နူးညံ့ခြင်းကင်းသော ခင်ပွန်း <part 11>
နှင်းမှာ လှည့်ထွက်သွားသည့် မင်းအဏ္ဍဝါကိုကြည့်ကာ ကျေးဇူးတင်နေမိသည်။ ပြီးမှ ကိုကို့ဆီလာကာ တွဲထူပြီး အခန်းထဲပို့ပေးလိုက်၏။ ကိုကိုကတော့ နှင်းကိုသာ ကြည့်နေလေသည်။
"ညီမလေး...."
"ရှင်...ကိုကို"
"ဟိုကောင်က ညီမလေးကို နှိပ်စက်နေတာလား"
နှင်းခေါင်းလေးခါလိုက်၏။
"မနှိပ်စက်ပါဘူးကိုကို။ အစက ဆိုးတယ်ထင်ရပေမဲ့ ညီမလေးပေါ်မှာ တအားမဆိုးပါဘူး။ ညီမလေး ကိုမချစ်ပေမဲ့ မနှိပ်စက်ပါဘူး။"
"ညီမလေးမပျော်ရင် ကိုကို့ဆီအပြီးပြန်လာနေ။ ညီမလေးကို စိတ်ဆင်းရဲစေမယ့် နေရာမှာမနေစေချင်ဘူး။"
"ညီမလေးကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် သူမလုပ်ပါဘူးကိုကို။ ကိုကိုသာ ညီမလေးကို စိတ်ပူပြီး အရက်သမားကြီးမလုပ်ပါနဲ့နော်။ အရက်မသားကိုကို မလိုချင်ဘူး။ ညီမလေးရဲ့ကိုကိုက အမြဲတမ်းခန့်ညားသေသပ်နေတဲ့ လုပ်ငန်းရှင်ကြီးပဲ ဖြစ်စေချင်တာ။"
"ညီမလေး မကြိုက်တာ ကိုကိုမလုပ်ဘူး။ ဟုတ်ပြီလား။"
"ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို။ ဒီနေ့ ကိုကို့ဆီမှာနေပြီး ကိုကို့ကို ညီမလေး ဟင်းချက်ကျွေးမယ်"
"ဘယ်လို...."
မိုးရိပ်မှာ နှင်းက ဟင်းချက်ကျွေးမည်ဆို၍ အံ့ဩသွားလေသည်။ မီးဖိုချောင်ထဲကို ယောင်လို့တောင် အဝင်မခံခဲ့သည့် သူ့ညီမလေးက အခု ဟင်းချက်ကျွေးမည်ဆို၍ အံ့ဩသွားလေသည်။
"ဟုတ်တယ်ကိုကိုရဲ့....ညီမလေး ချက်ကျွေးမယ်သိလား။"
နှင်းမှာ ပြောသည့်အတိုင်း မင်းအဏ္ဍဝါ သူမကိုသင်ပေးထားဖူးသည့် ကြက်ဥကြော်နည်းကို အသုံးချပြီးချက်ပြလေသည်။ မိုးရိပ်မှာ သူ့ညီမကို ကြည့်ပြီးပျော်နေမိသည်။
"ကိုကိုသိလား...အကိုအဏ္ဍဝါက ကြည့်တော့ဒေါသကြီးသလိုလိုနဲ့ တကယ်တမ်းကြတော့ နှင်းကို အကုန်လုပ်ပေးတယ်"
"ဟုတ်လား"
"နှင်းက မနက်ဆိုရင် အိုဗာတင်းနဲ့ကြက်ဥပြုတ်ရယ်။ ပန်းသီးရယ် စားတယ်ဆိုတာသိလို့ အမြဲဝယ်ပေးထားတာ။ ဟင်းချက်နည်းတွေသင်ပေးပြီး သူလည်းအတူတူချက်တယ်။"
"ညီမလေး ပင်ပန်းနေမှာပေါ့"
"ဟင့်အင်း မပင်ပန်းပါဘူးပျော်တယ်။ပြီးတော့ ကိုကို"
နှင်းမှာ ရှက်သလိုလေးပြုံးကာ ....
"ညီမလေး သူ့ကို ချစ်တယ်"
မိုးရိပ်မှာ ညီမဖြစ်သူကိုကြည့်၍ ဂရုဏာသက်ဖွက်ကြည့်နေမိသည်။ ကိုယ့်ကိုမချစ်သည့် လူတစ်ယောက်နှင့် ဖူးစာပါခဲ့သည့် ညီမလေးကို သနားမိလေသည်။ ထိုနေ့က မောင်နှမနှစ်ယောက် စကားတွေအတူတူပြောပြီး ခြံထဲမှာလည်း လမ်းအတူတူလျှောက်ကြ၏။
ဒီဘက်အိမ်ကနေ မင်းအဏ္ဍဝါမှာ လှမ်းကြည့်နေလေသည်။ မျက်မှောင်တွေက ကျုံ့နေ၏။ အံလည်းကြိတ်နေလေသည်။ သို့သော် သူ့စကားအတိုင်း ထိုတစ်နေ့တော့ လွတ်ထားလိုက်၏။
နောက်တစ်နေ့ မနက်၌ နှင်းက ဟိုဘက်အိမ်ကနေ ဒီဘက်ကိုကူးလာလေသည်။ ခြံတံခါးပွင့်ပြီး ဘယ်သူမှရှိမနေ၍ အထဲကို ဝင်လာခဲ့လိုက်၏။ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးခါစက ခဏတာနေခဲ့ရသည့်အိမ်ကို ပြန်ဝင်လာတော့ စိမ်းသက်နေသလိုလိုဖြစ်လေသည်။
"အကို....အကိုအဏ္ဍဝါ...."
နှင်းခေါ်ရင်း အထဲဝင်လာတော့ နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ကနေ အလုပ်သမားကောင်မလေး တစ်ယောက်ထွက်လာလေသည်။
"မမလေး အကိုလေးအပေါ်ထပ်မှာ အိပ်နေတုန်းပါ"
"ဟုတ်လား...မာမီရော"
"ဘုန်းကြီးကျောင်း ဆွမ်းချိုင့်သွားပို့ပါတယ်။ မမလေး အပေါ်တက်သွားလိုက်ပါလား။ မအေးခိုင် မနက်စာပြင်ပေးထားပါ့မယ်"
"ဟုတ်...."
နှင်းမှာ လှေကားထစ်တွေကနေ အပေါ်ထပ်ကိုအမြန်ပြေးတက်လာပြီး သူနဲ့ မင်္ဂလာဦးည ဆင်နွှဲဖူးသည့် အခန်းတခါးကို ခေါက်လိုက်၏။
"အကို....အကို...."
"အင်း....ဘယ်သူလဲ"
"နှင်းပါ အကိုရဲ့"
"ဟင်...."
မင်းအဏ္ဍဝါ ချက်ချင်းထလာပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်၏။ နှင်းက ပြုံးစိစိလေးဖြင့် ဝင်ဖို့လုပ်ပေမဲ့ အင်္ကျီချွတ် ဘောင်းဘီတိုနဲ့ဖြစ်နေသည့် သူ့ပုံစံကြောင့် အရှိန်ရပ်သွားလေသည်။
"လာ.....အထဲဝင်လေ..."
"ညဘက်ကြီး အင်္ကျီချွတ်အိပ်တာလား။ "
"ဘာဖြစ်လို့လဲ...."
"အကို ဖျားမှာဆိုးလို့ပါ။ "
"မသေနိုင်ဘူး။ အခု ပြန်မှာမဟုတ်လား။ ခဏစောင့် ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်"
"ဟို...နှင်းပြောစရာရှိလို့ ခဏလာတာ"
"ဘာ...."
"ဟိုလေ...."
"မင်းဘာတွေ ထပ်အရစ်ရှည်ဦးမှာလဲ"
"မရှည်ပါဘူး အကိုကလည်း။ နှင်း နေ့လယ်လောက်ကြမှ ပြန်လို့ရတယ်မလားဟင်"
သူ့မျက်နှာက သိပ်မကြည်တော့ပေ။ နှင်းမှာ အရဲစွန့်ပြီးထပ်ပြာရလေသည်။
"ကိုကို့အိမ်မှာ နေ့လယ်စာစားပြီးမှ ပြန်ချင်လို့။ "
"မင်းကို ငါက အငတ်ထားနေလို့လား"
"မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ နှင်း ကိုကိုနဲ့နေ့လယ်စာအတူစားချင်လို့ပါ။"
ငိုတော့မည့်အသံလေးနှင့် ပြောသည့်အခါ သူစိတ်ပျက်သလို ဆံပင်တွေထိုးဖွပစ်လိုက်၏။ ထို့နောက် ဘာမှမပြောဘဲ ရေချိုးခန်းကို ထသွားလျှင် နှင်းပါ ထလိုက်လာလေသည်။
"ဘာလုပ်မှာလဲ ထွက်"
"နော်လို့ အကို။ နေ့လယ်စာစားပြီးမှ ပြန်ရအောင်လေနော်။"
"ကျစ်....မင်းတဖြည်းဖြည်းနဲ့လွန်လာပြီ။ မင်းတို့မိန်းမတွေက အခွင့်ရေးကို မပေးရဲသလောက်ပဲ။ "
"အကိုကလည်း...."
သူအော်တော့ မျက်ရည်လေးဝဲပြီး ခေါင်းလေးငုံ့သွား၏။ သူသေချာစိုက်ကြည့်တော့ သူမဝတ်ထားတာ မနေ့က ဂါဝန်မဟုတ်ပေ။ ဘောင်းဘီတိုလေးနှင့် လက်ဖောင်း အင်္ကျီသေးသေးလေးကိုဝတ်ထား၏။ ဆံပင်တွေကို ခပ်မြင့်မြင့်စီးထားပြီး ဆယ်ကျော်သက်မှီးကောင်ပေါက်လေးလို ပြင်ထားလေသည်။ အခုလည်း အဝတ်စားနဲ့လိုက်ဖက်အောင် ကလေးတစ်ယောက်လို ငိုတော့မည်ဖြစ်သည်။
"ဘာလဲ မျက်ရည်ကျမှာလား။ ငိုချင်အပြင်ထွက်ငို။ ငါရေချိုးပြီးတာနဲ့ ပြန်မယ်"
"နေ့လယ်မှ ပြန်ချင်တယ်လို့"
"မရဘူး"
"အကိုကလည်း...လုပ်ပါ နေ့လယ်မှ ပြန်မယ်နော်"
"နှင်းငွေ့ဖြူ ကျုပ်နှစ်ခါမပြောဘူးနော်။ ထွက်...."
"မထွက်ဘူး....နေ့လယ်မှ ပြန်မယ်လို့ သဘောတူပေး"
"မထွက်လည်းနေ...."
သူက ရေစချိုးသည့်အခါ နှင်းရေချိုးခန်းထဲမှာပဲ သူ့ကိုဆိုက်ကြည့်နေမိသည်။ သူက နှင်းကို ဂရုမစိုက်ရေချိုးရင်း ဆပ်ပြာတိုက်နေတုန်း အကြည့်က နှင်းဆီရောက်သွားလေသည်။ နှင်းကလည်း စူပုတ်ပုတ်ကလေးသူ့ကို ကြည့်နေ၏။ ထို့နောက် အကြည့်လွှဲရင်း သူ့အောက်ပိုင်းကို ကြည့်မိသည့်အခါ လည်ချောင်းတွေ ခြောက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရလေသည်။
သူလည်း နှင်းဖြစ်နေတာကိုမြင်ပြီး ဆပ်ပြာတွေ ရေမြန်မြန်ဆေးလိုက်၏။ ရှာဝါအောက်ဝင်ချိုးရင်း နှင်းကို ဆိုက်ကြည့်နေမိသည်။ နှင်းလည်း အနေခက်လာ၍ အပြင်ထွက်ဖို့လုပ်သည့်အခါ သူက လက်ကို ဖမ်းဆွဲထားပြီး အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ကျရောက်လာလေသည်။
"အွန့်...."
ရေစိုနေသည့် သူ့ကိုယ်လုံးကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး နှင်းလည်းပြန်တုံ့ပြန်နေမိသည်။ သူသင်ပေးထားသည့် နမ်းနည်းတွေက အဆင်ပြေချောမွေ့နေလေသည်။ သူမမှာ အသံတောင်မထွက်နိုင်ပေ။ ရေပန်းရောက်မှာ နှစ်ယောက်သားဖက်ပြီး အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ဖလှယ်နေမိရာ သူ့လက်တွေက နှင်း၏ရင်သားတွေပေါ်ရောက်လာပြီး ဆုပ်ကိုင်နယ်နေ၏။
"အင်း....အင်း....အကို...."
သူ့လက်က ဆုပ်နယ်မှုကြောင့် နှင်းကိုယ်လေးတုန်ယင်သွားလေသည်။ နှင်းချမ်းလာသည်ကို မြင်လျှင် ရေပန်းကိုအမြန်ပိတ်ကာ နှင်းဝတ်ထားသည့်အင်္ကျီသေးသေးလေးကို လက်မြောက်ပြီး ချွတ်လိုက်၏။ ထို့နောက် ပေါ်လာသည့် ဘရာစီယာအောက်က လျှံထွက်ချင်နေသည့် အရာတွေကို အားနဲ့ညှစ်နေမိသည်။
"အား...."
နှင်းဆီကနေ အသံထွက်လာပေမဲ့ သူက အလွှတ်မပေးဘဲ လက်တွေက ဆက်လှုပ်ရှားသလို နူတ်ခမ်းတွေကလည်း မရပ်နားပေ။ ထို့နောက် ဘရာစီယာချိတ်ကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး နီရဲနေသည့် ချယ်ရီသီးလေးတွေကို အားရပါးရစုပ်လိုက်၏။
"အ....အ..အ...."
နှင်းမှာမျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းသွားရလေသည်။ နို့စို့နေသည့် သူ့ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ရင်း နောက်လက်တစ်ဖက်က သူ့ရဲ့အမြောင်းမြောင်းထနေသည့် ရင်ဘက်ကိုပွတ်သပ်ကြည်စယ်နေမိသည်။ နို့တွေကို နှစ်ဖက်စလုံး စို့လို့ဝမှ သူက လွတ်ပေးလိုက်ပြီး နှင်းရဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ပင်တီပန်းရောင်လေးပေါ်လာလျှင် သူ့လက်တွေက ပင်တီပေါ်မှာ ပွတ်သပ်နေသည်။ အနမ်းတွေကတော့ ရပ်တန့်မနေပေ။
နှင်း နဲ့သူ နမ်းနေတုန်း သူ့လက်က ပင်တီပေါ်ကနေ အားမရတော့ဘဲ အထဲကိုရောက်လာ၏။ စိုစွတ်နေတဲ့ နှင်းရဲ့အောက်နူတ်ခမ်းကြားထဲ သူ့လက်ခလယ်ကို ထိုးထည့်လိုက်သည့်အခါ နှင်း နမ်းနေရင်းခါးလေးကော့သွား၏။ သူက အရှိန်ပြင်းပြင်း ထိုးသွင်းမှုတွေမြန်လာသည့်အခါ နှင်း ဆက်မနမ်းနိုင်တော့ဘဲ သူ့ပခုံးတွေကို ခိုတွဲထားကာ သူ့လက်ခလယ်ကို ညှစ်နေမိသည်။
"နောက်တစ်ချောင်း ထပ်ထည့်ရမလား။"
"အင်း...."
နှင်းက ခေါင်းညိတ်လျှင် သူက နူတ်ခမ်းတွေကို တစ်ချက်နမ်းပြီး လက်ညိုးနှင့်လက်သူကြွယ်နှစ်ချေင်းလုံးကို ထည့်ပြီးခပ်ပြင်းပြင်း လှုပ်ရှားလိုက်၏။
"အ....အမေ့...."
နှင်းပေါင်လေးတွေ မြှောက်တက်သွားလေသည်။ လက်သုံးချောင်းကြောင့် နူတ်ခမ်းကို ပျက်လုမတက်ကိုက်ခဲပြီး ခြေလေးတစ်ဖက် ကြွနေ၏။ သူကလည်း ကိုက်ခဲထားသည့် နှင်းနူတ်ခမ်းတွေကို အတင်းပြန်နမ်းပြီး ကိုယ်လုံးကို နံရံမှာကပ်လိုက်၏။ လက်တွေအဆက်မပြတ်လှုပ်ရှားနေ၍ နှင်းမှာ ကော့ပြန်လန်နေသည်။
"ကောင်းလား....."
သူမေးတာကိုပင် မဖြေနိုင်ပေ။ ခေါင်းသာညိတ်နိုင်၏။ ထို့နောက် သူအရှိန်ပြင်းပြင်းမွှေလိုက်သည့်အခါ သူမတစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားလေသည်။ သူမတစ်ချီပြီးသွားသည့်အချိန် သူမရဲ့အောက်နူတ်ခမ်းတွေထဲကနေ လက်တွေပြန်ထုတ်လိုက်၏။ သူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လိုက်နေသည်။ သူ့အရာလည်း တင်းမာနေပြီဖြစ်သည်။
ပိတ်ထားသည့် ရေပန်းကို ခဏပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး နှင်းပခုံးတွေကိုကိုင်ပြီး ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်စေသည်။ နှင်းမှာ ယောင်နနဖြင့် ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ကိုမော့ကြည့်လိုက်၏။ သူ့အရာက နှင်းပါးစပ်နားရောက်လာ၏။ သူက သူ့အရာကိုနှင်း၏ နူတ်ခမ်းတွေနားတေ့ပေးကာ....
"နည်းနည်းပြုစုပေး...."
"နှင်း...နှင်း....မလုပ်တတ်ဘူး။"
"နောက်တော့ လုပ်တက်သွားလိမ့်မယ်။ ကျုပ်မရတော့ဘူး။ လုပ်...မြန်မြန်"
နှင်းမှာ မလုပ်တတ်လုပ်တတ်ဖြင့် သူ့အရာကို နူတ်ခမ်းဖြင့်ထိကာ စုပ်ပေးလိုက်၏။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားတာ ခံစားလိုက်ရသည်။ သူက ဘယ်လိုမှထိန်းမရသည့်အဆုံး နှင်းရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲကို သူ့အရာကြီးထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။
"အော့....အော့...."
"အား....ရှစ်...."
"အော့....."
နှင်းမှာ သူထိုးသွင်းနေတာကြောင့် အာဂေါင် ထောက်ပြီး မျက်ရည်တွေဝဲသွားလေသည်။ အသက်ရှူရခက်လာ၏။ သူလည်း အဆင်မပြေသည့်အဆုံး နှင်းကို ဆွဲထူပြီး နံရံကိုကျောမှီစေကာ ပေါင်တစ်ဖက်ကိုဆွဲမြှောက်လိုက်၏။ ဟစိစိဖြစ်သွားသည့် နှင်း၏ပန်းရောင်ရပ်ဝန်းထဲ သူဟာ တစ်ချက်ထဲဆောင့်ထည့်လိုက်လေသည်။
"အ....အ....အ....."
"အကို....အကို....အား....."
"အားရှစ်.....ကြပ်နေတာပဲ ...မင်းဟာက ကြပ်နေတာပဲ....စည်းပိုင်နေတာပဲ"
"ဖက်....ဖက်....ဖက်...."
"အင်း....အင်း....."
"ကောင်းလား.....ကိုယ်လုပ်နေတာ ကောင်းလား"
"အင်း....."
"ဖြေလေ....ရော့....ရော့...ရော့...."
သူက နှင်းပေါင်တစ်ဖက်ကို ဆွဲမြှောက်ပြီး ကော့ကော့ပြီးထိုးကာ မေးလျှင် နှင်းမှာ ပြန်မဖြေနိုင်ပေ။ နူတ်ခမ်းတွေကိုက်ပြီး အံကြိတ်ထားရသည်။ ခံစားနေရသည့် အရာတွေကို ထုတ်တောင် မညည်းနိုင်ပေ။ သူကလည်း မထင်မှတ်ထားလောက်အောင် ကြမ်းတမ်းနေလေသည်။ ဆွဲမြှောက်ထားသည့် ပေါင်တ်ဖက်ကို ပြန်ချပြီး သူ့အရာကိုပါ နှင်းကိုယ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်လျှင် နှင်းဟာခနဲဖြစ်သွားလေသည်။
သူက နှင်းကို နံရံဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး လက်တွေကို နံရံ၌ထောက်ထားစေပြီး ခါးကိုကော့ခိုင်းထားလေသည်။ မတ်တပ်ရပ်အနေအထားဖြင့် နောက်ကနေ နေရာယူပြီး သူ့အရာကို ပြန်ထည့်လေသည်။
"အား....."
နှင်းအသံရှည်တစ်ခုညည်းလိုက်ပြီး နံရံတွေကို ကုတ်နေမိသည်။
"ဖြောင်း...."
သူက နှင်းရဲ့တင်ပါးဖွေးဖွေးတွေကို တစ်ချက်ရိုက်လိုက်ပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်လေသည်။ နှင်းမှာ သူ့အရှိန်ပြင်းလွန်း၍ သူ့အရာက သားအိမ်ကိုပါလာလာဆောင့်မိလေသည်။
"အ....အ....အ...."
"ကောင်းလား...."
"အင်း...."
"အရှိန်ထပ်တင်ပေးရမလား...."
"ဟင့်အင်း....နည်းနည်းလျော့ပေး...."
"ဒီလောက်လား...."
"အင်း...."
သူက အရှိန်နည်းနည်းလျော့ပြီး လှုပ်ခါနေသည့် နို့တွေကို လှမ်းဆွဲပြီး လှုပ်ရှားနေလေသည်။ ဒီအနေအထားက နှစ်ယောက်လုံး ခံစားလို့ကောင်းနေလေသည်။ ထိုအချိန် နှင်းက သူ့ကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ....
"အကို....နေ့လယ်ကြမှ ပြန်ရအောင်နော် ..."
"အခုချိန် အဲ့ဒါပြောရမဲ့စကားလား"
"နော်လို့ အကို....အ....အ"
နှင်းကို ဆက်ပြောလို့မရအောင် သူကအရှိန်တင်လာလေသည်။ ဒါတောင် နှင်းက အံလေးကြိတ်ပြီး ရအောင်ထပ်ပြောလေသည်။
"နေ့လယ်ကြမှ ပြန်ရအောင်နော်....နော်လို့....အား...."
နောက်ဆုံး သူမ ဘာအသံမှမထွက်နိုင်တော့ပေ။ နောက်ကနေ တရစပ်ကြမ်းလာသည့် သူ့အရှိန်ကြောင့် လူပါ မျော့မျော့လေးဖြစ်သွားရလေသည်။ဒူးတွေပါခွေကျလာပြီး ကြမ်းပြင်မှာ လေးဘက်ထောက်လေးဖြစ်သွား၏။
သူကအရှိန်မလျော့သေးဘဲ နှင်းကို စကားမပြောနိုင်အောင် အတင်းဆောင့်နေဆဲပင်။ သူ့အရာလည်း တင်းသထက်တင်းမာလာသလို တွင်းပူပူနွေးနွေးလေးထဲမှာ အတွင်းနံရံလေးတွေကို ပွတ်တိုက်နေရသည့် ခံစားမှုက ပြောမပြတတ်အောင် ခံစားလို့ကောင်းလေသည်။
"အား....အား....ရှစ်...."
"ဖြောင်း...."
"အ"
နောက်ကနေထိုးသွင်းနေရင်း တင်ပါးလုံးလုံးတွေလည်း တဖြောင်းဖောင်းရိုက်လေသည်။ သူရိုက်သမျှကို နှင်း နူတ်ခမ်းလေး အံကြိတ်ပြီးခံရသလို သူ့အရာကြီး အထဲမှာ မာသထက်မာလာသည်ကိုလည်း ခံစားမိသည့်အခါ နှစ်ယောက်လုံးပြီးခါနီးနေသည်ကို သိသည်။ သို့သော် နှင်းမှာ ချက်ချင်းဆိုသလို အတင်းဆက်ခနဲထလိုက်၏။
မင်းအဏ္ဍဝါ၏ တွင်းပျော်မြွေကြီးမှာ ရုတ်တရက်တွင်းထဲက ထွက်သွားရ၍ မာန်ဖီပြီးတင်းထောင်နေလေသည်။ မြွေသာမက မြွေပိုင်ရှင်ပါ မျက်နှာနီရဲပြီး တင်းနေပြီဖြစ်သည်။
"မင်း ဘာလုပ်တာလဲ"
"အကို နေ့လယ်မှ ပြန်မယ်လို့သဘောတူပေး။ အဲ့ဒါဆို အကိုကျေနပ်တဲ့ထိနေပေးမယ်"
"ကျစ်...နှင်းငွေ့ဖြူ...မင်းကွာ..."
သူ့မှာ အောက်က မခံရပ်နိုင်အောင် တင်းမာနေပြီမို့ အံကြိတ်ထားရသည်။ နှင်းကလည်း အတူတူပင် အထဲမှာ မနေတတ်အောင် ခံစားနေရသော်လည်း သဘောတူညီမှုမရမခြင်း ပေးဖို့စိတ်ကူးမရှိပေ။
"ပြောပါ...နေ့လယ်မှပြန်မယ်လို့ သဘောလား။ တူမှ ပေးမယ်"
"ကျစ်....မင်း...."
အံကြိတ်ပြီး သူ့အရာကို လက်ဖြင့်ဆုပ်ထားရ၏။ နောက်ဆုံး မနေနိုင်၍ သူခေါင်းညိတ်ပေးလိုက်သည်။
"အိုကေ..သဘောတူတယ်လာ...."
"တကယ်နော်...."
"ကျုပ် ယောက်ျား....နှစ်ခါမပြောဘူး။"
ပြောပြီးတာနဲ့ သူက နှင်းရဲ့ခါးကိုဖြတ်ခနဲဆွဲပြီး လေးဘက်ထောက်စေသည်။ နှင်းက တစ်ချက်ရှောင်လိုက်လျှင် သူမျက်နှာပျက်သွားလေသည်။
"ဒီမှာ အေးနေပြီ...ခုတင်ပေါ်ပဲသွားရအောင်...နော်အကို...."
"ပြီးရောကွာ...."
"အောင်မလေး...."
သူ့မှာ စိတ်မရှည်၍ နှင်းကိုယ်လုံးကို ပွေ့၍ အခန်းထဲအမြန်ခေါ်လာလိုက်၏။ ထို့နောက် ခုတင်ပေါ်ချပြီးသည်နှင့် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားလိုက်ပြီး တင်းထောင်နေသည့် သူ့မြွေကြီးကို ပန်းရောင်တွင်းထဲ ဖိသွင်းလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် တရစပ်ဆောင့်ကာ နို့တွေကိုလည်း အတင်းညှစ်ပြီးဆုပ်ကိုင်ထားလေသည်။ သူဆောင့်သည့် အရှိန်ကြောင့် ခုတင်ကပါ အသံမြည်လာလေသည်။
"အား.....အား....အကို....ဖြည်းဖြည်း ..."
"ဘာကိုဖြည်းဖြည်းလဲ။ မင်းကြောင့် ကျုပ်မရတော့ဘူး...ကဲကွာ...ကဲကွာ....."
"ဖက်....ဖက်....ဖက်...."
"အ...အ....အ....ဟင်း...."
"အား....ရှစ်....အား...."
"အကို......"
နှင်းမှာ အသံတိုးတိုးလေးသာထွက်နိုင်တော့သည်။ သူ့ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေ မြန်ဆန်လွန်း၍ ဘယ်နှစ်ခါမှန်းမသိလိုက်ရပေ။ အခန်းထဲမှာ နှစ်ယောက်သား၏ အသံတွေကို ဖုံးမရဖိမရထိ ဖြစ်သွားလေသည်။ မနက်စာလာစားလို့ တက်ခေါ်သည့် မအေးခိုင်ပင် ပြန်ဆင်းပြေးရ၏။ နေ့လယ်စာစားပြီးမှ ပြန်ချင်သည့် နှင်းကို သူကလည်း နေ့လယ်စာစားချိန်ထိ အနားမပေးဘဲ ပညာစုံသင်ပေးလိုက်လေသည်။
Summer Bon 🌞