"Milo! Koen! Ze zijn er!" roept Rob de lange wenteltrap op, zijn stem die een beetje weerklinkt terwijl Raoul zijn koffer naast de voordeur neerzet en zijn schoenen uittrekt, ze naast de mat plaatst naast die van Matthyas.
Hij had nauwelijks tijd om te reageren voordat voeten de trap af denderen en door de hal en vervolgens worden er twee kleine armen om zijn middel geslagen met genoeg kracht om hem bijna omver te werpen.
"Raoul!"
Hij lacht als zomerblonde krullen zijn kin kietelen, zijn armen om de negenjarige heen slaat. "Hé, schat," begroet hij de jongen, glimlachend als hij zich terugtrekt, wangen roze en ogen glinsterend.
Milo grijnst, iets terugrollend op zijn hielen. "Papa zei dat je een tijdje bij ons gaat wonen! Waar ga je slapen? Je kunt mijn kamer delen als je wilt," biedt hij vrolijk aan, en Raoul lacht opnieuw om de energieke jongen voor hem.
Rob hapt lichtjes naar adem, plaagt zijn jongere zoon in zijn schouder. "Geef de arme kerel een seconde om adem te halen, maatje. Roel gaat bij mij slapen, dus daar," steekt hij speels zijn tong uit als de jongen pruilt.
"Oh. Maar waarom? Papa's kamer is saai. Hij heeft niet eens een PlayStation," zegt hij, geërgerd, voordat hij snel van onderwerp verandert en zich tot Matthyas wendt met een grijns. "Mat! De boomhut is helemaal af, je moet hem komen bekijken!"
Hij pakt de hand van de jongen en bereidt zich voor om hem mee te slepen, maar Rob houdt hem opnieuw tegen net als Koen de trap af komt, zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek, zijn haar in de war alsof hij net wakker is geworden.
"Ah ah, niet zo snel, meneer. Wat dacht je ervan als we Mat eerst laten settelen, hm?" zegt hij, kijkend naar Mat en dan naar zijn zestienjarige zoon. "Koen, laat je hem zien waar zijn kamer is? En neem dit," verklaart hij en geeft de andere rugzak over.
Koen neemt het met een zucht aan. "Ja, hoi papa, goedemorgen tegen jou ook," mompelt hij, voordat hij zijn hand opheft om Raoul te begroeten. "Hoi."
Raoul glimlacht terug. "Hey maat," begroet hij, net als Rob zijn ogen rolt naar de tiener.
"Koen, het is al middag. Als je een goede morgen van me wilt, kom dan naar beneden als het daadwerkelijk ochtend is," zegt hij, zijn hoofd schuddend hoewel zijn ogen amusant zijn.
Koen mompelt alleen maar onder zijn adem voordat hij zich tot Mat wendt en knikt naar de trap. "Kom op. Je hebt de kamer naast de mijne," vertelt hij hem, terwijl hij naar de trap loopt.
Matthyas volgt hem, werpt even een blik over zijn schouder naar zijn vader alsof hij om toestemming vraagt. Raoul glimlacht naar de jongen en zwaait hem weg, proberend de zenuwen in zijn maag te negeren - hij kan zich nog steeds niet ertoe brengen om volledig te vertrouwen dat de jongen voor de volle honderd procent akkoord is met dit alles. Ook al bevalt het hem hier en vindt hij Rob en de jongens leuk, het is veel verandering voor een veertienjarige, vooral voor een zo gevoelige maar toch onwillig om te klagen als Matthyas. Toch glimlacht de jongen terug voordat hij zich omdraait en de trap op verdwijnt met de langere tiener.
Raoul kijkt hem na voordat hij zich weer tot Milo wendt, die hem bij één arm probeert mee te sleuren over de hal naar de open deur die naar een grote keuken met een eiland in het midden leidt, vrolijk ratelend.
" en nadat ik Mat de boomhut heb laten zien, wil ik dat je met me naar tekenfilms kijkt, en dan wil ik videospelletjes met je spelen. En krijgt Raoul nog iets te zeggen in dit alles, Miel?" vraagt Rob met een lach, zijn arm speels om de nek van het kind haakt en hem in een losse nekklem trekt om zijn knokkels over zijn hoofd te wrijven. Milo gilt, draait zich uit de greep en valt op zijn achterste op de keukenvloer, wangen rood en ogen glinsterend.
"Papa! Dat is het, ik ga mijn Hulk-handschoenen halen!" verklaart hij, springt op en rent de kamer uit met de energie die alleen een kind kan bezitten.
Raoul kijkt hem lachend na, draait zich naar zijn vriend en bewondert de liefdevolle blik op het gezicht van de man terwijl zijn zoon de kamer uitrent.
"Hij mag nog niet opgroeien," zucht Rob, en Raoul glimlacht, zijn armen om de middel van de andere man slaat, zijn kin rust op zijn schouder zodat zijn lippen bij zijn nek in de buurt zijn.
"Ze groeien toch nooit echt op, toch? Ik kijk naar Mat en zie nog steeds meestal een tandeloze zesjarige," geeft hij toe, terwijl er een warmte in zijn borst groeit.
Rob slaat zijn armen om Raoul heen, draait zich naar hem toe en drukt een kus op het voorhoofd van de kleinere man. "Hmm. Het is moeilijk om Koen iets anders te zien dan een humeurige tiener de laatste tijd," grapt hij.
Het gesprek valt dan tijdelijk stil, Rob met zijn rug leunt tegen het granieten aanrechtblad van het eiland en Raoul met zijn gewicht rustend tegen de langere man, zijn hoofd onder zijn kin en zijn armen zijn torso stevig vasthoudend, vingers die zich vastgrijpen aan de stof van zijn shirt.
Zijn oor rust perfect op het kloppende hart van zijn vriend en hij neemt een moment om dankbaar te zijn voor waar hij is, niet voor de rijkdom van het huis of de grootte ervan, maar het feit dat hij een vriend als degene heeft wiens lichaam momenteel warm tegen het zijne gedrukt is, die bereid was zijn huis met zijn twee zoons open te stellen voor Raoul en Matthy zonder enige maren.
"Ben je oké?" vraagt Rob zachtjes van bovenaf na een paar momenten.
Raoul glimlacht en knikt een beetje, zuchtend. Er is een spanning in zijn nek die eindelijk wordt verlicht na bijna een week van stress over waar hij en Matthy naartoe zouden gaan nadat ze geëvacueerd waren uit de plek waar ze hun hele leven hebben gewoond.
"Yeah," ademt hij, eerlijk, want hij voelt zich altijd oké als hij in Rob's armen is. Hij had nooit gedacht dat hij opnieuw liefde zou vinden nadat Anna was gestorven, en toch is hij hier. "Ja, meer dan oké. Dank je wel."
"Je hoeft me niet te bedanken, schat. Ik hou van je, toch? En ik hou ook van die knul van jou. Nu heb ik iedereen die ik nodig heb onder één dak," zegt hij liefdevol, en Raoul laat een kleine lach los, omhelst de man voor een moment strakker, zijn hart dat opzwelt.
"God, wat heb ik gedaan om jou te verdienen?" mompelt hij, voordat hij zucht en een beetje terugtrekt om op te kijken in de honingbruine ogen van Rob. "Je weet dat ons appartement uiteindelijk wel gerepareerd zal worden. Ik kan... Ik kan Mat niet laten achterlaten. Hij geeft niet toe als dingen hem raken, maar ik weet dat hij aan die plek vasthoudt alsof het een deel van haar is," mompelt hij.
Rob knikt, zijn ogen zacht. Zijn handen glijden om de bovenkant van Raoul's armen, knijpen troostend als hij ze op en neer wrijft. "Ik weet het. Ik zou jou of hem niet vragen dat te doen... maar je kunt zo lang blijven als je wilt. Voor altijd is altijd een optie," zegt hij, glimlachend.
Raoul glimlacht terug, valt opnieuw in een omhelzing en stelt zichzelf opnieuw dezelfde vraag. Wat heb ik gedaan om jou te verdienen?
---
"Goed. Nou. Ik laat je maar uitpakken of wat dan ook," zegt Koen zodra hij Matthyas rondgeleid heeft in de slaapkamer waar hij zal verblijven.
Hij kon nauwelijks iets zeggen voorbij de schok van hoe groot alles is, er staat een kingsize bed in het midden van de grootste muur met aan beide zijden een ladenkast, planken boven het bed gevuld met boeken en ornamenten, een open haard aan de tegenoverliggende muur met een grote tv erboven en twee fauteuils aan weerszijden ervan, plus een bureau in de hoek en een raam van vloer tot plafond dat uitkomt op een balkon.
Koen had zelfs zijn excuses aangeboden dat het niet de grootste kamer is terwijl Matthyas druk bezig was met alles te bekijken.
De oudere jongen zet de tas die hij draagt neer op het einde van het donkerblauwe dekentje aan het voeteneinde van het bed en wiebelt een beetje op zijn hielen voor een moment.
Matthyas glimlacht wat geforceerd naar hem. "Oké. Dank je, voor het dragen van dat. Dat hoefde niet," zegt hij, een beetje lam terwijl hij naar de rugzak gebaart.
Hij en Koen zijn verschillende mensen; Koen zit een jaar boven hem op school en hij is een van de populaire kinderen, te cool om met de meeste mensen te praten maar geen slecht persoon. Matthyas mag hem wel, ook al lijkt Koen nog niet echt warm te zijn geworden voor hem, zelfs na bijna een jaar.
(Hoewel, de gedachte dat iemand hem niet mag, is genoeg om zijn maag te laten draaien; hij probeert dat te negeren.)
Koen haalt zijn schouders op. "Geen probleem. Zoals Koenke zei, ik ben gewoon aan de overkant van de gang. Roep als je wilt weten waar iets is. Ik zal het waarschijnlijk niet horen boven mijn muziek uit," voegt hij met een snelle glimlach toe, waarop Matthyas iets makkelijker glimlacht en hem de kamer ziet verlaten.
Als de deur dichtslaat, staart hij er een moment naar en draait zich dan weer naar de grote kamer. Het lijkt nu groter nu het alleen hem is. Te groot, te leeg, te stil. Thuis, in het appartement, was zijn slaapkamer precies de juiste maat voor alleen zijn eenpersoonsbed en een kast. Hij had een klein raam met dikke gordijnen direct naast hem, en hoewel het meestal gesloten bleef, zou hij constant de geluiden van de stad buiten horen. Hier buiten is veel minder lawaai. Hij weet niet wat hij daarvan vindt.
Maar hij is dankbaar. Deze plek is zeker beter dan het groezelige hostel waar ze verbleven. En papa zegt dat hij gelukkig is, dus Matthyas is gelukkig. Zo is het.
En het uitzicht vanuit het raam is... ongelooflijk. Velden strekken zich uit voor yards naar buiten, bomen omlijsten het einde, hoge gebouwen in de buurt oplichtend in de heldere late augustuszon. Het zal mooi zijn, denkt hij, 's nachts, wanneer de maan en de sterren er zijn.
Hij laat een ademhaling los en laat de andere rug
zak van zijn schouder op het bed vallen, ritst het open en haalt zijn kleren eruit, vouwt ze allemaal netjes op en sorteert ze in stapels bovenop het lichtblauwe dekbed, voordat hij de kast opent (die twee keer zo groot is als zijn slaapkamer thuis) en ze op de planken daarboven legt, zijn schoenen netjes op de vloer in een rij zet. Er zit een oude knuffelbeer onderin zijn tas naast zijn favoriete ingelijste foto, Flip zoals hij hem op vijfjarige leeftijd had genoemd; hij legt de teddybeer naast het kussen en verstopt dan de lege rugzakken onder het bed, gaat daarna zitten op de rand van het bed met de fotolijst in zijn handen.
Binnenin zit een foto van vier jaar geleden, minder dan twee jaar voor het ongeluk die het leven van zijn moeder had genomen. Ze waren toen allemaal gelukkig, zittend op de bank met Kerstmis met zijn ome Anton achter de camera. Ze dragen allemaal papieren kronen van de crackers die ze ervoor hebben getrokken; Mama heeft een wijnglas in de ene hand en haar andere arm om zijn arm als ze naar hem toe leunt, één been omhoog, tenen naar beneden, een beetje aangeschoten. Papa staat aan zijn andere kant, konijnenoren achter het hoofd van Matthyas, ogen half gesloten, mid-lach. Hij staart er een tijdje naar, zijn wijsvinger strijkt over de plek waar zijn moeder zit, voordat er op de deur wordt geklopt en hij een beetje opschrikt, snel het frame neerzet op het dichtstbijzijnde nachtkastje en dan terugzakt op de rand van het matras.
"Kom binnen," roept hij, en dan steekt papa zijn hoofd om de deur, zijn ogen worden groot als hij binnenkomt en de kamer ziet.
"Wow, jongen. Je hebt de jackpot gewonnen met deze kamer, huh?" zegt hij, lichtblauwe ogen landen uiteindelijk op Matthyas met een grijns. "Waarschijnlijk dezelfde grootte als ons hele appartement."
Matthyas glimlacht terug, trekt zijn benen op om ze gekruist op het bed te leggen terwijl zijn vader de kamer binnenkomt en naast hem gaat zitten. "Ja. De kast is waarschijnlijk groter dan mijn kamer thuis," merkt hij op.
Raoul lacht zachtjes, zijn ene hand komt om zijn haar weg te strijken van zijn voorhoofd. "Ja? Ben je zeker weten oké hiermee? Je kunt op elk moment van gedachten veranderen, wat er ook gebeurt," zegt hij, terwijl hij een beetje naar voren leunt om hem goed te bekijken, zijn lippen getuit.
Hij glimlacht, schudt zijn hoofd. "Pap, ik beloof het. Ik ben oké met alles, oké? Honderd procent," verklaart hij, stevig, en papa staart een moment naar hem voordat hij een ademhaling uitblaast en knikt.
"Oké. Oké, zolang je maar zeker weet. Het enige wat ik wil is dat je gelukkig bent," mompelt hij, leunt naar voren om een kus op zijn hoofd te drukken.
"Nou, ik ben gelukkig als jij gelukkig bent, toch?" zingt hij met een grijns, zijn ogen zacht, en Papa lacht.
"En ik ben gelukkig als jij gelukkig bent," antwoordt hij, verzacht dan opnieuw en kijkt hem aandachtig aan. "Ben je gelukkig, Mat?"
De hand van de man rust boven op zijn pols over zijn mouwen heen, duim die zachtjes over de binnenkant wrijft, en Matthyas kijkt even naar beneden naar het contact. Het is een bekende vraag gepaard met een vertrouwd gebaar, een paar dat hij veel heeft meegemaakt sinds een paar maanden na de dood van zijn moeder.
Hij knikt om de man gerust te stellen. "Ja, Pap. Dat ben ik," ademt hij uit, en de man zucht, glimlachend naar hem.
"Mooi," zegt hij, geeft zijn pols een kneepje voordat hij achterover op het matras valt, zijn armen gespreid. Matthyas lacht en valt naast hem, zijn hoofd rustend op de biceps van zijn vader. "Jij en ik tegen de wereld, jongen."
Matthyas glimlacht daarbij, knikt.
De arm van papa buigt totdat zijn hand bovenop het hoofd van Matthyas komt, vingers spelen zachtjes met zijn haar. Hij ademt uit, draait zijn hoofd om naar het plafond te kijken, zijn ogen die dichtvallen. "Jij en ik tegen de wereld."