Raoul laat een zucht ontsnappen terwijl hij zichzelf neerploft op een van de bankjes achterin het kleine café waar hij al meer dan drie jaar werkt, zijn benen bonzend van een ochtend rennen achter klanten aan die hem vaak met minachting bekijken.
Hij slaat er geen acht op, gewend aan de hooghartige eisen en afkeurende blikken ondertussen, meer bezig met de zorgen om zijn kind dan wat dan ook vandaag. Het is de eerste schooldag en hij was er niet eens om Matthy uit te zwaaien vanochtend, omdat zijn baas had geëist dat hij aanwezig zou zijn om te openen.
Misschien zou hij zich een paar jaar geleden minder zorgen hebben gemaakt - voornamelijk omdat Matthy's moeder er destijds was om hun zoon naar school te brengen, maar ook omdat het kind destijds anders was. Voordat ze stierf. Er is veel gebeurd in de afgelopen drie jaar sinds haar dood, en het grootste deel van die verandering heeft betrekking op Matthyas.
Hij weet hoe angstig de jongen wordt over de eerste schooldag elk jaar. Hij had er moeten zijn.
Hij stuurt het kind meteen een bericht zodra zijn telefoon tot leven komt.
>> hey jongen, alles goed gegaan?
Hij krijgt vrijwel onmiddellijk een antwoord, kijkt op de tijd en weet dat de school op dit moment waarschijnlijk pauze heeft.
Mat
>> Prima, pap. Maar alle jongens zijn deze zomer als twee centimeter gegroeid, dus nu ben ik een van de kleinsten en dat is balen.
Raoul glimlacht bij zichzelf. Het is een voortdurende nachtmerrie geweest voor het kind, zijn lengte. Zijn moeder had vanaf dat hij een baby was gezegd dat hij nooit lang zou worden, en het lijkt erop dat ze gelijk had.
Hoezeer hij het ook nooit aan Matthyas zou toegeven, Raoul is blij. Hij zou het vreselijk vinden als zijn jongen hem zou overtreffen in lengte, het zou een constante herinnering zijn dat hij opgroeit.
>> De beste dingen komen in kleine pakketjes, vriend. Ben je zeker dat alles in orde is?
Mat
>> Je zegt dat alleen omdat je zelf ook klein bent, pap. En ja, ik ben zeker.
>> Ben je nu klaar met het helikopterouderschap? Ik moet terug naar de les.
>> love you :)
Raoul leest het bericht een paar keer opnieuw, glimlacht van opluchting en voelt zijn hart zich vullen bij het laatste deel. Hij haat het om te denken dat hij bijna zijn zoon was kwijtgeraakt, niet lang nadat hij zijn vrouw had verloren. Hij dankt elke dag zijn geluk dat hij zich net op tijd had herpakt om te beseffen hoe slecht de dingen waren afgegleden voor Matthyas, voordat het te laat was.
>> Hou nog meer van jou, jongen. Fijne dag :)
Zijn telefoon gaat over op het moment dat hij het bericht verstuurt, Rob's gezicht verschijnt op het scherm. Het is een foto van hen beiden, waarbij de helft van zijn eigen gezicht is bijgesneden om op het contactbeeld te passen; een van hun allereerste dates op een pierkermis, met de armen om elkaars nek geslagen, breed glimlachend. Rob heeft ijs op zijn neus van het ijsje in Raoul's hand, ze zien er allebei rozig uit en verliefd als een stel tieners. De foto laat hem altijd van binnen warm voelen.
"Hey vreemdeling," begroet Rob met een zweem van ironie in zijn toon zodra Raoul de oproep aanneemt.
Hij glimlacht naar zichzelf, leunt achterover tegen de bank en schudt zijn hoofd. "Hé, jij ook. Moest je niet aan dat nieuwe nummer werken vandaag?"
Rob doet alsof hij beledigd is. "Mag ik mijn mooie vriend niet bellen tijdens zijn lunchpauze? Waardeer je echt niet het geluid van mijn stem?" Vraagt hij dramatisch, waardoor Raoul een hartelijke lach laat ontsnappen en hij zijn ogen naar zichzelf rolt.
"Heeft iemand je ooit verteld dat je een dramaqueen bent?"
"Hm, ja. Jij. Meerdere keren in de afgelopen week, minstens," antwoordt hij, de glimlach hoorbaar in de manier waarop hij de woorden zegt. "Nee, gewoon worstelen met een flinke portie schrijversblok. Ik dacht dat ik even bij je zou checken, zien hoe het gaat met werken."
"Oh, dus ik ben je afleiding?" Grijnst hij.
Rob bromt. "Meer een muze, eigenlijk. Maar serieus, hoe is het? Heeft je baas vandaag opmerkingen gemaakt?" Vraagt hij.
Raoul rimpelt zijn neus lichtjes bij de vermelding van de vrouw. Becky. Hij staat bij haar in het krijt, ze was een vriend van een vriend op het moment van het overlijden van zijn vrouw, en toen hij zijn vorige baan verloor in zijn tijd van verdriet daarna, bood ze hem zonder aarzelen een baan aan als ober in haar café.
Het is niet dat ze onaardig tegen hem is of zo. Gewoon... slecht met grenzen. Hij had nauwelijks zes maanden zonder zijn vrouw gehad voordat de vrouw avances begon te maken, allemaal ongemakkelijke ontmoetingen en sensuele aanrakingen onder de toonbank die hem meer dan ongemakkelijk maken.
Sommige dagen wenst hij dat ze hem gewoon zou ontslaan of zoiets, zodat het gemakkelijker zou zijn. Hij weet niet precies wat hem weerhoudt om op te zeggen, behalve dat deze baan hem en Matthy financieel heeft ondersteund tijdens een moeilijke tijd. Als hij deze baan niet had gekregen, zou hij op straat hebben gestaan en Mat zou in het systeem zijn beland. Hij veronderstelt dat dat de reden is waarom hij het niet kan loslaten.
Hij schudt zijn hoofd naar zichzelf. "Niet al te slecht. Het is behoorlijk druk geweest, we hebben elkaar nauwelijks de hele ochtend gezien. Ik heb vooral me zorgen gemaakt over Mat. Hij ging toch wel goed naar school vanochtend? Want ik weet hoe nerveus hij wordt, en ik weet ook dat hij me dat niet zou vertellen omdat hij weet dat ik me schuldig zal voelen omdat ik er niet was."
"Roel, schat, hij was oké. Een beetje nerveus, maar hij ging met Koen naar binnen en ze gingen elk hun eigen weg bij de ingang. Maak je niet al te veel zorgen, je maakt jezelf ziek," verzekert de andere man hem zachtjes.
Raoul slaakt een kleine zucht, knijpt even in zijn neus. "Ik weet het, Rob, maar ik kan er niets aan doen. De laatste keer was ik er niet voor hem op de manier die ik had moeten zijn, ik had hem bijna verloren. Hij is goed in doen alsof. Soms kan ik niet eens door die masker van hem heen kijken," zegt hij, de brok in zijn keel wegslikkend terwijl hij de ongewenste herinneringen die in zijn hoofd opkomen, dwingt weg te gaan.
Er valt een kleine stilte aan de andere kant van de lijn voordat Rob weer spreekt, zijn stem deze keer nog zachtaardiger.
"Ik weet het. Ik kan me niet voorstellen, Roel, als ik erachter zou komen dat Koen aan zoiets dacht... verdomme, ik hou van Mat alsof hij van mij is nu, het zou me breken als het weer slecht met hem ging. Maar hij was echt oké vanochtend. Heb je hem al een bericht gestuurd?"
Raoul knikt. "Ja. Hij zegt dat het goed met hem gaat," laat hij een kleine, licht verstikte lach los. "Vertelde me dat ik me te veel zorgen maak."
Rob lacht ook om dat, het geluid laat Raoul's hart ondanks alles omhoog vliegen. "Zie je? Je bent een goede vader, Roel, de beste die er is. Zet me eigenlijk wel een beetje voor schut," grapt hij, en wordt dan iets stiller. "Je bent echt geweldig, er is niets dat je kunt doen om dat kind teleur te stellen. Of Miel en Koen, ik denk dat je een soort rolmodel bent geworden voor Milo, het joch denkt dat je een of andere superheld bent... en je bent een goede vriend. Je bent gewoon een geweldige man, Roel. Ik meen het."
Hij glimlacht bij dat, de emoties wegslikkend die dreigen vanuit zijn borst op te borrelen en zich te uiten in warme tranen. Hij snuft, schudt zijn hoofd. "Ik hou van je," zegt hij zacht, de meest oprechte woorden die hij ooit zal spreken.
"Ik hou ook van jou," echoot Rob, en laat dan een lachje horen. "Ik hou ook van Chinees eten. Wat denk je ervan? Afhaalmaaltijd vanavond? De jongens zullen ook blij zijn," zegt hij.
Raoul lacht oprecht, knikt. "Dat klinkt geweldig. Ik —"
"Raoul, ik heb je weer nodig op de vloer. Het is hier gek," kijkt Sam hem aan, opent de deur naar achteren en trekt een wenkbrauw op naar hem, wachtend tot hij met haar terug naar binnen loopt.
Hij knikt snel, staat op en gebruikt zijn schouder om de telefoon tegen zijn oor te drukken terwijl hij zijn handen achter zijn rug beweegt om zijn schort opnieuw vast te maken.
"Ik moet gaan, Rob, maar —"
"Ik kom je om twee uur ophalen, geen maren," zegt zijn vriend voordat hij luid kussende geluiden in de luidspreker maakt die zijn wangen rood laten worden en een kleine lach ontsnapt aan zijn lippen terwijl hij ophangt, zijn baas volgend naar binnen en terug in de chaos.