បន្ទាប់ពីជួបជុំគ្នាដល់រសៀលទើបម្នាក់ៗត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញរៀងខ្លួននៅសល់តែសមាជិកគ្រួសារដែលនៅមើលថែប៉ុណ្ណោះ។លោកស្រីហានស៊ូមិនបានមកមើលមិត្តផ្ទាល់នោះទេបានតែខលសួរសុខទុកព្រោះតែគាត់រវល់ហើយក៏មិនភ្លេចដែរពីការណាត់ជួប លោកស្រីអ៊ូលហ៊ីនឹងសម្រាកអោយដល់ថ្ងៃណាត់ដើម្បីអោយបានជួបគ្នានៅមន្ទីរពេទ្យនឹងបានពិនិត្យDNAមើលតែម្តង។
"អ្នកម៉ាក់សម្រាកទៅឯអូនក៏ដូចគ្នាចាំបងនៅមើល"
"បងមិនទៅធ្វើការវិញទេមែនទេ?"នាយតូចងើយមុខសួរនាយ
"បងធ្វើអស់ហើយណាមួយទុកចោលកន្លះថ្ងៃក៏មិនអីដែរស្អែកចាំធ្វើសរុបក៏គ្មានបញ្ហា"
"អឺមអូនគេងក៏បាន"នាយបានអោយម៉ែដោះទៅសម្រាកទុកនាយនៅមើលអ្នកម៉ាក់ពីរនាក់រាងតូច។នាយតូចក្រោកទៅរៀបចំអោយលោកស្រីអ៊ូលហ៊ីសម្រាន្តអោយស្រួលទើបគេទៅគេងនៅគ្រែក្បែរនោះ។លោកស្រីអ៊ូលហ៊ីបានតែញញឹមមើលមុខនាយតូចដែលគាត់គិតថាកូនប្រសារគាត់ពូកែណាស់ថែមទាំងមានចិត្តទៀតផង គាត់មិនដឹងថាអ្នកផ្សេងអាចធ្វើដូចគេឬអត់ទេតែគាត់មានអារម្មណ៍ថាសំណាងណាស់កូនប្រុសគាត់ភ្នែកមុតពិតមែន។
យ៉ុនហ្គីអង្គុយសាឡុងចាំមើលអ្នកលើគ្រែទាំងពីរគេងឯនាយក៏មើលឯកសារតិចតួចខ្លាចថាមាននរណាផ្ញើររបាយការណ៍អីមកនាយនឹងបានពិនិត្យមុន។មើលបានមួយសន្ទុះសារក៏លោតមកដែលវាជារបស់ជុងហ្គុកផ្ញើរមកជាមួយរូបភាពស៊ុងកាងត្រូវកូនចៅជុងហ្គុកវាយយ៉ាងដំណំនៅឃ្លាំងចាស់មួយ។ជុងហ្គុកបានផ្ញើរទីតាំងអោយយ៉ុនហ្គីឯអ្នកដែលបានត្រឹមញញឹមសរសើរមិត្ត
គេពិតជាលឿនរហ័សទាន់ចិត្តពិតមែន យប់នេះនាយនឹងចាត់ការមិនខានចាំតែមើលចុះ។
*យប់
"សឺត!បងមានការរវល់ប្រហែលយប់បន្តិចបងមកវិញ"
យ៉ុនហ្គីអោនថើបថ្ងាសនាយតូចបន្តិចទើបប្រាប់គេតាមក្រោយ។
"យ៉ុន កូនទៅណា?"
"កូនមានការងារជាមួយជុងហ្គុកបន្តិចប្រហែលយប់បន្តិចទើបមកវិញ ម៉ាក់កុំបារម្ភអីបន្តិចទៀតស៊ូហ៊ុនមកកំដរម៉ាក់និងជីមីនហើយ"នាយទៅមិនភ្លេចខលហៅមិត្ត
អោយមកជួយកំដរម៉ាក់នាយទោះស៊ូហ៊ុនចង់ទៅដែរក៏មិនអោយទៅដែរចុងក្រោយមានតែមកជួយមើលអ្នកមីងព្រមជាមួយកូនចៅជុងហ្គុកយាមនៅខាងក្រៅបីបួននាក់។
"ឆាប់មកវិញណា"
"បាទ"នាយញញឹមរួចក៏ចាកចេញទៅដែលស្នាមញញឹមមុននេះក៏រលុបជំនួសអោយទឹកមុខរាបស្មើ
គួរអោយខ្លាចដើរចេញទៅ។
*ឃ្លាំង
យ៉ុនហ្គីបានមកដល់ទីតាំងដែលជុងហ្គុកបានផ្ញើរអោយ
គ្រាន់តែចុះពីឡាន កូនចៅជុងហ្គុកក៏នាំគននាមកទទួល
ជូនទៅខាងក្នុង។
"ហ្ហឹសឯងមកហើយហ្ហេស?"ស៊ុងកាងសើចទាំងដែលមុខនាយបែកឈាមដោយសារកូនចៅជុងហ្គុកវាយ ខ្លាចជាប់ចំណងអោបនឹងតុ។
"ស្រួលខ្លួនដែរទេ?"យ៉ុនហ្គីស៊កហោប៉ៅដើរចូលមកទាំងញញឹមធម្មតាតែក្នុងចិត្តមិនធម្មតាទេ នឹកឃើញពេលម៉ាក់នាយគ្រោះថ្នាក់វាមើលទៅពិតជាសាហាវណាស់សំណាងដែលគាត់អាចគេចផុត។
"មិនស្គៀបទេសម្លាញ់"ស៊ុងកាងញញឹមឌឺយ៉ុនហ្គីវិញយ៉ាងសង្ហារឯជុងហ្គុកអង្គុយមើលធម្មតាចាំមើលថាមិត្ត
នឹងធ្វើបែបណាបើសិនមិនហ៊ានទុកអោយគេជាអ្នកចាត់ការព្រោះខ្នាញ់នឹងអាទឹកមុខញញឹមឌឺមាត់សុទ្ធតែឈាមនឹងដល់ហើយ។
"ប្រហែលជាចង់បានថែមហើយមើលទៅ"យ៉ុនហ្គីស៊ីញ៉ូអោយកូនចៅជុងហ្គុកធ្វើទារុណកម្មបន្តដោយនាយទៅអង្គុយក្បែរជុងហ្គុកដែលចាក់ស្រាចាំនោះជាស្រេច។
"នេះរបស់ឯងចង់បាន"ជុងហ្គុកបោះកាំភ្លើងអោយយ៉ុនហ្គីដែលដាក់ខ្លួនអង្គុយមិនបាន1វិ ផង។
"អឺម"យ៉ុនហ្គីក្រហឹមលើកស្រាមកផឹកមុននឹងមើលទៅអ្នកដែលត្រូវទារុណកម្មស្រែកដោយការឈឺចាប់ទាំងទឹកមុខស្មើស្ងប់។
"មិនស្គៀបតែក៏ស្រែកឮដល់ហើយ"ជុងហ្គុកមិនភ្លេចនិយាយឌឺវិញទាំងលើកស្រាមកផឹកយ៉ាងឆ្ងាញ់ព្រមជាមួយការអស់សំណើច។
"បើខ្លាំងដោះលែងយើងហើយវាយមួយទល់មួយទៅកុំបានតែមាត់អ្ហា!!"
"ហ្ហឹស!សម្បិត្តត្រឹមកូនចៅយើងប៉ះមិនបានផងចង់ប៉ះយើងឬ?គួរអោយអស់សំណើច!ឯងគិតថានរណាទៅចាញ់បោកល្បិចកំពិកំប៉ុករបស់ឯងនោះ?"ជុងហ្គុកអស់សំណើចពេលឮស៊ុងកាងនិយាយ
"ឯងមិនខ្លាំងអោយដូចមាត់ឯងទៅចាំបាច់ធ្វើឆ្កែកន្ទុយខ្វៀនបានត្រឹមលបខាំគេពីក្រោយខ្នងធ្វើអី?ឬឯងគ្មានសមត្ថភាពតតាំងជាមួយយើង?"យ៉ុនហ្គីតបវិញដោយការសើចតិចៗបើគេធ្វើទង្វើដូចមាត់និយាយម៉្លេះក៏មិនត្រូវជួបរឿងបែបនេះដែរ។
"យើងអោយឯងបោះចោលគំនុំតាំងពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុនតែឯងបែរជាអោបក្រសោបដោយភាពល្ងង់ខ្លៅទៅវិញ!ឯងឃើញលទ្ធផលរបស់ឯងទេ?"យ៉ុនហ្គីក្រោកទៅនិយាយដាក់អ្នកខាងនោះខ្លាំងៗក្រោយបក់ដៃអោយកូនចៅឈប់ធ្វើទារុនកម្មសិន។
"បិទមាត់ឯងទៅ!!បើកុំតែដោយសារឯងក៏យើងមិនក្លាយទៅជាបែបនេះ!"ស៊ុងកាងសម្លុតទៅយ៉ុនហ្គីវិញទាំងខឹងដែលនាយមករំលឹកពីរឿងនេះ។
"ឯងនិយាយមកថាយើងខុសអី?សុខៗឯងក៏មកស្អប់គុំ
យើងចាត់ទុកយើងជាសត្រូវទាំងដែលវាមិនមែនជាកំហុសរបស់យើង?!!មនុស្សស្រីម្នាក់ឯងមើលថែមិនបានខ្លួនឯងៗមកបន្ទោសយើងដែលមិនដឹងរឿង?ឯងក៏ដឹងថាយើងមិនបានស្រលាញ់នាង!!"
"ឯងបដិសេដនាងតែឯងក៏ទៅយល់ព្រមទទួលស្នេហាពីសាអ៊ុនអ៊ីចឹងហ្ហេស?"បើកុំតែទង្វើរបស់គេម្តេចនាងអាចនឹងសម្លាប់ខ្លួនបានទៅប៉ុន្នឹងគេមិនទទួលស្គាល់កំហុសទេឬ?
"ឯងសុខចិត្តដែរឬពេលដែលមនុស្សដែលឯងស្រលាញ់ក្លាយជាសង្សារមិត្ត?ឯងធ្វើចិត្តបានដែរ?ឯងនិយាយមក!!ទាំងហ្យូអ៊ីននិងសាអ៊ុនយើងមិនបានស្រលាញ់!នោះជាការផ្សំផ្គុំឯងជាមិត្តយើងឯងក៏ដឹងតែឯងបែរជាឆ្គួតព្រោះមនុស្សស្រីម្នាក់ហើយស្អប់យើងដែលជាមិត្តគ្នាតាំងពីក្មេងទៅវិញ!!"
"បើឯងមិនបដិសេដ នាងក៏មិនស្លាប់ហើយយើងនឹងនាងក៏អាចសាងស្នេហាជាមួយគ្នាបានតែគ្រប់យ៉ាងមកពីឯង!!"
"ឯងនៅតែគិតមិនយល់ទៀតហ្ហេសឆយ ស៊ុងកាង!!!
ក្រែងឯងតាមនាងណាស់មិនអ៊ីចឹង?ហេតុអីក៏ឯងមិនចេះការពារនាងយល់ចិត្តនាងអោយនាងបានឃើញទង្វើល្អរបស់ឯងខ្លះ?ហេតុអីឯងនៅតែចោទយើង?យើងទទួលស្គាល់ថាយើងបដិសេដវាជារឿងមួយហើយហេតុផលមួយទៀតនោះក៏ព្រោះតែឯងដែរ"យ៉ុនហ្គីស្ទុះទៅក្របួចកគេនិយាយទាំងខឹង គេគិតថានាយបដិសេដហើយនាងសម្លាប់ខ្លួន?គេគិតបានតែប៉ុន្នឹងទេហ្ហេស?ទាំងដែលយ៉ុនហ្គីបដិសេដនាង1ខែក្រោយទើបនាងសម្លាប់ខ្លួនតែគេបែរជាចោទថាយ៉ុនហ្គីជាដើមហេតុដែលនាងសម្លាប់ខ្លួនគេមិនគិតថាមកពីមូលហរតុផ្សេងទេឬ?
"តែនាងស្រលាញ់ឯង!!ឯងគ្រាន់តែយល់ព្រមសិនក៏វាមិនអីដែរតែឯងបែរជាបដិសេដហើយនិយាយថាធ្វើដើម្បីយើងទាំងដែលនាងមិនចាប់អារម្មណ៍យើងនឹងហ្ហេស?"
"ឯងឆ្គួតហើយអាចង្រៃ"គេនៅតែមិនយល់ថានាយធ្វើដើម្បីគេហេតុអីក៏ខួរគេពិបាកទទួលយកការពិតខ្លាំងម៉្លេះ!!គេមិនយល់ថាការយល់ព្រមគឺផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមអោយនាងកាន់តែខ្លាំងទេមែនទេ?បើសិននាយទៅធ្វើបាបចិត្តនាងតើគេទ្រាំងបានទេ?គេពិតជាពិបាកពន្យល់គេខ្លាំងណា។ដោយអត់ទ្រាំមិនបានយ៉ុនហ្គីក៏វាយនាយមួយដៃមួយទំហឹងដល់ខ្ទាតឈាមចេញមក។
"ទោះយើងនិយាយអ្វីក៏លែងចូលខួរឯងហើយព្រោះឯងមានតែការខឹងស្អប់គុំគួនយើង"
"ទោះឯងនិយាយដល់ស្លាប់ក៏ហ្យូអ៊ីនមិនអាចរស់ឡើងវិញដែរ"
"អានេះឆ្គួតនឹងស្រីដល់ខ្វាក់ភ្នែកហើយអាយ៉ុនចាត់ការទៅយើងទើសភ្នែកណាស់"ជុងហ្គុកតឹងទ្រូងជំនួសនិយាយឡើងខ្ទរឃ្លាំងហើយអានោះគ្មានជ្រាបខួរអីតិចមិនដឹងប្រឹងនិយាយរកងាប់ស្អីទេ។
"សម្លាប់យើងមក!យើងចង់ទៅរស់នៅជាមួយហ្យូអ៊ីន"
"យើងជូនពរឯងអោយស្រលាញ់គ្នានៅជាតិមុខហើយពួកយើងកុំជួបគ្នាទៀតអី*ផាំងៗ"យ៉ុនហ្គីខាំមាត់ញ័រដៃ
ព្រោះតែនាយត្រូវសម្លាប់មិត្តតាំងពីក្មេងផ្ទាល់ដៃវាធ្វើអោយនាយឈឺចាប់នឹកអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗដែលពួកគេធ្លាប់មានជាមួយគ្នានឹកគ្រប់យ៉ាង។
ក្រោយបីបានបញ្ចប់ជុងហ្គុកក៏បានអោយកូនចៅរៀបចំដុតឃ្លាំងចោលកុំអោយបន្សល់ទុកដានអ្វីអោយសោះ។
*3ថ្ងៃកន្លងទៅ
វាក៏ដល់ថ្ងៃកំណត់ដែលលោកស្រីអ៊ូលហ៊ីណាត់ជាមួយលោកស្រីហានស៊ូហើយក៏ជាថ្ងៃដែលលោកស្រី
អ៊ូលហ៊ីគាត់ចេញពីមន្ទីរពេទ្យដូចគ្នា។គាត់បានធូរច្រើនហើយត្រូវចេញតាំងពីម្សិលមិញតេលិកស្រីចង់នៅសម្រាកមួយថ្ងៃទៀតអោយដល់ថ្ងៃណាត់កុំអោយពិបាកទៅមក។
"ឯងបានធូរហើយហ្ហេស?"លោកស្រីហានស៊ូអង្គុយនិយាយជាមួយលោកស្រីអ៊ូលហ៊ីតាំងពីព្រឹករហូតដល់គាត់ផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់អ្នកជម្ងឺចេញរួចរាល់។គាត់និយាយផងងាកមើលអ្នកអង្គុយក្បែរលោកស្រីអ៊ូលហ៊ីផងពិតជាដូចខ្លាំងណាស់ដូចសឹងតែគាត់គិតថាជាគេទៅហើយ។
"យើងលែងអីហើយឯងកុំបារម្ភអីដល់ពេលហើយយើងជូនទៅពិនិត្យ"
"គឺយើង"គាត់ហាក់ដូចជាខ្លាចៗទើបលោកស្រីអ៊ូលហ៊ីលួងលោមឯជីមីនមិនដឹងរឿងតែក៏ត្រូវអ្នកម៉ាក់នាំទៅជាមួយផងដែរ។
មកដល់បន្ទប់ពិនិត្យ លោកស្រីអ៊ូលហ៊ីក៏ចូលទៅជាមួយដោយគ្រាន់តែត្រូវការសរសៃរសក់អ្នកទាំងពីរប៉ុណ្ណោះ។
"លទ្ធផលនឹងចេញនៅ2-5ថ្ងៃក្រោយធ្វើតេស្ត ពេលចេញខាងខ្ញុំនឹងខលប្រាប់"
"ចា៎ អរគុណលោកគ្រូពេទ្យ"អ្នកទាំងបីចេញមកវិញជាមួយស្នាមញញឹមជជែកគ្នាឯជីមីនចេះតែញញឹមដែរតែមិនដឹងពួកគេនិយាយពីអ្វី។
"កូនមិនឆ្ងល់ទេឬថាម៉ាក់អោយកូនពិនិត្យអ្វី?"
"DNAមែនទេម៉ាក់?"
"ពិតមែនហើយម៉ាក់ចង់ដឹងថាពិតឬមិនពិតពេលនោះកូននឹងបានដឹងថានរណាជាម៉ាក់ពិតប្រាកដ"លោកស្រីអ៊ូលហ៊ីញញឹមអង្អែលក្បាលគេថ្នមៗឯលោកស្រីហានស៊ូ
បានតែញញឹមសម្លឹងមើលទឹកមុខរបសគេ គាត់ពិតជាចង់អោបណាស់តែខ្លាច គ្រាន់តែបានឃើញមុខគាត់សប្បាយចិត្តណាស់ហើយ។
"បាទ"នាយតូចញញឹមឆ្លើយព្រមទាំងងាកមើលមុខលោកស្រីហានស៊ូទាំងញញឹម។
"ឯងមិនចង់អោបគេទេឬ?"លោកស្រីអ៊ូលហ៊ីសួរមិត្តដែលគិតតែពីសម្លឹងមិនហ៊ានធ្វើអី។
"បានដែរឬ?"
"ច្បាស់ជាបានមែនទេកូនមីន?"
"បាទ"លោកស្រីហានស៊ូគ្រាន់តែបានឮក៏ចូលមកអោបគេយ៉ាងណែនដោយអារម្មណ៍ល្អឯជីមីនស្រាប់តែទទួលបានអារម្មណ៍ប្លែកពេលបានអោបគាត់ប្រៀបដូចជាអោបយ៉ុនហ្គីយ៉ាងចឹងមិនដូចកាលពីអ្នកបន្លំដែលបានអោបគេលើកមុនទេគឺគ្មានអារម្មណ៍អ្វីទាល់តែសោះតែលើកនេះគេទទួលបានអារម្មណ៍កក់ក្តៅពិតប្រាកដទើបនាយតូចញញឹមអោបគាត់ណែនវិញដូចគ្នា។
រយៈពេលច្រើនថ្ងៃកន្លងទៅទើបលទ្ធផលក៏បានមកដល់ លោកស្រីហានស៊ូចោលការងារដើម្បីមកផ្ទះលោកស្រីអ៊ូលហ៊ីដើម្បើមើលលទ្ធផលថាវាពិតឬអត់គាត់មានអារម្មណ៍ថាបុកពោះតែពីចេញពីផ្ទះមក។
*វិមានមីន
លោកស្រីហានស៊ូប្រញាប់ចូលទៅខាងក្នុងដើម្បីចង់ដឹងលទ្ធផលដែលមានលោកស្រីអ៊ូលហ៊ី ជីមីន ម៉ែដោះរួមជាមួយនឹងអ្នកបម្រើដែលឈរដូចរាល់ដងក្រោយពីរួចការងារ។
"ឯងមកហើយឬ?"លោកស្រីអ៊ូលហ៊ីនិយាយទាំងញញឹមហាក់ដូចបានមើលលទ្ធផលរួចហើយអ៊ីចឹង។
"តើយ៉ាងមិចដែរ?ឯងបានបើកមើលហើយឬនៅ?"មុននេះឃើញញញឹមសោះគ្រាន់តែគេសួរម្តេចម្នាក់ៗទម្លាក់ទឹកមុខអ៊ីចឹង?កុំថាតែលោកស្រីអ៊ូលហ៊ីគឺមួយផ្ទះតែម្តងដូចដាក់មោគ្នាយ៉ាងអ៊ីចឹង។
"អ៊ូលហ៊ីឯងកុំលេងសើចទៅមើល"
"ឯងបើកមើលខ្លួនឯងទៅ"គាត់ប្រញាប់ទាញឯកសារមកបើកមើលយ៉ាងលឿនព្រោះចង់ដឹងតែបេះដូងលោតចង់ចេញមកក្រៅទៅហើយ។
"នេះ?!"
"យ៉េ!!!ទីបំផុតឯងរកកូនឯងឃើញហើយសប្បាយចិត្តទេ?"លោកស្រីអ៊ូលហ៊ីក្រោកទះដៃឯអ្នកផ្សេងទៀតក៏នាំគ្នាទះដៃអបអរមានទាំងប្រដាប់បាញ់ដូចខួបកំណើតទៀតផង។
"ក-កូន កូនម៉ាក់"លោកស្រីហានស៊ូជ្រុះក្រដាសទម្លាក់កាបូបទឹកភ្នែកហូរមកសម្លឹងទៅជីមីនដែលឈរញញឹមទាំងយំ ទីបំផុតគេរកម៉ាក់គេឃើញហើយគេមិននឹកស្មានថាអាចបានជួបគ្នាបែបនេះទេពិតជាអរគុណដល់ម៉ាក់ក្មេកនិងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់គេណាស់។
"ម៉ាក់"នាយតូចពោលហៅម៉ាក់បង្កើតជាលើកទីមួយទាំងសប្បាយចិត្តម្នាក់ៗយំខ្លាំងណាស់សូម្បីអ្នកជុំវិញក៏ទប់ទឹកភ្នែកមិនជាប់ដែរ។
"អោយម៉ាក់សុំទោសកន្លងមក ម៉ាក់ស្មានតែប្រុសចង្រៃនោះសម្លាប់កូនម៉ាក់ទៅហើយម៉ាក់សុំទោសដែលទុកអោយកូនរងទុកយូរយ៉ាងនេះម៉ាក់សុំទោស"
"ហ្ហឹកៗកូនមិនបានខឹងម៉ាក់ទេហ្ហឺ"គេមិនបានខឹងដូចពីដំបូងដែលគេគិតថាគាត់បោះបង់នោះទេផ្ទុយទៅវិញគេចង់ជួបគាត់សួរគាត់ពីរឿងខ្លះប៉ុណ្ណោះតែពេលនេះគេលែងឆ្ងល់លែងខឹងគាត់ហើយ។
"សឺតៗ!ម៉ាក់ស្រលាញ់កូនណាម៉ាក់សុំទោស"
រីករាយចូលឆ្នាំចិន♥️新年快乐♥️
To be continued.....
សរសេរដោយ៖ រ៉ាជេក៍♥️