Ezgi'den:
Gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm şey yanıma duran hemşireydi. Seruma iğneyle ilaç enjekte ediyordu.
Bir dakika, hangi serum?
Hastanedeydim. Yoğun bakımdaydım.
Ne olduğunu hatırlamıyordum.
Uyandığımı fark etmeyen hemşire tam gidecekken onun bileğinden tutup durdurdum.
"Ezgi Hocam, uyanmışsınız!" dedi hemşire sevinçle. Aynı hastanede çalıştığımızdan doğal olarak birbirimizi tanıyorduk.
Elimle oksijen maskesini aşağıya çektim ve zorlanarak konuşmaya başladım.
"Ne oldu..." diyebildim sadece.
"Bir kaza geçirdiniz, o yüzden buradasınız." dedi. "Ben Zerya hocayı çağırayım."
Hemşire yanımdan uzaklaşırken dediklerini idrak etmeye çalışıyordum.
Kollarıma baktığımda sürtündüğü için yaralandığını gördüm. Nasıl olmuştu bunlar?
O sırada Zerya cebinden ışıklı kalemi çıkararak yanıma geldi.
"Günaydın Ezgi, nasılsın?' dedi gözlerime bakarak.
"Ne oldu..." diye sordum yeniden. Başka bir şey diyemiyordum.
"Sen iyice uyan, anlatacağım." dedi ve hemşireye döndü. "Odaya alabiliriz."
Yaklaşık on dakika sonra odaya alınmıştım. Tamamen uyanmış ve kendime gelmiştim.
Zerya odaya girdiğinde merakla ona döndüm.
"Evgin nerede?" dedim.
"Kapının önünde." dedi Zerya gülümseyerek. "Onu yanında ister misin bilemedik. Barış'la beraber tüm gece buradaydılar."
"Gerçekten mi..." dedim ve gözlerimin dolmasına engel olamadım. Zerya başını yukarı aşağı salladı.
"Onlar gelmeden sana durumunu anlatacağım, ama sakin kalacaksın. Anlaştık?"
"Anlat..." dedim sakince.
"Evgin'le kavga etmişsiniz, sinirle çıkmışsın evden. Hızlı bir şekilde motor kullanmışsın ve kaza olmuş. Seni hastaneye yetiştirdiklerinde durumun ağırdı. Başına aldığın darbelerden dolayı hiçbir şey hatırlamıyorsun."
Ben hatırlamaya çalışırken odanın kapısı aralandı, Evgin gelmişti.
"Girebilir miyim?" diye sordu.
"Tam da seni çağıracaktım. Gel." dedi Zerya. Evgin yanıma geldiğinde ona özlemle bakıyordum.
"Evgin..." diyerek ona sarıldım. Birbirimize sarıldık. Sanki yıllardır görüşmüyorduk.
"Bir şey daha söylemem lazım." dedi Zerya, ona döndüm.
"Ne?" diye sordum.
"İç kanama geçirmişsin. En az bir ay alkol almaman lazım. Çok büyük yan etkileri olabilir. Vücudunun dinlenmeye ihtiyacı var."
Bu benim için ne kadar zor olsa da başımı salladım.
"Bir de..." dedi ve duraksadı. "Rahmin oldukça etkilenmiş. Bu süreçte asla hamile kalmaman lazım Ezgi."
Zerya'nın söyledikleri kulağımda yankılandı.
Hayat, zaten bir bebeğimi benden almışken, bir de hamile kalmamı mı yasaklıyordu?
Yapamazdı.
Bana karşı bu kadar acımasız olamazdı...
"Hayır..." dedim sayıklar gibi. "Olamaz. Yine olmaz!"
Doğrulduğumda gelen ağrıyla başımı tuttum ve gözlerimi kapattım.
"Yat..." dedi Zerya çaresizce.
"Benim bir bebeğim öldü zaten!" dedim ağlayarak. "Ne hakla bana bunu söyleyebilirsin!"
"Üzgünüm..." dedi Zerya ve odadan çıktı.
"Benim de anne olmaya hakkım yok mu!" dedim ağlayarak. Gözüm Zerya'nın çıktığı kapıdaydı.
Bir anda odaya iki hasta bakıcı ve bir hemşire geldi ve kollarımdan tutup beni sakinleştirmeye çalıştılar. Ancak ben ağlayarak bağırmaya devam ediyordum.
"Bırakın beni!" dedim onlardan kurtulmaya çalışırken. "Bırak beni!"
Hemşire cebinden sakinleştirici çıkardığında ona bağırmaya başladım.
"Sakın! Sakın bana onu yapmaya kalkma, bu hastaneyi başınıza yıkarım!"
Hemşireyi tanıyordum, kollarımdan tutan hasta bakıcılarını da. Bana üzgünce bakıyorlardı.
"Hocam, özür dilerim..." dedi hemşire. Ardından iğneyi seruma yaklaştırdı.
"Yapma, seni affetmem!" dedim, ne dediğimi bile bilmiyordum. "O iğneyi olmayacağım! Bırakın beni!"
Göz kapaklarım ağırlaştığında nefes nefeseydim. Duraksayıp başımı sağ tarafa çevirdim, iğneyi yapmıştı...
Başım yastığa düşerken hasta bakıcılar kollarımı tutmayı bıraktı. Hemşireyle beraber odadan çıktıklarında, odada sadece ben ve Evgin vardık.
Gözlerim boş bakıyordu, sesim çıkmıyordu...
"Bu hayatta, bir tek anne olmayı diledim..." diye fısıldadım Evgin'e bakarak. Birkaç saniye sonra uykuya daldığımda kabuslarımla baş başaydım.
Şu acımasız dünyada, beni yaralayan annemden sonra tek bir şey diledim:
Annemden daha iyi bir anne olmak...