🔞រោគចិត្ត🔞
ភាគ7
Gril × boy
ព្រឹកថ្ងៃថ្មី~~
ម៉ោងប្រមាណ6ព្រឹកថេយ៉ុងបានភ្ញាក់ពីដំណេកក្រោកមើលមនុស្សប្រុសមាឌមាំ ដែលគេងក្បែរនាងទឹកមុខស្រស់បស់ហាក់គ្មានមន្ទិលអ្វីសោះ!។ ភ្លាមៗនាងក្រឡែកទៅឃើញទ្វាបន្ទប់បើកចំហ នាងមិនគិតច្រើនក៏រើសរ៉ូបមកពាក់រួចដើរទៅបិទទ្វារវិញព្រោះគិតថាយប់មិញនេះជុងហ្គុកនាយប្រញាប់ពេកមិនបានបិទទ្វា។ ក្រោយបិទរួចនាងក៏ទៅងូតទឹកសម្អាតខ្លួនទើបប្រញាប់ស្លៀកពាក់អាងនាងក៏ចុះទៅក្រោមធ្វើម្ហូបសម្រាប់ជុងហ្គុក និងអាកូដែលជាសង្សារជុងហ្គុក។
ការធ្វើម្ហូបញាប់ដៃញាប់ជើង ព្រោះវាក៏ម៉ោង7ព្រឹកហើយខ្លាចអ្នកខាងលើចុះមកឃ្លានទើបនាងញាប់ដៃជើងធ្វើឲ្យរួច។ នាងធ្វើម្ហូបច្រើនមុខណាស់ព្រោះមិនដឹងថាអាកូ នាងចូលចិត្តឬមិនចូលចិត្តអីខ្លះនោះទេទើបធ្វើច្រើនមុខបែបនេះ។ ក្រោយធ្វើម្ហូបរួចអស់ហើយ ថេយ៉ុងនាងក៏ប្រញាប់លើកម្ហូបទៅដាក់លើកតុ ទើបដើរទៅខាងលើដើម្បីហៅជុងហ្គុកនិងអាកូ។ នាងដើរសំដៅដំបូងទៅបន្ទប់នាងព្រោះព្រឹកមិញជុងហ្គុកនាយគេងជាមួយនាង តែពេលបើកទ្វាក៏មិនឃើញនាយចឹងបានន័យថានាយក្រោកទៅបន្ទប់នាយវិញហើយ ទើបដើរទៅឈរមុខបន្ទប់ជុងហ្គុករៀបនិងគោះទ្វាហើយតែក៏ឮសម្លេងអ្នកខាងឈ្លោះប្រកែកគ្នា...
" ហេតុអីបងធ្វើបែបហ្នឹងទៅកាន់ថេយ៉ុង? " អាកូ នាងស្រែកសួរទៅកាន់ជុងហ្គុកហាក់ឆ្ងល់និងការខកចិត្ត ព្រមគ្នា!
" ធ្វើបែបណា? " ជុងហ្គុក នាយធ្វើជាមិនយល់ពីអ្វីដែលអាកូនិយាយ ទាំងដឹងក្នុងចិត្តច្បាស់។ ចំណែកថេយ៉ុងដែលឈរស្តាប់នៅក្រៅបន្ទប់នោះឮបែបនេះក៏មិនហ៊ានកម្រើកឬបញ្ចេញសម្លេងអ្វីដែរ ព្រោះចង់ដឹងគេនិយាយអីតទៀត..
" យប់មិញ!! ខ្ញុំឃើញ! " អាកូ និយាយទាំងទឹកមុខស្មើ រីឯថេយ៉ុងវិញឮបែបនេះនាងស្រាប់តែធ្លាក់ថ្លើមក្តុក! នេះទ្វាដែលបើកចំហយប់មិញមិនមែនជុងហ្គុកប្រញាប់មិនបានបិទទេ តែវាចំហដោយសារអាកូនាងលួចបើកមើល! ថេយ៉ុងស្រាប់តែស្រក់ទឹកភ្នែកចុះដោយមិនដឹងខ្លួន អារម្មណ៍ហាក់គ្មានក្នុងខ្លួននោះទេពេលនេះគ្រប់យ៉ាងជុំវិញនាងពេលនេះ ហាក់លែងដំណើរការ ត្រចៀកនាងហឹងស្តាប់លែងឮ ដៃជើងញ័រ ឈរសឹងមិនជាប់!
" បើបងនៅតែធ្វើបែបនេះ ខ្ញុំត្រឡប់ទៅជប៉ុនវិញហើយ! " អាកូ និយាយចប់ក៏ទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយលើពូកបែរមុខចេញពីនាយ។
" ... " ថេយ៉ុងឈរស្តាប់លែងបាននាងក៏រត់ចូលបន្ទប់នាងវិញ សំដៅទៅបន្ទប់ទឹកបើកទឹកចោលប្រលែងទឹកភ្នែកដែលខំប្រឹងទប់ សម្លេងដែលមិនហ៊ានបញ្ចេញ ពេលនេះនាងក៏ប្រលែងវាមកទាំងអស់ អារម្មណ៍នាងប្រាប់ថានាងជាស្រីដែលលួចសង្សារគេ ធ្វើឲ្យអ្នកទាំងពីរឈ្លោះគ្នាដោយសារនាង នាងស្រាប់តែខ្ពើមនិងរអើមខ្លួនឯង ដែលដឹងថានាយមានសង្សារហើយនៅតែប្រព្រឹត្តទង្វើមិនគប្បីជាមួយជុងហ្គុក រហូតដល់សង្សារគេតាមទាន់និងភ្នែក សំណាងហើយដែលអាកូនាងមិនចូលទៅក្នុងបន្ទប់ហៅស្រែកថាឲ្យនាងថា **នាងស្រីកាកី**
ក្រោយយំមួយសន្ទុះរួច នាងតូចថេយ៉ុងក៏ក្រោកឡើងលុបលាងមុនហើយដើរហៅស្រែកហៅពួកគេទាំងពីរចុះទៅញុាំ ដែលនាងនៅតែធ្វើទឹកមុខធម្មតាដូចគ្មានរឿងអី គ្រាន់តែភ្នែកនាងរាងក្រហមបន្តិច!
" ជុងហ្គុក អាកូ ខ្ញុំធ្វើម្ហូបឆ្អិនហើយ ចុះមកញុាំបាយព្រឹក ក្រែងលវាត្រជាក់អស់! " នាងស្រែកពីខាងក្រៅដោយស្នាមញញឹមដើម្បីកុំឲ្យអ្នកទាំងពីដឹងថានាងទើបយំរួច។ បន្តិចក្រោយមកពួកគេទាំងបីរួមទាំងថេយ៉ុង ចុះមកខាងក្រោមដោយថេយ៉ុងមិននិយាយអីនោះទេ គ្រាន់តែញឹមៗតិចៗ ដើម្បីបន្លប់ភ្នែកពួកគេទាំងពីរ។
ញុាំបាយរួច~~
" អ្នកទាំងពីរ និយាយគ្នាលេងសិនចុះ ខ្ញុំទៅក្រៅមួយភ្លែត " ថេយ៉ុងនិយាយឡើងពេលពួកគេទាំងបីអង្គុយលេងលើសាឡុង!
" នាងទៅណា? យើងជូនទៅ " ជុងហ្គុកនិយាយឡើង ចំណែកអាកូឮបែបនេះនាងក៏សម្លឹងមុខជុងហ្គក!
" មិនអីទេ ឯងនៅជាមួយកូកូឯងទៅ កុំឲ្យនាងមានអារម្មណ៍ថាមិនសុវត្ថិភាព យើងទៅតែមួយភ្លែតទេ " និយាយឡើងហាក់ដូចកំពុងថាឲ្យខ្លួនឯង ដែលខ្លាចជុងហ្គកនៅជិតខ្លួននាងហើយប្រព្រឹត្តទង្វើមិនគប្បីទៀត!
ម៉ាត~~
ចូលមកដល់ក្នុងម៉ាត ថេយ៉ុងក៏ចុះពីលើឡានដើរសំដៅចូល នាងរើសរបស់ដែលនាងត្រូវការ រើសដាក់ៗមិនគិតច្រើន រហូតដើរដល់កន្លែងសម្រាប់នារីមានផ្ទៃពោះ សម្លឹងមើលបន្តិចនាងក៏ដើរហួសវិញ!!
Skip~~
" តើបងនិងធ្វើយ៉ាងមិចបន្ត? " អាកូ នាងនិយាយទៅកាន់ជុងហ្គុកដែលមាននាមជាសង្សារ ដូចកំពុងសួរពីរឿងមួយដែលយើងមិនអាចដឹង!!(តែខ្ញុំដឹង)
" ចាំមើលបន្តិចទៀតសិន " ជុងហ្គុក និយាយឡើង!
" ប្រយ័ត្នហួសពេលណា! " នាងនិយាយចប់ក៏អង្គុយចុចទូរស័ព្ទធ្វើមិនដឹង ដោយទុកឲ្យជុងហ្គុកជាប់នាងគិតតែឯង...
ល្ងាច~~
" ហីយ៉ា! ម្ហូបច្រើនណាស់ថ្ងៃនេះ " ជុងហ្គុកនិយាយឡើងញញឹមសម្លឹងមើលម្ហូបឆ្លាស់គ្នាជាមួយមុខថេយ៉ុង!
" ហេតុអីធ្វើម្ហូបច្រើនយ៉ាងនេះ? " អាកូសួរទៅកាន់ថេយ៉ុង!
" គ្មានអីទេ ដឹងឃើញទើបចង់ធ្វើឲ្យច្រើនមុខទៅ " នាងឆ្លើយទាំងញញឹមមិនសូវសម!
យប់ឡើង~~
យប់នេះក៏មិនខុសពីរាល់ដងដែរ ជុងហ្គុកក៏ចូលបន្ទប់ថេយ៉ុងបន្ទប់ពីអាកូនាងគេងលក់ ហើយនាយមកគ្មានអ្វីក្រៅពីធ្វើរឿងស៊ីជម្រៅនោះទេ!
" ហេតុអីឯងមកបន្ទប់យើងទៀតហើយ? " នាងសួរស្របពេលឃើញជុងហ្គុកចូលបន្ទប់នាង!
" ឃ្លាន! " មួយម៉ាត់យ៉ាងខ្លី មិនចាំឲ្យថេយ៉ុងនាងតបទាន់នាយក៏ចាប់ផ្តើមចាត់លើការរាងកាយនាងទាំងបង្ខំ!
" ... " ថេយ៉ុងនាងហាក់គ្មានប្រតិកម្មអ្វី នាងដេកស្ងៀមមិនកម្រើក មាត់ស្រែកថ្ងូរតាមរយ:ចលនាដកចេញដាក់ចូលរបស់នាយទាំងទឹកភ្នែក!
ក្រោយបញ្ចប់ទឹកទីមួយរួចនាយក៏ឱនមកថើបថេយ៉ុងមួយខ្សឺតរួចទើបដើរចេញទៅបន្ទប់វិញ។ ចំណែកថេយ៉ុងនាងក៏ក្រោកយករបស់អ្វីមិនដឹងយកមកមើល រួចក៏យំ បន្ទាប់មកក៏បិទភ្នែកគេងលក់បាត់ទៅ!
ព្រឹកថ្ងៃថ្មីម៉ោង10~~
ម៉ោង10ព្រឹកទៅហើយ តែបែរជាមនុស្សក្នុងផ្ទះទើបតែភ្ញាក់ព្រោះគ្មានការហៅពីថេយ៉ុង។ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានជុងហ្គុកក៏ភ្ញាក់ឡើងពីដំណេកដែលមានការរំខានពីពន្លឺព្រះអាទិត្យ! នាយក្រោកទៅលុបលាងមុខ និងសម្អាតខ្លួនអស់ហើយនាយក៏ចុះមកក្រោមដោយសម្អាងថាថេយ៉ុងប្រាកដជានៅក្រោមកំពុងធ្វើម្ហូបហើយ! តែគ្រប់យ៉ាងខុសពីការពិត នៅខាងក្រោមគ្មានមនុស្សនោះទេឃើញតែម្ហូបប៉ុន្មាននៅលើតូដោយមាន note សរសេរថា
** បើភ្ញាក់ហើយញុាំអាហារមួយនេះទៅ ខ្ញុំធ្វើជាពិសេសសម្រាប់អ្នកទាំងពីរ **
អានចប់នាយស្រាប់តែឆ្ងល់ឡើង ក្រែងគ្នាបីនាក់មែនទេ? ហេតុអីសរសេរថាសម្រាប់អ្នកទាំងពីរ?? នាយមិនចាំយូកាន់ក្រដាសដើរតម្រង់ទៅបន្ទប់ថេយ៉ុង គោះទ្វាម្តងជាពីរដងគ្មាននរណាបើក នាយក៏កាច់គន្លឹះចូលតែថាបន្ទប់មិនបានចាក់សោរទេ! ចូលទៅដល់ក្នុងបន្ទប់មានសភាពស្ងាត់ច្រងំ ងងឹតស្លុប ទើបនាយដើរទៅចុចបើកភ្លើងទាំងរាងភ័យព្រួចក្នុងពោះតិចតួច។
ភ្លើងបន្ទប់បើកភ្លឺ បញ្ចាំងឲ្យឃើញបន្ទប់ទទេស្អាត គ្មានថេយ៉ុងនោះទេ បន្ទប់ហាក់ដូចគ្មានមនុស្សនៅ! មិនចាំយូរនាងក៏រត់ចុះទៅក្រោមទៅមើលក្រោយផ្ទះ គ្រប់កន្លុងកន្លៀតនៅតែមិនឃើញថេយ៉ុង អារម្មណ៍ភ័យក៏កាន់តែកើនឡើង។ ទើបប្រញាប់រត់ទៅបន្ទប់ថេយ៉ុងម្តងទៀត ម្តងនេះនាយស្រាប់តែបើកទូរសម្លៀកបំពាក់ថេយ៉ុង គ្រាន់តែបើកភ្លាមបេះដូងនាយស្រាប់តែលោតញ៉ាប់ ស្ទើរចេញមកក្រៅ អារម្មណ៍ជាច្រើនហោះចូលពេញខ្លួន។ ពេលនេះគ្មានទេ គ្មានសូម្បីតែខោអាវមួយរបស់នាង នាងទៅហើយ នាងទៅដោយមិនបានលា នាងទៅដោយសន្សល់ទុកអាហារមួយពេលព្រមជាមួយប្រយោគក្នុងក្រដាសយ៉ាងឈឺចាប់សម្រាប់នាយ!
<<បើភ្ញាក់ហើយញុាំអាហារមួយនេះទៅ ខ្ញុំធ្វើជាពិសេសសម្រាប់អ្នកទាំងពីរ>>
Too be coutinue 🤟