Pagbalik ko sa dorm, ibinaba ko ang bag ko at umupo sa sofa. I feel so out of energy, feeling ko any second ay babagsak na ako.
Ayokong umiyak, gusto kong maging matatag. Isa pa, lalaki lang si Andre, bakit ko naman siya iiyakan? At hindi ko pa rin nakikilala ang girlfriend niya. Ayokong umiyak dahil magmumukha akong tanga at kaawa-awa.
Pero hindi ko kayang iwasan ang nararamdaman ko ngayon. I feel so shuffled, literally fucked up ang isip ko. Para akong manhid pero parang sobrang nasasaktan ako.
Mukhang wala na talaga akong chance kay Andre. Patang naawa lang si Universe kaya ginawa na lang niya akong kaibigan ni Andre. I feel so ridiculous and stupid because of my assumptions that maybe he likes me too.
Nagpakatanga ako...
Tang-ina, kasalanan ko din naman lahat, e. Kung hindi ako asyumera, eh, di sana hindi ako nasasaktan ngayon.
May pagsunod pa 'ko sa tao, ano ka ba, Maxine?
A fucking eople pleaser?
Napaka Boba mo...
I discouraged myself, I know what I did is so stupid. Following a guy that I like to the college of law even though I don't like laws? Befriending him? Having the highest hope that he'll like me too? What a ridiculous thinking, Maxine...
Habang nakahiga ako sa aking kama ay hindi ako mapakali at patuloy na sinasabi sa aking sarili na ayos lang. magiging maayos ako. Hindi naman kasalanan ni Andre kung may girlfriend siya, at kung nasasaktan ako ngayon.
Gusto kong alisin ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Kase wala naman akong karapatan, diba? Na magiging masaya na lang ako para kay Andre.
Alam kong si Andre ang tipo ng lalaki na pipili ng tamang tao para sa kanya. Hindi naman siya mag se-settle for less para sa iba. Unlike me na kapag siya, siya lang, manhid pag kasama na siya, and lastly insensitive ako around my surroundings pag malapit siya.
Napaka below the belt kong tao pag-dating sa kaniya.
My heart is only for him. My heart belongs to him...
Ano ba kasing iniisip ko kanina?
Na ayos lang na makipagkita ako sa girlfriend niya bukas? Bakit ako pumayag?
Dapat ay gumamit na lang ako ng dahilan.
Napaka sahol ng pagpili kong desisyon, at mas masasaktan ako na makita siyang may kasamang ibang babae.
Unti-unti kong naramdaman ang pagbigat ng mga mata ko. Kaya pumikit ako. Masyadong mabigat ang nangyari, pagod na rin akong mag-isip.
Ngayon kailangan kong maghintay para bukas.
Ngunit ano ang mangyayari bukas?
Magiging maayos ba ako? Magiging normal ba ako?
Kakayanin ko bang makitang may kasama si Andre?
"Tangina naman, Maxine! Putcha naman! Malakas ka 'di ba? Bakit ka nag iisip ng kung ano-ano?!" Agad akong napaupo habang sinasabunutan ang sarili.
Nababaliw na 'ko sayo Andre! Tanginang puso 'to!
Grabe ang nararamdaman ko ngayon. Kahit gaano pa ako kaantok ay hindi ko magawang matulog. Binabagabag ako ng isipan ko!
Why did I even loved you, Andre?! Tangina! If only I knew then!
My breathing deepened, trying to calmed myself down. I grabbed my cell phone and texted Angel.
Me: Gel g?
Nag-seen agad si Angel.
Angel Pangit: Di ako pwedeng uminom ngayon
Me: onti lang
Angel Pangit: G, kita tayo sa xylo
Inirapan ko ang reply niya. Hindi daw puwede pero g na g siya.
Me: layo masyado
Angel Pangit: korean mart?
Me: oo soju lang
Angel Pangit: okie
Medyo nakaramdaman ako ng kaluwagan. Kahit na sobrang bigat ng nararamdaman ko, hindi pa rin mawawala sa isip ko na may kaibigan akong maasahan.
Kapag may kailangan ako ay si Angel ang sandalan ko. Lagi siyang nakahanda para saakin. And I can guarantee that I will be fine.
Tumayo ako at nagsuot ng jacket. Kinuha ko ang susi ko at lumabas ng dorm. 8 pm na, pero wala akong pakialam. Gusto kong mag-rant ngayon. Hindi ko kayang mag-isip ng ganito. Para akong mababaliw.
It took me a few minutes to walk to the Korean mart. There is a table outside the mart so we can drink soju there.
Sa hindi kalayuan ay nakita ko na si Angel na kumakaway sa akin. I have a downward smile as I wave back at her, at tumakbo papunta sa kanya.
"Bakla ka! Anong oras na, ano ba nangyari?" Tanong agad ni Angel saakin nang makita niya na nakabusangot ako.
"Bili muna tayo ng soju, no?" I said with a grimace.
Bumili kami ng tatlong bote ng soju at umupo sa labas na may dalang mainit na cup noodles.
"So anong chika? Buntis ka? Si Andre ama?" Sambit ng babae kaya agad ko siyang pinandilatan ng mata.
"Gaga, may girlfriend na iyong tao. Mababaliw na nga ako sa kakaisip." Diretsong sabi ko at napansin kong natigilan siya.
Her eyes suddenly widened. "Seryoso? Pa'no mo naman nasabi?"
I looked at the cup noodles that I was about to eat, but I spoke first. "Susunduin niya yung babae bukas sa airport."
Napasinghap si Angel habang tinatakpan ang bibig. Na parang hindi alam ang gagawin. "Gago?! Oh, ano bang pagkakasabi?"
"Sabi niya gusto daw niya sunduin, tapos gusto pa niya kasama ako... kami ni Hiro." Paliwanag ko sa babae kung ano ang sinabi ni Andre kanina.
Hindi makapaniwalang tumingin sa akin si Angel, pero inirapan ko lang siya at sinimulang kainin ang cup noodles.
Agad na kinuha ni Angel ang isang bote ng soju at binuksan ito, habang sinimulan niya itong isalin sa dalawang mini glass.
Ilang oras din kami na nag-usap ni Angel about kay Andre, kung anong ganap sa school, or kahit sa anong bagay.
Parang nakalimot na nga ako sa sakit na nararamdaman ko. Parang na-sugarcoat tuloy ako bigla.
"Uwi na 'ko, teh, alas onse na ng gabi." Binanggit ni Angel ang oras na ikinababa ko ng tingin sa relo ko.
"Tama ka, sige, ingat ka, Gel."
We said goodbye to each other afterward. I walked back to my dorm again, and I must admit I was nervous now. Not just because it's dark. It's cold, too.
Itinago ko ang aking dalawang kamay sa ilalim ng aking bulsa sa jacket, at naglakad ng mas mabilis hangga't kaya ko. Pero sa tuwing binibilisan ko ang aking paglalakad ay parang may presensya sa likod ko.
Ayokong takutin ang sarili ko at isipin ang isang kakila-kilabot na posibleng mangyari sa akin. Another thing is that I'm also close to my dorm, so I'll just speed up the walk and ignore my fear.
Pero nang liliko na sana ako ay may humarang sa daraanan ko, nakasuot ng itim na jacket, face mask na may cap sa ulo. Nagulat ako at naramdaman ko ang pagmamadali na tumakbo palayo. Pero tatakbo na sana ako ng may humarang din sa daan na isa pang lalaki.
Ngayon ko naramdaman ang udyok ng takot, naramdaman ko agad na nanginginig ang mga paa ko. Hindi ko alam kung ano ang susunod na mangyayari, pero kung gusto nila ang pera ko, ibibigay ko lahat, lahat ng gamit ko.
Huminga ako ng malalim at nag-iisip ng paraan para makaalis dito. Nakakatakot ang dalawang lalaki, at iyon ang nagpapabagsak sa mga paa ko. Ayokong masaktan o masaktan ng dalawang taong ito.
"Naaalala mo ba ako, Maxine?" Biglang nagtanong yung guy na nasa likod ko na may malalim na boses.
Ang tanong na iyon ay tumama sa akin nang husto kaysa sa isang paghagis ng bato. Napaka pamilyar ng boses. Boses ito ni Baldo.
I immediately turned to him with a look of shock on my face. He had a scary smile on his face as he looked at me stupidly.
"Ano bang gusto mo?! Bakit ba hindi mo na lang ako layuan?! Tangina naman! Dadagdag ka pa sa problema ko!" I sneered at him. And that's when I realized that I suddenly burst into tears.
Bigla kong narinig na nagtawanan silang dalawa hanggang sa narinig ko pa ang tawa ng ibang lalaki.
I feel so hopeless, habang nakatingin sa lalaki at umiiyak na parang tanga. Pinagtatawanan nila ang mukha ko, pinaparamdam nila sa akin na napakaleta kong tao.
Bakit ako naiyak? Wala akong ganang umiyak kanina at ang gaan ng pakiramdam ko habang kasama si Angel. Ano ba kasing nangyayari sa akin?
Si Andre ba ang dahilan nito? Ganun na ba talaga ako ka affective dahil may girlfriend na siya ngayon? Na hindi ako yun?... O minahal ko lang talaga si Andre kaya naging malapit na talaga ako sa nararamdaman ko? Nakulong ko ba talaga ang puso ko sa kanya?
Fuck... Kung napagtanto ko lang kung gaano kahirap magmahal ng taong hindi naman ako kilala, dapat tumigil na ako at namuhay ng tahimik. Pakiramdam ko ay inihiwalay ko ang pagmamahal sa ibang tao para lang kay Andre. Para akong adik na adik sa kaniya.
Malalim ang iniisip ko nang hindi ko man lang napapansin ang panganib na aking kinaroroonan. Nahuhulog ako sa lalim ng pag-iisip at hindi ko pinapansin sila Baldo na pinagtatawanan ako.
I feel like I'm not in my right mind crying right now. I wanted to run away, but my feet felt like they were glued to where I was standing.
Sana nandito lang si Andre para kunin ako dito, hawakan ang kamay ko, iligtas ako sa mga bobong ito. Hinihiling ko na sana may... may tumulong sa akin ngayon at isama ako sa kanila.
"Oh tignan mo... akala ko ba matapang ka Maxine?" tanong ni Baldo sa pabirong tono.
Tinaasan ko lang siya ng tingin at hindi sumagot, nainsulto ako syempre. Hindi pa nga niya alam ang lahat akala niya umiiyak ako dahil sa kanya.
I wiped my tears and spoke slowly. "Pwede bang layuan mo na lang ako...?"
Muli akong napabuntong-hininga nang marinig ko silang tumawa.
Tumigil sila sa pagtawa kaya napataas ako ng kilay, nagsimula silang lumapit sa akin, at hinawakan ng nasa likod ang braso ko. Napasinghap ako sa sakit at nagsimulang magpumiglas mula sa pagkakahawak ng lalaki.
"Bitawan mo 'ko! Ano ba!" Malakas na sigaw ko habang sinusubukang pumiglas sa hawak ng lalaki.
Lumapit si Baldo sa akin at bumulong sa tenga ko. "Shh... saglit lang 'to..."
Nangilabot ako bigla at tumaas ang balahibo ko. Nakaramdam na ako ng sobrang pagkatakot kaya sinamaan ko siya ng tingin.
Ngumisi siya habang hinahaplos ang pisngi ko hanggang jaw line ko. Tumitig siya na parang sinusuri ang katawan ko. He started biting his lip and caressing my hair kaya naman nagpumiglas ako sa lalaking nakahawak sa akin.
"Huwag kang malikot! Sinasaktan mo lang ang sarili mo!" Sigaw ng isa sa likod ni Baldo saka tumawa.
The man holding my arm started smelling my neck. My body immediately stiffened and tried to push the man's head with my shoulder.
"Stop! Please 'wag!" I screamed, begging for mercy.
Pero alam kong walang mangyayari kung sisigaw at magmamakaawa ako ngayon. Hindi naman nila ako pinapakinggan.
"What do you mean stop? No, babe... Not until I get what I want." Said the man in front of me.
Ang lalaki ay nagsimulang humalik sa aking leeg habang ako ay nagsimulang magmakaawa na huwag gawin ito. Nagsimula na akong sumigaw pero tinakpan nila ang bibig ko. Nagsimula akong umiyak habang nagpupumiglas mula sa pagkakahawak, ngunit sila ay masyadong malakas.
I feel so hopeless ng maramdaman ko ang panghihina ng katawan ko. Wala akong matawagan... Ang tanging naiisip ko lang ay ang pagdarasal sa diyos na tulungan ako. Kahit na gusto kong matapos na ito, ayaw nila. Sinimulan nilang hiwain ang aking jacket gamit ang kanilang mga kutsilyo, at pagkatapos ay pinunit nila ang aking
"Ohh, napaka-sarap mo, baby!" Nagtawanan sila habang hinahawakan ang katawan ko. Pumikit na lang ako ng mariin para walang maramdaman.
Para akong nasa impyerno ngayon. Nakakadiri. Sobrang nakakadiri.
Wala man lang akong magawa, akala ko tapos na sa akin si Baldo... Now my thoughts was fucked up.
Lord patnubayan mo po ako at wag nyo pong hayaang gawin nila ito sa akin. Pakiusap, itigil mo na ang kasuklam-suklam nilang intensyon sa akin.
Sinubukan kong lumaban, ngunit sa tuwing gagawin ko ay sasampalin nila ako ng malakas at ako ay babagsak sa lupa. Sinimulan nilang hilahin ang buhok ko at pilit akong hinalikan.
Sobrang pandidiri ang nararamdam ko sa mga haplos nila. Sa bawat haplos na nararamdaman ko ay napapapikit ako ng mariin, nakakakilabot, nakakainis na wala man lang akong magawa, nasusuklam ako sa kahinaan ko, hindi ako makasigaw, hindi ako makalaban.
Wala... wala na akong magawa. Mismong lakas na ng katawan ko ang sumuko.
Sinimulan nila akong ihiga sa lupa nang may lakas. I screamed trying to beg once again, as I tried to push them away, pero hinawakan nila ng mahigpit ang magkabilang kamay ko kaya napasigaw ako ng malakas.
Kahit gaano kalakas ang mga sigaw ko ng tulong, walang makakarinig sa akin, ang lugar na ito ay hindi nayon na tinitirhan ng mga tao.
Ang lugar na ito ay isang lugar ng negosyo na marami ang nagtatrabaho. Lahat ng pinakamalapit na tindahan ay sarado, ang mga gusali, at wala kahit isang tao na dumadaan.
Pero kahit meron, alam kong pipiliin nilang tumakas at hindi ako pansinin na nagmamakaawa para sa buhay ko.
Ang mga tao ay talagang mas masahol pa kaysa sa mga hayop.
So I guess this is it... I'll just accept the fact that I'll get advantage on. Na mamamatay akong walang damit at ginamit ng maraming lalaki.
Nakakapagod ang pagiging isang babae, at kahit gaano ka kalakas, gaano katatag, marami ka pa ring makukuhang bentahe.
Sa mata ng mga lalaki ay magina ang mga babae. Kaya kaya nilang gawing ang lahat ng gusto nila.
Pumikit ako, nanghina, walang pag-asa, walang buhay, at tulala. Paano ko hinayaang mangyari ito sa akin? Bakit hindi ko kayang lumaban?
Mama...
Naiyak ako habang iniisip ang nanay ko. Hindi na niya ako makikitang grumaduate, hindi ko na siya makakasama.
Lahat sila ay nagsimulang molestiyahin ako, hawakan ang buong katawan ko, ang aking mga pribadong parte. Nagtatawanan sila habang ginagawa ito, para silang mga mababangis na hayop na kumakain ng kanilang biktima.
Alam ko na pagtapos nila akong gamitin ay itatapon nila ako na parang basura kung saan-saan.
Ni hindi ko nga alam kung sino sila, o kung sino sa kanila si Baldo. Ngunit alam ko ang mga katotohanan na hindi pa nila inilalagay ang kanilang bagay sa loob ko.
Nanlalabo na ang mata ko at nanghihina na ako. Pero sinubukan kong tingnan ang mga mukha nila. May nakita akong pamilyar na mukha mula sa likuran nila. Ang taong ito ay may mabangis na tingin sa kanya mula sa likuran. Madilim pero ang presensya ng taong ito ang nagbigay liwanag sa aking mga mata.
Ang aking mga mata ay kalahating nakapikit at ang aking paghinga ay malalim at mahirap. Pakiramdam ko umiikot ang ulo ko.
Punong-puno ng mga lalaking pinagtatawanan ako sa harap niyan habang binabastos ako nagiging all black. Ang aking mga mata ay kalahating nakapikit at ang aking paghinga ay malalim at mahirap.
Pakiramdam ko umiikot ang ulo ko. Ang nasa harapan ko ay puno ng mga lalaking pinagtatawanan ako habang nagkakasiyahang binababoy ako. May isa pang kinuhanan ako ng litrato.
Hanggang sa may umagaw ng selpon sa lalaki at ibinalibag ito sa lupa, it caused a loud bang kaya migil sila sa ginagawa nila at lumingon.
Malabo ang paningin ko at hindi ko makita ng malinaw ang nangyayari. Ngunit mayroon pa rin akong pakiramdam at pagkalito sa pag-iisip na may dumating upang iligtas ako.