იმ საღამოს შავი ნაცრისფერი ღრუბლებით დაიფარა ცა. ნელა დაიწყო ცივმა ქარმა ბერვა. პიტმა მისაღები ოთახის უზარმაზარი შუშის ფანჯრიდან გაიხედა.
"როგორც ჩანს, ქარიშხალი იქნება ინტენსიური" - თქვა იოკმა.
"დიახ, გარეთ უკვე ძალიან ბნელა"
"მოდით დავასრულოთ ეს და დღეს თავისუფალი ვიქნებით" თქვა იოკმა და პიტს ჯოხი გადასცა.
როგორც მოსალოდნელი იყო, ქარიშხალი მთელი ძალით დაარტყა მიწას გვიან ღამით. წვიმის წვეთები ფანჯრებს აფრქვევდა, ქარი გაბრაზებული აჩქარებდა მინდორს. ჭექა-ქუხილის გაძლიერებული იყო.
პიტი საწოლში მყუდროდ იღვიძებდა. პორშესკენ გაიხედა, რომ უფროსს მშვიდად ეძინა. ბოლოს საკუთარი თავით იმედგაცრუებული პიტი ადგა სამზარეულოში წასასვლელად. შესაძლოა, თბილი რძე დაეხმაროს მას დაძინებაში.
დიდი ხმაურის გარეშე გავიდა ოთახიდან. სამზარეულოსთან რომ მიუახლოვდა, ტირილის სუსტი ხმა გაიგონა?
პიტმა სიარული შეწყვიტა. ახლა მას ეჭვი ეპარებოდა. რაიმე მოჩვენება თამაშობდა მასთან? პიტს ძალიან ეშინია ამ არამიწიერი არსებების.
მაგრამ დაელოდე, ეს ტირილი ნაცნობად ჟღერს.
შიშისგან გულმკერდში ჩაქუჩით, პიტმა კიბისკენ აიღო გეზი. რაც უფრო უახლოვდებოდა, მით უფრო ძლიერდებოდა ტირილი.
ისინი ჟღერდნენ, როგორც "გთხოვ გადამარჩინე", "ფი მეშინია".
პიტი აშკარად ვერ ხედავდა მოსაწყენ ოთახში. მაგრამ მან კიბის ძირთან ფიგურა შენიშნა. ზუსტად იმ მომენტში ცაზე ელვა გაბრწყინდა და ბნელ ოთახს წამის მეასედზე გაანათა. ეს საკმარისი იყო იმისთვის, რომ პიტმა დაინახა დახვეული მაკო, რომელიც ყურებზე ხელებს იფარებდა.
შემდეგ გაისმა ჭექა-ქუხილის ხმაური, რომელმაც უკვე გაქვავებული მაკაო დაძრა. საცოდავად ატირდა.
"აჰჰჰ!"
პიტმა წამიც არ დაკარგა შეშინებულ ბიჭთან მივარდა და ძლიერად ჩაეხუტა. მაკაო მყისვე მოეხვია მას. პიტმა იგრძნო, როგორ სწრაფად უცემდა მოზარდს გული და ის უკონტროლოდ კანკალებდა. მისი სუნთქვაც არეული იყო.
პიტმა მოზარდისთვის დამამშვიდებელი სიტყვების ჩურჩული დაიწყო.
"Არაუშავს"
"აქ ვარ, ხედავ? ფი პიტი აქ არის"
"არაფერი დაგემართება. შენ უსაფრთხოდ ხარ"
პიტმა თქვა, რომ წინ და უკან ატრიალებდა მაკაოს ზურგზე დამამშვიდებელ წრეებს.
"სად არის შენი ოთახი ძვირფასო, შეგიძლია ადგომა?" ჰკითხა პიტმა.
მან იგრძნო, როგორ დაუქნია მაკაომ თავი მხარზე. მისი პერანგის ნაწილი სველი იყო; ალბათ უმცროსის ცრემლებიდან. პიტი ფეხზე წამოდგა, გვერდით მიმაგრებული მაკაოთი.
მას შემდეგ, რაც ისინი მაკაოს ოთახში შევიდნენ, პიტმა დააწვინა საწოლზე და დააფარა მას ნუგეშისმცემელად საბანი. მაკაომ დამფრთხალი თვალებით შეხედა. პიტმა ნაზი ღიმილი გაუღიმა და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა.
"არ ინერვიულო. მე არსად წავალ სანამ ქარიშხალი არ ჩაქრება" - დაარწმუნა პიტმა ხელი მაკაოს თმებში გადაუსვა და თავის სკალპი შეამასაჟა.
მადლიერება გამოხატა მაკაომ "თ-მადლობა ფი".
"წყლის დასალევად წავედი, მაგრამ უკან რომ ვბრუნდებოდი, ჭექა-ქუხილის ხმა გაძლიერდა და ვერ ვმოძრაობდი"
პიტმა მაკაოს ხმაში კანკალი გაიგო. მიხვდა, რომ უმცროსს ასტრაფობია სტანჯავდა.
"შეეცადე იყო მშვიდად, მე არ დავტოვებ შენს მხარეს ჰმ?"
მაკაომ თავი დაუქნია პიტის დამამშვიდებელი ხმის გაგონებაზე. უფროსი განაგრძობდა სკალპის მასაჟს მანამ, სანამ ქუთუთოები არ დამძიმდა. რაღაც მომენტში მაკაო სრულიად გარეთ იყო.