Unicode
"ဖို့ချက်ရေ..သား ရွာထိပ်ပြန်ဦးမှာလား.."
မေကြီးနျူက မေးလာသဖြင့် အိမ်အရှေ့ကပန်းခြုံမှ အရွက်တွေကို ညှပ်နေသည့် ဖို့ချက်က ကတ်ကြေးကို ချကာ အိမ်ထဲ ပြေးဝင်လာခဲ့ပြီး -
"ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ မေနျူ.."
"ဪ..တခြားမဟုတ်ဘူး..မင်းအစ်ကိုကြီးလည်း ရောက်တော့ အသားဟင်းလေး ချက်ရအောင်လို့..ဒေါ်လွှာတို့ဆီမှာ ဒီနေ့တောလိုက်တာ အသားတွဲများရသေးလား သွားမေးပေးပါဦး..ရှိတယ်ဆို တစ်တွဲယူခဲ့နော်.."
"ဟုတ်ကဲ့ မေနျူ.."
မေမေနဲ့ ဖို့ချက်ဆိုတဲ့ကောင်လေး အပြန်အလှန် ပြောနေသည်ကို ဟန်ထွဋ်တစ်ယောက် မသိမသာ ကြည့်နေခဲ့သည် ။ အိမ်ကြီးက လေဒဏ်ခံနိုင်အောင်လို့ ခြေတိုင်ရှည်အိမ်ရဲ့အောက်ဘက်ကို အုတ်တွေနဲ့ ပတ်လည်ကာထားသေးပြီး ထိုအထဲမှာမှ သူကြီးအိမ်ပီပီ စားပွဲကြီးတစ်လုံးနှင့် ခုံရှည်တစ်ခု ထားထားလေသည် ။ ဟန်ထွဋ်လည်း ထိုထိုင်ခုံ၌သာ ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေခဲ့သည် ။
မြန်မာပြည်ဖုန်းဆင်းကဒ် မဝယ်ရသေးသဖြင့် မန္တလေးက ဒေါ်လေးကို ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း ပြောဖို့အတွက် ဖုန်းဆက်လို့မရချေ ။
ထိုကောင်လေးက ဆိုင်ကယ်မောင်းပြီး ပြန်ထွက်သွားတော့မှ မေမေက ဟန်ထွဋ်ဘေး၌ ခပ်ပြုံးပြုံးလေး လာဝင်ထိုင်ကာ -
"သား..ခရီးပန်းနေပြီလား.."
"ဟုတ်.နှစ်ရက်လောက် ဆက်တိုက် လေယာဥ်ရော ကားရော စီးလာရတာဆိုတော့..တော်တော်ပင်ပန်းနေပြီ.. ဪ..ဒါနဲ့ မေ..ခုနက ကောင်လေးက ဘယ်သူလဲ.."
"ဪ..ဖို့ချက်လေးကို ပြောတာလား..သူက မေမေ့ရဲ့ မွေးစားသားလေးလေ.."
"မွေးစားသား? ဒါဆို သူက ဒီမှာပဲ နေတာလား.."
"အင်း ဟုတ်တယ်..ဒီမှာပဲ..မွေးစားဖြစ်တဲ့အကြောင်းက နည်းနည်းတော့ ရှည်တယ် သားရဲ့.."
"သူ့မိဘတွေကရော? "
"သူ့အဖေကိုတော့ မသိပေမဲ့ သူ့အမေကတော့ ဆုံးသွားပြီ.."
"ဪ.."
"သားတော့ မသိခဲ့ဘူးပေါ့..သား၇နှစ်သားအရွယ်မှာ မန္တလေးမှာ ကျောင်းတက်ဖို့အတွက် သားဒေါ်လေးက ခေါ်သွားတဲ့နေ့လေ..အဲ့ဒီညနေမှာ ဖို့ချက်ရဲ့အမေက မေမေတို့ အိမ်ရှေ့ကို မျက်စိလည်လမ်းမှားပြီးတော့ ရောက်လာတော့တာပဲ.."
____
အဲဒီနေ့က ဟန်ထွဋ်အမေက သူ့သားနဲ့ ခွဲသွားရတော့ တစ်နေကုန် မျက်နှာမလှဘဲ မှိုင်နေခဲ့တာ ။ အဲ့လိုနဲ့ ညနေဘက် နေစောင်းတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ်ဝန်အရင့်အမာနဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က အထုတ်လေးတစ်ထုတ်ကို ဆွဲပြီး အိမ်အရှေ့မှာ ဟိုမျှော်ဒီမျှော်နဲ့ ရပ်နေခဲ့တာလေ..။
အဲ့ဒါကို အမေနျူက တွေ့တော့ အိမ်ထဲက ထွက်လာပြီး -
"ဝေ့ သမီးငယ်.. ဘယ်သူနဲ့ တွေ့ချင်လို့လဲကွယ့်.."
ထိုသမီးလေးမျက်နှာက ပင်ပန်းမှုကြောင့် လူက စုတ်ဖွာနေပြီး ညှိုးငယ်နေသည် ။ လွယ်ထားရသည့် ဗိုက်လေးကို အသာအယာ အုပ်ကာ အမေနျူ့ကို ခေါင်းသာ ခပ်ယဲ့ယဲ့ ခါပြသည် ။
"သမီးက ဒီရွာကတော့မဟုတ်ဘူးထင်တယ်.."
ထိုအမျိုးသမီးငယ်က ခေါင်းညှိတ်ပြလေသည် ။
"ဪ..ဒါဆို အထဲမှာ ဝင်နားပါဦး..ဒီအိမ်က သူကြီးအိမ်ပဲကွယ့်..လာ..အကူအညီလိုတယ်ဆိုလည်း ကူညီပေးပါ့မယ်.."
မေနျူက လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ခေါ်သော်လည်း ထိုအမျိုး သမီးငယ်က မဝင်ရဲဘဲ တွန့်ဆုတ်နေခဲ့သဖြင့် မေနျူက အနားကို လျှောက်သွားခဲ့ပြီး လက်လေးကို လှမ်းကိုင်လိုက်တော့ ကလေးမလေးရဲ့ လက်က ကျစ်ကျစ်တောက် ပူနေလေသည် ။
"ဟယ်..ကိုယ်တွေ ပူနေပါလား.."
မေနျူက စိုးရိမ်တကြီးနှင့် နဖူးကို စမ်းလိုက်တော့ တကယ့်ကိုပင် ကျစ်ကျစ်တောက် ပူနေလေသည် ။
"လာပါကွယ်..အထဲကိုလာပါ.."
မေနျူက အထဲကို တွဲခေါ်သွားပြီး ထိုင်စရာနေရာပေးလိုက်ပြီး ရေနွေးခွက်လေးကို ချပေးကာ အဖျားကျဆေးတိုက်ဖို့အတွက် စားစရာမုန့်ခြောက်အချို့ကို ယူလာပေးခဲ့သည် ။
"ဘာမှမစားရသေးဘူးထင်တယ်..စားလိုက်ပါ..ပြီးရင် ဆေးလေးလည်း သောက်လိုက်နော်.."
မေနျူက ချော့မော့ပြီး ပြောတော့မှ ထိုကလေးမက စားလေတော့သည် ။ နောက်စားပြီးသည့်အခါကျတော့မှ မေနျူ့က စကားစလေတော့သည် ။
"သမီးက ဘယ်နယ်ကလဲ.."
"..."
ထိုကလေးမက ဘာစကားမှ ပြန်မဆိုဘဲ မေနျူ့ကိုသာ ငေးကြည့်နေလေသည် ။ မျက်ဝန်းတွေက ညှိုးငယ်နေပြီး တစ်ခုခုကို ပြောပြချင်နေသည့်ပုံစံမျိုး ။
ထို့ကြောင့် မေနျူက ကလေးမလေး၏လက်ကို အသာ အယာဆုပ်ကိုင်ကာ -
"ဘာအခက်အခဲရှိလို့လဲ..မေနျူ့ကို ပြော..မေနျူ ကူညီပေးပါ့မယ်.."
မေနျူက ကလေးမလေးရဲ့မျက်ဝန်းကို နွေးထွေးစွာဖြင့် ကြည့်တော့မှ ကလေးမလေးက -
"လောက်ကိုင်က..ပါ.."
"လောက်ကိုင်?..ရှမ်းပြည်ဘက်ခြမ်းကပေါ့.."
ကလေးမလေးက ခေါင်းညိတ်ပြသည် ။
"သမီးအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ.."
"၂၃.."
"သမီး ဒီဘက်ကို ဘာဖြစ်လို့ရောက်လာတာလဲ..ဘာကိစ္စများ ရှိလို့လဲ.."
မေနျူက ထိုသို့မေးတော့ ကလေးမလေးက ဘာမှပြန်မဖြေတော့ဘဲ တအိအိနှင့် မျက်ရည်များ ကျလာပြီး -
"သမီးအနောက်ကို လိုက်လာကြပြီထင်တယ်.."
"ဘယ်သူတွေလဲ..ဘယ်သူတွေ လိုက်လာကြလို့လဲ.."
"ရှမ်းသူဌေးကြီး.."
"ဘာဖြစ်လို့ လိုက်လာတာလဲ.."
"သမီးရဲ့ ဒီကိုယ်ဝန်ကို မွေးထုတ်ပစ်ဖို့ကြိုးစားနေကြတာ..သမီးရဲ့ ရင်သွေးလေးကို သူတို့ရောင်းစားပစ်မလို့တဲ့.."
"ဟယ်..သမီးရယ်.."
မေနျူက ကလေးမလေးကို ကြင်နာစွာဖြင့် ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး -
"သူတို့တွေက..မိန်းမငယ်လေးတွေကို စော်ကားကြတာ..ပြီးလို့ ကိုယ်ဝန်ရလာတဲ့အခါ ရလာတဲ့ကလေးတွေကို တခြားနိုင်ငံတွေဆီ ရောင်းစားပစ်ကြတာ..သမီး အဲ့လိုမလုပ်နိုင်ဘူး..မလုပ်ပစ်နိုင်လို့ သမီး သူတို့နဲ့ ဝေးရာကို ထွက်ပြေးလာခဲ့တာ.."
ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုကာ ပြောပြလာသည့်စကားကြောင့် မေနျူတစ်ယောက် ဝမ်းနည်းစိတ်နှင့် မျက်ရည်များ ဝေ့ဝဲလာကာ -
"ဘာမှစိတ်မပူနဲ့တော့..မေနျူ့အနားနေရင် သမီးဘဝ အေးချမ်းပြီ..ဘာမှစိတ်မပူနဲ့တော့နော်..လာ..ကိုယ်တွေလည်းပူနေတာဆိုတော့ အိမ်ပေါ်မှာ စောစောအိပ်လိုက်နော်.."
မေနျူက အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တွဲခေါ်သွားချိန် လှေကားအရင်းနားရောက်တော့..။
အား..
ကလေးမလေးဆီမှ ညည်းသံထွက်လာသဖြင့် မေနျူ့က အလန့်တကြားနှင့် -
"ဘာဖြစ်လို့လဲ သမီး.."
"ဗိုက်..ဗိုက်ထဲက နာလာလို့.."
"ကိုယ်ဝန်က ဘယ်နှလရှိပြီလဲ.."
"သမီး မသိဘူး.."
"ဟယ်.."
မေနျူက နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် ကလေးမဗိုက်လေးကို အသာအယာ စမ်းကြည့်လိုက်တော့ တော်တော်လေး တင်းနေပြီဖြစ်သည် ။
"ရက်စေ့နေပြီထင်တယ်..ရတယ် စိတ်မပူနဲ့..မေနျူက အရင်က လက်သည်လုပ်ဖူးတယ်..သမီး ဗိုက်နာလာရင် မေနျူ့ကို အော်ခေါ်လိုက်နော်.."
"ဟုတ်ကဲ့.."
အိမ်အပေါ်ထပ်သို့ တွဲခေါ်သွားလိုက်ပြီး အိမ်ယာခင်းတစ်ခု ခင်းပေးလိုက်ကာ လှဲနေစေလိုက်သည် ။ ပြီးတော့မှ အကယ်၍ မွေးချင်လာပြီဆို အဆင်သင့်မွေးနိုင်အောင်လို့ ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ဆင်ထားပြီးနောက် အိမ်အောက်သို့ ပြန်ဆင်းသွားခဲ့သည် ။
သူကြီးကိုခွမ်သော်က တီးတိန်မြို့ပေါ် တက်သွားသည့်အတွက် အိမ်မှာက မေနျူတစ်ယောက်သာ ရှိ၏ ။
ညကတဖြည်းဖြည်းနှင့် မှောင်ရိပ်သန်း လွှမ်းမိုးလာခဲ့သလို အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်နေတဲ့ကလေးမဆီကနေ ညည်းသံကလည်း တဖြည်းဖြည်း စိပ်လာလေသည် ။
"အား...မေနျူရေ.."
ဗိုက်က စနာလာပြီး လူကအသံမထွက်နိုင်တော့ချေ ။
"မေနျူရေ..သမီးဗိုက်နာလာပြီထင်တယ်.."
တစ်ခါနှစ်ခါ ခေါ်သော်လည်း အောက်ထပ်မှ ဘာအသံမှ မကြားမိသဖြင့် ထိုအမျိုးသမီးငယ်လည်း နာကျင်မှုကို အံကြိတ်ကာ -
"မေနျူရေ!! "
နာကျင်မှုကြောင့် မျက်ရည်စတို့က မျက်ဝန်းအိမ်ထဲမှ တဖြည်းဖြည်း စီးကျလာလေတော့သည် ။ ထိုသို့ နာနာကျင်ကျင်နှင့် အော်ခေါ်တော့မှ မေနျူက အိမ်အောက်ထပ်မှ ပြာပြာသလဲ ပြေးတက်လာကာ -
"ဘာဖြစ်လို့လဲ သမီး.."
မေနျူက ကလေးမလေးနား၌ ပြေးထိုင်လိုက်ပြီး အဝတ်စသန့်တစ်ခုနှင့် နှဖူးပေါ်က ချွေးစများကို သုတ်ပေးရင်းမေးတော့ -
"သမီး..သမီး မွေးချင်လာပြီထင်တယ်..ဗိုက်တော်တော်နာလာပြီ.."
ထိုသို့ပြောတော့ မေနျူက ကလေးမလေးခြုံထားသည့် စောင်ပါးအောက်သို့ ဓာတ်မီးနှင့် ထိုးကြည့်လိုက်တော့ တကယ်ကိုပင် ရေမွှာအိတ်က ပေါက်နေပြီဖြစ်သည် ။
"ရေမွှာပေါက်နေပြီပဲ..မွေးရတော့မှာပေါ့.."
မေနျူက ကလေးမပါးစပ်ထဲသို့ အဝတ်စတစ်ခုကို ခေါက်ကာ ပေးကိုက်စေလိုက်ပြီး -
"သမီး..မေနျူညှစ်လို့ ပြောရင် အားကုန်သုံးပြီး ညှစ်နော်..ဘာမှမကြောက်နဲ့..မွေးလမ်းကြောင်းက ပွင့်နေပြီကွယ့်.."
မေနျူ့စကားကို ကလေးမလေးက ခေါင်းသာဟခပ်မြန်မြန်ညိတ်ပြပြီး မျက်လုံးကို တင်းကျပ်စွာ ပိတ်ထားလိုက်ကာ အားယူနေတော့သည် ။
"သမီး ညှစ်.."
အီး...
"ထွက်တော့မယ် သမီး..ရင်သွေးလေးထွက်တော့မယ်..ညှစ်ထား.."
အီး...
ထဘီစကို တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကျစ်ထားပြီး ညှစ်နေသည့် ကလေးမလေးခမျာ အဖျားအရှိန်က မကျသေးတာကတစ်ကြောင်း ၊ နာကျင်မှုကြောင့်တစ်ကြောင်း..တဖြည်း ဖြည်းနှင့် မျော့လာလေသည် ။ မျက်ဖြူတို့က လန်ချင်သလို ဖြစ်လာနေပြီ ၊ အသိစိတ်ကို မပြတ်သွားအောင် ထိန်းထားသည့်ကြားကပင် တစ်ချက်တစ်ချက်လွတ်သွားသည် ။
"သမီး..ညှစ်ထား..ကလေးခေါင်းထွက်တော့မယ်ကွယ့်.."
မေနျူ့စကားကြောင့် ထိုကလေးမလေးခမျာ အသက်ကိုတစ်ရှိုက်ရှူပစ်လိုက်ပြီးနောက်..။
အီး....
"ထွက်ပြီ..ထွက်ပြီ.."
အားကုန်သုံးကာ ညှစ်ပစ်လိုက်ပြီးနောက် မေနျူ့ရဲ့စကားကို ဝေဝေဝါးဝါးပင် ကြားရတော့ပြီး ကလေးငိုသံတစ်စွန်း တစ်စကိုလည်း ခပ်သဲ့သဲ့သာ ကြားမိပြီးနောက် အသိစိတ်တို့ ကင်းကွာသွားလေတော့သည် ။
"သမီး!! သမီးရေ.."
မေနျူခမျာ ဗိုက်ထဲကထွက်ခါစ အကျိအချွဲများပေကျံနေသည့် ကလေးငယ်ကို ပုဆိုးစနှင့် အနှီးသဖွယ်ထုတ်ကာ ပွေ့ထားရာမှ လှမ်းခေါ်လိုက်ပေမဲ့ ကလေးမလေးကတော့ ပြန်မထူးတော့ချေ ။ ထို့ကြောင့် မေနျူက ကလေးငယ်ကို အိပ်ရာပေါ် ခနချထားလိုက်ကာ ခွန်းတုန့်မပြန်တော့သည့် ကလေးမနားသို့ ကပ်သွားကာ နှလုံးခုန်သံကို စမ်းကြည့်တော့ နှလုံးက မခုန်တော့ချေ ။
ဟယ်..သမီးရယ်..။
_____
"အဲ့လိုနဲ့ပဲ ဖို့ချက်လေးက မေမေတို့လက်ပေါ်မှာပဲ ကြီး ပြင်းခဲ့တာလေ..မေမေတို့ကလည်း သားထွက်သွားပြီးတော့ ဖို့ချက်လေးကို ကိုယ့်သားအရင်းလိုမျိုး စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့တာ..အခုသားလေးလည်းပြန်ရောက်လာပြီဆိုတော့ အမေ့မှာ သား၂ယောက် ရသွားသလိုပဲကွယ်.."
အမေက ခပ်ပြုံးပြုံးလေးပင် ပြောလာပြီးနောက် အိမ်ရှေ့၌ ဆိုင်ကယ်သံတစ်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။
"ဟော..ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ ပြန်ရောက်လာပြီနဲ့တူတယ်.."
မေမေက ထိုင်နေရာမှ ထပြီး အပြင်ကိုထကြည့်လိုက်တော့ အပြင်မှ ကောင်လေးအသံကို ထပ်ပြီး ကြားရလေတော့သည် ။
"မေနျူ..ဒီနေ့တော့ ဆတ်သားရတယ်တဲ့..အဲ့ဒါ ကျုပ် တစ်တွဲ တောင်းခဲ့တယ်.."
"ဟုတ်ပြီ..နောက်ဖေးမှာ သွားချိတ်ထားလိုက်..ခနနေ မေနျူချက်လိုက်မယ်.."
"ဟုတ် မေနျူ.."
"ကဲ ပြီးတော့..မင်းကိုကြီးကို မင်းအပေါ်ခေါ်သွားပေးလိုက်ဦး.. "
"ဟုတ်..ဒါနဲ့..မေနျူ..ဒီကအစ်ကိုကြီးကို ဘယ်မှာထားမှာလဲ.."
"နင့်အခန်းမှာ ထားမှာပေါ့..တစ်အိမ်လုံးမှာ အိပ်ခန်းဆိုလို့ ၂ခန်းပဲရှိတာ..ငါတို့အခန်းက ငါတို့လင်မယား၂ယောက်နဲ့တင် ပြည့်နေပြီ..ပြီးတော့ လာ..မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်.."
မေနျူက ဖို့ချက်လက်ကို ဆွဲကာ အိမ်ထဲ ခေါ်လာပြီး -
"ကဲ..မှတ်ထားနော်..ဒါက မင်းရဲ့အစ်ကိုကြီး..မေနျူရဲ့ သားပဲ..နာမည်က ဟန်ထွဋ်သော် တဲ့..မှတ်ထားနော်.."
"ဟုတ်..ကျုပ်မှတ်ထားပါ့မယ်..ပြီးတော့ အစ်ကိုကြီးကိုလည်း ခုနက ကိစ္စအတွက် တောင်းပန်ပါတယ်နော်.."
"ဘာကိုလဲ.."
ဟန်ထွဋ်က သဘောမပေါက်သဖြင့် ပြန်မေးလိုက်တော့ -
"ဟို..အလာတုန်းက လမ်းမှာ ခဲချွန်ကြောင့် ဆိုင်ကယ်မြောက်သွားတာလေ..အဲ့ဒါအကျမှာ အစ်ကိုကြီး တော်တော်နာသွားမယ်ထင်တယ်..ကျုပ်တောင် အခုထိ အောင့်နေတုန်းပဲမို့လို့.."
"ဪ..ရပါတယ်..ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး.."
"သားလည်းမှတ်ထားနော်..သူ့နာမည်က ဖို့ချက်တဲ့.."
ဟန်ထွဋ်က ခေါင်းသာ တစ်ချက်ညိတ်ပြပြီး -
"ဒါဆို..သားအပေါ် တက်နားတော့မယ် မေမေ.."
"အေး အေး..ဖို့ချက်..မင်းအစ်ကိုကြီးကို အထုတ်ဝိုင်းသယ်ပေးလိုက်ဦး.."
"ဟုတ်ကဲ့.."
ကောင်လေးက ဟန်ထွဋ်သော်ဆီသို့ အလျင်အမြန်လျှောက်လာပြီး သူ့luggageကို ရွာအဝင်ဝမှာတုန်းကလိုပင် စွေ့ခနဲမ,လိုက်ပြီး ပုခုံးပေါ် ထမ်းသွားကာ အရှေ့မှ သွားမည်အပြု -
"ဟေ့ နေဦး.."
"ဗျာ.."
"အထုတ်ကိုပြန်ချလိုက်.."
လက်ညှိုးကို အောက်ပြန်ချရန် သင်္ကေတပြလိုက်ပြပြီး ပြောတော့ ဖို့ချက်တစ်ယောက် ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်သွားပြီး အထုတ်ကို ပြန်ချလိုက်ကာ -
"ဘာဖြစ်လို့လဲ..ပျက်တတ်လို့လား.."
ဖို့ချက်မေးသော်လည်း ဟန်ထွဋ်က ဘာမှပြန်မပြောဘဲ luggage နားသို့ လျှောက်သွားကာ luggage ဆွဲသည့်အတံကြီးကို ဆွဲထုတ်ပေးလိုက်ပြီး -
"ဒီကနေကိုင်ပြီး ဆွဲသွားလို့ရတယ်..အိတ်အောက်မှာလည်း ဘီးပါတယ်..ထမ်းစရာမလိုဘူး..အိတ်က လေးတယ်.."
"ဪ..ဟုတ်ကဲ့.."
ဖို့ချက်လည်း သူပြောသည့်အတိုင်း ထိုအတံကြီးကိုကိုင်ကာ ဆွဲလာခဲ့ပြီး အိမ်ပေါ်လှေကားကိုတက်တော့လည်း ထိုအတိုင်းသာ ဆွဲပြီးတက်သွားသဖြင့် ထိုတစ်ခနတော့ လှေကားနှင့် အိတ်တို့ ခြစ်သည့်အသံ ၊ ဘီးနဲ့ရိုက်သံတို့က တစ်ဒေါက်ဒေါက်နှင့် ဆူညံသွားခဲ့လေသည် ။
ငါ့အိတ်တော့ သွားပါပြီ..။ ခုနကနည်းကို မပြောပြခဲ့သင့်ဘူး..။
ဟန်ထွဋ်သော်လည်း သက်ပြင်းသာ ချနိုင်ခဲ့ပြီး အိမ်ပေါ်သို့ ဖို့ချက်အနောက်မှ လိုက်တက်လာခဲ့သည် ။
အိမ်အပေါ်ထပ်မှာကလည်း အရှေ့မှာ ဧည့်သည်ဧည့်ခံသည့် ကြိမ်စားပွဲ ၊ ကြိမ်ခုံတို့ကို ထားထားပြီး ခေါင်းရင်းနံရံမှာလည်း လက်ဝါးကပ်တိုင်တချို့နှင့် ယေရှုပုံတော်တချို့ကို ကပ်ထားလေသည် ။ ကြမ်းခင်းကတော့ သစ်သားကြမ်းခင်းကိုမှ ကြမ်းတိုက်ထားသဖြင့် ပြောင်လက်နေသည် ။
အိမ်အနောက်ဘက်မှာတော့ အခန်းနှစ်ခုက မျက်နှာချင်း ဆိုင်ရှိပြီး ဖို့ချက်က ခေါင်းရင်းအခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလေသဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက် ထိုအခန်းမှာ နေရမှာပါလားဟု တွေးမိလေသည် ။
အိမ်ကြီး၏ အငွေ့အသက်တို့က စိမ်းသက်သက်နှင့် ရင်း နှီးမှုမရှိချေ ။ ၇နှစ်သားအထိ နေခဲ့ဖူးသည်ဆိုသော်လည်း ဒီအိမ်ပုံစံကို ဝေဝေဝါးဝါးတောင် မမှတ်မိပေ ။
ဟန်ထွဋ်သော်လည်း ခေါင်းရင်းအခန်းဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့ပြီး အခန်းထဲဝင်လာတော့ ဖို့ချက်က ခင်းလက်စဖြသ်နေသော တစ်ယောက်အိပ် အိပ်ရာကို သိမ်းဆည်းနေလေသည် ။
"ကျုပ်ပစ္စည်းတွေနဲ့က ရှုပ်နေမလားမသိ..ခနလေးနော်.. ကျုပ်လည်း အစ်ကိုကြီးလာမယ်မှန်းမသိလို့ မသိမ်း ဆည်းထားမိဘူးဗျ.."
အခန်းပတ်ပတ်လည်ကို မျက်စိတစ်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ ခြေရင်းဘက်နံရံမှာ လိမ်းဆေးဘူးတချို့နှင့် ချင်းရိုးရာရုပ်ထုတချို့သာရှိသည် ။ အခန်း၏ ဘေးတစ်ဖက်မှာတော့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါတစ်ထည်နှင့် ပုဆိုးတစ်ထည်ကို ကြိုးတန်းတစ်ခုနှင့် တန်းကာ လွှားထားလေသည် ။ ထိုအောက်မှာတော့ သံသေတ္တာတစ်လုံးနှင့် ဘေးမှာတော့ စားပွဲခုံတစ်ခုသာရှိသည် ။
ဒီလောက်ပါပဲ ၊ အခန်းပရိဘောဂက များများစားစားမရှိဘဲ ဒီအတိုင်း ဟိုတစ်စု ဒီတစ်စုဖြစ်နေသည် ။ ဟန်ထွဋ်က အခန်းကို စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်နေစဥ် ဖို့ချက်က သူ့အိပ်ရာလိပ်ကြီးကို အခန်းအပြင်ဘက်သို့ သယ်ထုတ်သွားဟန်ပြင်နေသဖြင့် -
"ဒါက ဘယ်သယ်သွားမလို့လဲ.."
"ဗျာ..ဪ..ဒီအခန်းကို အစ်ကိုကြီး သုံးလေ..ကျုပ်က အပြင်မှာနေလည်း အဆင်ပြေတယ်.."
"မလိုပါဘူးကွာ..ယောက်ျားသားအချင်းချင်း တစ်ခန်းတည်းမျှသုံးလို့ အဆင်ပြေပါတယ်..မထုတ်နဲ့ ထားထား.."
"ဟုတ်ကဲ့.."
ဖို့ချက်က အိပ်ရာလိပ်ကို ပြန်ချလိုက်ပြီး အစ်ကိုကြီးကို ကြည့်ကာ -
"အစ်ကိုကြီးက ဘယ်ထောင့်မှာနေချင်လဲ..ကျုပ်ပစ္စည်းတွေ ရွှေ့ပေးလို့ရအောင်.."
"ရတယ်.."
ဟန်ထွဋ်လည်း လက်ကာပြလိုက်ပြီး -
"အစ်ကို့ကြောင့်နဲ့ ဘာမှရွှေ့မနေနဲ့..ဒီအတိုင်းအဆင်ပြေသလို နေလို့ရတယ်..အဓိကက ကျောတစ်ခင်းရရင် ရပြီ.."
"ဟုတ်ကဲ့..ဒါဆိုလည်း..ကျုပ်သွားတော့မယ်နော်..အစ်ကိုပြီး အေးဆေးနားပါ.."
"အင်း အင်း.."
ဖို့ချက်လည်း ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ဘေးနားမှ ဖြတ်သွားကာ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ ထွက်သွားသဖြင့် ဟန်ထွဋ်လည်း တံခါးကို အနည်းငယ် စေ့ရုံစေ့ထားလိုက်သည် ။ ထို့ နောက် ဖို့ချက်ရဲ့ အိပ်ရာလိပ်ကြီးကို ဖြန့်ချလိုက်တော့ ခေါင်းအုံးတစ်လုံးနှင့် စောင်ထူနှစ်ထည်က ဗလုံးဗထွေးနှင့် လိမ့်သွားလေသည် ။ ထို့နောက် ခေါင်းအုံးကို ခပ်စေ့စေ့စိုက်ကြည့်ပြီး အကဲခတ်ကြည့်တော့ ခေါင်းအုံးက ညစ်ပတ်ခြင်းမျိုး ၊ သွားရည်အကွက်ထခြင်းမျိုး ရှိမနေဘဲ အဖြူထည်ဖြစ်နေသည် ။
ထို့ကြောင့် ဟန်ထွဋ်တစ်ယောက် ဟက်ခနဲတစ်ချက်ပြုံးကာ -
"အနေတော့သန့်သားပဲ.."
ထို့နောက် ဟန်ထွဋ်လည်း စိတ်သန့်သန့်နှင့်ပင် လှဲချလိုက်ပြီး မျက်လုံးကို မှိတ်ကြည့်လိုက်တော့ ပင်ပန်းမှုကြောင့် မျက်လုံးက အနည်းငယ် ကျိန်းစပ်နေခဲ့သည် ။ တဖြည်း ဖြည်းနှင့် မျက်ခွံတို့က လေးလံလာပြီး အသိစိတ်တို့လွတ်သွားကာ အိပ်ပျော်သွားခဲ့လေတော့သည် ။
သိပ်မကြာလိုက်ချေ ၊ စိတ်ထဲမှာ နိုးတစ်ဝက်အိပ်မက်လိုလို ဖို့ချက်က အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သလိုပင် ။ ပြီးတော့ ပြန်ထွက်သွားလေသည် ။
နောက်အချိန်တစ်ခနကြာတော့ အသိစိတ်တို့ ပြန်ကပ်လာခဲ့ပြီး မျက်လုံးတို့ ပွင့်လာခဲ့သည် ။
အင်း..
အိနြာဆုံးပြီးနောက်မှာ အိပ်မက်ဆိုးမမက်ဘဲ ကောင်း ကောင်းအိပ်ပျော်ခဲ့တဲ့ အိပ်ခြင်းပဲ ။ ဘာအိပ်မက်မှ မမက်ဘဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့လေသည် ။ စိတ်ထဲ တစ်ခုခုပြည့်ဝသွားသလို ခံစားချက်မျိုး ခံစားလိုက်ရပြီး တစ်ပြိုင်နက် ခြေရင်းဘက်၌ လူရိပ်တချို့ တွေ့မိလိုက်သဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖို့ချက်က အပေါ်ပိုင်းကို သဘတ်ခြုံထားကာ အောက်က ပုဆိုးနှင့် ။ ရေချိုးပြီးခါစဖြစ်မည်ထင်သည် ။
"အင်း..မင်းတောင် ရေချိုးပြီးပြီလား.."
ဟန်ထွဋ်သော်အသံကြောင့် ဖို့ချက်တစ်ယောက် ဆတ်ခနဲ လှည့်ကြည့်လာကာ -
"ဪ..အစ်ကိုကြီး နိုးလာပြီလား.."
"အင်း.."
"ဗိုက်ဆာနေပြီလားဗျ..မေနျူကတော့ ဟင်းကျက်ပြီ ပြောတယ်.."
"ရပါတယ်..သိပ်လည်းမဆာသေးပါဘူး.."
ဟန်ထွဋ်တစ်ယောက် အိပ်ရာမှ ကုန်းထထိုင်လိုက်ပြီးမှ ဖို့ချက်အိပ်ရာပေါ် အိပ်မိသွားတာ သတိရပြီး -
"အာ..sorry..မင်းအိပ်ရာပေါ် ခွင့်မတောင်းဘဲ အိပ်မိသွားတယ်.."
"မလိုပါဘူးဗျာ..ရပါတယ်..ကျုပ်ကသာ အစ်ကိုကြီး စိတ်မသန့်ဖြစ်နေမှာကို စိုးရိမ်နေတာ.."
ဟန်ထွဋ်လည်း ရေချိုးပြီးခါစ ဖို့ချက်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ ရေအနည်းငယ်စိုထားသည့် ဆံပင်က နေ့လည်ကတွေ့သလို စုတ်ဖွာဖွာဖြစ်မနေဘဲ မသိမသာကြည့်ကောင်းနေသည် ။ ဘောင်းဘီအထူပွပွနှင့် အပေါ်က အနွေးထည်နှစ်ထပ်လောက် ထပ်ဝတ်လိုက်ပြီးတော့မှ ဟန်ထွဋ်ဘက်သို့ လှည့်လာကာ -
"အောက်ဆင်းတော့မလား.."
"ရတယ်..မဆာသေးဘူး.."
"အစ်ကိုကြီး ရေချိုးဦးမလား..ကျုပ်ရေနွေးစပ်ပေးမယ်.."
ရေချိုးမလားမေးတော့မှ ဘယ်အချိန်တောင်ရှိပြီလဲဆိုပြီး ဖုန်းကို ဖွင့်ကြည့်မိသည် ။ ၇နာရီတောင် ခွဲတော့မှာပဲ..။
"တော်ပါပြီ..အေးရအေးနဲ့..မနက်ကျမှပဲ ချိုးတော့မယ်..အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား.."
"ကျုပ်ကပြေပါတယ်ဗျ.."
"တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး..ချွေးနံ့မခံနိုင်မှာစိုးလို့.."
"ဟာ..မဟုတ်တာဗျာ..အစ်ကိုကြီးချွေးနံ့က ကျုပ်ရေချိုးပြီးရတဲ့အနံ့ထက်တောင် ပိုမွှေးနေပါသေးတယ်.."
"ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲ..မျက်နှာပဲ သွားသစ်လိုက်မယ်..ဘယ်မှာသစ်ရမလဲ.."
"အာ..ကျုပ်လိုက်ပြပေးမယ်.."
ဖို့ချက်က အရှေ့က လျှောက်သွားပြီး သူခေါ်ရာနောက်သို့ ဟန်ထွဋ်သော်လည်း လိုက်ခဲ့လိုက်သည် ။ အနောက်ဘက် အိမ်အောက်ကို ပြန်ဆင်းပြီး နည်းနည်းအနောက်ကို ဆက်လျှောက်သွားတော့မှ အဝီစိတွင်းကို ဝိုက်ကာကွန်ကရစ်လောင်းထားသည့် ရေချိုးသည့်နေရာကို ရောက်၏ ။ ထိုနေရာက မီးသီးမရှိသည့်အတွက် မှောင်ရိပ်သန်းနေပြီး ဖုန်းမီးထိုးဖို့အတွက် ဖုန်းကလည်း အိမ်ပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့သည်။
ဖို့ချက်က လိုက်ပြပေးပြီးနောက် လှည့်ပြန်မည်အပြု -
"ဖို့ချက်.."
"ဗျာ.."
ဖို့ချက်က ပြန်လှည့်လာတော့မှ -
"အစ်ကို့ကို ခနလောက်..စောင့်နေပေးမလား.."
ကြီးကောင်ကြီးမားကြီးနဲ့ သရဲကြောက်နေသေးတာလားလို့ သူထင်ကောင်းထင်နေနိုင်သည် ။ သို့သော်လည်း မတတ်နိုင် ၊ သရဲကြောက်တာမျိုးမဟုတ်ဘဲ ကိုယ်မလာဖူးတဲ့ ဒေသအသစ်ဖြစ်သည့်အတွက် မြွေကင်းပါးတို့ မရှိဘူးဟု တပ်အပ်မပြောနိုင်ချေ ။ ထို့ကြောင့် အကူအညီတောင်းရခြင်းဖြစ်၏ ။
"ဟုတ်..ကျုပ်စောင့်နေပေးပါ့မယ်.."
လေသံခပ်အေးအေးနှင့် ပြန်ပြောလာသဖြင့် ဟန်ထွဋ်လည်း စိတ်ချလက်ချနှင့် ရေခွက်ကို လှမ်းကိုင်နိုင်တော့သည် ။
#Muser_Ven
_____
Zawgyi
"ဖို႔ခ်က္ေရ..သား ရြာထိပ္ျပန္ၪီးမွာလား.."
ေမႀကီးန်ူက ေမးလာသျဖင့္ အိမ္အေရ႔ွကပန္းၿခံဳမွ အရြက္ေတြကို ၫွပ္ေနသည့္ ဖို႔ခ်က္က ကတ္ေၾကးကို ခ်ကာ အိမ္ထဲ ေျပးဝင္လာခဲ့ၿပီး -
"ဘာခိုင္းစရာရိွလို႔လဲ ေမန်ူ.."
"ဪ..တျခားမဟုတ္ဘူး..မင္းအစ္ကိုႀကီးလည္း ေရာက္ေတာ့ အသားဟင္းေလး ခ်က္ရေအာင္လို႔..ေဒၚလႊာတို႔ဆီမွာ ဒီေန့ေတာလိုက္တာ အသားတြဲမ်ားရေသးလား သြားေမးေပးပါၪီး..ရိွတယ္ဆို တစ္တြဲယူခဲ့ေနာ္.."
"ဟုတ္ကဲ့ ေမန်ူ.."
ေမေမနဲ႔ ဖို႔ခ်က္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလး အျပန္အလွန္ ေျပာေနသည္ကို ဟန္ထြဋ္တစ္ေယာက္ မသိမသာ ၾကၫ့္ေနခဲ့သည္ ။ အိမ္ႀကီးက ေလဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္လို႔ ေျခတိုင္ရွည္အိမ္ရဲ့ေအာက္ဘက္ကို အုတ္ေတြနဲ႔ ပတ္လည္ကာထားေသးၿပီး ထိုအထဲမွာမွ သူႀကီးအိမ္ပီပီ စားပြဲႀကီးတစ္လံုးႏွင့္ ခံုရွည္တစ္ခု ထားထားေလသည္ ။ ဟန္ထြဋ္လည္း ထိုထိုင္ခံု၌သာ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနခဲ့သည္ ။
ျမန္မာျပည္ဖုန္းဆင္းကဒ္ မဝယ္ရေသးသျဖင့္ မႏၲေလးက ေဒၚေလးကို ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဖို႔အတြက္ ဖုန္းဆက္လို႔မရေခ် ။
ထိုေကာင္ေလးက ဆိုင္ကယ္ေမာင္းၿပီး ျပန္ထြက္သြားေတာ့မွ ေမေမက ဟန္ထြဋ္ေဘး၌ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလး လာဝင္ထိုင္ကာ -
"သား..ခရီးပန္းေနၿပီလား.."
"ဟုတ္.ႏွစ္ရက္ေလာက္ ဆက္တိုက္ ေလယာဥ္ေရာ ကားေရာ စီးလာရတာဆိုေတာ့..ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ.. ဪ..ဒါနဲ႔ ေမ..ခုနက ေကာင္ေလးက ဘယ္သူလဲ.."
"ဪ..ဖို႔ခ်က္ေလးကို ေျပာတာလား..သူက ေမေမ့ရဲ့ ေမြးစားသားေလးေလ.."
"ေမြးစားသား? ဒါဆို သူက ဒီမွာပဲ ေနတာလား.."
"အင္း ဟုတ္တယ္..ဒီမွာပဲ..ေမြးစားျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းက နည္းနည္းေတာ့ ရွည္တယ္ သားရဲ့.."
"သူ႔မိဘေတြကေရာ? "
"သူ႔အေဖကိုေတာ့ မသိေပမဲ့ သူ႔အေမကေတာ့ ဆံုးသြားၿပီ.."
"ဪ.."
"သားေတာ့ မသိခဲ့ဘူးေပါ့..သား၇ႏွစ္သားအရြယ္မွာ မႏၲေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔အတြက္ သားေဒၚေလးက ေခၚသြားတဲ့ေန့ေလ..အဲ့ဒီညေနမွာ ဖို႔ခ်က္ရဲ့အေမက ေမေမတို႔ အိမ္ေရ႔ွကို မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီးေတာ့ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ.."
____
အဲဒီေန့က ဟန္ထြဋ္အေမက သူ႔သားနဲ႔ ခြဲသြားရေတာ့ တစ္ေနကုန္ မ်က္ႏွာမလွဘဲ မိႈင္ေနခဲ့တာ ။ အဲ့လိုနဲ႔ ညေနဘက္ ေနေစာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က အထုတ္ေလးတစ္ထုတ္ကို ဆြဲၿပီး အိမ္အေရ႔ွမွာ ဟိုေမ်ွာ္ဒီေမ်ွာ္နဲ႔ ရပ္ေနခဲ့တာေလ..။
အဲ့ဒါကို အေမန်ူက ေတြ့ေတာ့ အိမ္ထဲက ထြက္လာၿပီး -
"ေဝ့ သမီးငယ္.. ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ့ခ်င္လို႔လဲကြယ့္.."
ထိုသမီးေလးမ်က္ႏွာက ပင္ပန္းမႈေၾကာင့္ လူက စုတ္ဖြာေနၿပီး ၫွိုးငယ္ေနသည္ ။ လြယ္ထားရသည့္ ဗိုက္ေလးကို အသာအယာ အုပ္ကာ အေမန်ူ႔ကို ေခါင္းသာ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ခါျပသည္ ။
"သမီးက ဒီရြာကေတာ့မဟုတ္ဘူးထင္တယ္.."
ထိုအမ်ိဳးသမီးငယ္က ေခါင္းၫွိတ္ျပေလသည္ ။
"ဪ..ဒါဆို အထဲမွာ ဝင္နားပါၪီး..ဒီအိမ္က သူႀကီးအိမ္ပဲကြယ့္..လာ..အကူအညီလိုတယ္ဆိုလည္း ကူညီေပးပါ့မယ္.."
ေမန်ူက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေခၚေသာ္လည္း ထိုအမ်ိဳး သမီးငယ္က မဝင္ရဲဘဲ တြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့သျဖင့္ ေမန်ူက အနားကို ေလ်ွာက္သြားခဲ့ၿပီး လက္ေလးကို လွမ္းကိုင္လိုက္ေတာ့ ကေလးမေလးရဲ့ လက္က က်စ္က်စ္ေတာက္ ပူေနေလသည္ ။
"ဟယ္..ကိုယ္ေတြ ပူေနပါလား.."
ေမန်ူက စိုးရိမ္တႀကီးႏွင့္ နဖူးကို စမ္းလိုက္ေတာ့ တကယ့္ကိုပင္ က်စ္က်စ္ေတာက္ ပူေနေလသည္ ။
"လာပါကြယ္..အထဲကိုလာပါ.."
ေမန်ူက အထဲကို တြဲေခၚသြားၿပီး ထိုင္စရာေနရာေပးလိုက္ၿပီး ေရႏြေးခြက္ေလးကို ခ်ေပးကာ အဖ်ားက်ေဆးတိုက္ဖို႔အတြက္ စားစရာမုန္႔ေျခာက္အခ်ိဳ႕ကို ယူလာေပးခဲ့သည္ ။
"ဘာမွမစားရေသးဘူးထင္တယ္..စားလိုက္ပါ..ၿပီးရင္ ေဆးေလးလည္း ေသာက္လိုက္ေနာ္.."
ေမန်ူက ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ေျပာေတာ့မွ ထိုကေလးမက စားေလေတာ့သည္ ။ ေနာက္စားၿပီးသည့္အခါက်ေတာ့မွ ေမန်ူ႔က စကားစေလေတာ့သည္ ။
"သမီးက ဘယ္နယ္ကလဲ.."
"..."
ထိုကေလးမက ဘာစကားမွ ျပန္မဆိုဘဲ ေမန်ူ႔ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနေလသည္ ။ မ်က္ဝန္းေတြက ၫွိုးငယ္ေနၿပီး တစ္ခုခုကို ေျပာျပခ်င္ေနသည့္ပံုစံမ်ိဳး ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေမန်ူက ကေလးမေလး၏လက္ကို အသာ အယာဆုပ္ကိုင္ကာ -
"ဘာအခက္အခဲရိွလို႔လဲ..ေမန်ူ႔ကို ေျပာ..ေမန်ူ ကူညီေပးပါ့မယ္.."
ေမန်ူက ကေလးမေလးရဲ့မ်က္ဝန္းကို ေနြးေထြးစြာျဖင့္ ၾကည့္ေတာ့မွ ကေလးမေလးက -
"ေလာက္ကိုင္က..ပါ.."
"ေလာက္ကိုင္?..ရွမ္းျပည္ဘက္ျခမ္းကေပါ့.."
ကေလးမေလးက ေခါင္းညိတ္ျပသည္ ။
"သမီးအသက္ဘယ္ေလာက္ရိွၿပီလဲ.."
"၂၃.."
"သမီး ဒီဘက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ေရာက္လာတာလဲ..ဘာကိစၥမ်ား ရိွလို႔လဲ.."
ေမန်ူက ထိုသို႔ေမးေတာ့ ကေလးမေလးက ဘာမျွပန္မေျဖေတာ့ဘဲ တအိအိႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ား က်လာၿပီး -
"သမီးအေနာက္ကို လိုက္လာၾကၿပီထင္တယ္.."
"ဘယ္သူေတြလဲ..ဘယ္သူေတြ လိုက္လာၾကလို႔လဲ.."
"ရွမ္းသူေဌးႀကီး.."
"ဘာျဖစ္လို႔ လိုက္လာတာလဲ.."
"သမီးရဲ့ ဒီကိုယ္ဝန္ကို ေမြးထုတ္ပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကတာ..သမီးရဲ့ ရင္ေသြးေလးကို သူတို႔ေရာင္းစားပစ္မလို႔တဲ့.."
"ဟယ္..သမီးရယ္.."
ေမန်ူက ကေလးမေလးကို ၾကင္နာစြာျဖင့္ ေပြ့ဖက္လိုက္ၿပီး -
"သူတို႔ေတြက..မိန္းမငယ္ေလးေတြကို ေစာ္ကားၾကတာ..ၿပီးလို႔ ကိုယ္ဝန္ရလာတဲ့အခါ ရလာတဲ့ကေလးေတြကို တျခားႏိုင္ငံေတြဆီ ေရာင္းစားပစ္ၾကတာ..သမီး အဲ့လိုမလုပ္ႏိုင္ဘူး..မလုပ္ပစ္ႏိုင္လို႔ သမီး သူတို႔နဲ႔ ေဝးရာကို ထြက္ေျပးလာခဲ့တာ.."
ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုကာ ေျပာျပလာသည့္စကားေၾကာင့္ ေမန်ူတစ္ေယာက္ ဝမ္းနည္းစိတ္ႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ား ေဝ့ဝဲလာကာ -
"ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ေတာ့..ေမန်ူ႔အနားေနရင္ သမီးဘဝ ေအးခ်မ္းၿပီ..ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ေတာ့ေနာ္..လာ..ကိုယ္ေတြလည္းပူေနတာဆိုေတာ့ အိမ္ေပၚမွာ ေစာေစာအိပ္လိုက္ေနာ္.."
ေမန်ူက အိမ္အေပၚထပ္ကို တြဲေခၚသြားခ်ိန္ ေလွကားအရင္းနားေရာက္ေတာ့..။
အား..
ကေလးမေလးဆီမွ ညည္းသံထြက္လာသျဖင့္ ေမန်ူ႔က အလန္႔တၾကားႏွင့္ -
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သမီး.."
"ဗိုက္..ဗိုက္ထဲက နာလာလို႔.."
"ကိုယ္ဝန္က ဘယ္ႏွလရိွၿပီလဲ.."
"သမီး မသိဘူး.."
"ဟယ္.."
ေမန်ူက နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္ ကေလးမဗိုက္ေလးကို အသာအယာ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး တင္းေနၿပီျဖစ္သည္ ။
"ရက္ေစ့ေနၿပီထင္တယ္..ရတယ္ စိတ္မပူနဲ႔..ေမန်ူက အရင္က လက္သည္လုပ္ဖူးတယ္..သမီး ဗိုက္နာလာရင္ ေမန်ူ႔ကို ေအာ္ေခၚလိုက္ေနာ္.."
"ဟုတ္ကဲ့.."
အိမ္အေပၚထပ္သို႔ တြဲေခၚသြားလိုက္ၿပီး အိမ္ယာခင္းတစ္ခု ခင္းေပးလိုက္ကာ လွဲေနေစလိုက္သည္ ။ ၿပီးေတာ့မွ အကယ္၍ ေမြးခ်င္လာၿပီဆို အဆင္သင့္ေမြးႏိုင္ေအာင္လို႔ ျပင္ဆင္စရာရိွတာ ျပင္ဆင္ထားၿပီးေနာက္ အိမ္ေအာက္သို႔ ျပန္ဆင္းသြားခဲ့သည္ ။
သူႀကီးကိုခြမ္ေသာ္က တီးတိန္ၿမိဳ႔ေပၚ တက္သြားသည့္အတြက္ အိမ္မွာက ေမန်ူတစ္ေယာက္သာ ရိွ၏ ။
ညကတျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေမွာင္ရိပ္သန္း လႊမ္းမိုးလာခဲ့သလို အိမ္အေပၚထပ္မွာ အိပ္ေနတဲ့ကေလးမဆီကေန ညည္းသံကလည္း တျဖည္းျဖည္း စိပ္လာေလသည္ ။
"အား...ေမန်ူေရ.."
ဗိုက္က စနာလာၿပီး လူကအသံမထြက္ႏိုင္ေတာ့ေခ် ။
"ေမန်ူေရ..သမီးဗိုက္နာလာၿပီထင္တယ္.."
တစ္ခါႏွစ္ခါ ေခၚေသာ္လည္း ေအာက္ထပ္မွ ဘာအသံမွ မၾကားမိသျဖင့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးငယ္လည္း နာက်င္မႈကို အံႀကိတ္ကာ -
"ေမန်ူေရ!! "
နာက်င္မႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္စတို႔က မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွ တျဖည္းျဖည္း စီးက်လာေလေတာ့သည္ ။ ထိုသို႔ နာနာက်င္က်င္ႏွင့္ ေအာ္ေခၚေတာ့မွ ေမန်ူက အိမ္ေအာက္ထပ္မွ ျပာျပာသလဲ ေျပးတက္လာကာ -
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သမီး.."
ေမန်ူက ကေလးမေလးနား၌ ေျပးထိုင္လိုက္ၿပီး အဝတ္စသန္႔တစ္ခုႏွင့္ ႏွဖူးေပၚက ေခြၽးစမ်ားကို သုတ္ေပးရင္းေမးေတာ့ -
"သမီး..သမီး ေမြးခ်င္လာၿပီထင္တယ္..ဗိုက္ေတာ္ေတာ္နာလာၿပီ.."
ထိုသို႔ေျပာေတာ့ ေမန်ူက ကေလးမေလးၿခံဳထားသည့္ ေစာင္ပါးေအာက္သို႔ ဓာတ္မီးႏွင့္ ထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္ကိုပင္ ေရမႊာအိတ္က ေပါက္ေနၿပီျဖစ္သည္ ။
"ေရမႊာေပါက္ေနၿပီပဲ..ေမြးရေတာ့မွာေပါ့.."
ေမန်ူက ကေလးမပါးစပ္ထဲသို႔ အဝတ္စတစ္ခုကို ေခါက္ကာ ေပးကိုက္ေစလိုက္ၿပီး -
"သမီး..ေမန်ူၫွစ္လို႔ ေျပာရင္ အားကုန္သံုးၿပီး ၫွစ္ေနာ္..ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔..ေမြးလမ္းေၾကာင္းက ပြင့္ေနၿပီကြယ့္.."
ေမန်ူ႔စကားကို ကေလးမေလးက ေခါင္းသာဟခပ္ျမန္ျမန္ညိတ္ျပၿပီး မ်က္လံုးကို တင္းက်ပ္စြာ ပိတ္ထားလိုက္ကာ အားယူေနေတာ့သည္ ။
"သမီး ၫွစ္.."
အီး...
"ထြက္ေတာ့မယ္ သမီး..ရင္ေသြးေလးထြက္ေတာ့မယ္..ၫွစ္ထား.."
အီး...
ထဘီစကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္က်စ္ထားၿပီး ၫွစ္ေနသည့္ ကေလးမေလးခမ်ာ အဖ်ားအရိွန္က မက်ေသးတာကတစ္ေၾကာင္း ၊ နာက်င္မႈေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း..တျဖည္း ျဖည္းႏွင့္ ေမ်ာ့လာေလသည္ ။ မ်က္ျဖဴတို႔က လန္ခ်င္သလို ျဖစ္လာေနၿပီ ၊ အသိစိတ္ကို မျပတ္သြားေအာင္ ထိန္းထားသည့္ၾကားကပင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လြတ္သြားသည္ ။
"သမီး..ၫွစ္ထား..ကေလးေခါင္းထြက္ေတာ့မယ္ကြယ့္.."
ေမန်ူ႔စကားေၾကာင့္ ထိုကေလးမေလးခမ်ာ အသက္ကိုတစ္ရိႈက္ရႉပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္..။
အီး....
"ထြက္ၿပီ..ထြက္ၿပီ.."
အားကုန္သံုးကာ ၫွစ္ပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေမန်ူ႔ရဲ့စကားကို ေဝေဝဝါးဝါးပင္ ၾကားရေတာ့ၿပီး ကေလးငိုသံတစ္စြန္း တစ္စကိုလည္း ခပ္သဲ့သဲ့သာ ၾကားမိၿပီးေနာက္ အသိစိတ္တို႔ ကင္းကြာသြားေလေတာ့သည္ ။
"သမီး!! သမီးေရ.."
ေမန်ူခမ်ာ ဗိုက္ထဲကထြက္ခါစ အက်ိအခြၽဲမ်ားေပက်ံေနသည့္ ကေလးငယ္ကို ပုဆိုးစႏွင့္ အႏွီးသဖြယ္ထုတ္ကာ ေပြ့ထားရာမွ လွမ္းေခၚလိုက္ေပမဲ့ ကေလးမေလးကေတာ့ ျပန္မထူးေတာ့ေခ် ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမန်ူက ကေလးငယ္ကို အိပ္ရာေပၚ ခနခ်ထားလိုက္ကာ ခြန္းတုန္႔မျပန္ေတာ့သည့္ ကေလးမနားသို႔ ကပ္သြားကာ ႏွလံုးခုန္သံကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ ႏွလံုးက မခုန္ေတာ့ေခ် ။
ဟယ္..သမီးရယ္..။
_____
"အဲ့လိုနဲ႔ပဲ ဖို႔ခ်က္ေလးက ေမေမတို႔လက္ေပၚမွာပဲ ႀကီး ျပင္းခဲ့တာေလ..ေမေမတို႔ကလည္း သားထြက္သြားၿပီးေတာ့ ဖို႔ခ်က္ေလးကို ကိုယ့္သားအရင္းလိုမ်ိဳး ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တာ..အခုသားေလးလည္းျပန္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ အေမ့မွာ သား၂ေယာက္ ရသြားသလိုပဲကြယ္.."
အေမက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးပင္ ေျပာလာၿပီးေနာက္ အိမ္ေရ႔ွ၌ ဆိုင္ကယ္သံတစ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။
"ေဟာ..ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီနဲ႔တူတယ္.."
ေမေမက ထိုင္ေနရာမွ ထၿပီး အျပင္ကိုထၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပင္မွ ေကာင္ေလးအသံကို ထပ္ၿပီး ၾကားရေလေတာ့သည္ ။
"ေမန်ူ..ဒီေန့ေတာ့ ဆတ္သားရတယ္တဲ့..အဲ့ဒါ က်ဳပ္ တစ္တြဲ ေတာင္းခဲ့တယ္.."
"ဟုတ္ၿပီ..ေနာက္ေဖးမွာ သြားခ်ိတ္ထားလိုက္..ခနေန ေမန်ူခ်က္လိုက္မယ္.."
"ဟုတ္ ေမန်ူ.."
"ကဲ ၿပီးေတာ့..မင္းကိုႀကီးကို မင္းအေပၚေခၚသြားေပးလိုက္ၪီး.. "
"ဟုတ္..ဒါနဲ႔..ေမန်ူ..ဒီကအစ္ကိုႀကီးကို ဘယ္မွာထားမွာလဲ.."
"နင့္အခန္းမွာ ထားမွာေပါ့..တစ္အိမ္လံုးမွာ အိပ္ခန္းဆိုလို႔ ၂ခန္းပဲရိွတာ..ငါတို႔အခန္းက ငါတို႔လင္မယား၂ေယာက္နဲ႔တင္ ျပည့္ေနၿပီ..ၿပီးေတာ့ လာ..မိတ္ဆက္ေပးရၪီးမယ္.."
ေမန်ူက ဖို႔ခ်က္လက္ကို ဆြဲကာ အိမ္ထဲ ေခၚလာၿပီး -
"ကဲ..မွတ္ထားေနာ္..ဒါက မင္းရဲ့အစ္ကိုႀကီး..ေမန်ူရဲ့ သားပဲ..နာမည္က ဟန္ထြဋ္ေသာ္ တဲ့..မွတ္ထားေနာ္.."
"ဟုတ္..က်ဳပ္မွတ္ထားပါ့မယ္..ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုႀကီးကိုလည္း ခုနက ကိစၥအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္.."
"ဘာကိုလဲ.."
ဟန္ထြဋ္က သေဘာမေပါက္သျဖင့္ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ -
"ဟို..အလာတုန္းက လမ္းမွာ ခဲခြၽန္ေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္ေျမာက္သြားတာေလ..အဲ့ဒါအက်မွာ အစ္ကိုႀကီး ေတာ္ေတာ္နာသြားမယ္ထင္တယ္..က်ဳပ္ေတာင္ အခုထိ ေအာင့္ေနတုန္းပဲမို႔လို႔.."
"ဪ..ရပါတယ္..ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး.."
"သားလည္းမွတ္ထားေနာ္..သူ႔နာမည္က ဖို႔ခ်က္တဲ့.."
ဟန္ထြဋ္က ေခါင္းသာ တစ္ခ်က္ညိတ္ျပၿပီး -
"ဒါဆို..သားအေပၚ တက္နားေတာ့မယ္ ေမေမ.."
"ေအး ေအး..ဖို႔ခ်က္..မင္းအစ္ကိုႀကီးကို အထုတ္ဝိုင္းသယ္ေပးလိုက္ၪီး.."
"ဟုတ္ကဲ့.."
ေကာင္ေလးက ဟန္ထြဋ္ေသာ္ဆီသို႔ အလ်င္အျမန္ေလ်ွာက္လာၿပီး သူ႔luggageကို ရြာအဝင္ဝမွာတုန္းကလိုပင္ ေစြ့ခနဲမ,လိုက္ၿပီး ပုခံုးေပၚ ထမ္းသြားကာ အေရ႔ွမွ သြားမည္အျပဳ -
"ေဟ့ ေနၪီး.."
"ဗ်ာ.."
"အထုတ္ကိုျပန္ခ်လိုက္.."
လက္ၫွိုးကို ေအာက္ျပန္ခ်ရန္ သေကၤတျပလိုက္ျပၿပီး ေျပာေတာ့ ဖို႔ခ်က္တစ္ေယာက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားၿပီး အထုတ္ကို ျပန္ခ်လိုက္ကာ -
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ..ပ်က္တတ္လို႔လား.."
ဖို႔ခ်က္ေမးေသာ္လည္း ဟန္ထြဋ္က ဘာမျွပန္မေျပာဘဲ luggage နားသို႔ ေလ်ွာက္သြားကာ luggage ဆြဲသည့္အတံႀကီးကို ဆြဲထုတ္ေပးလိုက္ၿပီး -
"ဒီကေနကိုင္ၿပီး ဆြဲသြားလို႔ရတယ္..အိတ္ေအာက္မွာလည္း ဘီးပါတယ္..ထမ္းစရာမလိုဘူး..အိတ္က ေလးတယ္.."
"ဪ..ဟုတ္ကဲ့.."
ဖို႔ခ်က္လည္း သူေျပာသည့္အတိုင္း ထိုအတံႀကီးကိုကိုင္ကာ ဆြဲလာခဲ့ၿပီး အိမ္ေပၚေလွကားကိုတက္ေတာ့လည္း ထိုအတိုင္းသာ ဆြဲၿပီးတက္သြားသျဖင့္ ထိုတစ္ခနေတာ့ ေလွကားႏွင့္ အိတ္တို႔ ျခစ္သည့္အသံ ၊ ဘီးနဲ႔ရိုက္သံတို႔က တစ္ေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ ဆူညံသြားခဲ့ေလသည္ ။
ငါ့အိတ္ေတာ့ သြားပါၿပီ..။ ခုနကနည္းကို မေျပာျပခဲ့သင့္ဘူး..။
ဟန္ထြဋ္ေသာ္လည္း သက္ျပင္းသာ ခ်ႏိုင္ခဲ့ၿပီး အိမ္ေပၚသို႔ ဖို႔ခ်က္အေနာက္မွ လိုက္တက္လာခဲ့သည္ ။
အိမ္အေပၚထပ္မွာကလည္း အေရ႔ွမွာ ဧည့္သည္ဧည့္ခံသည့္ ႀကိမ္စားပြဲ ၊ ႀကိမ္ခံုတို႔ကို ထားထားၿပီး ေခါင္းရင္းနံရံမွာလည္း လက္ဝါးကပ္တိုင္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေယရႈပံုေတာ္တခ်ိဳ႕ကို ကပ္ထားေလသည္ ။ ၾကမ္းခင္းကေတာ့ သစ္သားၾကမ္းခင္းကိုမွ ၾကမ္းတိုက္ထားသျဖင့္ ေျပာင္လက္ေနသည္ ။
အိမ္အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ အခန္းႏွစ္ခုက မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ရိွၿပီး ဖို႔ခ်က္က ေခါင္းရင္းအခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားေလသျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုအခန္းမွာ ေနရမွာပါလားဟု ေတြးမိေလသည္ ။
အိမ္ႀကီး၏ အေငြ့အသက္တို႔က စိမ္းသက္သက္ႏွင့္ ရင္း ႏွီးမႈမရိွေခ် ။ ၇ႏွစ္သားအထိ ေနခဲ့ဖူးသည္ဆိုေသာ္လည္း ဒီအိမ္ပံုစံကို ေဝေဝဝါးဝါးေတာင္ မမွတ္မိေပ ။
ဟန္ထြဋ္ေသာ္လည္း ေခါင္းရင္းအခန္းဆီသို႔ ေလ်ွာက္လာခဲ့ၿပီး အခန္းထဲဝင္လာေတာ့ ဖို႔ခ်က္က ခင္းလက္စျဖသ္ေနေသာ တစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ရာကို သိမ္းဆည္းေနေလသည္ ။
"က်ဳပ္ပစၥည္းေတြနဲ႔က ရႈပ္ေနမလားမသိ..ခနေလးေနာ္.. က်ဳပ္လည္း အစ္ကိုႀကီးလာမယ္မွန္းမသိလို႔ မသိမ္း ဆည္းထားမိဘူးဗ်.."
အခန္းပတ္ပတ္လည္ကို မ်က္စိတစ္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျခရင္းဘက္နံရံမွာ လိမ္းေဆးဘူးတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ခ်င္းရိုးရာရုပ္ထုတခ်ိဳ႕သာရိွသည္ ။ အခန္း၏ ေဘးတစ္ဖက္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါတစ္ထည္ႏွင့္ ပုဆိုးတစ္ထည္ကို ႀကိဳးတန္းတစ္ခုႏွင့္ တန္းကာ လႊားထားေလသည္ ။ ထိုေအာက္မွာေတာ့ သံေသတၲာတစ္လံုးႏွင့္ ေဘးမွာေတာ့ စားပြဲခံုတစ္ခုသာရိွသည္ ။
ဒီေလာက္ပါပဲ ၊ အခန္းပရိေဘာဂက မ်ားမ်ားစားစားမရိွဘဲ ဒီအတိုင္း ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စုျဖစ္ေနသည္ ။ ဟန္ထြဋ္က အခန္းကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ေနစဥ္ ဖို႔ခ်က္က သူ႔အိပ္ရာလိပ္ႀကီးကို အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ သယ္ထုတ္သြားဟန္ျပင္ေနသျဖင့္ -
"ဒါက ဘယ္သယ္သြားမလို႔လဲ.."
"ဗ်ာ..ဪ..ဒီအခန္းကို အစ္ကိုႀကီး သံုးေလ..က်ဳပ္က အျပင္မွာေနလည္း အဆင္ေျပတယ္.."
"မလိုပါဘူးကြာ..ေယာက္်ားသားအခ်င္းခ်င္း တစ္ခန္းတည္းမ်ွသံုးလို႔ အဆင္ေျပပါတယ္..မထုတ္နဲ႔ ထားထား.."
"ဟုတ္ကဲ့.."
ဖို႔ခ်က္က အိပ္ရာလိပ္ကို ျပန္ခ်လိုက္ၿပီး အစ္ကိုႀကီးကို ၾကည့္ကာ -
"အစ္ကိုႀကီးက ဘယ္ေထာင့္မွာေနခ်င္လဲ..က်ဳပ္ပစၥည္းေတြ ေရႊ့ေပးလို႔ရေအာင္.."
"ရတယ္.."
ဟန္ထြဋ္လည္း လက္ကာျပလိုက္ၿပီး -
"အစ္ကို႔ေၾကာင့္နဲ႔ ဘာမွေရႊ့မေနနဲ႔..ဒီအတိုင္းအဆင္ေျပသလို ေနလို႔ရတယ္..အဓိကက ေက်ာတစ္ခင္းရရင္ ရၿပီ.."
"ဟုတ္ကဲ့..ဒါဆိုလည္း..က်ဳပ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္..အစ္ကိုၿပီး ေအးေဆးနားပါ.."
"အင္း အင္း.."
ဖို႔ခ်က္လည္း ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ေဘးနားမွ ျဖတ္သြားကာ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ထြက္သြားသျဖင့္ ဟန္ထြဋ္လည္း တံခါးကို အနည္းငယ္ ေစ့ရံုေစ့ထားလိုက္သည္ ။ ထို႔ ေနာက္ ဖို႔ခ်က္ရဲ့ အိပ္ရာလိပ္ႀကီးကို ျဖန္႔ခ်လိုက္ေတာ့ ေခါင္းအံုးတစ္လံုးႏွင့္ ေစာင္ထူႏွစ္ထည္က ဗလံုးဗေထြးႏွင့္ လိမ့္သြားေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းအံုးကို ခပ္ေစ့ေစ့စိုက္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းအံုးက ညစ္ပတ္ျခင္းမ်ိဳး ၊ သြားရည္အကြက္ထျခင္းမ်ိဳး ရိွမေနဘဲ အျဖဴထည္ျဖစ္ေနသည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဟန္ထြဋ္တစ္ေယာက္ ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ၿပံဳးကာ -
"အေနေတာ့သန္႔သားပဲ.."
ထို႔ေနာက္ ဟန္ထြဋ္လည္း စိတ္သန္႔သန္႔ႏွင့္ပင္ လွဲခ်လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးကို မိွတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပင္ပန္းမႈေၾကာင့္ မ်က္လံုးက အနည္းငယ္ က်ိန္းစပ္ေနခဲ့သည္ ။ တျဖည္း ျဖည္းႏွင့္ မ်က္ခြံတို႔က ေလးလံလာၿပီး အသိစိတ္တို႔လြတ္သြားကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေလေတာ့သည္ ။
သိပ္မၾကာလိုက္ေခ် ၊ စိတ္ထဲမွာ ႏိုးတစ္ဝက္အိပ္မက္လိုလို ဖို႔ခ်က္က အိပ္ခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့သလိုပင္ ။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထြက္သြားေလသည္ ။
ေနာက္အခ်ိန္တစ္ခနၾကာေတာ့ အသိစိတ္တို႔ ျပန္ကပ္လာခဲ့ၿပီး မ်က္လံုးတို႔ ပြင့္လာခဲ့သည္ ။
အင္း..
အိျႏာဆံုးၿပီးေနာက္မွာ အိပ္မက္ဆိုးမမက္ဘဲ ေကာင္း ေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ အိပ္ျခင္းပဲ ။ ဘာအိပ္မက္မွ မမက္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေလသည္ ။ စိတ္ထဲ တစ္ခုခုျပည့္ဝသြားသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး ခံစားလိုက္ရၿပီး တစ္ၿပိဳင္နက္ ေျခရင္းဘက္၌ လူရိပ္တခ်ိဳ႕ ေတြ့မိလိုက္သျဖင့္ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖို႔ခ်က္က အေပၚပိုင္းကို သဘတ္ၿခံဳထားကာ ေအာက္က ပုဆိုးႏွင့္ ။ ေရခ်ိဳးၿပီးခါစျဖစ္မည္ထင္သည္ ။
"အင္း..မင္းေတာင္ ေရခ်ိဳးၿပီးၿပီလား.."
ဟန္ထြဋ္ေသာ္အသံေၾကာင့္ ဖို႔ခ်က္တစ္ေယာက္ ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လာကာ -
"ဪ..အစ္ကိုႀကီး ႏိုးလာၿပီလား.."
"အင္း.."
"ဗိုက္ဆာေနၿပီလားဗ်..ေမန်ူကေတာ့ ဟင္းက်က္ၿပီ ေျပာတယ္.."
"ရပါတယ္..သိပ္လည္းမဆာေသးပါဘူး.."
ဟန္ထြဋ္တစ္ေယာက္ အိပ္ရာမွ ကုန္းထထိုင္လိုက္ၿပီးမွ ဖို႔ခ်က္အိပ္ရာေပၚ အိပ္မိသြားတာ သတိရၿပီး -
"အာ..sorry..မင္းအိပ္ရာေပၚ ခြင့္မေတာင္းဘဲ အိပ္မိသြားတယ္.."
"မလိုပါဘူးဗ်ာ..ရပါတယ္..က်ဳပ္ကသာ အစ္ကိုႀကီး စိတ္မသန္႔ျဖစ္ေနမွာကို စိုးရိမ္ေနတာ.."
ဟန္ထြဋ္လည္း ေရခ်ိဳးၿပီးခါစ ဖို႔ခ်က္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရအနည္းငယ္စိုထားသည့္ ဆံပင္က ေန့လည္ကေတြ့သလို စုတ္ဖြာဖြာျဖစ္မေနဘဲ မသိမသာၾကည့္ေကာင္းေနသည္ ။ ေဘာင္းဘီအထူပြပြႏွင့္ အေပၚက အေနြးထည္ႏွစ္ထပ္ေလာက္ ထပ္ဝတ္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ဟန္ထြဋ္ဘက္သို႔ လွည့္လာကာ -
"ေအာက္ဆင္းေတာ့မလား.."
"ရတယ္..မဆာေသးဘူး.."
"အစ္ကိုႀကီး ေရခ်ိဳးၪီးမလား..က်ဳပ္ေရႏြေးစပ္ေပးမယ္.."
ေရခ်ိဳးမလားေမးေတာ့မွ ဘယ္အခ်ိန္ေတာင္ရိွၿပီလဲဆိုၿပီး ဖုန္းကို ဖြင့္ၾကည့္မိသည္ ။ ၇နာရီေတာင္ ခြဲေတာ့မွာပဲ..။
"ေတာ္ပါၿပီ..ေအးရေအးနဲ႔..မနက္က်မွပဲ ခ်ိဳးေတာ့မယ္..အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား.."
"က်ဳပ္ကေျပပါတယ္ဗ်.."
"တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး..ေခြၽးနံ႔မခံႏိုင္မွာစိုးလို႔.."
"ဟာ..မဟုတ္တာဗ်ာ..အစ္ကိုႀကီးေခြၽးနံ႔က က်ဳပ္ေရခ်ိဳးၿပီးရတဲ့အနံ႔ထက္ေတာင္ ပိုေမႊးေနပါေသးတယ္.."
"ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ..မ်က္ႏွာပဲ သြားသစ္လိုက္မယ္..ဘယ္မွာသစ္ရမလဲ.."
"အာ..က်ဳပ္လိုက္ျပေပးမယ္.."
ဖို႔ခ်က္က အေရ႔ွက ေလ်ွာက္သြားၿပီး သူေခၚရာေနာက္သို႔ ဟန္ထြဋ္ေသာ္လည္း လိုက္ခဲ့လိုက္သည္ ။ အေနာက္ဘက္ အိမ္ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းၿပီး နည္းနည္းအေနာက္ကို ဆက္ေလ်ွာက္သြားေတာ့မွ အဝီစိတြင္းကို ဝိုက္ကာကြန္ကရစ္ေလာင္းထားသည့္ ေရခ်ိဳးသည့္ေနရာကို ေရာက္၏ ။ ထိုေနရာက မီးသီးမရိွသည့္အတြက္ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနၿပီး ဖုန္းမီးထိုးဖို႔အတြက္ ဖုန္းကလည္း အိမ္ေပၚမွာ က်န္ခဲ့သည္။
ဖို႔ခ်က္က လိုက္ျပေပးၿပီးေနာက္ လွည့္ျပန္မည္အျပဳ -
"ဖို႔ခ်က္.."
"ဗ်ာ.."
ဖို႔ခ်က္က ျပန္လွည့္လာေတာ့မွ -
"အစ္ကို႔ကို ခနေလာက္..ေစာင့္ေနေပးမလား.."
ႀကီးေကာင္ႀကီးမားႀကီးနဲ႔ သရဲေၾကာက္ေနေသးတာလားလို႔ သူထင္ေကာင္းထင္ေနႏိုင္သည္ ။ သို႔ေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ ၊ သရဲေၾကာက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္မလာဖူးတဲ့ ေဒသအသစ္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေႁမြကင္းပါးတို႔ မရိွဘူးဟု တပ္အပ္မေျပာႏိုင္ေခ် ။ ထို႔ေၾကာင့္ အကူအညီေတာင္းရျခင္းျဖစ္၏ ။
"ဟုတ္..က်ဳပ္ေစာင့္ေနေပးပါ့မယ္.."
ေလသံခပ္ေအးေအးႏွင့္ ျပန္ေျပာလာသျဖင့္ ဟန္ထြဋ္လည္း စိတ္ခ်လက္ခ်ႏွင့္ ေရခြက္ကို လွမ္းကိုင္ႏိုင္ေတာ့သည္ ။
#Muser_Ven