ភាពធ្លោះធ្លោយ ដែលកើតឡើងហើយទោះបីជាចង់ឬមិនចង់មានតែទទួលស្គាល់មិនអាចគេចវេសបាន
ស៊ាវចាន់មិនបានខឹងអុីបូទេ ប៉ុន្តែគេខឹងខ្លួនឯងជាងដែលបណ្តោយអោយមានរឿងមិនសមរម្យមួយនេះបានកើតឡើង
បើបន្ទោសតែម្ខាងក៏មិនត្រូវព្រោះគេក៏មានចំំណែកខុស គ្រាន់តែមិនចង់លឺនាយនិយាយពីរឿងយប់មិញទៀត ព្រោះគេមានអារម្មណ៍អាម៉ាស់ ខ្មាសអៀនចំពោះទង្វើខ្លួនឯង ជាមួយនាយ សមដែរទេដែលមនុស្សប្រុសពីរនាក់បែរជាជ្រុលជ្រួសរាងកាយជាមួយគ្នាដោយសារតែជាតិស្រាតិចតួចនោះ?
" ហ្អឹម...ហ្អឹក! " គេសំងំយំយូរហើយ សោកស្តាយដែលមានរឿងនឹកស្មានមិនដល់បែបនេះកើតឡើង ហាក់មិនចង់ទទួលស្គាល់ ត្រូវមើលមុខនាយចំបែបណាទៅ?
ក្រាក...
" ញាំបបរក្តៅទៅៗ រួចលេបថ្នាំក្រែងកាត់បន្ថយការឈឺចាប់" អុីបូលើកថាសចូលមកដាក់លើតុក្បែរគ្រែនិយាយទៅស៊ាវចាន់ដែលអង្គុយបែរខ្នងសំយ៉ុងជើងចុះទៅក្រោមមើលទេសភាពតាមបង្អួច
" ..." ស៊ាវចាន់មិនបានតបព្រោះគេទើបតែយំទើបយកដៃជូតទឹកភ្នែកកុំអោយគេឃើញ យ៉ាងណាក៏ភ្នែកនៅក្រហមដដែល ទើបញាំបបរតាមនាយប្រាប់ ខ្ជិលនិយាយវែងឆ្ងាយ
អុីបូឃើញអាវពណ៍ខ្មៅដៃវែងស៊ាវចាន់ពាក់ក៏ដឹងថាជារបស់នាយ តែក៏មិនបាននិយាយវិញដែរនាយចូលបន្ទប់ទឹកឃើញខោអាវដែលដោះរាយប៉ាយកាលពីយប់ យកទៅដាក់កន្រ្តកទុកបោក
អុីបូចេញពីបន្ទប់ទឹកមកវិញឃើញស៊ាវចាន់គេងលក់បាត់ហើយនាយក៏ជួយយកភួយដណ្តប់អោយ ឃើញទឹកមុខគេស្លេកស្លាំង ថែមទាំងភ្នែកក្រហមទៀតក៏មានចិត្តបារម្ភ ឃើញគេញាំបបរតែបន្តិច លេបថ្នាំតាមនាយប្រាប់ក៏រាងធូរចិត្តខ្លះដែរ
"សុំទោស" នាយនិយាយទៅកាន់អ្នកដែលគេងលក់ទាំងយកដៃជូតទឹកភ្នែកដែលហូរតាមកន្ទុយនោះទើបនាយលើកថាសបបរចេញពីបន្ទប់យកទៅទុក
តែថា ស៊ាវចាន់គ្រាន់តែធ្វើពុតគេងលក់គេចពីនាយប៉ុណ្ណោះ!
ជាន់ខាងក្រោម
" គេចឆ្វេង គេចស្តាំយល់ទេ? គេចមិនទាន់ឯងវាយមុខរបស់យើងទៀតហើយ" ហាជិនិយាយទៅកាន់
តូសា ពីនាក់និងកំពុងហាត់វ៉ៃគ្នា
" អឺ សន្យាម្តងនេះគេចទាន់មិនខាន"
" អើ វាយមក"
ដឹប!ដឹប
ផាច់!ប្រូស
វាយគ្នាចុះឡើង តូសាចាប់ហាជិបោកទៅលើឥតប្រូសសឹងតែនាយបាក់ឆ្អឹង
" អឹ្ហកឈឺវើយ! " ចុះឡើងនៅតែចាញ់បោកតូសាវ៉ៃនាយឡើងដួលរេល
" ហាសហា! ក្រោកមកចង់ដេកនៅនិងហេស៎? "
" ពីរនាក់ឯងធ្វើស្អី"
" ហីយ៉ាល្បង មើលអាតូចុះប្រាប់ខ្ញុំថាហាត់វ៉ៃគ្នាលេងៗតែវាបោកខ្ញុំឡើងដូចកង្កែប" ហាជិមិនខ្ចីងើបវាទៅអោបអុីបូ តាមចរិតរបស់ខ្លួន
" មាឌឯងប៉ុណ្ណាណី ចេះចាញ់តូសាមាឌតូចជាងឯងទៀតនៅហ៊ានពិតទូលយើង" ថារួចទៅសាឡុងបើកទូរទស្សន៍មើល
" សមមុខហាសហា " តូសាសើច ដាក់ហាជិរួចដើរទៅខាងលើបាត់
" ល្បងហ៎ា អ្នកបងកើតអីមិនឃើញចុះមកខាងក្រោមចឹង"
" គេមិនស្រួលខ្លួនកុំទៅរំខានយល់ដែរទេ!"នាយនិយាយបែបសាច់ការ ដៃចុចអូសទូរសព្ទបណ្តើរតែថាសម្តីនាយធ្វើអោយហាជិឆ្ងល់
" ហាក៎ឈឺ? ពីយប់មិញដូចជាអត់ទេ...ល្បងធ្វើស្អីដាក់គាត់ទេដឹង? ប្រាប់ខ្ញុំភ្លាម" លឺហាជិដូច្នេះអុីបូងើបមុខចេញពីទូរសព្ទហើយនិយាយថា
" ចេះដឹងណាស់ឯងនេះ" នាយខំថាមកខាងក្រោមដើម្បីសម្រួលចិត្តគិតថាគួរធ្វើយ៉ាងណាជាមួយស៊ាវចាន់មានឯណា ហាជិនេះមហារំខាន នាយ ទើបងើបដើរចេញពីហាជិទៅមើលស៊ាវចាន់ ចង់ដោះស្រាយរឿងជាមួយគ្នាអោយច្បាស់លាស់ បើបណ្តោយក៏មិនកើត
ចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់ឃើញថាបាត់ស៊ាវចាន់ទៅហើយរកលិចកើត ជើងត្បូងមិនឃើញ តែចុងក្រោយឃើញចេញពីបន្ទប់ទឹកមុខមាត់ហាក់ស្លេកស្លាំងជាងមុនទៀត
" អេ៎...ស៊ាវចាន់ " នាយរហ័សទៅទប់រាងកាយស្តើងឃើញគេហាក់ងងឹតមុខចង់ដួល
" ខ្ញុំមិនអីទេ! " រុញនាយចេញ
"កុំរឹងចចេសបានទេ? "
" ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះវិញ"
"មិនអោយទៅដាច់ខាត...មិនស្រួលខ្លួនទៅផ្ទះហើយនៅម្នាក់ឯងមិនកើតទេ"
" ខ្ញុំនៅម្នាក់ឯងយូរហើយ ឈឺប៉ុណ្ណឹងមិនស្លាប់ទេ"
" កុំស៊កអោយខ្ញុំ! " នាយក្រសោបរាងកាយស្តើងផ្អឹបទ្រូងនាយ ជាពាក្យសម្តីរាបស្មើមិនលេងសើច សូម្បីតែសម្លេងរបស់នាយក៏តម្លើងខ្លាំងណាស់ដែរ តែស៊ាវចាន់ក៏ឌឺមិនណយលើកដៃរុញនាយចេញ ក៏ចេញមិនបាន
" ខ្ញុំនិយាយការពិត ក៏ថាស៊កដែរ? "
អឹប!
" លោក.." អ្នកណាត្រៀមខ្លួនទាន់សុខៗនាយចាប់លើកបីគេនោះ? គិតថាគេស្រាលណាស់ឬទើបលើកផុយៗបែបនេះរួចទៅដាក់លើគ្រែ
" ខ្ញុំសូមហាម...មិនអោយទាន់ទៅផ្ទះព្រោះ...ស៊ាវចាន់នៅឈឺចាំជា ចាំទៅ ផ្ទះគ្មានជើងរត់ដូចអ្នកខ្លះឡើយ! "
" នែ៎!!! ខ្ញុំអាយុបងលោកដល់២ឆ្នាំនិយាយស្រួលបួលបន្តិច" ឃើញគេហៅខ្លួនស្មើៗហាក់ខឹងធ្វើមើលតែដំណាលគ្នា នៅឆ្លៀតស៊កសម្តីអោយគេទៀត
" បង១០ឆ្នាំទៀតក៏ខ្ញុំមិនខ្វល់ សំខាន់ខ្ញុំចង់ហៅ...
ស៊ាវចាន់!"
" អុីបូ-ហ្អឹម! "ប្រុងតវ៉ាស្រាប់តែនាយអោនមកចាប់កញ្ចឹងករគេជាប់ហើយថើបបបូរមាត់ ដោយស៊ាវចាន់អង្គុយ អុីបូឈរអោនមកថើប
ដឹប!ដឹប!
គក់នាយចង់១០ដៃទៀតក៏នាយមិនខ្ចីឈឺមិនខ្ចីប្រលែងឡើងមនុស្សចង់អត់ខ្យល់ដកដង្ហើមទើបនាយបញ្ឈប់ចំជាមនុស្សមិនល្អសោះ សោកស្តាយណាស់ដែរកាលមុនខំគិតថានាយជាមនុស្សល្អ
" ហាមផ្គើនដាក់ខ្ញុំ! " ថើបគេរួចនៅឆ្លៀតគម្រាមគេទៀតអស្ចារ្យណាស់វ៉ាងអុីបូ-,-
" លោករោគចិត្តហេស៎?"
" ឯណាលោក?មិនឃើញផង! "
" អុីបូ...ចង់ក្រឡុកប្រព័ន្ធប្រសាទខ្ញុំដល់កាល!!!"
" ស្មានតែនិយាយជាមួយលោក មិនមែនខ្ញុំតើ!"នាយសម្លឹងមុខចាន់ហើយញញឹមឌឺ ស៊ាវចាន់មិនស្មានថាមនុស្សមឹះៗដូចជានាយកាលជួបគ្នាដំបូងមិនសូវមាត់តែឥឡូវវិញពូកែគម្រាម បកសម្តីអោយខ្លាំងណាស់
" ចេញទៅខ្ញុំនៅម្នាក់ឯង!" ធ្វើអីគេមិនកើតចឹងមានតែដេញចេញនិងឯង តែថាអោយនាយទៅណាបើនាយទើបចុះពីខាងឡើងមកបន្ទប់បានម៉ាភ្លែតនិង
" ខ្ញុំមិនទៅទេ នេះជាបន្ទប់ខ្ញុំ"
" ចឹងខ្ញុំចេញ-"
" ខ្ញុំមិនអោយស៊ាវចាន់ចេញទេ ដោះស្រាយរឿងយប់មិញជាមួយគ្នាសិនគិតយ៉ាងណាបើ-"ឃើញស៊ាវចាន់ប្រុងងើបចេញនាយទប់ស្មាររាងស្តើងអោយអង្គុយចុះដូចដើម
" ប្រាប់ហើយថាកុំនិយាយ!!"ស៊ាវចាន់ វាសដៃនាយចេញស្រែកដាក់នាយមួយទំហឹងកែវភ្នែកក្រហមងាំងហាក់បដិសេដមិនចង់ស្តាប់នាយនិយាយបន្តព្រោះគេមិនចង់លឺអោយតែនាយរំលឹករឿងកាលពីយប់មិញ គេនឹងខឹងដូចមនុស្សឆ្គួតចឹង
" ស៊ាវចាន់មានហេតុផលបន្តិចបានទេ? ស្តាប់ខ្ញុំនិយាយចប់សិនចាំអាល់កាត់តើបានទេ? ម្តេចចចេសរឹងរូសបែបនេះ"
"កុំរំលឹក!ខ្ញុំមិនចង់ស្តាប់ " ស៊ាវចាន់នៅតែក្រវីក្បាល
" បើមិនរំលឹកចង់អោយចប់ងាយៗចឹងហ្អាស?"
" ត្រូវហើយ...អោយចប់ងាយៗទៅ! ពួកយើងសុទ្ធតែជាមនុស្សប្រុស...គ្មានអ្នកណាខាតបង់ឡើយ"
"ចង់អោយចប់បែបហ្នឹងហ្អេស? " នាយសួរទាំងហួសចិត្ត សម្លេងនិយាយទៅកាន់ស៊ាវចាន់កររៀងខ្លាំងព្រោះទប់មិនជាប់ ឃើញចាន់គិតតែអោនមុខនាយចាប់ស្មារគេទាំងសងខាង
"..."
" មើលមុខខ្ញុំហើយឆ្លើយ! ចង់បញ្ចប់រឿងនោះស្រួលៗចឹងឬ!! "មិនដឹងជាយ៉ាងម៉េចទេនាយមានអារម្មណ៍ថាខឹងខ្លាំងណាស់ដៃនាយខ្ញាំស្មារសងខាងចាន់មួយទំហឹងហើយមិនមែននិយាយស្រួលបួលឡើយគឺគំហកសួរតែម្តង
" ហ្អឹក...ហ្អឹម" ព្រោះនាយច្របាច់ស្មារគេឈឺពេកឡើងចង់យំ ទើបស៊ាវចាន់មានតែងក់ក្បាលជំនួសចម្លើយ
គ្រាំង!
ទ្វារបិទដោយសារស្មាដៃអុីបូចង់របូតទ្វារ នាយបោះជំហានជើងញាប់ឈ្មេញចុះទៅជាន់ខាងក្រោមរួចចាក់ទឹកផឹកក្អឹកៗដើម្បីរម្ងាប់កំហឹង
" ឈ្លោះគ្នាខ្លាំងណាស់ចង់បែកផ្ទះ" តូសាខ្សឹបដាក់ហាជិ ព្រោះគេបានចៃដន្យស្តាប់លឺពេលអុីបូនិងស៊ាវចាន់និយាយគ្នា តែមិនបានស្តាប់ចប់ចុងចប់ដើមឡើយព្រោះខ្លាចម្ចាស់ខ្លួនគេតាមទាន់ បូករួមសម្លេងគ្រាំងមិញទៀតច្បាស់ៗទាយមិនខុស100/1000
" គួរអោយខ្លាចណាស់" ហាជិខ្សឹបដាក់តូសា
រឺង!រឺង
អ្នកណាខលមកអុីបូក៏មិនដឹង នាយនិយាយមួយសន្ទុះក៏ឡើងទៅលើខាងបន្ទប់ដើម្បីប្តូរឈុត ទោះបីជាមុននេះឈ្លោះគ្មាជាមួយស៊ាវចាន់ក៏នាយធ្វើជាមើលមិនឃើញផ្លាស់ប្តូរខោអាវហើយបិទទ្វារលឺសូរតែ
គ្រាំង!
" ទ្វារនិងត្រូវប្តូរចេញច្បាស់ណាស់" ហាជិរអ៊ូតិចៗ
" តូសានៅផ្ទះ កុំអោយគេទៅណាដាច់ខាតបើយើងមិនអនុញ្ញាត! អាជិទៅជាមួយយើង"និយាយរួចដើរចេញទៅមុនបាត់សម្តៅទៅឡាន
"បាទល្បង"
"មើលថែប្រពន្ធល្បងអោយល្អវើយ! ប្រយ័ត្នងាប់ហាសហា" ហាជិមុនរត់ទៅតាមអុីបូ ឆ្លៀតលេបខាយតូសាអោយក្តៅចិត្តចង់ដេញវ៉ៃទៀត
Voom~voom
សម្លេងបើកឡានសឹងតែដូចហោះដោយស្មារដៃអុីបូ ចំណែកឯហាជិដែលអង្គុយក្បែរនាយទន្ទេញតែពាក្យថាពុទ្ធោៗដាក់ខ្លួនទុកអោយហើយដៃវិញអោបខ្សែក្រវាត់ឡានជាប់ បើអោយតែល្បងនាយខឹងម៉ាកនេះៗ អាយ:ទ្រូងអាហាជិមុនបានប្រពន្អហើយ!
ស៊ាវចាន់ដែលឈរមើលពីបង្អួចខាងលើក៏បានឃើញនាយបើកឡានដូចហោះចេញទៅបាត់!
" មកពីខឹងយើងឬមកពីប្រញាប់?" ចាន់សួរខ្លួនឯង ព្រោះមុននេះនាយដូចខឹងពេលចុះទៅខាងក្រោមបិទទ្វារចង់ខ្ទិចម៉ាសា ដល់ពេលចូលមកវិញមិនខ្ចីមើលមុខគេហើយបិទទ្វារដូចចង់កម្ទិចហើយដូរថ្មីចឹង សំណាងហើយគេមិនគាំងបេះដូងស្លាប់ដោយសារតែការខឹងរបស់នាយ
" មនុស្សមិនមាត់ៗខឹងអាក្រក់ម្ល៉េះ! "
To be continued!