Pov: Eunji
Siedziałam w samolocie, oglądając widoki przez okno. Co ja mówię? Jakie widoki? Tam były tylko chmury. Strasznie ekscytowałam się, bo miałam zacząć studia w Japonii. Moim największym marzeniem było odwiedzić ten kraj a teraz miałam okazję! Czyż to nie cudowne? Leciałam dopiero dziesięć minut a czułam jakby to była wieczność. Podczas podróży, zrobiłam mnóstwo zdjęć, a stewardesa była bardzo miła i odrazu złapałam z nią dobry kontakt. Dużo rozmawiałyśmy i śmiałyśmy się. Tak minęła godzina i nawet nie zauważyłam kiedy doleciałam na miejsce. Pożegnałam stewardesse pogodnym uśmiechem i ruszyłam w stronę wyjścia samolotu. Stanęłam w kącie i zamówiłam taksówkę. Płynnie mówiłam po Japońsku więc nie stanowiło to dla mnie problemu. Po około pięciu minutach taksówka przyjechała. Wsiadłam do pojazdu i odrazu podałam adres akademika.
*****
Stanęłam przed budynkiem i przełknęłam głośno ślinę. Ten akademik był ogromny. Stwierdziłam jednak że zamiast stać jak kołek przed budowlą warto by było wejść do środka. Weszłam więc do akademika i przywitał mnie jeden wielki chaos.
Podeszłam do lady i zapytałam się o klucz do mojego pomieszczenia, na co recepcjonistka podała mi ten klucz i podała numer drzwi. Odebrałam rzecz i odrazu poszłam do swojego pokoju i zobaczyłam że mam współlokatorkę. Byłam tym podekscytowana bo uwielbiałam nawiązywac różnie kontakty, więc czym prędzej zagadałam do niej.
-Hej, jestem Eunji! Będę twoją nową współlokatorką.
Na co dziewczyna odpowiedziała mi:
-oh, witaj. Jestem Misaki.
Po tonie jej głosu można było wyczytać że jest czymś znudzona.
-coś nie tak?
-nie no wszystko okej chyba...
Zamyśliłam się a potem odpowiedziałam:
-nie jestem głupia, widzę że coś jest nie tak.
Dziewczyna na te słowa po prostu westchnęła i poklepała sofę ręką, sugerując żebym usiadła obok niej. Więc odrazu usiadłam. Potem dziewczyna powiedziała:
-może puścimy tą rozmowę w niepamięć i spróbujemy się zaprzyjaźnić ?
Zasugerowała Misaki.
-No dobrze!-uśmiechnęłam się do blondynki-To od nowa, jestem Eunji
-Misaki
Powiedziała dziewczyna już weselszym głosem.
Miała długie, blond włosy co było dla mnie zdziwieniem bo w Japonii rzadko widywało się blondynki. Miała również brązowe oczy i wysportowaną sylwetkę.
-chcesz gdzieś wyjść później?
Zapytałam
-Tak-powiedziała uśmiechnięta dziewczyna -może na łąkę?
-TAKKK- niemal wykrzyknęłam tamte słowa, kochałam kwiaty a na łące będzie ich mnóstwo.
Potem dyrektorka przez chyba megafony ogłosiła apel, więc szybko wyjęłam z torby czarną, elegancką, obcisłą sukienkę bez ramiączek. Założyłam obcasy, perełkową biżuterię i spięłam włosy klamrą, poczym zeszłam na apel. Zajęłam miejsce na jakimś pierwszym, lepszym krześle obok jakiegoś chłopaka. Spojrzałam na niego, pogodnie się uśmiechnęłam i podałam mu rękę, na co on odwzajemnił mój gest.
-Kim Eunji
Powiedziałam szeptem
-Minoru Tamaka
Odpowiedział chłopak, poczym delikatnie się uśmiechnął.
Wtedy na środek weszła dyrektorka, chwyciła za mikrofon i zaczęła swoje przemówienie:
-Witam was wszystkich na apelu
zaczęła kobieta i pociągnęła dalej swoją gadkę, mówiła coś o jakiejś dyskotece wieczorem na której ma być każdy. Słuchałam uważnie, ale mój wzrok uciekał ciągle na twarz Minoru. Ten chłopak był bardzo miły, fajnie by było się z nim zaprzyjaźnić. Nagle z transu wyrwał mnie komunikat dyrektorki że mamy się rozchodzić do naszych pokoi, więc wstałam i ruszyłam do pomieszczenia. Za mną biegł Minoru, więc zatrzymałam się i spojrzałam na niego
-Biegłeś za mną?!-zapytałam zszokowana-Czemu?!
Minoru łapał głębokie wdechy, musiałam dać mu niezły wycisk. W końcu się odezwał:
-Chciałem się zapytać czy oprowadzić cię po akademiku
Lekko się uśmiechnęłam
-oczywiście, a kiedy?
-możemy nawet teraz
Uśmiechnęłam się i przytaknęłam, chłopak złapał mnie za rękę i zaczął mnie prowadzić przez lewy korytarz. Zatrzymał się na środku, i zaczął pokazywać na prawe drzwi.
-pod drzwiami oznaczonymi liczbą numer jeden, znajduje się gabinet dyrektorki -powiedział i pokazał na lewe drzwi- pod drzwiami oznaczonymi liczbą numer dwa, znajduję się pokój pogadanek nauczycieli. Tam sobie od nas odpoczywają i gadają przy kawie.
Zaśmiałam się
-po drzwiami oznaczonymi liczbą numer trzy, jest pokój gdzie gotują obiady, coś pieką, no takie kucharskie pomieszczenie ogółem-pokazał na czwarte drzwi- pod drzwiami oznaczonymi liczbą numer cztery jest sklepik akademicki, patrz nawet są takie typowo sklepowe drzwi.
Przytaknęłam rozglądając po korytarzu, ściany były takiego dziwnego koloru, ni to żółty, ni to beżowy, ni to biały a panele były całe zarysowane.
-na przeciwko są takie duże biało-szklane drzwi, tam jest stołówka. Teraz idziemy na prawy korytarz.
Mówiąc to chłopak pociągnął mnie na przeciwną stronę, ten korytarz był nieco szerszy i dłuższy, w końcu Minoru pokazał na prawe drzwi i powiedział:
-Tutaj znajduje się biblioteka, jest ona ogromna. Zresztą wejdźmy do niej
Posłusznie udałam się za chłopakiem, wchodząc do środka biblioteki. I muszę powiedzieć, że nie kłamał mówiąc że jest ogromna. Ściany były podparte ogromnymi regałami ciasno wypełnionymi książkami, w kącikach stały mięciutkie pufy i fotele na których można było sobie usiąść i poczytać w spokoju książkę. Były również kontakty i express do kawy, wraz z czajnikiem i kubkami. Full wypas. Gdy podeszłam do regałów to zobaczyłam że książki są ułożone nie alfabetycznie, lecz rodzajami. Pięć regałów zapełniał dział z młodzieżówkami, dziesięć z kryminałami, piętnaście z romansami, trzy z fantasy. Byłam zachwycona tym miejscem. Było tu wszystko czego tylko potrzebowałam. Kawa, książki, spokojne i przytulne miejsce.
-podoba ci się?
Zapytał chłopak z błyskiem w oku.
-Tak! Tu jest fantastycznie!
Uśmiechnęłam się z całej siły, ta biblioteka to zdecydowanie będzie moje ulubione miejsce!
-haha, dobra musimy iść dalej, chodź Eunji
Pociągnął mnie za rękę i wszedł do drzwi na przeciwko
-Tu jest ulubione miejsce Hiroto, czyli siłownia, jest tu mnóstwo sprzętów, spójrz tam jest bieżnia, ulubione ćwiczenie każdej kobiety bo z innymi sobie nie radzą.
Zaśmiał się, a ja spojrzałam na niego zirytowana. Co on sobie wyobraża? Że co? Że dziewczyny są gorsze w sporcie? Oj, mylił się. Zmierzyłam go ostrym wzrokiem od góry do dołu, poczym weszłam do środka i podeszłam do jakiegoś leżaka ze sztangami, nie wiem jak to się dokładnie nazywa. Minoru patrzył na mnie podejrzliwym wzrokiem, a ja zamiast coś powiedzieć to po prostu się do niego uśmiechnęłam, położyłam się na tym sprzęcie, poczym złapałam za sztangę i zaczęłam ją podnosić. Chłopak zbladł i wystraszony do mnie podbiegł momentalnie wyrywając mi sztangę z ręki. Martwił się że zrobię sobie krzywdę. Jak uroczo.
-Oszlałaś?! Co jakbyś tego nie utrzymała.
Ja po prostu mu odpowiedziałam:
-utrzymała bym, chciałam ci tym udowodnić że dziewczyny nie są gorsze w sporcie....
Powiedziałam lekko zawstydzona.
Minoru westchnął i mnie objął.
-nie rób tak więcej, okej?
-okej
Uśmiechnęłam się, a chłopak przechwycił mój uśmiech. Potem oprowadził mnie po reszcie akademii, a ja wróciłam do pokoju i zastałam Misaki szykującą się do naszego wyjścia na łakę. Sama zaczęłam się przebierać w delikatną, przewiewną, sukienkę. I zrobiłam sobie nową fryzurę, którą spięłam różową kokardką. Poprawiłam usta różową pomadką i nałożyłam na nie bezbarwny błyszczyk, który dawał efekt juicy ust. Przebrałam moje buty w wygodniejsze trampki i wyszłam z Misaki na tą łąkę, opowiadając jej o Minoru.