ពេលយប់
នៅតាមដងផ្លូវដែលមានពន្លឺភ្លើងភ្លឺព្រាលៗ ឡានម៉ូតូបើកបរពាសពេញផ្ទៃថ្នល់ខ្វាត់ខ្វែង សម្លេងឡានសុីភ្លេ ទឺតៗព្រោះមាន មនុស្សឆ្លងកាត់ផ្លូវមិនជាមើលមុខក្រោយ
" ប្អូនរបួសត្រង់ណាដែលទេ? " សម្លេងស្រទន់បន្លឺឡើងសួរទៅកាន់ក្មេងប្រុសជំទង់ដែរឆ្លងផ្លូវមិនប្រយ័ត្នឡានបើកមក ជាសំណាងគេកំពុងធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ទៅផ្ទះវិញឃើញក៏រហ័សទាញក្មេងនោះគេចពីឡាន
" អរគុណបងណាស់! តែខ្ញុំគ្មានរបួសទេ...អ្ហេះ ដៃបងប្រុសចេញឈាម" មុននេះរវល់បារម្ភពីក្មេង មិនបានជាសង្កេតថាដៃខ្លួនឯងចេញឈាម សង្ស័យមកពីដួលរមៀលប្រឹងយកដៃទប់ពេលជួយក្មេងនេះហើយ បានជាបាតដៃដាច់រលាត់ចេញឈាម
"របួសតិចតួច ឯងឆាប់ទៅផ្ទះចុះ"
" អញ្ចឹងខ្ញុំទៅហើយ"
ស៊ាវចាន់បន្តដំណើរថ្មើរជើង ព្រោះខ្ជិលជិះតាក់សុី មុននេះជិះឡានមកបែកកង់យកដាក់ការ៉ាស់ជួសជុសបាត់ហើយ ទើបដើរលេងៗជួបក្មេងបិសត្រូវឡានបុកក៏ទៅជួយ
ងឺត!
ឡានពណ៌ខ្មៅបានចាប់ហ្វាំ្រងជិះឈប់ចតស្កាត់ខាងមុខស៊ាវចាន់ដែលមានតែកញ្ចក់ខ្មៅមិនអាចមើលឃើញខាងក្នុង
ស៊ាវចាន់ ស្មានជាពួកជម្រិតមនុស្សអីបែបនឹងទើបដើរថយក្រោយរហ័សចាកចេញតែថា...
ដឹប!
" អក៎!!! " គ្រាន់តែឈានជើងបែរក្រោយភ្លាមបុកក្បាលអ្នកនៅខាងក្រោយខ្កួនមួយទំហឹងឡើងចង់ពកក្បាល ស្រែកឈឺមួយវ៉ាស ទាំងដែរអ្នកត្រូវគេបុកដែលនោះអត់មាត់មួយអឹស!
" អេ!!!មកនៅស្អីក្រោយខ្នងខ្ញុំ"មិនបានជាមើលមុខគេព្រោះរវល់ឈឺអង្អែលកន្លែងដែលទង្គិតមូយទំហឹងមុននេះក៏ស្រែកស្តីអោយគេ
" គឺ..." នាយមិនបានជាតបព្រោះមិនដឹងតបយ៉ាងម៉េច ស៊ាវចាន់គ្រាន់តែលឺសម្លេងនាយរហ័សងើយមុខមើលទៅកាន់នាយ
" អុីបូ ...លោក? "រៀងភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិចដែល សុខៗក៏ឃើញនាយដូច្នេះ មើលរឹកពារហាក់ទាក់ទើយ៉ាងម៉េចមិនដឹង តិចអារម្មណ៍ដែលមានអារម្មណ៍អ្នកណាតាមមើលជានាយទេដឹង? គិតតែក្នុងចិត្ត មិនបានបញ្ចេញមកខាងក្រៅអីបន្តិច
" ល្បងហ៎ា នៅយូរទៀតទេ? " ហាជិនិយាយកាត់ឡើងទាំងនាយច្រត់ចង្កេះក្បែរឡាន ហើយគ្មានឡានផ្សេងទេ គឺឡានដែលស្កាត់មុខស៊ាវចាន់នោះឯង
" អាជិ មិនឃើញល្បងជាប់រវល់និយាយជាមួយគេទេហេស៎? កាត់ចង្វាក់សម្បើមម្ល៉េះ" តូសា ស្តីអោយហាជិព្រោះមិនយល់ការ
"អេរ៎" ហាជិអេសក្បាល តាមពិតគ្រាន់តែចង់សួរថាបើនៅយូរនាយអង្គុយចាំតែខុសទៀត
" ចាំខ្ញុំជូនទៅផ្ទះ"អុីបូនិយាយទៅកាន់ស៊ាវចាន់
"ហ្អឹម" ស៊ាវចាន់ក៏មិនបានបដិសេធ តែក៏ឆ្ងល់នាយចាំបាច់កាន់ដៃគេធ្វើអី?
ចូលក្នុងឡាន ហាជិក៏ចាប់ផ្តើមបញ្ជាចង្កូតបត់ទៅផ្ទះវិញ តែថាទៅផ្ទះ គួរទៅផ្ទះណា? នាយមិនបានជាសួរល្បងធំនាយ ព្រោះឃើញរវល់និយាយគ្នាជាមួយអ្នកម្ខាងទៀតដែលនាយនិងតូសាមិនបានស្គាល់
ល្បឿនឡានបើកជារឿយៗមិនលឿនពេកស៊ាវចាន់មិនបានជាសង្កេតតែដល់ពេលឡានចតឈប់ទើបនាំគ្មាចុះចេញ ឃើញថាឡានចតមុខផ្ទះវិឡាដ៏ធំមួយទើបដឹងថាមិនមែនផ្ទះរបស់គេទើបងាកមុខមើលអុីបូ ចំណែកអុីបូក៏ងាកមើលមុខហាជិ
" អឺនែក! ល្បងសម្លឹងមុខខ្ញុំ ខ្ញុំធ្វើអីខុសទៅ? " ហាជិ មានអារម្មណ៍ព្រឺសម្បុរខ្ញាកៗ ពេលឃើញក្រសែភ្នែកបែបចាប់កំហុស
"ឯងបើកឡាន មកផ្ទះយើងធ្វើអី? "
" អេរល្បងបើមិនមកផ្ទះយើង អោយទៅផ្ទះណាបើមិនប្រាប់ខ្ញុំផង"
" អាហាជិ!!! " នាយរកទាត់ តែហាជិឯណាអោយនាយទាត់បានរត់ទៅក្រោយខ្នងស៊ាវចាន់បាត់
" ខ្ញុំថា...ខ្ញុំជិះតាក់ស៊ីទៅផ្ទះខ្លួនឯងល្អជាង"ស៊ាវចាន់ ធ្វើខ្លួនមិនត្រូវ ដែលថានាយថាជូនទៅផ្ទះមិនមែនមកផ្ទះគេបែរជាផ្ទះនាយទៅវិញ តែថាបន្ទោសមិនកើតព្រោះអ្នកបើកឡានពិតប្រាកដជាម្នាក់ដែរពួនខាងក្រោយគេអីណែក
" មិនបានទេ...ស្នាក់នៅផ្ទះខ្ញុំមួយយប់ចុះ ជ្រុលជាមកដល់ទៅហើយ " ដំបូងបដិសេធសម្លេងនាយតម្លើងរៀងខ្ពស់ ទើបធ្វើអោយស៊ាវចាន់រៀងបើកភ្នែករៀងធំៗ ព្រោះនាយដូចសម្លុតគម្រាម បន្ទាប់មកទើបរៀងធម្មតាវិញ
" ខ្ញុំថា- "
" ចាត់ទុកជាការតបស្នង" ឃើញស៊ាវចាន់រៀបបដិសេធនាយទៀតហើយ ទើបចាប់ករដៃទាញចូលខាងក្នុងផ្ទះតែម្តងរកតែស៊ាវចាន់ត្រៀមខ្លួនមិនទាន់
" មានអារម្មណ៍ថា ដូចប្តីនាំប្រពន្ធចូលផ្ទះចឹង"តូសា
" អីយ៉ា ចឹងល្អណាស់! ម្នាក់នេះនិងក្លាយជាអ្នកបង អេរបងថ្លៃ ហាសហា! អូយអេម" ហាជិ សើចខ្ទប់មាត់អៀន ព្រោះអុីបូមិនដែលយកអ្នកណាផ្ទះឡើយ បើបន្ទោសនាយក៏មិនត្រូវ ព្រោះអចេតនា តែពេលស៊ាវចាន់ចង់ទៅផ្ទះវិញ ល្បងនាយឃាត់ ទើបអាគំនិតប្លែកៗគិតចេញ
" អាឆ្គួត! ទោះគាត់ស្អាតតែគាត់ជាប្រុស"
" ប្រុសគ្មានបេះដូងហេស៎? "
" អេ៎ មែនតើ"
" អឺឆ្លាតកាត់តាមយើង ជុប! " ហាជិសរសើរខ្លួនឯងមធ្យមងំបន្លំថើបថ្ពាល់តូសារត់ចូលក្នុងផ្ទះបាត់ព្រោះខ្លាចសុីកណ្តាប់ដៃព្រះយូឡាយ
"អា៎!!!!!! ជិ..ហាជិ...អាជិ" តូសាខ្ទប់ថ្ពាល់ទាំងភ្ញាក់ផ្អើលមុខក្រហមអៀនអីផងយូរៗតែគ្នាឯងក៏ធ្វើសុីដែរទើបដើរចូលទៅតាមក្រោយ
ខាងក្នុងផ្ទះ
"កុំអោយដៃត្រូវទឹក" លាងរបួសរុំអោយស៊ាវចាន់រួចរាល់នាយក៏យកប្រអប់ថ្នាំទុកកន្លែងដើមវិញ ដោយសារពេលចាប់ដៃចាន់នាយបានឃើញរបួសដែលចេញឈាមក៏ចាត់ចែងអោយម៉ាស្អាត
" ខ្ញុំមិនមែនក្មេងណា"
" ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ប្រាប់"
" អេ៎ ឆ្ងល់ណាស់ ម្តេចមុននេះលោកដើរតាមក្រោយខ្ញុំចឹង? "
" ជិះឡានកាត់ ឃើញប្រហែលៗក៏ដើរតាម អោយអាពីនាក់នោះទៅជិតស្កាត់ផ្លូវប៉ុណ្ណឹងឯង! " នាយនិយាយពិតខ្លះកុហកខ្លះ
" អូ៎ អោយតែមនុស្សលោកប្រហែលលោកដើរតាមចឹងហើយជូនទៅផ្ទះគ្រប់គ្មាហេស៎! "
" មនុស្សខ្ញុំមិនសូវរាប់ញាតិ គ្មានអ្នកប្រហែលអោយចេះតែដើរតាមឯណា? ការងារខ្ញុំមានធ្វើ មានពេលឯណាតាមនោះ? "
" អរ៎! "
" អាពីរនាក់ឯងឈរស្តាប់រកអី? មិនគិតទៅធ្វើម្ហូបទទួលភ្ញៀវទេយ៉ាងម៉េច! " អស់ពីនិយាយជាមួយស៊ាវចាន់ អុីបូចាប់អារម្មណ៍និងហាជិ តូសាដែលឈរមាត់ទ្វារចាំស្តាប់ចាំមើលនាយនិងស៊ាវចាន់និយាយ
" មែនហើយៗ តូសា ឯងធ្វើម្ហូបចុះចាំយើងទិញស្រា
មកថែមទុកផឹកជុំអ្នកបង" ហាជិធ្វើជាចាប់ស្មារតូសានិយាយបន្លប់រួចចេញទៅក្រៅបើកឡានទៅទិញស្រាថែម
" ហ្អឹម ល្បងខ្ញុំទៅរៀបចំសិន" តូសាធ្វើមុខបែបសើចមិនសមពេលហាជិចាប់ស្មារគេហើយអង្រួនចង់ធ្លាក់ថ្លើមទើបចូលផ្ទះបាយបាត់
" អ្នកណាជាអ្នកបង? ប្រពន្ធលោកឬ? " ស៊ាវចាន់ចាប់ផ្តើមសួរនាយ រួចក្រឡេកឆ្វេងស្តាំ ក៏មិនឃើញ
" ក៏... " នាយមិនដឹងឆ្លើយយ៉ាងម៉េច ព្រោះនាយគ្មានប្រពន្អផង តែនាយក៏អាចទាញដឹងថាអាកូនចៅចរិតមហាលោតផ្លោះរបស់នាយសម្តៅលើអ្នកណា ទើបធ្វើជាក្រោកឈរឡើងទៅចាក់ទឹកផឹកមិនឆ្លើយ
" ផ្ទះធំយ៉ាងនេះ លោកនៅប៉ុន្មាននាក់? " ឃើញនាយមិនឆ្លើយក៏បង្វែរឿង
" គឺ៣នាក់ "
" ចុះប្រពន្ធលោកវិ-"
ព្រូស!
អុីបូប្រូសទឹកចេញពីមាត់អស់សំណាងដែលមិនត្រូវមុខស៊ាវចាន់ចំណែកត្រចៀកនាយសងខាងឡើងក្រហមងឺង!
" សូមទោសៗ នេះក្រដាស!" ស៊ាវចាន់រហ័សដកក្រដាសជូតមាត់ដែលនៅលើតុហួចអោយអុីបូ
" មិនអីទេ"
" ត្រចៀកលោកក្រហមណាស់លោកឈឺហេស៎? "
" ហ៌ាស...ចឹងខ្ញុំទៅបន្ទប់ទឹកសិន" លឺចាន់និយាយដូច្នេះនាយក៏យកស្ទាបត្រចៀករួចដើរទៅបន្ទប់ទឺកបាន
" អេរ៎ កើតអីរបស់គេនិង" ស៊ាវចាន់ធ្វើមុខឆ្ងល់ៗ ចុងក្រោយគិតថាខ្លួនឯងទំនេរពេកទៅផ្ទះបាយដើម្បីជួយកូនចៅអ៊ីបូម្ហូប
បន្ទប់ទឹក
" ហ្វូ! នេះកុំថាយើងអៀនឡើងក្រហមស្លឹកត្រចៀកហ៎ាស" អុីបូឆ្លុះកញ្ចក់ហើយសួរខ្លួនឯង នេះសង្ស័យមកពីស៊ាវចាន់នោះឯងទើបធ្វើអោយនាយបែបនេះ
អ្នកណាជាអ្នកបង? ប្រពន្ធលោកឬ?
ចុះប្រពន្ធលោកវិញ?
សុខៗគិតចុះគិតឡើងក៏គិតឃើញត្រង់ពេលស៊ាវចាន់សួរនាយ ធ្វើអោយនាយមានអារម្មណ៍មិនស្ងប់ចិត្តយ៉ាងម៉េចមិនដឹង? នេះកុំថានាយអៀនព្រោះពាក្យប៉ុន្មានម៉ាត់នោះឬ? មិនអាចទេដឹង!
កន្លះម៉ោងមក
អាហារធ្វើបានរួចរាល់ ដោយស្នាដៃស៊ាវចាន់និងតូសា ម្ហូប៥-៦មុខ ឯហាជិមកវិញជាមួយស្រា៥ដប ពួកគេនាំគ្នាទៅអង្គុយតុកន្លែងសាឡុងហើយនាំអង្គុយខាងក្រោមទាំងអស់គ្នា ញាំបណ្តើរ ផឹកស្រាបណ្តើរ
" អេ៎អ្នកបង ឈ្មោះអ្វីដែរ? អាយុប៉ុន្មានហើយ? " តាមសំណួរបែបនេះមិនសមនិងសួរពេលកំពុងតែញាំអីចឹងទេ តែមនុស្សដូចហាជិមិនដែរទុកយូរឡើយ អុីបូទើបនឹកឃើញថានាយក៏មិនបានទាន់ស្គាល់ឈ្មោះស៊ាវចាន់ទើបញាំសាច់បណ្តើរ រង់ចាំស្តាប់ដែរ
" អ្នកបង? " ស៊ាវចាន់ទើបភ្ញាក់ខ្លួន នេះកុំប្រាប់ថា អ្នកបងគឺសម្តៅមករកខ្លួនឬ?
" កុំប្រកាន់អីវាចរិតចឹងឯង" អុីបូនិយាយកាត់សម្លក់មុខហាជិ
អុីបូអង្គុយក្បែរស៊ាវចាន់ ទល់មុខ ហាជិនិងតូសា
" អៅ! ខ្ញុំខុសឬ? "
" សុីទៅ" តូសាចាប់សាច់ញាត់មាត់ហាជិជិតកុំអោយបុិននិយាយ
" អរ៎មិនអីទេ ខ្ញុំឈ្មោះ ស៊ាវចាន់ "
" ខ្ញុំតូសាកូនចៅល្បងអុី អាមួយនេះហាជិបាទ"
" អរ៎ រីករាយដែលបានស្គាល់អ្នកទាំងពីរ"
" បាទ"
" និយាយចឹងអ្នកបងអាយុប៉ុន្មានហើយ? ប្រហែលជាអាយុប្អូនល្បងអុីទេដឹងហាសហា" ហាជិសួរសាជាថ្មីហើយផឹកស្រាសើចរហឹះ ស៊ាវចាន់ក៏មិនកំណាញ់ប្រាប់អាយុ ធ្វើអោយម្នាក់ៗចង់ដឹង
" ខ្ញុំ២៨ឆ្នាំហើយ-"
ប្រូស!
មិនមែនហាជិប្រូសស្រាទេ តែជាអុីបូនេះឯង នាយក៏ខំគិតស្មានថាស៊ាវចាន់ប្រហែលអាយុប្អូននាយ តែចុងក្រោយជានាយប្អូនដល់ទៅ២ឆ្នាំ? តើគេជាបិសាចជញ្ជក់ឈាមទេដឹងបានសម្រស់មើលទៅក្មេងជាងនាយទៀត ឬមកពីនាយមាឌធំពេកទើបឆាប់ជាងអាយុ?
" យ៉ាងម៉េចនិង? " ស៊ាវចាន់យកក្រដាសជូតមាត់ជូតអោយនាយ ថ្ងៃនេះនាយដូចប្លែកៗណាស់
" ហ្អេម.." ហាជិធ្វើជាក្រហេមមាត់ដោយសារតែកាយវិការអ្នកទាំងពីរចំពោះមុខខ្លួន ចឹងៗអីមិនអោយចាប់គូរ ផ្គូផ្គងល្មិចកើត?
" ... " ចំណែកអ្នករៀងមានខ្លួន ក៏នាំគ្នាធ្វើធម្មតាវិញធ្វើជាញាំនេះញាំនោះ តូសាក៏ជួយចាក់ស្រាអោយអ្នកទាំងពីរ
អាហារមួយពេលនេះ ញាំផង ក្លែមផង អ្នកខ្លះក៏ស្រវឹងអាងថាសុទ្ធតែស្រាមិនខ្លាំងលើកដាច់ៗស្រវឹងរ៉េលតែក៏នៅមានស្មារតីខ្លះៗ
" ហ្អឹម! " ស៊ាវចាន់អស់ស្រាតែ៣កែវយល់ថារៀងសុីសឺឈឺក្បាលធ្ងន់ក្រដុក ចំណែកអុីបូក៏ស្រវឹងដែរតែនៅមានស្មារតីនាយជួយគ្រាស៊ាវចាន់ទៅបន្ទប់គេង
ចំណែកឯ តូសា ហាជិស្រវឹងនាំគ្នាដេកលើសាឡុងបាត់ហើយ សង្ស័យតែព្រឹកទើបនាំគ្នារៀបចំកន្លែងវិញ
To be continued