World
Warning: R-18
"Ang aga niyo naman nagising. Lalo ka na Simon dapat alas dyes pa gising mo."
Muli kong pinasadahan ng tingin ang sarili ko sa salamin. Nakasuot ako ng asul na button down shirt at black slacks. Itinali ko rin ang mahaba kong buhok bago ako nagsuot ng anti-radiation na salamin.
Sa salamin naman ay kitang-kita ko ang tulalang mukha ng mag-ama ko sa likuran ko. Parehas na bagong gising habang pinapanood ako.
"Hanggang anong oras ka?" tanong ni Simon.
"1 lang siguro. Dalawa lang naman klase ko for this day. Bakit?"
"Susunduin kita tapos ako na maghahatid sa'yo sa New Bilibid."
"Paano si Sol? Walang kasama ang anak natin. Kaya ko naman kasi pumunta doon nang mag-isa," kalmado kong sagot.
Umiling siya. "Nakausap ko na si Caleb. Siya na raw munang bahala kay Sol dahil namimiss siya ni Primo at Odette."
Nilingon ko si Sol at tumango siya sa akin. Binalik ko ang pansin ko kay Simon na mukhang pursigido talaga na samahan ako na bisitahin si Kuya Adam. Wala na siguro akong magagawa. Mas magaan naman talaga sa pakiramdam kapag kasama ko si Simon sa pagpunta doon.
"Sige, chat ka na lang kapag papunta ka na."
Kinuha ko naman ang bag ko bago ko hinalikan si Simon sa labi niya. Sunod naman ay hinalikan ko rin si Sol sa pisngi niya. Nagulat nga lang ako nang makita ko si Simon na may hawak na susi.
"Ihahatid ka namin," antok na sabi niya.
"Bakit pa? Kaya ko naman. Matulog pa kayo dahil ang aga pa. Tingnan mo parang babagsak pa iyang mata mo!"
Sol chuckled. "Sige na po please. Sama na po kami na maghatid sa'yo."
"Aba ang bata pinaandaran na ako ng Tagalog. Oh siya sige na ihatid niyo na ako," halakhak ko.
Napatalon pa si Sol dahil sa pagpayag ko. Almost 7 AM pa lang kasi at 8 ang klase ko. Suot pa ni Sol ang set niya ng pajamas habang si Simon naman ay nakasuot pa ng green na shirt at black na short. Halatang antok na antok pa dahil sa mata niya.
Si Sol ulit ang nasa gitna namin habang naglalakad kami patungo sa private elevator landing. Parehas na pwesto pa rin hanggang sa makababa kami at makarating sa parking area.
20 minutes lang nang makarating kami sa school. Tatanggalin ko na sana ang seatbelt ko nang hawakan ni Simon ang braso ko.
"Ano iyon? May nakalimutan ba ako?"
Kumunot ang noo ko nang makita kong may inabot na box si Sol kay Simon. Bumilis agad ang tibok ng puso ko. Shit, don't tell me?
I mean... nagkabalikan naman na kami. Masaya na ako sa sitwasyon namin pero handa na ba ako? Handa na ba akong magpakasal sa kaniya?
"Simon... uh ano..."
He raised an eyebrow. Binuksan niya yung box at nakita kong may lamang chocolate iyon! Binalik niya rin kay Sol tapos kinain iyon ng anak namin.
Huh? Tangina?
Nagpapabukas lang pala ng chocolate ang anak ko?! Ano ba naman itong mga iniisip ko?! Agad na nag-init ang pisngi ko kahit hindi naman nila alam na naisip kong magpo-propose si Simon sa akin. Nakakahiya!
"Darlene, huwag mo kalimutan na susunduin kita mamaya." He swiftly kissed my lips. "I love you. Ingat ka. Magme-message na lang ako mamaya."
Ngumuso ako at tumango. Hindi ko pa rin magawang makapagsalita dahil sa kahihiyan na naisip ko. Alam ko namang masyado pang maaga para sa proposal. Naiintindihan ko naman kung gugustuhin niya na ganito muna kami. Matagal din naman kasi kaming nagkahiwalay.
Sol waved her hand. Parang ayaw na niya akong pansinin dahil busy siya sa chocolate niya.
"Take care po!" she giggled.
"I love you. Ingat din kayo," agaran kong sagot nang matauhan na ako sa mga iniisip ko.
Nagmamadali akong pumasok dahil sa kahihiyan. Pakiramdam ko nga halata sa mukha ko iyon pero bahala na! Mawawala rin naman ito kapag nagturo na ako. Idi-distract ko na lang ang sarili ko para makalimutan ko iyon.
"Since, we're running out of time hindi na muna ako magpapa-quiz para maihabol ko ang mga lesson na kailangang ma-discuss bago ang midterms niyo."
Naghiyawan agad ang buong klase. Nagkibit na lang ako ng balikat at nagpatuloy sa pagtuturo. Noong una, gusto ko pa sanang makipag-close sa section na ito pero pagkatapos ng ginawa nila sa akin? Nagtuturo na lang ako ngayon dahil iyon ang responsibilidad ko.
"Class dismissed," I firmly announced.
Mabilis kong niligpit ang mga gamit ko. Wala nang balak na makipag-usap pa sa mga estudyante sa section na ito. Matapos iyon ay lalabas na sana ako nang makita kong nilapitan nila ako.
"Yes? May tanong pa kayo?" istrikta kong tanong.
Inabutan ulit nila ako ng chocolate. Bumaba ang tingin ko doon. Last time na binigyan nila ako, pinagtulungan nila ako. Akala ko chocolate pero maanghang na pagkain pala. Kinuhaan pa nila ng video kaya paano ko matatanggap ito?
"Gusto lang po sana namin humingi ng tawad sa ginawa namin," sinsero nilang sinabi.
"Just don't do it again," tipid kong sagot.
Kinuha ko ang chocolate at hindi na sila nilingon. Pagkarating ko sa faculty room ay agad kong iniwan sa mesa ko ang chocolate. Sa sobrang lala ng trust issue ko hindi ko alam kung kakainin ko pa ba iyon.
Huminga ako nang malalim. Pinulot ko ang chocolate at itinapon sa basurahan.
It was disheartening to do this—throwing away something that maybe they really wanted to give me, but I just can't risk it now. I've been betrayed many times and have trusted again, only to experience betrayal once more. Look where that has brought me. As much as I want to trust again, I just can't now, and probably, I will never trust again.
"Hala, tinapon mo yung chocolate?" tanong sa akin ng kapwa ko teacher.
I nodded. "Allergic ako... eh."
Tumango naman siya. Mukhang kumbinsido sa sagot ko.
"Congratulations nga pala! Balita ko nagkabalikan na kayo ni Simon Benitez? Ang swerte mo sa kaniya. Pagkatapos ng ginawa mo tinanggap ka pa rin niya," dire-diretso niyang sinabi.
I gulped. "O-oo nga." Hindi nga pala nila alam ang tungkol sa ginawa sa akin ni Kuya Adam.
"Bihira na lang ang ganiyang lalaki ngayon. Tatanggapin ka pa rin kahit... alam mo na. Bakit naman kasi may mga taong hindi marunong makuntento sa isa? Si Simon na iyan oh!" dagdag pa niyang patutsada.
I balled my fist in anger and disappointment, all of which led to my frustration over what my brother did. Surely, I wasn't careful that night. I am to be blamed too, but the results? It would have been fine if only I was affected, but Solstice? Her health? I don't mind my image getting tainted, basta huwag lang maapektuhan ang anak ko.
Kinuha ko ang phone ko para tingnan kung may mensahe na ba galing kay Simon. Nakita ko ang recent message niya. Thirty minutes na ang nakalipas at sabi niya papunta na siya. Ilang saglit lang ay tumunog ang phone ko.
"Nasa labas na ako. Saan ka?" I heard his low groan.
"Uh... palabas na rin."
"Hintayin na lang ba kita dito o gusto mong pumasok ako d'yan?"
Umiling ako. "Hindi na. Ito na naglalakad na ako palabas."
Sa kabilang kamay ay hawak ko ang phone ko habang naglalakad ako palabas ng campus. May mga estudyante pa akong nakasalubong na binati ako. Nginitian ko lamang sila at tinanguan.
Muntikan na akong mapaatras nang makita ko si Simon na nakasandal sa kotse niya. Kabilaan din ang flash ng camera dahil nandito lang naman ang isa sa pinakasikat na celebrity sa bansa! Nag-init ang pisngi ko nang makita kong titig na titig siya sa akin. Para bang walang pakialam na nakikita siya ng mga tao ngayon.
"Hindi ka na dapat lumabas..." bulong ko sa kaniya nang makalapit ako sa kaniya.
He planted a quick kiss on my lips. "Hmm... bakit?"
I was stunned by his sudden movement. He kissed me in front of all these people, where cameras are everywhere! And he doesn't seem to mind it at all. It was as if he wanted to give them a good show!
"Ang dami—"
"Maraming tao? So what, Darlene? I stopped caring about what people will say about us and focused only on what matters most in my life." He inhaled sharply and smirked. "You and our daughter."
Sumimangot ako nang pagbuksan niya ako ng kotse. Agad naman akong pumasok dahil kanina pa ako naiirita sa dami ng flash ng camera. Sumunod din naman si Simon pero sinamaan ko siya ng tingin.
"Si Sol?" tanong ko sa kaniya.
May kinuha naman siya sa backseat at nilapag niya iyon sa harap ko. Take out iyon galing sa restaurant ni Zero. Nagsusumigaw ba naman ang The Boulevard sa maliit na paper bag kaya agad kong binuksan iyon.
"Idinaan ko muna kay Caleb. She wants to stay there for the night. Pinayagan ko na dahil mukhang sabik sa mga pinsan niya."
Ngumuso ako. "Mabuti naman. Sunduin na lang natin bukas kasama sila Primo at Odette. I want to take care of them. Is that fine with you?" I inquired.
"Kung anong gusto mo, iyon din ang gusto ko."
"But that would be difficult on your part. Imbes na isang bata lang, magiging tatlo pa."
He shook his head. "Ayos lang, Darlene. Ayos lang sa akin."
"At dadalhin ko na rin sa atin yung isang kasambahay sa mansyon para magbantay sa kanilang tatlo. Lalo na kapag wala ako at wala ka rin."
A small smirk played across his lips. I couldn't help but smirk as well. I can imagine our own little family—me and Simon, Solstice, together with Primo and Odette. Just the five of us, or maybe we can adopt a pet, perhaps a dog. It was fun thinking about all of it, and honestly, I couldn't ask for more.
Almost 3 PM nang makarating kami sa New Bilibid. Sobrang init, sobrang sikip, pero mas nangingibabaw ang kaba at galit ko habang hinihintay ko ang taong sadya ko sa araw na ito. Hinawakan ni Simon ang kamay ko nang mahigpit. Binigyan ko siya ng maliit na ngiti.
Nanatili ako sa upuan ko nang makita ko ang taong tiningala ko simula pa noong bata ako. Bagsak na bagsak ang balikat niya. Ang dating gwapo at maamo niyang mukha ay napalitan ngayon ng lungkot at pagsisisi. Nangingitim ang ilalim ng mata, ang katawan ay puno ng galos at pasa. Kahit sa malayo, hindi ko maikakailang talagang agaw pa rin ng pansin si Kuya Adam. Matangkad, matipuno ang katawan, at mukhang respetado kung hindi mo siya kilala.
Suot niya ngayon ang kulay kahel na shirt at faded na maong jeans. May posas ang mga kamay at may pulis na nakaalalay sa kaniya hanggang sa makarating siya sa harap ko.
"Alcazar, dalaw mo. 30 minutes lang!" sigaw ng pulis.
Tinanguan ko ang pulis. Muli kong pinasadahan ng tingin si Kuya Adam na ngayon ay nakaupo na sa harapan ko. Hindi man lang magawang tapunan ako ng tingin. Nilapag ko sa harap niya ang pagkain na hinanda ko kanina.
"Aakuin ko na ang responsibilidad sa pag-aalaga kay Primo at Odette. Pag-aaralin ko sila. Palalakihin ko nang maayos," panimula ko.
Nag-angat siya ng tingin sa akin. Bahagyang nanlaki ang mata. His mouth fell open, mukhang may gustong sabihin pero tinikom niya ang bibig.
"Kayo lang naman ang may kasalanan sa akin. Labas na doon ang mga bata at isa pa, napamahal na sila sa akin kaya hindi ko kayang makita na lumaki sila ng wala man lang kung sinong gumagabay sa kanila."
"S-salamat, Darlene." Tipid na sagot ni Kuya Adam.
Sa malapitan ay kitang-kita ko ang hiwa sa labi ni Kuya Adam. Pinapabugbog ba siya dito? Hanggang braso kasi ay puro sagot at pasa. Ang sabi pa sa akin ay hindi raw bago dito na magkaroon ng riot sa mga preso.
"Kumusta ka dito?" nag-aalala kong tanong.
Even after what he did to me, I still find myself checking up on him... setting aside what he did... I cannot deny that he was a good brother to me. For the past six years, when I was lost, he helped me stay sane. And as I was growing up, he never treated me as if I were any different. He put me on a pedestal and made me feel like a princess.
"Darlene..." namamaos niyang tawag. "Don't hold yourself back. Shout at me. Curse me. Magalit ka na lang sa akin."
Natauhan ako dahil sa sinabi niya. Ang pag-aalala sa puso ko ay napalitan na naman ng galit. Bumuhos ang luha ko sa magkahalong disappointment at poot.
"Tangina... ka." Hirap na hirap kong sinabi.
Simon gently rubbed my back. Panay bulong din siya sa akin na kaya ko ito at kasama ko raw siya kaya huwag akong mag-alala. It helped me na kahit papaano ay kumalma.
"Bakit mo ginawa iyon? Anong pumasok sa isip mo?" tanong ko ulit.
I looked at my watch. 10 minutes na pala ang nakalipas pero wala pa ring nangyayari sa pag-uusap namin.
"Hindi ko lang kasi maisip na sa lahat ng tao? Ikaw pa talaga! Parang ang layo kasi... hindi naman kasi iyon ang pagkakakilala ko sa'yo kaya bakit?! Bakit mo ginawa iyon?!"
"I wanted to achieve something... to step out from the image I created by following our parents' whims... I want to rebel... I want to be free," he answered hoarsely.
"You are free!" I spatted angrily.
He flinched. "No, I'm not! Do you know what it's like to live without getting to do what you really want? To pretend that I enjoy all of it? Freedom is all I wanted, Darlene. One thing that I am very envious of you for is that you get to do what you want while I do not."
Natahimik ako dahil sa sinabi niya. I've known Kuya Adam as someone prim and proper. Matalino, gwapo, at karespe-respeto. He achieved a lot of things at a young age. Licensed chemist, psychiatrist, at may perpektong pamilya. Nasa kaniya na ang lahat ng hinihiling ng isang average na tao.
"In that world, I am free, Darlene. I get to do what I want because in that world... it is lawless... no rules that I must abide by, and all I want is to create a happy world with happy people living in it." His words taunted my mind, sending shivers down my spine. I couldn't believe they came from his mouth.
"W-what the fuck are you talking about?!"
"The world we wanted, Darlene. It sounds promising, isn't it?"
Medyo napaurong ako dahil sa sinabi ni Kuya Adam. Hindi ako makapaniwala sa narinig ko! Nasisiraan na siya ng bait. Imposible ang gusto niya!
"You're insane..." iyon lang ang nasabi ko.
"Six years ago, nakita kong malungkot ka. With all the issues circulating around involving you and your boyfriend." Nilingon niya si Simon "Including our family. In that moment, I knew you were the perfect subject fo—"
Hindi ko na pinatapos ang sasabihin niya dahil sinampal ko siya nang malakas. Nanginginig ang balikat ko at walang tigil ang luha ko sa pagtulo. He took advantage of me! Tangina akala ko man lang ay manghihingi siya ng tawad sa akin! Mali ako na umasa pa ako na makakarinig ako ng magandang salita sa kaniya ngayon.
"Putangina mo! Mabulok ka sana dito!" sigaw ko.
"Tinulungan lang k—"
I cut him off. "Tulong? Tanginang iyan. Nasaan ang tulong doon kung nasira ang buhay ko?! You're a hopeless case, Kuya. Just continue fantasizing about the world you wanted for yourself... behind bars."
May mga lumapit na pulis sa amin. Gusto ko pa sanang sugurin si Kuya pero tinalikuran ko na siya. Hindi ko na mapigilan ang mga luha ko sa pagtulo. Habang si Simon naman ay nakahawak lang sa baywang ko habang inaalalayan ako. Patuloy ako sa pagpunas ng luha ko na hindi pa rin matigil sa pagtulo.
Hanggang sa makarating kami sa sasakyan ay patuloy pa rin ako sa pag-iyak. Niyakap ako ni Simon habang patuloy pa rin ako sa paghagulgol.
"Maling desisyon na pumunta pa ako dito. Sana hindi na ako umasa. Sana hindi ko na siya pinakinggan!" I lamented.
"Ang sakit tangina. Hindi gano'n ang pagkakakilala ko sa kaniya. Iba siya sa Kuya Adam na minahal ko! Hindi gano'n. Hindi madamot. Hindi nasisiraan ng bait."
Simon kissed my tears. "I love you. I love you."
"Can you believe it? I even gave him the benefit of the doubt! Kahit matapos niya akong i-drug noong gabing iyon! Umasa pa rin ako pero tanginang iyan sana hindi na lang pala."
Ilang minuto pa akong humagulgol bago ako tuluyang kumalma. Inabutan ako ni Simon nang isang bote ng tubig. Kinuha ko iyon at agad na ininom. Medyo kumalma na rin ako kahit papaano. Mabuti na lang ay nirespeto ako ni Simon.
Ramdam ko ang pagpipigil niya kanina na suntukin si Kuya Adam pero hinayaan niya lang ako. Hindi rin siya nakisali kahit pa nadamay siya sa kagaguhang ginawa sa amin.
"Thank you, Simon."
He kissed my hand again. "Are you okay?"
"Ayos na ako. Halika? Uwi na tayo. Gusto ko na munang magpahinga."
Ipinikit ko ang mata ko bago ko sinandal ang ulo ko sa headrest. Hindi ko namalayan na nakatulog agad ako. Dala na rin siguro ng sobrang pagod ngayong araw. Nagising na lang ako nang marahang tinapik ni Simon ang braso ko.
"We're here. Kaya mo bang maglakad? Do you want me to carry you?" malambing niyang tanong. Nakita ko rin ang naglalarong ngiti sa labi niya.
Mahina ko siyang tinulak. Natatawa na rin dahil nag–uumpisa na naman siya na mang-asar sa akin.
"Hindi na. Kaya ko naman ang sarili ko," I frowned.
Narinig ko ang halakhak niya habang naglalakad kami papunta sa sarili niyang elevator. Hinuli niya pa ang isa kong kamay at pinaglaruan. Para bang nawala ang lahat ng pagod at poot ko dahil kay Simon. Ang cheesy pakinggan... pero totoo ngang nakakapawi ng pagod at lungkot ang presensya ng isang tao.
"Luto tayo ngayon. Bihira lang na wala si Sol kaya sulitin na natin," sabi niya.
I arched my brow. "Sulitin? What do you mean by sulitin?"
He playfully smirked. Pinamulahan naman ako ng pisngi.
"Manonood ng movies. Magkatabi matutulog. Sulit diba?"
I frowned. "Oo. Sulit nga."
"Bakit parang ayaw mo ng idea ko?" he chuckled.
"Sinabi ko bang ayaw ko?"
"But if you have something in mind, let me know."
Nakarating na kami sa condo niya pero patuloy pa rin siya sa pang-aasar sa akin.
"Ano? Wala kaya!" defensive kong sagot.
He licked his lips. "Come on. You can tell me."
I glared at him.
"Wala nga. Tangina naman nito!" iritado kong sagot.
But then I found myself writhing in pleasure under him. My head fell back, my body convulsing, my vision turning into a galaxy of stars as Simon continued to thrust his tongue inside me. Hindi ko na maangkin ang sarili ko dahil parang siya na ang nagmamay-ari nito. Not that I mind though. I am his to begin with.
"Simon! Ah! Ah!"
He continued to kiss me down there before plunging two fingers inside me. I had felt like I was going crazy with pleasure that I didn't know where to focus. His right hand was busy rolling and pinching my nipple, and his other hand was busy finger fucking me. And the fact that his tongue was also licking and sucking my insides was enough for me to burst.
It was too much. All of it.
"I can't..." Hindi ko na makilala ang boses ko. "Simon! Ah!"
Halos sabunutan ko siya nang maramdaman ko ang dila niya. He licked the juice that gushed out from me. His lustful eyes darted on me. Agad na sumilay ang ngisi sa labi niya bago niya dinilaan ang ilang katas na natira sa labi niya. Tangina, that was hot!
"You taste so good. Walang kupas," namamaos niyang sinabi.
Napalunok ako nang umahon siya para pumatong ulit sa akin. Hinawakan ko ang batok niya para muli siyang halikan.
"Sulit?" natatawa kong tanong.
He grinned. "Not yet." Bumaba ang tingin niya doon. Nanlaki ang mata ko. Ang laki!
After a few minutes I was moaning out loud. Simon pushed himself inside me. His thick and long length destroying my insides as he fuck me relentlessly. His veins popped out as he continued to thrust harder... and deeper.
I can't help but adore his body, covered with tattoos, and I noticed something on the lower left of his chest, near the placement of the human heart. It was written in cursive form, but I could read it well... it was small... but I knew it was my name.
"My name is tattooed on your chest," I pointed out.
Nakita kong dumako ang tingin niya sa kamay kong nanatili doon. Sa pictures noon, mahirap basahin itong tattoo niya dahil sobrang liit lang. Ngayong nasa malapit lang siya malinaw na malinaw sa akin na pangalan ko iyon.
"Because I love you," he answered before claiming my lips again.
Another hard thrust was all it took for me to explode into pieces again, but like what Simon always does. He managed to lick all of it, as if he was trying to complete me piece by piece, like I am some sort of art.
"Sulit na," natatawa niyang bulong sa akin.
Hindi na ako nakasagot dahil sa magkahalong pagod at antok. Niyakap ko na lamang si Simon bago ko pinikit ang mata ko
Maaga kaming nagising kinabukasan dahil susunduin namin si Sol kasama na rin si Primo at Odette. Hindi ko alam kung paano nakumbinsi ni Kuya Caleb ang mga bata pero sabi niya sa akin ay sasama raw sa akin ang dalawa.
"Daan muna tayong pet shop," sabi ko kay Simon.
Mukhang nagulat naman si Simon sa sinabi ko pero tumango siya.
"Alright."
Huminto kami sa isang pet shop. Isang oras din kaming nagtagal doon bago namin napagkasunduan na bumili ng shih tzu. 6 months old pa lang iyon, ang kulay ay magkahalong kulay itim at puti. Muli kong sinulyapan ang aso na binili namin na ngayon ay nasa cage na. Namimilog ang mata nito habang nakatingin sa amin.
"Hello, cutie." Humagikhik ako nang marinig ko ang mahina niyang tahol.
Matapos iyon ay nakarating na kami sa mansyon. Si Simon ang may bitbit sa cage habang naglalakad kami papasok. Hindi pa kami tuluyang nakakapasok sa loob nang salubungin ako ng mga bata.
"Daddy! Mommy!" si Sol na halos tumalon pa.
Sa likuran niya ay nakita ko si Primo at Odette na nakayuko.
"Kuya..." I kissed Kuya Caleb's cheek.
Sa gilid niya ay katabi niya ang isang babae na ngayon ko lang nakita. Nginitian ko naman siya bago ko tinapunan ng tingin si Kuya Caleb.
"She's Maia. My wife," nahihiya niyang sinabi.
Mabuti naman at hindi si Kendra ang nakatuluyan niya!
"The wedding was rushed. We were both excited pero invited kayo sa church wedding namin. Next month," dagdag pa niya.
Ay, hindi kami pwedeng magpakasal ni Simon. Sukob pa naman iyon. Ngumuso naman ako sa naisip ko. Hindi pa nga nagpo-propose itong si Simon sa akin tapos kasal agad?!
"Hi, Maia! Masaya ako na ikaw ang nakatuluyan ni Kuya," makahulugan kong sagot.
She nodded shyly. "Thank you."
Matapos iyon ay yumuko ako para mapantayan ko ang tingin ni Primo at Odette.
"Tita..." sabay nilang sinabi bago nila ako sabay na niyakap.
I chuckled. Naramdaman ko rin na umiiyak silang dalawa habang yakap ako. Tumingala ako kay Simon at nginitian niya ako.
"Sorry po," sabay ulit nilang sinabi.
Ginulo ko ang buhok nila parehas. Bumitaw sila sa yakap bago ko pinunasan ang mga luha sa mata nila.
"Hindi naman galit ang Tita sa inyo kaya huwag kayong mag-sorry," malambing kong sagot.
Tumayo ako at inilahad ko ang magkabilang kamay ko sa kanila para mahawakan.
"Halika na? Si Tita na ang bahala sa inyo."
Napangiti naman sila. "Yehey!"
Muli kong tiningnan si Kuya Caleb at ang asawa niya. Sinuklian ko sila ng ngiti bago kami naglakad palabas ng mansyon. Hawak ko sa magkabilang kamay si Primo at Odette. Sa tabi naman nila ay si Sol na nakahawak sa kamay ni Simon, habang ang isang kamay ni Simon ay bitbit ang cage ng bago naming alaga.
I couldn't help but smile as I looked at us. Simon glanced at me and smiled too. Maybe healing isn't like those fairy tales with happy endings, where everything magically falls into place, and I forget everything. In reality, I'll never forget. It's etched in my heart forever. Maybe it's just learning to live with my demons and accepting that this is my life now, with these people I call family.