Als Rob terugkomt van een vergadering met een klant, verwacht hij Milo door het huis te zien rennen terwijl Raoul moeite heeft om hem bij te houden, Matthyas op zijn gebruikelijke plek aan het aanrecht schoolwerk te maken, en Koen weggestopt in zijn kamer. Wat hij echter niet verwacht (zelfs niet in het geringste), is een huis dat stil is, behalve het zachte geluid van een oude komediefilm op de televisie.
Hij fronst, kijkt rond in de open ruimte, gluurt in de keuken voordat hij dichter bij de woonkamer komt. Hij bevriest wanneer hij dichtbij genoeg is om over de rugleuning van de bank tegenover de televisie te kijken, een glimlach die zijn gezicht overneemt bij het zien van de twee jongens die uitgestrekt over de bank liggen.
Koen heeft zijn voeten op de salontafel gelegd, hangt laag op de bank met zijn armen over zijn middel gekruist, kin rustend tegen zijn borst en ogen gesloten in slaap. Matthyas ligt met zijn hoofd op de armleuning, één arm onder zijn hoofd en de andere over de zijkant van de bank hangend, zijn benen opgetrokken met zijn voeten rustend tegen de dij van de oudere jongen.
Het blijkt dat de jongere van de twee niet helemaal slaapt, want wanneer Rob dichtbij genoeg komt, knipperen zijn ogen open en draait hij zijn hoofd naar de man, zijn wenkbrauwen vermoeid samengetrokken voordat hij glimlacht.
"Oh. Hé, Rob," begroet hij rustig, zich voorzichtig opduwend tot een zittende positie alsof hij Koen niet wil wekken. "Heb je een goede dag op het werk gehad?" Vraagt hij beleefd.
Rob glimlacht, reikt uit om de jongen door zijn haar te aaien. In de paar weken dat Raoul en zijn kind permanent bij hen zijn komen wonen, is hij behoorlijk genegen geraakt aan de veertienjarige - niet alleen het soort genegenheid dat je hebt voor de zoon van je vriend, maar meer het soort dat je hebt voor je eigen kind.
"Ja, kerel, niet slecht. Wie heeft deze jongen uit zijn kamer gesleept? Hij komt normaal gesproken alleen voor eten naar buiten na school," zegt hij met een vleugje humor en spijt in de woorden.
Matthyas haalt zijn schouders op, kijkt even naar hem en dan terug naar Koen. "Ik vroeg of hij een film wilde kijken en hij zei ja. Moet behoorlijk moe zijn geweest, want hij viel in slaap ongeveer vijftien minuten nadat we begonnen waren," zegt hij, en Rob heeft het gevoel dat er misschien meer aan de hand was dan dat, maar hij wil de jongen niet ondervragen. Voor nu is hij gewoon blij dat de twee oudere jongens het goed met elkaar kunnen vinden, want hij begon te vrezen dat Koen Matthyas nooit zou erkennen. Dit is vooruitgang, besluit hij.
"Ja, ziet er zo uit. Hoe was school?" Vraagt hij rustig, terwijl hij naar de armleuning loopt waar het hoofd van de jongens eerder rustte. Mat leunt achterover tegen het kussen en trekt zijn knieën tegen zijn borst, armen eromheen geslagen.
"Het was oké. Heb een hoop huiswerk te doen, maar ik denk dat het nu wel kan wachten. Mijn vader heeft Milo trouwens mee naar buiten genomen. De tuin in, geloof ik, want Milo wilde in de regen spelen," zegt hij, en kijkt dan op naar de man met grote ogen. "Maar maak je geen zorgen, papa heeft ervoor gezorgd dat hij een jas aanhad en alles."
Rob lacht daarom, knikt. "Ik vertrouw erop dat de man weet wat hij doet. Je kweekt geen kind zoals jij zonder er behoorlijk goed in te zijn," prijst hij, glimlachend wanneer de jongen een beetje bloost, zijn schouders ophalend.
"Ik ben bijna verdronken op een zwembadfeestje toen ik vijf was omdat hij was vergeten mijn zwembandjes om te doen," zegt hij, grijnzend.
Hij snuift, wrijft weer door het haar van de jongen. "
Zie je, vriend, dat is het soort ding waar je me niet over moet vertellen als de man alleen is met mijn negenjarige."
Alsof op commando gaat de voordeur weer open, waardoor een zeer natte Raoul tevoorschijn komt met een bundel natte jas in zijn armen waar Rob even een moment voor nodig heeft om te beseffen dat het eigenlijk Milo is. De ogen van het kind zijn gesloten, krullen nat aan de voorkant waar ze uit de capuchon van zijn jas springen, gekruld tegen de borst van de man met een kleine glimlach die aan zijn lippen trekt.
Raoul glimlacht wanneer zijn ogen op Rob vallen terwijl de man opstaat van de armleuning van de bank. "Hij heeft zich wild gerend door in plassen te springen en is in slaap gevallen in de boomhut. Ik ga hem naar bed brengen," fluistert hij, kijkend naar het kind met een warme glimlach die Rob's hart doet fladderen.
Rob knikt, staat op van de bank en klopt een paar keer op Mat's schouder voordat hij de andere man volgt naar de gang, stoptend wanneer hij bij de deuropening van Milo's slaapkamer komt. Hij kijkt met het sterkste gevoel van liefde in zijn hart toe hoe Raoul zorgvuldig om de rommel van Lego-blokken en poppen op de grond heen stapt en het slapende kind voorzichtig op zijn bed neerlegt voordat hij zijn schoenen en jas uittrekt zonder hem op de een of andere manier wakker te maken.
Vervolgens reikt hij met een zachte aanraking uit om de natte blonde haren van de jongen van zijn voorhoofd te strijken en buigt hij voorover om een kus op zijn voorhoofd te drukken. Het kijken naar het gebaar laat tranen in Rob's ogen springen om de een of andere reden.
Hij veronderstelt dat het komt doordat Milo voor het eerst in zijn leven twee ouders heeft. Zijn vader en de vader van Koen zijn vertrokken voordat de jongste hem ooit heeft leren kennen, en Rob kan zijn ex-man dat nooit vergeven. Maar nu heeft Raoul op de een of andere manier die rol beter vervuld dan wie dan ook ooit zou kunnen.
Raoul kijkt verbaasd wanneer hij naar de deuropening stapt waar Rob tegenaan leunt en zijn betraande ogen ziet. "Wat is er aan de hand? Is er iets gebeurd op het werk?" Vraagt hij zachtjes, meteen bezorgd.
En Rob moet lachen om de onwetendheid van de andere man. Hij schudt zijn hoofd, glimlacht naar zichzelf, heft zijn hand op om zijn vingers zachtjes over Raoul's voorhoofd en slaap te laten glijden voordat hij liefdevol zijn wang omvat. Hij kantelt zijn hoofd naar voren totdat hun voorhoofden tegen elkaar liggen. "Ik hou echt fucking veel van je," fluistert hij.
Raoul glimlacht alleen maar, zijn wangen worden roze. "Nou, mooi. Want ik hou ook echt fucking veel van jou."
*
Later die avond zit Mat achter zijn bureau in zijn kamer en staart hij blanco naar de pagina met wiskundewerk voor hem. Hij zou het waarschijnlijk allemaal met gemak kunnen afmaken als hij zich zelfs maar lang genoeg kon concentreren om de vragen te lezen.
Zijn hoofd voelt zo druk dat het misschien wel uit elkaar barst, en hij weet niet waarom. Er is gewoon veel gebeurd sinds het begin van de zomer. Eerst werden ze uit hun huis gezet en moesten ze twee weken lang in een hostel wonen na een vreemde gaslek, daarna verhuisden ze naar Rob en zijn zonen, daarna moesten ze permanent verhuizen zonder de kans te krijgen om afscheid te nemen van het appartement. Nu houdt hij geheimen met Koen van alle mensen, terwijl hij er al die tijd zo zeker van was dat de oudere jongen hem haatte.
Het is niet alsof het een groot probleem is, hij is goed in het bewaren van geheimen en er is geen sprake van dat hij ooit een belofte aan iemand zou breken. Het is gewoon dat Koen een paniekaanval had, en dat is ernstig. Wat als het weer gebeurt en hij er niet is om te helpen, en niemand anders het weet, zodat Koen er helemaal alleen mee moet omgaan - Matthy weet hoe het is om je helemaal alleen te voelen als je worstelt. Het was ook niet goed voor hem afgelopen keer.
Dus nee, hij is niet echt zeker of huiswerk nu bovenaan zijn lijst met prioriteiten moet staan, zelfs als hij er een hoop van moet doen en het hem enigszins stresseert.
Hij wrijft vermoeid in zijn ogen, de pen valt op het bureau en rolt dan van de rand af, luid kletterend op de grond te midden van de stilte van het huis. Hij zucht, de moeite niet nemend om ernaar te reiken, in plaats daarvan zijn slapen wrijvend in de hoop de pijn te verlichten die daar ontstaan is sinds hij Koen uit een paniekaanval heeft gekregen eerder.
"Hey, jongen," sist een stem vanuit de deuropening. Matthy schrikt een beetje, draait zich in de stoel om over zijn schouder te kijken, dwingt een vermoeide glimlach af wanneer hij ziet dat zijn vader bij zijn bed staat, gekleed in zijn pyjama's en eruit ziet alsof hij net wakker is geworden. "Een beetje laat om schoolwerk te doen, vind je niet?"
Matthy fronst bij dat, kijkt naar het raam om te zien dat het al pikdonker is buiten.
Alsof hij zijn gedachten kan lezen, stapt zijn vader dichterbij, hurkt om zijn pen op te pakken en blijft dan daar, naar hem kijkend. "Het is bijna twee uur 's nachts, jongen. Hoe zit het ermee dat je jezelf in bed stopt en dit allemaal even laat voor wat het is?"
"Maar sommige ervan moeten morgen worden ingeleverd, pap. Ik - ik weet niet eens hoe het al twee uur is, het was pas elf uur toen ik voor het laatst keek," mompelt hij, de pen van de man aanpakkend en hulpeloos naar het werkblad kijkend.
De hand van zijn vader rust op zijn pols bovenop het bureau, glimlacht zachtjes naar hem, hoewel zijn wenkbrauwen gefronst zijn. "Ik schrijf wel een briefje voor je of bel morgen wel naar school, oké? Je hebt veel veranderingen meegemaakt, ze zullen je vast wel wat speling geven," zegt hij, zijn hoofd schuddend terwijl hij opstaat en een hand uitsteekt naar de jongen.
Matthy pakt hem vast, laat zichzelf van de stoel omhoog trekken en naar zijn bed leiden als een kind. Zijn vader gaat zelfs zo ver dat hij de lakens voor hem terugslaat, ze tot aan zijn kin optrekt zodra hij eronder kruipt. De hand van zijn vader duwt zijn haar weg van zijn voorhoofd.
"Voel je je oké? Zet school niet te veel druk op je of zo?" Vraagt hij zachtjes.
Hij schudt zijn hoofd, glimlacht. "Nee, pap. Het gaat wel. Ik had gewoon niet door hoe laat het was," zegt hij geeuwend, een hand uit de dekens halend om zijn knokkels tegen een oog te wrijven.
"Rob zegt dat jij en Koen vanavond samen een film hebben gekeken," zegt de man na een moment, er tevreden uitzien. "Ik ben blij dat jullie tweeën goed met elkaar kunnen opschieten."
Mat glimlacht bij dat, knikt oprecht want dat doet hij ook. "Ja," zoemt hij, geeuwt opnieuw en laat zijn vader weer zijn ogen sluiten. Papa zoemt zachtjes, staat op van het bed. "Ik hou van je, jongen."
"Hmm," glimlacht Matthy. "Ik hou ook van jou, pap."
Het licht gaat uit en de deur sluit.
Zodra hij weer alleen is, overstromen de gedachten.
Ondanks hoe moe hij is, duurt het bijna nog twee uur voordat hij in slaap valt.