နူးညံ့ချင်းကင်းသော ခင်ပွန်း part 12
"အကို...တော်ရအောင်နော်...နှင်း နာနေပြီ"
သူတစ်မနက်လုံး ကြမ်းထား၍ နှင်းက မျော့မျော့ကလေးဖြစ်နေလေသည်။ ဒါတောင် သူက အရှိန်မရပ်ချင်သေးပေ။
"မင်းပဲ နေ့လယ်စာစားပြီးမှ ပြန်ချင်တယ်ဆို"
"အခု နေ့လယ်စာစားချိန်တောင် ရောက်တော့မယ်အကိုရဲ့။ နှင်းကို ကိုကိုစောင့်နေတော့မယ်။ အကိုလုပ်တာ နှင်း မခံနိုင်တော့ဘူး။ တအားနာနေပြီ"
နာနေပြီပြောတော့ နှင်းအသံက ခပ်တိုးတိုးဖြစ်သည်။ ဘယ်နှစ်ကြိမ် ဘယ်နှစ်ခါမှန်း မသိလောက်သည်ထိ သူက ကြမ်းထားတာမို့ အိပ်ရာပေါ်မှာ ခွေခွေလေးဖြစ်နေပြီ။ အဝတ်စားလည်း အခုထိ ပြန်မဝတ်ရသေးပေ။
သူကိုယ်တိုင်လည်း အိပ်ရာထဲမှာ ဘာမှမဝတ်ထားပေ။ သူ့လက်တွေက နှင်းရင်ဘက်ကို ပွတ်သပ်ပြီး ထိပ်ကလေးတွေကို ဖိချေနေ၏။
"အ...."
"နာလို့လား..."
"အင်း...ကျိမ်းနေပြီ အကိုရဲ့"
နှင်းက သူ့လက်ကလေးကို တွန်းဖယ်ပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့နေ၏။ သူက လက်တွေတွန်းဖယ်ခံရသည့်အခါ ပါးစပ်နဲ့ငုံ့ပြီး စုပ်ပေးသည်။
"အကို....တော်ပြီလို့"
"ကျုပ် မဝသေးဘူး"
"အိမ်ရောက်မှလေ...နော်...အကို...အခု မနက်ကတည်းက အကို့စိတ်ကြိုက်လုပ်နေတာ။ နှင်း ထိပ်တွေလည်းတအားကျိမ်းနေလို့ပါ။ နော်...နော်လို့...အကို...."
သူက စိတ်ပျက်သလို ထထိုင်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကောက်ဝတ်လိုက်၏။ သူ စိတ်မကြည်ဖြစ်သွားမှန်း သိသည့်အခါ နှင်းလည်းနေရခက်လေသည်။ အိပ်ရာပေါ်ကနေ ထပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို စောင်ဖြင့်ပတ်ကာ သူ့အနားလျှောက်လာသည်။ သူက လှည့်တောင်မကြည့်ပေ။ သူ့ဘာသာ အဝတ်စားလဲစရာရှိတာ လဲနေလေသည်။
"အကို....နှင်းကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား"
"ကျစ်....ဖယ်စမ်းပါ...."
"အကို...စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်။ နှင်း အိမ်ရောက်ရင် အကိုကျေနပ်တဲ့ထိ ပေးမယ်လေ...နော်...အကို့..."
"ပေးချင်ပေး မပေးချင်နေ။ စိတ်မဝင်စားဘူး။"
သူ့စကားကြောင့် နှင်းစိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားလေသည်။ သူက အဝတ်စားလဲပြီး အပြင်ထွက်သွားသည့်အခါ နှင်းမှာ အဝတ်လဲပြီး လိုက်ဖို့ပြင်ပေမဲ့ နှင်းအဝတ်စားတွေက ရေစိုကုန်ပြီဖြစ်သည်။
"အကို...."
နှင်းလှမ်းခေါ်ပေမဲ့ သူက အောက်ထပ်ကို ဆင်းသွားပြီဖြစ်သည်။ နှင်းမှာ သူ့အဝတ်စားတွေ ယူဝတ်ပြီး အောက်ဆင်းခဲ့ရသည်။ ကိုကို့ဆီ ဒီပုံစံကြီးဖြင့် မပြန်ချင်၍ မအေးခိုင်ဆိုသည့် အစ်မကြီးဆီကနေ တောင်းယူမိ၏။
သူက အောက်ထပ်မှာ မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်ကာ နှင်းကို စိုက်ကြည့်နေလေသည်။ နှင်း သူ့အင်္ကျီပွပွကြီးနဲ့ မလုံမခြုံဖြစ်နေသည်ကို မှုန်ကုတ်ကုတ်ကြည့်ပြီး ဆံပင်တစ်ချက် သပ်လိုက်၏။
မအေးခိုင်က အဝတ်စားလာပေးသည့်အခါ အထဲဝင်လဲဖို့ ပြင်လိုက်လျှင်....
"မင်း အဲ့ဒါဘာလုပ်ဖို့လဲ"
"အင်္ကျီလဲမို့ အကို"
"မလဲနဲ့"
"ဟင်..."
"ဒီတိုင်းပြန်..."
"အကိုကလည်း ဘယ်လိုလုပ် ဒီတိုင်းပြန်လို့ဖြစ်မှာလဲ။ ကိုကို့ရှေ့ကို ဒီတိုင်းမသွားရဲဘူး။"
"ဒီတိုင်း မသွားရဲရအောင် ဘာဖြစ်နေလို့လဲ။ လင်မယား အတူနေပြီးပြန်လာတာ ဘာရှက်စရာရှိလည်း"
"အကိုနော်...."
"ပြန်...အဲ့ဒီ့အတိုင်း"
"ဟင့်အင်း...မပြန်ဘူး။"
"မပြန်ရင် မပြန်နဲ့...ဒီအိမ်မှာပဲနေလေ..."
"အကို...မယုတ်မာနဲ့နော်။ နေ့လယ်စာ စားချိန်နှင်းပြန်မှ ဖြစ်မှာကို"
"ပြန်ရမယ်ဆို...အဲ့တိုင်းပြန်။"
သူတမင်သက်သက် ညစ်တွန်းတွန်းနေမှန်း သိသည့်အခါ နှင်းငိုချင်လာသည်။ သူ့စိတ်ကြိုက် တစ်မနက်လုံး ပေးနေပြီးတာတောင် အခုပြန်ခါနီး သူက ထပ်တောင်းသည်ကို မပေး၍ တမင်ညစ်နေလေသည်။
"အကို...နှင်းကို မရွဲ့ပါနဲ့နော်။ နှင်း ပြန်မလို့"
"ပြန်လေ...ကျုပ်က တားနေလို့လား။"
နှင်း သူဘာပြောပြော ဂရုမစိုက်ဘဲ မအေးခိုင်၏ အဝတ်စားတွေကို လဲပြီးပြန်ဖို့ လုပ်လျှင် မင်းအဏ္ဍဝါ နောက်ကနေချက်ချင်းထလာလေသည်။ နှင်း အဝတ်စားလဲနေသည့် အင်္ကျီတွေကို ယူပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်၏။
"အကို ဘာလုပ်တာလဲ"
"မင်းကို ဒီတိုင်းပြန်လို့ ပြောတယ်မလား"
"မပြန်ရဲဘူး။"
"မပြန်ရဲစရာ ဘာရှိလဲ"
"နှင်းရှက်တယ်...ကိုကို့ရှေ့ကို ဘယ်လိုလုပ် ဒီလိုပြန်ရမှာလဲ"
သူက ခနဲ့တဲ့တဲ့ တစ်ချက်ရယ်ကာ...
"မင်းအကိုက ကျုပ်ကို ပေါက်လို့ပဲစား ဂျလေဘီကောင်ဆိုပြီး နှိမ်လိုက် ပြောလိုက်လုပ်ထားတာ။ အဲ့လို ဂျလေဘီကောင်ရဲ့မယားကလည်း ပေါ့ပျက်ပျက်ဆိုတာ သိသွားအောင် ပြလိုက်"
"ဟင့်အင်း...နှင်း ကိုကို့ကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် မလုပ်ချင်ဘူး။"
"မင်း မလုပ်ချင်လည်း ကျုပ်က လုပ်ချင်တယ်။ ဘဝင်ရူးပြီး သူ့ညီမကို မတူသလို မတန်သလို လုပ်ထားတဲ့ မင်းအကို မျက်နှာပေးကို ကျုပ်က တစ်သက်မမေ့ဘူး။ အဲ့တော့ ဒီကောင်စိတ်ဆင်းရဲနေတာကို မြင်ချင်တယ်"
သူ့စကားကြောင့် နှင်း မျက်ရည်တို့ အလိုလိုကျလာလေသည်။ သူက ဂရုမစိုက်စွာပင် နှင်း လဲမည့်အင်္ကျီတို့ကို ယူပြီး လွင့်ပစ်ထားယုံမက ကန်ပါကန်ထုတ်ထားသည်။ ထို့နောက် နှင်းကို ကို့ရို့ကားယားပုံစံအတိုင်း ဆွဲခေါ်လာ၏။ အတွင်းဝတ်တွေ မဝတ်ထားသည့် နှင်းမှာ သူ့နောက်ကနေ ပါလာရင်း ကြည့်မကောင်း ရှုမကောင်းဖြစ်လေသည်။
သူက လက်ကိုဆွဲပြီး ဟိုဘက်ခြံထိ လိုက်ပို့သည့်အခါ နှင်းမှာ ငိုချင်စိတ်ကို ထိန်းမရပေ။ အိမ်အကူတွေက ဝိုင်းကြည့်သလို ကိုကိုကလည်း ပြေးထွက်လာသည်။ နှင်းရဲ့ပုံစံကိုကြည့်ပြီး စိတ်တိုသွားလေသည်။ သို့သော် ဘာမှမပြောခင် နှင်းကို ပွေ့ဖက်ထားပြီး အထဲကို အမြန်ခေါ်ခဲ့သည်။
သူက လှည့်ပြန်သွားသည့်အခါ မိုးရိပ်ဒေါသတကြီး တောက်ခေါက်လိုက်မိသည်။ ထိုနေ့က နေ့လယ်စာလည်း မစားဖြစ်သလို နှင်းမှာ ကိုကို့ရှေ့၌ ရှက်လွန်းလို့ အော်ငိုမိလေသည်။ အိမ်ပြန်ချိန်ကြတော့ သူက အိမ်ရှေ့ကနေ ကားဟွန်းလာတီးသည်။ အရင်က မယူဘဲထားခဲ့သည့် ကားကို ပြန်ယူလာ၏။ နှင်းလည်း ကိုကို့ဆီကနေ ဖုန်းကို တောင်းယူလာခဲ့လိုက်သည်။ ကိုကိုသာ နှင်းလိုသမျှကို အကုန်ယူသွားခိုင်းလေသည်။
သူ့ကို အရွဲ့တိုက်ချင်စိတ်ကြောင့် ကိုကို့ရှေ့မှာ အရှက်ကွဲထားသည့်အတိုင်း နှင်းထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့ကားပေါ်ရောက်သည်ထိ ဘာစကားမှမပြောဘဲ ငြိမ်နေ၏။ မနက်က ပုံစံအတိုင်း တွေ့လ်ာက်ရ၍ သူက တစ်ချက်ပြုံးလေသည်။
ထို့နောက် ကားမောင်းနေရင်း နှင်းကို တစ်ချက်ကြည့်ပေမဲ့ နှင်းကတော့ သူ့ကို လုံးဝမကြည့်ပေ။ တိုက်ခန်းပြန်ရောက်တော့လည်း နှင်းက ရှေ့ကနေတက်သည်။ အောက်ခံမပါ၍ သူ့အင်္ကျီပွပွကြီးကို ဝတ်ထားသည့် နှင်းရဲ့ တင်ပါးလုံးလုံးတွေက လှစ်ခနဲပေါ်ပေါ်သွား၏။
သူ နောက်မှာရှိနေသည်ကို တမင်လှုပ်ခါပြီး သွားတာလား။ မတော်တဆလား မသိပေမဲ့ နောက်က တခြားလူပါလာလျှင် မလွယ်ပေ။
"မင်း အင်္ကျီကို ဆွဲချလိုက်"
သူပြောတာကို မကြားသလိုနှင့် ဆက်ပြီးတက်နေသည်။ လေးလွှာမှာရှိသည့် သူတို့တိုက်ခန်းမရောက်ခင် နှစ်လွှာမှာတင်ရှိနေကြသေး၏။ သူပြောတာကို ဂရုမစိုက်ဘဲ တက်နေသည့်အခါ သူလက်ကိုဆောင့်ဆွဲလိုက်သည်။
"နှင်းငွေ့ဖြူ...."
"ဘာလဲ...."
"ကျုပ်ပြောတာကို မကြားဘူးလား"
"ကြားတယ်...မလုပ်ချင်လို့"
"ဘာ...."
"ဟုတ်တယ်လေ...အကိုပဲ ဒီအတိုင်းပေါ်စေချင်လို့ ဝတ်ခိုင်းထားတာ မလား။ တခြားသူတွေကိုလည်း ကြည့်စေချင် မြင်စေချင်တယ်မလား"
နှင်းက သူ့ကို အရွဲ့တိုက်နေမှန်း သိသည့်အခါ သူနှင်းကို လှေကားထောင့်ကိုဆွဲကပ်ပြီး ငုံ့ကြည့်၏။ နှင်းကလည်း သူ့ကို စိတ်ဆိုးသည့် အကြည့်တို့ဖြင့် ပြန်ကြည့်ကာ မျက်ရည်ဝဲနေလေသည်။
သူ့ကိုအရွဲ့တိုက်သည့် နှင်းကို မင်းအဏ္ဍဝါမှာ ပြန်ပြီးပညာပြတော့သည်။ ထောင့်ကပ်ပြီး နှင်းပေါင်ကြားထဲလက်နှိုက်လိုက်၏။ ဖုဖုဖောင်းဖောင်းလေးကို စမ်းပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်ကာ...
"မင်းက ကျုပ်ကိုရွဲ့တယ်ပေါ့ဟုတ်လား။'
"အကိုနော်....လမ်းမှာ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ"
"လမ်းလယ်ခေါင်မှာ ခံချင်လို့ ဲီလိုလုပ်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား။"
"အား...."
ပြောရင်း သူ့လက်ခလယ်ကိုထည့်၍ ခပ်ပြင်းပြင်းမွှေလိုက်သည်။ နှင်း မျက်နှာလေး ထူပူကာ ဘေးကနေ လူတွေတက်လာမှာ ကြောက်နေမိသည်။ သူ့ကို တွန်းဖယ်လည်းမရပေ။
"အကိုဖယ်နော်...အား...."
"ခံချင်နေတာမဟုတ်လား။ ခံလေ...ဘာလို့ ...လီးသံထွက်နေတာလဲ"
သူဆဲတာခံလိုက်ရ၍ နှင်းမှာ ရှက်ပြီး မျက်ရည်တို့ကျလာသည်။ လူမြင်မှာစိုးသည့် စိတ်ကြောင့် ကြောက်လည်းကြောက် လန့်လည်းလန့်နေမိသည်။
လက်ခလယ်ကို ပြန်ထုတ်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်လျှင် နှင်း ရင်ထဲထိတ်လာလေသည်။ ဘောင်းဘီထဲက သူ့အရာကို ဆွဲထုတ်ပြီး နှင်းအပေါက်ထဲအတင်းထိုးထည့်ပြီး ဆောင့်လိုက်သည်မှာ ကြယ်တွေလတွေမြင်သွားရလေသည်။ သူ့အရာက ခပ်ကြမ်းကြမ်းဝင်ထွက်ကာ တင်ပါးတွေကိုလည်းညှစ်နေပြီး နူခမ်းတွေကိုလည်း နမ်းနေလေသည်။
အောက်ကနေ လူတက်လာသံကြားသည့်အခါ နှင်းသူ့ကို အတင်းတွန်းထုတ်၏။ သူက အတွန်းမခံဘဲ အတင်းဆွဲဖက်ပြီး တဆက်ဆက်ဆောင့်သွင်းကာ တပ်လျှက်သားပွေ့ချီလာလေသည်။ နှစ်လွှာထိ ဒီပုံစံအတိုင်းတက်နေသည်နှင်းမှာ ရှက်လို့ မျက်နှာထားစရာမရှိတော့ပေ။ အပေါ်က ဆင်းလာတဲ့သူမရှိ၍ တော်တော့သည်။
တိုက်ခန်းထဲရောက်သည့်အခါ အိပ်ခန်းထဲထိမသွားဘဲ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာပေါ်မှာတင် တဖန်းဖန်းဆောင့်ပြီး နှင်းခြေထောက်တွေကို သူ့ပခုံးပေါ်တင်ထားလေသည်။
"ကောင်းလား....ကြိုက်တယ်မလား...မင်းက ဒီလို လူကြားထဲ အလုပ်ခံချင်တာမလား"
"ဟင့်အင်း...."
"ဘာဟင့်အင်းလဲ...မကြိုက်ဘူးဆိုပြီး မင်းစောက်ပေါက်က အရည်တွေလိုက်နေထွက်နေတာ ဆူညံနေပြီ...ကြားတယ်လား....ရော့...ရော့....နားထောင်ကြည့်"
သူက အားထည့်ပြီး ဆောင့်ပြသည့်အခါ သူ့အရာနှင့် နှင်းအရာ၏ ထိရိုက်သံတို့က တကယ်ကျယ်လောင်လေသည်။ နှင်းမှာ မျက်လုံးတောင် မဖွင့်ရဲသည်ထိ အတော်လေးရှက်မိလေသည်။ သူက တစ်မနက်လုံး လုပ်ထားရတာတောင် အားမရဘဲ အခုလည်း စိတ်ကြိုက်လုပ်နေလေသည်။
နှင်းမှာ သူ့ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် ပြီးခါနီးလာပြီး တုန်လာလျှင် သူက ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ထည့်လေသည်။
"မင်းလာခါနီးနေပြီလား...ပြောတော့မကြိုက်ဘူးဆို...မကြိုက်ဘူးဆို"
မေးမေးပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် သူကဆောင့်လျှင် နှင်းမျော့မျော့လေးသာ ရှိတော့သည်။ ဆက်ခနဲတုန်ပြီး ပြီးသွားသည့်အခါ သူက ငုံ့ကြည့်ပြီး ပွတ်ပေးလေသည်။ သူ့အရာကအထဲမှာ ရှိနေဆဲပင်။
"လူကြားထဲမှာ လုပ်ရတာကို တော်တော်ကြိုက်တဲ့ပုံပဲနော်"
သူ့စကားကြောင့် နှင်း မျက်ရည်တို့ကျလာကာ တရှိုက်ရှိုက်ငိုမိလေသည်။ သူက နှင်းငိုတာကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားပြီး ပြီးအောင်ဆက်လုပ်၏။ သူ လာပြီးသွားမှ နှင်းကိုလွတ်ပေးလေသည်။
ထို့နောက် ဘာစကားမှ မပြောဘဲ အခန်းထဲဝင်ရေမိုးချိုးကာ ပြန်ထွက်သွား၏။ ဆိုဖာပေါ်မှာ နှင်းလဲကျနေသည်ကိုလည်း တစ်ချက်မှ ကြည့်မသွားပေ။ တစ်မနက်လုံး တစ်ချိန်လုံး သူ့ ဆန္ဒပြည့်ဝအောင် ဖြည့်တင်းပြီး နှင်းကိုတော့ အဝတ်စတစ်ခုလိုသာ ထားရစ်ခဲ့လေသည်။
Summer Bon 🌞