"ကားကိုဘယ္လိုေမာင္းေနတာလဲ တံတိုင္းမဟာျမတ္!"
"ေျပာေနတာၾကားလား မင္းဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ! ကားကိုျဖည္းျဖည္းေမာင္း"
သူဘာေျပာေျပာ တစ္ခြန္းမွတုန္႔ျပန္မလာပဲ ကားကိုသာ အရိွန္ျပင္းျပင္းေမာင္းေနသည္။ သူတစ္ခြန္းေျပာလိုက္တိုင္းကားကိုအရိွန္ပိုတင္သည္။
မထီမဲ့ျမင္မ်က္ႏွာေဘးႏွင့္ တစ္စက္ကေလးမွမခ်ိဳးမေျပသည့္ဒီလူကို အျမင္ကပ္မိသည္။ လူကိုလည္းသူ႔သေဘာနဲ႔သူ အတင္းကားေပၚေခၚတင္လာေသးသည္။ ရမ္းကားခ်င္တိုင္းရမ္းကားၿပီး သူ မမွားသလိုအခ်ိဳးနဲ႔ျပဳမူေနတာျဖစ္သည္။
တံတိုင္းမဟာျမတ္ဆိုတဲ့လူက ဟိုအရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းကလူမဟုတ္ေတာ့ေသခ်ာသည္။ သူသိတဲ့ တံတိုင္းမဟာျမတ္ ဆိုတာ ဒီလိူလူရမ္းကားမ်ိဳးမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ငယ္စဥ္အခ်ိန္ေတြကလိုမ်ိဳး ႏူးညံ့တဲ့အေငြ့အသက္ေတြသူ႔မွာမရိွေတာ့သလို အၾကည္ဓာတ္ဆိုတာလည္း အဲ့လူမွာမရိွေတာ့ဘူး။
အၿမဲတေစ ျမင္ေနရတဲ့ အဲ့ဒီမထီမဲ့ျမင္မ်က္ႏွာေဘးႀကီးကိုအျမင္ကပ္သည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚကမဲ့ၿပံဳးႀကီးကိုလည္းအျမင္ကပ္သည္။
"တံတိုင္းမဟာျမတ္ ကားကိုျဖည္းျဖည္းေမာင္းလို႔ေျပာေနတယ္"
"နားၿငီးတယ္ တိတ္တိတ္ေန ခင္ဗ်ားအသံမၾကားခ်င္ဘူး"
ၾကားလိုက္ရသည့္ေလသံမာမာစကားေၾကာင့္ ညာ လက္သီးကိုတင္းေနေအာင္ဆုပ္မိသည္။ သူ႔ပါးစပ္ကေနထြက္လာတဲ့ ခင္ဗ်ားဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကိုတကယ္မုန္းသည္။
စေတြ့ကတည္းက အဲ့ဒီအသံုးအႏႈန္းႀကီးနဲ႔သူ႔ကိုဆက္ဆံေနတာ တကယ္သေဘာမက်ဘူး။
"ငါမင္းထက္အငယ္မဟုတ္ဘူးေနာ္ တံတိုင္းမဟာျမတ္ ငါ့ကိုအမိန္႔ေတြလာမေပးနဲ႔ ငါ့ကိုအမိန္႔ေပးလို႔ရတဲ့အထိ မင္းနဲ႔ငါၾကားမွာဘာပတ္သတ္မႈေတြရိွေနလို႔လဲ"
ညာ သူ႔ဆီကေနေျပာလိုက္ေတာ့ ေလွာင္ရယ္သံ ခပ္တိုးတိုးကိုၾကားလိုက္ရသည္။
"ဒီေကာင္ကေကာ ခင္ဗ်ားနဲ႔သိပ္ကိုပတ္သတ္ခ်င္ေနတယ္မ်ား ထင္ေနတာလား"
"မပတ္သတ္ခ်င္ရင္ ဘာလို႔ဒီလိုမ်ိဳးေတြလိုက္လုပ္ေနတာလဲ ငါနဲ႔ေဝးေဝးေနလိုက္ပါလား"
"ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္းဘာလို႔လုပ္ရမွာလဲ"
"မင္းေတာ္ေတာ္က်က္သေရမရိွဘူး"
"ေက်းဇူး"
သူ႔ဘက္ကိုတစ္ခ်က္မွမၾကည့္ပဲ ခနဲ႔သလိုလိုေျပာသည္။ အသည္းယားလြန္းလို႔ ဆြဲကုတ္ပစ္ခ်င္တဲ့အထိကိုလုပ္ပစ္ခ်င္ေပမဲ့ သူ႔ကားေပၚမွာမို႔ စိတ္ကိုထိန္းထားလိုက္သည္။ သူမ်က္ႏွာႀကီးကိုလည္းမျမင္ခ်င္တာေၾကာင့္ ကားမွန္ဘက္ကိုသာ မ်က္ႏွာလွည့္ထားလိုက္မိသည္။
ကားကိုရမ္းခါေနေအာင္ေမာင္းေနတာေၾကာင့္လည္း ေခါင္းေတြက အေတာ္မူးေနၿပီျဖစ္သည္။ ဒီလူရမ္းကားေကာင္ကေတာ့သူ႔စကားကိုဘယ္လိုေျပာေျပာနားေထာင္မွာမဟုတ္ေပ။
Ring... Ring....
ရုတ္တရက္ဖုန္းဝင္လာသည္မို႔ ညာ ဖုန္းကိုၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ႏိုင္းဆီကျဖစ္သည္။ ေဘးမွာဟိုလူရိွေနတာေၾကာင့္ ကိုင္ဖို႔ မကိုင္ဖို႔ေတြးေတာမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ၾကားက ကိစၥေတြနဲ႔ ႏိုင္းက ဘယ္လိုမွမသက္ဆိုင္သည္မို႔ ညာ အထူးတလည္ေတြးေနစရာလည္းမလိုေပ။
အေတြးနဲ႔အတူ ညာ ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္ေတာ့သည္။
"Hello ႏိုင္း"
"ကားေပၚမွာ ႏိုင္း ညာ အိမ္ေရာက္ရင္ဖုန္းျပန္ေခၚလိုက္ပါ့မယ္"
"က်ီ!!!"
"မင္း! မင္း ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ"
ရုတ္တရက္ ကားကို ထိုးရပ္ခ်လိုက္တာျဖစ္သည္။ လူကအေရ႔ွကယိုင္က်သြားၿပီး လက္ထဲကဖုန္းလည္း ပစ္က်သြားသည္။
"ဆင္းေတာ့!"
"ဘာ!"
သူေျပာလိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္မဲ့ၿပီးလွည့္ၾကည့္လာသည္။ လမ္းတစ္ဝက္ေတာင္မေရာက္ေသးပဲ သူ႔ကိုဆင္းခိုင္းေနတာ ဒီလူတကယ္ပဲဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ သူမလိုက္ခ်င္ပဲကားေပၚကိုအတင္းဆြဲတင္ခဲ့တာေကာ ဘယ္သူလဲ။
"အခုဆင္းလိုက္ေတာ့!"
"တံတိုင္းမဟာျမတ္! မင္းရူးေနလား!"
ညာ ေအာ္လိုက္ေတာ့ မထီမဲ့ျမင္မ်က္ႏွာေပးပဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္ႀကီး ကားေပၚကေန ဆင္းသြားခဲ့သည္။ သူသြားခ်င္လည္းသြားပါေစ။ ညာကေတာ့ လံုးဝမဆင္းေပးႏိုင္ပါ။ သူ႔စိတ္သေဘာနဲ႔သူအရာရာကိုျဖစ္ခ်င္ေနလို႔မရဘူး။
"မင္း ဘာလုပ္တာလဲ"
ညာ ေတြးေနလို႔မွမဆံုးေသး ညာထိုင္ေနသည့္ေဘးက ကားတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လာသည္။
"ဆင္းလိုက္ေတာ့!"
ပတ္ထားသည့္ထိုင္ခံုခါးပတ္ကိုအတင္းဆြဲျဖဳတ္လာၿပီး ကားေပၚကေနဆြဲခ်သည္။ ညာ ေဒါသေတြထြက္လြန္းလို႔ အသားေတြပါ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ သူကေတာ့ ရုပ္တည္ႏွင့္ပင္ ဘာကိုမွမေတြးသလိုမ်ိဳး ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ေနတာျဖစ္သည္။
"တံတိုင္းမဟာျမတ္! မင္း ဘာအဓိပၸါယ္မရိွတာေတြကိုလုပ္တာလဲ ဒီနားမွာTaxiငွားရလို႔မရဘူးဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား"
"ႀကိဳက္သလိုလုပ္ ခင္ဗ်ားကိစၥ"
ေျပာၿပီး ကားေပၚကိုတက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ေမာင္းထြက္သြားခဲ့သည္။
ညာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေျပာစရာေတြေတာင္ေပ်ာက္ရွရင္းက်န္ခဲ့ရသည္။ ဒီလူတကယ္ပဲလုပ္လိမ့္မယ္လို႔မထင္ခဲ့မိတာမွားသြားသည္။ တံတိုင္းမဟာျမတ္ဆိုတဲ့လူက အစတည္းကဒီလိုလူဆိုတာသိေပမဲ့ ဒီေလာက္ထိေတာင္အက်င့္ယုတ္တတ္လာလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ သူမထင္ခဲ့မိေပ။
အဲ့ဒီလိုအခ်ိဳးေတြေၾကာင့္ပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဆက္ဆံေရးေတြေအးစက္ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ သူတို႔ၾကားက Toxic Relationshipႀကီးကို ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တုန္းကတည္းရပ္တန္႔ပစ္ခဲ့ၾကသည္။
စိတ္ခ်င္းထပ္တူမက်ခဲ့လို႔ အေတြးေတြဟာလည္းတစ္ကြဲတစ္ျပားျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မဟုတ္မမွန္တဲ့စြပ္စြဲခ်က္ေတြ အဓိပၸါယ္မရိွတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ေန့တိုင္းစကားမ်ားရန္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုအားလံုးကိုလည္း အဲ့အခ်ိန္ေတြတည္းက ရပ္တန္႔ပစ္ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။
ညာ ေတြးရင္းေခါင္းေတြကိုခါထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဘာကိုမွဆက္မေတြးေတာ့ပဲ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ဖို႔သာျပင္လိုက္ေတာ့သည္။
"ဟင္ ငါ့ဖုန္း!"
ဖုန္းယူရန္ျပင္လိုက္ေတာ့မွ အိတ္ကပ္ထဲမွာဖုန္းကမရိွေတာ့။ ေစာေစာက ဟိုလူ ကားကိုေဆာင့္ရပ္လိုက္တာမို႔ လန္႔ၿပီးသူ႔ကားထဲက်က်န္ခဲ့တာကိုသတိရမိသြားသည္။
ညာ ေတြးရင္းသက္ျပင္းခ်မိသည္။ ညာေရာက္ေနတဲ့ေနရာမွာက ကားအသြားအလာသိပ္မရိွေပ။ လမ္းမႀကီးကိုေရာက္ဖို႔ တစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ေတာ့လမ္းေလ်ွာက္ရမွာျဖစ္သည္။
ေတြးလိုက္တိုင္း ေဒါသေတြသာအလိပ္လိုက္ထြက္လာသည္။ အဲ့ဒီလူယုတ္မာနဲ႔ေနာက္ထပ္မဆံုဖို႔ပဲ ညာ ေမ်ွာ္လင့္မိသည္။
*****
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဒီမွာကားငွားခပါ"
ညာ Taxi ငွားလာခဲ့ၿပီး ပါးပါးဆီတန္းလာခဲ့တာျဖစ္သည္။ တစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ေတာ့လမ္းေလ်ွာက္လိုက္ရသည္။ ဖုန္းကလည္း ဟိုလူ႔ဆီပါသြားသည္မို႔ ပါးပါးကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ဖုန္းသြားျပန္ယူရမည္။ ညအေစာပိုင္းေလာက္မွာ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ ပါေမာကၡာခ်ဳပ္ႏွင့္ဖုန္းေျပာစရာကိစၥရိွတာမို႔ ဖုန္းမယူလို႔လည္းမျဖစ္ေပ။
ညာ Taxiေပၚကဆင္းလာခဲ့ၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲဝင္ခဲ့လိုက္သည္။ ပါးပါးကိုေတာ့မေတြ့ေပ။ အဆင္သင့္ရိွေနၾကသည့္ဝန္ထမ္းေတြကေတာ့ သူ႔အားႀကိဳဆိုေနၾကသည္။ ဟိုလူမရိွသည္မို႔ ေလထုကေတာ့ ေအးခ်မ္းေနသည္။
"သခင္ေလးမိုးညေရာင္ကေတာ့ အိမ္မွာမရိွပါဘူး သိပ္မၾကာခင္ျပန္ေရာက္လာေတာ့မွာပါ တစ္ခုခုသံုးေဆာင္ၿပီး ခဏေစာင့္လိုက္မလား"
အိမ္ေတာ္ထိန္း၏စကားကို ညာ အသိအမွတ္ျပဳစြာေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနပါ့မယ္ ဟို သံပုရာရည္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလးတစ္ခြက္ပဲေပးပါေနာ္"
ညာေျပာၿပီး ဧည့္ခန္းထဲဝင္ထိုင္ေနလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ေဘးဘက္နံရံေတြမွာ ခမ္းနားစြာခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီးေတြဆီအၾကည့္ေရာက္မိရင္း ၿပံဳးမိသည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ဟိုလူ႔ပံုေတြပါ ျမင္လိုက္သည္မို႔ မ်က္ႏွာကိုခ်က္ခ်င္းလႊဲမိသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကိုလံုးဝမျမင္ခ်င္ေတာ့ေပ။ ညာေတြရင္းခ်က္ခ်င္း ဧည့္ခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့ၿပီး Kitchen Roomထဲတန္းဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ပဲဆက္လုပ္လိုက္ပါ့မယ္ တျခားလုပ္စရာရိွတာလုပ္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ့"
သူေျပာလိုက္ေတာ့ ဝန္ထမ္းမေလးေတြကအခန္းထဲကေနထြက္သြားေပးၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ညာ သံပုရာရည္ကို ကိုယ္တိုင္ပဲဆက္ေဖ်ာ္လိုက္သည္။
"ဝုန္း!!"
ရုတ္တရက္တံခါးေဆာင့္ပိတ္သံကိုၾကားလိုက္တာေၾကာင့္ ညာ လွည့္ၾကည့္မိလိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းမ်က္လံုးေတြပါျပာေဝသြားခဲ့ၿပီး လက္သီးေတြကိုပါဆုတ္မိလိုက္သည္။
"မင္း! မင္း ဘယ္လိုလုပ္ရိွေနျပန္တာလဲ!"
"အဲ့စကားက ဘယ္သူေမးရမဲ့စကားလဲ အရင္အိမ္ထဲကိုခိုးဝင္လာတာခင္ဗ်ားမဟုတ္ဘူးလား"
တံတိုင္းက ေျပာေနရင္း အေရ႔ွတိုးလာသည္မို႔ ညာ အေနာက္ကိုဆုတ္မိသည္။
"ဘာ! ခိုးဝင္တယ္ ငါက ..."
"ခိုးဝင္လာၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ႂကြက္လိုတကုတ္ကုတ္ေမႊေနတာ ခင္ဗ်ားမဟုတ္ဘူးလား"
"မင္း မင္းေနာ္ ... တံတိုင္းမဟာျမတ္ ရန္လာမစနဲ႔ !"
တံတိုင္းေျပာရင္း အေရ႔ွတိုးသြားလိုက္သည္။ အေနာက္ကိုတျဖည္းျဖည္းဆုတ္ေနသည့္လူကေတာ့ ေျပးေပါက္မရိွေတာ့သလိုမ်ိဳး တုန္လႈပ္ေနခဲ့သည္။
အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔သူ႔ကိုတစ္ခုခုလုပ္ခ်င္ေနပံုရသည့္လူကိုၾကည့္ရင္း တံတိုင္း ေလွာင္ၿပံဳးတစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္သည္။
"မဟုတ္မွ ခင္ဗ်ားေၾကာက္ေနတာလား"
"ဘာ! မင္းကိုငါက ဘာလို႔ေၾကာက္ရမွာလဲ!"
တံတိုင္း ၾကည့္ေနရင္းပင္ အေရ႔ွကေနပိတ္ရပ္လိုက္သည္။ ထြက္သြားဖို႔ျပင္ေနသည့္လူကိုလက္တစ္္ဖက္ကေနျပန္ဆြဲၿပီး သူ႔ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာလက္ေတြကိုေထာက္ထားလိုက္ၿပီး ကိုယ္ေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ၾကားၫွပ္ထားလိုက္သည္။
"မင္း လုပ္ျပန္ၿပီ ငါနဲ႔ေဝးေဝးေန"
"အဟက္! ဘယ္သူကအရင္ဒီေကာင့္ပိုင္နက္ထဲေရာက္လာတာလဲ"
တံတိုင္း ေျပာေနရင္း မ်က္ႏွာေလးနားကို တိုးကပ္သြားလိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည့္လူကေတာ့ မ်က္ႏွာကိုလႊဲမသြားပဲ သူ႔အားရန္စြယ္ေငါေငါႏွင့္ျပန္ၾကည့္ေန၏။ ျဖဴႏုေနသည့္ပါးေဖာင္းေလးေတြေပၚမွာ ေသြးေၾကာစိမ္းေလးေတြလည္းရိွေနသည္။ သူ႔အသားနဲ႔ထိမွာဆိုးလို႔ ကိုယ္ကိုအတင္းက်ံဳ႔ထားေသးသည္။
"ဖယ္ ငါ့ဖုန္းမင္းကားထဲမွာက်န္ခဲ့တယ္ အခုထုတ္ေပး"
"ေပးတာ မေပးတာ ဒီကေကာင္ရဲ့သေဘာပါ မေပးဘူးဆိုလည္း ခင္ဗ်ားဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ"
"မင္းအက်င့္ယုတ္တတ္တာသိၿပီးသား တံတိုင္းမဟာျမတ္! ပါးပါးကိုငါေျပာလိုက္ရင္ မင္းဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ!"
ညာ ေျပာလိုက္ေတာ့ မထီမဲ့ျမင္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ပုခံုးကိုတြန္႔ျပသည္။ ခနဲ႔သလိုေလွာင္ႀကီးႏွင့္ သူေျပာေနသည့္စကားကိုရယ္စရာတစ္ခုလိုျပဳမူေနေသးသည္။
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ပါးပါးကလည္းျပန္လာဖို႔ၾကာၪီးမယ္ထင္တယ္ က်ဳပ္လည္းမၾကာခင္Villaကိုျပန္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ...."
"တံတိုင္းမဟာျမတ္!!"
"လိုခ်င္ရင္လိုက္ယူ"
တံတိုင္း ေျပာၿပီးလွည့္ထြက္သြားသည္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲလက္ေတြထည့္ၿပီး ေအးေအးပင္ေလ်ွာက္သြားခဲ့သည္။
ညာ ေဒါသေတျြဖစ္လြန္းလို႔ အံေတြကိုသာႀကိတ္မိသည္။ အဲ့ဒီေက်ာျပင္ႀကီးကို အေနာက္ကေန ဆြဲကုတ္ပစ္ခ်င္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဖုန္းက သူ႔လက္ထဲမွာမို႔ ညာ အတက္ႏိုင္ဆံုးစိတ္ကိုေလ်ာ့ထားလိုက္ၿပီး ထိုလူ႔အေနာက္ကိုလိုက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။
ညာ အေပၚတက္လာခဲ့ၿပီး သူ႔အခန္းေရ႔ွမွာရပ္ေနမိသည္။ ညာ ထိုအခန္းထဲကိုဝင္လည္းမဝင္ခ်င္ေပ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့Memoriesေတြနဲ႔ျပည့္နက္ေနသည့္ေနရာတိုင္းကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးေရွာင္ခ်င္သည္။ အေဟာင္းေတြကိုလည္း အသစ္ျပန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့သလို ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ သူ႔ႏွလံုးသားေလးကိုလည္း ထပ္ၿပီးမနာက်င္ေစခ်င္ေတာ့ေပ။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဖုန္းျပန္မလိုခ်င္ဘူးလား"
ရုတ္တရက္ တံခါးပြင့္လာၿပီး ဟိုလူ႔မ်က္ႏွာကေပၚလာသည္။ ညာ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာကိုျပန္တင္းလိုက္သည္။
"ေပး ငါ့ဖုန္း!"
"ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ခ်င္ေနသလိုပဲ ေဖ်ာ္ေပးမလား"
"တံတိုင္းမဟာျမတ္! မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ မေဖ်ာ္ေပးႏိုင္ဘူး ငါ့ဖုန္းျပန္ေပး"
"ဒါဆိုလည္း တစ္ခါတည္းျပန္လိုက္ေတာ့!"
ေျပာၿပီး တံခါးကိုဝုန္းခနဲဆြဲပိတ္သြားသည္။ ဘာမျွပန္ေျပာခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပဲ ညာ အခန္းအျပင္မွာက်န္ခဲ့ရသည္။ တံတိုင္းမဟာျမတ္က တမင္သက္သက္ သူ႔ကိုစိတ္ဒုကၡေပးေနတာျဖစ္သည္။
"တံတိုင္းမဟာျမတ္! လူယုတ္မာ တံခါးဖြင့္!"
'ဒုန္း! ဒုန္း!'
ညာ အျပင္ကေန တံခါးကိုတဒုန္းဒုန္းထုေနေပမဲ့တစ္စက္ေလးမွဂရုမစိုက္ေပ။ ညာ ဘာမွထပ္မေျပာခ်င္ေတာ့တာမို႔ ေအာက္ကိုသာျပန္ဆင္းခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ ဒီလူယုတ္မာကိုထပ္ၿပီး ေအာက္က်လည္းမခံခ်င္ေတာ့ေပ။
တံတိုင္း အခန္းအျပင္ကေန ၿငိမ္သြားသည့္အေျခအေနေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္တြန္႔ခ်ိဳးရံုၿပံဳးလိုက္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ဖုန္းထိုင္သံုးေနခဲ့ၿပီး လက္ရိွအေျခအေနကို ေက်နပ္သလိုမ်ိဳးရိွေနခဲ့သည္။
"ေဒါက္! ေဒါက္!"
"တံခါးဖြင့္!"
တံတိုင္း တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ၿပီး အခန္းတံခါးကိုေအးေအးေဆးေဆးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ေကာ္ဖီကိုင္ရင္း အခန္းေရ႔ွရပ္ေစာင့္ေနသည့္လူကိုျမင္လိုက္ရသည္မို႔ ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ရယ္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ကို မေက်နပ္သလိုၾကည့္ေနေသးသည္။
"အဆိပ္ေတာ့ထည့္မထားေလာက္ဘူးမလား"
တံတိုင္းခပ္တည္တည္ပင္ေျပာလိုက္ၿပီး လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ကို ယူလိုက္သည္။
"စိတ္မပူပါနဲ႔ ငါ့ဆီမွာအဆိပ္ကအဆင္သင့္ရိွမေနပါဘူး"
တံတိုင္းက ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ခံုမွာေအးေအးေဆးေဆးဝင္ထိုင္သည္။ ညာ ၾကည့္ေနရင္း စိတ္မရွည္ေတာ့။ အခန္းထဲသာဝင္လာခဲ့ရင္း ဖုန္းကိုကိုယ့္ဘာသာပဲရွာလိုက္ေတာ့သည္။
တံတိုင္း သူ႔အခန္းထဲ ဝင္ေမႊေနသည့္လူကို ေကာ္ဖီေသာက္ရင္းထိုင္ၾကည့္ေနသည္။
ဖုန္းကိုရွာေနသည့္လူကစိတ္မရွည္သလို ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလည္းကိုက္ထားေသးသည္။
တံတိုင္းၾကည့္ေနရင္းပင္ ထသြားလိုက္ၿပီး တကုတ္ကုတ္နဲ႔ သူ႔အခန္းထဲကိုရႈပ္ပြေအာင္ဖြေနသည့္လူအေနာက္မွာသြားရပ္ေနလိုက္သည္။
"တံတိုင္းမဟာျမတ္! မင္း ငါ့ဖုန္း .. အင့္!"
ရုတ္တရက္လွည့္လာသည့္အရိွန္ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းဝင္တိုက္မိၿပီး ပစ္လဲက်သြားတာမို႔ ညာ မ်က္လံုးေတြကိုမိွတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္နာက်င္မႈတစ္စံုတစ္ရာမရိွသည္မို႔ ညာ မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ သူ႔ေအာက္မွာ နီးနီးကပ္ကပ္ရိွေနသည့္လူရဲ့မ်က္ႏွာကိုလည္းျမင္လိုက္ရသည္။ နီးကပ္စြာျမင္ေနသည့္ တံတိုင္းရဲ့မ်က္ဝန္းေတြကိုၾကည့္ရင္း သူ႔ရင္ထဲမသက္မသာျဖစ္လာသည္။
အဲ့ဒီမ်က္ဝန္းေလးေတြကို တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူသိပ္ကိုျမတ္ႏိုးခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီမ်က္ဝန္းေလးနဲ႔သူ႔ကိုၾကည့္တိုင္း အၿမဲတေစရင္ခုန္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲ့ဒီအၾကည့္ေလးေတြေအာက္မွာပဲ သူအႀကိမ္ႀကိမ္က်ရႈံးခဲ့ရဖူးတယ္။
"အဟက္!"
သူေတြးေနစဥ္အေတာအတြင္းမွာပဲ ေလွာင္ရယ္သံခပ္သဲ့သဲ့ကိုၾကားလိုက္ရသည္မို႔ ညာ သတိျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ သူ႔ကိုေလွာင္ၿပံဳးႀကီးႏွင့္စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ႏွာႀကီးေၾကာင့္ ညာ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထလိုက္သည္။
"အင့္! မင္း လႊတ္!"
သူမထခင္မွာပဲ ခါးေတြကေန တင္းက်ပ္ေနေအာင္အဖက္ခံလိုက္ရသည္မို႔ ထလို႔မရေတာ့ေပ။ ထိုလူကေတာ့ ရုပ္တည္ႏွင့္ပင္သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာျဖစ္သည္။
"တံတိုင္းမဟာျမတ္! မင္း...!"
ညာ အတင္းရုန္းကန္လိုက္တိုင္း သူကပိုၿပီးဆြဲခ်ဳပ္လာသည္။ မ်က္စိေရ႔ွကရင္ဘတ္ႀကီးကိုအားကုန္ထရိုက္ၿပီး လြတ္လမ္းကိုရွာမိသည္။ ညာ ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ ဒီလို နီးနီးကပ္ကပ္ရိွမေနခ်င္ဘူး။
"လႊတ္လို႔ေျပာေနတယ္ တံတိုင္းမဟာျမတ္!"
ညာ ရုန္းေနရင္းပင္ ခႏၶာကိုယ္က တစ္ပတ္လည္ၿပီး သူ႔ေအာက္ကိုေရာက္သြားခဲ့သည္။ ညာ့ကိုယ္ကိုအေပၚကေနဆြဲခ်ဳပ္လာၿပီး ညာ့လက္ေတြကို အတင္းဆြဲခ်ဳပ္ေနသည္။
"တံတိုင္းမဟာျမတ္ မင္း လႊတ္စမ္း ပါးပါးေရ ပါးပါး...!!"
"ရႊတ္!"
ရုတ္တရက္ပါးတစ္ဖက္ကိုျဖတ္ခနဲအနမ္းခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ ညာ မ်က္လံုးေတြပါျပဴးသြားခဲ့သည္။ ထိုလူကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလိုပင္ မထီမဲ့ျမင္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ခ်က္ခ်င္း ရင္ဘတ္ႀကီးကိုေဆာင့္တြန္းခဲ့ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚကထရပ္လိုက္ေတာ့သည္။
"မင္းဘာလုပ္တာလဲ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔က အခုလိုေတျြဖစ္ဖို႔အခြင့္ရိွလို႔လား မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ တံတိုင္းမဟာျမတ္!"
"ဘာလုပ္မိလိုက္လို႔လဲ!"
သူေျပာလိုက္ေတာ့ အခ်ိဳးမေျပသည့္လူက လက္ကိုပိုက္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးပင္ေျပာလာသည္။
"မေတာ္တဆျဖစ္သြားတာ ဒီေကာင္က ခင္ဗ်ားကိုနမ္းခ်င္ေနတဲ့ပံုေပါက္လို႔လား မဟုတ္မွ ခင္ဗ်ားအနမ္းခံခ်င္ေနလို႔လား"
"မင္း....!"
ညာ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ အခန္းထဲကေနထြက္ဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့သည္။ ဒီလူယုတ္မာနဲ႔ ဆက္ၿပီးစကားမေျပာခ်င္ေတာ့။ တမင္တကာ သူ႔ကိုလုပ္ခဲ့ၿပီးမွ ေျဗာင္ျငင္းေနတာ ဒီလူ႔မွာအရွက္ဆိုတာ နည္းနည္းေလးမွရိွပံုမေပၚေပ။
"ေနၪီး!"
ရုတ္တရက္ အေနာက္ကေနလက္ကိုဆြဲလာတာေၾကာင့္ ညာ ေဆာင့္ရုန္းပစ္လိုက္သည္။
"ဒီမွာ ခင္ဗ်ားဖုန္း ဟိုေခြးေကာင္ကိုအေရးတႀကီးဆက္စရာရိွေသးပံုရတယ္ ယူၿပီးဒိုးလိုက္ေတာ့"
ညာ့ သူ႔လက္ထဲဖုန္းကို ခ်က္ခ်င္းဆြဲယူပစ္လိုက္ၿပီး....
"မင္းမႏွင္လည္းငါသြားမွာပါ မင္းငါ့ကိုလာမႏွင္နဲ႔ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္းကိုလည္း မင္းဆဲေနစရာမလိုဘူး မင္းမမိုက္ရိုင္းနဲ႔"
စကားအဆံုး၌ တံတိုင္းရဲ့မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းမဲေမွာင္သြားခဲ့သည္။ လက္သီးကိုတင္းေနေအာင္ဆုပ္ရင္း....
"အခုခ်က္ခ်င္းထြက္သြားလိုက္ေတာ့! သြား ခ်က္ခ်င္းသြား!!"
"တံတိုင္းမဟာျမတ္ ငါ့ကိုမႏွင္နဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္"
တံတိုင္း ဘာကိုမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ အခန္းထဲကလူကို ခ်က္ခ်င္းအျပင္ကိုတြန္းထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
"အင့္ လူယုတ္မာ! တံတိုင္းမဟာျမတ္ လူယုတ္မာ!"
ညာ ေအာ္ေျပာခဲ့ၿပီးတာနဲ႔ ေအာက္ထပ္ကိုေျပးဆင္းခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ ပါးေပၚက က်လက္စမ်က္ရည္ေတြကိုလည္း ဖယ္သုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး အိမ္ထဲကေနသာ အျမန္ထြက္လာခဲ့မိေတာ့သည္။
မုန္းသည္။ တံတိုင္းမဟာျမတ္ဆိုတဲ့လူကို ညာ သိပ္မုန္းသည္။
TBC....