08.04.2024
-Είσαι καλά;
Και θέλω να ουρλιάξω, να φωνάξω πως όχι. Όχι, δεν είμαι καλά. Κάθε μέρα χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Δεν βρίσκω νόημα σε τίποτα πλέον. Είμαι άρρωστη. Χρειάζομαι βοήθεια. Οι φωνές έχουν καταπνίξει την λογική μου. Αλλά οι λέξεις ανεβαίνουν στον λαιμό μου και πνίγονται. Πνίγονται στην αμφιβολία. Στην ενοχή. Στο «Μην τους γίνεσαι βάρος». Πεθαίνουν πριν φύγουν από το στόμα μου. Πεθαίνουν όπως πεθαίνω εγώ. Το νιώθω. Αρχίζω να τρελαίνομαι. Δεν αντέχω αυτή την κατάσταση. Δεν αντέχω να κρατάω τα πάντα μέσα μου. Ήθελα να σου πω τα πάντα όταν με ρώτησες
Αλλά γιατί όταν με τόσο ενδιαφέρον και καλοσύνη με ρωτάς, εγώ φοβάμαι και απομακρύνομαι; Γιατί όταν τόσο γλυκά και τρυφερά απλώνεις το χέρι σου, το χέρι μου δεν μπορεί να σπάσει τις αλυσίδες του μυαλού μου που το κρατάνε πίσω; Γιατί όλα βγάζουν νόημα όσο είναι μέσα στο μυαλό μου; Σαν να έχεις ένα δελφίνι και να το βγάζεις από το περιβάλλον του. Θα πανικοβληθεί και -αν δεν μπορέσει να προσαρμοστεί- αναπόφευκτα θα πεθάνει.
Έτσι και οι λέξεις μου, την στιγμή που καταλαβαίνουν πώς θα κολυμπήσουν σε αχαρτογράφητα νερά τρομάζουν και υποχωρούν. Γιατί φοβόμαστε το άγνωστο. Γιατί χειρότερο από όλα θα είναι οι λέξεις μου να πεθάνουν όταν φτάσουν στα αυτιά του άλλου. Γιατί όταν αυτές οι λέξεις ειπωθούν δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής... «Θέλω να μην υπάρχω» Είναι μονόδρομος και δεν ξέρει κανείς ποιο είναι το τέλος του.
-Σ'ευχαριστώ. Ελπίζω μια μέρα να βρω το θάρρος να σου μιλήσω.