warning🚨🔞🚨
ညခင်းအိပ်တော့ ပြဿနာကစသည်။အရင်ကလည်း နေ့ခင်းဘက်တွေလာအိပ်ဖူးသော်ငြား ဒီနေ့ကမတူ။ကိုယ့်ကိုပြန်ချစ်ပါသည်ဟူသောအဖြေအား နားနှင့်ကြားခဲ့ရတာမို့ တရားဝင်ချစ်သူတွေဖြစ်သွားပြီ။အဲ့ဒါကြောင့် ဟိုလိုဟိုလိုလည်း ပြဿနာမရှိတော့။
ထိုအတွေးခေါင်းထဲဝင်လာတာမို့ ရင်တွေခုန်နေတာတလှပ်လှပ်။
ညနေဘုရားကနေအိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေမချိုးခင်အခန်းထဲပိတ်ကာ ဇွတ်အဖြေတောင်းခဲ့သည်။"ငါလည်းမင်းကို ချစ်ပါတယ်"ဟူသောအဖြေက တစ်ညနေလုံး ပါးစပ်စိမရအောင်ပြုစားထားသည်။
မြို့သူကိုအားနာသော်ငြား သူ့အပိုင်ဖြစ်ကြောင်း တအားကြွားချင်စိတ်ကြောင့် ထမင်းစားချိန်တစ်လျှောက် သူ့ရဲ့ကဲသဲနေမှုကို သူကြီးကချောင်းတဟန့်ဟန့်။သူ့လူလေးကတော့မျက်နှာရဲလို့။အမေကတော့ မြို့သူကို စကားဖာရတာပေါ့။
အိပ်နေကျအချိန်မဟုတ်သော်ငြား မြို့သူပင်ပန်းနေတာ နားပါစေဟုအကြောင်းပြကာ စကားပြောခွင့်ပိတ်၍ အခန်းထဲသို့ဆွဲခေါ်လာရသည်။ပြီးတော့မှ နှစ်ယောက်သားက ရှိူးတိုးရှန့်တန့်။တော်သေးသည် ရွှေကျီးကောင်းမှုကြောင့် စာများများလေ့လာထားမိတာ။အလွတ်ရပြီး စိတ်ကူးထဲကျွမ်းကျင်နေသမျှ လက်တွေ့အသုံးချဖို့အချိန်ပဲ။
"ဘာလုပ်တာတုန်း"
ကုတင်ပေါ်အတူလှဲပြီးပြီးချင်း ခါးလေးအားဆွဲကာဖက်တော့ မသိမသာလေးရုန်းသည်။စတောင်မစရသေးဘူး ရင်တွေခုန်နေတာ ဒီအတိုင်းဆို ဆုံးရောဆုံးနိုင်ပါ့မလား။အတွေးတွေမှောင်မိုက်သွားတာ အပြင်ကကောင်းကင်ကြီးတောင်မမှီတော့။တွေးရင်း ဖက်ထားတာကို ပိုတင်းကြပ်လိုက်ကာ လည်ပင်းစပ်လေးအား နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။
"အ..ဘာလုပ်နေတာတုန်းလို့"
"အစပျိုးနေတာလေ"
"ဘာကိုအစပျိုးနေတာတုန်း"
"ငါးရံ့ တွင်းအောင်းဖို့ အစပျိုးနေတာ"
"ဘယ်ကငါးရံ့တုန်း"
ရုန်းနေတာကိုရပ်လို့ အူကြောင်ကြောင်လေးပြန်မေးလာတာကြောင့် အသည်းယားကာ ခန္တာကိုယ်လေးအား ပိုဆွဲကပ်လိုက်တော့ ငါးရံက ချက်ချင်းကိုနိုးလာတာက သူ့ကိုယ်ပိုင်အိမ်အားတွေ့သွားသလို ပျော်ပျော်မြူးမြူး
"အစ်ကိုကိုင်ဖူးတဲ့ ကိုးလက်မနီးနီး ငါးရံ့ကြီးလေ"
"မင်း အရှက်ကိုမရှိဘူး"
"အရှက်ရှိလို့ဘဲအစ်ကိုကိုင်မိတာပေါ့ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်အရှက်ကအကြီးကြီးနော်
ကိုင်ပြီးနားမလည်မလုပ်နဲ့ အစ်ကိုကျွန်တော့်ကိုတာဝန်ယူ"
ပြောရင်း လည်ပင်းလေးအားနှုတ်ခမ်းနှင့်ပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ တုန်ရင်သွားတာသိသိသာသာ
"မင်း မလုပ်နဲ့ ဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲလို့"
"အစ်ကိုနဲ့ဖြစ်ချင်နေတာလို့"
"ပေါက်ကရတွေမပြောနဲ့... အွန့်"
နှင်းဆီတစ်ပွင့်လိုနှုတ်ခမ်းဆီနမ်းရှိုက်မိတော့ ရင်ဘတ်ကိုတွန်းကန်လာတဲ့လက်တွေ။နှုတ်ခမ်းတွေမှာ အရသာရှိသလားသူမသိသော်ငြား အစ်ကိုနှုတ်ခမ်းတွေကတော့ သူမစားသုံးဖူးသောအရသာတစ်ခုလို ချိုမြမြနှင့်။ခါးဆီမှလက်တွေတင်းကြပ်ပစ်ပြီး အစ်ကို့ကို သူ့အောက်ပို့ပစ်တော့ တူညီတဲ့ရပ်ဝန်းကငါးနှစ်ကောင် ခေါင်းချင်းတိုက်လို့နှုတ်ဆက်တယ်။
ပြူးကျယ်သွားတဲ့အစ်ကို့မျက်ဝန်းတွေနှင့်အတူ ပွင့်အာသွားတဲ့နှင်းဆီတွေကြား လျှာတိုးဝင်လို့ သောက်သုံးမိတဲ့ဝတ်ရည်တွေ။အစ်ကို့နှုတ်ခမ်းတွေသာ နှင်းဆီတစ်ပွင့်ဆို သူဟာ ဒီတစ်ပွင့်တည်းဆီ ရစ်ဝဲမယ့်ပျားဘုရင်တစ်ကောင်ပဲ။ပန်းမကြွေမချင်း ပျားမသေမချင်းပေါ့။
သံလိုက်တစ်ခုလိုခွာမရတော့တဲ့အနမ်းတွေကြောင့် အစ်ကိုကအသက်ရှူမဝဟန် တွန်းကန်လာတယ်။လွှတ်ပေးမိတဲ့အခိုက် သူ့ပတ်ဝန်းကျင် လေထုဖိအားနည်းသွားတာ အစ်ကိုအလုအယက်ရှူလိုက်လို့များလား။နှင်းဆီပန်းလေးအရောင်တောက်နေတာ မိုးရေမဟုတ်တဲ့သူ့တံတွေးတွေကြောင့်။
ထို့နောက် ကြယ်သီးတွေဆီလက်လှမ်းမိတော့ အလန့်တကြားဟန့်တားလာလေသည်။
"ဘာလုပ်မလို့တုန်း "
"ချွတ်မလို့လေ"
"ဘာလို့ချွတ်မှာတုန်း"
"လုပ်ကြမယ်လေ"
"ဘာလုပ်မှာတုန်း"
"လင်မယား"
"ဘာတွေပြောနေတာတုန်း ရူးနေတာလား ငါတို့ကယောကျ်ားချင်းကို ဘယ်လိုလုပ်မှာတုန်း"
ပြောလည်းပြောရင်း သူ့လက်တွေကိုလည်း ဆက်မလှုပ်ရှားအောင် တားဆီးထားသေးသည်။
"မပူပါနဲ့ဥဥရာ ကျွန်တော် ရွှေကျီးဆီကစာအုပ်တွေညတိုင်းဖတ်ထားတာပါ ကျွမ်းကျင်နေပြီ ကျွန်တော့်ကိုယုံထားလိုက်"
ပြောရင်း လည်ပင်းလေးဆီငုံ့နမ်းကာ ကြယ်သီးနောက်တစ်လုံးအား ဖြုတ်ပစ်လိုက်တာဖြုတ်ကနဲ။မဆိုးပါဘူး လက်ကတော့သွက်သား။
"နေအုံးလို့ နေပါအုံးဆို"
"ဘာဖြစ်လို့တုန်း ဥဥရဲ့"
"နာမှာလား"
"နည်းနည်းပေါ့ ယောကျာ်းတွေပဲဟာ ဒီလောက်တော့ခံနိုင်မှာပါ"
ပြီးတော့ နောက်ကြယ်သီးတစ်လုံး။နှစ်လုံးပဲကျန်တယ်။
"ခဏ ဘယ်လိုလုပ်မှာတုန်းပြောပြလေ အဲ့တာမှနေရာ ခွဲတတ်မှာပေါ့"
"လွယ်လွယ်လေးပဲလေ ကျွန်တော့်ငါးရံ့က အစ်ကို့တွင်းထဲဝင်မှာပေါ့"
"ဟင့်အင်းမရဘူးနော်နာမှာ မင်းငါးရံ့ကအကြီးကြီးပဲ ငါမနာတဲ့နေရာမှာနေမှာ ငါသွင်းမယ် မင်းခံ"
ပြောမှရင်ထဲထိတ်ခနဲ။မြင်ယောင်ကြည့်လို့တောင် မရပါဘူး။ဒါပေမယ့် သူ့လူလေးသဘောတူအောင် ချော့ပြောဖို့နည်းလမ်း စဥ်းစားထားပြီးသား။
"အစ်ကိုက ဘယ်လိုလုပ်ရမှာမှန်းသိလို့လား"
"မသိပေမယ့် မင်းပြောပြလေ"
"အဲ့ကိစ္စကကြီးတာငယ်တာနဲ့မဆိုင်ဘူးအစ်ကိုရဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုနဲ့ဆိုင်တာ ပြီးတော့ကျွန်တော်ကအစ်ကို့ကိုအနာခံခိုင်းပါ့မလားလို့"
"ဟုတ်လို့လား"
မျက်လုံးလေးထောင့်ကပ်ကာမေးလာပုံက သူ့အားမယုံကြည်ဟန်။
"အစ်ကိုပဲစဥ်းစားကြည့်လေ တွင်းကျဥ်းကျဥ်းလေးထဲကိုငါးအကြီးကြီးဝင်တော့ ငါးကနာမှာလားတွင်းကနာမှာလား"
"ငါးကနာမှာပေါ့"
"ကြည့်လေ ကျွန်တော်ကအစ်ကို့ကို သာတဲ့ဘက်ကထားတာပါဗျာ နာတဲ့ဘက်က ကျွန်တော်နေမှာ အစ်ကိုကငြိမ်ငြိမ်လေးနေရုံပဲ ကျွန်တော်အပင်ပန်းခံမှာပါ"
"တကယ်နော်"
"တကယ်"
ပြောရင်းလက်ကျန်ကြယ်သီးအားဖြုတ်ပစ်လိုက်ကာ အင်္ကျီအားဆွဲချွတ်တော့ လက်အားဆွဲထားပြန်သည်။ဒီနေ့ ငါးရံ့ကတွင်းထဲကောရောက်အုံးမှာလား။
"အင်္ကျီက ချွတ်စရာလိုလို့လား"
"အစ်ကိုချိုချဥ်စားရင် အခွံခွာစားတာလား အခွံမခွာဘဲစားတာလား"
"ခွာစားမှ အရသာသိမှာပေါ့"
"ခုလည်းအတူတူပဲ "
"ဘာကိုတူ အ့"
စကားများနေတဲ့နှုတ်ခမ်းအား အနမ်းတို့ဖြင့်ပိတ်သိမ်းပစ်သည်။လက်တွေကတော့ ရင်ဘတ်မှတဆင့် ခါးပြည့်ပြည့်လေးဆီ။မိန်းကလေးတွေလိုမသွယ်သော်ငြား ပြည့်ပြည့်အိအိနှင့် အသည်းယားကာကိုက်ချင်စဖွယ်။အောက်ဆက်ဆင်းတော့ မြက်တောထဲ
ကခေါင်းထောင်ပြနေသော ငါးသလဲထိုးလေး။မြက်ခင်းပါးပါးကြား တက်ကြွနေပုံကသူ့ငါးရံ့ကြီးနှင့် ဆော့ကစားချင်ဟန်။
မိမွေးတိုင်းဖြစ်သွားတဲ့ခန္တာကိုယ်နှစ်ခုကြား လေဟာနယ်ပင်မရှိ။ငါးနှစ်ကောင်လုံး လက်ထဲတွင်အတူထားကာ ဆော့ကစားပေးတော့ အစ်ကိုကသာယာမှုတွေလျှံတက်လာဟန်
ခပ်တိုးတိုးညည်းသံပြုသည်။လည်တိုင်တွေ နမ်းရှိုက်ရင်းမှ ရင်ဘတ်ဆီအလည်ဆင်းတော့ ဝတ်ဆံနှစ်ခုကခပ်ရဲရဲလေး။
"အ..ဟင့်"
နှုတ်ခမ်းနှင့်ထိတွေ့မိခိုက် အစ်ကို့ဆီမှသံဇဥ်တစ်ခုအစပြုသည်။နှုတ်ခမ်းတွေကိုအလုပ်ပေးရင်း လက်တစ်ဖက်ကခပ်ဖွဖွဖိလို့ အောက်ကလက်တွေကို အရှိန်မြှင့်တော့ အစ်ကို့တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါလာသည်။ထို့နောက်သူ့ဗိုက်သားပေါ် ဖွေးကနဲနွေးကနဲ။
မောဟိုက်သွားသူက မျက်စိမှိတ်လို့အသက်ပြင်းပြင်းရှူတယ်။သူကတော့ ပန်းတိုင်ဆီဆက်ချီတက်နေတဲ့ လိပ်တစ်ကောင်လိုဖြည်းဖြည်းချင်း။တွင်းကလေးက ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း။သူစိမ်းတစ်ယောက်ရဲ့တံခါးခေါက်မှုကို အသိမှတ်မပြုတဲ့ အိမ်ရှင်လိုမျိုး။ဘေးနားကအုန်းဆီပုလင်းကို မသိမသာလှမ်းယူလိုက်မိတယ်။
အနမ်းတွေကိုဖြန့်ကြဲလို့ တံခါးကိုသာ အဆက်မပြတ်ခေါက်မိတယ်။ပထမဆုံး လက်တစ်ချောင်းမှာတံခါးပွင့်ရုံသာ။ဖွင့်ဟလာတဲ့မျက်ဝန်းတွေကို အမြတ်တနိုးနမ်းရှိုက်မိတာက နှစ်သိမ့်ခြင်းပါတဲ့မြတ်နိုးခြင်းတွေနှင့်။ထိုမှတစ်ဆင့် နှာတံလေးဆီသို့။နှစ်ချောင်းမြောက်မှာတွန့်ကနဲဖြစ်သွားသူကို နှုတ်ခမ်းလေးတွေဆီ စိတ်ပြောင်းပေးမိသည်။
အဆင်ပြေချိန်ထပ်တိုးမိတော့ သူ့ရင်ဘတ်ဆီ ထုရိုက်လာသည်။
"နာတယ် ပြန်ထုတ်ပေး"
"ဝင်တောင်မဝင်ရသေးဘူးလေဗျာ"
"လက်သုံးချောင်းတောင်နာနေတာ မင်းငါးရံ့ဆိုငါသေမှပေါ့ မလုပ်ချင်တော့ဘူး"
"အစပါပဲအစ်ကိုရဲ့ နောက်ဆိုအဆင်ပြေ သွားမှာကျွန်တော့်ကိုယုံ လေ့ကျင့်ပါများရင် နောက်ဆိုအေးဆေးပဲ ဒါကြောင့်နေ့တိုင်းလုပ်ကြမယ်"
ပြောရင်းအရှိန်နည်းနည်းတင်လိုက်သည်။ပခုံးတစ်ဖက်အားလက်ဖြင့်တွန်းလို့ နှုတ်ခမ်းကလေးမဲ့နေပုံက သူ့ငါးရံ့ရဲ့သည်းခံနိုင်စွမ်းကို စိန်ခေါ်နေတာ။ထို့နောက်လက်တွေကို တပ်ဆုတ်လို့ ငါးရံ့ကိုရှေ့တန်းပို့လိုက်သည်။သူ့လူအော်သံကစူးကနဲ။သူ့နှုတ်ခမ်းတွေသာမမြန်ရင် တစ်အိမ်လုံးနိုးသွားလောက်ပြီ။
"အူး ဝူး"
"သူများတွေနိုးကုန်မယ်လေ အစ်ကိုအော်ချင်ရင်အော်လို့ရပါတယ် ကျွန်တော်ကအစ်ကိုရှက်မှာစိုးလို့"
"ပြန်ထုတ်ပေးလို့ အ လူဆိုးဘာလို့လှုပ်နေတာတုန်း အွန်း နာပါတယ်ဆို ပြဲကုန်ပြီလားမသိဘူးလို့"
"အစ်ကိုအဲ့လိုစကားများနေတာက ကျွန်တော့်ကိုပိုကြွစေတာနော်"
" ဟင့် နာတယ်လို့"
"တစ်ဝက်ပဲရှိသေးတာလေ အစ်ကိုရဲ့ "
"တော်ပြီ မင်းကိုမယူချင်တော့ဘူး အား ဘာလို့ဇွတ်ဝင်လာတာတုန်း"
"မယူလို့မရအောင် အဆုံးထိဝင်ပစ်မှာ
အရမ်းမတင်းထားနဲ့စိတ်လျှော့ တင်းထားရင်ပိုနာမှာနော်"
ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းတွေအားနမ်းလို့ အာရုံလွှဲရသည်။ငါးရံ့ကိုအနားပေးလို့ လက်တွေက ခန္တာကိုယ်အနှံ့ခြေဆန့်သည်။ခဏအကြာ တင်းနေတာတွေပြေလျော့သွားမှ နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းဆွဲနမ်းကာ ခါးကိုတင်းတင်းဖက်လို့ အနက်ရှိုင်းဆုံးထိစူးစမ်းပစ်သည်။
"အူး အင့် အွန့်"
နှုတ်ခမ်းတွေကိုလွှတ်မပေးဘဲ ခဏငြိမ်နေပေးတော့ သက်သာလာသလိုတည်ငြိမ်သွားလေသည်။
"မင်းငါ့ကို အသေသတ်နေတာလား"
"အကုန်ဝင်သွားပါပြီ"
"ပြီးသွားပြီလား အဲ့တာဆိုဘယ်လိုပြန်ထုတ်မှာတုန်း"
"ပြန်ထုတ်စရာလားအစ်ကိုရဲ့ စတောင်မစရသေးဘူးလေ"
"ဘာလုပ်ရအုံးမှာ အ... ဘာလုပ် ..အ... မလှုပ်နဲ့အုန်းလို့"
"အစ်ကို ကျွန်တော့်ငါးရံ့က အစ်ကို့တွင်းကို တကယ်ကြိုက်တာ "
"အွန့် အ ခဏ .... ခဏလို့"
"ဒီနေရာကကျွန်တော့်ငါးရံ့ရဲ့အိမ်ပဲ တံခါးမရှိ ဓားမရှိ ဝင်ထွက်လို့ရတယ်"
"မင်းဘာတွေလျှောက် အ လျှောက်ပြောနေ တာတုန်း အ နှေးပေးအုံးလို့ အား"
"နှေးလို့မရတော့ဘူး "
"အ အား ခါးနာတယ်လို့ အွန့်"
ထိုအခါမှခဏနားပေးလိုက်တော့ သူ့ကိုယ်အောက်မှာ ကားယားလေး။မနက်ဖြန်တော့ ဘဲကားဖြစ်ပြီပေါ့အစ်ကိုရာ။တွေးရင်း ကြွလာတဲ့စိတ်တွေကြောင့် နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်စမိတော့ သူ့ရင်ဘတ်ကိုကိုက်ဆွဲလာကာ မလွှတ်တော့။နာကျင်မှုမှာ ရီမောလိုက်မိတာက ပိုင်ဆိုင်သွားတဲ့လူတစ်ယောက်ကြောင့်။
နွေညက တိုတိုလေးရယ်။မအိပ်ရသေးခင် မိုးလင်းသွားတာမျိုး။အားအင်တွေပြည့်ဝနေတာ အဆုံးအစမဲ့။သူပိုင်တဲ့နံနက်ခင်းလေးက တိတ်ဆိတ်စွာ အသက်ရှူနေတယ်။ရူးစေနိုင်တဲ့မှဲ့နက်လေးက သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုစိန်ခေါ်တယ်။သူ့တိုက်စစ်မှာအညံ့ခံလိုက်ရတာကတော့ သူပိုင်တဲ့နံနက်ခင်းလေးပေါ့.....
################
warning
ညခင္းအိပ္ေတာ့ ျပႆနာက စသည္။အရင္ကလည္း ေန႕ခင္းဘက္ေတြလာအိပ္ဖူးေသာ္ျငား ဒီေန႕ကမတူ ။ကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္ပါသည္ဟူေသာအေျဖအား နားႏွင့္ၾကားခဲ့ရတာမို႔ တရားဝင္ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၿပီ။အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဟိုလိုဟိုလိုလည္း ျပႆနာ မရွိေတာ့။
ထိုအေတြးေခါင္းထဲဝင္လာတာမို႔ ရင္ေတြခုန္ေနတာတလွပ္လွပ္။
ညေန ဘုရားကေနအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရမခ်ိဳးခင္ အခန္းထဲပိတ္ကာ ဇြတ္အေျဖေတာင္းခဲ့သည္။"ငါလည္းမင္းကို ခ်စ္ပါတယ္"ဟူေသာအေျဖက တစ္ညေနလုံး ပါးစပ္စိမရေအာင္ျပဳစားထားသည္။
ၿမိဳ႕သူကိုအားနာေသာ္ျငား သူ႕အပိုင္ျဖစ္ေၾကာင္း တအားႂကြားခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ထမင္းစားခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္ သူ႕ရဲ႕ကဲသဲေနမႈကို သူႀကီးကေခ်ာင္းတဟန့္ဟန့္။သူ႕လူေလးကေတာ့မ်က္ႏွာရဲလို႔။အေမကေတာ့ ၿမိဳ႕သူကို စကားဖာရတာေပါ့။
အိပ္ေနက်အခ်ိန္မဟုတ္ေသာ္ျငား ၿမိဳ႕သူပင္ပန္းေနတာ နားပါေစဟု အေၾကာင္းျပကာ စကားေျပာခြင့္ပိတ္၍ အခန္းထဲသို႔ ဆြဲေခၚလာရသည္။ၿပီးေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္သားက ရွိူးတိုးရွန့္တန့္။ေတာ္ေသးသည္ ေ႐ႊက်ီးေကာင္းမႈေၾကာင့္ စာမ်ားမ်ားေလ့လာထားမိတာ။အလြတ္ရၿပီး စိတ္ကူးထဲကြၽမ္းက်င္ေနသမွ် လက္ေတြ႕အသုံးခ်ဖိဳ႕အခ်ိန္ပဲ။
"ဘာလုပ္တာတုန္း"
ကုတင္ေပၚအတူလွဲၿပီးၿပီးခ်င္း ခါးေလးအားဆြဲကာဖက္ေတာ့ မသိမသာေလး႐ုန္းသည္။စေတာင္မစရေသးဘူး ရင္ေတြခုန္ေနတာ ဒီအတိုင္းဆို ဆုံးေရာဆုံးနိုင္ပါ့မလား။အေတြးေတြေမွာင္မိုက္သြားတာ အျပင္ကေကာင္းကင္ႀကီးေတာင္မမွီေတာ့။ေတြးရင္း ဖက္ထားတာကို ပိုတင္းၾကပ္လိုက္ကာ လည္ပင္းစပ္ေလးအား နမ္းရွိုက္လိုက္သည္။
"အ..ဘာလုပ္ေနတာတုန္းလို႔"
"အစပ်ိဳးေနတာေလ"
"ဘာကိုအစပ်ိဳးေနတာတုန္း"
"ငါးရံ႕ တြင္းေအာင္းဖို႔ အစပ်ိဳးေနတာ"
"ဘယ္ကငါးရံ႕တုန္း"
႐ုန္းေနတာကို ရပ္လို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလးျပန္ေမးလာတာေၾကာင့္ အသည္းယားကာ ခႏၱာကိုယ္ေလးအား ပိုဆြဲကပ္လိုက္ေတာ့ ငါးရံက ခ်က္ခ်င္းကိုနိုးလာတာက သူ႕ကိုယ္ပိုင္အိမ္အားေတြ႕သြားသလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျမဴးျမဴး
"အစ္ကိုကိုင္ဖူးတဲ့ ကိုးလက္မနီးနီး ငါးရံ႕ႀကီးေလ"
"မင္း အရွက္ကိုမရွိဘူး"
"အရွက္ရွိလို႔ဘဲ အစ္ကိုကိုင္မိတာေပါ့ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အရွက္က အႀကီးႀကီးေနာ္
ကိုင္ၿပီးနားမလည္မလုပ္နဲ႕ အစ္ကိုကြၽန္ေတာ့္ကိုတာဝန္ယူ"
ေျပာရင္း လည္ပင္းေလးအား ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ပြတ္ဆြဲလိုက္ေတာ့ တုန္ရင္သြားတာ သိသိသာသာ
"မင္း မလုပ္နဲ႕ ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲလို႔"
"အစ္ကိုနဲ႕ျဖစ္ခ်င္ေနတာလို႔"
"ေပါက္ကရေတြမေျပာနဲ႕... အြန့္"
ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္လို ႏႈတ္ခမ္းဆီနမ္းရွိုက္မိေတာ့ ရင္ဘတ္ကိုတြန္းကန္လာတဲ့လက္ေတြ။ႏႈတ္ခမ္းေတြမွာ အရသာရွိသလားသူမသိေသာ္ျငား အစ္ကိုႏႈတ္ခမ္းေတြကေတာ့ သူမစားသုံးဖူးေသာအရသာတစ္ခုလို ခ်ိဳျမျမႏွင့္။ခါးဆီမွလက္ေတြ တင္းၾကပ္ပစ္ၿပီး အစ္ကို႔ကို သူ႕ေအာက္ပို႔ပစ္ေတာ့ တူညီတဲ့ရပ္ဝန္းက ငါးႏွစ္ေကာင္ ေခါင္းခ်င္းတိုက္လို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။
ျပဴးက်ယ္သြားတဲ့ အစ္ကို႔မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္အတူ ပြင့္အာသြားတဲ့ႏွင္းဆီေတြၾကား လွ်ာတိုးဝင္လို႔ ေသာက္သုံးမိတဲ့ဝတ္ရည္ေတြ။အစ္ကို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြသာ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ဆို သူဟာ ဒီတစ္ပြင့္တည္းဆီ ရစ္ဝဲမယ့္ပ်ားဘုရင္တစ္ေကာင္ပဲ။ပန္းမေႂကြမခ်င္း ပ်ားမေသမခ်င္းေပါ့။
သံလိုက္တစ္ခုလို ခြာမရေတာ့တဲ့အနမ္းေတြေၾကာင့္ အစ္ကိုကအသက္ရႉမဝဟန္ တြန္းကန္လာတယ္။လႊတ္ေပးမိတဲ့အခိုက္ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္ ေလထုဖိအားနည္းသြားတာ အစ္ကို အလုအယက္ရႉလိုက္လို႔မ်ားလား။ႏွင္းဆီပန္းေလး အေရာင္ေတာက္ေနတာ မိုးေရမဟုတ္တဲ့ သူ႕တံေတြးေတြေၾကာင့္။
ထို႔ေနာက္ ၾကယ္သီးေတြဆီလက္လွမ္းမိေတာ့ အလန့္တၾကား ဟန့္တားလာေလသည္။
"ဘာလုပ္မလို႔တုန္း "
"ခြၽတ္မလို႔ေလ"
"ဘာလို႔ခြၽတ္မွာတုန္း"
"လုပ္ၾကမယ္ေလ"
"ဘာလုပ္မွာတုန္း"
"လင္မယား"
"ဘာေတြေျပာေနတာတုန္း ႐ူးေနတာလား ငါတို႔ကေယာက်္ားခ်င္းကို ဘယ္လိုလုပ္မွာတုန္း"
ေျပာလည္းေျပာရင္း သူ႕လက္ေတြကိုလည္း ဆက္မလႈပ္ရွားေအာင္ တားဆီးထားေသးသည္။
"မပူပါနဲ႕ ဥဥရာ ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ႊက်ီးဆီကစာအုပ္ေတြ ညတိုင္းဖတ္ထားတာပါ ကြၽမ္းက်င္ေနၿပီ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယုံထားလိုက္"
ေျပာရင္း လည္ပင္းေလးဆီငုံ႕နမ္းကာ ၾကယ္သီးေနာက္တစ္လုံးအား ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တာျဖဳတ္ကနဲ။မဆိုးပါဘူး လက္ကေတာ့သြက္သား။
"ေနအုံးလို႔ ေနပါအုံးဆို"
"ဘာျဖစ္လို႔တုန္း ဥဥရဲ႕"
"နာမွာလား"
"နည္းနည္းေပါ့ ေယာက်ာ္းေတြပဲဟာ ဒီေလာက္ေတာ့ခံနိုင္မွာပါ"
ၿပီးေတာ့ ေနာက္ၾကယ္သီးတစ္လုံး။ႏွစ္လုံးပဲက်န္တယ္။
"ခဏ ဘယ္လိုလုပ္မွာတုန္းေျပာျပေလ အဲ့တာမွေနရာ ခြဲတတ္မွာေပါ့"
"လြယ္လြယ္ေလးပဲေလ ကြၽန္ေတာ့္ငါးရံ႕က အစ္ကို႔တြင္းထဲဝင္မွာေပါ့"
"ဟင့္အင္းမရဘူးေနာ္ နာမွာ မင္းငါးရံ႕ကအႀကီးႀကီးပဲ ငါ မနာတဲ့ေနရာမွာေနမွာ ငါသြင္းမယ္ မင္းခံ"
ေျပာမွာ ရင္ထဲထိတ္ခနဲ။ျမင္ေယာင္ၾကည့္လို႔ေတာင္ မရပါဘူး။ဒါေပမယ့္ သူ႕လူေလးသေဘာတူေအာင္ ေခ်ာ့ေျပာဖို႔နည္းလမ္း စဥ္းစားထားၿပီးသား။
"အစ္ကိုက ဘယ္လိုလုပ္ရမွာမွန္းသိလို႔လား"
"မသိေပမယ့္ မင္းေျပာျပေလ"
"အဲ့ကိစၥက ႀကီးတာငယ္တာနဲ႕ မဆိုင္ဘူးအစ္ကိုရဲ႕ ကြၽမ္းက်င္မႈနဲ႕ဆိုင္တာ ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္ကအစ္ကို႔ကို အနာခံခိုင္းပါ့မလားလို႔"
"ဟုတ္လို႔လား"
မ်က္လုံးေလးေထာင့္ကပ္ကာ ေမးလာပုံက သူ႕အားမယုံၾကည္ဟန္။
"အစ္ကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ တြင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲကို ငါးအႀကီးႀကီးဝင္ေတာ့ ငါးကနာမွာလား တြင္းကနာမွာလား"
"ငါးကနာမွာေပါ့"
"ၾကည့္ေလ ကြၽန္ေတာ္က အစ္ကို႔ကို သာတဲ့ဘက္ကထားတာပါဗ်ာ နာတဲ့ဘက္က ကြၽန္ေတာ္ေနမွာ အစ္ကိုကၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေန႐ုံပဲ ကြၽန္ေတာ္အပင္ပန္းခံမွာပါ"
"တကယ္ေနာ္"
"တကယ္"
ေျပာရင္းလက္က်န္ ၾကယ္သီးအားျဖဳတ္ပစ္လိုက္ကာ အကၤ်ီအားဆြဲခြၽတ္ေတာ့ လက္အား ဆြဲထားျပန္သည္။ဒီေန႕ ငါးရံ႕က တြင္းထဲေကာေရာက္အုံးမွာလား။
"အကၤ်ီက ခြၽတ္စရာလိုလို႔လား"
"အစ္ကိုခ်ိဳခ်ဥ္စားရင္ အခြံခြာစားတာလား အခြံမခြာဘဲစားတာလား"
"ခြာစားမွ အရသာသိမွာေပါ့"
"ခုလည္းအတူတူပဲ "
"ဘာကိုတူ အ့"
စကားမ်ားေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းအား အနမ္းတို႔ျဖင့္ပိတ္သိမ္းပစ္သည္။လက္ေတြကေတာ့ ရင္ဘတ္မွတဆင့္ ခါးျပည့္ျပည့္ေလးဆီ။မိန္းကေလးေတြလို မသြယ္ေသာ္ျငား ျပည့္ျပည့္အိအိႏွင့္ အသည္းယားကာကိုက္ခ်င္စဖြယ္။ေအာက္ဆက္ဆင္းေတာ့ ျမက္ေတာထဲ
က ေခါင္းေထာင္ျပေနေသာ ငါးသလဲထိုးေလး။ျမက္ခင္းပါးပါးၾကား တက္ႂကြေနပုံကသူ႕ငါးရံ႕ႀကီးႏွင့္ ေဆာ့ကစားခ်င္ဟန္။
မိေမြးတိုင္းျဖစ္သြားတဲ့ ခႏၱာကိုယ္ႏွစ္ခုၾကား ေလဟာနယ္ပင္မရွိ။ငါးႏွစ္ေကာင္လုံး လက္ထဲတြင္အတူထားကာ ေဆာ့ကစားေပးေတာ့ အစ္ကိုကသာယာမႈေတြ လွ်ံတက္လာဟန္
ခပ္တိုးတိုးညည္းသံျပဳသည္။လည္တိုင္ေတြ နမ္းရွိုက္ရင္းမွ ရင္ဘတ္ဆီ အလည္ဆင္းေတာ့ ဝတ္ဆံႏွစ္ခုက ခပ္ရဲရဲေလး။
"အ..ဟင့္"
ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ထိေတြ႕မိခိုက္ အစ္ကို႔ဆီမွ သံဇဥ္တစ္ခုအစျပဳသည္။ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုအလုပ္ေပးရင္း လက္တစ္ဖက္က ခပ္ဖြဖြဖိလို႔ ေအာက္ကလက္ေတြကို အရွိန္ျမႇင့္ေတာ့ အစ္ကို႔တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ခါလာသည္။ထို႔ေနာက္သူ႕ဗိုက္သားေပၚ ေဖြးကနဲ ႏြေးကနဲ။
ေမာဟိုက္သြားသူက မ်က္စိမွိတ္လို႔အသက္ျပင္းျပင္းရႉတယ္။သူကေတာ့ ပန္းတိုင္ဆီ ဆက္ခ်ီတက္ေနတဲ့ လိပ္တစ္ေကာင္လို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း။တြင္းကေလးက ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း။သူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ တံခါးေခါက္မႈကို အသိမွတ္မျပဳတဲ့ အိမ္ရွင္လိုမ်ိဳး။ေဘးနားက အုန္းဆီပုလင္းကို မသိမသာလွမ္းယူလိုက္မိတယ္။
အနမ္းေတြကို ျဖန့္ႀကဲလို႔ တံခါးကိုသာ အဆက္မျပတ္ ေခါက္မိတယ္။ပထမဆုံး လက္တစ္ေခ်ာင္းမွာ တံခါးပြင့္႐ုံသာ။ဖြင့္ဟလာတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကို အျမတ္တနိုးနမ္းရွိုက္မိတာက ႏွစ္သိမ့္ျခင္းပါတဲ့ ျမတ္နိုးျခင္းေတြႏွင့္။ထိုမွတစ္ဆင့္ ႏွာတံေလးဆီသို႔။ႏွစ္ေခ်ာင္းေျမာက္မွာ တြန့္ကနဲျဖစ္သြားသူကို ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဆီ စိတ္ေျပာင္းေပးမိသည္။
အဆင္ေျပခ်ိန္ ထပ္တိုးမိေတာ့ သူ႕ရင္ဘတ္ဆီ ထုရိုက္လာသည္။
"နာတယ္ ျပန္ထုတ္ေပး"
"ဝင္ေတာင္မဝင္ရေသးဘူးေလဗ်ာ"
"လက္သုံးေခ်ာင္းေတာင္နာေနတာ မင္းငါးရံ႕ဆို ငါေသမွေပါ့ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး"
"အစပါပဲ အစ္ကိုရဲ႕ ေနာက္ဆိုအဆင္ေျပ သြားမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယုံ ေလ့က်င့္ပါမ်ားရင္ ေနာက္ဆိုေအးေဆးပဲ ဒါေၾကာင့္ ေန႕တိုင္းလုပ္ၾကမယ္"
ေျပာရင္း အရွိန္နည္းနည္းတင္လိုက္သည္။ပခုံးတစ္ဖက္အား လက္ျဖင့္တြန္းလို႔ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမဲ့ေနပုံက သူ႕ငါးရံ႕ရဲ႕ သည္းခံနိုင္စြမ္းကို စိန္ေခၚေနတာ။ထို႔ေနာက္ လက္ေတြကို တပ္ဆုတ္လို႔ ငါးရံ႕ကို ေရွ႕တန္းပို႔လိုက္သည္။သူ႕လူေအာ္သံကစူးကနဲ။သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြသာမျမန္ရင္ တစ္အိမ္လုံးနိုးသြားေလာက္ၿပီ။
"အူး ဝူး"
"သူမ်ားေတြ နိုးကုန္မယ္ေလ အစ္ကိုေအာ္ခ်င္ရင္ေအာ္လို႔ရပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ကအစ္ကိုရွက္မွာစိုးလို႔"
"ျပန္ထုတ္ေပးလို႔ အ လူဆိုးဘာလို႔လႈပ္ေနတာတုန္း အြန္း နာပါတယ္ဆို ၿပဲကုန္ၿပီလားမသိဘူးလို႔"
"အစ္ကို အဲ့လိုစကားမ်ားေနတာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုႂကြေစတာေနာ္"
" ဟင့္ နာတယ္လို႔"
"တစ္ဝက္ပဲရွိေသးတာေလ အစ္ကိုရဲ႕ "
"ေတာ္ၿပီ မင္းကိုမယူခ်င္ေတာ့ဘူး အား ဘာလို႔ ဇြတ္ဝင္ ဝင္လာတာတုန္း"
"မယူလို႔မရေအာင္ အဆုံးထိဝင္ပစ္မွာ
အရမ္းမတင္းထားနဲ႕ စိတ္ေလွ်ာ့ တင္းထားရင္ပိုနာမွာေနာ္"
ေျပာရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြအား နမ္းလို႔ အာ႐ုံလႊဲရသည္။ငါးရံ႕ကိုအနားေပးလို႔ လက္ေတြက ခႏၱာကိုယ္အႏွံ႕ေျခဆန့္သည္။ခဏအၾကာ တင္းေနတာေတြေျပေလ်ာ့သြားမွ ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းဆြဲနမ္းကာ ခါးကိုတင္းတင္းဖက္လို႔ အနက္ရွိုင္းဆုံးထိ စူးစမ္းပစ္သည္။
"အူး အင့္ အြန့္"
ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လႊတ္မေပးဘဲ ခဏၿငိမ္ေနေပးေတာ့ သက္သာလာသလို တည္ၿငိမ္သြားသည္။
"မင္းငါ့ကို အေသသတ္ေနတာလား"
"အကုန္ဝင္သြားပါၿပီ"
"ၿပီးသြားၿပီလား အဲ့တာဆို ဘယ္လိုျပန္ထုတ္မွာတုန္း"
"ျပန္ထုတ္စရာလားအစ္ကိုရဲ႕ စေတာင္ မစရေသးဘူးေလ"
"ဘာလုပ္ရအုံးမွာ အ ဘာလုပ္ အ မလႈပ္နဲ႕အုန္းလို႔"
"အစ္ကို႔ ကြၽန္ေတာ့္ငါးရံ႕က အစ္ကို႔တြင္းကို တကယ္ႀကိဳက္တာ "
"အြန့္ အ ခဏ ခဏလို႔"
"ဒီေနရာက ကြၽန္ေတာ့္ငါးရံ႕ရဲ႕အိမ္ပဲ တံခါးမရွိ ဓားမရွိ ဝင္ထြက္လို႔ရတယ္"
"မင္းဘာေတြေလွ်ာက္ အ ေလွ်ာက္ေျပာေန တာတုန္း အ ႏွေးေပးအုံးလို႔ အား"
"ႏွေးလို႔မရေတာ့ဘူး "
"အ အား ခါးနာတယ္လို႔ အြန့္"
ထိုအခါမွခဏနားေပးလိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုယ္ေအာက္မွာ ကားယားေလး။မနက္ျဖန္ေတာ့ ဘဲကား ျဖစ္ၿပီေပါ့ အစ္ကိုရာ။ေတြးရင္း ႂကြလာတဲ့စိတ္ေတြေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္စမိေတာ့ သူ႕ရင္ဘတ္ကို ကိုက္ဆြဲလာကာ မလႊတ္ေတာ့။နာက်င္မႈမွာ ရီေမာလိုက္မိတာက ပိုင္ဆိုင္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္။
ႏြေညက တိုတိုေလးရယ္။မအိပ္ရေသးခင္ မိုးလင္းသြားတာမ်ိဳး။အားအင္ေတြျပည့္ဝေနတာ အဆုံးအစမဲ့။သူပိုင္တဲ့နံနက္ခင္းေလးက တိတ္ဆိတ္စြာ အသက္ရႉေနတယ္။႐ူးေစနိုင္တဲ့ မွဲ႕နက္ေလးက သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စိန္ေခၚတယ္။သူ႕တိုက္စစ္မွာ အညံ့ခံလိုက္ရတာကေတာ့ နံနက္ခင္းေလးေပါ့.....
################