CHAPTER 1
What I hated the most about love is that it’s traitor. Your heart can’t control your feelings as your brain can. Kaya mas ginagamit ko ang utak ko, at hindi nagpapadaig sa nararamdaman ng aking puso.
I am so done following what my heart wants, at naging masaya ako ng itinigil ko ito. My life becomes better right after kung mas pagtuonan ng pansin ang sinasabi ng aking utak.
I can live my life with or without a man. Because, I am a woman, not just a woman, but, a woman with dignity.
I don’t need a man in my life, I lived eight years of my life without the man who created me. Nakaya kong wala ang ama ko, that's why alam kong kaya ko kahit walang lalaki sa buhay ko.
“Argh! It’s so suffocating! Men’s, men’s, men’s!” I shouted as I have entered to our house.
“Ano na namang problema mo, Moana?!” Kaagad akong napakamot sa batok ko ng marinig si Mama na nagsasalita sa kusina.
“Ma, Sherylle po. Masyadong bata pag Moana.” Saad ko at nagmano ng makalapit na sa kaniya.
“Magbibihis lang ako, Ma. Tutulungan na kita diyan.” Nakita ko ng tumango si Mama kaya dumeretso na ako sa aking kwarto.
I heaved as I entered my room, a little rose of smile forms into my lips as I carress my bed, ang lambot. Nawala agad iyon ng mapadako ang tingin ko sa isang larawan na nasa mesa katabi ng kama ko. I pouted.
Kinuha ko ito, at sinipa sa kung saan. It’s been eight years pero alam kong masakit parin. I wanna forget him, but, Mom as mom she won’t let me do that. Kahit gaano pa siya ginago ni Papa noon, isa lang ang palagi niyang sinasabi sa akin. “Huwag mong kamumuhian ang ama mo”. How can’t I if that man made me do my most hated thing. Begging.
How can I if he is the first reason for me to have the most painful break down in life?
Pagkatapos kong magbihis ay kinuha ko muna ang cellphone ko, nawalan ako bigla ng ganang bumababa. I wrote a note in messenger, ‘nostalgia’ and scrolls down to my facebook wall for a minute when a sudden notification pops-up.
whylle_vermauv sent you a friend request.
I found my self in the friend request section in facebook, tapping the account whylle_vermauv.
The name is kind of familiar to me, as I have scrolled to his wall I saw he is a famous one, with 40,004 followers and 1,695 friends.
I wasn’t shocked, as this isn’t the first time I am added by some famous facebook users.
His profile picture is a cute chibi of a little whale, I smiled as I have noticed that he’s profile picture has to do something to his name, Whylle. My brows narrowed, looking at his latest post.
A man holding a badminton racket, wearing a green vest paired with a green jogging pants, full of sweat, yet handsomely smiles at the camera. Full of confidence, animo’y walang ka gagohang nagawa sa intrams.
Boys as boys, they will always use their angelic face to hurt girls. Yes, he is undeniably handsome, batak na batak ang laki ng katawan sa suot niyang tsaleko. Who wouldn’t like him? Ako, syempre. I wouldn’t fall for his posture.
I wag my head as I have thought, among seven billion people in the world, alam kong iilan na lamang ang matino. Whylle, with his aura, and of what I have seen earlier? I know he is not one of those matitinong lalaki.
I rolled my eyes.
bilog.
replied to your note:
gusto mong ice cream?
A rose of smile formed into my lips as I type my reply.
rocky road, bye.
Naningkit ang mata ko nang hindi nag double check ang message ko sa kaniya. He was active eight minutes ago. Iniwan ko ang reply na iyon at bumalik sa facebook ng bigla itong mag refresh.
Whylle updated another post. I was taken aback of what I have read.
whylle_vermauv
In a world of swift spins and graceful strokes,
A girl emerges, table tennis invokes.
With beauty and grace, she takes her place,
Her every move, a dance in space.
— unknown.
Umani ng maraming react ang post niyang iyon at napadpad ako sa comment section, he’s post were flodded with comments mentioning Scarlett.
My forehead creased ng maalala ko ang ginawa niya kanina, along with Scarlett. Yeah, a lot of people says bagay sila, and I can say, no. Hindi sila bagay, kawawa ang magiging pamilya nila kung mismo ang mga pundasyon nito ay hindi marunong rumespeto sa kapwa. They both need someone who will love them to the point that their attitude will change.
“Moana, bumaba ka na diyan!” I sighed as I turned off my phone.
“Pababa na, Ma!” Nakanguso kong isinaksak ang cellphone ko sa charger nito at walang ganang bumaba.
“I heard how you kicked it. I told you to keep it.” Mas tumaas ang nguso ko sa sinabi ni Mama.
“Ma, kumain muna tayo kung pwede? Ayaw ko siyang pag-usapan sa hapag.” Walang gana kong saad.
Naiintindihan ko naman ang punto ni Mama. Pero, masyado akong nasaktan para hindi maapektohan sa tuwing nakikita ko ang kaniyang larawan sa loob ng aking kwarto.
“Sherylle, anak. I know your hurt. Pero, kung titimbangin the half of your life is si papa mo ang bumuhay sa iyo. Kahit papaano ay ama mo parin naman siya. Can’t you forgive him?” Hindi ako umimik, tahimik akong kumakain, ayokong pag-usapan ito sa hapag. Ayoko.
“Anak, it’s been eight years. Magpatawad ka na.” I shockly grab my hand ng bigla iyong hinawakan ni Mama. She smiled, and get my hands back to hers. She carressed it carefully as she looks into my eyes intently.
Nilabanan ko ang mga tingin ni Mama. Her stares were so intent, I can’t take it any longer. I looked away ng maramdaman kong maiiyak ako. No, I won’t hindi ko na siya muling iiyakan pa.
“Anak, ayos lang naman e. Iyakan mo lang siya ng iyakan, hanggang sa mahanap mo ang pagpapatawad sa iyong puso.”
I shook in disbelief.
Mom knows how much I loathe my father, as he made me beg. Ayaw na ayaw ko sa lahat ay ang pinagmamaka-awa ako. Ayokong magmakaawa, lalo’t alam kong hindi ko iyon nararapat na gawin.
“Ma, walong taon. I was just ten years old that time, Ma. Umasa akong babalikan niya ako, huling pag-asa ko noong nag debut ako. He promised, he promised to dance with me on my eighteenth birthday when I was seven, hindi ko nakalimutan iyon. Tapos na akong umasa, Ma. Ayoko na.” Hindi ko natapos ang pagkain ko, dali-dali akong umakyat sa aking kwarto.
I open my cellphone, off everything I can off para walang maka-istorbo sa akin. I want to be on my phase now. For me to stop myself from crying, nanuod na lamang ako ng mga nakakakilig na clips ng paborito kong Chinese drama na palabas.
“Shy!” Natampal ko ang aking noo ng marinig kung sino ang nagsisisigaw sa baba.
Walang gana akong lumapit sa pinto ng maging sunod sunod ang pagkatok nito.
“Ano ba, bilog?! Gabing-gabi na oh!” Itinuro ko pa ang lalim ng gabi sa nakabukas na bintana ng aking kwarto.
“Oo nga e, gabing-gabi na’t bukas pa lahat ng bintana sa kwarto mo.” Nakapamewang ko siyang sinundan ng tingin ng deretso siyang pumasok sa aking silid at isa-isang isinirado ang mga bintana.
“Baka naman nakakalimutan mong ako ang may ari ng kwartong pinasok mo? Gusto ko ng hangin, kaya ko binuksan ang mga bintanang iyan.” Tinawanan lang ako nito at pasimple itong umupo sa aking kama. Aba talagang feel at home ang gago.
“Ang kapal mo!” Iminuwestra ko ang aking kamay, para sana hampasin siya. Ngunit, ihinarang niya ang supot na kaniyang dala.
“Rocky road!” Hiyaw ko ng makita ang laman nito.
“May bayad ‘yan, Gaga! May utang kang kwento, sige na, simulan mo na.” I pouted. Sumandok ako sa ice cream na dala.
“Mama, wants me to do that again. Ibinalik niya ang larawan.” Walang gana kong saad.
“I was just ten years old that time, bilog. Masyado pa akong bata pero mulat na ako kung gaano manakit ang mundo. Nagawa na niya kaming iwan at saktan noon, is there anything less he can do? Tiyaka isa pa, paano ako magpapatawad sa taong hindi naman personal na humingi ng tawad?” pagpapatuloy ko.
“Saulo ko na iyan e, iyong post ni Whylle. Iyon, doon ka mag kwento.” Aba gago.
“Aray naman!” Natatawa ko itong tinayo ng matumba ito sa pagbatok ko.
“Aba malay ko naman do’n? Eh, ngayon ko nga lang nakilala iyon. Yung doon kanina sa intrams.” Nanunukso itong tumingin sa akin, kaya’t hindi ko na lamang siya pinansin at nagpatuloy lang sa pagkain ng ice cream. Malay ko ba do’n.
“Dahan dahan naman, hindi ako manghihingi.” Sinamaan ko ito ng tingin ng tinawanan niya ako sa aking pagka-ubo.
He showed me a comment of Whylle Vermauv on my profile picture saying, ‘beautiful’ na halos umabot sa sampung libong reacts dahil sa pagdumog ng mga taga hanga ni Whylle dito.
“Girl, his latest post is a poem about a table tennis player. Mapapasabak ka ata.” Hindi ko ito pinansin dahil tutok na tutok ako sa comment ni Whylle habang iniisip ang kaniyang post.
I shrugged. Walang kahit sinumang lalaki ang makapagpapa-ibig sa aking muli.