საღამომ ძალიან კარგად ჩაიარა,ამ ღამეს ყველაფერი ის მოხდა რასაც ვერასდროს წარმივიდგენდი,საღამოს სახლში როცა მივედი ანა საერთოდ არ იყო სახლში,კამათის შემდეგ არ მინახავს,და ძალიანაც კარგი!
დღეს არანაირი გეგმა არ მაქვს,თუ რამე ბავშვებმა არ შემომთავაზეს,სწორედ ამ ფიქრებში და ინსტაგრამში ვიყავი გართული როდესაც მაქსმა დამირეკა,ავიღე...
-გისმენ მაქს...
-რაღაცას გეტყვი ოღონდ,მშვიდად!და ფრთხილად!
-რახდება?მაშინებ...
-ნოე ავარიაში მოყვა საავადმყოფოში ვარ...
-რაააა?რასამბობ მაქს?!როგორ არის?!ხმა ამოიღე!
-ოპერაციას უკეთებენ
-ეხა რატომ ვიგებ ამას?!ეხა რატო ვიგებ?!
-იმიტომრო ეხა გამოვფხიზლდი ელიზაბეტ!ან მოდი ან ნახვამდის!
ტელეფონი მივაგდე,სწრაფად შევედი აბაზანაში,და ჩავიცვი
თმები შევიკარი ტაქსი გამოვიძახე,სახლი დავტოვე,გზაში გამახსენდა ტელეფონი რომ დამრჩა მაგრამ მეკიდა,და ისიც რო სახლი ღია დავტოვე...
როცა საავადმყოფოში მივედი,მანქანიდან გადავვარდი,სირბილით ქალთან მივირბინე,რომელიც შემოსასვლელთან იდგა
-ნოე პაქსტონი....სადარის?!
-ახლავე...
-ჯანდაბა!
-ოპერაციას უკეთებენ,მეოთხე სართულზე... - არარფერს დავლოდებივარ გავიქეცი,კიბეები ავირბინე,და მეოთხე სართულის კოლიდორს თვალი მოვავლე...მაქსი,ემილი,ნოეს მშობლები,და კიდევ სხვა ძმაკაცები,სრბასტიონი და ლუკასიც იქ იყვნენ...მაქსთან მივირბინე,არავის მივსალმებივარ
-რამოხდა?! - ძლივს ვსუნთქვადი
-ავარია,ავარია მოხდა,მანქანით სახლში მიდიოდა დილით,კლუბში ვიყავით,და შემდეგ დამირეკეს რომ ავარია მოხდა,მეტი არაფერი ვიცი...
-ჯანდაბა! - იქვე ჩავიკეცე,კუთხეში მოვიკუნტე,და ტირილი დავიწყე,საშინლად ვიყავი,ამ სიტუაციაში პირველად ვიყავი,ეხა მივხვდი რას გრძნობენ ის ადამიანევი ვისაც აქ ყიველდრე ყოფნა უწევთ...მას რომ რამე დაემართოს,ვერ გადავიტან!
უკვე ცუდად ვიყავი ვერ ვსუნთქავდი,ესე იყო ყველა,და მისი მშონლები ჩვენზე უარესად,დიდი დრო გავიდა,ისევ ისე ვოყავი,წყალი მომინდა,პირი საშინლად გამიშრა,თავი ავწიე,თითქოს სამოთხის კარი ვნახე...
წამოვდექი,სებასტიონი და ლუკასი მიყურებდნენ,ალბათ მათ იციან ჩვენი ამბავი,უბრალოდ გვერდი ავუარე,იქვე წყლის აპარატი იდგა,წყალი დავისხი,და სკამზე დავჯექი...ესე ვიჯექი და ვუყურებდი უკვე ცარიელ ჭიქას...ექთანი საოპერაციოდან გამოვიდა,ყველა მასთან მივედით...
-რახდება? "სებასტიონი"
-ოპერაცია მიმდინარეობს,გთხოვ დაგველოდოთ... "ექთანი"
-როგორ არის? "მე"
-მდგომარეობა ამ ეტაპზე სტაბილურია,დამშვიდდით "ექთანი" - გაგვიღიმა და წავიდა,ყველა თავოს ადგილას დაბრუნდა,მე კედელს ავეკარი და ჭიქას ხელი მოვუჭორე,დავკუჭე,ეს გადიოდა დრო მაგრამ არაფერო...სახლი გამახსენდა ამიტომ ანასთან დარეკვა მინდოდა ემილოსთან მივედი,ტელეფონი მომცა გვერდზე გავედი
-ანა სახლის კარი ღია დამრჩა,მე საავადმყოფოში ვარ ნოე ავარიაში მოყვა
-როგირ არის?
-ოპერაციას უკეთებენ... - გავუთიშე,ემილის ტელეფონი დავუბრუნე,ძალიან ცუდად გამოიყურებოდა,თავი მხარზე დავადე,ხელები კი მოვხვიე...თვალები დავხუჭე,ისე ჩამეძინა ვერც გავიაზრე...
კისერი საშინლად მტკიოდა,როცა თვალები გავახილე,ემილოსაც ეძინა,ისევ აქ ოყო ყველა მაქსსაც ეძინა,მისი მშობლები ქვემოთ ჩადიოდნენ,სებასტიონი და ლუკასი საუბრობდნენ,მათთან რაღაცნაირად მცხვენოდა...უცებ ეს სიჩუმე,ვიღაცის ტელეფონმა დაარღვია...ლუკასმა ტელეფონი ამოიღო,მეშემომხედა,ჩაიცინა შემდეგ კი აიღო,და წამოდგა...
-ხო შეჩემა...
-....
-საავადმყოფოში ვარ,ნოე ავარიაში მოყვა,დილიდან აქ ვართ ბიჭო სკდება თავი...
-....
-ჰოო აქ არის ისიც...შენ რა გჭირს?
-....
-მოდი მოდი...
ანდერსონს ელაპარაკებოდა?სებასტიონს შევხედე
-რომელი საათია?
-შვიდი. - გამიკვურდა,მაგრამ თან მეძინა.. "სებასტიონი"
-მადლობა.
-ანდერსონი გაგიჟებულია,არ გილაპარაკია? "ლუკასი"
-დილით აქ მოვედი ტელეფონი დამრჩა,სახლშიც რომ არ ვიყავი...
-მოდის. "ლუკასი"
არმინდოდა მაქსთან მისი ნახვა,ავდექი,და ლიპტით ქვემოთ ჩავედი,გარეთ შემოსასვლელთან დავჯექი,ხუთ წუთში კი ანდერსონის მანქანაც შემოიჭრა ეზოში...გიჟივით იყო,მივხვდი გაბრაზებული იქნებოდა,ამიტომ მოვემზადე,მაგრამ თან ნოე...
მის გახსენებაზე ყველაფერი ერთი ხდებოდა...
როგორცკი მამქანიდან გადმოვიდა,ჩემკენ წამოვიდა,როცა მომიახლოვდა ავდექი,ხელები სწრაფად მომხვია,და მთელს სახეზე კოცნა დამიწყო,მეფერებოდა,საშინლად ანერვიულებული იყო...
-კარგი ანდერსონ გეყოს! - ჩავიცინე
-ელიზაბეტ სადგაქვს ეს წყეული ტელეფონი?!და რისთვის გაქვს?!
-დამრჩა სახლში...
-რასნიშნავს დაგრჩა?!
-გეყოფა უკვე!დავიღალე...ნოეს ამბავს შენთან კამათი რომ დაემატის გავაფრენ! - უკან დავიხიე,და სკამზე დავჯექი,ფეხებიც სკამზე დავდე,და თავი მასში ჩავრგე...ანდერსონმა სიგარეტი ამოიღო,მოუკიდა
-როგორ არის?
-ძააან გაინტერესებს?
-ელიზაბეტ!არა არმაინტერესებს!მაგრამ ვალდებული ვარ შენს გამო!
-ჩემს გამო არაფერში ხარ ვალდებული!
-იცი რა არ გავაკეთე,რომ გამეგო სად ხარ?!და ბოლოს ჩემი ძმაკაცი მეუბნება რომ თურმე საავადმყოფოში ნოეს ელოდები!
-ანდერსონ,ხვდები რომ უკვე ეჭვიანობა კიარა სიგიჟეა ის რასაც აკეთებ?!ადამიანური ყველა უჯრედი დაკარგე,იმიტომრომ გიყვარვარ?!სისულელეა... - ატირებული ავდექი,და საავადმყოფოში შევედი,ზემოთ კიბეებით ავედი,ნოეს მშობლები ჯერ კიდევ არ იყვნენ მოსულები...მაგრამ ვიღაცეები იყვნენ,ალბათ მისი ნათესავები...სკამზე დავჯექი,ემილის და მაქსს ისევ ეძინათ,ალბათ ფუშინ დაიღალნენ...ჩაფიქრებული ვიყავი,როცა სებასტიონი მოვიდა,და გვერდით მომიჯდა,გავხედე,გავუღუმე,მანაც გამიღიმა...
-ნუ ბრაზდები,ის უბრალოდ ესეთია,როცა უყვარს,და ეს პირველად ხდება,ზედმეტად ყურადღებიანი და ეჭვიანიცაა,გრძნობებს ვერ აკონტროლებს...
-მაგრამ მას ნოეც კი არ შეეცოდა...
-შეეცოდა,მაგრამ ეს არ განახა,რადგან ის მაინც ეჭვიანობს მასზე,და ბოლომდე გონია რო უყვარხარ...
-მაგრამ ესე არ არის!
-ეს კიდევ სხვა თემაა... - ანდერსონი მოდიოდა,ორივემ იქეთ გავიხედეთ,მე თვალი ავარუდე,კომფორტულად მოვეწყვე,და დაველოდე ოპერაციის დამთავრებას...
ანდერსონი ყველას მიესაკმა,ჩემსდა გასაკვირად,ნოესთან მოსულ ჩემთვის უცხო ხალხსაც იცნობდა,სებასტიონი ლუკასი და ანდერსონი ერთად დასხდნენ,მე ემილისთან გადავედი,და თავი ისევ მხარზე დავადე,ისევ ჩამეძინა...
Author's POV:
-ბიჭო სულ გააფრინე შენ?!ის მაინც არ შეიმჩნიო რომ იცი... "სებასტიონი"
-რა იყლევა? "ლუკასი"
-ელიზაბეტს ეკამათა ნოეს გამო "ლუკასი"
-რა გითხრა?! "ანდერსონი"
-არაფერი,ნაწყენია,და ჯერა რო ნოეს არ უყვარს...ნუ აწვები ეგრე "სებასტიონი"
-შენც არ შიმჩნიო "ლუკასი"
-რა არ შევიმჩნიო ბიჭო?!იმ ყლეს ესეთი ახლო ურთიერთობა აქვს,და თან ყველამ იცის ელიზაბეტის გარდა რომ მას უყვარს! "ანდერსონი"
-ელიზაბეტისთვის ეს საშინელი დარტყმა იქნება ანდერსონ "ლუკასი"
-....იმ ყლეს,ამ კედლებს რო დატოვებს მეორედ მოუწევს დაბრუნება "ანდერსონი"
-იმას შეეშვი,და შენსას მიხედე!ნახე თვალები რას უგავს,დღეს მთელი დღეა ესეა,ეხა კი შენც დაუმატე "სებასტიონი"
ელიზაბეტს უყურებდა,მასთან ახლოს ყოფნა უნდოდა,მაგრამ არ შეეძლო,ესე შეიძლებოდა გაგიჟებულიყო კიდეც,უკვე იცოდა რომ აუცილებლად გააგებინებდა ყველას,წამით არ აპირებდა იმის დამალვას რომ თავისი მოსწავლე,და პატარა გოგომ თავი შეაყვარა,და ეხა მასზე გაგიჟებული იყო...
ბიჭებს მოშორდა,და ელიზაბეტის გვერდით დაჯდა,შეხედა,მისი დათვალიერრბა დაიწყო,საშინელი სურვილი ქონდა იმის რომ ძალიან მაგრად იმ ტუჩებზე ესეთი ფაფუკი და ტკბილი რომ იყო ეკოცნა...
ესე უყურებდა რომ არ გამოეფხიზლებინათ ბიჭებს...
Elizabet's POV:
როცა გავიღვიძე,პირველი ვინც ვნახე ეს ანდერსონი იყო,თავი ავწიე,ჩემს გვერდით იჯდა,არაფერი მითქვამს,ის მიყურებდა,ყველა აქ იყვნენ,და ეღვიძათ,ემილი გასწორდა...
-წამოდი რა ქვემოთ ჩავიდეთ,ყავა მინდა "ემილი" - წამოდგა,მეც ავდექი,და წავედით, მაქსი წინ გადაგვიდგა...
-საით? "მაქსი"
-კაფეტერეიაში რამე გინდა? "ემილი"
-კი ყავა "მაქსი"
-კარგი "ემილი" - ტუჩებში აკოცეს
-რა უცნაურია ესე თქვენი ყურება...ჩაფიქრებულმა ვთქვი შემდეგ კი გავიცინე,ყველას თვალი მოვავლე,ანდერსოჯი მიყურებდა,ღიმილი შემახმა,უცებ გავიხედე,ჩვენც წაბედით...
-რამოხდა? "ემილი"
-არაფერი "მე"
-დარწმუნებული ხარ? "ემილი"
-სავსებით "მე" - ყავები ავიღეთ,ანდერსონისთვის და ბიჭებისთვისაც ავიღეთ,მე ჩემთვის მომქონდა და კიდევ ერთი...ემილი წინ წავიდა,ყველას მისცა მხოლოდ მე და ანდერსონი დავრჩით,მივედი და ყავა გავუწოდე,შემომხედა,გამომართვა
-მადლობა - უკან დაბიხიე,და ემილისთან მივედი...