❝ ဝွက္ထားခ်င္သေလာက္ ဝွက္စမ္းပါေစ၊ က်ဳပ္က က်ဳပ္အပိုင္ကို မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ျပန္ရွာႏိုင္တယ္ ❞
ေသာ့ခတ္ထားလ်က္ရွိေသာ ကြၽန္းတံခါးေရွ႕ ရပ္ေနမိသည္မွာ မည္မွ်ပင္ ၾကာေလၿပီမွန္း မသိေတာ့ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဤတံခါးေရွ႕မွ ေျခတစ္လွမ္းမွ မခြာခ်င္မိေပ။ ရပ္ၿမဲတိုင္းသာ ရပ္တန႔္ေနခ်င္မိသည္။
" ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ ပိုင္ "
ပိုင္ဟာ သူမ၏ ပင္ကိုယ္ဟန္ပန္အတိုင္း ခံစားခ်က္မဲ့ေနေသာ မ်က္ႏွာေသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လာသည္။
" ဘာမွမလုပ္ပါဘူး တီခ်ယ္ "
" ဒါဆိုလည္း အေဆာင္ဘက္ ျပန္ၾကရေအာင္။ ခဏေန ႀကီးႀကီးႏြယ္ရဲ႕ ဧည့္သည္ေတြ လာေတာ့မွာ "
" ဟုတ္ကဲ့ "
ေႏြးရိပ္ဝန္ မိဘမဲ့ေဂဟာသို႔ ပိုင္ ေရာက္လာခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ေလးႏွစ္ခန႔္ကပင္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္အထိ ပိုင့္ကို ေမြးစားမည့္သူ ေပၚမလာေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပိုင္သည္ ဤေဂဟာ၌ အသက္အႀကီးဆုံး ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။
" ဒီကိုလာပါဦး သမီးပိုင္ "
ဧည့္ခန္းေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိေသာအခါ ေဂဟာမႉး ႀကီးႀကီးႏြယ္မွ လွမ္းေခၚေလသည္။
" ဟုတ္ကဲ့ "
ႀကီးႀကီးႏြယ္သည္ ပိုင့္ကို အေတာ္ေလး ခ်စ္ရွာ၏။ အျခားကေလးေတြထက္ ပိုေႏြးေထြးေပးကာ၊ ပို၍လည္း ဂ႐ုစိုက္ေပးသည္။ စံအိမ္ထဲသို႔ သြားလာႏိုင္သည့္ ကေလးမွာလည္း ပိုင္ တစ္ဦးတည္းသာ ရွိေလသည္။
" ပုံဆြဲစာအုပ္ အသစ္ေတြ ဝယ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခဲတံေတြေကာ "
ပိုင္သည္ အသက္ငယ္ေသာ္လည္း ပန္းခ်ီပညာ၌ ထူးခြၽန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ႀကီးႀကီးေမသည္ ပိုင့္အား အၿမဲလိုလို ပန္းခ်ီပစၥည္း ကိရိယာမ်ား ဝယ္ေပးေလသည္။
" ေက်းဇူးပါ ေမေမႀကီး "
ဘယ္ေသာအခါမွ အရယ္အၿပဳံး မရွိေသာ ပိုင့္ကို တစ္ခါတေလ စိတ္ပူမိသည္။ ပိုင္ အသက္ႀကီးလာသည့္အခါ ေသခ်ာေပါက္ မိန္းမေခ်ာေလး ျဖစ္ႏိုင္၏။
မ်က္ခုံး၊ မ်က္လုံးသည္ အေတာ္ေလးလွ၏။ ႏွာတံသြယ္စင္းကာ မထူမပါး ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံလည္း ရွိေလသည္။ ထို႔အျပင္ ပိုင္က အသားအေရလည္း လွ၏။ ညိဳေသာ္လည္း စိုစိုေျပေျပရွိကာ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ အိႏၵိယမင္းသမီးႏွင့္ တူသည္။
အရပ္အေမာင္းမွာလည္း ပုက်န္ခဲ့ျခင္း မရွိဘဲ ဖြံ႕ၿဖိဳးသင့္သေလာက္ ပုံမွန္ေလး ဖြံ႕ၿဖိဳး၏။ အသက္ငယ္ငယ္ျဖင့္ ဤမွ် ၾကည့္ေကာင္းေနလွ်င္ အ႐ြယ္ေရာက္သည့္အခါ ပိုင္ဟာ မည္မွ် ၾကည့္ေကာင္းေနလိုက္မလဲဟု ေတြးမိသည္။
" ဒါက ဘယ္သူလဲ ႏြယ္ "
ႀကီးႀကီးႏြယ္ရဲ႕ နံေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေယာဂီဝတ္ သီလရွင္တစ္ဦးမွ ေမးျမန္းလာျခင္းပင္။
" သူ႔နာမည္က ပိုင္ေလ။ အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္ရွိၿပီ "
" ပိုင္ .. ပိုင္တဲ့လား "
" ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလ သမီးပိုင္ "
သင္ၾကားေပးထားသည့္အတိုင္း လက္အုပ္ခ်ီ၍ မဂၤလာပါဟု ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ပိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ တည္တင္းလ်က္သာ။
" ကိုယ့္အပိုင္ကို ျပန္ရွာဖို႔ ေရာက္လာခဲ့ၿပီေပါ့၊ အစြဲအလမ္း ႀကီးလိုက္ပါဘိကြယ္ "
စကားသံအဆုံး၌ ပိုင္ မ်က္ရည္ဝဲလာခဲ့ေလသည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္ၿပီးေနာက္ ေယာဂီဝတ္ သီလရွင္ႀကီးမွ ထပ္မံစကားဆို၏။
" သူေစာင့္ေနတယ္ "
ဤအခါတြင္ေတာ့ ပိုင့္ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာခဲ့၏။ အထိတ္တလန႔္ ျဖစ္သြားေသာ ႀကီးႀကီးႏြယ္မွ ပိုင္ကို လက္လွမ္းဆြဲေသာ္လည္း ပိုင္ဟာ တုပ္တုပ္မွ် လႈပ္မလာေပ။
" ပိေတာက္ေတြ ေဝဆာေနေအာင္ပြင့္တဲ့ အရပ္မွာ "
" သမီးပိုင္ .. ဘာျဖစ္တာလဲ။ သမီး .. သမီးေလး "
" ဝေအာင္ငိုပါေစ၊ သူ႔ကို ခဏလႊတ္ထားေပးလိုက္ပါ "
" မဟုတ္တာရွင္၊ ကေလးက ရႈိက္သံမထြက္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြပဲ ဆက္တိုက္က်ေနတာ။ စိုးရိမ္ရတယ္ မဟုတ္လား "
" အခ်ိန္မတန္ေသးလို႔ ဘာတစ္ခုမွ မမွတ္မိေသးတာ။ ေနာက္က်ရင္ အရာအားလုံး အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္ "
ခဏအၾကာ၌ ပိုင့္ကိုယ္လုံးေလး ေပ်ာ့ေခြကာ ၾကမ္းခင္းေပၚသို႔ လဲက်သြားေလသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွ ျပန္ႏိုးလာခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် တဒဂၤ အခိုက္အတန႔္ကိုလည္း ပိုင္ မမွတ္မိေတာ့ေပ။
ႀကီးႀကီးႏြယ္ ဆုံးပါးသြားၿပီးေနာက္ ေႏြးရိပ္ဝန္ ေဂဟာမွ ကေလးမ်ားအား အျခားေဂဟာတစ္ခုသို႔ ေျပာင္းေ႐ြ႕လိုက္ရ၏။ ေႏြးရိပ္ဝန္ ေဂဟာကိုလည္း အၿပီးတိုင္ ပိတ္သိမ္းလိုက္ရေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ကေမာက္ကမ ျဖစ္သြားေသာ အခ်ိန္၌ ပိုင္သည္ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္သာ ရွိေသး၏။
" ႀကီးႀကီးႏြယ္က ဒီစံအိမ္နဲ႔ သူပိုင္သမွ် ႂကြယ္ဝမႈေတြ အကုန္လုံးကို ပိုင့္နာမည္နဲ႔ လႊဲေပးခဲ့တယ္ "
" ဒါေတြ မလိုအပ္ပါဘူး "
" ေသတမ္းစာမွာ ပိုင္ ေက်ာင္းမၿပီးမခ်င္း ဒီအေမြေတြကို တီခ်ယ္က ထိန္းသိမ္းေပးရမယ္လို႔ ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ပိုင္ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ တီခ်ယ္ စီစဥ္ေပးမယ္ "
" ႏိုင္ငံျခားအထိ သြားတက္ဖို႔ မလိုပါဘူး "
" ပိုင္ ေလ့လာခ်င္တဲ့ ပန္းခ်ီပညာကို စိတ္ႀကိဳက္ေလ့လာခဲ့။ ၿပီးရင္ေတာ့ ဒီကိုျပန္လာေန၊ အဲခါက်မွ တီခ်ယ္လည္း သာသနာေဘာင္ထဲဝင္ဖို႔ စီစဥ္ရမွာ "
" ဒါေပမဲ့ "
" ေသသူရဲ႕ ဆႏၵကို မျငင္းပယ္ေကာင္းပါဘူး ပိုင္ရယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ "
❝ ေလာကႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ေဝေဝဆာဆာ ပြင့္ေသာေန႔က ျဖစ္မည္ထင္ပါရဲ႕ ❞
တိတ္တဆိတ္ ငိုေႂကြးသံေတြ၊ မပီမသ ဆင့္ေခၚသံေတြ၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ .. ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ဆံထုံးထက္၌ အေရာင္ဝါဝါ ပန္းပိေတာက္တို႔ ရွိေန၏။
" အား " ခနဲ ေအာ္သံႏွင့္အတူ ေခြၽးစီးမ်ားျဖင့္ အလန႔္တၾကား ႏိုးထလာရေလသည္။ ယေန႔ညတြင္လည္း ႀကိမ္ဖန္ထပ္ေနေသာ အိမ္မက္တစ္ခုအား မက္ျပန္ေလၿပီ။
ေမာဟိုက္သံမ်ား ဆူညံေန၏။ အနည္းငယ္ ပြေယာင္းေယာင္း ျဖစ္ေနေသာ ဆံႏြယ္မ်ားကို ပို၍ပင္ ထိုးဖြေနမိသည္။ အိမ္မက္ဆိုးလား၊ အိမ္မက္ေကာင္းလားဟုပင္ ေဝခြဲရခက္ေသာ ထိုအိမ္မက္သည္ လူကို နာက်င္ေစ၏။ မ႐ူးသြားေပမဲ့ ေသခ်ာေပါက္ ႐ူးသြပ္ခ်င္စရာ။
ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ျပတင္းေပါက္နား တိုးကပ္သြားလိုက္သည္။ ေလေကာင္းေလသန႔္ရဖို႔ လိုအပ္ေနၿပီ ျဖစ္၏။
ပိတ္ထားေသာ ျပတင္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေသာအခါ အလုံးအရင္းျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာသည့္ လန္ဒန္ညရဲ႕ ေလေအးေအးမ်ား။ ဆံႏြယ္တို႔ လြင့္ေျမာသြားသည္ႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားကိုပါ ဖိပိတ္ထားလိုက္မိသည္။
အသက္ျပည့္ၿပီးကတည္းက ခဏခဏ မက္ေလ့ရွိေသာ အိမ္မက္ျဖစ္ေပမဲ့ က်င့္သားမရေသးေပ။ ႏိုးႏိုးခ်င္း၌ အသက္ရႈရခက္ၿပီး ခဏၾကာေသာအခါ မ်က္ရည္တို႔ အလိုလိုက်လာတတ္သည္။ လုပ္ယူထားျခင္း မရွိပါဘဲ ျဖစ္တည္လာေသာ နာက်င္မႈသည္ အသည္းခိုက္မတတ္ နာေစ၏။
" ေနာက္တစ္ခါက် မ်က္ႏွာျပသြားစမ္းပါ ခင္ဗ်ားရယ္ "
ထိုေန႔ညက ဆက္အိပ္၍လည္း မရေတာ့သည္မို႔ အိမ္မက္ထဲတြင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ပုံရိပ္ကေလးကို ထိုင္ဆြဲေနခဲ့မိ၏။
" ကေလာင္နာမည္အတြက္ စဥ္းစားၿပီးၿပီလား ပိုင္ "
" ဟင့္အင္း "
" မနက္ျဖန္က် နာမည္စာရင္း ေပးရမွာေနာ္ "
" အင္း သိတယ္ "
" ဒါဆိုလည္း စဥ္းစားစရာရွိတာ စဥ္းစားေလ ပိုင္ရယ္ "
" အင္းပါ "
" သဒၶါကေတာ့ စဥ္းစားၿပီးၿပီ "
" ဘာနာမည္လဲ "
" ႐ုံ "
သဒၶါ႐ုံသည္ ပိုင့္ရဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၏။ ပို၍ အတိအက်ဆိုရလွ်င္ တစ္ဦးတည္းေသာ စကားေျပာေဖာ္၊ အတူသြားလာ စားေသာက္ေဖာ္ပင္။
" အဆင္ေျပသားပဲ "
" အဆင္ေျပတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ လွတာ .. လွတယ္လို႔ ေျပာေပးေလေနာ္ "
" အင္း လွတယ္ "
မ်က္ႏွာထားတည္တည္ျဖင့္ ေျပာလာေသာ္လည္း သေဘာက်ရပါသည္။ ဒါဟာ ပိုင္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ဟန္ပန္ပဲ မဟုတ္ပါလား။ အၿမဲလိုလို မ်က္ႏွာထားတည္ကာ စကားကို လိုတိုရွင္း ေျပာတတ္ျခင္း။
ပိုင္က အသားညိဳသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူျဖဴေတြၾကား ထင္းထြက္ေနကာ ေက်ာ္ၾကား၏။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ လွကာ အရပ္ရွည္သူမို႔ နာမည္ႀကီး ေမာ္ဒယ္လ္ေအဂ်င္စီ တစ္ခ်ိဳ႕မွ ပိုင့္ကို ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ပိုင္ဟာ စိတ္မဝင္စား၊ သူမရဲ႕ ပန္းခ်ီပညာကိုသာ ႐ူးသြပ္စြာ ေလ့လာ၏။
" မူပိုင္ "
" ဟင္ "
" အေတြးထဲ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာလို႔ အဲနာမည္ပဲ သုံးလိုက္ေတာ့မယ္ "
" အာ လွတယ္ .. လွတယ္။ မူပိုင္ဆိုေတာ့ ပိုင့္နာမည္လည္း ပါၿပီးသားျဖစ္ "
" အင္း "
နံေဘး၌ ပဲ့တင္သံထပ္ေနသည့္ မူပိုင္ဟူေသာ နာမည္ကိုသာ ေ႐ြးလိုက္မိ၏။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ထိုနာမည္ႏွင့္ စိမ္းသက္သလိုမ်ိဳး မခံစားရေပ။
❝ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ပိုင္တယ္ ❞
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိ စစ္မွန္ႏိုင္ပါသနည္း။ လူတစ္ေယာက္ဟာ လူတစ္ေယာက္အေပၚ မည္မွ် စိတ္ရွည္ႏိုင္ပါသနည္း၊ မည္မွ် သစၥာရွိႏိုင္ပါသနည္း။ ဤေမးခြန္းေတြအတြက္ အေျဖတစ္ခုဟာ ႏွလုံးသား၌ ရွိႏွင့္ေနၿပီး ျဖစ္သည္။
အငွားကားေလးသည္ အမွတ္ တစ္ဆယ့္သုံး " ျမရဝန္ " ဟု တံဆိပ္ျပားကပ္ထားေသာ ၿခံေရွ႕၌ ရပ္တန႔္လိုက္၏။ အေနာက္ထိုင္ခုံရွိ တံခါးပြင့္သြားသည္ ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ထိေတြ႕လာေသာ ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္ကေလး။ ထိုဖိနပ္ကေလး၏ ပိုင္ရွင္မွာ ပိုင္ ျဖစ္ေလသည္။
ၿခံတံခါးေရွ႕ ဘယ္ဘက္အျခမ္း၌ ထီးထီးမားမား တည္ရွိေနေသာ ပိေတာက္ပင္အိုႀကီးအား ေမာ့ၾကည့္မိခိုက္ ဝမ္းနည္းစိတ္တို႔ လႈိက္ဖိုလာေလသည္။ ဧၿပီလမို႔ အပင္အိုႀကီး၌ အေရာင္ဝါဝါ ပန္းပိေတာက္မ်ား ေဝဆာလို႔ေန၏။
" အိတ္ေတြကို ဒီမွာပဲ ခ်ေပးခဲ့မယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါ "
" ျပန္လာမဲ့အခ်ိန္ေျပာ တီခ်ယ္ လာႀကိဳမယ္ " ဟူေသာ အမွာစကားကို မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔ ကိုယ္ထူကိုယ္ထအားျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ျခင္းပင္။ ႏိုင္ငံျခား၌ ငါးႏွစ္ၾကာေအာင္ ေနခဲ့ပါေသာ္လည္း အိမ္ျပန္ေလးေတြကို လုံးဝမေမ့။ ဒီအရပ္၊ ဒီေဒသဟာ အလုံးစုံေသာ စိတ္အာ႐ုံတို႔အား အေသအခ်ာ ညႇိဳ႕ယူထားဟန္ရသည္။
❝ ျမရဝန္ကေန ႀကိဳဆိုပါတယ္ ❞
ၿခံတံခါးဘဲလ္ကို အရင္မႏွိပ္ပါဘဲ အိမ္၏ ဝရံတာဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ဤအႀကိမ္တြင္ေတာ့ မ်က္ရည္တို႔ စီးက်လာရ၏။
" က်ဳပ္ျပန္လာၿပီေလ ခင္ဗ်ားရယ္ "
ျမရဝန္ စံအိမ္ရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇဝင္ဟာ ထင္ထားသေလာက္ မ႐ိုးရွင္းခဲ့ေပ။ ထိုမ႐ိုးရွင္းေသာ ရာဇဝင္၌ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ေနခဲ့သည္မို႔ ဒီအရပ္သို႔ မျဖစ္မေန ျပန္လာရေလၿပီ။
" ျမရဝန္မွာ ခင္ဗ်ား မရွိရင္ မျပည့္စုံဘူး "
မ်က္ရည္စတို႔အား သုတ္ဖယ္လို႔ ၿခံတံခါးဘဲလ္ကို လွမ္းထိလိုက္သည္။ မၾကာပါ၊ အိမ္မႀကီးထဲမွ ခပ္ငယ္ငယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ေျပးထြက္လာ၏။
" ဘယ္သူလဲရွင့္ "
" ပိုင္ ျပန္လာတယ္လို႔ တီခ်ယ့္ကို ေျပာေပးပါ "
" မမေလး ျပန္ေရာက္မယ္လို႔လည္း မၾကားမိပါဘူး။ ဒီမွာ ခဏေစာင့္ေနာ္၊ ႀကီးႀကီးကို သြားေခၚလိုက္ဦးမယ္ "
" အင္း "
မေတြ႕ရသည့္ ငါးႏွစ္တာ ကာလအတြင္း တီခ်ယ့္ေရာဂါ အေျခအေန ပိုဆိုးလာဟန္ရသည္။ အရင္ကထက္ ပို၍သိသိသာသာ ပိန္က်သြားကာ မ်က္ႏွာတြင္လည္း အေသြးအေရာင္မရွိ။ သို႔ေသာ္လည္း အၿပဳံးေတာ့
မပ်က္ေပ။
" ျပန္လာမဲ့အခါ ႀကိဳေျပာပါဆိုကြယ္ "
" တီခ်ယ္ "
" ရွင္ "
" က်ဳပ္ျပန္မွတ္မိၿပီ "
" ဘယ္လို "
" အရာအားလုံးကို ျပန္မွတ္မိေနတာ။ ေဒၚျမရံျခယ္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ် အရာအားလုံးကိုေပါ့ "
" မူ .. မူပိုင္ "
" က်ဳပ္ ဘယ္သူဆိုတာ တီခ်ယ္လည္း သိေနတယ္ မဟုတ္လား "
ပိုင္ဟာ ဤစံအိမ္ႀကီး၏ သခင္မ မူပိုင္ လူဝင္စားမွန္း ႀကီးႀကီးႏြယ္ မဆုံးခင္ကမွ သိခဲ့ၾကျခင္းပင္။ ေယာဂီဝတ္ သီလရွင္ႀကီး ေျပာသြားသည့္ စကားမ်ား မွန္ကန္ေနေၾကာင္း အခုအခါ၌ လက္ခံရေလၿပီ။ ပိုင္ဟာ မူပိုင္ ျဖစ္၏။
" ဟုတ္ေသာ္ရွိ၊ မဟုတ္ေသာ္ရွိဆိုၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ ေနခဲ့မိတာ။ တကယ့္ကို မူပိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ "
" က်ဳပ္လည္း အသက္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔က်မွ ျပန္မွတ္မိလာတာ။ အဲညကေလ ႐ူးသြားေတာ့မို႔လို႔၊ ခံစားခ်က္ေတြ ေပါက္ကြဲထြက္လာၿပီး ႐ူးေတာ့မယ္ေတာင္ ထင္ရတယ္ တီခ်ယ္ "
" ဘာဆက္လုပ္ခ်င္လဲ ပိုင္ "
" က်ဳပ္လူကို ရွာခ်င္တယ္ တီခ်ယ္ "
" အင္း စိတ္ႀကိဳက္ရွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ႀကီးႀကီးႏြယ္ရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း ပန္းခ်ီျပခန္း ဖြင့္ႏိုင္ဖို႔ကိုလည္း ႀကိဳးစားဦးေနာ္ "
" က်ဳပ္မေမ့ပါဘူး တီခ်ယ္ "
" အင္းပါ ဒါဆို အနားယူေခ်ေတာ့ "
" ေသာ့ေပးပါ "
ပိုင္ ဆိုလိုသည္ကို သေဘာေပါက္ၿပီးသားမို႔ အေႏြးထည္ အိတ္ကပ္ထဲရွိ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ပိုင္ရွင္ အစစ္အမွန္ ျပန္ေရာက္လာၿပီမို႔ ထိုအခန္းအား ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းေပးေနရန္ မလိုအပ္ေတာ့ေပ။
ငယ္ငယ္တုန္းကလိုမ်ိဳး ကြၽန္းတံခါးေရွ႕၌ ရပ္ေနမိျပန္သည္။ လက္ထဲရွိ ေသာ့တံေလးကိုလည္း ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္မွာ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေနၿပီမွန္း မသိေတာ့ပါ။
ဤတံခါးေနာက္ကြယ္၌ အတိတ္ရွိ၏။ လွပေသာ အမွတ္တရေတြလည္း ရွိသလို၊ စြဲေျမ့ထင္က်န္ေနမည့္ ပန္းရနံ႔တို႔လည္း ရွိသည္။
❝ ျမရယ္၊ မူပိုင္ရယ္ .. ထာဝရထက္ ႏွစ္ဆပိုလို႔ ❞
ဒီေျခလွမ္းတို႔အား ဘယ္ဆီကိုမွ မေ႐ြ႕ခဲ့ျခင္းသည္ တစ္စုံတစ္ဦးကို ေသခ်ာေပါက္ ေစာင့္ေနသည္မို႔ပင္။ ဘယ္ေသာအခါမွ ပိတ္မထားေသာ ျပတင္းတံခါးသည္လည္း ထိုတစ္စုံတစ္ဦး အလာကို ေမွ်ာ္ေနျခင္းပင္။
" လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ထဲ ျပန္တိုးဝင္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား မိန္းကေလး "
" ဒီေန႔ကို ေရာက္လာဖို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္လာခဲ့ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဆင္သင့္မျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး အဘ "
အိမ္မက္ေတြရဲ႕ အလြန္မွာ ျပန္ဆုံၾကတာေပါ့ ဒါလင္ရယ္။ ထိုအရပ္မွာ ေသခ်ာေပါက္ ပိေတာက္ပန္းေတြ ေဝဆာေနမယ္ မဟုတ္လား။
______
(အညိဳ)
လူျပန္ဝင္စားတာမို႔ အခု ပိုင္က ဒီဘက္ေခတ္ကို ေရာက္လာတာပါ။ ဖတ္ရတာ အဆင္ေျပဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ရွင္။