Şans denilen şeye inanmazdım. Ben şansımı bu zamana kadar hiç bulamadım veya hiç bir zaman, çok şanslıyım diyemedim.
Ben hep kendi şansımı, kendim yarattım.
"Şanslısın ki, benle iş birligi yapacaksın" bana küçümser bakışlar atarak sırıtan adamın yüzüne, bıçak ile derin bir kesik izi bırakmak istesemde, kendime hakim oldum.
"Ben şanslı olmam, şansımı kendim yaratırım." Onun bakışlarına karşılık vererek tam karşısında dikidim. Parmak uçlarımda yükselerek, dudaklarımı kulağına yaklaştırarak fısıldadım. "Eğer şans denilen zırvalıga inanıyorsan" cümlemi bitirmeden, hafif çenesini kasmış ve gözleri ile alev atan çehresine bakıtım. "Senin en büyük şansın ben olurum."
Geri çekilen taraf ilk o oldu ve her zamanda o olacaktı. Kimse bana geri adım attıramazdı. "Egonu bıçakların gibi törpülemeni öneririm Sonay" kendince bana laf sokan ukalıyı kenera ittim.
"Kes sesini Giray dışarda ekipten sağ adam kalmadı. Senin saçma şansın ile uğraşacak vakitte degiliz" dememle beni kolumdan tutup duvara yasladı.
Dudaklarını benim gibi kulagıma yaklaştırarak fısıldadı. "En büyük şansım sen degilmiydin?" kaşlarını alayla kaldırarak devam etti. "Eğer en büyük şansım sensen, ölmene izin verecek değilim." dedikten sonra belimdeki kemerde takılı olan bıçagı ne ara aldı bilmiyorum ama şimdi yüzsüz gibi sırıtarak bana geri uzatıyordu. Eliden koparırcasına bıçağımı aldım. Sinirle yüzüne bakarken, o hala gıcık gıcık gülümsüyordu, geri çekilmeyecegini anlamıştım pisliğine bana daha çok yaklaşıyordu.
Tam erkekliğene sert bir tekme atmam ile inliyerek geri çekildi. Dizlerinin üstüne bükülmüş bir şekilde bana bakarken, onu daha çok sinir etmek için üzerine egilip tam konuşmaya başlıycaktımki, arkamdan gelen adım sesleri ile dikleştim.
Kahretsin, dikkatim dağılmıştı ve düşman bizi çoktan yok etmeye başlamıştı. Arkamdaki kafama yaslan soguk namlunun ucu beni korkutmuyordu, aksine içimdeki yok etme canavarını devreye sokuyordu.
Sonay
Giray