မြေအောက်လောကစီရင်သူ 『ဖန့်ကွမ်း』〘မြန်မာဘာသာပြန်〙

အပိုင်း ၂၆ : ရွှေ့ပြောင်းခြင်း

[Unicode]

အလှမ်းဝေးသော အတိတ်မှ ဖြစ်ရပ်တချို့ကို မြင်မက်ခဲ့ပြီး လူတစ်ယောက်ကို အိပ်မက်မက်ခြင်း

ဝမ်းရှီသည် အပြစ်ဖို့လိုက်ပြီးနောက် အလျင်အမြန် ဖုန်းချလိုက်တော့သည် ။

မြန်ဆန်လွန်းသည်ဖြစ်ရာ ရှချောင်သည်ပင် တုံ့ပြန်ရန် အချိန်မရလိုက်ပေ ။

အကယ်၍ ဝမ်းရှီသာ အရင်လို တုံဏှိဘာဝေ အေးစက်စက်မျက်နှာပေးအတိုင်း ရှိနေပြီး အခြားသူများကို သို့နှယ်မပြုမူတတ်သည့်အချက်ကြောင့်သာ မဟုတ်ပါက သူ့ကောက တကယ်တမ်း အတော်လေး ဆိုးသွမ်းသည်ဟု ရှချောင် သံသယဝင်မိတော့မည်ပင် ။

ရှချောင်သည် အိတ်ကပ်ထဲသို့ ဖုန်းကိုအသာလေး ပြန်ထိုးထည့်လိုက်ပြီး ချီးကျူးထောပနာပြုလာ၏ ။ "ကော အခု သူများကို ဘယ်လိုဖုန်းချပစ်ရမှန်း သိသွားပြီပေါ့ "

သူ၏ ကတုန်ကယင်ဖြစ်သွားသော လက်ကြောင့် အသက်ဝင်လာသောကြောင်ကို ကိုင်လျက် ဝမ်းရှီက ထေ့ငေါ့သည့်လေသံဖြင့် "ငါက အရူးလား ? "

"မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး...အဲ့လိုပြောတာ မဟုတ်ဘူးလေ " ရှချောင်က သူ့လက်များကို အလျင်စလို ဝေ့ယမ်းပြလာသည် ။ "ကော အရင်က ဖုန်းတစ်ခါမှ မသုံးဖူးတာတောင် ဒါမျိုးလုပ်တတ်သွားတာ ကော တော်တော်ဉာဏ်ကောင်းတာပဲလို့ ပြောချင်ရုံလေးပါဆို "

ဝမ်းရှီ သူ့ကိုအမူအရာကင်းမဲ့စွာ စိုက်ကြည့်လိုက်၏ ။

ရှချောင် : "....."

ရှချောင် : "ကျွန်တော် မှားသွားပါတယ် "

သူသည် သူ့အမှားကို အလွန်သတိကြီးစွာဖြင့် ဝန်ခံလိုက်ပြီးနောက် အလိုက်တသိမေးလာသည် ။ "အာ..ဒါနဲ့ ကော...နောက်မှ ကောအတွက် ဖုန်းဝယ်ကြရင်ရော ? "

ဝမ်းရှီသည် အထူးတလည် စိတ်ဝင်စားခြင်းမရှိပေ ။ "ငါက ဘယ်သူ့ကို ဆက်သွယ်ဖို့ သုံးရမှာတုန်း ? "

ရှချောင်သည် ပါးစပ်ဟလိုက်သော်လည်း တောင့်ခဲသွားသည် ။

ဤကမ္ဘာလောက၌ ဝမ်းရှီ ဆက်သွယ်နိုင်မည့်သူ အမှန်ပင် တစ်ဦးတစ်‌လေမျှမရှိကြောင်း သူရုတ်တရက် နားလည်သွားလေ၏ ။ သူတစ်ချိန်က ရင်းနှီးသိကျွမ်းခဲ့သောသူအားလုံးမှာ ကွယ်လွန်ဆုံးပါးသွားပြီဖြစ်ပြီး ရှချောင်ကသာ တစ်ဦးတည်းကျန်ရစ်သည့်မျိုးဆက်ပင် ။ သူသည် ဝမ်းရှီကို "ကော"ဟု ခေါ်နေသော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက် အချင်းချင်း သိကြသည်မှာ သိပ်မကြာသေးချေ ။

.....ထို့ပြင် သူက လူသားစင်စစ်ပင် ဟုတ်မနေခဲ့ ။

ရှချောင် အားပြတ်စွာ တွေးမိသွားသည် ။ "ငါ့ရဲ့ ဒီအာချောင်တဲ့ ပါးစပ်ကတော့ ။ သူ့အနာကိုမှ သွားထိမိရတယ်လို့ " သို့တိုင် မေးခွန်းမှာ ထွက်လာပြီးဖြစ်သောကြောင့် ပြန်မဖြေလျှင် ပိုလို့တောင် ဆိုးရွားနေတော့မည် ။

ထို့အတွက် သူစတင်၍ ရွှီးရွှမ်းပြောရတော့သည် ။ "အင်း..အဲ့တာတင်မဟုတ်ဘူး ကောရဲ့ ။ ကျွန်တော်က ဖုန်းဆက်ဖို့သပ်သပ်ပဲ ဖုန်းသုံးတယ်ထင်လို့လား ? မဟုတ်ဘူးနော် ။ တစ်ရက် ၂၄နာရီမှာ ၁၆နာရီလောက်ကို ဖုန်းသုံးနေနိုင်တယ် ။ ဖုန်းခေါ်တာ ဖုန်းကိုင်တာအပြင်ကို ကျွန်တော်လုပ်ချင်ရာ လုပ်လို့ရ‌သေးတယ်‌ဗျာ "

ဝမ်းရှီ : "? "

ရှချောင်တစ်ယောက် သူ့ကောအရူးလုပ်ခံလိုက်ပြီကို မြင်သောအခါ တစ်ဖက်လူ ပြန်မတုံ့ပြန်နိုင်သေးခင်ပင် ရုတ်ချည်း နိဂုံးချုပ်လိုက်သည် ။ "အတိုချုံးပြောရရင် ဒါက ကောမှာ ရှိသင့်ရှိထိုက်တဲ့ ရတနာပဲ "

ဝမ်းရှီက အရေးကြီးသည့်အချက်ကို ထုတ်မေးလာ၏ ။ "ဘယ်လောက်ကျလဲ ? "

ရှချောင် : "အမ်း..."

ဝမ်းရှီ : "မဝယ်ဘူး ။ ငါတို့မှာ ပိုက်ဆံမရှိဘူး "

ရှချောင်က ချက်ချင်းပြောလိုက်သည် ။ "သူဌေးရှဲ့ ပြောင်းလာတာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ ပိုက်ဆံရှိသွားမှာပေါ့ "

ရလဒ်အနေဖြင့် ရှဲ့ဝမ်းတစ်ယောက် ဘာမျှပင်မလုပ်ရပါဘဲ အပြစ်ကင်းသည့် အသက်တစ်ချောင်းနှင့် အပြစ်ကင်းသည့် လက်ကိုင်ဖုန်းတစ်လုံး၏ တာဝန်ကို သယ်ပိုးလိုက်ရတော့သည် ။ ထို့ပြင် ပိတ်ရက်ပင်မရောက်သေးဘဲ ရှန်မိသားစု၏ ဒုတိယမြောက် "တပည့်လေး"ထံမှ မကြာခဏ တရားလွန် နှုတ်ခွန်းဆက်သမှုဖြစ်သည့် ဖုန်း‌ခေါ်ဆိုမှု ၄ခု ကို လက်ခံရရှိလိုက်သည် ။

နောက်ဆုံး ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုက သောကြာနေ့ညခင်း ၊ သိပ်လည်း နောက်မကျသည့် လူအများစု ညစာစားပြီးလောက်သော အချိန်ပင် ။

ရှချောင်က မနက်ဖြန် ရှဲ့ဝမ်းနှင့်တွေ့ဆုံမည့်အချိန်ကို အတည်ပြုချင်ခဲ့သည် ။

ဖုန်းသည် အတော်ကြာ မြည်နေခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးမှ တစ်ဖက်မှ ဖုန်းကိုင်လာ၏ ။ သို့သော် စကားပြောလာသည့်လူမှာ ရှဲ့ဝမ်းမဟုတ်ဘဲ လောင်မောင်ပင် ။

ဘာကြောင့်ရယ်မသိရသော်ငြား လောင်မောင်၏အသံမှာ အင်မတန်တိုးလျနေပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို စိုးထိတ်ပူပန်နေပုံရသည် ။

ရှချောင်သည် တစ်ခဏမျှ ကြောင်အမ်းသွားရပြီး "လောင်မောင်ရှု (ဦးလေးလောင်မောင်)...ဘာဖြစ်တာလဲ ? သူဌေးရှဲ့ရော ? "

ဝမ်းရှီက လက်ရှိ ဧည့်ခန်းထဲရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင် ခြေထောက်ကွေးလျက် ထိုင်နေသည် ။ တီဗီတွင် ဆူဆူညံညံ ရသစုံရှိုးတစ်ခုပြသနေပြီး သူ့အကြည့်များက တီဗီစခရင်ထက် ကျရောက်နေကာ ရှိုးထဲတွင် အသုံးပြုနေကြသော မရင်းနှီးသည့် စကားလုံးများနှင့် စာကြောင်းများကို နားထောင်နေသော်ငြား သူ့အာရုံမှာတော့ ရှချောင်ထံတွင် ရောက်နေသည် ။

ရှချောင်၏အမေးစကားကိုကြားသော် ဝမ်းရှီသည် ခေါင်းထောင်ကာ လှည့်ကြည့်လာ၏ ။

ရှချောင်က အလိုက်တသိဖြင့် စပီကာဖွင့်လိုက်သည် ။

လောင်မောင်၏ တွေဝေတုံ့ဆိုင်းနေသော စကားသံက ဖုန်းမှတစ်ဆင့် ပျံ့လွင့်လာခဲ့သည် ။ "သူဌေးက...သူဌေးက နည်းနည်းအလုပ်များနေလို့ "

အလုပ်များနေပြန်ပြီလား ?

အရင်တစ်ခေါက် သူတို့ရှီဖျင်းပြခန်းသို့ သွားခဲ့စဉ်ကမြင်ကွင်းကို ဝမ်းရှီမှတ်မိသည် ။ ရှဲ့ဝမ်းက အေးလွန်း၍ လူများနှင့်တွေ့ဆုံရန် အပြင်မထွက်ချင်ဟုဆိုကာ လာသမျှဧည့်သည်များကို ထိုနည်းအတိုင်းပြန်လွှတ်ရန် လောင်မောင်ကို ပြောထားခဲ့သည် ။

ဒါပေမဲ့ ဖုန်းကိုင်ဖို့ကိုတော့ အပြင်ထွက်စရာမလိုဘူး မဟုတ်လား ?

ဆန်းကျယ်လိုက်တာ ။

ဝမ်းရှီ တွေးလိုက်မိသည် ။

ဖုန်းတစ်ဖက်တွင်တော့ တာ့ကျောက် သို့မဟုတ် ရှောင်ကျောက်က ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ မေးနေ၏ ။ "လောင်မောင်...ဒီကို အမြန်လာခဲ့လေ--ဘာလုပ်နေတာလဲ ? "

"ဖုန်းဖြေနေတာ " လောင်မောင်သည် အလောတကြီး လှေကားမှ ဆင်းလာခဲ့လိုက်သည် ။ သစ်သားလှေကားက သူနင်းလိုက်တိုင်း တကျွိကျွိမြည်နေသောကြောင့် သူသည် လျင်မြန်စွာ ခြေသံဖွဖွနင်းလိုက်တော့သည် ။

"ဘယ်သူ့ဆီကလဲ ? "

လောင်မောင်က ကျစ်ခနဲစုတ်သပ်လိုက်၏ ။

သူသည် မတော်တဆ ဖုန်းမိုက်ခရိုဖုန်းကို လက်ဖြင့်ဖိမိခြင်း ဖြစ်ဖို့များသည် ။ နောက်ဆက်တွဲပြောစကားများမှာ ဗလုံးဗထွေးနှင့် ခပ်အုပ်အုပ်ဖြစ်နေကာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မကြားရတော့ချေ ။ ဖုန်းတစ်ဖက်ရှိ လေထုအနေအထားမှာ အနည်းငယ်ထူးဆန်းနေခဲ့ပြီး....အလွန် သတိတကြီးနှင့် ဂရုတစိုက်ရှိနေကြပုံပင် ။

ဝမ်းရှီ သူ့နာမည်သူ ကြားလိုက်သည်ဟု ထင်မိသည့်တိုင် မသဲမကွဲဖြစ်လွန်းနေရာ တကယ်တမ်း သူ့နာမည်နှင့် သိပ်တော့လည်း မဆင်သလို ခံစားလိုက်ရ၏ ။ သူနားကြားမှားသွားခြင်းသာဖြစ်ရမည် ။ သူ့နာမည်ကို အခြားမည်သူ့ကိုမျှ မပြောပြခဲ့သည်ပေ ။

တစ်ခဏကြာပြီးနောက် ဖုန်းထဲမှ တချွတ်ချွတ်အသံများကြားလိုက်ရပြီး လောင်မောင်က ဖုန်းကို သူ့နားရွက်ဘေး ပြန်ကပ်လိုက်ကာ ခပ်တိုးတိုးပြောလာသည် ။ "တကယ် အားနာလိုက်တာ ။ နောက်မှ ဖုန်းပြန်ခေါ်ဖို့ပဲ ဒုက္ခပေးရတော့--"

သူဆုံးအောင် မပြောရသေးခင် ခပ်နိမ့်နိမ့် ဩရှသည့်အသံတစ်သံက အသာအယာ ကြားဖြတ်ပြောလာ၏ ။ "လောင်မောင်...ငါ့ကိုဖုန်းပေး "

ရှဲ့ဝမ်းပင် ။

လောင်မောင်ခမျာ ထိတ်လန့်သွားပုံရပြီး "အိုက်"ခနဲ အသံဖြင့် ထခုန်မိသွားသည် ။ အချိန်တစ်ခဏကြာမှ သူပြောလာခဲ့သည် ။ "သူဌေး...နိုး...‌နေပြီလား ? "

"အင်း " ရှဲ့ဝမ်းက ဖုန်းကို လှမ်းယူလိုက်သည် ။ "သွား အလုပ်သွားပြန်လုပ်တော့ "

လောင်မောင်သည် အသံပြုတုံ့ပြန်လိုက်ပြီးနောက် သုတ်တီးသုတ်ပြာ ထွက်ခွာသွားတော့သည် ။

"ဟယ်လို " ရှဲ့ဝမ်းက ဆိုလာ၏ ။

သူ့အသံမှာ အက်ကွဲနေဆဲဖြစ်ပြီး လေသံက ဩရှကာ အတက်အကျမရှိဖြစ်နေသည် ။ သူသည် ပြုံးရယ်မနေသေးသောကြောင့် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်၏ ၊ သိပ်ပြီး ချဉ်းကပ်ရလွယ်ကူပုံ ပေါ်မနေပါချေ ။

"သူဌေးရှဲ့...." ရှချောင်တစ်ယောက် ရှင်းမပြနိုင်လောက်အောင် ကြောက်ဒူးတုန်လာ၏ ။ သူသည် ဝမ်းရှီကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ပူပူခြစ်ခြစ်ကန်စွန်းဥကို လှမ်းပစ်ပေးလာတော့သည် ။ "အင်း..ကျွန်တော့်ကောကလေ သူဌေးကို ရှာနေတာ "

ဝမ်းရှီ : "....."

အနှီဆယ်ပြားလိုနေသည့်အရူး ရှချောင်မှာ ဆက်ပြီး အသက်မရှင်လိုတော့ဟု သူခံစားလိုက်ရသည် ။

သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားသည့် ဝမ်းရှီ၏လက်ထဲသို့ ဖုန်းရောက်လာချိန် ရှဲ့ဝမ်းက မေးမြန်းလာသည်နှင့်တိုးသည် ။ "မင်းကော ဘေးမှာရှိလား ? "

ဝမ်းရှီသည် အေးစက်စွာဖြင့် "ငါက ရှိတယ် ။ သူကတော့ ပြေးသွားပြီ "

ရှဲ့ဝမ်းက သူ့တုံ့ပြန်ပုံကြောင့် ရွှင်မြူးသွားရပြီး ခပ်ဖွဖွ ရယ်မောလာသည် ။

ဝမ်းရှီ စပီကာပိတ်ကာ ဖုန်းကို နားနံဘေးကပ်လိုက်သည်နှင့် ထိုနွေးထွေးနူးညံ့သည့်ရယ်သံက အင်မတန် နီးနီးကပ်ကပ်ထွက်ပေါ်လာ၏ ။ ပျော့ပျောင်းနူးညံ့သည့် တစ်စုံတစ်ရာက သူ့ကို ကလိထိုးနေသယောင် ခံစားလိုက်ရသည် ။

တီဗီတွင် ပြသနေသော ရသစုံရှိုးမှ မင်းသားများက တစ်ယောက်တစ်ပေါက် တက်ကြွစွာ ပြောဆိုဆွေးနွေးနေကြသည် ။ ရုတ်တရက်ကြီး အလွန်တရာမှ ဆူညံလွန်းသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသဖြင့် သူသည် ရီမုတ်လှမ်းယူကာ ပိတ်ပစ်လိုက်တော့သည် ။

"လောင်မောင် ပြောတာတော့ မင်းခုနက အလုပ်များနေတာဆို ? " ပတ်ဝန်းကျင်က အသံများငြိမ်သက်သွားသောအခါ ဝမ်းရှီ မေးမြန်းလိုက်သည် ။

ရှဲ့ဝမ်းက ပျင်းရိစွာ "အင်း"ဟု ဆိုလာသည် ။ တစ်စက္ကန့်မျှ ကြာပြီးနောက် သူဆက်ပြောလိုက်သည် ။ "ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ။ ငါအိပ်နေတာ ။ အိပ်နေတဲ့အချိန်ဆို ဒေါသကြီးတတ်လို့ သူတို့က ငါ့ကို မနှိုးရဲကြဘူးလေ "

ဝမ်းရှီ ခုနက ဖုန်းတစ်ဖက်မှ သတိချပ်နေကြသည့် အခြေအနေကို ပြန်အမှတ်ရသွားပြီး တွေးမိသွားရသည် ။ ဘယ်လောက်တောင် ဒေါသကြီးလို့တုန်း ?

သူသည် တစ်ခဏမျှ အတွေးလွန်သွားကာ ဖုန်းကောလ်က တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားလေ၏ ။ မမျှော်လင့်ထားစွာပင် ရှဲ့ဝမ်းက နားထောင်ရုံနားထောင်နေပြီး သူဖုန်းဆက်လာသည့် အကြောင်းအရင်းကို ဖိမပြောလာပေ ။

နောက်ဆုံးတော့ ရှချောင်က ရေခဲသေတ္တာထံသို့ ပြေးသွားကာ နို့ဘူးနှစ်ဘူးကို ဆွဲယူလာပြီး ဝမ်းရှီအား တောင်းပန်သည့်အနေဖြင့် တစ်ဘူးကမ်းပေးလာသည် ။ သူသည် လေသံတိုးတိုးဖြင့် "သူဌေးရှဲ့က မနက်ဖြန် ဘယ်အချိန်လာမှာလဲ ? "

ထိုအချိန်မှသာ ဝမ်းရှီ အသိပြန်ဝင်လာခဲ့သည် ။ သူသည် ဖုန်းတစ်ဖက်ရှိလူကို လှမ်းမေးလိုက်၏ ။ "မနက်ဖြန် ဘယ်အချိန်လာမှာလဲ ? "

ရှဲ့ဝမ်း : "နေ့ခင်းလောက် လာတာပေါ့ "

***

နေ့လယ်ခင်းဟု ပြောခဲ့သည့်တိုင် သူတကယ်တမ်းရောက်လာသောအခါ ညနေပင် စောင်းနေလေပြီ ။

လွန်ခဲ့သော နှစ်ရက်က မိုးကြီးလေကြီးကျပြီးနောက် နျဉ်းကျိုး၏အပူချိန်မှာ ၃၀ °C ထိ ထိုးထောင်တတ်သွား၏ ။ ဝမ်းရှီသည် အပူကြောက်သောကြောင့် အိမ်ထဲရှိ အဲကွန်းအပူချိန်ကို အလွန်လျှော့ထားရာ တစ်ကိုယ်လုံး စောင်ခြုံထဲကွေးကာ ရေခဲချောင်းစားနိုင်သည်အထိပင် ။

ရှဲ့ဝမ်းက အိမ်ထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် ရယ်လိုက်‌လေသည် ။

ထိုရယ်သံက ဒေါသဖြစ်ရာမှ ထွက်ပေါ်လာခြင်းဟု ရှချောင် ခံစားလိုက်ရသည် ။

"မင်းတို့အိမ်ထဲမှာ ကြိုပြီး ဆောင်းရာသီရောက်နေကြတာလား ? " ရှဲ့ဝမ်းက မေးလာသည် ။

"ပူလို့ " ဝမ်းရှီသည် ခပ်ပြတ်ပြတ်နှင့် တိုတိုတုတ်တုတ် ပြောလိုက်၏ ။ ထို့နောက် ရှဲ့ဝမ်းကို ခေါင်းအစ ခြေအဆုံးစစ်ဆေးလိုက်ပြီး "မင်းက ဘာလို့ ဟိုရက်တွေတုန်းကထက် အဝတ်တွေ ပိုဝတ်ထားရတာလဲ ? "

ရှဲ့ဝမ်းသည် အနှီအနက်ရောင်လက်အိတ်များကို ဝတ်ဆင်ထားဆဲဖြစ်ပြီး လက်ကောက်ဝတ်တွင်တော့ ရှုပ်ထွေးသည့် ပုတီးစေ့လက်ကောက်များကို ရစ်ပတ်ထားသည် ။ ဤမျှ ပူလောင်အိုက်စက်သောနေ့တွင် သူက ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်နှင့် ဘောင်းဘီရှည်ကို ဝတ်ဆင်ထားကာ လက်မောင်းပေါ်တွင် ကုတ်အင်္ကျီတစ်ထည်ပါ ချိတ်ထားသေး၏ ။

အရင်တစ်ခေါက်က ပျောက်သွားသော အနက်ရောင်ကုတ်နှင့် မတူညီစွာ ယခုတစ်ထည်မှာ အနီရဲရဲပင် ။

"ဘာလို့လဲဆိုရင်တော့ မင်းငါ့ကို ဒီမှာ ခဲသေသွားအောင်လုပ်မဲ့ ကောက်ကျစ်တဲ့အကြံကို ကြိုမြင်ထားလို့လေ " ရှဲ့ဝမ်းက စနောက်လာသည် ။ "ငါ့အသက်‌ကယ်ဖို့အတွက် ကြိုကာကွယ်ထားလို့မရဘူးလား ? "

သူသည် ဆိုဖာတွင် ဝင်ထိုင်ရင်း ကုတ်အင်္ကျီကိုလည်း ထပ်ဝတ်လိုက်သည် ။

အကယ်၍ ယခုလို ဥတုရာသီ၌ သာမန်လူတစ်ယောက်ကသာ ဤသို့ အနီရောင်မျိုးကို ဝတ်ဆင်ထားပါက မသက်မသာခံစားချက်ကို ပေးစွမ်းနေလိမ့်မည်ပေ ။ သို့သော် ရှဲ့ဝမ်းကတော့ ခြွင်းချက်ပင် ။ ဤအရောင်က သူနှင့် အတော်လေး လိုက်ဖက်ညီပုံရသည် ။

သူ၏နှင်းသဖွယ် ဖြူဆွတ်နေသည့် ရှပ်အင်္ကျီကော်လံက တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ပေါ်လွင်နေသောကြောင့် ၊ သို့မဟုတ် အနီတောက်တောက်အရောင်ကြောင့် ဖြစ်နိုင်သည် ။ သူ၏လူမမာရောဂါသည် အငွေ့အသက်ကို သိသိသာသာ ပျောက်ကွယ်သွားစေ၏ ။

ရှချောင် မှင်သက်နေမိသည် ။

ရှဲ့ဝမ်းက ကော်ဖီစားပွဲပေါ်ရှိ ခွက်ထဲမှ ဘောပင်တစ်ချောင်းကို ယူကာ စားပွဲ၏ကျောက်သားမျက်နှာပြင်ကို အသာတောက်လိုက်မှသာ သူအသိပြန်ဝင်လာခဲ့သည် ။ ရှချောင်သည် အခန်းထဲသို့ ကသုတ်ကရိုက်ပြေးဝင်သွားပြီး စာရွက်စာတမ်းများကို ယူလာခဲ့သည် ။

"ဒါက စာချုပ်ပါ ။ သူဌေးရှဲ့..ကြည့်ကြည့်လိုက်ပါအုံး " ရှချောင်သည် ခွေးခြေခုံပုလေးကို ဆွဲကာ ကော်ဖီစားပွဲ၏ ဆန့်ကျင်ဘက်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ဘောပင်တစ်ချောင်းကိုလည်း ယူလိုက်၏ ။ "ကော..လာဖတ်ကြည့်မလား ? "

"ဟင့်အင်း..မင်းတို့ပဲ ကြည့်လုပ်လိုက်တော့ "

ဝမ်းရှီသည် ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ အဲကွန်းလေပေါက်နှင့် အနီးဆုံးဖြစ်သည့် ဆိုဖာ၏တစ်ဖက်စွန်းတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ သူသည် လေအေးများအားလုံးကို တစ်ယောက်တည်း အပြည့်အဝ မောင်ပိုင်စီးထားပြီး နားရွက်စွန်းကို ပျင်းရိပျင်းတွဲ ဖိကိုင်လျက် ကြီးကြပ်ကွပ်ကဲသူအဖြစ် ဆောင်ရွက်နေ၏ ။

သူတို့သည် လှောင်အိမ်များထဲသို့ အတူတကွဝင်ဖူးသည့် ဆက်ဆံရေးရှိသဖြင့် စာချုပ်စာတမ်းမှာ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်အရသာ ။ ရှချောင်က ရှဲ့ဝမ်းကို လိုအပ်သည်များ မေးမြန်းနေပြီး ရှဲ့ဝမ်းက ရိုးရှင်းစွာ ပြန်လည်ဖြေကြားပေးသည် ။

ဝမ်းရှီသည် သူတို့၏စကားဝိုင်းကို တစ်ခဏမျှ နားထောင်နေပြီးနောက် သူ၏မျက်လုံးထောင့်မှတစ်ဆင့် အနီရဲရဲအရောင်ပေါ်သို့ မသိမသာ အကြည့်ရောက်သွားသည် ။ ရှဲ့ဝမ်း စကားပြောလိုက်လျှင် သူ၏ပါးလျပြတ်သားသည့် မေးရိုးက အပေါ်အောက် လှုပ်ရှားနေ၏ ။

ထိုရင်းနှီးကျွမ်းဝင်နေသော ခံစားချက်က တစ်ခဏချင်း သူ့ထံ၌ ပြည့်နှက်လာပြီး သူ့နှလုံးအိမ်ကို ခပ်ဖွဖွ ကုတ်ခြစ်လာသည် ။

ဝမ်းရှီသည် အကြည့်လွှဲလိုက်ကာ အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်ရင်း သူ့လည်စေ့သူ ထိတွေ့လိုက်၏ ။

စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ကြာပြီးနောက် သူသည် မတ်တပ်ထရပ်ကာ ညှပ်ဖိနပ်စီးလျက် အဝေးသို့ လျှောက်သွားတော့သည် ။

သူသည် ရေခဲသေတ္တာကို မွှေနှောက်ရှာဖွေလိုက်ပြီး Coke ဘူးတစ်ဘူးကို ရှာ‌တွေ့သွားသည် ။ ထို့နောက် ကွင်းကို ဆွဲဖောက်ကာ ပါးစပ်အပြည့် အနည်းငယ်မော့ချလိုက်၏ ။ သူ ပြန်လှည့်လိုက်သောအခါ ရှဲ့ဝမ်းက မသိလိုက်သောအချိန်တစ်ခုတွင် ကော်ဖီစားပွဲမှအကြည့်လွှဲကာ ဝမ်းရှီကို ကြည့်နေခြင်းဖြစ်ကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည် ။

ဝမ်းရှီသည် ဆိုဒါသောက်ရန် ခေါင်းမော့ရင်းတန်းလန်း ရပ်တန့်သွားရတော့သည် ။ သူသည် မျက်လုံးထောင့်မှ လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ရှဲ့ဝမ်း၏မျက်လုံးများနှင့် အကြည့်ချင်းဆုံသွားခဲ့သည် ။

အချိန်တစ်ခုစာ ကျော်လွန်သွားပြီးနောက် သူသည် Cokeဘူးကို ကိုင်လျက် ဧည့်ခန်းထဲသို့ ပြန်လျှောက်လာကာ ရီမုတ်ကိုယူ၍ အဲကွန်း လှမ်းပိတ်လိုက်သည် ။ ထို့နောက် အကြည့်လွှဲသွားပြီဖြစ်သော ရှဲ့ဝမ်းကို မေးလိုက်၏ ။ "ဘာသောက်ချင်လဲ ? "

ရှဲ့ဝမ်း၏အကြည့်က ဝမ်းရှီလက်ထဲရှိ အအေးပေါ်သို့ ကျရောက်သွားကာ "ရွေးစရာအကုန်လုံးက ဒီလောက်အေးတာလား ? "

ရှချောင်က အခန်းအရေအတွက်နှင့် ငှားရမ်းခကို ရေးဖြည့်နေသည်ပေ ။ ဤသည်ကိုကြားသော် သူသည် အူကြောင်ကြောင် မော့ကြည့်လာပြီး ဒီလူနှစ်ယောက်က ဘယ်လိုလုပ် အအေးအကြောင်း ရုတ်တရက် ထပြောနေကြသည်ကို နားမလည်ဖြစ်နေသည် ။

"ရေနွေးလဲရှိတယ် " ဝမ်းရှီက ပြောလိုက်၏ ။

"မင်းငါ့ကို ခပ်ပေးမှာလား ? " ရှဲ့ဝမ်းက ပြုံးလျက် သူ့အာရုံများက ကော်ဖီစားပွဲထံ ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားခဲ့သည် ။ သူသည် ရှချောင် ရေးထားသည့် "1"ကို ထောက်ပြလိုက်ကာ အမှန်ပြင်ပေးလာသည် ။ "မှားနေတယ် ။ ငါ နှစ်ခန်းလုံးငှားမှာ "

ရှချောင် : "အာ???"

ရှဲ့ဝမ်း : "အပေါ်ထပ်က အခန်းနှစ်ခန်းကို ငှားဖို့တင်ထားတာ မဟုတ်ဘူးလား ? ငါနှစ်ခန်းလုံးယူမယ် "

ဝမ်းရှီသည် သူ၏ "မင်းဘာသာမင်းခပ်"ဟူသည့် စကားလုံးများကို ပြန်လည်မြိုချလိုက်တော့သည် ။ ခဏအကြာ အပူချိန်အနေတော်ဖြင့် ရေနွေးတစ်ခွက်က ကော်ဖီစားပွဲပေါ် ရောက်လာခဲ့သည် ။

ရှဲ့ဝမ်း အနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွားသည် ။

သူခေါင်းမော့လိုက်သော် ဝမ်းရှီ ရေရွတ်နေသည်ကို ကြားလိုက်ရသည် ။ "ပိုက်ဆံမျက်နှာနဲ့ "ဟူ၍ ။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဝမ်းရှီသည် သူ၏Cokeဘူးနှင့်တကွ ပြန်ထွက်သွားလေ၏ ။

ဝမ်းရှီ၏ ခပ်မြင့်မြင့်ပုံရိပ်က ထောင့်ချိုးကိုကွေ့ကာ အခန်းထဲသို့ ဝင်ပြီး နောက်ရှိတံခါးကို ပြန်ပိတ်သွားသည်ကို ရှဲ့ဝမ်းကြည့်နေမိသည် ။ တစ်စက္ကန့်အကြာ အိပ်ခန်းထဲမှ ခပ်တိုးတိုး "တီ"ခနဲ မြည်သံထွက်ပေါ်လာ၏ ။ ဝမ်းရှီတစ်ယောက် အခန်းထဲရှိ အဲကွန်းဖွင့်လိုက်ခြင်းဖြစ်ရမည် ။

ရှဲ့ဝမ်းသည် အကြည့်များကို ပြန်လည်ရုတ်သိမ်းလိုက်ပြီး စာချုပ်၏နောက်ဆုံးစာမျက်နှာတွင် လက်မှတ်ထိုးရန် ဘောပင်အဖုံးကို ချွတ်လိုက်ပြီးနောက် ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်လာသည် ။ "ကိုငွေခင်ဖြစ်အောင် ဘယ်ကနေများ သင်လာတာလဲ ? "

"ဘာသင်တာလဲ ? " ရှချောင် သဲသဲကွဲကွဲ မကြားလိုက်ပေ ။

"ဘာမှမဟုတ်ဘူး " ရှဲ့ဝမ်းသည် ဘောပင်ကို ပြန်ချလိုက်ကာ ဖန်ခွက်ထဲမှ ရေနွေးတစ်ငုံ ယူသောက်လိုက်ပြီးနောက် ဖြည်းညင်းစွာပြောလာ၏ ။ "မင်းအကြောင်း ပြောနေတာမဟုတ်ပါဘူး "

"ဪ" ဘေးနားတွင် ဝမ်းရှီမရှိသည့်အချိန် ရှချောင်သည် ရှဲ့ဝမ်းကို အနည်းငယ် ကြောက်ရွံ့သောကြောင့် အင်မတိအင်မတန် အပိုးကျိုးကာ တရိုတသေဖြစ်နေသည် ။ "သူဌေးရှဲ့...ဒီနေ့တင် ပြောင်းလာလို့ရတယ်နော် "

"အဲ့တော့ ဒုတိယထပ်တစ်ထပ်လုံးက ငါ့အပိုင်ဖြစ်သွားပြီပေါ့ ဟုတ်လား ? " ရှဲ့ဝမ်းက ထပ်မံအတည်ပြုလာ၏ ။

"ဟုတ်တယ်ဗျ " ရှချောင်က အလွန်တက်ကြွစွာ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။

"ဒါဖြင့် ငါသူတို့ကို အထုတ်တွေသိမ်းပြီး ပို့ခိုင်းလိုက်မယ် ။ နည်းနည်းတော့ များနေလောက်တယ် "

ညကြီးမိုးချုပ် ကြယ်ရောင်လရောင်များအကြား လောင်မောင်နှင့် ကျန်သူများက ထရပ်ကားကြီးနှင့် အလောတကြီးရောက်ချလာမှသာ သူပြောသည့် "နည်းနည်းများလောက်"သည်ကို ရှချောင်နားလည်သွားတော့သည် ။

ဝမ်းရှီသည် သံပြိုင်အော်ဟစ်သံများကြောင့် လန့်သွားပြီး အိပ်ခန်းထဲမှထွက်လာခဲ့လိုက်သည် ။

များစွာသော ပြောင်းရွှေ့အလုပ်သမားများက အနီရောင်ပိုးသားဖြင့် ရစ်ပတ်အုပ်မိုးထားသော ကြီးမားသည့်အရာကြီးကို ဒုတိယထပ်သို့ သယ်ပို့နေကြဆဲသည်ပေ.....

ဝမ်းရှီ ဘေးဖယ်ပေးလိုက်သောအခါ လက်ပိုက်လျက် မီးဖိုချောင်တံခါးကို မှီရပ်နေသော ရှဲ့ဝမ်းကို မြင်လိုက်ရလေ၏ ။

"မင်း ဘာကြီးကိုများ သယ်လာရတာလဲ ? " သူ မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ မေးမြန်းလိုက်တော့သည် ။

"သစ်ပင်လေ " ရှဲ့ဝမ်းက ဖြေလာသည် ။

ဝမ်းရှီ : "ဘာကြီး ? "

ရှဲ့ဝမ်း : "သစ်ပင် "

ဝမ်းရှီ : ".....မင်းအပင်နေဖို့အတွက် အခန်းငှားတာလား ? "

ရူးနေတာလား ?

"သူများတကာကို တိတ်တိတ်လေး လိုက်မကျိန်ဆဲရဘူး " အကြည့်တစ်ချက်နှင့်ပင် ရှဲ့ဝမ်းက ဝမ်းရှီအတွေးများကို ဖောက်ထွင်းမြင်သွားပြီး တံခါးကိုမှီရင်း ပြုံးပြလာသည် ။ "ရှီဖျင်းပြခန်းဒုတိယထပ်မှာ အဲ့အပင်ကို မင်းမြင်ဖူးတယ်မဟုတ်လား ? အဲ့မှာတောင်ဆန့်တယ်ဆိုရင် ဒီမှာလဲဆန့်မှာပဲ "

သိပ်မကြာခင်တွင် သူရှဲ့ဝမ်းကို ကျိန်ဆဲတာ စောသွားကြောင်း ဝမ်းရှီ နားလည်သွားခဲ့သည် ။

သစ်ပင်ရောက်လာပြီးနောက် အလှဆင် ကျောက်စရစ်ကျောက်တုံးများ ဆိုဒ်ကြီးဆိုဒ်ငယ်ဆိုဒ်စုံ ၊ ပန်းများ ၊ အပင်များ ၊ ဘာကောင်မှန်းမသိရသော သတ္တဝါအတွက် အသိုက်နှင့်.....လိပ်ပေါက်လေးနှစ်ကောင် ။

ဤသည်က အထုတ်အပိုးရွှေ့ခြင်းပင် မဟုတ်တော့ ။ ရှီဖျင်းပြခန်း၏ ဒုတိယထပ်တစ်ခုလုံးကို သူတို့အိမ်ထဲသို့ အစားထိုးသွင်းလာခြင်းပင် ။

ဤအပြင်အဆင် အနေအထားကို ကြည့်ပြီးနောက် ရှဲ့ဝမ်းတစ်ယောက် သူ့ဆိုင်ကိုပစ်ကာ ထွက်ပြေးသွားတော့မည်ဟု ဝမ်းရှီ ထင်မိလုမတတ်ပင် ။ ကံအားလျော်စွာ ပထမထပ်ရှိ ပစ္စည်းများကို မရွှေ့လာသဖြင့် သူ၏ဆိုင်ပိုင်ရှင်ပုံရိပ်ကိုတော့ အနည်းငယ် ထိန်းသိမ်းလိုက်နိုင်ဆဲဖြစ်သွားသည် ။

ပစ္စည်းအားလုံး ရွှေ့ပြောင်းပြီးနောက် ည ၁၀နာရီပင် ကျော်သွားခဲ့လေပြီ ။

လောင်မောင်က ပြောင်းရွှေ့အလုပ်သမားများနှင့် ထရပ်ကားငှားခကို ငွေရှင်းပေးပြီးနောက် အိမ်ထဲသို့ ဗိုက်လုံးလုံးတလှုပ်လှုပ်ဖြင့် ပြန်ဝင်လာသည် ။ သူသည် တာ့ကျောက် ၊ ရှောင်ကျောက်နှင့်အတူ ဝင်ပေါက်တံခါးဝဘေးတွင် နာခံစွာ တန်းစီရပ်နေကြပြီး ဝမ်းရှီနှင့် ရှချောင်ကို ကြည့်လျက် မျက်လုံးကလယ်ကလယ်ဖြစ်နေကြသည် ။

ရှချောင်ခမျာ အလွန်အမင်း စိုးထိတ်ကြောက်လန့်နေတော့သည် ။

ဝမ်းရှီ ဒုတိယထပ်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ ရွှေ့ပြောင်းနေစဉ်အတွင်း အင်မတန် ဂယက်ရိုက်‌ဆူညံနေသည့်တိုင် လှေကားလက်ရန်းများ ၊ နံရံများနှင့် ကြမ်းပြင်များအားလုံး ခြစ်ရာရှရှာမကျန်ဘဲ အကောင်းအတိုင်းရှိနေဆဲဖြစ်ကာ ကြမ်းပြင်သည်လည်း သန့်ရှင်းနေ၏ ။

အသေအချာကိုပင် လောင်မောင်နှင့် အမြွှာနှစ်ယောက်ကသာ ပြန်လည်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးထားခြင်းဖြစ်သည် ။ ပင်ပန်းခက်ခဲသောအလုပ် တစ်ခါမှလုပ်ဖူးပုံမရသော ရှဲ့ဝမ်းသည်တော့ အလွန်တရာ အရှက်ကင်းမဲ့စွာ လက်ပိုက်လျက် ထိုင်ကြည့်နေရန် ဆုံးဖြတ်ထား၏ ။ အကုန်လုံးပြီးသွားချိန် သူ့အင်္ကျီလက်များမှ မရှိသည့်ဖုန်ကိုပင် ခါလိုက်သေးသည် ။

"အခု အထုတ်အပိုးတွေအကုန် ဒုတိယထပ်ရောက်ပြီလား ? " ဝမ်းရှီ စစ်ဆေးလိုက်သည် ။

ရှဲ့ဝမ်းက တစ်ခဏတွေးလိုက်ပြီးနောက် "ဟင့်အင်း...အဲ့ကို မရွှေ့ရသေးတဲ့ သုံးခုကျန်သေးတယ် "

ဝမ်းရှီ လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်ကာ ပြောလိုက်၏ ။ "ဘယ်မှာတုန်း ? "

ရှဲ့ဝမ်းက တံခါးဘေးသို့ လက်ညှိုးညွှန်ပြသည် ။

ဝမ်းရှီ လှမ်းကြည့်လိုက်သော် မြင်လိုက်ရသည်က--လောင်မောင် ၊ တာ့ကျောက်နှင့် ရှောင်ကျောက်ပင် ။

သူ နားမလည်ပေ ။ "မင်းနဲ့ လောင်မောင်က တစ်ခန်း ၊ ပြီးတော့ တာ့ကျောက်နဲ့ ရှောင်ကျောက်က တစ်ခန်းလား ? "

သူဌေးက အရမ်းကြင်နာတတ်လွန်းလို့ ဆိုင်ဝန်ထမ်းစာရေးနဲ့တောင် တစ်ခန်းတည်းနေမယ်တဲ့လား ?

ရှဲ့ဝမ်း : "မဟုတ်ပါဘူး ။ ငါက ငါ့ဘာသာနေမှာ "

ဝမ်းရှီ ပို၍ပင် နားမလည်ဖြစ်သွားတော့သည် ။

သူသည် အချိန်အတော်ကြာ တိတ်ဆိတ်နေပြီးနောက် မအောင့်ထားနိုင်တော့ဘဲ "မင်းက မင်းဘာသာမင်းတစ်ခန်းနေပြီး လောင်မောင်နဲ့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က တစ်ခန်းနေမှာလား ? "

ရှချောင် : "???"

ရှဲ့ဝမ်း ဦးဆောင်သည့် အိမ်ငှား‌ ၄ယောက်မှာ ဤပြဿာနာကို အရင်က တစ်ခါမျှ မတွေးခဲ့ဖူးပုံပင် ။ ဝမ်းရှီ ထုတ်ပြောလာသည်ကို ကြားပြီးနောက် သူတို့၏မျက်နှာအမူအရာများမှာ တဒင်္ဂမျှ ကြက်သေသေသွားတော့သည် ။

ဤသည်က အင်မတန်ထူးဆန်းပေ၏ ။

ရှချောင် မမေးဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ ။ "ဒီမတိုင်ခင်က ဘယ်လိုနေခဲ့ကြလို့လဲ ? "

ရှောင်ကျောက်က နှာရှုံ့လိုက်ပြီး "အသိုက်ရှိရုံနဲ့ အဆင်ပြေတယ်လေ "

တာ့ကျောက်က သူမကို ပိတ်ရိုက်လိုက်တော့သည် ။ "ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နေရာက ကြီးကြီးသေးသေး အိပ်ဖို့အတွက်နေရာလေးပဲကို ။ ကြိုးစားရင် ဆိုဖာတောင် အိပ်ရာဖြစ်နိုင်တာပဲ "

ရှချောင် ဆက်လက်၍ နားမထောင်နိုင်တော့ပေ ။ "ဟို...အပေါ်ထပ်မှာ စာကြည့်ခန်းလေးတစ်ခန်းတော့ရှိတယ် ။ ဆိုဖာကို ဆွဲချလိုက်ရင် အိပ်ရာလို သုံးလို့ရတယ် "

မိန်းကလေးနှစ်ယောက်မှာ ရုတ်ချည်း ပြောလာ၏ ။ "ကောင်းတယ် ။ အဲ့လိုပဲ လုပ်ရအောင် ။ အရမ်းဉာဏ်ကောင်းတာပဲနော် ။ ကြည့်ပါအုံး..အခုဆို နေဖို့နေရာရှိသွားပြီ မဟုတ်လား ? "

သူတို့၏ ချီးမွမ်းမှုများကြောင့် ရှချောင်၏မျက်နှာမှာ နီမြန်းသွားတော့သည် ။

လောင်မောင်က ထပ်ပြောလာသည် ။ "အဲ့လိုဆို ကျွန်တော်တို့ မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို ဒုက္ခပေးရတော့မှာပဲ ။ ဂရုစိုက်ပေးကြပါအုံး "

ရှချောင်သည် လက်ယမ်းပြလိုက်ကာ "မဟုတ်တာ မဟုတ်တာ.. လုပ်သင့်တာပဲကို "

အလုပ်များသော ညတစ်ညဖြစ်ခဲ့၍ အကုန်လုံးအနည်းငယ် ပင်ပန်းနွမ်းလျနေကြသည် ။ အထူးသဖြင့် ရှဲ့ဝမ်းမှာ အနည်းငယ် ဖြူဖျော့အားနည်းနေပြီး အလွန်အိပ်ငိုက်နေပုံပေါ်သည် ။ နေရာထိုင်ခင်းကို အကြမ်းဖျင်းနေရာချပြီးသည်နှင့် လူတိုင်း နှုတ်ဆက်လိုက်ကြပြီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်ကာ အနားယူလိုက်ကြ၏ ။

တစ်ထပ်စီတွင် ရေချိုးခန်းတစ်ခုစီရှိသည်ဖြစ်ရာ မီးအလင်းရောင်များပိတ်လိုက်သည်နှင့် မတူညီသည့် ကမ္ဘာလောကနှစ်ခုအလား ။ သူတို့သည် အချင်းချင်း အများကြီး ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ကြမည်မဟုတ်ပေ ။

ရှချောင် အိပ်ရာပေါ် လှဲချလိုက်သည့်အချိန် ဤတစ်နေ့တာက အနည်းငယ် မယုံကြည်နိုင်စရာကောင်းအောင် ကုန်လွန်သွားသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည် ။ မူလက လစ်လပ်နေသော ဗီလာမှာ ရုတ်တရက်ဆန်စွာ လူများဖြင့် ပြည့်သွားပြီး အိပ်မက်မက်နေသည့်ပမာ လက်တွေ့မဆန်လှပေ ။

သူအိပ်မောမကျသွားခင် အချိန်လေး၌ ထူးဆန်းသည့်အတွေးတစ်ခုက ခေါင်းထဲပေါ်လာ၏-ဤခံစားချက်က တကယ်တမ်း အချိန်အတော်ကြာ စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့ရသယောင် ခံစားလိုက်ရခြင်း ။

ရှချောင်နှင့်ယှဉ်လျှင် ဝမ်းရှီသည် မြန်မြန်ဆန်ဆန် အိပ်မပျော်သွားခဲ့ ။ အပေါ်ထပ်မှ ခြေသံများကို နားထောင်နေရင်း အတွေးထဲ နစ်မြောသွားခဲ့သည် ။

မကြာသေးမီက သူသည် လှောင်အိမ်နှစ်ခုကို ဆက်တိုက် ဖြေရှင်းခဲ့ပြီး လူသုံးယောက်၏ အငြိုးအတေး အာဃာတစွမ်းအင်နက်များကို စုပ်ယူဖယ်ရှားခဲ့သည် ။ ရလဒ်အနေဖြင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အနည်းငယ် ပြောင်းလဲသွား၏ ။

လက်တွေ့တွင် ဖယ်ရှားသည့်လုပ်ငန်းစဉ်ကပင် အလွန် အန္တရာယ်များလေသည် ။

လူတစ်ယောက်က သန့်စင်လေလေ ၊ ထိုအရာများကို ဖယ်ရှားရှင်းလင်းရန် လွယ်ကူလေပင် ။ သို့ဖြစ်၍ ဟိုးကနဦးအစပိုင်းက ဖန့်ကွမ်းများက အမြဲဧကန် ယခင်ထက်ပိုဖြောင့်မတ်တင်းကျပ်သော ကျင့်ကြံရေးလမ်းစဉ်‌များဖြင့် အသန့်ရှင်းအစင်ကြယ်ဆုံးသော စိတ်ဝိညာဉ်ရှိရန် အကောင်းဆုံး ကြိုးစားကျင့်ကြံခဲ့ကြသည် ။

ထိုလမ်းစဉ်မှာ အမှန်တကယ် ခက်ခဲလွန်းသဖြင့် နှောင်းပိုင်းမျိုးဆက်များတွင်တော့ ထိုသို့ကျင့်ကြံသည့်သူ နည်းပါးသွားခဲ့သည် ။ အထူးသဖြင့် လက်ရှိမျိုးဆက်တွင် ဖန့်ကွမ်းများ လက်ထပ်ခြင်း ၊ ကလေးယူခြင်းတို့မှာ ပုံမှန်ဖြစ်လာကြပြီး သို့နှယ် ကျားကုတ်ကျားခဲလမ်းစဉ်ကို မကျင့်သုံးကြတော့ချေ ။

သူတို့၏စိတ်ဝိညာဉ်များမှာ သာမန်လူများထက် စင်ကြယ်နေသော်ငြား ထိုဘိုးဘေးများကိုတော့ မ‌ယှဉ်နိုင်သေးချေ ။ သို့ဖြစ်၍ ဖယ်ရှားရှင်းလင်းသည့်အချိန်၌ အန္တရာယ်လည်း ပိုများလာ၏ ။

အကယ်၍ အောင်မြင်သွားလျှင် ပျော်ဝင်ဖယ်ရှားခံလိုက်ရသည့်အရာများက သူတို့၏ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်လာကာ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပို၍သန်မာလာစေပြီး ပိုမိုသန့်စင်စေကာ သက်တမ်းပိုရှည်သွားစေသည် ။

ဤသည်ကို ကျင့်ကြံရေးလမ်းစဉ်တစ်ခုဟု သတ်မှတ်နိုင်ပေသည် ။ တကယ်လို့ လယ်ဗယ်တစ်ခု ရောက်သည်အထိ ကျင့်ကြံပါက အမတတစ်ပိုင်းဖြစ်သွားလိမ့်မည် ။

သို့သော် ရှင်းလင်းခြင်းကျရှုံးပါက အငြိုးအတေးစွမ်းအင်များက သူတို့ထံသို့ ပြောင်းရွှေ့လာကာ သူတို့၏တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖြစ်လာလိမ့်မည် ။ ဤသည်ကိုတော့ တိုက်စားခြင်း သို့်မဟုတ် ညစ်ညမ်းခြင်းဟု ခေါ်၏ ။

ဆက်တိုက် ကျရှုံးနေပြီး မကောင်းသည့်စွမ်းအင်များက အချိန်အတော်ကြာ စုဝေးလာလျှင်....ထိုအခါ အဆုံးသတ်တစ်ခုကိုသာ ဦးတည်သွားလိမ့်မည် ။ နာမည်စာရင်းပေါ်မှ ဖယ်ရှားခံရခြင်း ။

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင်မှ မကယ်တင်နိုင်လျှင် အခြားသူများကို ဘယ်လိုလုပ် ကူညီနိုင်မည်နည်း ?

ဝမ်းရှီကတော့ ထူးခြားသည့်အခြေအနေပင်--

သူ့တွင် စိတ်ဝိညာဉ်မရှိ ။ အခွံလွတ်သပ်သပ်သာဖြစ်သဖြင့် သူသည် တိုက်စားခံရမည်မဟုတ်ပေ ။

သို့သော် အလားတူပင် အောင်မြင်ခဲ့သော ဖယ်ရှားမှုကလည်း သူ့ကို အကူအညီဖြစ်စေမည်မဟုတ် ။ သူသည် ဆွေးမြည့်နေသော အရိုးစုအလား သူ စားလိုက်သမျှက လွတ်နေသည့်အရိုးများကြားမှ စိမ့်ထွက်သွားလိမ့်မည် ။ အချိန်တစ်ခဏတာအတွက်သာ ကောင်းမွန်ပြီး သူ့အပေါ် သက်ရောက်မှု တစ်စုံတစ်ရာမရှိပေ ။

သို့သည့်တိုင် ယခုတစ်ခေါက်တွင် သူတကယ်ကို အပြောင်းအလဲတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရ၏ ။ သူ၏မူလအခြေအ‌နေကို ပြန်လည်ရရှိစပြုလာသကဲ့သို့ပင် ။

အသေအချာကို ပမာဏအနည်းငယ်မျှသာ ။

ဤသေးငယ်သည့် ပြောင်းလဲမှုကြောင့် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်၏ ၊ ထိုညက သူသည် ပထမဆုံးအနေဖြင့် အချိန်အတော်ကြာ မမက်ခဲ့သောအိပ်မက်ကို မက်ခဲ့သည် ။ အလွန်ဝေးကွာသော အတိတ်မှ ဖြစ်ရပ်တချို့ကို မြင်မက်ခဲ့ကာ လူတစ်ယောက်ကိုလည်း အိပ်မက်မက်ခဲ့သည် ။

***

[Zawgyi]

အလွမ္းေဝးေသာ အတိတ္မွ ျဖစ္ရပ္တခ်ိဳ႕ကို ျမင္မက္ခဲ့ၿပီး လူတစ္ေယာက္ကို အိပ္မက္မက္ျခင္း

ဝမ္းရွီသည္ အျပစ္ဖို႔လိုက္ၿပီးေနာက္ အလ်င္အျမန္ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့သည္ ။

ျမန္ဆန္လြန္းသည္ျဖစ္ရာ ရွေခ်ာင္သည္ပင္ တုံ႔ျပန္ရန္ အခ်ိန္မရလိုက္ေပ ။

အကယ္၍ ဝမ္းရွီသာ အရင္လို တုံဏွိဘာေဝ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာေပးအတိုင္း ရွိေနၿပီး အျခားသူမ်ားကို သို႔ႏွယ္မျပဳမူတတ္သည့္အခ်က္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ပါက သူ႔ေကာက တကယ္တမ္း အေတာ္ေလး ဆိုးသြမ္းသည္ဟု ရွေခ်ာင္ သံသယဝင္မိေတာ့မည္ပင္ ။

ရွေခ်ာင္သည္ အိတ္ကပ္ထဲသို႔ ဖုန္းကိုအသာေလး ျပန္ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးေထာပနာျပဳလာ၏ ။ "ေကာ အခု သူမ်ားကို ဘယ္လိုဖုန္းခ်ပစ္ရမွန္း သိသြားၿပီေပါ့ "

သူ၏ ကတုန္ကယင္ျဖစ္သြားေသာ လက္ေၾကာင့္ အသက္ဝင္လာေသာေၾကာင္ကို ကိုင္လ်က္ ဝမ္းရွီက ေထ့ေငါ့သည့္ေလသံျဖင့္ "ငါက အ႐ူးလား ? "

"မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး...အဲ့လိုေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေလ " ရွေခ်ာင္က သူ႔လက္မ်ားကို အလ်င္စလို ေဝ့ယမ္းျပလာသည္ ။ "ေကာ အရင္က ဖုန္းတစ္ခါမွ မသုံးဖူးတာေတာင္ ဒါမ်ိဳးလုပ္တတ္သြားတာ ေကာ ေတာ္ေတာ္ဉာဏ္ေကာင္းတာပဲလို႔ ေျပာခ်င္႐ုံေလးပါဆို "

ဝမ္းရွီ သူ႔ကိုအမူအရာကင္းမဲ့စြာ စိုက္ၾကည့္လိုက္၏ ။

ရွေခ်ာင္ : "....."

ရွေခ်ာင္ : "ကၽြန္ေတာ္ မွားသြားပါတယ္ "

သူသည္ သူ႔အမွားကို အလြန္သတိႀကီးစြာျဖင့္ ဝန္ခံလိုက္ၿပီးေနာက္ အလိုက္တသိေမးလာသည္ ။ "အာ..ဒါနဲ႔ ေကာ...ေနာက္မွ ေကာအတြက္ ဖုန္းဝယ္ၾကရင္ေရာ ? "

ဝမ္းရွီသည္ အထူးတလည္ စိတ္ဝင္စားျခင္းမရွိေပ ။ "ငါက ဘယ္သူ႔ကို ဆက္သြယ္ဖို႔ သုံးရမွာတုန္း ? "

ရွေခ်ာင္သည္ ပါးစပ္ဟလိုက္ေသာ္လည္း ေတာင့္ခဲသြားသည္ ။

ဤကမၻာေလာက၌ ဝမ္းရွီ ဆက္သြယ္နိုင္မည့္သူ အမွန္ပင္ တစ္ဦးတစ္‌ေလမၽွမရွိေၾကာင္း သူ႐ုတ္တရက္ နားလည္သြားေလ၏ ။ သူတစ္ခ်ိန္က ရင္းႏွီးသိကၽြမ္းခဲ့ေသာသူအားလုံးမွာ ကြယ္လြန္ဆုံးပါးသြားၿပီျဖစ္ၿပီး ရွေခ်ာင္ကသာ တစ္ဦးတည္းက်န္ရစ္သည့္မ်ိဳးဆက္ပင္ ။ သူသည္ ဝမ္းရွီကို "ေကာ"ဟု ေခၚေနေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း သိၾကသည္မွာ သိပ္မၾကာေသးေခ် ။

.....ထို႔ျပင္ သူက လူသားစင္စစ္ပင္ ဟုတ္မေနခဲ့ ။

ရွေခ်ာင္ အားျပတ္စြာ ေတြးမိသြားသည္ ။ "ငါ့ရဲ့ ဒီအာေခ်ာင္တဲ့ ပါးစပ္ကေတာ့ ။ သူ႔အနာကိုမွ သြားထိမိရတယ္လို႔ " သို႔တိုင္ ေမးခြန္းမွာ ထြက္လာၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပန္မေျဖလၽွင္ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးရြားေနေတာ့မည္ ။

ထို႔အတြက္ သူစတင္၍ ရႊီးရႊမ္းေျပာရေတာ့သည္ ။ "အင္း..အဲ့တာတင္မဟုတ္ဘူး ေကာရဲ့ ။ ကၽြန္ေတာ္က ဖုန္းဆက္ဖို႔သပ္သပ္ပဲ ဖုန္းသုံးတယ္ထင္လို႔လား ? မဟုတ္ဘူးေနာ္ ။ တစ္ရက္ ၂၄နာရီမွာ ၁၆နာရီေလာက္ကို ဖုန္းသုံးေနနိုင္တယ္ ။ ဖုန္းေခၚတာ ဖုန္းကိုင္တာအျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လို႔ရ‌ေသးတယ္‌ဗ်ာ "

ဝမ္းရွီ : "? "

ရွေခ်ာင္တစ္ေယာက္ သူ႔ေကာအ႐ူးလုပ္ခံလိုက္ၿပီကို ျမင္ေသာအခါ တစ္ဖက္လူ ျပန္မတုံ႔ျပန္နိုင္ေသးခင္ပင္ ႐ုတ္ခ်ည္း နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္သည္ ။ "အတိုခ်ဳံးေျပာရရင္ ဒါက ေကာမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ရတနာပဲ "

ဝမ္းရွီက အေရးႀကီးသည့္အခ်က္ကို ထုတ္ေမးလာ၏ ။ "ဘယ္ေလာက္က်လဲ ? "

ရွေခ်ာင္ : "အမ္း..."

ဝမ္းရွီ : "မဝယ္ဘူး ။ ငါတို႔မွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူး "

ရွေခ်ာင္က ခ်က္ခ်င္းေျပာလိုက္သည္ ။ "သူေဌးရွဲ႕ ေျပာင္းလာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုက္ဆံရွိသြားမွာေပါ့ "

ရလဒ္အေနျဖင့္ ရွဲ႕ဝမ္းတစ္ေယာက္ ဘာမၽွပင္မလုပ္ရပါဘဲ အျပစ္ကင္းသည့္ အသက္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အျပစ္ကင္းသည့္ လက္ကိုင္ဖုန္းတစ္လုံး၏ တာဝန္ကို သယ္ပိုးလိုက္ရေတာ့သည္ ။ ထို႔ျပင္ ပိတ္ရက္ပင္မေရာက္ေသးဘဲ ရွန္မိသားစု၏ ဒုတိယေျမာက္ "တပည့္ေလး"ထံမွ မၾကာခဏ တရားလြန္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သမႈျဖစ္သည့္ ဖုန္း‌ေခၚဆိုမႈ ၄ခု ကို လက္ခံရရွိလိုက္သည္ ။

ေနာက္ဆုံး ဖုန္းေခၚဆိုမႈက ေသာၾကာေန႔ညခင္း ၊ သိပ္လည္း ေနာက္မက်သည့္ လူအမ်ားစု ညစာစားၿပီးေလာက္ေသာ အခ်ိန္ပင္ ။

ရွေခ်ာင္က မနက္ျဖန္ ရွဲ႕ဝမ္းႏွင့္ေတြ႕ဆုံမည့္အခ်ိန္ကို အတည္ျပဳခ်င္ခဲ့သည္ ။

ဖုန္းသည္ အေတာ္ၾကာ ျမည္ေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွ တစ္ဖက္မွ ဖုန္းကိုင္လာ၏ ။ သို႔ေသာ္ စကားေျပာလာသည့္လူမွာ ရွဲ႕ဝမ္းမဟုတ္ဘဲ ေလာင္ေမာင္ပင္ ။

ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိရေသာ္ျငား ေလာင္ေမာင္၏အသံမွာ အင္မတန္တိုးလ်ေနၿပီး တစ္စုံတစ္ခုကို စိုးထိတ္ပူပန္ေနပုံရသည္ ။

ရွေခ်ာင္သည္ တစ္ခဏမၽွ ေၾကာင္အမ္းသြားရၿပီး "ေလာင္ေမာင္ရႈ (ဦးေလးေလာင္ေမာင္)...ဘာျဖစ္တာလဲ ? သူေဌးရွဲ႕ေရာ ? "

ဝမ္းရွီက လက္ရွိ ဧည့္ခန္းထဲရွိ ဆိုဖာေပၚတြင္ ေျခေထာက္ေကြးလ်က္ ထိုင္ေနသည္ ။ တီဗီတြင္ ဆူဆူညံညံ ရသစုံရွိုးတစ္ခုျပသေနၿပီး သူ႔အၾကည့္မ်ားက တီဗီစခရင္ထက္ က်ေရာက္ေနကာ ရွိုးထဲတြင္ အသုံးျပဳေနၾကေသာ မရင္းႏွီးသည့္ စကားလုံးမ်ားႏွင့္ စာေၾကာင္းမ်ားကို နားေထာင္ေနေသာ္ျငား သူ႔အာ႐ုံမွာေတာ့ ရွေခ်ာင္ထံတြင္ ေရာက္ေနသည္ ။

ရွေခ်ာင္၏အေမးစကားကိုၾကားေသာ္ ဝမ္းရွီသည္ ေခါင္းေထာင္ကာ လွည့္ၾကည့္လာ၏ ။

ရွေခ်ာင္က အလိုက္တသိျဖင့္ စပီကာဖြင့္လိုက္သည္ ။

ေလာင္ေမာင္၏ ေတြေဝတုံ႔ဆိုင္းေနေသာ စကားသံက ဖုန္းမွတစ္ဆင့္ ပ်ံ႕လြင့္လာခဲ့သည္ ။ "သူေဌးက...သူေဌးက နည္းနည္းအလုပ္မ်ားေနလို႔ "

အလုပ္မ်ားေနျပန္ၿပီလား ?

အရင္တစ္ေခါက္ သူတို႔ရွီဖ်င္းျပခန္းသို႔ သြားခဲ့စဥ္ကျမင္ကြင္းကို ဝမ္းရွီမွတ္မိသည္ ။ ရွဲ႕ဝမ္းက ေအးလြန္း၍ လူမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆုံရန္ အျပင္မထြက္ခ်င္ဟုဆိုကာ လာသမၽွဧည့္သည္မ်ားကို ထိုနည္းအတိုင္းျပန္လႊတ္ရန္ ေလာင္ေမာင္ကို ေျပာထားခဲ့သည္ ။

ဒါေပမဲ့ ဖုန္းကိုင္ဖို႔ကိုေတာ့ အျပင္ထြက္စရာမလိုဘူး မဟုတ္လား ?

ဆန္းက်ယ္လိုက္တာ ။

ဝမ္းရွီ ေတြးလိုက္မိသည္ ။

ဖုန္းတစ္ဖက္တြင္ေတာ့ တာ့ေက်ာက္ သို႔မဟုတ္ ေရွာင္ေက်ာက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေမးေန၏ ။ "ေလာင္ေမာင္...ဒီကို အျမန္လာခဲ့ေလ--ဘာလုပ္ေနတာလဲ ? "

"ဖုန္းေျဖေနတာ " ေလာင္ေမာင္သည္ အေလာတႀကီး ေလွကားမွ ဆင္းလာခဲ့လိုက္သည္ ။ သစ္သားေလွကားက သူနင္းလိုက္တိုင္း တကၽြိကၽြိျမည္ေနေသာေၾကာင့္ သူသည္ လ်င္ျမန္စြာ ေျခသံဖြဖြနင္းလိုက္ေတာ့သည္ ။

"ဘယ္သူ႔ဆီကလဲ ? "

ေလာင္ေမာင္က က်စ္ခနဲစုတ္သပ္လိုက္၏ ။

သူသည္ မေတာ္တဆ ဖုန္းမိုက္ခရိုဖုန္းကို လက္ျဖင့္ဖိမိျခင္း ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္ ။ ေနာက္ဆက္တြဲေျပာစကားမ်ားမွာ ဗလုံးဗေထြးႏွင့္ ခပ္အုပ္အုပ္ျဖစ္ေနကာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မၾကားရေတာ့ေခ် ။ ဖုန္းတစ္ဖက္ရွိ ေလထုအေနအထားမွာ အနည္းငယ္ထူးဆန္းေနခဲ့ၿပီး....အလြန္ သတိတႀကီးႏွင့္ ဂ႐ုတစိုက္ရွိေနၾကပုံပင္ ။

ဝမ္းရွီ သူ႔နာမည္သူ ၾကားလိုက္သည္ဟု ထင္မိသည့္တိုင္ မသဲမကြဲျဖစ္လြန္းေနရာ တကယ္တမ္း သူ႔နာမည္ႏွင့္ သိပ္ေတာ့လည္း မဆင္သလို ခံစားလိုက္ရ၏ ။ သူနားၾကားမွားသြားျခင္းသာျဖစ္ရမည္ ။ သူ႔နာမည္ကို အျခားမည္သူ႔ကိုမၽွ မေျပာျပခဲ့သည္ေပ ။

တစ္ခဏၾကာၿပီးေနာက္ ဖုန္းထဲမွ တခၽြတ္ခၽြတ္အသံမ်ားၾကားလိုက္ရၿပီး ေလာင္ေမာင္က ဖုန္းကို သူ႔နားရြက္ေဘး ျပန္ကပ္လိုက္ကာ ခပ္တိုးတိုးေျပာလာသည္ ။ "တကယ္ အားနာလိုက္တာ ။ ေနာက္မွ ဖုန္းျပန္ေခၚဖို႔ပဲ ဒုကၡေပးရေတာ့--"

သူဆုံးေအာင္ မေျပာရေသးခင္ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ဩရွသည့္အသံတစ္သံက အသာအယာ ၾကားျဖတ္ေျပာလာ၏ ။ "ေလာင္ေမာင္...ငါ့ကိုဖုန္းေပး "

ရွဲ႕ဝမ္းပင္ ။

ေလာင္ေမာင္ခမ်ာ ထိတ္လန႔္သြားပုံရၿပီး "အိုက္"ခနဲ အသံျဖင့္ ထခုန္မိသြားသည္ ။ အခ်ိန္တစ္ခဏၾကာမွ သူေျပာလာခဲ့သည္ ။ "သူေဌး...နိုး...‌ေနၿပီလား ? "

"အင္း " ရွဲ႕ဝမ္းက ဖုန္းကို လွမ္းယူလိုက္သည္ ။ "သြား အလုပ္သြားျပန္လုပ္ေတာ့ "

ေလာင္ေမာင္သည္ အသံျပဳတုံ႔ျပန္လိုက္ၿပီးေနာက္ သုတ္တီးသုတ္ျပာ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္ ။

"ဟယ္လို " ရွဲ႕ဝမ္းက ဆိုလာ၏ ။

သူ႔အသံမွာ အက္ကြဲေနဆဲျဖစ္ၿပီး ေလသံက ဩရွကာ အတက္အက်မရွိျဖစ္ေနသည္ ။ သူသည္ ျပဳံးရယ္မေနေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္၏ ၊ သိပ္ၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ရလြယ္ကူပုံ ေပၚမေနပါေခ် ။

"သူေဌးရွဲ႕...." ရွေခ်ာင္တစ္ေယာက္ ရွင္းမျပနိုင္ေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ဒူးတုန္လာ၏ ။ သူသည္ ဝမ္းရွီကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ပူပူျခစ္ျခစ္ကန္စြန္းဥကို လွမ္းပစ္ေပးလာေတာ့သည္ ။ "အင္း..ကၽြန္ေတာ့္ေကာကေလ သူေဌးကို ရွာေနတာ "

ဝမ္းရွီ : "....."

အႏွီဆယ္ျပားလိုေနသည့္အ႐ူး ရွေခ်ာင္မွာ ဆက္ၿပီး အသက္မရွင္လိုေတာ့ဟု သူခံစားလိုက္ရသည္ ။

သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားသည့္ ဝမ္းရွီ၏လက္ထဲသို႔ ဖုန္းေရာက္လာခ်ိန္ ရွဲ႕ဝမ္းက ေမးျမန္းလာသည္ႏွင့္တိုးသည္ ။ "မင္းေကာ ေဘးမွာရွိလား ? "

ဝမ္းရွီသည္ ေအးစက္စြာျဖင့္ "ငါက ရွိတယ္ ။ သူကေတာ့ ေျပးသြားၿပီ "

ရွဲ႕ဝမ္းက သူ႔တုံ႔ျပန္ပုံေၾကာင့္ ရႊင္ျမဴးသြားရၿပီး ခပ္ဖြဖြ ရယ္ေမာလာသည္ ။

ဝမ္းရွီ စပီကာပိတ္ကာ ဖုန္းကို နားနံေဘးကပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ထိုေႏြးေထြးႏူးညံ့သည့္ရယ္သံက အင္မတန္ နီးနီးကပ္ကပ္ထြက္ေပၚလာ၏ ။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ့သည့္ တစ္စုံတစ္ရာက သူ႔ကို ကလိထိုးေနသေယာင္ ခံစားလိုက္ရသည္ ။

တီဗီတြင္ ျပသေနေသာ ရသစုံရွိုးမွ မင္းသားမ်ားက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ တက္ႂကြစြာ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကသည္ ။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး အလြန္တရာမွ ဆူညံလြန္းသည္ဟု ခံစားလိုက္ရသျဖင့္ သူသည္ ရီမုတ္လွမ္းယူကာ ပိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္ ။

"ေလာင္ေမာင္ ေျပာတာေတာ့ မင္းခုနက အလုပ္မ်ားေနတာဆို ? " ပတ္ဝန္းက်င္က အသံမ်ားၿငိမ္သက္သြားေသာအခါ ဝမ္းရွီ ေမးျမန္းလိုက္သည္ ။

ရွဲ႕ဝမ္းက ပ်င္းရိစြာ "အင္း"ဟု ဆိုလာသည္ ။ တစ္စကၠန႔္မၽွ ၾကာၿပီးေနာက္ သူဆက္ေျပာလိုက္သည္ ။ "ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ။ ငါအိပ္ေနတာ ။ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆို ေဒါသႀကီးတတ္လို႔ သူတို႔က ငါ့ကို မႏွိုးရဲၾကဘူးေလ "

ဝမ္းရွီ ခုနက ဖုန္းတစ္ဖက္မွ သတိခ်ပ္ေနၾကသည့္ အေျခအေနကို ျပန္အမွတ္ရသြားၿပီး ေတြးမိသြားရသည္ ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဒါသႀကီးလို႔တုန္း ?

သူသည္ တစ္ခဏမၽွ အေတြးလြန္သြားကာ ဖုန္းေကာလ္က တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားေလ၏ ။ မေမၽွာ္လင့္ထားစြာပင္ ရွဲ႕ဝမ္းက နားေထာင္႐ုံနားေထာင္ေနၿပီး သူဖုန္းဆက္လာသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကို ဖိမေျပာလာေပ ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရွေခ်ာင္က ေရခဲေသတၱာထံသို႔ ေျပးသြားကာ နို႔ဘူးႏွစ္ဘူးကို ဆြဲယူလာၿပီး ဝမ္းရွီအား ေတာင္းပန္သည့္အေနျဖင့္ တစ္ဘူးကမ္းေပးလာသည္ ။ သူသည္ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ "သူေဌးရွဲ႕က မနက္ျဖန္ ဘယ္အခ်ိန္လာမွာလဲ ? "

ထိုအခ်ိန္မွသာ ဝမ္းရွီ အသိျပန္ဝင္လာခဲ့သည္ ။ သူသည္ ဖုန္းတစ္ဖက္ရွိလူကို လွမ္းေမးလိုက္၏ ။ "မနက္ျဖန္ ဘယ္အခ်ိန္လာမွာလဲ ? "

ရွဲ႕ဝမ္း : "ေန႔ခင္းေလာက္ လာတာေပါ့ "

***

ေန႔လယ္ခင္းဟု ေျပာခဲ့သည့္တိုင္ သူတကယ္တမ္းေရာက္လာေသာအခါ ညေနပင္ ေစာင္းေနေလၿပီ ။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ရက္က မိုးႀကီးေလႀကီးက်ၿပီးေနာက္ န်ဥ္းက်ိဳး၏အပူခ်ိန္မွာ ၃၀ °C ထိ ထိုးေထာင္တတ္သြား၏ ။ ဝမ္းရွီသည္ အပူေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ထဲရွိ အဲကြန္းအပူခ်ိန္ကို အလြန္ေလၽွာ့ထားရာ တစ္ကိုယ္လုံး ေစာင္ျခဳံထဲေကြးကာ ေရခဲေခ်ာင္းစားနိုင္သည္အထိပင္ ။

ရွဲ႕ဝမ္းက အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ရယ္လိုက္‌ေလသည္ ။

ထိုရယ္သံက ေဒါသျဖစ္ရာမွ ထြက္ေပၚလာျခင္းဟု ရွေခ်ာင္ ခံစားလိုက္ရသည္ ။

"မင္းတို႔အိမ္ထဲမွာ ႀကိဳၿပီး ေဆာင္းရာသီေရာက္ေနၾကတာလား ? " ရွဲ႕ဝမ္းက ေမးလာသည္ ။

"ပူလို႔ " ဝမ္းရွီသည္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ တိုတိုတုတ္တုတ္ ေျပာလိုက္၏ ။ ထို႔ေနာက္ ရွဲ႕ဝမ္းကို ေခါင္းအစ ေျခအဆုံးစစ္ေဆးလိုက္ၿပီး "မင္းက ဘာလို႔ ဟိုရက္ေတြတုန္းကထက္ အဝတ္ေတြ ပိုဝတ္ထားရတာလဲ ? "

ရွဲ႕ဝမ္းသည္ အႏွီအနက္ေရာင္လက္အိတ္မ်ားကို ဝတ္ဆင္ထားဆဲျဖစ္ၿပီး လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ေတာ့ ရႈပ္ေထြးသည့္ ပုတီးေစ့လက္ေကာက္မ်ားကို ရစ္ပတ္ထားသည္ ။ ဤမၽွ ပူေလာင္အိုက္စက္ေသာေန႔တြင္ သူက ရွပ္အကၤ်ီလက္ရွည္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ဝတ္ဆင္ထားကာ လက္ေမာင္းေပၚတြင္ ကုတ္အကၤ်ီတစ္ထည္ပါ ခ်ိတ္ထားေသး၏ ။

အရင္တစ္ေခါက္က ေပ်ာက္သြားေသာ အနက္ေရာင္ကုတ္ႏွင့္ မတူညီစြာ ယခုတစ္ထည္မွာ အနီရဲရဲပင္ ။

"ဘာလို႔လဲဆိုရင္ေတာ့ မင္းငါ့ကို ဒီမွာ ခဲေသသြားေအာင္လုပ္မဲ့ ေကာက္က်စ္တဲ့အႀကံကို ႀကိဳျမင္ထားလို႔ေလ " ရွဲ႕ဝမ္းက စေနာက္လာသည္ ။ "ငါ့အသက္‌ကယ္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳကာကြယ္ထားလို႔မရဘူးလား ? "

သူသည္ ဆိုဖာတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း ကုတ္အကၤ်ီကိုလည္း ထပ္ဝတ္လိုက္သည္ ။

အကယ္၍ ယခုလို ဥတုရာသီ၌ သာမန္လူတစ္ေယာက္ကသာ ဤသို႔ အနီေရာင္မ်ိဳးကို ဝတ္ဆင္ထားပါက မသက္မသာခံစားခ်က္ကို ေပးစြမ္းေနလိမ့္မည္ေပ ။ သို႔ေသာ္ ရွဲ႕ဝမ္းကေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ပင္ ။ ဤအေရာင္က သူႏွင့္ အေတာ္ေလး လိုက္ဖက္ညီပုံရသည္ ။

သူ၏ႏွင္းသဖြယ္ ျဖဴဆြတ္ေနသည့္ ရွပ္အကၤ်ီေကာ္လံက တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ေပၚလြင္ေနေသာေၾကာင့္ ၊ သို႔မဟုတ္ အနီေတာက္ေတာက္အေရာင္ေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္သည္ ။ သူ၏လူမမာေရာဂါသည္ အေငြ႕အသက္ကို သိသိသာသာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစ၏ ။

ရွေခ်ာင္ မွင္သက္ေနမိသည္ ။

ရွဲ႕ဝမ္းက ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚရွိ ခြက္ထဲမွ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကို ယူကာ စားပြဲ၏ေက်ာက္သားမ်က္ႏွာျပင္ကို အသာေတာက္လိုက္မွသာ သူအသိျပန္ဝင္လာခဲ့သည္ ။ ရွေခ်ာင္သည္ အခန္းထဲသို႔ ကသုတ္ကရိုက္ေျပးဝင္သြားၿပီး စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ယူလာခဲ့သည္ ။

"ဒါက စာခ်ဳပ္ပါ ။ သူေဌးရွဲ႕..ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ပါအုံး " ရွေခ်ာင္သည္ ေခြးေျခခုံပုေလးကို ဆြဲကာ ေကာ္ဖီစားပြဲ၏ ဆန႔္က်င္ဘက္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း ယူလိုက္၏ ။ "ေကာ..လာဖတ္ၾကည့္မလား ? "

"ဟင့္အင္း..မင္းတို႔ပဲ ၾကည့္လုပ္လိုက္ေတာ့ "

ဝမ္းရွီသည္ ကိုယ္ကိုကိုင္း၍ အဲကြန္းေလေပါက္ႏွင့္ အနီးဆုံးျဖစ္သည့္ ဆိုဖာ၏တစ္ဖက္စြန္းတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။ သူသည္ ေလေအးမ်ားအားလုံးကို တစ္ေယာက္တည္း အျပည့္အဝ ေမာင္ပိုင္စီးထားၿပီး နားရြက္စြန္းကို ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ ဖိကိုင္လ်က္ ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲသူအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေန၏ ။

သူတို႔သည္ ေလွာင္အိမ္မ်ားထဲသို႔ အတူတကြဝင္ဖူးသည့္ ဆက္ဆံေရးရွိသျဖင့္ စာခ်ဳပ္စာတမ္းမွာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အရသာ ။ ရွေခ်ာင္က ရွဲ႕ဝမ္းကို လိုအပ္သည္မ်ား ေမးျမန္းေနၿပီး ရွဲ႕ဝမ္းက ရိုးရွင္းစြာ ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးသည္ ။

ဝမ္းရွီသည္ သူတို႔၏စကားဝိုင္းကို တစ္ခဏမၽွ နားေထာင္ေနၿပီးေနာက္ သူ၏မ်က္လုံးေထာင့္မွတစ္ဆင့္ အနီရဲရဲအေရာင္ေပၚသို႔ မသိမသာ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္ ။ ရွဲ႕ဝမ္း စကားေျပာလိုက္လၽွင္ သူ၏ပါးလ်ျပတ္သားသည့္ ေမးရိုးက အေပၚေအာက္ လႈပ္ရွားေန၏ ။

ထိုရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနေသာ ခံစားခ်က္က တစ္ခဏခ်င္း သူ႔ထံ၌ ျပည့္ႏွက္လာၿပီး သူ႔ႏွလုံးအိမ္ကို ခပ္ဖြဖြ ကုတ္ျခစ္လာသည္ ။

ဝမ္းရွီသည္ အၾကည့္လႊဲလိုက္ကာ ေအာက္သို႔ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း သူ႔လည္ေစ့သူ ထိေတြ႕လိုက္၏ ။

စကၠန႔္ပိုင္းမၽွ ၾကာၿပီးေနာက္ သူသည္ မတ္တပ္ထရပ္ကာ ညႇပ္ဖိနပ္စီးလ်က္ အေဝးသို႔ ေလၽွာက္သြားေတာ့သည္ ။

သူသည္ ေရခဲေသတၱာကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြလိုက္ၿပီး Coke ဘူးတစ္ဘူးကို ရွာ‌ေတြ႕သြားသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ကြင္းကို ဆြဲေဖာက္ကာ ပါးစပ္အျပည့္ အနည္းငယ္ေမာ့ခ်လိုက္၏ ။ သူ ျပန္လွည့္လိုက္ေသာအခါ ရွဲ႕ဝမ္းက မသိလိုက္ေသာအခ်ိန္တစ္ခုတြင္ ေကာ္ဖီစားပြဲမွအၾကည့္လႊဲကာ ဝမ္းရွီကို ၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

ဝမ္းရွီသည္ ဆိုဒါေသာက္ရန္ ေခါင္းေမာ့ရင္းတန္းလန္း ရပ္တန႔္သြားရေတာ့သည္ ။ သူသည္ မ်က္လုံးေထာင့္မွ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ရွဲ႕ဝမ္း၏မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားခဲ့သည္ ။

အခ်ိန္တစ္ခုစာ ေက်ာ္လြန္သြားၿပီးေနာက္ သူသည္ Cokeဘူးကို ကိုင္လ်က္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ျပန္ေလၽွာက္လာကာ ရီမုတ္ကိုယူ၍ အဲကြန္း လွမ္းပိတ္လိုက္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ အၾကည့္လႊဲသြားၿပီျဖစ္ေသာ ရွဲ႕ဝမ္းကို ေမးလိုက္၏ ။ "ဘာေသာက္ခ်င္လဲ ? "

ရွဲ႕ဝမ္း၏အၾကည့္က ဝမ္းရွီလက္ထဲရွိ အေအးေပၚသို႔ က်ေရာက္သြားကာ "ေရြးစရာအကုန္လုံးက ဒီေလာက္ေအးတာလား ? "

ရွေခ်ာင္က အခန္းအေရအတြက္ႏွင့္ ငွားရမ္းခကို ေရးျဖည့္ေနသည္ေပ ။ ဤသည္ကိုၾကားေသာ္ သူသည္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေမာ့ၾကည့္လာၿပီး ဒီလူႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုလုပ္ အေအးအေၾကာင္း ႐ုတ္တရက္ ထေျပာေနၾကသည္ကို နားမလည္ျဖစ္ေနသည္ ။

"ေရေႏြးလဲရွိတယ္ " ဝမ္းရွီက ေျပာလိုက္၏ ။

"မင္းငါ့ကို ခပ္ေပးမွာလား ? " ရွဲ႕ဝမ္းက ျပဳံးလ်က္ သူ႔အာ႐ုံမ်ားက ေကာ္ဖီစားပြဲထံ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္ ။ သူသည္ ရွေခ်ာင္ ေရးထားသည့္ "1"ကို ေထာက္ျပလိုက္ကာ အမွန္ျပင္ေပးလာသည္ ။ "မွားေနတယ္ ။ ငါ ႏွစ္ခန္းလုံးငွားမွာ "

ရွေခ်ာင္ : "အာ???"

ရွဲ႕ဝမ္း : "အေပၚထပ္က အခန္းႏွစ္ခန္းကို ငွားဖို႔တင္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလား ? ငါႏွစ္ခန္းလုံးယူမယ္ "

ဝမ္းရွီသည္ သူ၏ "မင္းဘာသာမင္းခပ္"ဟူသည့္ စကားလုံးမ်ားကို ျပန္လည္ၿမိဳခ်လိုက္ေတာ့သည္ ။ ခဏအၾကာ အပူခ်ိန္အေနေတာ္ျဖင့္ ေရေႏြးတစ္ခြက္က ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚ ေရာက္လာခဲ့သည္ ။

ရွဲ႕ဝမ္း အနည္းငယ္ အံ့အားသင့္သြားသည္ ။

သူေခါင္းေမာ့လိုက္ေသာ္ ဝမ္းရွီ ေရရြတ္ေနသည္ကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။ "ပိုက္ဆံမ်က္ႏွာနဲ႔ "ဟူ၍ ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဝမ္းရွီသည္ သူ၏Cokeဘူးႏွင့္တကြ ျပန္ထြက္သြားေလ၏ ။

ဝမ္းရွီ၏ ခပ္ျမင့္ျမင့္ပုံရိပ္က ေထာင့္ခ်ိဳးကိုေကြ႕ကာ အခန္းထဲသို႔ ဝင္ၿပီး ေနာက္ရွိတံခါးကို ျပန္ပိတ္သြားသည္ကို ရွဲ႕ဝမ္းၾကည့္ေနမိသည္ ။ တစ္စကၠန႔္အၾကာ အိပ္ခန္းထဲမွ ခပ္တိုးတိုး "တီ"ခနဲ ျမည္သံထြက္ေပၚလာ၏ ။ ဝမ္းရွီတစ္ေယာက္ အခန္းထဲရွိ အဲကြန္းဖြင့္လိုက္ျခင္းျဖစ္ရမည္ ။

ရွဲ႕ဝမ္းသည္ အၾကည့္မ်ားကို ျပန္လည္႐ုတ္သိမ္းလိုက္ၿပီး စာခ်ဳပ္၏ေနာက္ဆုံးစာမ်က္ႏွာတြင္ လက္မွတ္ထိုးရန္ ေဘာပင္အဖုံးကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္လာသည္ ။ "ကိုေငြခင္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္ကေနမ်ား သင္လာတာလဲ ? "

"ဘာသင္တာလဲ ? " ရွေခ်ာင္ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားလိုက္ေပ ။

"ဘာမွမဟုတ္ဘူး " ရွဲ႕ဝမ္းသည္ ေဘာပင္ကို ျပန္ခ်လိုက္ကာ ဖန္ခြက္ထဲမွ ေရေႏြးတစ္ငုံ ယူေသာက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ျဖည္းညင္းစြာေျပာလာ၏ ။ "မင္းအေၾကာင္း ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး "

"ဪ" ေဘးနားတြင္ ဝမ္းရွီမရွိသည့္အခ်ိန္ ရွေခ်ာင္သည္ ရွဲ႕ဝမ္းကို အနည္းငယ္ ေၾကာက္ရြံ့ေသာေၾကာင့္ အင္မတိအင္မတန္ အပိုးက်ိဳးကာ တရိုတေသျဖစ္ေနသည္ ။ "သူေဌးရွဲ႕...ဒီေန႔တင္ ေျပာင္းလာလို႔ရတယ္ေနာ္ "

"အဲ့ေတာ့ ဒုတိယထပ္တစ္ထပ္လုံးက ငါ့အပိုင္ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ ဟုတ္လား ? " ရွဲ႕ဝမ္းက ထပ္မံအတည္ျပဳလာ၏ ။

"ဟုတ္တယ္ဗ် " ရွေခ်ာင္က အလြန္တက္ႂကြစြာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္ ။

"ဒါျဖင့္ ငါသူတို႔ကို အထုတ္ေတြသိမ္းၿပီး ပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္ ။ နည္းနည္းေတာ့ မ်ားေနေလာက္တယ္ "

ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ၾကယ္ေရာင္လေရာင္မ်ားအၾကား ေလာင္ေမာင္ႏွင့္ က်န္သူမ်ားက ထရပ္ကားႀကီးႏွင့္ အေလာတႀကီးေရာက္ခ်လာမွသာ သူေျပာသည့္ "နည္းနည္းမ်ားေလာက္"သည္ကို ရွေခ်ာင္နားလည္သြားေတာ့သည္ ။

ဝမ္းရွီသည္ သံၿပိဳင္ေအာ္ဟစ္သံမ်ားေၾကာင့္ လန႔္သြားၿပီး အိပ္ခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့လိုက္သည္ ။

မ်ားစြာေသာ ေျပာင္းေရႊ႕အလုပ္သမားမ်ားက အနီေရာင္ပိုးသားျဖင့္ ရစ္ပတ္အုပ္မိုးထားေသာ ႀကီးမားသည့္အရာႀကီးကို ဒုတိယထပ္သို႔ သယ္ပို႔ေနၾကဆဲသည္ေပ.....

ဝမ္းရွီ ေဘးဖယ္ေပးလိုက္ေသာအခါ လက္ပိုက္လ်က္ မီးဖိုေခ်ာင္တံခါးကို မွီရပ္ေနေသာ ရွဲ႕ဝမ္းကို ျမင္လိုက္ရေလ၏ ။

"မင္း ဘာႀကီးကိုမ်ား သယ္လာရတာလဲ ? " သူ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ေမးျမန္းလိုက္ေတာ့သည္ ။

"သစ္ပင္ေလ " ရွဲ႕ဝမ္းက ေျဖလာသည္ ။

ဝမ္းရွီ : "ဘာႀကီး ? "

ရွဲ႕ဝမ္း : "သစ္ပင္ "

ဝမ္းရွီ : ".....မင္းအပင္ေနဖို႔အတြက္ အခန္းငွားတာလား ? "

႐ူးေနတာလား ?

"သူမ်ားတကာကို တိတ္တိတ္ေလး လိုက္မက်ိန္ဆဲရဘူး " အၾကည့္တစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ ရွဲ႕ဝမ္းက ဝမ္းရွီအေတြးမ်ားကို ေဖာက္ထြင္းျမင္သြားၿပီး တံခါးကိုမွီရင္း ျပဳံးျပလာသည္ ။ "ရွီဖ်င္းျပခန္းဒုတိယထပ္မွာ အဲ့အပင္ကို မင္းျမင္ဖူးတယ္မဟုတ္လား ? အဲ့မွာေတာင္ဆန႔္တယ္ဆိုရင္ ဒီမွာလဲဆန႔္မွာပဲ "

သိပ္မၾကာခင္တြင္ သူရွဲ႕ဝမ္းကို က်ိန္ဆဲတာ ေစာသြားေၾကာင္း ဝမ္းရွီ နားလည္သြားခဲ့သည္ ။

သစ္ပင္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ အလွဆင္ ေက်ာက္စရစ္ေက်ာက္တုံးမ်ား ဆိုဒ္ႀကီးဆိုဒ္ငယ္ဆိုဒ္စုံ ၊ ပန္းမ်ား ၊ အပင္မ်ား ၊ ဘာေကာင္မွန္းမသိရေသာ သတၱဝါအတြက္ အသိုက္ႏွင့္.....လိပ္ေပါက္ေလးႏွစ္ေကာင္ ။

ဤသည္က အထုတ္အပိုးေရႊ႕ျခင္းပင္ မဟုတ္ေတာ့ ။ ရွီဖ်င္းျပခန္း၏ ဒုတိယထပ္တစ္ခုလုံးကို သူတို႔အိမ္ထဲသို႔ အစားထိုးသြင္းလာျခင္းပင္ ။

ဤအျပင္အဆင္ အေနအထားကို ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ရွဲ႕ဝမ္းတစ္ေယာက္ သူ႔ဆိုင္ကိုပစ္ကာ ထြက္ေျပးသြားေတာ့မည္ဟု ဝမ္းရွီ ထင္မိလုမတတ္ပင္ ။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ပထမထပ္ရွိ ပစၥည္းမ်ားကို မေရႊ႕လာသျဖင့္ သူ၏ဆိုင္ပိုင္ရွင္ပုံရိပ္ကိုေတာ့ အနည္းငယ္ ထိန္းသိမ္းလိုက္နိုင္ဆဲျဖစ္သြားသည္ ။

ပစၥည္းအားလုံး ေရႊ႕ေျပာင္းၿပီးေနာက္ ည ၁၀နာရီပင္ ေက်ာ္သြားခဲ့ေလၿပီ ။

ေလာင္ေမာင္က ေျပာင္းေရႊ႕အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ထရပ္ကားငွားခကို ေငြရွင္းေပးၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲသို႔ ဗိုက္လုံးလုံးတလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ျပန္ဝင္လာသည္ ။ သူသည္ တာ့ေက်ာက္ ၊ ေရွာင္ေက်ာက္ႏွင့္အတူ ဝင္ေပါက္တံခါးဝေဘးတြင္ နာခံစြာ တန္းစီရပ္ေနၾကၿပီး ဝမ္းရွီႏွင့္ ရွေခ်ာင္ကို ၾကည့္လ်က္ မ်က္လုံးကလယ္ကလယ္ျဖစ္ေနၾကသည္ ။

ရွေခ်ာင္ခမ်ာ အလြန္အမင္း စိုးထိတ္ေၾကာက္လန႔္ေနေတာ့သည္ ။

ဝမ္းရွီ ဒုတိယထပ္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေရႊ႕ေျပာင္းေနစဥ္အတြင္း အင္မတန္ ဂယက္ရိုက္‌ဆူညံေနသည့္တိုင္ ေလွကားလက္ရန္းမ်ား ၊ နံရံမ်ားႏွင့္ ၾကမ္းျပင္မ်ားအားလုံး ျခစ္ရာရွရွာမက်န္ဘဲ အေကာင္းအတိုင္းရွိေနဆဲျဖစ္ကာ ၾကမ္းျပင္သည္လည္း သန႔္ရွင္းေန၏ ။

အေသအခ်ာကိုပင္ ေလာင္ေမာင္ႏွင့္ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကသာ ျပန္လည္သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္ ။ ပင္ပန္းခက္ခဲေသာအလုပ္ တစ္ခါမွလုပ္ဖူးပုံမရေသာ ရွဲ႕ဝမ္းသည္ေတာ့ အလြန္တရာ အရွက္ကင္းမဲ့စြာ လက္ပိုက္လ်က္ ထိုင္ၾကည့္ေနရန္ ဆုံးျဖတ္ထား၏ ။ အကုန္လုံးၿပီးသြားခ်ိန္ သူ႔အကၤ်ီလက္မ်ားမွ မရွိသည့္ဖုန္ကိုပင္ ခါလိုက္ေသးသည္ ။

"အခု အထုတ္အပိုးေတြအကုန္ ဒုတိယထပ္ေရာက္ၿပီလား ? " ဝမ္းရွီ စစ္ေဆးလိုက္သည္ ။

ရွဲ႕ဝမ္းက တစ္ခဏေတြးလိုက္ၿပီးေနာက္ "ဟင့္အင္း...အဲ့ကို မေရႊ႕ရေသးတဲ့ သုံးခုက်န္ေသးတယ္ "

ဝမ္းရွီ လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ကာ ေျပာလိုက္၏ ။ "ဘယ္မွာတုန္း ? "

ရွဲ႕ဝမ္းက တံခါးေဘးသို႔ လက္ညႇိုးညႊန္ျပသည္ ။

ဝမ္းရွီ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ္ ျမင္လိုက္ရသည္က--ေလာင္ေမာင္ ၊ တာ့ေက်ာက္ႏွင့္ ေရွာင္ေက်ာက္ပင္ ။

သူ နားမလည္ေပ ။ "မင္းနဲ႔ ေလာင္ေမာင္က တစ္ခန္း ၊ ၿပီးေတာ့ တာ့ေက်ာက္နဲ႔ ေရွာင္ေက်ာက္က တစ္ခန္းလား ? "

သူေဌးက အရမ္းၾကင္နာတတ္လြန္းလို႔ ဆိုင္ဝန္ထမ္းစာေရးနဲ႔ေတာင္ တစ္ခန္းတည္းေနမယ္တဲ့လား ?

ရွဲ႕ဝမ္း : "မဟုတ္ပါဘူး ။ ငါက ငါ့ဘာသာေနမွာ "

ဝမ္းရွီ ပို၍ပင္ နားမလည္ျဖစ္သြားေတာ့သည္ ။

သူသည္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးေနာက္ မေအာင့္ထားနိုင္ေတာ့ဘဲ "မင္းက မင္းဘာသာမင္းတစ္ခန္းေနၿပီး ေလာင္ေမာင္နဲ႔ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က တစ္ခန္းေနမွာလား ? "

ရွေခ်ာင္ : "???"

ရွဲ႕ဝမ္း ဦးေဆာင္သည့္ အိမ္ငွား‌ ၄ေယာက္မွာ ဤျပႆာနာကို အရင္က တစ္ခါမၽွ မေတြးခဲ့ဖူးပုံပင္ ။ ဝမ္းရွီ ထုတ္ေျပာလာသည္ကို ၾကားၿပီးေနာက္ သူတို႔၏မ်က္ႏွာအမူအရာမ်ားမွာ တဒဂၤမၽွ ၾကက္ေသေသသြားေတာ့သည္ ။

ဤသည္က အင္မတန္ထူးဆန္းေပ၏ ။

ရွေခ်ာင္ မေမးဘဲ မေနနိုင္ခဲ့ ။ "ဒီမတိုင္ခင္က ဘယ္လိုေနခဲ့ၾကလို႔လဲ ? "

ေရွာင္ေက်ာက္က ႏွာရႈံ႔လိုက္ၿပီး "အသိုက္ရွိ႐ုံနဲ႔ အဆင္ေျပတယ္ေလ "

တာ့ေက်ာက္က သူမကို ပိတ္ရိုက္လိုက္ေတာ့သည္ ။ "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနရာက ႀကီးႀကီးေသးေသး အိပ္ဖို႔အတြက္ေနရာေလးပဲကို ။ ႀကိဳးစားရင္ ဆိုဖာေတာင္ အိပ္ရာျဖစ္နိုင္တာပဲ "

ရွေခ်ာင္ ဆက္လက္၍ နားမေထာင္နိုင္ေတာ့ေပ ။ "ဟို...အေပၚထပ္မွာ စာၾကည့္ခန္းေလးတစ္ခန္းေတာ့ရွိတယ္ ။ ဆိုဖာကို ဆြဲခ်လိုက္ရင္ အိပ္ရာလို သုံးလို႔ရတယ္ "

မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္မွာ ႐ုတ္ခ်ည္း ေျပာလာ၏ ။ "ေကာင္းတယ္ ။ အဲ့လိုပဲ လုပ္ရေအာင္ ။ အရမ္းဉာဏ္ေကာင္းတာပဲေနာ္ ။ ၾကည့္ပါအုံး..အခုဆို ေနဖို႔ေနရာရွိသြားၿပီ မဟုတ္လား ? "

သူတို႔၏ ခ်ီးမြမ္းမႈမ်ားေၾကာင့္ ရွေခ်ာင္၏မ်က္ႏွာမွာ နီျမန္းသြားေတာ့သည္ ။

ေလာင္ေမာင္က ထပ္ေျပာလာသည္ ။ "အဲ့လိုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဒုကၡေပးရေတာ့မွာပဲ ။ ဂ႐ုစိုက္ေပးၾကပါအုံး "

ရွေခ်ာင္သည္ လက္ယမ္းျပလိုက္ကာ "မဟုတ္တာ မဟုတ္တာ.. လုပ္သင့္တာပဲကို "

အလုပ္မ်ားေသာ ညတစ္ညျဖစ္ခဲ့၍ အကုန္လုံးအနည္းငယ္ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ေနၾကသည္ ။ အထူးသျဖင့္ ရွဲ႕ဝမ္းမွာ အနည္းငယ္ ျဖဴေဖ်ာ့အားနည္းေနၿပီး အလြန္အိပ္ငိုက္ေနပုံေပၚသည္ ။ ေနရာထိုင္ခင္းကို အၾကမ္းဖ်င္းေနရာခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ လူတိုင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကၿပီး ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္ကာ အနားယူလိုက္ၾက၏ ။

တစ္ထပ္စီတြင္ ေရခ်ိဳးခန္းတစ္ခုစီရွိသည္ျဖစ္ရာ မီးအလင္းေရာင္မ်ားပိတ္လိုက္သည္ႏွင့္ မတူညီသည့္ ကမၻာေလာကႏွစ္ခုအလား ။ သူတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း အမ်ားႀကီး ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ၾကမည္မဟုတ္ေပ ။

ရွေခ်ာင္ အိပ္ရာေပၚ လွဲခ်လိုက္သည့္အခ်ိန္ ဤတစ္ေန႔တာက အနည္းငယ္ မယုံၾကည္နိုင္စရာေကာင္းေအာင္ ကုန္လြန္သြားသည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည္ ။ မူလက လစ္လပ္ေနေသာ ဗီလာမွာ ႐ုတ္တရက္ဆန္စြာ လူမ်ားျဖင့္ ျပည့္သြားၿပီး အိပ္မက္မက္ေနသည့္ပမာ လက္ေတြ႕မဆန္လွေပ ။

သူအိပ္ေမာမက်သြားခင္ အခ်ိန္ေလး၌ ထူးဆန္းသည့္အေတြးတစ္ခုက ေခါင္းထဲေပၚလာ၏-ဤခံစားခ်က္က တကယ္တမ္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ရသေယာင္ ခံစားလိုက္ရျခင္း ။

ရွေခ်ာင္ႏွင့္ယွဥ္လၽွင္ ဝမ္းရွီသည္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အိပ္မေပ်ာ္သြားခဲ့ ။ အေပၚထပ္မွ ေျခသံမ်ားကို နားေထာင္ေနရင္း အေတြးထဲ နစ္ေျမာသြားခဲ့သည္ ။

မၾကာေသးမီက သူသည္ ေလွာင္အိမ္ႏွစ္ခုကို ဆက္တိုက္ ေျဖရွင္းခဲ့ၿပီး လူသုံးေယာက္၏ အၿငိဳးအေတး အာဃာတစြမ္းအင္နက္မ်ားကို စုပ္ယူဖယ္ရွားခဲ့သည္ ။ ရလဒ္အေနျဖင့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က အနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲသြား၏ ။

လက္ေတြ႕တြင္ ဖယ္ရွားသည့္လုပ္ငန္းစဥ္ကပင္ အလြန္ အႏၲရာယ္မ်ားေလသည္ ။

လူတစ္ေယာက္က သန႔္စင္ေလေလ ၊ ထိုအရာမ်ားကို ဖယ္ရွားရွင္းလင္းရန္ လြယ္ကူေလပင္ ။ သို႔ျဖစ္၍ ဟိုးကနဦးအစပိုင္းက ဖန႔္ကြမ္းမ်ားက အျမဲဧကန္ ယခင္ထက္ပိုေျဖာင့္မတ္တင္းက်ပ္ေသာ က်င့္ႀကံေရးလမ္းစဥ္‌မ်ားျဖင့္ အသန႔္ရွင္းအစင္ၾကယ္ဆုံးေသာ စိတ္ဝိညာဥ္ရွိရန္ အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံခဲ့ၾကသည္ ။

ထိုလမ္းစဥ္မွာ အမွန္တကယ္ ခက္ခဲလြန္းသျဖင့္ ေႏွာင္းပိုင္းမ်ိဳးဆက္မ်ားတြင္ေတာ့ ထိုသို႔က်င့္ႀကံသည့္သူ နည္းပါးသြားခဲ့သည္ ။ အထူးသျဖင့္ လက္ရွိမ်ိဳးဆက္တြင္ ဖန႔္ကြမ္းမ်ား လက္ထပ္ျခင္း ၊ ကေလးယူျခင္းတို႔မွာ ပုံမွန္ျဖစ္လာၾကၿပီး သို႔ႏွယ္ က်ားကုတ္က်ားခဲလမ္းစဥ္ကို မက်င့္သုံးၾကေတာ့ေခ် ။

သူတို႔၏စိတ္ဝိညာဥ္မ်ားမွာ သာမန္လူမ်ားထက္ စင္ၾကယ္ေနေသာ္ျငား ထိုဘိုးေဘးမ်ားကိုေတာ့ မ‌ယွဥ္နိုင္ေသးေခ် ။ သို႔ျဖစ္၍ ဖယ္ရွားရွင္းလင္းသည့္အခ်ိန္၌ အႏၲရာယ္လည္း ပိုမ်ားလာ၏ ။

အကယ္၍ ေအာင္ျမင္သြားလၽွင္ ေပ်ာ္ဝင္ဖယ္ရွားခံလိုက္ရသည့္အရာမ်ားက သူတို႔၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းျဖစ္လာကာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပို၍သန္မာလာေစၿပီး ပိုမိုသန႔္စင္ေစကာ သက္တမ္းပိုရွည္သြားေစသည္ ။

ဤသည္ကို က်င့္ႀကံေရးလမ္းစဥ္တစ္ခုဟု သတ္မွတ္နိုင္ေပသည္ ။ တကယ္လို႔ လယ္ဗယ္တစ္ခု ေရာက္သည္အထိ က်င့္ႀကံပါက အမတတစ္ပိုင္းျဖစ္သြားလိမ့္မည္ ။

သို႔ေသာ္ ရွင္းလင္းျခင္းက်ရႈံးပါက အၿငိဳးအေတးစြမ္းအင္မ်ားက သူတို႔ထံသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာကာ သူတို႔၏တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္လာလိမ့္မည္ ။ ဤသည္ကိုေတာ့ တိုက္စားျခင္း သို႔္မဟုတ္ ညစ္ညမ္းျခင္းဟု ေခၚ၏ ။

ဆက္တိုက္ က်ရႈံးေနၿပီး မေကာင္းသည့္စြမ္းအင္မ်ားက အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စုေဝးလာလၽွင္....ထိုအခါ အဆုံးသတ္တစ္ခုကိုသာ ဦးတည္သြားလိမ့္မည္ ။ နာမည္စာရင္းေပၚမွ ဖယ္ရွားခံရျခင္း ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္မွ မကယ္တင္နိုင္လၽွင္ အျခားသူမ်ားကို ဘယ္လိုလုပ္ ကူညီနိုင္မည္နည္း ?

ဝမ္းရွီကေတာ့ ထူးျခားသည့္အေျခအေနပင္--

သူ႔တြင္ စိတ္ဝိညာဥ္မရွိ ။ အခြံလြတ္သပ္သပ္သာျဖစ္သျဖင့္ သူသည္ တိုက္စားခံရမည္မဟုတ္ေပ ။

သို႔ေသာ္ အလားတူပင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာ ဖယ္ရွားမႈကလည္း သူ႔ကို အကူအညီျဖစ္ေစမည္မဟုတ္ ။ သူသည္ ေဆြးျမည့္ေနေသာ အရိုးစုအလား သူ စားလိုက္သမၽွက လြတ္ေနသည့္အရိုးမ်ားၾကားမွ စိမ့္ထြက္သြားလိမ့္မည္ ။ အခ်ိန္တစ္ခဏတာအတြက္သာ ေကာင္းမြန္ၿပီး သူ႔အေပၚ သက္ေရာက္မႈ တစ္စုံတစ္ရာမရွိေပ ။

သို႔သည့္တိုင္ ယခုတစ္ေခါက္တြင္ သူတကယ္ကို အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရ၏ ။ သူ၏မူလအေျခအ‌ေနကို ျပန္လည္ရရွိစျပဳလာသကဲ့သို႔ပင္ ။

အေသအခ်ာကို ပမာဏအနည္းငယ္မၽွသာ ။

ဤေသးငယ္သည့္ ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္၏ ၊ ထိုညက သူသည္ ပထမဆုံးအေနျဖင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ မမက္ခဲ့ေသာအိပ္မက္ကို မက္ခဲ့သည္ ။ အလြန္ေဝးကြာေသာ အတိတ္မွ ျဖစ္ရပ္တခ်ိဳ႕ကို ျမင္မက္ခဲ့ကာ လူတစ္ေယာက္ကိုလည္း အိပ္မက္မက္ခဲ့သည္ ။

***