အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေရာက္လာစရာအေၾကာင္းမရွိတဲ့ဒီေနရာ။ နကၡတ္လွည့္ေတာင္မၾကည့္ခ်င္မိတဲ့အထိပင္။ ေထာင္ဆိုတဲ့အရာ သူဘယ္ဘဝကဘယ္လိုခ်ဳပ္ႏွောင္ခဲ့ဖူးတယ္မသိ။ ဒီဘဝမွာသူျပန္လည္ခ်ဳပ္ႏွောင္ခံခဲ့ရတာ ( ၁၂ )ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလပင္။ သူ႕ရဲ႕ဘဝသက္တမ္းတဝက္က ဒီေထာင္ထဲမွာကုန္ဆုံးခဲ့ရၿပီမဟုတ္လား။ နကၡတ္စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားေပမယ့္ သူ႕ဘဝကအခုတစ္ကေနျပန္စရေတာ့မည္။ ဘယ္အရာကိုစရမွန္းမသိ ဘယ္ကိုသြားလို႔သြားရလာရမွန္းလဲမသိေတာ့တဲ့အေျခအေနပင္။ ေရွ႕ဦးတည့္ရာထြက္လာမိတဲ့သူ။
ႏြေရာသီ၏ပူျပင္းမႈ႕က လူကိုပိုၿပီးပ်င္းရိေစသည္။ နကၡတစ္ေယာက္လမ္းမထက္က အပစ္မရွိတဲ့ေက်ာက္ခဲေလးတစ္လုံးကိုကန္ေက်ာက္လိုက္မိတယ္။ ေရာက္တက္ရာရာကိုဦးတည္လို႔ေလွ်ာက္သြားမိခဲ့တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႕မွာျပန္စရာအိမ္လဲမရွိတာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့သူကတစ္ေကာင္ႂကြက္ေပါ့ေလ။ ျပန္စရာအိမ္မရွိတဲ့သူဟာ ဘယ္ကိုသြားလို႔ ဘယ္ကိုလာရမွန္းမသိေအာင္ကို လမ္းေပ်ာက္လို႔ေနတာ။
ဟူး....
နကၡတစ္ေယာက္သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကိုသာခ်လိဳက္မိတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းသြယ္တစ္ခုထဲသို႔ခ်ိဳးဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုေတြ႕ရသည္။ လမ္းေလွ်ာရ္လာခဲ့ရတာလဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီမို႔ ဗိုက္ကလဲအခ်က္ျပလို႔ ဆာေလာင္ေနေၾကာင္းကိုေျပာေနၿပီေလ။ ေရသန့္တစ္ဘူးကိုလက္ကကိုင္ကာ ေမာလွ်င္ေရေသာက္၊ ဗိုက္ဆာလွ်င္ေရေသာက္နဲ႕မို႔ လက္ထဲကေရသန့္ဘူးေလးဟာလဲ လက္က်န္ေရအနည္းငယ္ေတာင္မရွိေတာ့ပါ။ ဒီေရသန့္ဘူးေလးေတာင္ ေထာင္ကအထြက္ လမ္းမနားကေနေတြ႕လို႔ ဝယ္လာလို႔ေသာက္ရတာ။
ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ားတို႔ေတြးေနသလိုပါပဲ။ က်ဳပ္ကေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္။ ေထာင္ထြက္မွ လတ္လတ္ဆက္ဆက္ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္ပါ။ အခုမနက္မွလြတ္လာတဲ့သူေလ။
" ထမင္းတစ္ပြဲခ်ေပးပါ။ ဟင္းကေတာ့အဆင္ေျပရာေပါ့။ "
ထိုအခ်ိန္ေနာက္ထဲကေန ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။
" ဦးေလး ဘာဟင္းနဲ႕သုံးေဆာင္မလဲဗ်။ ငါး၊ၾကက္၊ ဝက္၊ သည္းျမစ္၊..... အကုန္ရွိတယ္။ "
" ေအး...ဝက္သားနဲ႕ခ်ကြာ။ ငါလဲဝက္သားဟင္းမစားရတာၾကာၿပီ။ "
ေကာင္ေလးကသူမွာတာကိုနားေထာင္ၿပီး ေနာက္ထဲကိုအလ်င္အျမန္ပဲေျပးဝင္သြားတာကိုေတြ႕ရတယ္။ နကၡတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ ေရႏြေးၾကမ္းအိုးထဲကေရႏြေးၾကမ္းကိုခြက္ထဲထည့္ကာထားလိုက္တယ္။
ခလြမ္း....
ဆိုင္ေနာက္ထဲကတစ္စုံတရာက်ကြဲသံဟာ သူထိုင္ေနရာဆီသို႔ပ်ံ့လြင္လာတာေၾကာင့္ နကၡမသိမသာေနာက္ထဲသို႔အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္။ အသံပဲၾကားရၿပီး ဘာမွေတာ့မျမင္ရ။ ဒါ့ေၾကာင့္နကၡလဲေရႏြေးၾကမ္းကိုမႈတ္ကာေသာက္ရင္း ဆိုင္ထဲကိုမ်က္လုံးေဝ့ၾကည့္မိတယ္။ ဆိုင္ရဲ႕အျပင္အဆင္ကသိပ္ေတာ့မဆိုးပါ။ ေန႕လည္ဖက္မို႔ထင္သည္ ဆိုင္ထဲမွာ သူကလြဲလို႔က်န္တဲ့သူမရွိပါ။
" ဟဲ့အေကာင္ နင္လုပ္လိုက္ရင္အဲ့အတိုင္းပဲ။ အခုေတာ့ငါ့ပန္းကန္ေတြက်ကြဲကုန္ၿပီ။ "
ေအာ္ဟစ္အသံနဲ႕အတူ ေဒါက္ခနဲျမည္ဟာလဲ လွိုင္ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ အထဲကအေဒၚႀကီး၏စူးဝါးတဲ့ေအာ္သံဟာလဲ ၾကားမေကာင္းေအာင္ရွိေနတယ္။
" လက္ကဆပ္ျပာနဲ႕ဆိုေတာ့ ေခ်ာ္က်သြားတာပါေဒၚေလးရယ္။ ကြၽန္ေတာ္တမင္လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ "
ေကာင္ေလးရဲ႕ေတာင္းပန္သံနဲ႕အတူ ဝမ္းနည္းသံတို႔ကိုလဲသူၾကားရပါေသးတယ္။
" သြားေသနာေကာင္ေလး။ အခုဒါေတြအရင္ရွင္း။ နင္နဲ႕ငါၿပီးမွေတြ႕မယ္။ "
အေဒၚႀကီးရဲ႕ႀကိမ္းေမာင္သံ၊ ေဒါသသံေတြဟာ အရမ္းကိုစိတ္ညစ္စရာေကာင္းလြန္းတယ္။
" ဦးေလးလိုအပ္တာရွိရင္လဲ ေျပာပါဗ်။ "
အေစာနကေကာင္ေလးဟာ မ်က္ေရစက္လက္နဲ႕သူ႕က္ို ထမင္းဟင္းမ်ာလာခ်ေပးတယ္။ ပါးျပင္မွာမ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားကိုေတြ႕ေတာ့ နကၡတစ္ေယာက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရ၏။ ေကာင္ေလးဟာ အသက္အ႐ြယ္ရွိလွ ဆယ္ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္ေပါ့။ လက္မွာလဲျပတ္ရွထားတာေၾကာင့္ ေသြးစေလးဟာထြက္လို႔ေနတယ္။
" ေကာင္ေလးမင္းလက္က....."
ေကာင္ေလးဟာ အားနာတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႕သူ႕ကိုၾကည့္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္အၾကာႀကီးေတာ့မဟုတ္။ ခနေလးပါ။ ေကာင္ေလးဟာေနာက္ထဲကိုေျပးဝင္သြားပါတယ္။
" ဟဲ့ေသနာေကာင္။ နင္ကေရွ႕မွာအၾကာႀကီးဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ။ နင့္အေဖရွိေနလို႔လား။ ျမန္ျမန္ခ်ၿပီးျမန္ျမန္ျပန္မလာဘူး။ နင့္ေၾကာင့္က်ကြဲသြားတဲ့ပန္းကန္ကိုနင္ျပန္ေရာေပး။ "
ဆိုင္ရွင္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အေဒၚႀကီးဟာအေပါက္ဆိုးလွတယ္လို႔နကၡထင္မိသည္။
နကၡဟာေကာင္ေလးကိုသနားသြားမိတယ္။
လူေတြဟာကိုယ့္ကိုက်မနားပဲ အျခားသူတစ္ေယာက္ကိုသနားမိတာဟာ သိပ့္ကိုရယ္ခ်င္စရာေကာင္းတာပဲ။ နကၡဆိုတဲ့သူဟာလဲ ေထာင္ကေနထြက္လာတာကိုေမ့ေနတာေလ။ အခုခ်ိန္မွာသူေနစရာမရွိေသး၊ သြားစရာလဲမရွိေသးသလို၊ ဘယ္မွာေနလို႔ဘယ္သြားရမွန္းမသိေသးတာကိုေတာင္ အျခားသူကိုသနားမိေနတာကလဲ ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ျပန္ေတြးမိတယ္။
နကၡထမင္းကိုဝက္သားဟင္းရယ္၊ ခ်ေပးလာတဲ့ငပိရည္တို႔စရာနဲ႕အခ်ဥ္ရည္းဟင္းကို ထမင္းနဲ႕နယ္ဖက္ကာစားပစ္လိုက္တယ္။
အင္း...သူဒီလိုမစားရတာၾကာၿပီေလ။ ၾကာဆိုသူေထာင္က်တာကဆယ္ႏွစ္ေလ။ ဆယ္ႏွစ္။ ဆယ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာ အျပင္ေလာကႀကီးမွာ အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီမလား။
နကၡတစ္ေယာက္ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေတာ့ အိတ္ေထာင္ထဲကေငြအခ်ိဳ႕ကိုထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ဘဝကေပးတဲ့သင္ခန္းစာေတြရယ္၊ ေထာင္ထဲကေပးလိုက္တဲ့သင္ခန္းစာေတြရယ္ေၾကာင့္ သူအေတာ္ေလးေနာင္တရခဲ့ပါသည္။
အိတ္ေထာင္ထဲကေငြစအခ်ိဳ႕ဟာလဲ သူေထာင္ထဲမွာအလုပ္လုပ္ရင္းရခဲ့တဲ့ေငြစမ်ားျဖစ္သည္။ မ်ားမ်ားစားစားရယ္မဟုတ္ေပမယ့္ လတ္တေလာသုံးစြဲဖို႔ေတာ့အဆင္ေျပေလာက္သည္။
" ေငြရွင္းမယ္။ "
သူ႕အသံကိုၾကားတာနဲ႕ေကာင္ေလးကေျပးထြက္လာတယ္။ သူ႕ေဘးနားမွာရပ္လာတာကိုလဲေတြ႕ရတယ္။
" တစ္ေထာင့္ငါးရာပါ။ "
နကၡေငြကိုေရတြက္ကာ ေကာင္ေလးကိုေပးလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေနာက္ေန႕ေတြမွာလဲ ဒီဆိုင္ေလးမွာ ဗိုက္လာျဖည့္ရမယ္လို႔ေတြးမိလိုက္တယ္။ ထမင္းကလဲလွ်ံပယ္လို႔ အမ်ိဴးအမည္ဟင္းအခ်ိဳ႕ရယ္ ဝက္သားႏွစ္တုံးပါတဲ့ဟင္းရယ္ကိုမွ တစ္ေထာင့္ငါးရာဆိုတာကေတာ့ တန္လြန္းတယ္မဟုတ္လား။ ဒီပိုက္ဆံေလးေတြမကုန္ခင္ေတာ့ သူအလုပ္တစ္ခုအျမန္ရွာရမည္။ မဟုတ္ရင္သူ႕အတြက္စားေသာက္စရာလဲခက္ခဲမယ္မဟုတ္လား။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေက်ာတစ္ခင္းစာေနရာကို အရင္ရွာရေပအုံးမည္။
နကၡထမင္းဆိုင္ေလးကေနထထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေရွ႕ဦးတည့္ရာကိုေပါ့။ အလုပ္ရွာရမွာထက္ေနစရာအရင္ရွာရအုံးမွာေလ။
ႏြေ၏ပူျပင္းမႈ႕ကိုအံ့တုလို႔ လမ္းမထက္မွာေျခလွမ္းတို႔ကႏွေးေကြးစြာ။ သူေနထိုင္ခဲ့ရာ ၿမိဳ႕ကေလးကိုျပန္ခ်င္စိတ္မရွိသလို၊ ေမေမ့ကိုလြမ္းေပမယ့္လည္း အိမ္ကိုမျပန္ခ်င္ပါ။ သူ႕ေၾကာင့္နဲ႕ေမေမအမ်ားႀကီးစိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရဖူးၿပီးမလား။
နကၡအေတြးမ်ားနဲ႕လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုေတြ႕ရသည္။ သူေက်ာင္းထဲကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဦးဇင္းႀကီးတစ္ပါးဟာ တံျမက္စည္းလွဲေနတာကိုေတြ႕ရသည္။ နကၡအေတြးမ်ားမေနေတာ့ပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲကိုလွမ္းဝင္လိုက္တယ္။ ဦးဇင္းႀကီးကိုထိုင္ကန္ေတာ့လိုက္တယ္။
" ဒကာႀကီးက ဒီနယ္ခံမဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ ဒကာႀကီးကိုတစ္ခါမွမေတြ႕မျမင္ဖူးဘူး။ "
" တင့္ပါးဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကဒီနယ္ခံမဟုတ္ပါဘူးဘုရား။ အျခားၿမိဳ႕ငယ္ေလးကေနပါ။ တပည့္ေတာ္ ဒီေန႕မွေထာင္ကေနထြက္လာတာပါဘုရား။ "
နကၡဦးဇင္းႀကီးကိုေလွ်ာက္တင္လိုက္တယ္။ ဦးဇင္းႀကီးကေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႕ရွိေနသည္။
" ဒါဆိုဒကာႀကီးက ဘယ္ကိုသြားလို႔ဘယ္ကိုလာမွာလဲ။ "
" အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ဘယ္ကိုသြားရမွန္းမသိေသးတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ဦးဇင္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တပည့္ေတာ္ခနေလာက္ခိုးနားခြင့္ေတာင္းခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ "
" အင္း...ဦးဇင္းကအဆင္ေျပပါတယ္။ ဒကာႀကီးေနခ်င္သေလာက္ေနပါ။ "
ဦးဇင္းႀကီး၏ခြင့္ျပဳေပးမႈ႕ေၾကာင့္ နကၡဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခနေတာ့ေနခြင့္ရခဲ့ၿပီ။
" ေမာင္လုံး။ ဟဲ့ ေမာင္လုံး။ "
" မွန္ပါ့ဘုရား။ "
" ဒီဒကာႀကီးကို ေနရမယ့္ေနရာလိုက္ျပေပးလိုက္အုံးကြဲ႕။ လိုအပ္တာေတြကိုလဲ ကူညီေပးလိုက္အုံး။ "
ေမာင္လုံးဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကဆယ္ႏွစ္သားအ႐ြယ္ေလာက္သာရွိအုံးမည္။ ဦးဇင္းႀကီး၏အမိန့္ေၾကာင့္ ေမာင္လုံးဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက သူ႕ကိုေနရမည့္ေနရာကို ဦးေဆာင္ကာေခၚသြားေတာ့သည္။
" ဦးေလးက ဘယ္ကေနလာတာလဲဗ်။ ကြၽန္ေတာ့နာမည္ကိုလဲမွတ္ထား။ ေမာင္လုံး။ ဒီေက်ာင္းမွာကပၸ္ိယေမာင္လုံး။ လိုအပ္တာရွိရက္ ကြၽန္ေတာ့ကိုေျပာ။ အကုန္ရေစရမယ္။ "
ေမာင္လုံးဟာ လူေကာင္ကပိန္ပိန္ေလးမို႔ စကားကလဲသြက္လွသည္။ ေမာင္လုံးက သူေနရမည့္ေနရာကိုျပကာ ျပန္ေျပးထြက္သြားတယ္။ နကၡဒီေက်ာင္းမွာခနေတာ့ ေသာင္တင္ေနရအုံးမည္။
နကၡပါလာတဲ့အဝတ္ထုပ္ကေလးကိုခ်ကာ ဦးဇင္းႀကီးရွိရာကို ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူလာတုန္းကအတိုင္းပါပဲ ဦးဇင္းႀကီးကတံျမက္စည္းလွည္းက်င္းေနတုန္းမို႔ နကၡတ္ဦးဇင္းႀကီးဆီကေန တံျမက္စည္းကို လက္လႊဲယူလိုက္တယ္။
" တပည့္ေတာ္လွည္းလိုက္ပါ့မယ္ဘုရား။ "
ဦးဇင္းႀကီးက သူ႕ထံကိုတံျမက္စည္းလႊဲေပးၿပီးေတာ့ သူ႕ေဘးနားမွာပဲရပ္လို႔ေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။
" အရွင္ဘုရား ေဟာ..ဟိုနားေလးမွာထိုဂ္ေနပါ့လား။ တပည့္ေတာ္ ေက်ာင္းတဝန္းလုံးကို လွည္းက်င္းလိုက္ပါမယ္။ "
ညေနေစာင္းမက်တက်အခ်ိန္ရယ္မို႔ ဦးဇင္းႀကီးကိုထိုင္ခိုင္းရသည္။ ဒါေတာင္ဦးဇင္းႀကီးက ေဆာ့ေနတဲ့ေမာင္လုံးတို႔ ကေလးတစ္စုကိုေခၚကာ အမွိုက္မ်ားကို ကူႀကဳံးေပးရန္နဲ႕ပစ္ေပးရန္ကိုမိန့္ၾကားေတာ့သည္။
ကေလးငယ္မ်ားကလဲ အားတက္သေရာလုပ္ကိုင္ကူၾကသည္။ တခနေလးအတြင္းမွာပဲ ကေလးငယ္ေတြနဲ႕နကၡတ္ဟာအဖြဲ႕က်သြားတယ္။
ညေနေစာင္းေတာ့နကၡတ္ေရမိုးခ်ိဳးရန္ျပင္ေတာ့သည္။
" ဦးေလး။ ဒီမႈတ္ဆိတ္ေတြရိတ္ပစ္ပါ့လားဗ်ာ။ ဒါဆိုဦးေလးကအရမ္းၾကည့္ေကာင္းမွာ။ "
ေမာင္လုံးရဲ႕စကားေၾကာင့္ နကၡတ္ၿပဳံးမိပါေသးတယ္။ သူဒီမႈတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမႊးေတြမရိတ္ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ ေခါင္းကဆံပင္တို႔ပင္ ေက်ာေပၚကိုဝဲက်လိဳ႕ေနခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။
" ဦးေလးအတြက္ဆပ္ျပာနဲ႕ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္။ "
ေမာင္လုံးေပးလာတဲ့ဆပ္ျပာနဲ႕ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္။ ေသးငယ္လွတဲ့ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဘူးရယ္ဆပ္ျပာေသးေသးေလးရယ္ေပါ့။
" ေက်းဇူးပဲကြာ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ ဦးနဲ႕လိုအပ္တာေလးေတြသြားဝယ္မို႔မင္းလိုက္ခဲ့ေပးမယ္မလားေမာင္လုံး။ "
" အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ။ "
ေမာင္လုံးနဲ႕သူဟာသူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္လို႔ေပါ့။ နကၡတ္ေရကိုတဝႀကီးခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ေရဟာ ထုံမွိုင္းေလးလံေနတဲ့သူစိတ္ကိုၾကည္လင္သြားေစသည္။
A/N တစ္ေန႕တစ္ပိုင္းတင္ေပးမွာပါေနာ္။
March
12.3.2024