွင် စိတ်အားထက်သန်သောအကြည့်များ လွှမ်းမိုးနေ၍ ယွမ်ကျိုးက တည်ငြိမ်စွာ ပြောလိုက်သည်။
“အို့စ် တကယ်လား”
“ဒါဆိုရင် ကျွန်မလည်း အရသာ မြည်းစမ်းကြည့်လို့ ရလား” ဟူသော စကားလုံးကို သူမ၏ မျက်နှာအနှံ့ ရေးထားသော်လည်း ယွမ်ကျိုးက သူမကို စားခွင့်မပြုကြောင်း သတိပြုမိ၍ မုရှောင်ယွမ်က တိုးညှင်းသော လေသံဖြင့်သာ တုံ့ပြန်နိုင်ခဲ့သည်။
တကယ်တမ်း မုရှောင်ယွမ်က ယွမ်ကျိုးကို အခွင့်ကောင်းယူချင်သော ဆန္ဒမရှိပေ။ သူ့အိတ်ကပ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံ အလုံအလောက်ရှိခဲ့လျှင် ဝယ်စားခဲ့သည်မှာ ကြာပါပြီ။ ဖောက်သည်တိုင်း၏ မျက်နှာပေါ်မှ ကျေနပ်အားရသော အမူအရာ နှင့် မွှေးကြိုင်လွန်းသော ဖက်ထုပ်ရနံ့ကြောင့် မုရှောင်ယွမ်မှာ တစ်မနက်ခင်းလုံး တံတွေး ၁ ကီလိုမီတာခန့် မျိုချခဲ့ရသည်။
"၁၁:၀၀ နဲ့ ၁၂:၀၀ ဝန်းကျင်လောက်မှာ မင်း ဒီဆိုင်ကို ပြန်လာခဲ့ဦး။ မပြန်ခင် နေ့လယ်စာ ပြီးအောင်စားလာဖို့ မမေ့နဲ့နော်” ဟု ယွမ်ကျိုးက တိုးတိုးလေးပြောသည်။
"ဟုတ်ကဲ့။ သူဌေးရဲ့သတိပေးချက်အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
မုရှောင်ယွမ်က လှည့်ထွက်မသွားခင် မြစိမ်းရောင်ပေါင်းအိုးကို နောက်ဆုံးတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
“အခက်တွေ့ကာ ဒုက္ခပေးပုံရတယ်။ ဒီ လိုလီမလေးလည်း အလုပ်ဆက်လုပ်နိုင်ပါ့မလား” ယွမ်ကျိုးက မုရှောင်ယွမ်ကို ငေးကြည့်ကာ သူ့ဘာသာသူ တီးတိုးရေရွတ်သည်။
"ထားလိုက်ပါ။ စောင့်ကြည့်ရသေးတာပေါ့"
ယွမ်ကျိုးက ဆိုင်တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ဖွယ် ကောင်းသောကိစ္စများကို မေ့ပစ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ယွမ်ကျိုးက အနားယူရန် အပေါ်ထပ်သို့ တက်နေစဉ် မစ်ရှင်ကိုဖွင့်ကာ အခြေအနေကို စစ်ဆေးခဲ့သည်။
[ဒုတိယအဆင့် မစ်ရှင် အဆင့်၂] ပုံမှန်ဖောက်သည် အနည်းဆုံးတစ်ရာခန့်ရရှိရန် ကြိုးစားအားထုတ်ခြင်း။
(မစ်ရှင် အကြံပြုချက်၊ “ကောင်းမွန်သော စားသောက်ဆိုင်မှာ ပုံမှန်ဖောက်သည် ၁၀၀ ရှိသင့်တယ်မလား။ ဆိုင်မှာ တစ်လကို အနည်းဆုံး ၈ကြိမ်ခန့် လာစားဖူးတဲ့သူကိုပဲ ပုံမှန်ဖောက်သည်အဖြစ် သတ်မှတ်ပါတယ်)
[မစ်ရှင် ဆုလာဘ်] ချက်ပြုတ်နည်း အညွှန်းကို ရယူရန် ကံစမ်းခွင့်
(မစ်ရှင်အခြေအနေ၊ ၉၆/၁၀၀)၊
“ဒီတစ်ခါ တော်တော်မြန်တယ်။ ဘာဟင်းလျာ မဲပေါက်မလဲ ဆိုတာ မကြာခင်မှာ သိရတော့မယ်”
ယွမ်ကျိုးက သူ့မေးစေ့ကို ပွတ်သပ်နေစဉ် စူးစမ်းလိုစိတ်ဖြင့် တအံ့တဩ တွေးနေမိသည်။
...
တစ်မနက်လုံး မုန့်ညှက်နယ်ခဲ့၍ ယွမ်ကျိုးက တစ်ရေးတစ်မော အိပ်ရာမဝင်မီ ထပ်မံရေချိုးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မနက် ၉ နာရီပဲ ရောက်သေး၍ စောသေးသည်ဟု သတ်မှတ်နိုင်သည်။
သို့သော်လည်း အနီးနားနေထိုင်သူများလည်း အိပ်ရာမှ နိုးနေပြီဖြစ်သည်။ ယွမ်ကျိုး၏စားသောက်ဆိုင်မှ စတိုးဆိုင်နှစ်ဆိုင်အကွာအဝေးတွင် အကြီးစားပြုပြင်မွမ်းမံမှုတစ်ခု ရုတ်တရက် ပေါ်ပေါက်လာသည်။ အမျိုးမျိုးသော ဆူညံသံများကို ကြားနိုင်သည်။
အစပိုင်းတွင် နေထိုင်သူများက ၎င်းသည် ထူးထူးခြားခြား နှိုးဆော်သည့်ဝန်ဆောင်မှုဟု ထင်မြင်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော်လည်း ပြတင်းပေါက်ကိုဖွင့်လိုက်သောအခါမှ အောက်ထပ်ရှိ ဆိုင်သုံးဆိုင်ကို တစ်ပြိုင်နက် ပြန်လည်ပြုပြင်နေခြင်း ဖြစ်၍ သူတို့အားလုံး၏ ဆိတ်ငြိမ်သော ပတ်ဝန်းကျင်ကို အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စေသည်။ ပြုပြင်မွမ်းမံခြင်းလုပ်ငန်းကို နေ့ခင်းဘက်တွင် အပြီးသတ် ဆောင်ရွက်ရန် ဆုတောင်းမိသည်။
သို့သော်လည်း တစ်စုံတစ်ယောက်က ဒေါသတကြီးဖြင့် ထအော်သည်။
“ဒီလမ်းကျဉ်းကျဉ်းလေးက ရုံးအဆောက်အဦးတွေများတဲ့ ဟိုဘက်လမ်းကို လုံးဝ မယှဉ်နိုင်ဘူး။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ အရင်းပြုတ်လိမ့်မယ်။ပြုပြင်မွမ်းမံနေတော့ရော ဘာအကျိုးထူးမှာလဲ”
"တကယ်ပါပဲ။ ဒီနေရာကို ဘယ်သူမှ မဝယ်ချင်ကြတာလဲ ဘယ်သူသိမလဲ။ လမ်းမှာ လူသိပ်မရှိဘူး” တခြားတစ်ယောက်၏အသံက ပဲ့တင်ထပ်လာသည်။
“မြေဈေးက တော်တော်ဈေးကြီးတယ်လို့ ပြောတယ်။ ဒါပေမဲ့ စုတ်စုတ်ပဲ့ပဲ့နေရာကို ဘာလို့များ ရောင်းလိုက်တာလဲ” စောနတုန်းက ဒေါသတကြီး ပြောသူက မယုံကြည်နိုင်စွာ ထအော်ပြန်သည်။
“မကြာခင် အရင်းပြုတ်ပါစေလို့ပဲ ဆုတောင်းတယ်။ ဒါမှလည်း ငါတို့ကို နားဒုက္ခပေးခဲ့တဲ့ အပြစ်ဒဏ်ကို ခံရမှာလေ” ပဲ့တင်ထပ်လာသောအသံပိုင်ရှင်တွင် မျှော်လင့်ချက်များ ပြည့်နှက်နေသည်။
“ဟုတ်တယ်။ အမှန်ပဲ” တခြားသူများကလည်း ထောက်ခံကြသည်။
အိမ်ပြန်သွားသော လိုလီမလေးမုရှောင်ယွမ်က အိမ်ပြန်လမ်းတစ်လျှောက်တွင် ရှောင်လုံပေါင်း မွှေးရနံ့ကိုသာ တွေးနေမိသည်။ သူမက အတွေးလွန်ပြီး မနက်စာများကို ထပ်ဝယ်မိသည်။ ပေါက်စီ၊ ဖက်ထုပ် နှင့် ပေါင်မုန့်များကို ၃၀ယွမ်ဖိုး ဝယ်မိ၍ တစ်အိမ်လုံး ဝိုင်းစားရမည့် အနေအထား ဖြစ်သည်။
"ဘာလို့များ ဒီလောက်အများကြီးဝယ်မိတာလဲ"
မုရှောင်ယွမ်က သူမ၏လက်များ ညောင်းညာလာမှ ခေါင်းငုံ့ကြည့်မိသည်။ သူမက ခံစားချက်ကင်းမဲ့သော အမူအရာဖြင့် ဝယ်ထားသောမုန့်များကို ငေးကြည့်ကာ
"သူဌေးကို အပြစ်တင်ရမယ်" ဟု ငြီးတွားလိုက်သည်။
“မီနူးထဲက ဟင်းပွဲအားလုံးကို နေ့လယ်ခင်းမှာ ရောင်းမယ်လို့ သူဌေးက ပြောတယ်။ အဲဒီဟင်းပွဲတွေက ရှောင်လုံပေါင်း ဖက်ထုပ်လိုပဲ အရသာ ရှိတာလား"
ဤအကြောင်းကို တွေးမိသောအခါ သူမ၏ တံတွေးကို မသိစိတ်၏လှုံ့ဆော်မှုအရ မျိုချပစ်လိုက်သည်။
ရှောင်လုံပေါင်း ရနံ့ကို တွေးကြည့်မိရုံဖြင့် ဆာလောင်သော ခံစားချက်ကို ပိုခံစားရ၍ အသားပေါက်စီ သုံးလုံးကို ပါးစပ်ထဲ ထိုးသွပ်ထည့်ကာ စားပစ်လိုက်သည်။
မုရှောင်ယွမ်က သူမ၏အပြုအမူများကို သူမကိုယ်တိုင် မယုံကြည်နိုင် ဖြစ်နေမိသည်။ ပုံမှန်ဆိုလျှင် သူမက ပေါက်စီ တစ်လုံးထက် ပိုမစားတတ်ပေ။ ယခုတော့ သူမက ပေါက်စီ သုံးလုံး ကုန်အောင် စားမိသည်။
ယွမ်ကျိုးက အစားအသောက်ဖြင့် လူတွေကို ကြီးကြီးမားမား ဒုက္ခပေးနေပုံပေါက်သည်။
မုရှောင်ယွမ်က အိမ်သို့ ပြန်ရောက်ပြီး ခဏအကြာတွင် သူမ၏အစ်ကိုအား နံနက်ခင်းမှ အဖြစ်အပျက်များကို စတင်ပြောပြသည်။
“အဲဒီကိစ္စကို ငါသိထားပြီးပြီ။ အဲဒီစားသောက်ဆိုင်က စျေးကြီးတဲ့ ဟင်းလျာတွေကို ရောင်းပေမယ့် တကယ်ကို အရသာရှိတယ်”
ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ပိတ်စများဖြင့် ချည်နှောင်ထား၍ မုကျဲယွမ်၏ ခြေထောက်ကျိုးသွားပုံရသည်။ သို့တိုင် သူ၏နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး လှပသော မျက်နှာပေါ်တွင် “အဲဒါကို ငါသိနေပြီးသား” ဟူသော အမူအရာကို ပြသနေသည်။
"အစ်ကို သိပြီးသားဆိုရင် ဘာလို့များ ညီမလေးကို ကြိုတင်မပြောတာလဲ။ အတွေးလွန်ပြီး ရူးတော့မလို့ သိရဲ့လား အစ်ကိုရဲ့"
မုရှောင်ယွမ်က သူ့အစ်ကို၏ အင်္ကျီကို မကျေမနပ်ဖြင့် ဆွဲဆုပ်လိုက်သည်။
"ဘာလဲ။ ညီမလေးက သူ့ကိုလူလိမ်လို့ မင်းထင်နေတာလား" မုကျဲယွမ်က သူ့ညီမကို ကြည့်ပြီး ရွှင်မြူးစွာ မေးသည်။
“ဟုတ်တယ်။ အဲဒီဆိုင်ရဲ့ဟင်းပွဲတွေက အရမ်းဈေးကြီးပြီး အဲဒီ့လမ်းမှာ ရောင်းကောင်းတဲ့ အစားအသောက်တွေ သိပ်မရှိဘူးလေ"
မုရှောင်ယွမ်က သူမ၏ မိသားစုဝင်များ အရှေ့တွင် အတော်လေး တက်ကြွနေပါသည်။
“စိတ်မပူပါနဲ့။ လစာရရင် တို့မောင်နှမ နှစ်ယောက် အဲ့ဒီဆိုင်မှာ ဝယ်စားလို့ရတယ်" မုကျဲယွမ်တွင် ပြီးပြည့်စုံသော အစီအစဉ်တစ်ခုရှိသည်။
မုကျဲယွမ်က စားသောက်ဆိုင်ရှိ ဟင်းပွဲများ အလွန်စျေးကြီးကြောင်း သိထားပြီးဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ယွမ်ကျိုး ပေးသောလစာသည် ထိုဟင်းလျာများကို အကြိမ်အနည်းငယ် ဝယ်စားရန် လုံလောက်ပါသည်။ ထို့အပြင် PC ဂိမ်းဆော့ရန်လည်း လုံလောက်သည်။
"ဒါဆိုရင် အဲဒီဆိုင်က ဟင်းပွဲတွေကို ဝယ်စားချင်တာ အစ်ကို့ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ပေါ့ ဟုတ်လား"
“ညီမလေး ပြောတာမှန်တယ်" မုကျဲယွမ်က အရှက်မဲ့သော အမူအရာဖြင့် ပြန်ဖြေသည်။
“အစ်ကို၊ သူဌေးက သူ့ဆိုင်က ဟင်းပွဲတွေကို အပြင်သယ်ခွင့်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး။ အစ်ကို့မှာ နေ့လည်စာ ထမင်းဘူး ပါလာရင်တောင် သယ်သွားခွင့် မပေးလောက်ဘူး"
မုရှောင်ယွမ်က သူ့အစ်ကို၏ထိခိုက်ဒဏ်ရာ ရနေသော ခြေထောက်ကို ကြည့်ကာ ရက်ရက်စက်စက် ပြောသည်။
“.....”
ထို့နောက် မုကျဲယွမ် နှုတ်ဆိတ်သွားသည်။
အပိုင်း(၇၇)
ပြီးပါပြီ။