CHAPTER 4
There are times in our life that once became both a misery and a happiest days of ours.
Just like, a solar eclipse. From where it is said to give us an opportunity to witness something extraordinary view, from where the world seems hold its breath. But, on the other side, it is to give us a warning belief that on that time, the universe will let us experience an eerie twilight, from where the world will be in complete darkness.
“Tangina naman, Matthias! Hindi na kita maintindihan! Winawaldas mo ang pero mo kahit saan, tapos uuwi ka rito na mainit ang ulo?! Aba tangina!” Napahawak na lamang ako ng mahigpit sa aking tenga at tinakpan ito ng mabuti ng marinig kong nagsisigawan na naman sina Mama't Papa.
“Pagod ako Kara, huwag mo akong simula!” Kita ko kung paano akmang pagbuhatan ng kamay ni Papa si Mama. Mabuti at mabilis ang nagawang pag-ilag ni Mama dito.
Nanatili na lamang ako sa aking kwarto, umiiyak, habang pilit na iwinawaksi ang sigawan ng aking mga magulang.
Maingat kong kinuha ang alaga kong pusa at marahang hinaplos ang balun-balunan nito.
“Kase pagod na ako, at ang sakit sakit na! Ayokong makita ang anak ko!” Nabitawan ko ang pusang hawak hawak ko, at lumapit sa may pinto para mas pakinggan ang kanilang usapan.
Unti-unting bumigat ang paghinga ko. Noon pa lang, lagi na akong dahilan ng kanilang pagtatalo. Ang sakit, masakit marinig sa bibig ng pinakamamahal kong ama ang mga hinanakit na naidulot ko sa kanila.
Sobra na ba talaga ang pamimirwesyo ko sa aking mga magulang?
“Baka marinig ka ng anak mo, Matthias!” Saway ni Mama kay Papa.
Binuksan ko ng kaunti ang pinto at tahimik na sumilip sa siwang nito. Lugmok na napaupo si Papa habang hinahaplos ni Mama ang kaniyang likuran, pinipilit pagaanin ang nararamdaman ni Papa.
“Nahihirapan akong makita na paunti-unti ay nalalagas na ang buhok ng anak ko, na paunti-unti na siyang mawawa—” Kaagad na tinakpan ni Mama ang sasabihin ng aming ama. Tama si Papa, unti-unti na akong nakakalbo, unti-unti na, ngunit hindi ibig sabihin no'n ay iiwan ko sila. Lalaban ako, lalabanan ko ito.
Acute Myeloid Leukemia, twelve months to live, ito ang diagnosis ng doctor sa akin. And I am on my chemotherapy treatment, kaya unti-unti akong nakakalbo. Pero hindi ang cancer na ito ang magdedesisyon na matatapos na ang buhay ko.
“Patawarin mo ako kung mahina ako, Mahal. Nawa'y patawarin din ako ng anak ko, ngunit talagang hindi ko na kaya. Patawad.” Napatingala si Mama ng tumayo si Papa at dumeretso ito sa kanilang kwarto.
Lumabas ito na may dalang maleta. Kaagad akong lumabas sa kwarto at umakap sa kaniyang tuhod.
“Pa, huwag niyo po kaming iiwan. Gagaling naman po ako e, lalabanan po ni baby Shy niyo ang cancer na ito.” Pagmamakaawa ko dito. Ngunit nabigo lamang ako ng tuluyan ng binawi ni Papa ang kaniyang mga paa.
Hinarap ako nito, umiiyak at hinaplos ang aking mga pisngi habang pinipilit na ngumiti.
“Patawarin mo si Papa anak ha, mahirap e, masakit. Alam mo naman ang nangyari sa Lolo mo diba? Ayoko ng maulit sa akin iyon.” Tuluyan ng tumayo si Papa at naglakad palabas ng pinto. Mabigat ang bawat hakbang na ginawa ng aking ama, kitang-kita ko ang magbibigay nitong paghinga.
“Babalik ako anak, nawa'y sa pagbalik ko ay maayos ka na. Patawarin mo ako anak.”
Hindi ko inaasahan na ang ama ko ang kauna-unahang taong susuko sa akin, sa kondisyon ko.
“Hilingin mong sa pagbalik mo ay hindi pa huli ang lahat.” Nauna akong lumabas sa aming bahay, at iniwan ang aking mga magulang sa loob niyon.
Narinig ko pa ang pagtawag sa akin ng mga magulang ngunit hindi ko na ito binigyang pansin at dumeretso na lamang ako sa pagtakbo patungo sa halamanan ng lumang bahay.
Malamig ang simoy ng hangin at galit na galit ang langit nang ibuhos nito ang tubig na kaniyang naipon pagkatapos ng tagtuyot. Manghang-mangha ako sa bawat paghampas ng hangin, bawat pagpatak ng tubig sa aking balat, at ang bahagyang pagliwanag ng langit sa tuwing kikidlat ng malakas.
Sinasabayan ng langit ang aking nararamdaman. Masakit, sobrang sakit masukoan ng taong isa sa iyong ginawang dahilan upang lumaban sa kabila ng hirap na pinagdadaanan. Hindi ko inakalang ang aking ama ang unang susuko sa aking kalagayan.
“Gusto mo?” Napatingala ako sa isang binata na may dalang kahon ng cookies at tuwalya na marangyang nakatayo sa aking harapan.
Bahagya kong pinakatitigan ang paligid, huminto na ang ulan, at kalmado na ang pag-ihip ng hangin. Mahinhin na ang banayad ng pagtakbo nito, ngunit ang lungkot na nadarama ko ay natiling dumudurog sa akin.
Muli kong binalingan ng pansin ang binata, wari ko'y nasa labindalawang taong gulang ang binata. Maputi ang kaniyang kutis, bumagay sa kaniya ang medyo basang buhok na dumidikit sa kaniyang pisngi. Namumula ang mga ngabil na nakangiti, gayon din ang kaniyang pisngi. Napadako ang aking tingin sa kaniyang bilog at kulay itim na mga mata, ngunit kong pakatitigan mo ito ng maayos ay lumalabas ang kulay kape nitong katayuan, pababa sa kaniyang matangos na ilong at ang hugis ng kaniyang mukha na may perpektong guhit na panga. Tunay na maganda ang lahi ng binata.
“Gawa ko iyan.” Saad niya’t umupo sa aking tabi. He handed me a piece of cookie, and I took a bite. It smells good, and it tastes good.
“Thank you.” Matamis itong napangiti at marahang tinapik ang aking ulo dahilan upang magulo ang aking buhok.
“Alis na ako, hinahanap na ako ni Mama. Bukas na lang ulit!” Masigla itong tumayo ng may sumigaw at marahang tumakbo papalayo habang kumakaway-kaway.
Iyon ang panahon kung kailan unang pumintig ng kakaiba ang aking puso, masaya, at nakakagaan ng loob. Kahit papaano ay nabawasan ang kirot na aking nararamdaman.
That memory of mine made me fell in love with cookies from where I am learning to bake every time I have leisure, and sad to say I did not make it even once.
I chuckled.
Napatingala ako ng makita kong bumuhos ang ulan ngunit hindi ako nabasa. Nine years ago, I was letting myself get soak under the heavy rain, and a young man handed me a box of cookies with a towel in his hand.
Now, after that nine years, nakatingala ako sa parehang lalaki noong mga taong iyon. I didn't get wet, kase pinayongan ako ng lalaki. With a box of cookies on his hand again.
The amusement dance in my eyes, realizing that it was not just a simple box as before anymore, it is already printed with a brand name with a cute little whale as the design of it's seal.
I tapped the side of my sit and motion him to sat beside me, but he refused. Instead, he handed me his hand and without any hesitation, I took it.
Muling nabuhay ang kakaibang kuryente sa aking katawan ng magtamang muli ang aming balat. Ngunit, hinayaan ko lamang itong tangayin ako nito hanggang sa makapasok kami sa isang lugar. A cafe, an ocean inspired cafe.
Umupo ako sa isa sa mga bakanteng upuan at pinanood ang binatang lumapit sa kahera ng cafe.
Nakangiti itong naglakad pabalik sa aking pwesto habang may dala-dalang tray ng kape.
“Nine years ago—” He stopped, inayos ang kaniyang sarili at prenteng umupo sa aking harapan.
“You left it there.” Kaagad na napadako ang aking mga mata sa kaniyang kamay ng ipinadaosdos niya ito sa lamesa, and got shocked of what I have seen.
A little wooden paddle, a keychain, from where my birthdate 04-09-05 and my second name Moana has been sculpted into it, back to back.
I moved my gaze away on it at ipinaikot ang aking tingin sa kabuoan ng lugar.
“You own this place?” Pag-iiba ko ng usapan.
I miss that keychain, but that keychain will just kept on reminding me of my father, kaya nga iniwan ko na iyan doon e.
Hindi ako nito pinansin bagkos ay inisa nito ang kaniyang kamay, kasabay noon ay ang palabas ng isang waitress na may dala-dalang cake.
“Espesyal na pande crema handog para sa magandang binibini na narito, magandang kaarawan po.” Yumuko ito ng bahagya at nakangiting nagpaalam sa amin.
I creased my forehead looking at the man in front of me.
“Hindi naman siguro mali ang pagkakaintindi ko sa mensaheng na sa keychain, hindi ba?” Kamot batok nitong dinampot ang keychain na na sa mesa at iwinagayway na parang bata.
I just nodded, keeping my eyes away from that thing.
Napangiti ako ng palihim ng marinig ko ang mahina nitong pag “Yes.” matapos ng aking marahang pagtango.
“Happy birthday, Moana!” Muling kumunot ang noo ko sa inusal nito.
“What?” Naguguluhan nitong tanong.
“Just, Shy.” Walang gana kong saad.
“Ako ang nagbake niyan!” Masigla nitong saad ng akmang hihiwain ko na ang cake.
I tasted it, and the sweetness filled my mouth, perfect.
Napangiti na lamang ako at muling isinubo ang mga natitirang bahagi ng cake.
“Moon cake!” Nagulat ako ng biglaan niyang tapikin ang mesa.
“Ang takaw mo, halos inubos mo lahat.” Natatawa nitong saad. Pabiro ko naman itong tinapunan ng tissue at sinabayan siya sa pagtawa.
Napatigil kami sa pagbabardagulan ng biglang bumaba ang temperatura ng paligid, kasabay nito ang nakakakilabot na takipsilim ang biglang bumaba.
After so many years, the world holds it’s breath again, in awe of the universe’s grand spectacle. The sun is now obscured by the moon. What a sight to behold.
I formed a smooth little smile on my lips as I am mesmerized by the beauty from where Sol meets Luna, at last.
“Moon cake.” Nabaling ang tingin ko sa ginoong biglang nagsambit ng salita sa aking tabi. Katulad ko ay nakatingin din siya sa kalangitan na puno ng paghanga sa gandang inilabas nito.
I moved my gaze away from his ng bigla itong tumingin sa akin.
“You don’t want to be called Moana, calling you Shy is so common, and Sherylle is too long for me to spout. Let me call you, moon cake, little lady.” Muli ay binalingan ko ito ng tingin, matamis itong nakangiti sa akin, at sa pangalawang pagkakataon marahan niyang hinaplos ang aking ulo hanggang sa magulo ang buhok ko.
Hinayaan ko lang siyang gawin iyon, at muling pinagtuonan ng pansin ang gandang handog ng kalangitan.
A single drop of tear fells off into my cheek, the world never failed to make me experience that happiest and the worst times of my life.
Because, today I have experienced it again. The whole memory of me with my father has been reminisced. But, on the other hand, I have saw him again.
I have spent my day, watching the solar eclipse with the man who made my heart beats differently.