დიდხანს გაგრძელდა დაკითხვა და ძალიან გამოვიფიტე, ანდრიას არ იყო ენერგიულად და დაღლილი უსმენდა პოლიციელების კითხვებს და პასუხს სცემდა. საბედნიეროდ გამოგვიშვეს და გარედ გავედით, გარედ კუნთების ავარჯიშება დავიწყე ისე მტკიოდა ყველაფერი ჯდომისგან, ანდრია კი გაბრაზებული მიყურებდა.
- შენთან თუ ვარ პრობლემებში ვეხვევი - მითხრა გაბრაზებული ხმით.
- ხო ეგეთი ბედი მაქვს მე და თუ ჩემთან იქნები, რა თქმა უნდა, სულ პრობლემებში გავეხვევით ჩემი თაოსნობით - ანდრიამ თვალები ატრიალა.
ორივემ ჩვენივე სახლის გზას გავუდექით, სახლში დაღლილი მივედი და საწოლზე მივენარცხე. დამღლელი დღე იყო დღევანდელი დღე, თუმცა სასიამოვნო. მაგრამ ანდრია მაღიზიანებდა.
ანდრია:
ის შეშლილი ალქაჯი ყველგან რატომ მეჩხირება თვალში, მის გამო ახლა ყველა ნაცნობს ჰგონია, რომ შვილი მყავს. უკვე იმდენი ჭორი დადის, რომ ქალი დავაორსულე. ღმერთო თავი მტკივა, სულ პრობლემებს რატომ მიქმნის?. მასთან ერთად უბრალოდ მეტროთი ვიმგზავრე და უკვე პოლიციის განყოფილებაში დაკითვაზე აღმოვჩნდი, ცოტახანში ალბათ სავადმყოფოშიც ავღმოვჩნდებით მკვლელობის ან ადამიანის დაშავების გამო. ყველას როგორ კბენს? მგელია თუ ძაღლი?. ყელი გამიშრა და წყალი დავლიე, დავჯექი და ტელეფონის ყურება დავიწყე. მესენჯერის ხმა მაწუხებდა, ძალიან ბევრი ადამიანი მწერდა. ზოგი ბავშვს მილოცავდა, ზოგი კიდე ტიროდა, როგორ მიღალატეო. როგორ მეზარება ამდენი ხალხისთვის ახსნა, რომ ბავშვი არ მყავს და არ დამიორსულებია გოგო უბრალოდ იხუმრა!. სულ პრობლემებს რატომ მიქმნის, იმედი მაქვს მეორედ არსად გადავეყრები. ჩემ ოთახში შევედი და საწოლის ქვეშ დამალული ყუთი ამოვიღე, ყუთი გავხსენი და ძველი ნივთების დათვალიერება დავიწყე. ჩემი და მისი ფოტო შემხვდა, მენატრება ის დრო, ის წარსული, როცა შემეძლო გამეღიმა. მენატრება ის, მხოლოდ მას შეძლო ჩემი გაბედნიერება. მისი წყალობით ვიყავი თავისუფალი, და მისი წყალობით შემეძლო სიცოცხლის გაგრძელება ბედნიერად. როგორ აღმოჩნდა ეს ყველაფერი ტყუილი? როგორ მომატყუა, რომ ვუყვარდი?. ის ჩემთვის ყველაფერს ნიშნავდა, თუმცა იმედი გამიცრუა. დიახ ამდენი წელი გავიდა მის მერე, ვცხოვრობ ჩვეულებრივად ნახევრად მკვდარი, მაგრამ ის ტკივილი ჩემთან სამუდამოდ ცოცხლობს. არ შემიძლია ამ ტკივილისგან გაქცეცა, არ შემიძლია ამის დავიწყება, ვერ ვეგუები იმ ფაქტს, რომ ჩვენი ამბავი დასრულდა. ნაწილობრივ სიბრაზეს მიპყრობს , ნაწილობრივ კი საკუთარი თავი მძულს. მისი ღიმილიანი სახეს ჩემ გონებაში სამუდამოდ დაუკავია ადგილი, არა და არ მშორდება, ვერ ვივიწყებ იმ მოგონებებს, უფრო და უფრო მტკივა გული, როცა მის გარეშე ვაგრძელებ ცხოვრებას. მას ვერ დავიბრუნებ ეს ვიცი, მაგრამ მიჭირს ახალ ცხოვრებასთან შეგუება. რეალობასთან დაბრუნება მიჭირს, ალბათ უკეთესი იქნებოდა, რომ მოვმვკდარიყავი და ეს ტკივილი არ განმეცადა. ყველა პრობლემამ ერთად მოუყარა თავი, ჯერ ის ვინც საბოლოოდ გამანადგურა და ვერ ვივიწყებ ახლაც მტანჯავს ის წარსული, და მეორე მამაჩემის დამოკიდებულება ჩემს მიმართ. მძულს მასთან საუბარი და ის ბიზნესი, რომელსაც იგი აწარმოებს. მიჭირს ხალხის ნდობა, და ვინმეს შეყვარება, არ ვარ მზად ამ ყველაფრისთვის, რადგან ყველა ადამიანი მისნაირი მატყუარა მგონია. აღარ მჯერა სიყვარულის არსებობის, სიყვარული არ არსებობს ის უბრალოდ ზღაპარია. მირჩევნია სულ გოგოებთან გავერთო და დროებით გართობაში ვიყო, ვიდრე სერიოზულ ურთიერთობაში, რომელიც საბოლოოდ ისევ გამანადგურებს. არასდროს მეყოლება შეყვარებული, არასდროს შევიყვარებ ვინმეს. ამ ფიქრებში ზარის ხმამ გამომაფხიზლა დავხედე და იმ ადამიანის სახელი ეწერა, რომელიც ყველაზე მეტად მძულდა და ცხოვრებას მიმწარებდა. ,,მამა" , ზოგი არ იმსახურებს მამობას, ზოგი მამა, მამა არ არის.
"გისმენ"
"ჩემს ოფისში ამოდი".
თვალები ავატრიალე და ყუთი დავალაგე, მანქნის გასაღების ძებნას შევუდექი და დავქოქე მანქანა. მამაჩემის ოფისისკენ ავიღე გეზი, მეზიზღება ის ადგილი მაგრამ მიწევს იქ წასვლა ყოველდღე. მანქანა პარკირებასთან გავაჩერე და გადმოვედი მანქნიდან, თვალი დიდ შენობას ავაყოლე და შიგნით შევედი. გეზი მამაჩემის ოფისისკენ ავიღე და კარები დაუკაკუნებლად გავაღე.
- დაკაკუნება ისწავლე პირველ რიგში - ბოხი ხმით მომესმა მისი საზიზღარი ხმა.
- არ მჭირდება.
- დღეს შენი დაქორწინება განვიხილეთ.
- არ ვქორწინდები.
- შენ არავინ გეკითხება.
- არ ვაპირებ ვინმეს შეყვარებას.
- ახლა ხომ იცი, რომ სიყვარული არ არსებობს და ყველა ქალი მატყუარა?. უბრალოდ დაქორწინდი არ გჭირდება სიყვარული და ვინმეს შეყვარება, უბრალოდ საქმიანი გარიგება შეასრულე.
- არ მინდა.
- ისევ შენი ყოფილი გიყვარს?.
- მას ნუ ახსენებ გთხოვ! - გამწარებული დავუყვირე მას.
- სანამ ის გამოჩნდებოდა შენ ძალიან დამჯერი ბავშვი იყავი.
- მაშინ ბავშვი ვიყავი და ახლა გავიზარდე, მე თვითონ შემიძლია გადაწყვეტილებები მივიღო, ამიტომ გთხოვ ნუ ერევი ჩემ ცხოვრებაში, მე ჩემ თავს ვეკუნთვნი და არა შენ!.
- ეს ბიზნესი შენ გეკუნთვნის.
- არ მინდა.
- შენ გარდა სხვა შვილი არ მყავს.
- დავიღალე ერთი და იგივეს მოსმენა.
- კლუბის ბიზნესი, როგორ მიდის?.
- კარგად.
- მაგის უფლება იმიტომ მოგეცი, რომ ბიზნესის მართვა გესწავლა.
- ვიცი, და ვუმკლავდები.
- კარგი მეტჯერად აღარ შეგაწუხებ.
ავდექი და წამოვედი იქიდან, მანქანა დავქოქე და ჩემ ბინაში დავბრუნდი. ბინაში უცებ ჩემი ყურადღება ლივიას კაბამ მიპყრო და გამახსენდა, რომ უნდა დამებრუნებინა. ლივიას ნომერი არ ვიცოდი და მას ვერც დავუკავშირდებოდი, იმედი მაქვს სადმე შევხვდებით ისევ, მეც ძალიან მინდა ჩემი საყვარელი ტანსაცმლის დაბრუნება. უცებ ტელეფონმა დარეკა და დავხედე ტელეფონს, ახლა დედაჩემი? რა უნდათ?. ყურმილი ავიღე.
"ხო?"
"ახლა რა დაშავე?"
"რა?" - დაღლილი ხმით ვკითხე?.
"შენ უნივერსიტეტში გასართობად გაგიშვი თუ სწავლისთვის?"
"რას გულისხმობ?"
"არ შეგიძლია ერთხელ პრობლემები, რომ არ შექმნა?"
"რა დავაშავე?"
"ამაზე მეტი რა უნდა დაგეშავებინა, გოგო დაორსულე და ბავშვი გყავს" - ნერვებ მოშლილი ამოვიხვნეშე.
"აუჰ, არ არის ეგ სიმართლე, არავინ არ დამიორსულებია, იხუმრა ვიღაც გოგომ".
"გოგოებს შეეშვი და სწავლას მიხედე".
"ვიცი" - ვთქვი და ყურმილი დავკიდე.
ოჰ ლივია, რა დაგიშავე? რას მერჩი?.
ლივია:
პოლიცის განყოფილებიდან დაღლილი დავბრუნდი სახლში და ეგრევე ჭამას შევუდექი, საზღვარგარეთიდან მშობლებმა დამირეკეს და ვესაუბრე დიდხანს. ჭამა, რომ დავამთავრე, მეცადინეობას შევუდექი. ყველაფერს, რომ მოვრჩი მოვიწყინე და ჩემი კაბა გამახსენდა. თან ანდრიასთან საუბარის მომენატრა, მისი ტანსაცმელი ავიღე და ბინა დავტოვე. ავტობუსის გაჩერებასთან დავდექი და მის ბინისკენ მიმავალ ავტობუსს დაველოდე, მალე მივედი დანიშნულების ადგილას და მისი ბინის კარებთან გავჩერდი. დავაკაკუნე ერთხელ და კარები არავინ გამიღო, მეორეჯერ ვცადე და ისევ არავინ გამიღო, მესამეჯერ ვცადე და მომესმა მისი ბოხი ხმა.
- ბარემ შემოამტვრიეთ - მის ხმაში დაღლა და შეწუხება იგრძნობოდა.
კარები გააღო და მე, რომ დამინახა თვალები გაუდიდდა, მერე შეწუხებული გამომეტყველებით შემომხედა.
- ისევ შენ?.
- ტანსაცმელი მოგიტანე და კაბა დამიბრუნე.
- კარგი შემოდი - მის სახლში შემომიშვა და მეც დათვალიერებას შევუდექი.
- აქ ნამყოფიხარ - მითხრა და ოთახში შევიდა.
- ვიცი თუმცა ისეთი ანერვიულებული ვიყავი დათვალიერება ვერ მოვასწარი.
- სანდრო, როგორ გექცეოდა? - შემოვიდა და კაბა მომაწოდა.
- კარგად მაგრამ თავს მაბეზრდებდა.
- ეგ ასეთია, ახლა იმიტომ შემოგიშვი, რომ ხასიათზე არ ვარ და შენი ბუზღუნის მოსმენა დამამშვიდებდა. - მითხრა და გამიღიმა.
- დაღლილი ვარ - ვუთხარი და თავი მაგიდაზე დავდე.
- რამეს დალევ?.
- არა.
- ისე ძაღლი ხარ?.
- ჰა? - გაკვირვებული შევხედე მას.
- ყველას კბენ.
- აა სიბრაზეს ასე ვიწყნარებ - ანდრიას ჩაეცინა.
- რამდენი წლის ხარ?.
- შენ? - კითხვა კითხვითვე შევუბრუნე.
- 20
- ხოდა ოცსს ორი გამოაკელი და მიხვდები ჩემი ასაკს.
- ჩემზე ორი წლით პატარა ყოფილხარ - მითხრა და ჩაეღიმა.
- ეგ არაფერი, შენც პატარა გაქვს ყვერები.
- ჰა? - გაკვირვებული შემომხედა და მე სერიოზული გამომეტყველებით შევხედე.
- ვცდები?.
- კი - სერიოზულად მიპასუხა.
- შევამოწმებ - ვთქვი მოულოდნელად, მეც მიკვირდა ჩემი დებილური ქცევები.
- რა? - ანდრია სრულიად დაიბნა და გაკვირვებული მიყურებდა.
- ადექი - ანდრია არ ინძრეოდა ჯერ ეგონა ვღადაობდი, თუმცა მკლავზე მოვკიდე და ავაყენე.
- რას ჩალიჩობ ეე.
- ვამოწმებ - ვთქვი და მოულოდნელად მაგრად მოვუჭირე ყვერებზე.
ანდრია ჩაიკეცა და დავარდა ძირს, გამოშტერებული შემომხედა და სახეზე ეწერა ,,მეღადავები?" გამომეტყველება. ფეხზე ძლივს წამოდგა ტკივილისგან და ღრმად ოხრავდა.
- შენ ნორმალური ხარ? - გაბრაზებული ხმით მკითხა.
- ვამოწმედი, რა დიდი კვერცხები გაქვს ანდრია - ხელი პირზე ავიფარე და გაკვირვებული გამომეტყველებით შევხედე, ანდრიამ ყბა დააღო.
- ექიმთან წასვლაზე არ გიფიქრია? წადი ტვინი გადაიღე იქნებ რა გჭირს? - ცინიკურად მითხრა.
- შენი ეშხი და სიყვარული მჭირს. - ცინიკურადვე ვუპასუხე.
- ნუღარ მეხუმრები, შენ მგონი ავად ხარ, იცი, რომ ახლა მთელ მაღლივს ჰგონია, რომ შენ ჩემგან ორსულად ხარ?, ამწუთას დედაჩემმა დამირეკა და მეჩხუბა იცი?.
- ხალხის აზრი რატომ გადარდებს?.
- მეღადავები? რატომ უნდა იცოდნენ ტყუილი ყველამ?.
- დაიკიდე, აუხსენი, რომ ხუმრობა იყო და მოგვარდება პრობლემა - ანდრიამ ამოიხვნეშა ღრმად.
უცებ ჩემსკენ მომიახლოვდა და მეც უკან გავიწიე, ფეხი დივანს წამოვკარი და დავენარცხე დივანზე, ანდრიას ჩემთან ერთად ჩავიყოლე, რადგან გადავარდნის დროს მოულოდნელად მოვუჭირე მაიკაზე. ანდრია ჩემს ზემოდან იყო მოქცეული და მისი ღრმა სუნთქვა სახეზე მედებოდა და მისი აჩქარებული გულისცემას მთელი სხეულით ვგრძნობდი.
- ცელქი გოგო ხარ იცი?. - მითხრა მოულოდნელად, მე ხმა არ გავეცი.
ანდრია დიდხანს მიყურებდა უცებ თავი ვერ შეიკავა და ლოყაზე მაკოცა.
- რას აკეთებ? - შევშფოთდი.
- გკოცნი საყვარელო. - ცინიკურად მიპასუხა.
- მომცილდი არ მჭირდება შენი კოცნა.
- შენ შემაცდუნე, შენ დაიწყე ყველაფერი.
- ანდრია ვირი ხარ და ადექი ჩემიდან.
- გინდა შემოვიდე ამაღამ შენში?.
- გინდა დაიკარგოს კვერცხები ამაღამ შენში?.
- კარგი, კარგი ვდგები.
ანდრია, რომ ადგა მეც წამოვდექი და ჩემ კაბას დავავლე ხელი, მისი ბინიდან მალევე გამოვვარდი, რადგან მეშინოდა ჩვენი ხუმრობები არასერიოზულ რაღაცაში არ გადასულიყო.