នៅមុននេះបន្តិចនៅក្នុងបន្ទប់ដែលមានមនុស្សបីនាក់គេងនៅលើគ្រែម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានភាពអស់កម្លាំងរៀងៗខ្លួន
បុរសម្នាក់ដែលនៅកណ្ដាលគេសាច់ដុំហាប់ណែនកំពុងគេងលក់យ៉ាងសុខស្រួលតែក៏ត្រូវអ្នកនៅម្ខាងទៀតធ្វើឲ្យភ្ញាក់
«អាល្អិតចង្រៃយ៍ឯងសុីព្រហ្មចារ៉ាយើងឯងងាប់ទៅៗកុំចង់មានថ្ងៃរស់ឲ្យសោះ យើងខំរក្សាព្រហ្មមចារ៉ាមក២៨ឆ្នាំដើម្បីទុកឲ្យមនុស្សយើងស្រលាញ់តែឯងបែរជាមកបំផ្លាញគ្មានសល់អាចង្រៃយ៍...»
ថេហ៍ភ្ញាក់ឡើងមកឃើញខ្លួនឯងនៅក្នុងសភាពបែបនេះងើបឡើងយកខ្នើយខ្លួនទៅវាយជុងហ្គុកខ្លាំងសឹងតែធ្វើឲ្យគេផុតដង្ហើមម្ដងៗ
«អូយ៎...អូនឈប់វាយបងទៅបងស្រលាញ់ទើបបងធ្វើបែបនេះអូនមកនិយាយគ្នាសិនបងនឹងទទួលខុសត្រូវ...»ជុងហ្គុកងើបយកដៃចាប់ខ្នើយដែលវាយខ្លួនមិនឈប់នោះជាប់
«យើងក៏ស្អប់ឯងដែលអាល្មោភកាមតណ្ហា...ងាប់ទៅយើងក៏មិនលើកលែងឲ្យឯងដែលបើទោះបីឯងទទួលខុសត្រូវក៏ដោយ...»
ជីមីននៅម្ខាងក៏គប់ខ្នើយធ្វើឲ្យជុងហ្គុកត្រូវមួយខ្នើយហើយដេកផ្កាប់មុខទៅនឹងភ្លៅរបស់ថេហ៍
«អូ...សខ្ចីស្អាតណាស់...អូយ៎!!»
«ដល់ពេលនេះហើយឯងនៅតែឆ្គួតទៀតយើងមិនចង់ឲ្យឯងទទួលខុសត្រូវអ្វីឡើយ...យើងខ្ពើមមិនចង់សូម្បីតែការទទួលខុសពេលឯងរំលោភពួកយើង...យើងចង់ត្រឡប់ទៅវិញកក់សំបុត្រយន្ដហោះមកឲ្យពួកយើងភ្លាម...»
ថេហ៍ធ្វើមុខកាចៗដាក់ជុងហ្គុកឃើញបែបនេះក៏ប្រញាប់ទៅកក់សំបុត្រភ្លាមៗ
«តែបងពិតជាស្រលាញ់ពួកអូនមែននេះមិនអាណិតបងទេហេស៎ស្រលាញ់ទៅណា៎តើបងមិនល្អត្រង់ណាបានអូនមិនស្រលាញ់បង...»ជុងហ្គុក
«បងពីហែងនឹងរំលោភពួកយើងតែពេលទៅដល់កូរ៉េវិញពួកយើងលែងត្រូវជាអ្វីនឹងគ្នាហើយធ្វើដូចគ្មានរឿងនៅយប់មិញនេះកើតឡើងចុះយើងមិនស្រលាញ់ឯងទេ...»ជីមីន
«ហើយហែងគិតថាយើងស្រលាញ់ហើយអាណិតមនុស្សដែលរំលោភយើងតើមែនដែលមែនទេ?ឈប់ឆ្គួតទៅតោះជីមីនពួកយើងរៀបចំខ្លួនទៅវិញយើងទៅជួបនូណាវិញមនុស្សបែបនេះថ្ងៃក្រោយសូមកុំជួបទៀត...»
ថេហ៍កាន់ដៃជីមីនដើរចេញពីបន្ទប់នេះទុកឲ្យជុងហ្គុកនៅម្នាក់ឯងទាំងក្រៀមក្រំ
«នេះ...នេះយើងធ្លាប់តែស៊ីគេហើយបោះបង់គេចោលដល់ពេលមកចំពីរនាក់នេះយើងបែរជាមានអារម្មណ៍យើងនេះអស់តម្លៃល្បល់យោតើជានេះអារម្មណ៍ស្អីនឹង...»
ជុងហ្គុកខឹងនឹងខ្លួនឯងណាស់ដែលពីយប់នោះទប់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងមិនបានធ្វើឲ្យមនុស្សដែលខ្លួនប្រាកដថានឹងស្មោះជាមួយលែងត្រូវការទុកគេចោលដូចកាកសំណល់
«ឌីន...ឯងឆាប់រៀបចំសំបុត្រយន្តហោះណាដែលលឿនឲ្យប្រញាប់យើងនឹងត្រឡប់ទៅវិញនៅថ្ងៃនេះហើយចុះម៉ាក់របស់យើងគាត់មានទៅណាខ្លះ...»
«បាទចៅហ្វាយលោកស្រីគាត់មិនបានទៅណាច្រើនទេក្រៅពីទៅផ្ទះអ្នកស្រីគីមនឹងនាំគ្នាទៅស៊បភីងនៅឯផ្សារនោះឯងលោកកុំបារម្ភអីពេលនេះគាត់គឺកំពុងនៅផ្ទះរបស់អ្នកស្រីគីមអ្នកនាងនូណានឹងមិត្តចៅហ្វាយក៏នៅទីនេះដែលពួកគេទើបតែមកដល់ទេ...»
ឌីនជាកូនចៅជំនិតរបស់ជុងង្គុកគ្រប់ពេលគេចេញ ទៅណាឆ្ងាយតែងទុកគេដើម្បីនៅមើលថែម្ដាយរហូត
«បានហើយរៀបចំឲ្យយើងជាប្រញាប់...»
«បាទចៅហ្វាយ...»
«របស់ដែលយើងចង់បានហើយរឿងអីត្រូវបោះបង់ពាក់កណ្ដាលទីនោះមនុស្សយើងគឺមិនដែលចុះ ចាញ់អ្វីងាយៗឡើយចាំសិនចុះអូននៅបន្តភាពខ្មើតរបស់អូនបន្តបន្តិចទៀតបងនឹងធ្វើឲ្យអូនខ្មើតដាក់បងលែងបានហើយថេហ៍ជីមីន...»
ជុងហ្គុនិយាយបណ្ដើរញញឹមបណ្ដើរមនុស្សដូចគេនេះឬត្រូវចុះចាញ់គ្មានពាក្យថាចាញ់នៅក្នុងវចនា នុក្រមរបស់ចនជុងហ្គុកឡើយ
ផ្ទះត្រកូលគីម
«នូណាក្មួយ...នេះមកជាមួយមីងឃូឬម៉េចក៏មិនព្រមហៅបងជុងមកផងទៅកូន...»ម៉ាក់ជុងហ្គុក
«អត់ទេអ្នកមីងគេមិនមកជាមួយខ្ញុំទេព្រោះពេល នេះគេកំពុងតែមានក្ដីសុខជាមួយនឹងសង្សារណាអ្នកមីងសូមអបអរអ្នកមីងកំពុងតែជិតមានកូនប្រសារហើយ...»នូណា
«ហាស៎!!មែនទេមីងឃូ?នេះអាកូនម្នាក់នេះទៅធ្វើស្អីទៀតហើយមិនដឹងថាវាទៅមានស្រីនៅឯណាទៀតទេនៀកចរិកកែលែងឡើងតែម្ដងហើយ...»
«ចាស៎...អ្នកម៉ាក់ពេលនេះកូនមានរឿងចង់មាន រឿងចង់ប្រាប់ម៉ាក់មួយនោះគឺ...»
នូណានាងកាន់ដៃមីងឃូបម្រុងនឹងនិយាយទៅហើយតែក៏មានមនុស្សដើរចូលមក
«ម៉ាក់!!កូនមកហើយ...»
«ជុងហ្គុក!!!កូនមកហើយ?ក្រែងនូណានាងទើបតែនិយាយថាកូនកំពុងនៅជាមួយស្រីណាក៏មិនដឹងមែនទេ?»អ្នកស្រីចន
«មានឯណាម៉ាក់កូនមិនបាននៅស្រីណាគេប្រហែលជានូណានាងច្រឡំហើយ កូនមានរឿងត្រូវនិយាយគ្នាជាមួយនឹងនូណាបន្តិច...នូណាមកនេះ...»
ជុងហ្គុកមិននិយាយច្រើនទុកវ៉ាលីនៅមួយឡែកសិនហើយក៏ដើរតាំងៗអូសដៃនាងក្រមុំទៅធ្វើឲ្យចាស់ៗឯនេះយល់ច្រលំមិនតិចទេ
«មើលទៅពីរនាក់នេះប្រហែលជាខឹងគ្នារឿងអ្វីហើយបានជាមកតាមលួងគ្នាដល់ទីនេះ...»
អ្នកស្រីគីមនិយាយទាំងសើចតិចៗមិនខ្វល់ពីវត្តមានរបស់មីងឃូដែលឈរនៅជិតឡើយ