ဒီယဥ္ေက်းမႈအေလ့အထေတြ
လူ႔က်င့္၀တ္ေတြသာေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ရင္
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္ေလမလဲလို႔႐ူးမိုက္စြာ
ေတြးခဲ့ဖူးတယ္.....၊
မင္းတစ္ေယာက္တည္းကိုပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္နဲ႔
ကိုယ္လိုလူကေလ........
ဘယ္ေလာက္ပဲထက္ျမတ္ခဲ့ပါေစ
ဘယ္ေလာက္ပဲေတာ္ေနခဲ့ပါေစ
မင္းနဲ႔စေတြ႕ခ်ိန္ကစလို႔
ကိုယ့္ကမာၻငယ္ထဲေယာက္ယက္ခတ္ရင္း
မသိေက်းကြၽံမျပဳႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ
တိတ္တဆိတ္လႈိက္စားလာခဲ့တယ္။......။
အခ်စ္ကို မိုက္႐ူးရဲဆန္ျခင္းလို႔
တစ္စုံတစ္ေယာက္ကအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခဲ့ရင္
မင္းအေပၚထားတဲ့ကိုယ့္အခ်စ္ကိုေရာ........
ဘယ္စကားလုံး ဘယ္ကာရန္မ်ိဳးနဲ႔မ်ား
ဖြင့္ဆိုလို႔ရမလဲ.........?
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့
ကိုယ္ မိုက္႐ူးရဲဆန္ေနခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး.....၊
မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိေပမယ့္
မျဖစ္သင့္မွန္းလည္းသိေပမယ့္
ျဖစ္မ်ားျဖစ္သြားခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔
တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့
အရဲစြန႔္ၾကည့္တာမမွားေလာက္ဘူးမလား....?
~~~~~~~~~~~~~
"sam! သမီးတို႔အပိုင္း ႏုတ္ထုတ္ၿပီးသြားၿပီ!"
"ေအး အေခ်ာျပန္ေရးတဲ့ခါ ဒီၾကားထဲမွာ ခုန႐ိုက္ထားတဲ့ပုံေလးေတြ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ ပိုစိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းသြားလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့!"
ေက်ာင္း၀န္းေတာင္ဘက္၊
ဂင္ဂိုပင္အတန္းလိုက္ႀကီးမ်ားေအာက္ နားေန,ႏိုင္ေစရန္ ခုံတန္းငါးခုေလာက္တန္းစီခ်ေပးထားကာ ၎တို႔မွာ စားပြဲႏွင့္ထိုင္ခုံတြဲလ်က္သားမ်ားျဖစ္၏။
ထိုခုံတန္းမ်ားနားတြင္ေတာ့
ဒီႏွစ္ေလ့လာေရးခရီးစဥ္ရဲ႕
အဓိကဇာတ္ေဆာင္ေလးေတြ စု႐ုံးစု႐ုံးႏွင့္
ႀကိဳးစားေနၾကကာ ေလကလည္း တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္လ်က္.....၊
"ဒါနဲ႔ sam! ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီမွာဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနၾကမွာလဲ"
"မင္းတို႔ၿပီးတာနဲ႔ တန္းျပန္မယ္ေလ အလြန္ဆုံးၾကာ ႏွစ္ပတ္ သုံးပတ္ေပါ့.....
ဘာလဲ.....အိမ္လြမ္းေနၾကၿပီလား"
"အာာ samကလဲ သူလား! အိမ္လြမ္းမွာ
မကဲရတာၾကာေတာ့ ပ်င္းလာလို႔ေနမွာေပါ့
ဟုတ္တယ္မလားး"
"မဟုတ္တာ! နင္ကတစ္မ်ိဳး!"
"ဟုတ္ပါတယ္.....!"
"ေအးေလ ဟုတ္ေနတာကို...!
ဒါနဲ႔ samကို ေျပာရအုံးမယ္
သူ႔အပိုင္းဆို ခုထိ ႏုတ္ထြက္မလာေသးဘူး!"
"ဒီတိုင္းဆို ေရွးေဟာင္းသုေတသနပညာရွင္ႀကီးေတြ တန္းစီကုန္ေတာ့မွာပဲ"
"သမီးတို႔စာလုပ္တယ္ေလ sam!"
"ဟားး ဟားး"
"နင္ အဲ့လိုႀကီး မရယ္စမ္းးပါနဲ႔!"
Sam ဂ်င္က အႀကံေပး၊
ထယ္နဲ႔ ေက်ာင္းသူ,မ,ေလးေတြကေတာ့ PowerPointအတြက္ laptop တစ္လုံးစီနဲ႔
အဖြဲ႕ကိုယ္စီ ျပင္ဆင္ေနၾကရင္း တက်က္က်က္.......၊
အၿမဲလိုလိုၿငိမ္ေနတတ္တဲ့ ေဂ်ာင္ဂု
တစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္
ႏုတ္ထုတ္စရာရွိတာထုတ္ ျပင္စရာရွိတာျပင္ၿပီးကိုယ့္အပိုင္းအကုန္ၿပီးေနၿပီမို႔
တည္းခိုေဆာင္ထဲလည္း ၀င္,မ,ေနခ်င္တာနဲ႔
ခုံစြန္းနားသြားထိုင္ေနကာ မွတ္စုစာအုပ္ေပၚ
ဟိုျခစ္ဒီျခစ္လုပ္ရင္း ဒီေန႔မွ ခါတိုင္းထက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ပိုၿငိမ္ေနသေယာင္။
"Sam! ဟိုေလ samတို႔ႏွစ္ေယာက္
ဘယ္ေတာ့ယူၾကမွာလဲ ဟိ.."
"ဟဲ့....တဲ့တိုးႀကီးေမးရလား ငါ့ႏွယ့္
samကိုအားနာစရာ"
"မေသခ်ာေသးပါဘူး.....သူ႔အေမကငါနဲ႔အဆင္ေျပေပမယ့္ အေဖကစကားေျပာရတာတစ္မ်ိဳးပဲ"
"အာာာ အဲ့တာေယာကၡထီး,ပညာျပတာ sam!
ဂ႐ုစိုက္မေနနဲ႔ ယူသာယူပစ္"
"Bl ကားေတြအၾကည့္မ်ားၿပီး ေတြ႕သမွ် အတင္း လိုက္ေပးစားေနေတာ့တာပဲ"
"ကင္မ္ထယ္!
ေအး sam တို႔ၿပီးရင္နင့္အလွည့္လာမယ္"
"ဟုတ္သားပဲ.....ဟိုစီနီယာအစ္ကိုနဲ႔ေလ....ဟိ"
"ေပါက္တတ္ကရ...."
ဒီလိုပါပဲ မိန္းကေလးေတြ မစုမိၾကႏွင့္ စုမိလိုက္တာနဲ႔တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျငင္းၾကခုံၾက
ျငင္းလို႔လည္းမႏိုင္ေရာ မႏိုင္,ႏိုင္ရာမဲကာ မေဂး,ေဂးေအာင္ သူတို႔မို႔ႀကံႀကံဖန္ဖန္လုပ္တတ္ၾကေသးသည္။
သို႔ေပမယ့္ မသိမသာေရာသိသိသာသာပါ ေက်နပ္သြားသူသည္ၿပဳံးစိစိႏွင့္မဆီမဆိုင္အနားရွိသမွ်စာအုပ္ေတြေရာ၊ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြပါ ေကာက္သိမ္းကုန္၏....။
အနီးနားက မိန္းကေလးေတြလည္း
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မ်က္စပစ္ျပကာ
စိတ္ထဲ ကိုယ္စီ ေရ႐ြတ္မိတာကေတာ့
ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔......!
~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ဟုတ္ ေမေမ့ အဆင္ေျပပါတယ္"
"......"
"ဟုတ္တယ္ သား ေမ့က်န္ခဲ့တာအဲ့တာက"
"........"
"အာာ.... ဂ႐ုစိုက္ၾကပါတယ္...."
"........."
"ဟုတ္ ဟုတ္ အာ့ဆို ဒါပဲေနာ္"
ညေနစာ,စားၿပီး ဘာမွအေထြအထူးမလုပ္ခ်င္ေနတာနဲ႔ပဲ နားနားေနေန
ဟိုနားဒီနား လမ္းေလွ်ာက္ရာကေန
ဂင္ဂိုပင္တန္းႀကီးနား ေဂ်ာင္ဂုေရာက္လာျပန္မိသည္။
အိမ္နဲ႔လည္း သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ဖုန္းေျပာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္.....
မနက္ကဟိုျခစ္ဒီျခစ္လုပ္ထားတဲ့ Note bookကို
လွန္ေလွာၾကည့္ရင္း playlist တစ္ခုေလာက္ဖြင့္ကာ နားေထာင္ေနလိုက္သည္၊
တခါတရံမွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာ
အထီးက်န္တယ္ဆိုေပမယ့္
ေနသားက်ေနသူတို႔အဖို႔ တိတ္ဆိတ္
ေအးခ်မ္းေနကာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ....၊
ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ ထားေပးသင့္တယ္မဟုတ္လား...၊
ဒါမွလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသုံးသပ္ဖို႔
ကိုယ့္ဝါသနာေတြေသေသခ်ာခ်ာ သိလာဖို႔အတြက္အဆင္ေျပမေပါ့....။
ထိုစဥ္.....ဂင္ဂိုပင္အကြယ္နားေလာက္ကေန အစိမ္းႏုေရာင္သ႑ာန္ေလးမွာ လက္ေနာက္ပစ္လ်က္ ဂင္ဂိုသစ္႐ြက္ေႂကြေတြေပၚနင္းကာ
ဟိုဘက္ေ႐ြ႕လိုက္ ဒီဘက္ေ႐ြ႕လိုက္ႏွင့္....၊
ေျခေထာက္မျမင္ရေသာ္ျငား
သစ္႐ြက္ေႂကြေတြေပၚနင္းသည့္အသံမွာတရွပ္ရွပ္ျမည္ေနကာ သီခ်င္းဖြင့္မထားပါက
အတိုင္းသားၾကားေနရေပမည္။
"Jeon...."
လာျပန္ၿပီ ဒီအသံ.......
ဖြင့္ထားတဲ့သီခ်င္းသံအေပၚေက်ာ္ၿပီးထြက္လာတဲ့အသံကတစ္လုံးတည္းျဖစ္ကာ ညင္ညင္သာသာေလးဆိုေပမယ့္ ၾကက္သီးထဖြယ္ ပီပီသသပင္ၾကားလိုက္ရသည္၊
႐ုတ္တရက္မို႔ ဒိတ္ခနဲျဖစ္သြားမိေပမယ့္
စုတ္တခ်က္သပ္ကာ မသိေက်းကြၽံသာျပဳရင္း သီခ်င္းသံကို အနည္းငယ္ပိုက်ယ္လိုက္သည္။
ဒီအသံေလာက္ကို ေၾကာက္စရာလားး.....
"Jeon.....ငါ့ကို အမ်က္ရွေနတာလား?
မရွနဲ႔ ထပ္မလွန႔္ေတာ့ဘူး....."
"ဟမ္!"
မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနပါတယ္ဆိုမွ
ေယာင္ယမ္းကာ အာေမဋိတ္သံပင္လႊတ္ခနဲထြက္သြားမိ၏၊
ထိုအသံပိုင္ရွင္မွာလည္း အပင္ေတြၾကားမွေန မလွမ္းမကမ္းအထိ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ေပ်ာက္လိုက္ေပၚလိုက္ႏွင့္ေ႐ြ႕လ်ားလာကာ
ေဂ်ာင္ဂုေက်ာဘက္နားေရာက္ခါမွတျဖည္းျဖည္းလမ္းေလွ်ာက္လာဟန္ျပဳလ်က္ ေဘးကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဘာအမ်ိဳးအစားမွန္းေရေရရာရာမခြဲႏိုင္ေသာရနံ႔သင္းသင္းေလးမွာ အနီးနားတ၀ိုက္ လႊမ္းၿခဳံသြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ေဂ်ာင္ဂုထိန္းထားသည့္ၾကားမွ
ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားထလာေတာ့၏။
ဒါဘယ္လိုအေျခအေနႀကီးလဲ.....
အႏွီပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ သူ႔အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အနည္းအက်ဥ္းေတာင္ သတိမထားမိဘဲ
မဟုတ္တာဘာမွမလုပ္ထားသည့္ႏွယ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကခုံအစြန္းတြင္ ေဘးတေစာင္း၀င္ထိုင္ေလသည္။
"ထိုင္မယ္ေနာ္......ထိုင္လို႔ေတာ့ရမယ္မလား?"
ဘယ္လိုအေျခအေနဘယ္လိုအခ်ိန္အခါပဲျဖစ္ေနပါေစ စူးစမ္းလိုစိတ္ကေတာ့ လူ႔သဘာ၀အရ ေဖ်ာက္မရတာမို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က
လူဟုတ္မဟုတ္မေသခ်ာေသာသူဆီ မ၀ံ့မရဲအၾကည့္တို႔ ပို႔လိုက္မိ၏.....၊
အနည္းဆုံးေတာ့ သရဲတို႔ ဝိဉာဥ္တို႔ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေတာင္ ျမင္ဖူးတယ္ရွိတာေပါ့ေလ၊
ဟင္!
သရဲ,တေစၦ နာနာဘာ၀တို႔အထိပင္ အဆုံးစြန္ေတြးထားကာ အရဲစြန႔္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေပမယ့္
အေတြးနဲ႔လက္ေတြ႕ တျခားစီျဖစ္ကာ
မ်က္စိေရွ႕က ထင္ထင္ရွားရွားစိမ္းႏုေရာင္ေလးမွာ တမ်ိဳးတမည္ထူးျခား၏......၊
မဟုတ္ကဟုတ္က အိပ္မက္ေတြတင္မဟုတ္ေတာ့၊ ျမင္ခ်င္ရာေတြျမင္လာတတ္တဲ့ မ်က္လုံးေတြလည္း ဂေယာင္ေျခာက္ျခားေတြျဖစ္ကုန္ၿပီထင္ပါရဲ႕။
ေဘးေစာင္းျမင္ေနရတယ္ဆိုေသာ္ျငား
ခုေခတ္စကားနဲ႔ဆို Blonde လို႔ေခၚလို႔ရမယ့္
အဝါေဖ်ာ့ေရာင္ဘက္သမ္းေနသည့္ဆံႏြယ္တို႔က မို႔ေမာက္မေနတဲ့နဖူးေျပေျပေပၚဝဲက်ေနလ်က္၊
မ်က္၀န္းတို႔က အနည္းငယ္ေမွးက်ဥ္းသေယာင္ေယာင္ရွိေပမယ့္ အဖ်ားလုံးလုံးေသးေသးႏွာတံႏွင့္ မဆိုသေလာက္ေဖာင္းေနေသာပါးျပင္တို႔က ထိုသူ႔ကို ခ်စ္စရာအသြင္ေဆာင္ေစ၏၊
အႏွီအရာမ်ားေအာက္တြင္ေတာ့ ေရွ႕သို႔အနည္းငယ္ထြက္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးလုံးလုံးေလးမွာ ခ်ယ္ရီသီးေရာင္သမ္းေနကာ
သကာရည္ေလာင္းထားသည့္ႏွယ္ စိုလဲ့ေနလ်က္
ထိုအရာအားလုံးကိုေတာ့ ဆြဲေဆာင္မႈရွိလွေသာ
ခြၽန္ျမျမေမး႐ိုးႏွင့္ အနားသတ္ထားေလသည္။
သူ၏အသားအရည္မွာလည္း ၀င္းေနကာ ကိုယ္ေပၚရွိပိုးဖဲအစိမ္းႏုေရာင္နန္းတြင္း၀တ္႐ုံျဖင့္ အေရာင္ဟပ္ေနေတာ့၏၊
ေဂ်ာင္ဂု တဒဂၤမွ်သတိလက္လႊတ္ေငးမိသြားကာ သတိျပန္၀င္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့
တစ္စတစ္စ,တူလာေသာအသြင္ေၾကာင့္
ၾကက္သီးျဖန္းခဲ့တာပင္ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္.......
ေနပါအုံးး ဒါ...! အိပ္မက္ထဲက ေကာင္ေလး...!
သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲကႏွင့္ျခားနားစြာ အျပင္မွာေတာ့ တည္ၿငိမ္ေနဟန္ျဖင့္သာမန္ေမးခြန္းသာ,ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းထုတ္လိုက္မိ၏....၊
ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔မသိမ,သာ,တုန္ယင္သြားသည္ကိုေတာ့ သတိထားၾကည့္မွသာသိႏိုင္ေပမည္။
"သိ...လို႔လား....?ကြၽန္ေတာ့ကို....."
ထိုသူမွာ အေဝးတစ္ေနရာကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ေငးေနၿပီး
ဆံႏြယ္တို႔မွာလည္းေလတိုးသြားတာေၾကာင့္ခပ္လြင့္လြင့္.....
အေမးစကားၾကားေတာ့မွ သူ႔ဘက္လုံးလုံးလ်ားလ်ားလွည့္လာကာ ထိုအခါမွသာ
မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးျမင္ရေတာ့၏။
မထင္မွတ္ဘဲ အၾကည့္ခ်င္းဆုံမိရာ
မ်က္၀န္းေတြမွာ၀မ္းနည္းရိပ္သမ္းေနဟန္ရွိၿပီး
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ.....
ဒီမ်က္၀န္းေတြမွခပ္ေဆြးေဆြးအေငြ႕အသက္ကို
အလိုလိုခံစားမိ၏။
အခုမွစေတြ႕တာေပမယ့္ မ်က္ေတာင္မခပ္တမ္းစိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္ျငား
ေဂ်ာင္ဂုမေနတတ္စြာစားပြဲမ်က္ႏွာျပင္သို႔အၾကည့္လႊဲလိုက္မိေတာ့သည္။
"သိတာထက္ပိုတယ္...."
မထင္မွတ္ထားတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္သည့္တုံးတိအေျဖေၾကာင့္စကားရွည္ရွည္ေဝးေဝးေျပာရတာမ်ိဳးမႀကိဳက္တာပဲျဖစ္မည္ဟု
ယူဆလိုက္ကာ သူ႔ထက္ပင္ introvert ဆန္တဲ့လူပါလားလို႔ေတြးလိုက္မိသည္။
ထိုလူဟာလည္းအၾကည့္လႊဲထားတာေတာင္
လႊဲထားသည္ဘက္သို႔ မဆုံ,ဆုံေအာင္လိုက္ၾကည့္ကာ အကဲခတ္ေနသလိုရွိတာမို႔
အျမန္ပဲစကားျပန္ဆက္ရန္ျပင္ရေတာ့သည္.....၊
"ခင္ဗ်ားက လူအစစ္ေကာဟုတ္ရဲ႕လား.....?
ကြၽန္ေတာ့နာမည္ကိုေရာဘာလို႔သိေနတာလဲ"
"တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့လူအစစ္ေပမယ့္
ခု ငါ့ဟာငါဘာလဲေတာင္မသိေတာ့ဘူး"
ထိုလူ ထပ္ေပးသည့္အူေၾကာင္ေၾကာင္အေျဖေၾကာင့္.....၊ စကားအသြားအလာမွာလည္း အနည္းငယ္ေအးတိေအးစက္ႏိုင္ကာ
ဘာဆက္ေျပာရမွန္းေတာင္စဥ္းစားမရေတာ့ပါေခ်။
"သိတာတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္....."
"........"
"အဲ့ဒါ Jeon......!!"
"ငါ အၿမဲလိုလိုရွာေနခဲ့တဲ့အေငြ႕အသက္က
သိပ္မၾကာခင္ကမွငါ့ပိုင္နက္ထဲကိုေရာက္လာခဲ့တယ္ ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာက.....
သူ....ငါ့ကိုမမွတ္မိဘူး"
ေမးလိုက္တဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔အေျဖက အဆက္အစပ္မရွိေနေသာ္ျငား
မ်က္ေတာင္တို႔ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ျဖစ္ကာ
သက္ျပင္းခ်လိုက္ေသာမ်က္ႏွာအမူအယာတို႔ေၾကာင့္ ထိုလူႏွင့္Jeonဆိုတဲ့လူၾကား
၀မ္းနည္းစရာဇာတ္ေၾကာင္းရွိခဲ့မွန္းေတာ့ ခံစားမိပါ၏။
"ဘာလို႔လဲ? သူ....အတိတ္ေမ့သြားလို႔လား"
"အင္း....ငါလဲမေသခ်ာဘူး"
"ဒါနဲ႔ နာမည္က....?"
"ခန႔္မွန္းၾကည့္ မင္းသိပါတယ္......"
ဘယ္လိုလူပါလိမ့္...! နာမည္ေလးမိတ္ဆက္ဖို႔ေတာင္ တြန႔္တိုေနလိုက္တာ.....
စိုက္ၾကည့္ေနသည္မွာလည္း မေျဖမခ်င္း
အၾကည့္လႊဲမယ့္ပုံမေပၚပဲအတည္ေမးေနျခင္းျဖစ္ကာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ေနေလရဲ႕....၊
သူ႔ကိုတကယ္ႀကီးခန႔္မွန္းခိုင္းေနတာပဲ၊
ခန႔္မွန္းဆိုေတာ့လည္း ခန႔္မွန္းတာေပါ့ေလ
မွတ္မိလာဖို႔ လမ္းစ,ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား
ေရွ႕ကမ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းတို႔၊
သာမန္ထက္အနည္းငယ္ထင္းေနေသာႏွာေခါင္း၊
ၿပီးေတာ့ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးတို႔ႏွင့္ Jeonဟုထင္ရသူကိုေမးေထာက္ကာ အကဲခတ္ၾကည့္မိေတာ့
သိပ္မၾကာလိုက္........၊
မ်က္၀န္းဝိုင္းေတြထဲက
မ်က္ဆံေလးမ်ားလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာကာ
အမည္မသိအရိပ္တို႔ျဖတ္ေျပးသြားေတာ့၏။
(မင္ေလး!!!)
ဟုတ္တာေပါ့ အိပ္မက္ထဲက...! လို႔ေတာင္
ေတြးမိလိုက္ေသးတာပဲကို......
ဘာလို႔ထည့္မစဥ္းစားမိလိုက္ပါလိမ့္
"မင္?"
".....!!!"
"အျပည့္အစုံေတာ့မခန႔္မွန္းတတ္ေပမဲ့
ခင္ဗ်ားနာမည္ထဲ မင္ဆိုတဲ့စကားလုံးေတာ့
ပါတယ္မလား?"
အစိမ္းႏုေရာင္ေလး၏၀မ္းနည္းရိပ္သမ္းေနေသာ
မ်က္၀န္းတို႔မွာ တမဟုန္ခ်င္းအနည္းငယ္ျပဴးက်ယ္လာကာတစ္မိနစ္ေတာင္မၾကာလိုက္ပါေခ်.....၊
စကားတစ္ခြန္းထပ္ဆိုၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့
ထိုမ်က္၀န္းတို႔ေမွးမွိတ္သြားသည္အထိ
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ကို ၿပဳံးျပလာေတာ့၏။
"အင္း~ ေသခ်ာေပါက္ေပါ့!"
~~~~~~~~~~~~~~
"ေဂ်ာင္ဂု!!! ဟိုဘက္လွန္လိုက္ေတာ့ေလ
တူးကုန္ေတာ့မယ္!!"
"ဟမ္! အင္း အင္း~"
အရင္ထက္စာႀကိဳးစားလာၾကတဲ့ကေလးေတြကို
ညစာအေထြအထူးဘာေကြၽးရမွန္းမသိတာနဲ႔
အကုန္လုံးအား ဂြၽန္းႏွင့္အပ္ထားခဲ့လိုက္ကာ
Samဂ်င္ ေဒသခံတခ်ိဳ႕နဲ႔ဘူဆန္ၿမိဳ႕ထဲဘက္
ေျခဆန႔္ၾကည့္ရင္းကေန ဘာဘာညာညာ
ႏိုင္သေလာက္၀ယ္လာတာမို႔ အသားႏွင့္
ေတာထဲေတာင္ထဲမအပ္စပ္ျခင္းေၾကာင့္
ပင္လယ္စာအခ်ိဳ႕ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္အခ်ိို႔ႏွင့္
ဂ်ဳံလုပ္အကင္တို႔ပါလာကာ အခုအကင္,ကင္စားေနၾကတာျဖစ္သည္။
နားေနေဆာင္နားကေျမကြက္လပ္တြင္ေတာ့
မီးဖိုႀကီးငယ္တို႔ႏွင့္အကင္,ကင္သူကကင္
မီးစာထည့္ၾက စကားေျပာလိုက္ၾက
ပန္းကန္ေတြအေျပးအလႊားသြားသယ္ၾက
ဆယ္လ္ဖီဆြဲသူကဆြဲ အခ်ဥ္လုပ္သူကလုပ္ႏွင့္
လူႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ခန႔္နဲ႔တင္ စည္ကားလ်က္ရွိသည္။
လက္ထဲကသုံးခုသုံးခုစီ အစီအရီလုပ္ထားသည့္ပဲျပား၊႐ုံးပတီသီး၊အသားတုႏွင့္ငုံးဥတို႔ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေပးထားတဲ့မီးဖိုႏွင့္ကင္ေနကာ ေဂ်ာင္ဂုအေတြးအာ႐ုံတို႔ကအထူးတလည္
အကင္ေပၚတြင္မရွိဘဲပ်ံလႊင့္ေနရာမွ
ထယ့္သတိေပးသံေၾကာင့္ပစၥဳပၸန္ကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့၏။
"ေနမေကာင္းဘူးလား?"
"ေကာင္းပါတယ္ ဘာျဖစ္လို႔?"
"မသိဘူးေလ မင္းၾကည့္ရတာဟိုေငးဒီေငးနဲ႔
တေနကုန္မႈိင္ေနလိုက္တာဆိုတာ
ယုန္အိုႀကီးလည္လိမ္ထားသလိုပဲ.....!"
"အဲ့ေလာက္လဲမဟုတ္ပါဘူးကြာ......"
"ဘာမဟုတ္.....!ဟာ...!! ႐ုံးပတီသီးမီးေလာင္ေနၿပီ ေဟ့ေကာင္!!"
"ဟမ္!!!"
အခ်ဥ္လုပ္ဖို႔ရန္အတြက္ထယ္င႐ုတ္သီးလွီးေနရာမွအကင္ေတြတူးမွာစိုး၍လွမ္းလွမ္းသတိေပးေနရတာနဲ႔တင္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္မၿပီးႏိုင္ဘဲရွိလ်က္
ေတြးေနတုန္ရွိေသးမီစြဲေနၿပီျဖစ္တဲ့
႐ုံးပတီသီးကိုမီးဖိုမွခ်ကာဘာမွမျဖစ္သည့္ႏွယ္
ပါးစပ္ကလည္းတဖူးဖူးမႈတ္ရင္း
က်န္တာကိုေတာ့ ဆက္ကင္ေနေသး၏။
ထို႐ုံပတီသီးကေတာ့ ေဂ်ာင္ဂုလက္ထဲေရာက္လို႔မီးၿငိမ္းသြားေတာ့မွ႐ုပ္လုံးေပၚလာကာ
ရစရာပင္မရွိ....၊ တဖက္ညိဳၿပီးေနာက္တစ္ဖက္မဲတူးေနကာကြၽမ္းေနေခ်ၿပီ.......
စားခ်င္စရာမေျပာႏွင့္ျမင္လို႔ပင္မေကာင္းေတာ့......၊
လႊင့္ပစ္လိုက္ရဖို႔ ရာႏႈန္းျပည့္ေသခ်ာေပါက္ပါပဲ
"စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္ရင္လဲ မကင္ပါနဲ႔ကြာ
ငါဆက္ကင္လိုက္မယ္ မင္းင႐ုတ္သီးလွီးလိုက္"
"ဟင္! အင္း~"
ခုေတာ့လည္းသူမဟုတ္သလို င႐ုတ္သီးေတြထိုင္လွီးရင္းၿပဳံးေနျပန္သူကိုထယ္နားမလည္ႏိုင္သလိုသာၾကည့္ေပးလိုက္သည္။
တဟင္ဟင္တအင္းအင္းနဲ႔စိတ္ညစ္စရာမ်ားရွိလို႔လား? လူကိုစကားမေျပာခ်င္တာလား....?
တကယ္ပဲဘယ္လိုပါလိမ့္........
တခါတရံဆိုကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းကဒီလိုပါပဲ
ခင္ဗ်ားတို႔ကပဲ နားလည္ေပးလိုက္ၾကပါေလ....
#Guu