မူပိုင် [အတွဲ နှစ်]

အပိုင်း ငါး (ဇာတ်သိမ်း)

မူပိုင် ဇာတ်သိမ်း။

ခြံဝင်းထဲ မတ်တပ်ရပ်နေသော ဒေါ်ဒေါ့်အား အဝေးမှ လှမ်းကြည့်နေမိသည်။ လမင်းကြီးနှင့်အပြိုင် အေးချမ်းနေသော ထိုမျက်နှာလေးအား ဘယ်လောက်တောင် မြတ်နိုးလိုက်ရပါသလဲ။

လည်ပင်း၏ အလယ်တည့်တည့်မှ အလျားလိုက် ဖြတ်လျက်ရှိသော အရစ်ကလေး။ ဒါဟာ ဒေါ်ဒေါ်ပေးဆပ်ခဲ့တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာပါပဲ။ ထိုအရစ်ကလေးကို မြင်လိုက်ရတိုင်း ရင်ဘတ်ထဲ နာကျင်လွန်းလို့ ရူးမတတ် ခံစားရပေမဲ့ အနားမှာရှိနေတာ တော်ပါသေးရဲ့ဆိုတဲ့ အတွေးတွေနဲ့လည်း ဖြေသိမ့်မိပြန်သည်။

" ဒေါ်ဒေါ် "

လှည့်ကြည့်လာသော မျက်ဝန်းလေးများအား အမြဲတမ်း တစ်ဖန်ပြန်ငေးကြည့်ချင်မိသည်။ ဒီမျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ မဆုံရတော့မှာကို သေမတတ် ကြောက်မိကြောင်း မည်သူ့အား ရင်ဖွင့်ရမည်နည်း။

" မအေးဘူးလား "

" ဟင့်အင်း ၊ မအေးပါဘူး ဒါလင်ရဲ့ "

ဒီခေါ်သံတွေ ၊ ဒါလင်ဆိုတဲ့ ချိုမြမြအသံတွေ။ အကြားချင်ဆုံးသော အသံဖြစ်ကြောင်း အသိပေးရင်း ခဏခဏ ခေါ်စေချင်မိသည်အထိ လောဘကြီးပါ၏။ ဒေါ်ဒေါ့်နှုတ်ဖျားမှတစ်ဆင့် လေလှိုင်းတွေကြား ဖြတ်သန်းလာခဲ့တဲ့ ဒီနာမ်စားဟာ စိတ်ကို နွေးထွေးစေသည်။

" သီချင်းဆိုပြချင်လို့ နားထောင်မလား "

" တကယ်လား ဒါလင် "

" တကယ်ပေါ့ ဒေါ်ဒေါ်ရဲ့ "

" နားထောင်မယ်လေ "

" ဒါဆို ဒီနားလာခဲ့ "

နံဘေးရှိ လွတ်နေသော ခုံပုလေးဆီ ညွှန်ပြရင်း ခေါ်လိုက်မိသည်။ ထိုအခါ ချက်ချင်းဆိုသလို လျှောက်လှမ်းလာသော ခြေလှမ်းများ။ ဒီခြေလှမ်းတွေဟာ မူပိုင်ဆိုတဲ့ မိန်းမရဲ့ ဘဝထဲကို အကြိမ်ကြိမ်ဦးတည်နေခဲ့သော ခြေလှမ်းတွေပေါ့။ တိုးဝင်လိုက်စမ်းပါ ခင်ဗျားရာ ၊ ဒါက အလိုအပ်ဆုံး ဖြစ်နေတာမို့။

" ဘာသီချင်းဆိုပြမလဲ ဒါလင် "

" မင်းနဲ့မှချစ်တတ်ပြီ "

" ဒါက "

" အင်း ဆိုပြဖူးတယ်လေ "

~ ကိုယ့်နှလုံးသားလေးလည်း ရင်ခုန်နှုန်း ထိန်းဖို့ခက်ပြီ ~ ငြိမ်အောင်တင်းထားလို့မရ ~ မယုံနိုင်ဘူး မင်းနဲ့တွေ့စဉ် ~ ဒါအချစ်လို့ခေါ်မလား ~ ကိုယ်မသိခဲ့ပြီ ~