ဒီမနက္ ငါ အိပ္ရာ ႏိုးလာေတာ့ ငါ့ ေကာင္ေလးက ငါ့ အနားမွာ ရွိမေနခဲ့ဘူး။သူက စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနၿပီး အိမ္စာေတြ လုပ္ေနခဲ့တယ္။အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ငါ သတိထားမိသြားတာက ငါ့
ေကာင္ေလးက ငါ့လို စာညံ့တဲ့ ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေလာက္ဘူး ဆိုတာပဲ။
"ထိပ္တန္းခ်ီ၊မင္းက စာေတာ္တာလား"
ငါ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ငါ့ဘက္ကို လွည့္ၿပီး မ်က္လုံး တစ္ဖက္ မွိတ္ျပလာတယ္။
"ငါ ႀကိဳးစားေနတာ"
သူ႔ အေျဖက ငါ့လို ဉာဏ္ရည္နိမ့္တဲ့ သူအတြက္ေတာ့ ေခါင္းရႈပ္စရာပဲ။
"ဘာလို႔လဲ"
ငါ ေမးေတာ့ သူက ၿပဳံးတယ္။
"မင္း လိုခ်င္သမွ် ျဖည့္ဆည္းဖို႔ဆို ငါက အရာရာမွာ ေတာ္ေနမွ ရမယ္"
သူ႔ စကားေၾကာင့္ ငါ ဝမ္းနည္းမိသြားတယ္။တကယ္ေတာ့ ငါ သူ႔ကို အရမ္းႀကီး မမွီခိုခ်င္ဘူး။သူ ပင္ပန္းၿပီး ငါ့ဆီက ထြက္ေျပးသြားမွာ စိုးတယ္။ငါ့ အေဖလိုမ်ိဳးေပါ့။
"ငါ့ အတြက္ခ်ည္း မဟုတ္ဘဲ၊မင္းအတြက္လည္း ရွင္သန္ပါဦး"
ငါ ေျပာေတာ့ သူ႔ မ်က္ႏွာေလး ညႇိဳးက်သြားတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါ သိလိုက္တာက ငါ ထပ္ၿပီး စကား မွားျပန္ၿပီဆိုတာပဲ။ဒါေပမဲ့ သူက အရင္တစ္ခါလို အခန္းအျပင္ မထြက္သြားဘူး။စာၾကည့္စားပြဲကေန ငါ ရွိတဲ့ အိပ္ရာေပၚကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာတယ္။ၿပီးေတာ့ လွဲအိပ္ေနတဲ့ ငါ့ကို ထူလိုက္ၿပီး ဆိုတယ္။
"မင္းသာ ရွင္သန္ေနရင္ ငါကလည္း ရွင္သန္ေနမွာပဲေလ၊ေနာက္ကို ခြဲျခားၿပီး မေျပာနဲ႔"
သူ႔ စကားဆုံးေတာ့ ငါ ၿပဳံးမိတယ္။သူက ငယ္ေသးေပမဲ့ ငါ အားကိုးလို႔ ရမဲ့ လူမ်ိဳးဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ငါ သူနဲ႔ နည္းနည္းေလးမွကို ခြဲမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
🌻🌻🌻
ပထမႏွစ္ဝက္ ေျဖၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ခြဲမေနခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ ငါလည္း ခြဲေနရေတာ့ပါပဲ။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ငါ့ ေကာင္ေလးက အတန္းထဲမွာ အဆင့္တစ္ျဖစ္ၿပီး ငါကေတာ့ ေနာက္ဆုံးက ေရမွ အဆင့္တစ္ျဖစ္ေနလို႔ေလ။ဒါ့ေၾကာင့္ သူက တန္းခြဲ (A) မွာ သြားေနရေတာ့တယ္။ငါကေတာ့ တန္းခြဲ (C) မွာပဲ ကိုယ္ေပ်ာက္လူသားအျဖစ္နဲ႔ က်န္ေနခဲ့ရျပန္တယ္။
သူကေတာ့ ငါ့ဆီကို အတန္းခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ မေယာင္မလည္နဲ႔ ေရာက္လာတတ္တယ္။အခုလည္း အဂၤလိပ္ အခ်ိန္ႀကီးကို ငါတို႔ အခန္းေရွ႕မွာ ေရာက္လာၿပီး ငါ့ကို ၾကည့္ေနျပန္တယ္။ခဏၾကာေတာ့ ဆရာမ ရိပ္မိသြားၿပီး သူ႔ကို ဆူေတာ့တာပဲ။သူကေတာ့ ဆရာမကို ေတာင္းပန္ၿပီး ငါ့ကို တာ့တာျပကာ ခပ္မိုက္မိုက္စတိုင္လ္နဲ႔ ထြက္သြားေလေတာ့တယ္။
အေျခအေနေတြကို သုံးသပ္ၿပီးတာနဲ႔ ငါ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို အခိုင္အမာ ခ်လိုက္တယ္။ငါလည္း စာႀကိဳးစားၿပီး တန္းခြဲ (A) ကို သြားႏိုင္ရမယ္။ၿပီးေတာ့ သူ႔ အနားမွာ ေနႏိုင္ရမယ္။
🌻🌻🌻
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ညံ့ဖ်င္းခဲ့တဲ့ ငါက အခုမွ အပတ္တကုပ္နဲ႔ စာႀကိဳးစားေနရတာဟာ အသက္ရွဴရ ခက္ေစသလိုပဲ။ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္မွာေရာ၊ကုန္စုံဆိုင္ အထိ စာအုပ္နဲ႔ မ်က္လုံး ခြာခ်ိန္ မရခဲ့ဘူး။ငါ့ အတန္းပိုင္က ငါ့ကို ေျပာတယ္။တန္းခြဲ (A) ကို သြားခ်င္ရင္ အဆင့္တစ္ကေန ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ဝင္ရမယ္တဲ့။ဒါေပမဲ့ ငါ့ အေနအထားနဲ႔ ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ဝင္ဖို႔ဆိုတာက ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမျပင္လို ကြာဟေနခဲ့တယ္။ငါ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သတိထားမိသြားတယ္။ငါနဲ႔ ငါ့ေကာင္ေလးတို႔ဟာ ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမျပင္လိုပဲဆိုတာ။
ငါ ကုန္စုံဆိုင္ကေန အိမ္ျပန္ေတာ့ ငါ့ေကာင္ေလးက အရင္ကလိုပဲ ကင္းတဲမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။သူ ငါ့ကို ျမင္ေတာ့ ေဆးလိပ္ကို မီးသတ္လိုက္ၿပီး ငါ့ဆီကို အေျပးလာေလတယ္။သူ႔ မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာက ဝင္းပေနေပမဲ့ ငါ့ မ်က္ႏွာကေတာ့ မဲေနသလို ခံစားရတယ္။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ငါက သူနဲ႔ တစ္ခန္းထဲ ေနရဖို႔ေလာက္ထိ ေတာ္မေနလို႔ပဲ။ေနာက္ဆုံးကေန ေရွ႕ဆုံးေရာက္ဖို႔ဆိုတာ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လြယ္မေနဘူးေလ။
"အလင္းႏွစ္၊ငါတို႔ နီးဖို႔အတြက္ မင္း ႀကိဳးစားေနစရာ မလိုပါဘူးကြာ၊ငါကပဲ ႀကိဳးစားမယ္"
ငါ့ေကာင္ေလးရဲ႕ စကားက အဓိပၸါယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနသလိုပဲ။ဒါေပမဲ့ ငါ မစဥ္းစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ငါက ဉာဏ္ရည္နိမ့္တယ္ေလ။ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ကို မ်က္ႏွာေသနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပ႐ုံပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။သူကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ငါ့ ပခုံးကို ဖက္ၿပီး သူညည္းေနက်ျဖစ္တဲ့ ကိုေဇာ္ပိုင္ရဲ႕ "မင္းအတြက္ဆိုရင္" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ညည္းေနေတာ့တာပါပဲ။
🌻🌻🌻
ငါ ဒီညေန ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ငါ့ေကာင္ေလးက ငါ့ကို ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္ဝက ေစာင့္တယ္။ဒါေပမဲ့ အရင္ေန႔ေတြနဲ႔ မတူဘဲ သူ႔ လက္ထဲမွာ စြန္တစ္ခုနဲ႔ ရစ္လုံးကို ေတြ႕ရတယ္။
"ငါတို႔ စြန္လႊတ္ရေအာင္"
သူက သူ႔ ပါးခ်ိဳင့္ခြက္ေလးနဲ႔ အတူ ၿပဳံးရင္း ဆိုတယ္။ငါ သူ႔ကို ျပန္ၿပဳံးျပရင္း သူ႔ လက္တစ္ဖက္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။
ငါတို႔ စြန္လႊတ္တဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ သူကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး စြန္ကို အျမင့္ဆုံး တစ္ေနရာေရာက္ေအာင္ လႊတ္တင္ေပးတယ္။အခု ဒီေနရာမွာ ငါတို႔နဲ႔ အတူ တစ္ျခားကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။သူက ငါ့လက္ထဲကို ရစ္လုံး ထည့္ေပးၿပီး ငါ့ ေဘးနားမွာ မတ္တပ္ရပ္တယ္။
"မင္း စြန္ အၿမဲ လႊတ္ခ်င္ေနတာကို ငါ သိတယ္၊တကယ္ေတာ့... မင္း ဆႏၵေတြ အားလုံးကို ငါ သိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ေလ အဲဒီ အထဲမွာ ငါ အၿမဲ ေမးခ်င္ေနတာ တစ္ခု ရွိတယ္ သိလား၊အဲဒါက မင္း ဘာလို႔မ်ား မနက္အေစာႀကီးကို ဘာဘယ္လ္တီး ေသာက္ခ်င္ေနတာလဲဆိုတာပဲ"
သူ႔ စကားဆုံးေတာ့ ငါ ၿပဳံးမိတယ္။ငါလည္း တကယ္ မသိဘူး။မနက္အေစာႀကီးမွာ အဲဒါကို ေသာက္ခ်င္ေနခဲ့တာလည္းဆိုတာ။ျဖစ္ႏိုင္တာက ငါ့ဘဝက ပူေလာင္ခဲ့ရေတာ့ ေအးတာေတြကို မက္ေမာခဲ့တာ ျဖစ္ေလာက္တယ္။
"ငါ မသိဘူး၊ဒါေပမဲ့ အခု ငါ သိတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္၊အဲဒါက ငါ မင္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာပဲ"
ငါ့ စကားဆုံးေတာ့ ငါ့ ေကာင္ေလးက ငါ့ ဆံပင္ေတြကို ဖြတယ္။
"ငါလည္း မင္းကို သိပ္ခ်စ္တာပါပဲ"
ဒါေပမဲ့ ငါ သိတယ္။ခုန ငါ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြက နည္းနည္းေလးမွ ဆက္စပ္မႈ ရွိမေနဘူးဆိုတာပဲ။တကယ္ပါ။ခ်စ္မိသြားရင္ ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္းပဲ ေျပာခ်င္ေနေတာ့တာ။
🌻🌻🌻
ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စြန္လႊတ္ၿပီး ျပန္ေရာက္ေတာ့ ငါ့ အေမက ငါတို႔ အခန္းေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။သူမက ငါတို႔ကို ျမင္ေတာ့ အံ့ဩေနပုံ ရတယ္။ငါ သူမ အနားကို သြားၿပီး သူမနဲ႔ စကား ေျပာဖို႔ လုပ္ေတာ့ သူမက ငါ့ကို ေက်ာ္ၿပီး ထိပ္တန္းခ်ီဆီကို တန္းသြားေတာ့တာပဲ။
"သား ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ဘယ္လို လုပ္ၿပီး ေရာက္ေနတာလဲ၊မင္း ေဖေဖက မင္းကို အရင္ အပတ္ကေတာင္ ဟင္းေတြ ပို႔ေပးေသးတယ္"
ငါ့ ေကာင္ေလးက ငါ့ အေမ ေျပာေနသမွ်ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ငါ့ မ်က္ႏွာကိုပဲ လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ငါ့ ေကာင္ေလးက ငါ့ အေမရဲ႕ လင္ပါသားဆိုတာပဲ။
အခုအခ်ိန္မွာ ငါ ေသခ်ာ သိခ်င္တာက ငါ့ ေကာင္ေလး ေရာက္လာခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းပဲ။ၿပီးေတာ့ ငါ့ အေၾကာင္းေတြကို ဘယ္လို သိၿပီး ေရာက္လာခဲ့တာလဲဆိုတာေရာ။ငါ့ အေမဆီကေန ငါ့ အေၾကာင္းေတြ သိၿပီး ေရာက္လာတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ငါက ဘယ္တုန္းကမွ ငါ ျဖစ္ခ်င္သမွ် အရာရာကို ငါ့ မိဘေတြကို မေျပာဖူးဘူး။ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ငါ့ေကာင္ေလးကို ငါ့ဆီ ေရာက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို ေသခ်ာ ေမးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
"ထိပ္တန္းခ်ီ၊ မင္း ငါ့ အေမနဲ႔ စကားေျပာလို႔ ၿပီးရင္ အခန္းထဲ ဝင္ခဲ့ေနာ္"
ငါ လွမ္းေျပာလိုက္ၿပီး အခန္းထဲကို တန္းဝင္ခဲ့လိုက္တယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခု ငါ့စိတ္ထဲ ေနရတာ အဆင္မေျပဘူးဆိုတာ ငါ့ကိုယ္ကို ငါ သတိထားမိေနတယ္။ဒါေၾကာင့္ ငါ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာထဲ လွဲေနလိုက္တယ္။
ခဏၾကာေတာ့ အခန္းထဲကို ငါ့ ေကာင္ေလး ဝင္လာတယ္။သူက ငါ့ေဘးနားမွာ ဝင္လွဲၿပီး ငါ့ကို သူ႔ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းတယ္။
"အလင္းႏွစ္၊တကယ္ေတာ့ မင္း အေမက ငါ့ မိေထြးမွန္း ငါသိတယ္၊ဒါေပမဲ့ မင္းဆီကို ငါ ေရာက္လာတာက သူ႔ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး၊တကယ္ေတာ့ ငါ စာအုပ္အေဟာင္း ဝယ္တဲ့ ဆိုင္ကေန မင္းရဲ႕ မွတ္စုစာအုပ္ကို ရခဲ့တာ၊အဲဒီအထဲမွာ မင္းနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ အကုန္ရွိခဲ့တာေလ၊မင္း နာမည္၊အတန္း၊အသက္၊ေနရပ္လိပ္စာ၊မင္းမိဘအေၾကာင္း၊ၿပီးေတာ့... မင္း ဆုေတာင္းေတြ"
အခုေတာ့ ငါ ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ငါ့ ေကာင္ေလးက ငါ့ အေမ ေရာင္းလိုက္တဲ့ ငါ့ စာအုပ္ကို ရခဲ့တာပဲ။
"မင္း သိလား၊အဲဒီ စာအုပ္ထဲက မင္းကို အျပင္မွာ ေတြ႕ရေတာ့ ငါ့ လက္ေတြ တုန္ေနေတာ့တာပဲ၊ၿပီးေတာ့... မင္း ႀကိဳက္တဲ့ ေနၾကာေတြကို မင္းကို ေပးတုန္းက မင္း ငါ့ကို စိတ္ဆိုးမလားဆိုၿပီး ေၾကာက္ေနခဲ့တာ၊အခုေရာ မင္း ငါ့ကို စိတ္ဆိုးေနၿပီလား၊ငါ အေစာႀကီးတည္းက မင္းကို ရွင္းျပသင့္ခဲ့တာကို"
သူ႔ စကားဆုံးေတာ့ ငါ သူ႔ကို စကားျပန္ေျပာဖို႔ထက္ သူ႔ ရင္ခြင္ထဲ တိုးေနဖို႔ပဲ သိေတာ့တယ္။သူ႔လို ခ်စ္တတ္တဲ့ သူမ်ိဳး ငါ့မွာမွ ထပ္မရွိႏိုင္ေတာ့တာေလ။အခုလိုမ်ိဳး ငါ့ဆီကို ေရာက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို သိလိုက္ရေတာ့ ငါ သူ႔ကို ပိုၿပီး ခ်စ္မိသြားၿပီ ထင္တယ္။
"ထိပ္တန္းခ်ီ၊မင္း ငါ့ အေမကို မုန္းလား၊သူက မင္းဆီကေန မင္း အေဖကို လုယူထားတာေလ"
ငါ ေမးေတာ့ သူက ငါ့ နဖူးကို အရင္ နမ္းၿပီးမွ ေျဖတယ္။
"ငါ ခ်စ္ရတဲ့ မင္းကို ေမြးထုတ္ေပးထားတာေလ၊ငါက မုန္းလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား"
ဒီေလာက္ဆို ငါ စိတ္ေအးရပါၿပီ။ငါ သူ႔ နဖူးကို ျပန္နမ္းလိုက္ၿပီး သူ႔ကို ၿပဳံးၿပီး ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။မွတ္စု စာအုပ္ေလးကေန ငါ့ကို ရွာခဲ့တဲ့ ဒီေကာင္ေလးကို ငါ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မစြန႔္ပစ္ႏိုင္ဘူး။
"အဲဒီ ေက်းဇူးရွင္ မွတ္စုေလး ဘယ္မွာလဲ"
ငါ သူ႔ကို ေမးေတာ့ ငါ့ ဆံပင္ေတြကို ဖြရင္း ေျဖတယ္။
"မင္း ဆုေတာင္းေတြထဲက တစ္ေနရာမွာ မင္းကို ျပန္ေပးမယ္ေလ၊အခုေတာ့ မေျပာျပဘူး"
ငါ သူ႔ကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မွတ္စုစာအုပ္ေလးက ငါ့ေကာင္ေလးဆီမွာ ရွိေနတာ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ငါ့ဆီမွာဆို အဲဒါက ထပ္ေပ်ာက္သြားႏိုင္တာပဲေလ။
"အြန္း၊မင္းပဲ သိမ္းထားပါ၊ငါ့မွာက မင္း ရွိေနရင္ ရၿပီ"
🌻🌻🌻
ဒီေန႔ ငါတို႔ရဲ႕ အတန္းေခါင္းေဆာင္က ငါ့ကို ေဘာလုံး အသင္းထဲ ထည့္ခဲ့တယ္။လူတိုင္းရဲ႕ ခ်ဥ္ဖက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ငါ့ကို ထည့္တာက အႀကံေကာင္း မဟုတ္မွန္း ငါ သေဘာေပါက္တယ္။
ငါ ေဘာလုံးကြင္းထဲကို ေလ့က်င့္ဖို႔ ေရာက္ေတာ့ လူတိုင္းက ငါ့ကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ၾကည့္ၾကတယ္။ငါ လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ၿပီး နည္းျပ ေျပာတဲ့အတိုင္း ေလ့က်င့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ငါတို႔ ေလ့က်င့္ခ်ိန္ ၿပီးဆုံးေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတာင္ လြန္သြားေလၿပီ။ငါ နည္းျပကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး လြယ္အိတ္ယူဖို႔ အတန္းထဲကို အျမန္ ျပန္ေျပးလိုက္တယ္။ငါတို႔ အတန္းထဲမွာ ငါ့ လြယ္အိတ္က လြဲရင္ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး။
ငါ လြယ္အိတ္ကို ယူၿပီး အခန္းထဲက ထြက္ဖို႔ အလုပ္မွာ အခန္းတံခါးက အပိတ္ခံလိုက္ရၿပီပဲ ျဖစ္တယ္။ငါ သိသားပဲ။ငါ့ကို ေဘာလုံးအသင္းထဲ ထည့္တာက အႀကံေကာင္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာ။ငါ အခန္းတံခါးကို ထု႐ိုက္ၿပီး အကူအညီ ေတာင္းၾကည့္ေပမဲ့ ဘယ္သူကမွ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ဒါေၾကာင့္ ငါ့ ေကာင္ေလး ငါ့ကို လာရွာမွာကို ေစာင့္ေန႐ုံပဲ တတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။
🌻🌻🌻
#Lary